ဒီစေန ဒီဂေႏြ ...

ဒီတပတ္ စေန တနဂၤေႏြကေတာ့ က်မအတြက္ အိမ္မကပ္ရတဲ့ ေန႔ေတြပါပဲ။ ေပ်ာ္လဲေပ်ာ္ ေမာလဲေမာ ပီတိလဲျဖစ္ ကုသိုလ္ေတြလဲ အမ်ားႀကီးရခဲ့တဲ့ ဒီႏွစ္ရက္ ... ။
***
၂၅၊ ဇြန္၊ ၂၀၁၁ (စေနေန႔)

ေ၀လနယ္ေတာင္ဘက္ Abergaveny ၿမိဳ႕မွာေနတဲ့ ေဒါက္တာဦးလွဘူးမိသားစုက ဆြမ္းေကၽြးဖိတ္ထားလို႔ မနက္ ၄း၄၅ မိနစ္ အိပ္ရာထ၊ ထံုးစံအတိုင္း ေခါက္ဆြဲေၾကာ္နဲ႔ ေက်ာက္ပြင့္သုပ္တယ္။ ေသာၾကာေန႔ကတည္းက တျခားဟင္းလ်ာေတြကို ခ်က္ထားၿပီးမို႔ ဗူးေတြနဲ႔ ထည့္ၿပီး မနက္ ၈ နာရီ ၁၅ မွာ က်မတို႔ တူ၀ရီးႏွစ္ေယာက္ အိမ္ကထြက္ၾကတယ္။ ရာသီဥတုက ခပ္အံု႔ပ်ပ်။ Wales ကို သြားရတာ ႐ႈခင္းေတြလွလို႔ သိပ္သေဘာက်တယ္။ ဆြမ္းေကၽြးသြားတာမို႔ အခ်ိန္မီေအာင္ ေမာင္းရေတာ့ ဘယ္မွာမွ ကားမရပ္ဘဲ ေတာက္ေလွ်ာက္ ေမာင္းခဲ့ၿပီး ၁၀ နာရီ ခြဲမွာ အဲဒီၿမိဳ႕ကို ေရာက္သြားပါတယ္။ ေရာက္တာနဲ႔ ဆြမ္းပြဲျပင္တာေတြ ၀ိုင္း၀န္းကူလုပ္ၿပီး ၁၁ နာရီမွာ ဆရာေတာ္ကို ဆြမ္းကပ္ၾကတယ္။

အလွဴ႕ရွင္ အလွဴ႕အမတို႔ ဆြမ္းကပ္ေနၾကစဥ္

ဆရာေတာ္က အရင္က မန္ခ်က္စတာမွာ သီတင္းသံုးတဲ့ ဆရာေတာ္လုိ႔ ေျပာပါတယ္။ က်မ တခါမွ မဖူးဘူးပါဘူး။ ဆရာေတာ္က ပရိတ္တရားခ်ီးျမႇင့္ၿပီး သီလ၊ သမာဓိ၊ ပညာ သိကၡာသံုးရပ္ အက်င့္ျမတ္တရားကို ေဟာၾကားသြားပါတယ္။

ပရိတ္တရားရြတ္ပြါးေနစဥ္

တရားနာၿပီးေတာ့ ညေန ၃ နာရီ ေက်ာ္ၿပီ။ ကူညီညာ သိမ္းဆည္းေပး၊ ခဏတျဖဳတ္ စကားေျပာၿပီး ျပန္ခဲ့ၾကတယ္။ အျပန္လမ္းမွာေတာ့ က်မလဲ ေမာေမာနဲ႔ တလမ္းလံုး အိပ္ၿပီး လိုက္လာေတာ့တာပဲ။
***
၂၆၊ ဇြန္၊ ၂၀၁၁ (တနဂၤေႏြ)

ဒီေန႔ကလဲ ဆြမ္းေကၽြးပါပဲ။ ဦးရီးေတာ္ မိတ္ေဆြ ေဒါက္တာဦးတင္ထြဋ္ ဖိတ္တာပါ။ သူ႔အမ်ဳိးသမီး ကြယ္လြန္ျခင္း ၂ ႏွစ္ျပည့္အတြက္ ေကၽြးတာလို႔ ဆိုပါတယ္။ ဒီဆြမ္းေကၽြးကေတာ့ Warwickshire နယ္က The Forest Hermitage ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွာပါ။ က်မတို႔ၿမိဳ႕နဲ႔က သိပ္မေ၀းဘူး၊ ၁ နာရီသာသာပဲ ေမာင္းရတာမို႔ အေစာႀကီးထဖို႔ မလိုပါဘူး။ မနက္ ၇ နာရီမတ္တင္းေလာက္မွ ထၿပီး ေခါက္ဆြဲေၾကာ္ပါတယ္။ ေခါက္ဆြဲခ်ည္း ေၾကာ္ေနတာပဲလို႔ အျပစ္မတင္ပါနဲ႔၊ demand အရ ေၾကာ္ရတာပါ။ ဒီတခါေတာ့ သတ္သက္လြတ္ ေခါက္ဆြဲေၾကာ္ပါ။ အဲဒီေက်ာင္းက ဘုန္းႀကီးေတြက သတ္သက္လြတ္သာ ဘုဥ္းေပးၾကပါတယ္။ အသားမထည့္ရလို႔ မေကာင္းမွာ မစိုးရိမ္ပါနဲ႔၊ အသားအစား အဖိုးႀကီးနားရြက္ထည့္ပါတယ္။ (တကယ့္နားရြက္မဟုတ္ပါဘူး၊ မႈိေျခာက္ကိုေျပာတာပါ) တေယာက္ထဲ ကမန္းကတန္း အေျပးအလႊား လုပ္ရတာမို႔ ခါတိုင္းလို ကင္မရာႀကီး တကားကား မလုပ္ႏိုင္တဲ့အတြက္ အလြန္အရသာရွိေသာ သတ္သက္လြတ္ ေခါက္ဆြဲေၾကာ္ကို မွတ္တမ္း မတင္လိုက္ႏိုင္တာ ၀မ္းနည္းပါတယ္။

