.
ဒီကေန႔ က်မတို႔ ေမွာ္ဘီၿမိဳ႕နယ္ ဝါးနက္ေခ်ာင္းေက်းရြာနားက ပန္းတပြင့္ေတာင္ ဘုန္းေတာ္ႀကီးသင္ စာသင္ေက်ာင္းကို သြားဖို႔ မနက္ ၈ နာရီသာသာမွာ အိမ္ကေန ထြက္ခဲ့ၾကတယ္။ အိမ္ကအထြက္မွာ မိုးေလကင္းစင္ၿပီး ရာသီဥတုက သာသာယာယာပါပဲ။ ပန္းတပြင့္ေတာင္နဲ႔ ပတ္သက္လို႔ တခါတုန္းက ဒီေနရာ မွာ ေရးခဲ့ဖူးပါတယ္။ ပန္းတပြင့္ေတာင္ သြားတဲ့လမ္းက မိုးတြင္းဆို သိပ္မေကာင္းတတ္လို႔ မသြားခင္ မေန႔ညက ဖုန္းလွမ္းဆက္ၿပီး ေမးရေသးတယ္။
ဒီကေန႔ က်မတို႔ ေမွာ္ဘီၿမိဳ႕နယ္ ဝါးနက္ေခ်ာင္းေက်းရြာနားက ပန္းတပြင့္ေတာင္ ဘုန္းေတာ္ႀကီးသင္ စာသင္ေက်ာင္းကို သြားဖို႔ မနက္ ၈ နာရီသာသာမွာ အိမ္ကေန ထြက္ခဲ့ၾကတယ္။ အိမ္ကအထြက္မွာ မိုးေလကင္းစင္ၿပီး ရာသီဥတုက သာသာယာယာပါပဲ။ ပန္းတပြင့္ေတာင္နဲ႔ ပတ္သက္လို႔ တခါတုန္းက ဒီေနရာ မွာ ေရးခဲ့ဖူးပါတယ္။ ပန္းတပြင့္ေတာင္ သြားတဲ့လမ္းက မိုးတြင္းဆို သိပ္မေကာင္းတတ္လို႔ မသြားခင္ မေန႔ညက ဖုန္းလွမ္းဆက္ၿပီး ေမးရေသးတယ္။
“ဆရာေတာ္ လမ္းေတြ ျပင္ထားပါတယ္၊ လာခဲ့ပါ …” ဆိုၿပီး နယ္ခံလူတေယာက္က ေျပာတယ္။
အဲဒီ ခရီးစဥ္ေလးကို သြားရျခင္း အေၾကာင္းကေတာ့ က်မတို႔ ေက်ာင္းက ကေလးေတြနဲ႔ အတူတူ Charity trip မသြားခင္ လမ္းေၾကာင္းအရင္ သြားၾကည့္ၾကတာပါ။
***
Charity Trip
Charity trip ထြက္ဖို႔ စိတ္ကူးကေတာ့ က်မ အမႀကီးရဲ႕ စိတ္ကူးနဲ႔ အစီအစဥ္ပါပဲ။ ေက်ာင္းက ကေလးေတြဟာ တတ္ႏိုင္တဲ့ မိဘေတြက ေမြးဖြားႀကီးျပင္းလာသူေတြပီပီ ဘဝအေၾကာင္းကို သိပ္နားမလည္ၾကပါဘူး။ ထမင္းပြဲ ေရွ႕ေရာက္စားေသာက္ေနထိုင္ ႀကီးျပင္းလာၾကသူေတြျဖစ္ၿပီး မိဘနဲ႔ ဆရာေတြကို ႏြဲ႔ဆိုးဆိုးဖို႔၊ ေဆာ့ ကစားဖို႔ ေလာက္သာ သိၾကပါတယ္။ Charity trip သြားမယ့္အေၾကာင္းနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး သူတို႔ကို ခုလို ေျပာခဲ့တယ္။
“ဘဝေတြက တေယာက္နဲ႔ တေယာက္ မတူၾကဘူး၊ သားတို႔ သမီးတို႔ ခုလို ျပည့္ျပည့္စံုစံု ေနထိုင္ စားေသာက္ႏိုင္တယ္၊ အပူအပင္မရွိ ေက်ာင္းတက္ႏိုင္ၾကေပမယ့္ ကိုယ့္လို မျပည့္စံုတဲ့သူေတြ အမ်ားႀကီး ရွိေသးတယ္၊ သူတို႔ေတြကို စာနာ နားလည္ၿပီး တတ္ႏိုင္သေလာက္ ကူညီေပးရမယ္ …
