~ ေရႊရတု အႀကိဳ ~

 

 ႏိုဝင္ဘာလဟာ အေဖနဲ႔ အေမရဲ႕ အမွတ္တရေတြ ျပည့္လႊမ္းေနတဲ့ လတလေပါ့။ အေမတို႔ရဲ႕ မဂၤလာ ႏွစ္ပတ္လည္ဟာ ဒီႏိုဝင္ဘာမွာ ၄၉ ႏွစ္ျပည့္ၿပီေလ။ တခ်ဳိ႕ေသာသူေတြက အမွတ္တရ ေန႔ လ ရက္ေတြကို ဂ႐ုမစိုက္၊ စိတ္မဝင္စား၊ တန္ဖိုးမထားၾကေပမဲ့ က်မကေတာ့ တန္ဖိုးထားသင့္တယ္လို႔ ထင္တာပါပဲ။   ႏွစ္ဦးသား ေလွ်ာက္လွမ္းေနၾကတဲ့ ဘဝခရီးလမ္းမွာ တရက္ၿပီးတရက္ ကုန္ဆံုးသြားတဲ့ ေန႔ရက္ အခ်ိန္ေတြဟာ ... ခ်စ္ျခင္းတို႔ရဲ႕ ရာဇဝင္၊ သံေယာဇဥ္ေတြရဲ႕ခိုင္ျမဲျခင္း ... နားလည္ျခင္းေတြရဲ႕ ေျခရာ ...  ေမတၱာတရားရဲ႕ သေကၤတ ... ေျပာမယ္ဆိုရင္ ... နိဗၺာန္ခရီးကို အတူသြားၾကတဲ့ ပါရမီျဖည့္ဘက္ေတြရဲ႕ ေျခလွမ္းေလးေတြပဲ မဟုတ္လား ... ။ 

 

လွမ္းခဲ့ၾကတဲ့ ေျခလွမ္းေတြထဲမွာ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာနဲ႔ ၾကင္နာျမတ္ႏိုးျခင္း အပါအဝင္ ...  ေပ်ာ္ရႊင္ ၾကည္ႏူးျခင္းေတြ ... ပူေဆြး ဝမ္းနည္းျခင္းေတြ ... နားလည္ခြင့္လႊတ္ျခင္းေတြ ...  ေစာင့္စည္း ထိမ္းသိမ္းျခင္းေတြ ... ... စတဲ့ စတဲ့ ခံစားခ်က္ေတြ ေရာယွက္ေနမွာပါ။ ဒီလိုနဲ႔ အခ်ိန္ေလးေတြ တစစ ကုန္ဆံုးရင္း ျပန္လွည့္ၾကည့္ခ်ိန္မွာ ၄၉ ႏွစ္ဆိုတဲ့ ခရီးကို မညည္းမညဴ အတူ လက္တြဲလို႔ ... ေဘးနားမွာေတာ့ အေဖနဲ႔ အေမတို႔ သိပ္ခ်စ္ရတဲ့ သား သမီးေတြနဲ႔ေပါ့ ...။ :)

 အေမနဲ႔ အေဖက ဘဝအဆက္ဆက္ ေရစက္ဆံုခဲ့ၾကတဲ့ ပါရမီ ျဖည့္ဘက္ေတြ ျဖစ္မွာပါပဲ။ အေဖက အေမ့ကို သိပ္ခ်စ္သလို ... အေမကလဲ အေဖ့ကို အရာရာ နားလည္မႈနဲ႔ ခြင့္လႊတ္ၿပီး ခ်စ္ႏိုင္ခဲ့တယ္။ အေဖက အေမ့ရဲ႕ တဦးတည္းေသာ ခ်စ္သူ ျဖစ္သလို အေမ့ဘဝတခုလံုးကိုလဲ အေဖနဲ႔ သားသမီးေတြအတြက္ ျမွဳပ္ႏွံခဲ့တယ္။ အေမ့မွာ သူငယ္ခ်င္း အေပါင္းအသင္း မိတ္ေဆြ ဆိုတာ မရွိသေလာက္ပါပဲ။ အေဖ့သူငယ္ခ်င္းက အေမ့သူငယ္ခ်င္း၊ အေဖ့မိတ္ေဆြက အေမ့မိတ္ေဆြ ...။ သားသမီးေတြ ႀကီးလာေတာ့ သားသမီးေတြရဲ႕ မိတ္ေဆြက အေမ့ မိတ္ေဆြေတြ ျဖစ္သြားေရာ ... ။ တကယ္တမ္းက်ေတာ့ ... အေဖရယ္ သားသမီးေတြရယ္က အေမ့ရဲ႕ အရင္းႏွီးဆံုး မိတ္ေဆြ သူငယ္ခ်င္းေတြပဲေပါ့။ 

