ေပ်ာက္ဆံုးသြားေသာ ...

အဲဒီေအးစက္စက္ ညေနတခင္းဟာ သူနဲ႔က်မကို ထာ၀ရ ေ၀းၾကေစဖို႔ ဖန္လာခဲ့တယ္။
သူ … က်မကို ခြဲသြားတာလား …
က်မက သူ႔ကို ထားရစ္ခဲ့တာလား … က်မ မေျပာတတ္ပါဘူး။
ေသခ်ာတာတခုကေတာ့ …
က်မတို႔ ေနာက္တခါ ျပန္ဆံုႏိုင္ဖို႔ဆိုတာ ဘယ္ေတာ့မွ မျဖစ္ႏိုင္ေတာ့ၿပီေလ။
***
တျဖည္းျဖည္း ေ၀းေ၀းၿပီး ထြက္ခြါသြားတဲ့ ဓာတ္ရထားႀကီးကို မ်က္စိတဆံုး ေငးၾကည့္ရင္း ရင္ဘတ္ထဲမွာ စူးစူးနင့္နင့္ျဖစ္လာတယ္၊ ေ၀့၀ဲလာတဲ့ မ်က္ရည္စေတြကို မ်က္ေတာင္ တဖ်တ္ဖ်တ္ ပုတ္ခတ္ရင္း ျမင္ကြင္းက တစစ ေပ်ာက္ကြယ္သြားတဲ့ ရထားႀကီးကို ေက်ာခိုင္းလိုက္တယ္။
၀မ္းနည္းဖို႔ေကာင္းလိုက္တာ …
ေအးစက္မႈန္မိႈင္းေနတဲ့ အဲဒီညေန ေန၀င္ရီတေရာအခ်ိန္ေလးမွာ စီးေနက် ဓာတ္ရထား မွတ္တိုင္ေလးကို ေက်ာခိုင္းခဲ့ရတာေလာက္ ရင္ထဲ ေၾကကြဲတာ မရွိေတာ့ဘူး။
………………………………………………
………………………………………………
………………………………………………
***
လူတကာ လစ္လ်ဴ႐ႈထားခံရတဲ့ သူ႔ကိုမွ က်မက ေရြးခ်ယ္ခဲ့တယ္။ အ႐ိုင္းဆန္တဲ့သူ႔ကို ယဥ္ပါးေအာင္ အသံုးက်ေအာင္ ၀င္ဆန္႔ေအာင္ အခ်ိန္ရယ္ အားထုတ္မႈရယ္ စိတ္အားထက္သန္မႈရယ္ ေရာယွက္ၿပီး က်မဘ၀ထဲ ႀကိဳးစားေခၚေဆာင္ခဲ့တယ္။ က်မလုပ္ရပ္ကို တခ်ဳိ႕က အားေပးေပမဲ့ တခ်ဳိ႕ကေတာ့ စကားတင္းဆိုၾက ျပစ္တင္ေ၀ဖန္ၾက ေလွာင္ေျပာင္ရယ္ေမာၾကတယ္။ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ က်မက ဂ႐ုမစိုက္ခဲ့ဘူး။ ေန႔ရွိသ၍ သူ႔ကို တသသလုပ္ရင္း သူနဲ႔ အခ်ိန္ကုန္ခဲ့တယ္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ က်မ သူ႔ကို ပိုင္ဆိုင္ခြင့္ရခဲ့ပါတယ္။

အဲဒီေနာက္ပိုင္း သူ႔ကိုျမတ္ႏိုးစိတ္နဲ႔ ဦးထိပ္မွာ တျမတ္တႏိုးထားခဲ့တယ္။ အျပင္သြားလဲ အတူတူ၊ ဟင္းခ်က္ ျမက္ရိတ္ အိမ္အလုပ္ေတြ လုပ္လဲ တူတူ၊ ညအိပ္ေတာင္မွ မခြဲၾကဘူး … အဲဒီေလာက္ထိ ႐ူးသြပ္စြာ သူ႔ကို စြဲလမ္းခဲ့မိတယ္။ က်မ ခ်မ္းေအးေနခ်ိန္မွာ သူ႔ဆီက အေႏြးဓာတ္နဲ႔ က်မလံုျခံဳခဲ့တယ္၊ သူ႔ အုပ္မိုးမႈ ေအာက္မွာ အလုိလို အင္အားေတြ ရွိေနခဲ့တယ္။