“သားတို႔ သမီးတို႔ အိမ္မွာ ပိုလွ်ံေနတဲ့ ပစၥည္းေလးေတြ၊ ကိုယ္နဲ႔ မေတာ္ေတာ့တဲ့ အဝတ္အစား အသံုးအေဆာင္ ေလးေတြ၊ မသံုးေတာ့တဲ့ ဖတ္စာအုပ္နဲ႔ တျခား စာအုပ္စာတမ္းေလးေတြ ကိုယ့္လို မဝယ္ႏိုင္ မသံုးႏိုင္တဲ့ ေက်ာင္းသူ ေက်ာင္းသားေလးေတြကို ျပန္ၿပီး အလွဴဒါနျပဳႏိုင္ဖို႔ charity trip ေလးတခု ထြက္ၾကဖို႔ စီစဥ္ထားတယ္”
ၿပီးခဲ့တဲ့ ဝါေခါင္လျပည့္ ေမတၱာအခါေတာ္ေန႔မွာ Charity trip အတြက္ ကေလးေတြကို တရားဝင္ ေၾကျငာခဲ့ၿပီး လွဴခ်င္တဲ့ ပစၥည္းေလးေတြကို နည္းနည္းခ်င္း ေက်ာင္းမွာ စုေဆာင္းထားဖို႔ donation box ေလးေတြ အတန္းအလိုက္ ထားေပးထားပါတယ္။ လွဴခ်င္တဲ့ စိတ္ကေလးနဲ႔ ေန႔စဥ္ ကုသိုလ္စိတ္ေလးေတြ ျဖစ္ေစဖို႔ ဆိုၿပီး ခုလို စီစဥ္ေပးခဲ့တာပါ။ တခ်ဳိ႕ေတြလဲ အက်ႌအဝတ္အစား၊ စာအုပ္စာတမ္း၊ အသံုးအေဆာင္နဲ႔ ကစားစရာေတြ တခါထဲ အမ်ားႀကီး ယူလာၾကတယ္။ တခ်ဳိ႕ေတြကလဲ သြားခါနီးမွ ယူလာေတာ့မယ္၊ သားတို႔မွာ လွဴစရာေတြ ကားတစီးတိုက္ေလာက္ရွိတယ္ … လို႔ ေျပာတယ္။
တခ်ဳိ႕မိဘေတြကလဲ ဝမ္းသာစြာနဲ႔ …
“က်မတို႔ မဝတ္ေတာ့တဲ့ အက်ႌေတြ ဘယ္သူ႔ေပးရမွန္း မသိဘူးျဖစ္ေနတာ … အခုလို လွဴရမယ္ဆိုေတာ့ ဝမ္းသာလိုက္တာ … ဆရာမတို႔သြားရင္ က်မတို႔လဲ လိုက္ခ်င္ပါတယ္” လို႔ ေျပာၾကတယ္။
ပထမဆံုး အႀကိမ္အျဖစ္ Charity trip ကို ပန္းတပြင့္ေတာင္က ဘုန္းေတာ္ႀကီးသင္ စာသင္ေက်ာင္းကို သြားဖို႔ စီစဥ္ထားပါတယ္။ ပန္းတပြင့္ေတာင္ သြားတဲ့လမ္းက လမ္းၾကမ္းတာမို႔ မိုးေလကင္းစင္တဲ့ သီတင္းကၽြတ္ ေက်ာ္မွ သြားဖို႔ပါပဲ။ ဒါေပမဲ့ မိဘေတြနဲ႔ ေက်ာင္းသားေတြက ခဏခဏ ေမးၾကလြန္းေတာ့ လမ္းသာရင္ သြားမယ္ဆိုၿပီး လမ္းေၾကာင္းၾကည့္ဖို႔ ထြက္ခဲ့ၾကတယ္။
***
ပန္းတပြင့္ေတာင္ နဲ႔ ခရီးလမ္းၾကမ္း
 |
| ပန္းတပြင့္ေတာင္ သြားလမ္းအဝင္ ဆိုင္းဘုတ္ |