ဒီေန႔ကေတာ့ အေတာ္ေလးကို ေနပူတဲ့ ေန႔တေန႔ပါပဲ။ အပူခ်ိန္ ၃၀ ဒီဂရီ စင္တီဂရိတ္ ၀န္းက်င္မို႔ ဒီႏိုင္ငံအတြက္ေတာ့ ေတာ္ေတာ္ပူတဲ့ေန႔ေပါ့။ ရွားေတာင့္ရွားပါး ေနသာၿပီး ရာသီဥတု ပူတဲ့ေန႔မွာ ခုလို ခရီးသြားရတာ ကံေကာင္းတယ္ ဆိုရေလမလား။ မိုတိုေ၀းကေန ဆင္းလိုက္ေတာ့ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္း သြားရာလမ္းကေလးက ကားတစီးစာပဲ သြားလို႔ရတဲ့ ေတာလမ္းကေလးအတိုင္း သြားရတယ္။ ေဘးတဘက္တခ်က္က စိုက္ခင္းေတြနဲ႔ သာသာယာယာ... ။

ေဟာ ... ေရာက္ပါၿပီ။

ျမန္မာျပည္က ေတာရဘုန္းႀကီးေက်ာင္းေလးကို ေရာက္သြားသလိုပဲ ေအးခ်မ္းတဲ့အရသာ ခံစားလိုက္ရတယ္။

သစ္ရိပ္၀ါးရိပ္က ေအးခ်မ္းတယ္။ သစ္ရိပ္၀ါးရိပ္ထက္ ဓမၼအရိပ္က ပိုေအးခ်မ္းတယ္။

ေရာက္ေရာက္ခ်င္း ဘုရားခန္းထဲမွာ ဘုရား၀တ္ျပဳၿပီးတာနဲ႔ ဓာတ္ပံုေတြေလွ်ာက္႐ိုက္တယ္။

ေက်ာင္းထဲက ဗုဒၶ႐ုပ္ပြါးေတာ္မ်ား ...

ေက်ာင္းအေနာက္ဘက္ကို ဆင္းလိုက္ေတာ့ မတ္ရပ္ ႐ုပ္ပြါးေတာ္တဆူကို သပၸါယ္စြာ ဖူးျမင္ရတယ္။ ဆက္ေလွ်ာက္သြားေတာ့ ေစတီငယ္တဆူ။ ေစတီကို The English Shwe Dagon Pagoda လို႔ အမည္တပ္ထားၿပီး ၁၉၈၈ ခုႏွစ္က တည္ထားတယ္လို႔ ကမၺည္းထိုးထားပါတယ္။

ေက်ာင္းေနာက္ဘက္က ေစတီငယ္နဲ႔ မတ္ရပ္ဗုဒၶ႐ုပ္ပြါးေတာ္

အဲဒီေက်ာင္းမွာ ေက်ာင္းထိုင္ဆရာေတာ္က ဦးေခမာဓေမၼာ ဘြဲ႔အမည္ရွိ အဂၤလိပ္လူမ်ဳိး ဘုန္းေတာ္ႀကီး ျဖစ္ပါတယ္။ ေနာက္ထပ္ အဂၤလိပ္လူမ်ဳိးျဖစ္ပံုရတဲ့ ဘုန္းႀကီး ႏွစ္ပါးလဲ ရွိပါတယ္။ ဘြဲ႔အမည္မသိပါ။ အဲဒီဘုန္းႀကီးေတြဟာ ၀ိနည္းကို အလြန္ေစာင့္စည္း လိုက္နာ ထိမ္းသိမ္းၾကပါတယ္။ သပိတ္နဲ႔သာ ဆြမ္းဘုဥ္းေပးၿပီး ၀တၳဳေငြကို လံုး၀ လက္နဲ႔ မထိပါဘူး။ သစ္သီး ဘုဥ္းေပးရင္လဲ ကပၸိယတဦးက ကပၸိယံကေရာဟိ ၿပီးမွ ဘုဥ္းေပးတယ္။ အင္မတန္ ေလးစားစရာ ေကာင္းပါတယ္။