သူ … … …
သူဟာ … သံေယာဇဥ္ ခ်ည္မွ်င္ႀကိဳးေလးေတြနဲ႔ တမွ်င္ခ်င္း သြယ္ယွက္ ယက္လုပ္ခဲ့ရတဲ့ က်မ ခ်စ္ေသာ က်မရဲ႕ ဦးထုပ္ကေလးပါပဲ။
***


က်မဒီကိုေရာက္ခါစ ဗိုလန္တီယာ ေက်ာင္းသူဘ၀မွာ ဒီသိုးေမႊးခ်ည္ခင္ေလးကို ေက်ာင္းစတိုခန္းတခုရဲ႕ ဂ်ပ္စကၠဴပံုးထဲက ရခဲ့တယ္။ ျမန္မာျပည္ကေန ႏွစ္ေခ်ာင္းထိုးအပ္ တစံုယူလာခဲ့တာနဲ႔ အေတာ္ပဲမို႔ ခ်ည္ခင္ေလးကို ဦးထုပ္ေလးတလံုးျဖစ္ေအာင္ ပံုေဖာ္ခဲ့တယ္။ ဘာမဟုတ္တဲ့ ဦးထုပ္တလံုးကို အခ်ိန္ကုန္ခံ ထိုးေနလို႔ သူငယ္ခ်င္းေတြက စၾက ေနာက္ၾကေလရဲ႕။ pound land မွာ တေပါင္တန္ ဦးထုပ္တလံုး ၀ယ္လိုက္ရင္ ျမန္တာေပါ့တဲ့ ပင္ပန္းခံမေနနဲ႔ … ဆိုပဲ။


သူတို႔ဘာေျပာေျပာ က်မအားလပ္ခ်ိန္ေလးေတြမွာ ျဖည္းျဖည္းခ်င္းထိုးယူရင္း ဦးထုပ္ကေလး ပံုေပၚလာခဲ့တယ္။

မီးခိုးေရာင္ခ်ည္ခင္ ခပ္ညစ္ညစ္ေလးနဲ႔ ထိုးထားတဲ့ ဦးထုပ္ကေလးက သစ္လြင္လွပ မေနပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ ခ်ည္မွ်င္ တမွ်င္ခ်င္းကို စိတ္ရွည္လက္ရွည္ ထိုးယူထားခဲ့တာမို႔ တန္ဖိုးထားခဲ့တယ္။

အရင္ကလဲ အေဖ အေမနဲ႔ ေမာင္ေလးအပါအ၀င္ က်မခ်စ္ခင္သူေတြကို ဦးထုပ္ကေလးေတြထိုးၿပီး လက္ေဆာင္ေပးဖူးတယ္။ သူတို႔ႀကိဳက္မႀကိဳက္ေတာ့ မသိဘူး၊ က်မကေတာ့ ကိုယ္ေပးလိုက္တဲ့ ဦးထုပ္ေလးဟာ ဦးထုပ္သက္သက္မဟုတ္ဘူး၊ ဒီထဲမွာ ေစတနာ ေမတၱာ ခ်စ္ျခင္းတရားေတြနဲ႔ သံုးလြန္းတင္ေပါင္းစပ္ထားတဲ့ သံေယာဇဥ္ႀကိဳးကေလးေတြနဲ႔ ယက္လုပ္ထားတာမို႔ တန္ဖိုးသတ္မွတ္လို႔ မရႏိုင္ဘူးဆိုၿပီး ကိုယ့္ဦးထုပ္ကိုယ္ ဇန္းတင္ခဲ့ဖူးပါေသးတယ္။

အမနဲ႔ ဦးရီးေတာ္က ဒီ့ျပင္ဦးထုပ္ေတြ ၀ယ္ေပးၾကေပမဲ့ က်မက ကိုယ့္လက္ရာ ဦးထုပ္ကေလးကိုသာ တစိုက္မတ္မတ္ ေဆာင္းခဲ့တယ္။ ကိုယ္တိုင္ထိုးတာလို႔ လူတကာကို ၾကြားရတာလဲ အေမာပါပဲ။