မနက္ခင္းက မိုးေလ ကင္းစင္ေပမယ့္ တျဖည္းျဖည္း မိုးသားတိမ္လိပ္ေတြနဲ႔ ေကာင္းကင္ႀကီးက ညိဳ႕မႈိင္းလို႔ လာတယ္။ ေမွာ္ဘီက ေလထီးတပ္ ေက်ာ္ၿပီး ဓမၼဒူတ အရွင္ေဆကိႏၵ ေက်ာင္းကို လြန္သြားၿပီးတဲ့အခါ ပစ္တိုင္းေထာင္ပံုနဲ႔ ပန္းတပြင့္ေတာင္ ဆိုင္းဘုတ္ကို ျမင္ၾကရပါတယ္။ လမ္းကလဲ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ဆိုးလာတာေၾကာင့္ ဘီးလွိမ့္႐ံု ေလာက္ပဲ ေမာင္းလို႔ရပါတယ္။
 |
| ေရခံသူ ေရခ်ဳိးသူ ... |
လမ္းေဘး ဝဲယာမွာ စိုက္ခင္းပ်ဳိးခင္းေတြ ရွိသလို တဲအိမ္ေသးေသးေလးေတြ၊ ေဆာ့ကစားေနတဲ့ ကေလးငယ္ေလးေတြ ကားလမ္းေဘးမွာ ကားေတြ ျဖတ္သြားတိုင္း တာ့တာ ျပေနၾကတဲ့ ကေလးေလးေတြကို ေတြ႔ရတယ္။ ၿမိဳ႕ျပရဲ႕ မြန္းက်ပ္မႈက လြန္ေျမာက္ၿပီး ေက်းလက္ရဲ႕ စိမ္းလန္းျခင္းေတြနဲ႔ လတ္ဆတ္တဲ့ေလကို ႐ွဴ႐ႈိက္ႏိုင္ေပမဲ့ ႏြမ္းပါးတဲ့ ဘဝေလးေတြကို ျမင္ရတဲ့ ျမင္ကြင္းက စိတ္ကို မြန္းက်ပ္ဆို႔နင့္ေစျပန္တယ္။
 |
| လမ္းနံေဘးက တဲအိမ္ေလး ... |
 |
| စပါးတခင္းနဲ႔ ကၽြဲႏွစ္ရွဥ္း |
ဒီလို စိမ္းစိမ္းစိုစို ႐ႈခင္းေလး ျမင္ရေတာ့လဲ စိတ္ထဲ လန္းဆန္းမိပါတယ္။ ဒီလို႐ႈခင္းမ်ဳိးနဲ႔ ကင္းေဝးခဲ့တာ အေတာ္ၾကာမွကိုး ... ။
 |
| ဒီလိုလမ္းေတြလဲ ျဖတ္သန္းခဲ့ရတယ္ ... |
ေတာ္ေတာ္ ဆိုးတဲ့ လမ္းေတြပါ။ က်မတို႔က ကားေလးနဲ႔ သြားတာမို႔ ဗြက္နစ္မွာစိုးၿပီး တထိတ္ထိတ္ ဘုရားတ- သြားရတယ္။ ဆိုင္ကယ္သမားေတြကေတာ့ ျဖတ္သန္းသြားလာ ေနၾကတာပဲ။
 | |
| မ႐ုန္းႏိုင္တဲ့အဆံုး ... |
ရႊံ႕ဗြက္ေတြၾကားမွာ ကားေလးကို တဘီးခ်င္း လွိမ့္သြားရင္းနဲ႔ င႐ုတ္ေကာင္းေခ်ာင္း ဆိုတဲ့ တေနရာအေရာက္ ဆက္သြားလို႔ မရေတာ့ပါဘူး။ ေတာ္ေတာ္ဆိုးတဲ့ ဗြက္လြင္ျပင္က ဆီးႀကိဳေနပါတယ္။ အဲဒီနားက ဆိုင္ကယ္ ကယ္ရီေတြက ကားေလးသြားလို႔ မရေၾကာင္း၊ သြားခ်င္ရင္ ကားကို ဒီမွာရပ္ထားၿပီး ဆိုင္ကယ္နဲ႔ သြားမွ ရမွာ ျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာၿပီး ကားကို အတင္းရပ္ခိုင္းတယ္။ က်မတို႔လည္း ဆရာေတာ္ဆီ ဖုန္းလွမ္းဆက္ၿပီး ေရွ႕ဆက္မသြားၾကေတာ့ဘဲ ျပန္လွည့္ခဲ့ၾကပါတယ္။ ဆိုင္ကယ္ေတြနဲ႔ေတာ့ မသြားခ်င္ဘူးေလ ... ။
***
ဆရာေလးၾကည္ျဖဴ ေက်ာင္း
.