အေမနဲ႔ အေဖက စာေပ ဝါသနာပါတာခ်င္း တူတယ္၊ ကဗ်ာဝါသနာပါတဲ့ အေမ့ေၾကာင့္ အေဖက ကဗ်ာေတြကို စနစ္တက် ေလ့လာၿပီး ကဗ်ာေပါင္း မ်ားစြာ ေရးျဖစ္ခဲ့တယ္။ အေဖ့ကဗ်ာ တခ်ဳိ႕ ဒီေနရာမွာ ရွိပါတယ္။ အေမသင္ေပးလို႔ ဘုရားစာေတြ ရခဲ့တဲ့ အေဖက ဘာသာေရးကို စိတ္ပါဝင္စားစြာ ေသခ်ာေလ့လာ သင္ယူခဲ့ၿပီး ေနာက္ဆံုး အဘိဓမၼာ သင္တန္းဆရာ တေယာက္ ျဖစ္ခဲ့တယ္။  အေဖရဲ႕ ေအာင္ျမင္မႈေတြတိုင္းမွာ ေနာက္ကြယ္က အေမ့ရဲ႕ ေထာက္ပံ့မႈ ေတြ အျမဲ ပါခဲ့တယ္လို႔ ဆိုရမွာပါပဲ။

အေဖနဲ႔ အေမက သူတပါးကို ကူညီဖို႔ ေပးကမ္းဖို႔ ဒါနျပဳဖို႔ဆိုရင္ စိတ္တူ ကိုယ္တူလဲ ျဖစ္ၾကတယ္။ တေယာက္ လွဴမယ့္ အလွဴကို တေယာက္က မဟန္႔ၾက မတားျမစ္ၾကဘူး။ အေဖနဲ႔ အေမ ႏွစ္ေယာက္လံုး သူတပါးကို ကိုယ္ခ်င္းစာ စိတ္နဲ႔ ၾကင္နာသနား တတ္တာေတြ ... ကိုယ့္အေပၚ မေကာင္းတဲ့သူ ကိုေတာင္ သည္းခံႏိုင္လြန္းၾကတာေတြ ... စိတ္ခ်င္းထပ္တူညီၾကတာ မ်ားပါတယ္။ 

အခု ေမာင္ေလးရွိရာ ႏိုင္ငံရပ္ျခားမွာ အေမနဲ႔ အေဖ ေရာက္ေနၾကေတာ့ ေမာင္ေလးတို႔ အလုပ္သြားရင္ အေမနဲ႔ အေဖ ႏွစ္ေယာက္ထဲ ကူေဖာ္ေလာင္ဖက္ ေျခဆုပ္လက္နယ္ မရွိတဲ့အခါ တေယာက္ ေနထိုင္မေကာင္းရင္ တေယာက္က ျပဳစုၾကရတယ္။ အတူတူ ခ်က္ျပဳတ္ စားေသာက္၊ အတူတူ လမ္းေလွ်ာက္၊ ေအးအတူ ပူအမွ် ဆိုတဲ့ စကားက အေမနဲ႔ အေဖအတြက္ ပိုၿပီး အဓိပၸါယ္ ရွိလာခဲ့တယ္။ 