ဒီမနက္ ေက်ာင္းသြားဖို႔ျပင္ေတာ့ ရာသီဥတု နည္းနည္းစေအးေနျပီမို႔ ဦးထုပ္ကေလး ေဆာင္းသြားခဲ့တယ္။ ေက်ာင္းအဆင္း အိမ္အျပန္မွာလဲ ေအးလို႔ ဦးထုပ္ေလး ေဆာင္းလာခဲ့ၿပီးမွ ဓာတ္ရထားေပၚေရာက္ေတာ့ ေႏြးေနတာနဲ႔ ဦးထုပ္ကိုခၽြတ္ ေက်ာပိုးအိတ္ေပၚတင္ထားလိုက္ၿပီး သတင္းစာတေစာင္ကို ေၾကာ္ျငာကအစ စာလံုးေပါင္းၿပီး အကုန္ဖတ္ေနလိုက္တယ္။ ကိုယ္ဆင္းရမယ့္မွတ္တိုင္ ဂိတ္ဆံုးခါနီးမွာ ဖုန္းျမည္လာလို႔ကိုင္ၿပီး ေျပာရင္း ဓာတ္ရထားေပၚကဆင္းေတာ့ ဦးထုပ္ကေလးကို သတိမရမိဘူး။

လမ္းကူးအၿပီး ဖုန္းခ်လိုက္မွ …
ဟင္ ဦးထုပ္ ...... ဆိုၿပီး သတိရလိုက္တာနဲ႔ ျပန္မထြက္ေသးတဲ့ ဓာတ္ရထားေပၚ အေျပးအလႊား သြားရွာေတာ့ … ဘယ္လိုမွ ရွာမေတြ႔ေတာ့ဘူး။ ထိုင္ေနတဲ့လူေတြလဲ ထၿပီးရွာေပးၾကတယ္၊ ကိုယ္တိုင္လဲ ထိုင္ခုံေတြေအာက္ပါ ငံု႔ၾကည့္ရွာတာပဲ၊ ဓာတ္ရထားႀကီးက အခ်ိန္ေစ့လို႔ ျပန္ထြက္ေတာ့ တမွတ္တိုင္ ျပန္ပါသြားေသးတယ္။ ဘယ္လိုမွ ရွာမေတြ႔တဲ့အဆံုး အဲဒီ ရထားေပၚကျပန္ဆင္း၊ ေနာက္လာတဲ့ ရထားထပ္ေစာင့္စီးၿပီး အိမ္ျပန္ခဲ့ရတယ္။

စိတ္မေကာင္းျဖစ္လိုက္ပံုမ်ား မေျပာပါနဲ႔ေတာ့။ ဆင္းခါနီးဖုန္းဆက္တဲ့ ေကာင္မေလးကိုလဲ အလုိလို စိတ္တိုေနမိတယ္။ သူ႔ေၾကာင့္ ဦးထုပ္ကို သတိမရတာဆိုၿပီးေပါ့။ တကယ္ေတာ့ ေမ့ေလ်ာ့ေပါ့ဆမိတဲ့ ကိုယ့္အျပစ္နဲ႔ ကိုယ္ပါပဲ။ အဲဒီလို သူမ်ားကို အျပစ္တင္လိုက္ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ အျပစ္တင္လိုက္ ေပ်ာက္ဆံုးသြားတဲ့ အရာေလးကို တသသ ႏွေျမာလိုက္နဲ႔ပဲ အိမ္ျပန္ခဲ့ရတယ္။

ေႏွာင္ဖြဲ႔တတ္တဲ့ ႀကိဳးမွ်င္ေတြနဲ႔ ႀကိဳးစားတည္ေဆာက္ခဲ့ရတဲ့ ဘ၀ေလးတခု ေပ်ာက္ဆံုးသြားသလိုပါပဲ …
ရင္ထဲမွာေတာ့ ... လပ္ဟာ … လို႔။
…………………………………
…………………………………
…………………………………
***
တကယ္လို႔မ်ား … သြားရင္း လာရင္းျဖစ္ျဖစ္ေပါ့ေလ … ၀ံပုေလြရြာနဲ႔ မင္းဂန္ရြာကို စုန္ဆန္ ေျပးဆြဲေနတဲ့ ဓာတ္ရထား တစင္းစင္းေပၚမွာ မီးခိုးေရာင္ ညစ္စုတ္စုတ္ ဦးထုပ္ကေလး တလံုး ေတြ႔ခဲ့ရင္ 075*****62 ကို ဆက္သြယ္ေျပာေပးၾကပါ ... ... ။ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။
***
ေမဓာ၀ီ
၁၄၊ ေအာက္တိုဘာ၊ ၂၀၁၀
၂၃း၂၆ နာရီ