ကားျပန္ေကြ႕ၿပီး မၾကာခင္မွာပဲ လမ္းခုလတ္ တေနရာက ဗြက္အိုင္တခုနားေရာက္ေတာ့ ကားအဲကြန္းကိုပိတ္၊ မွန္ကိုဖြင့္ၿပီး ျဖည္းျဖည္းေလး ေမာင္းေနတုန္း စာအံသံၾကားလို႔ လွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ ... စာရြက္ေတြ ပြစာက်ဲေအာင္ ကပ္ထားတဲ့ တဲအိမ္ေသးေသးေလး တလံုးကို ျမင္လိုက္ရတယ္။ ေသခ်ာၾကည့္လိုက္တဲ့အခါ ...
"ဆရာေလး ၾကည္ျဖဴ ေက်ာင္း"
ဆိုတဲ့ ဆိုင္းဘုတ္ အစိမ္းေလးကို အံ့ၾသစဖြယ္ ေတြ႔ပါတယ္။ 
အဲဒီ တဲအိမ္ ေသးေသးေလးဟာ စာသင္ေက်ာင္းေလး တေက်ာင္း ျဖစ္ေနၿပီး အဲဒီထဲကေန စာအံသံေတြ တညံညံ ၾကားရတယ္။ ပိုၿပီး အံ့ၾသဖို႔ ေကာင္းတာက စာသင္ေပးေနတဲ့ အသံပိုင္ရွင္ (အမ်ဳိးသမီး) ရဲ႕ အဂၤလိပ္စာ အသံထြက္ဟာ အေတာ္ေလး ေကာင္းေနလို႔ပါပဲ ... ။ ဒါနဲ႔ပဲ က်မတို႔ ကားကို လမ္းေဘးခ်ရပ္ၿပီး ေက်ာင္းေလးအနား သြားၾကည့္ေတာ့ သီလရွင္ ဆရာေလးတပါးက ကေလးေတြကို အဂၤလိပ္စာ သင္ေပးေနတာကို ေတြ႔ရတယ္။ က်မတို႔ ေရာက္သြားခ်ိန္မွာပဲ သင္ခန္းစာကို ခဏရပ္နားၿပီး အားလံုးလက္အုပ္ေလးေတြခ်ီလို႔ ၾသကာသ ကန္ေတာ့ခ်ဳိးနဲ႔ ဘုရားရွိခိုးေနၾကပါတယ္။
သူတို႔အားလံုး ဘုရားရွိခိုးခ်ိန္ထိ ခဏေစာင့္ေနၿပီးမွ ေက်ာင္းေလးထဲက ဆရာေလးကို လက္အုပ္ခ်ီၿပီး က်မသိခ်င္တာေလးေတြ ေမးျမန္းခဲ့တယ္။
ဆရာေလးၾကည္ျဖဴ လို႔ အမည္ရတဲ့ ဆရာေလးရဲ႕ဘြဲ႔႕ ေဒၚဥတၱရ ... ပါတဲ့။ ဒီေနရာမွာေနၿပီး ဒီနားတဝိုက္က ကေလးေတြကို စာသင္ေပးေနတာ တႏွစ္ေလာက္ ရွိၿပီလို႔ ဆိုတယ္။
"ဆရာေလး ဒီေနရာကို ေရာက္လာေတာ့ ဘုရားဖူးသြားတဲ့ ျဖတ္သြားျဖတ္လာ ကားေတြက ပစ္ခ်တဲ့ ပိုက္ဆံေတြ မုန႔္ေတြကို ကေလးေတြက လိုက္ေကာက္ေနတာ ျမင္ရတဲ့အခါ စိတ္ထဲမွာ ေတာ္ေတာ္ေလး စိတ္မေကာင္း ျဖစ္မိတယ္၊ သူတို႔ေလးေတြကို စာလဲသင္ေပးတယ္၊ လိမၼာေရးျခားရွိေအာင္ စိတ္ဓာတ္ေရးရာ ျမင့္မားေအာင္ သင္ေပးတယ္"