လြန္ခဲ့တဲ့ ရက္ပိုင္းက အေမနဲ႔အေဖက ေမာင္ေလးတို႔နဲ႔အတူ Keywest ကို အလည္အပတ္ သြားဖို႔ စီစဥ္ၾကတယ္။ က်မက "ဟန္းနီးမြန္းလား အေမ" လို႔ ေနာက္ေတာ့ အေမက "ဟုတ္တယ္ ၄၉ ႀကိမ္ေျမာက္ ဟန္းနီးမြန္း" ... တဲ့။ "အေမတို႔ ဓာတ္ပံုေတြ အမ်ားႀကီး ႐ိုက္ခဲ့ေနာ္ ... လက္ခ်င္းတြဲၿပီး႐ိုက္" ... လို႔ က်မက မွာရင္း ... "အင္း ... သမီးမေျပာလဲ အေမတို႔က လက္တြဲထားမွာပါပဲ" ... လို႔  ဆက္ၿပီး ေနာက္ျဖစ္တယ္။ အေဖနဲ႔ အေမ လက္ခ်င္းတြဲထားတဲ့ ဓာတ္ပံုေလးေတြကို ၾကည့္ရတာ က်မ စိတ္ထဲ ပီတိ ျဖစ္မိလို႔ပါ ... ။

ၿပီးခဲ့တဲ့ ဝါဆိုလျပည့္ေက်ာ္ တရက္ အေဖ့ေမြးေန႔ တုန္းက က်မက အမွတ္တရ စာေရးမယ္စိတ္ကူးနဲ႔ အေဖ့ကို ေမးခဲ့ဖူးတယ္၊ အေဖ့ဘဝမွာ မွတ္မွတ္ရရ ရွိခဲ့တဲ့ ေမြးေန႔တခု အေၾကာင္း ေျပာျပပါ ... ဆိုေတာ့ လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ေပါင္း ၅၀ ... အေဖ အသက္ ၁၈ ႏွစ္ျပည့္ ေမြးေန႔ အေၾကာင္းေလး ေျပာျပတယ္။ အေဖတို႔ သူငယ္ခ်င္းတစု ပဲခူးကို ဝါဆိုပန္းခူးထြက္ရင္း အျပန္မွာ ကားအက္ဆီးဒင့္ ျဖစ္သတဲ့။ ကားေမာင္းသူက အေဖေပါ့။ (အဲဒီအေၾကာင္းက အေဖခဏခဏ ျပန္ေျပာျပလို႔ သိေနၿပီးသားပါပဲ။) 

ကားေမာင္းတဲ့ အေဖက ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္ ဒဏ္ရာ မရေပမဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြထဲမွာ ေသြးထြက္သံယို ျဖစ္တဲ့သူေတြ ပါေတာ့ အေဖက ကူညီရင္း အေဖ့ အက်ႌမွာလဲ ေသြးေတြရႊဲလို႔တဲ့။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ အေဖ့အေမ (ဖြားဖြား) က အေဖ့ေမြးေန႔အတြက္ အေဖႀကိဳက္တဲ့ မုန္႔ဟင္းခါးေတြ ခ်က္ေနခဲ့တယ္။ ဖိနပ္မပါ ဘာမပါ ေသြးသံတရဲရဲ အိမ္ျပန္ ေရာက္လာတဲ့ အေဖ့ကို  ေသၿပီး သရဲလာေျခာက္တယ္လို႔ ဖြားဖြားက ထင္ေနေသးတာ ဆိုပဲ။ အေဖ့ သတင္းကို အိမ္နီးနားခ်င္း ျဖစ္တဲ့ အေမက သူငယ္ခ်င္းေတြကတဆင့္ ၾကားသြားတယ္။ အဲဒီညေန အေဖ တကိုယ္လံုး နာက်င္ ကိုက္ခဲလို႔ အိပ္ရာေပၚမွာ နားေနတုန္း အေမ့ဆီက သတင္းေမးတဲ့ စာေလးတေစာင္ ေရာက္ လာတယ္တဲ့။ အေမ့ဆီက ရတဲ့ ပထမဆံုး စာေလးေပါ့ ... ။

အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက အေဖနဲ႔ အေမက ခ်စ္သူေတြ မျဖစ္ေသးပါဘူး။ အေဖက ကမ္းလွမ္းထားတုန္းပဲ ရွိေသးတာ။ အေဖ့ ကားအက္ဆီးဒင့္ သတင္းၾကားေတာ့ အေမက သတင္းေမးေရာက္လာၿပီး ေနာက္မွာမွ ခ်စ္သူေတြ ျဖစ္သြားၾကတာလို႔ ဆိုပါတယ္။ ခုဆိုရင္ ႏွစ္ေပါင္း ၅၀ ရွိၿပီေပါ့ ... လို႔ အေဖ ေျပာျပတာကို နားေထာင္ရင္း romantic story ေလး တပုဒ္လိုပဲ မ်က္စိထဲမွာ ျမင္ေယာင္ ပံုေဖာ္ေနမိတယ္။ ႏွစ္ေပါင္း ၅၀ က ေမြးေန႔ေလးတခုကို အေဖ ခုထိ သတိတရ ရွိေနတုန္းပဲ ... ။ အေဖက အမွတ္တရ ပံုရိပ္ကေလးေတြကို ဘယ္ေတာ့မွ မေမ့တတ္ပါဘူး။

အဲဒီေမြးေန႔ေလးကေန ေနာက္ထပ္ တႏွစ္ေက်ာ္ေက်ာ္ အၾကာမွာေတာ့ အေဖက အေမ့ဘဝတခုလံုးကို အပိုင္သိမ္းပိုက္ သြားခဲ့တာေပါ့။ ေနာက္ႏွစ္ဆို အေမနဲ႔အေဖရဲ႕ မဂၤလာ ေရႊရတု ႏွစ္ ၅၀ ျပည့္ပါမယ္။ ေရႊရတု မဂၤလာပြဲကို အေမနဲ႔ အေဖ ဖူးစာဆံုခဲ့တဲ့ ... အေမနဲ႔ အေဖ မဂၤလာပြဲ က်င္းပခဲ့တဲ့  ... အေမနဲ႔ အေဖ သားသမီးေတြ ပြါးစည္းခဲ့တဲ့ ... က်မတို႔ေတြ ႀကီးျပင္းခဲ့တဲ့ ...  ဒီျခံထဲမွာပဲ သားသမီးေတြ အားလံုးနဲ႔အတူ ျပဳလုပ္ၾကမယ္လို႔ တိုင္ပင္ထားၾကတယ္။ 

က်မကေတာ့ ... အေဖနဲ႔ အေမရယ္ ... က်မတို႔ ေမာင္ႏွမတေတြရယ္ ... အားလံုး အတူတူ ျပန္ဆံုႏိုင္မယ့္ ေရႊရတု မဂၤလာ ႏွစ္ပတ္လည္ကို ခုကတည္းက ေမွ်ာ္လင့္ရင္း ႀကိဳတင္ၾကည္ႏူး ေနမိပါေတာ့တယ္။ 

***

အေဖနဲ႔ အေမရဲ႕ ၄၉ ႏွစ္ေျမာက္ မဂၤလာ အမွတ္တရ ...

ေမဓာဝီ

၂၉၊ ႏိုဝင္ဘာ၊ ၂၀၁၃

၁၁း၂၈နာရီ (ျမန္မာစံေတာ္ခ်ိန္)

***

ေရးခဲ့ဖူးေသာ အမွတ္တရမ်ား

(၁) ၄၂ ႏွစ္ျပည့္

(၂) ၄၃ ႏွစ္ျပည့္

(၃) ၄၇ ႏွစ္ျပည့္