"ပညာပဲသင္ၿပီး ဘာသာေရး အေျခခံမသင္လို႔လဲ မရဘူး၊ ပညာေရးမွာ ဘာသာေရးမပါရင္ ပညာပဲတတ္ၿပီး selfish ျဖစ္တတ္ၾကတယ္။ ဒါေၾကာင့္ သူတို႔ကို ဘာသာေရး အေျခခံပါ သင္ေပးပါတယ္။"
"အဓိကကေတာ့ ျမန္မာစာနဲ႔ အဂၤလိပ္စာကို သင္ေပးပါတယ္၊ ျမန္မာစာဆိုရင္ စာလံုးေပါင္း သတ္ပံုမွန္ရမယ္၊ လက္ေရးလက္သား ေသသပ္ရမယ္၊ အဲဒီလို ျဖစ္ေအာင္ ေသခ်ာ ေလ့က်င့္ေပးရတယ္။ စစခ်င္းေတာ့ မလြယ္ဘူး၊ အခုေတာ့ ကေလးေတြလဲ ဆရာေလး ေစတနာကို နားလည္လာၿပီး ေတာ္ေတာ္ေလး အဆင္ေျပေနၾကပါၿပီ၊ ဒီကေလးေတြက လက္ေရြးစင္ ကေလးေတြေပါ့။"
တနဂၤေႏြနဲ႔ ဥပုသ္ေန႔ေတြမွာ ကေလးေတြကို သင္ေပးပါတယ္။ သူငယ္တန္းကေန ၇ တန္း ၈ တန္း ၉ တန္းေလာက္ထိ ပါပါတယ္။ တခ်ဳိ႕ကလဲ ခုထိ လမ္းမထြက္ၿပီး တာ့တာကုမၸဏီ သြားေနၾကတုန္းပါပဲ ..."
.
က်မက ကေလးတေယာက္ကို သမီး ဘယ္ႏွတန္းလဲ လို႔ ေမးေတာ့ ၄-တန္းလို႔ ေျဖပါတယ္။ သူက ၃-တန္း၊ သူက သူငယ္တန္း ဆိုၿပီး က်န္ကေလးေတြနဲ႔ က်မကို မိတ္ဆက္ ေပးေနေသးတယ္။ ဆရာေလးသင္ေနတဲ့ ဝိႈက္ဘုတ္ကို ၾကည့္ေတာ့ Myself (ကၽြႏ္ုပ္အေၾကာင္း) ဆိုတဲ့ ေခါင္းစဥ္နဲ႔ စာေၾကာင္းတခ်ဳိ႕ ေရးထားၿပီး သင္လက္စကို ေတြ႔ရတယ္။ သီလရွင္ဝတ္စံုအႏြမ္းေလးနဲ႔ ဆရာေလးၾကည္ျဖဴရဲ႕ တကိုယ္ေရ တဲေက်ာင္းကေလးဟာ အလြန္ႏြမ္းပါးလွေပမဲ့ ကေလးေတြေတြ အေပၚ ထားရွိတဲ့ ဆရာေလးရဲ႕ ေစတနာကေတာ့ သိပ္ကို ျမင့္ျမတ္လွပါတယ္။
"ဆရာ ဆရာမဆိုတာ စာတတ္႐ံု၊ စာသင္တတ္႐ံုနဲ႔ မၿပီးဘူး၊ မ်ဳိးခ်စ္စိတ္လဲ ရွိရမယ္။ ကိုယ့္အမ်ဳိးကို ခ်စ္မွ ကိုယ့္အမ်ဳိးကို ေစာင့္ေရွာက္ခ်င္စိတ္ရွိမွ ကေလးေတြကိုလဲ စိတ္ဓာတ္ေရးရာပိုင္းပါ သြန္သင္ဆံုးမ ေပးႏိုင္မွာ ... "
"သူတို႔ေလးေတြရဲ႕ ဘဝေတြက သိပ္ကို ခါးသီးပါတယ္၊ ဒီလိုဘဝမ်ဳိးေတြ ၾကံဳေတြ႔လာရေတာ့လဲ အတၱေတြက ပိုမ်ားလာၾကတယ္၊ အတၱေတြနည္းေအာင္ ျပဳျပင္ေပးေနရတာပဲ ..."
"ဘဝခါးခါး အတၱခါးခါး ၾကားထဲမွ မ်ဳိးဆက္သစ္ကေလးမ်ား လန္းေစခ်င္ပါသည္" ... ဆိုတဲ့ စာတန္းကေလးကို ေက်ာင္းအျပင္ထရံမွာ ကပ္ထားတာ သတိထားခဲ့မိတယ္။
"ဆရာေလးက Golden Triangle ဘက္က ... ရွမ္းတ႐ုတ္ စပ္တယ္၊ ခရစ္ယာန္ကေန သီတဂူဆရာေတာ္နဲ႔ ေတြ႔ၿပီး သီလရွင္ျဖစ္လာတာပါပဲ၊ အခု ကမၻာေအးမွာ အဘိဓမၼာ ဒီပလိုမာ သင္တန္း တက္ေနပါတယ္။ မိသားစုလဲ မရွိေတာ့ဘူး၊ ဆရာေလးက တေယာက္ထဲ သမားပါ၊ ေနာင္အနာဂတ္ မ်ဳိးဆက္ကေလးေတြ အတြက္ ကိုယ္တတ္ႏိုင္သေလာက္ လုပ္ေပးေနတာပဲ"
"မ်ဳိးဆက္သစ္ လူငယ္မ်ားသည္ ဒို႔မ်ားရဲ႕ အနာဂတ္" လို႔ ေက်ာင္းထရံမွာ စာတန္းကေလး ကပ္ထားတဲ့ ဆရာေလးရဲ႕ ျမင့္ျမတ္တဲ့ စိတ္ဓာတ္နဲ႔ မွန္ကန္တဲ့ လုပ္ရပ္အေပၚ က်မတို႔ သာဓု အႀကိမ္ႀကိမ္ ေခၚမိပါတယ္။ က်မ အမႀကီးက သဒၶါေပါက္သြားၿပီး ဆရာေလးရဲ႕ ေက်ာင္းေလးအတြက္ ေငြငါးေသာင္းလွဴၿပီး ဆရာေလးအတြက္ မ်က္ႏွာသုတ္ပုဝါတထည္ လွဴဒါန္းခဲ့ပါတယ္။ ျပန္ခါနီး က်မက ႏႈတ္ဆက္ေတာ့ ကေလးေတြက အဂၤလိပ္လို ျပန္ၿပီး ႏႈတ္ဆက္ၾကတယ္။
ဒီလိုနဲ႔ က်မတို႔ရဲ႕ ပန္းတပြင့္ေတာင္ ခရီးစဥ္ေလးဟာ ပန္းတပြင့္ေတာင္ထိ မေရာက္ခဲ့ေပမယ့္ ဆရာေလးၾကည္ျဖဴနဲ႔ ဆံုခဲ့ရတာမို႔ အခ်ည္းႏွီးမျဖစ္ခဲ့ပါဘူး။ နက္ျဖန္မနက္ က်မ ကေလးေတြကို စာသင္တဲ့အခါ ဆရာေလးၾကည္ျဖဴ ေက်ာင္းေလးအေၾကာင္း ေျပာျပၿပီး ေနာက္တေခါက္ ဆရာေလးၾကည္ျဖဴ ေက်ာင္းကေလးဆီ သြားရင္ က်မေက်ာင္းသားေတြကို ေခၚသြားဖို႔ စိတ္ကူးေနမိပါေတာ့တယ္။
***ေမဓာဝီ
၁၉၊ စက္တင္ဘာ၊ ၂၀၁၃
၂၂း၄၀ နာရီ
15 comments:
ေလးစားဖို႔ေကာင္းလိုက္တာ ။
တကယ့္ကို အဖိုးတန္တဲ့ ႏွမ္းတစ္ေစ့၊ ၾကယ္တစ္ပြင့္၊ မွင္တစ္စက္ပဲ ။
ေကာင္းမြန္တဲ့ ခရီးတခုပါပဲ
တခါတေလ အဲ့ဒီ မျပည့္ႏိုင္တဲ့ အုိးေတြဟာ မ်ားလြန္းလို႕ ဘယ္လိုနည္းနဲ႕ ျဖည့္ေပးရမလဲ ပူပင္ေၾကာင့္က်မိတယ္။ အရင္တုန္းကလည္း တႏိုင္ပတ္၀န္းက်င္က ကေလးေတြကို စာသင္ေပးဖူးတယ္။ ေနာင္တခ်ိန္ အခြင့္သာတဲ့အခါ သစ္ပင္စိုက္သလို အဖူးအပြင့္ေလးေတြ ျပဳစုပ်ိဳးေထာင္ရတဲ့ အလုပ္မ်ိဳးကို တစိုက္မတ္မတ္ လုပ္သြားခ်င္ပါတယ္
ပန္းတစ္ပြင့္ေတာင္ မေရာက္ခဲ့ရေပမဲ့ ပညာဒါနေ၀ေနတဲ့ ဆရာေလးနဲ႔ဆံုးခဲ့ရတာက အျမတ္ပါပဲ မေမေရ..။ ဖတ္ရင္း ၾကည္ႏူးၾကက္သီးထမိတယ္။ ဆရာေလးရဲ႕ စိတ္အားထက္သန္မႈ၊ ခံယူခ်က္ေတြက အ့ံနဘမ္းပါဘဲေနာ္။
မေမ ဘယ္ေရာက္ေနျပန္ၿပီလဲ...ဟိုတစ္ေန႔က အင္တာနက္ဂ်ာနယ္မွာ ဘေလာ့ဂါေဒးအေၾကာင္းေရးထားတဲ့ ေဆာင္းပါးကိုဖတ္ၾကည့္ရင္း မေမဓာ၀ီဆိုတဲ့နာမည္ပါလာေတာ့ေတာင္ သတိရမိပါသဗ်ား...
အေျပာပဲရွိၿပီး အလုပ္နည္းေနၾကတဲ့ ဒီတိုင္းျပည္ႀကီးမွာ အသံတိတ္တိတ္ဆိပ္ဆိပ္နဲ႔ ကိုယ့္လမ္းစဥ္ကို မယိမ္းမဖဥ္သြားေနတဲ့လူေတြ အမ်ားႀကီးပါ မေမ...ကၽြန္ေတာ္တို႔ ႀကဳိးစားဖို႔ အမ်ားႀကီးရွိေနပါေသးတယ္...ဒီလိုလူေတြဆီ အေရာက္သြားခဲ့တာ ေက်နပ္ဂုဏ္ယူမိပါတယ္...
ေအာင္ျမင္ပါေစ...
စိတ္၀င္စားစရာ သာဓုုေခၚစရာ ပဲ မေမ
Very nice post. I simply stumbled upon your
blog and wished to say that I have truly enjoyed browsing your blog posts.
After all I willl be subscribing in you rss feed and I hope you write again very soon!
Heree is my homepage ... blogging make
မေမေရ... ေလးစားၾကည္ႏူးစရာေကာင္းတဲ႔ ပို႔စ္ေလးတခု လာ ဖတ္ သြားတယ္ေနာ္ သာဓု သာဓု သာဓု ပါ ။
mie nge
ဆရာေလးၾကည္ၿဖ ူရဲ ့ လုုပ္ေဆာင္ရပ္ေတြက ေလးစားခ်ီးက်ဴးဖိုု ့ ေကာင္းလိုုက္တာ..
ေလာက အတြက္ အက်ဳိးရွိတဲ႔ ... ကိုယ္႔ ဘက္ က အေပးႏိူင္ဆုံး ေပးဆပ္သူေတြ ...
ခေရာင္းလမ္းမွာ အေရာင္အဆင္းႏွင့္ျပည့္စုံၿပီး ရနံ႔သင္းပ်ံ႕တဲ့ ပန္းေတြကုိ ဆြတ္ခူးခဲ့တာေပါ့ေနာ္။
ခ်မ္းေျမ႕ပါေစ....
ဆံုစည္းဖို႔ ဇာတာပါလာေတာ့လည္း ကား အဲကြန္းပိတ္၊ မွန္တံခါးကို ခ်ထားတဲ့အခ်ိန္နဲ႔ ကေလးေတြ စာအံခ်ိန္နဲ႔ ကြက္တိျဖစ္သြားေတာ့ တာပဲ၊ မွန္တံခါးလည္း ပိတ္ထား၊ ကေလးေတြကလည္း တိတ္ဆိတ္ ေနၾကမယ္ ဆိုရင္ အဖိုးတန္ေက်ာင္းကေလးနဲ႔ ေတ့လြဲ၊ လြဲခ်င္ လြဲေနဦးမွာေနာ္...၊ း)
ေက်ာင္းကေလးက ပိစိေလးေပမယ့္ အထဲက ဆရာေလးရဲ႕ ေမတၱာ၊ ေစတနာ ေတြကေတာ့ ႀကီးမားလိုက္တာ..၊ ဟိတ္ႀကီးဟန္ႀကီးေတြ၊ အေဆာင္အေယာင္ႀကီးေတြ တစ္စက္မွ မ႐ွိဘဲ သူက်င္လည္ရာ ဝန္းက်င္ေလးကို တတ္ႏိုင္သေလာက္ ထြန္းညွိေပးေနတဲ့ ဆရာေလးၾကည္ျဖဴကို ေလးစားမိပါတယ္...၊ ကေလးေတြနဲ႔ ေနာက္တစ္ေခါက္ သြားျဖစ္ေအာင္သြားၿပီး အဲဒီအေၾကာင္းကိုလည္း ဘေလာ့ဂ္မွာ ျပန္မွ်ေဝပါဦး မေမေရ..။
(ဒီရက္ပိုင္း ေတာ္ေတာ္ေလးကို အလုပ္မ်ားေနလို႔ အမ်ားႀကီး ေနာက္က်ၿပီးမွ ေရာက္လာရတယ္ မေမ...)
ထူးျခားလိုက္တာေမေရ. ဖတ္ရတာ ၾကည္နူးစရာ. တကယ္လ္ုအပ္တဲ့ကေလးေတြကိုပညာအေမြေပးေနတဲ့ဆရာေလးေစတနာက ၾကီးျမတ္လိုက္တာ
ေလာကေကာင္းက်ဳိးကုိ ကုိယ္က်ဳိးစြန္႔ႀကိဳးပမ္းေနသူတစ္ဦးကုိေလးစား ၾကည္ညိဳမိပါတယ္..... ခရီးလမ္းၾကမ္းေပမယ္႔ ကုိယ္ရလိုက္တဲ႔ ၾကည္နႈးပီတိေတြက အေမာေျပၿပီးေနာက္ သြားမယ္႔ခရီးေတြအတြက္ အားမာန္ေတြျဖစ္ေစလိမ္႔မယ္လို႔ ယုံၾကည္မိပါတယ္ အားလည္းေပးပါတယ္ဗ်ာ
လူမႈေရးဆိုတာ ခဏတစ္ျဖဳတ္သာ လြယ္ေပမယ့္ ေရရွည္လုပ္ဖို႕က် ေတာ္ရံုဇြဲမ်ိဳးေတာ္ရံုစိတ္မ်ိဳးနဲ႕မရဘူး လုပ္နိုင္တဲ့သူေတြကိုလည္းေလးစားတယ္ ။ ဆရာေလးၾကည္ျဖဴေက်ာင္းတဲ့ နာမည္ေလးကတင္ ေစတနာေတြ ယိုစီးလာသလိုပဲ .။
ဒီပို႔စ္ေလး ဖတ္ထားျဖစ္လို႔ ပန္းတစ္ပြင့္ေတာင္ဖက္သြားရင္း ဆရာေလးၾကည္ျဖဴေက်ာင္းကို ၀င္ေရာက္လႈဒါန္းျဖစ္ခဲ့တယ္။
ကိုတိုး
Post a Comment