သံဃာေတာ္မ်ား ဆြမ္းဘုဥ္းမေပးမီ

ဆရာေတာ္ ဦးေခမာဓေမၼာက သီလေပး၊ ဘ၀တုသဗၺမဂၤလံ ရြတ္ၿပီး တရားေဟာတယ္။

သီလေပး၊ တရားခ်ီးျမႇင့္

ေက်ာင္း၀င္းႀကီးက ေတာ္ေတာ္ေလးက်ယ္ၿပီး သစ္ပင္ေတြ အုပ္အုပ္ဆိုင္းဆိုင္းနဲ႔ အင္မတန္ သာယာပါတယ္။ ေက်ာင္း၀င္းထဲမွာလဲ ဗုဒၶ႐ုပ္ပြါးေတာ္ေတြကို ခုလိုပူေဇာ္ထားတာေတြ႔ရတယ္။

ေက်ာင္း၀င္းထဲက ဗုဒၶ႐ုပ္ပြါးေတာ္မ်ား

ျမန္မာျပည္ျဖစ္ အ႐ုပ္ေလးေတြနဲ႔ ကစားေနၾကတဲ့ ကေလးေတြကို ၾကည့္ၿပီး သေဘာက်လို႔ ဓာတ္ပံု႐ိုက္ယူလိုက္တယ္။ ငယ္ငယ္က ကစားခဲ့ဖူးတဲ့ အ႐ုပ္ကေလးေတြ အလြမ္းေျပေပါ့။ ဘုရားေစ်းမွာ ေရာင္းတဲ့ စကၠဴဂ်ပ္ထူနဲ႔ လုပ္တဲ့ အ႐ုပ္ကေလးေတြကို ဘိလပ္မွာေမြးတဲ့ ကေလးေတြက စိတ္၀င္တစား ေဆာ့ကစားေနၾကတာ ... ။ ကေလးဆုိတာမ်ဳိးကေတာ့ ကစားစရာရရင္ ေပ်ာ္ေနတာပါပဲ၊ လူႀကီးေတြလို မိတ္အင္ ဘာလဲ ညာလဲ လွန္ေလွာ ၾကည့္မေနဘူး။

ဆင္၊ က်ား၊ ႏြား၊ ေခြး၊ ျမင္းက်ား နဲ႔ ပစ္တုိင္းေထာင္ ... ၊ ပုသိမ္ထီးေလးကို စိတ္၀င္စားေနတဲ့ ထိုင္းကေလးငယ္

ပစ္ကနစ္ထြက္သလိုပဲ၊ လူႀကီးေတြက အရိပ္ေအာက္ ေအးေအးလူလူ ထိုင္ၾက၊ နားၾက၊ စားေသာက္ၾကတယ္။ ကေလးေတြကေတာ့ ေနပူထဲမွာ ကစားေနၾကတာပဲ။

နားလဲနား၊ စားလဲစား၊ သြားလဲသြား

ေက်ာင္း၀င္းထဲမွာ တရားအားထုတ္တဲ့ အေဆာင္ငယ္ကေလးေတြကို ခုလိုေတြ႔ရတယ္။ တကယ္ကို ဆိတ္ၿငိမ္ၿပီး ေအးခ်မ္းတာေၾကာင့္ တရားအားထုတ္လို႔ သင့္ေတာ္တဲ့ ေနရာပဲလို႔ ေတြးမိတယ္။ သူေတာ္ေကာင္းေတြဟာ ဆိတ္ၿငိမ္ရာကို ႏွစ္သက္ၾကတာပဲ ... ။

တကိုယ္တည္း တရားအားထုတ္ရာ အေဆာင္ကေလးမ်ား

ေနာက္တေနရာ ဆက္ရဦးမွာမို႔ အားလံုးကို ေက်းဇူးတင္စြာ ႏႈတ္ဆက္ၿပီး ျပန္ခဲ့တယ္။

ျပန္ေတာ့မယ္ ...

သာယာလွပ ေအးခ်မ္းတဲ့ေနရာေလးကို ေက်ာခိုင္းၿပီး ဆက္သြားျဖစ္တဲ့ ေနာက္တေနရာကေတာ့ .... ။
(အရမ္းအိပ္ခ်င္လို႔ ေနာက္ေန႔မွ ဆက္တင္ပါေတာ့မယ္၊ ဓာတ္ပံုေတြတင္ရတာ သိပ္ၾကာလို႔ မနက္ တနာရီေတာင္ ေက်ာ္သြားၿပီ အိပ္မွ ...)
***
ေမဓာ၀ီ
၂၇၊ ဇြန္၊ ၂၀၁၁
၀၁း၁၈ နာရီ

(မွတ္ခ်က္။ The Forest Hermitage အေၾကာင္း သိခ်င္ရင္ ဒီမွာ ဖတ္လို႔ရပါတယ္။ ဘိလပ္ေနသူမ်ား မေရာက္ဖူးရင္ အေရာက္သြားၾကည့္ဖို႔ တိုက္တြန္းခ်င္ပါတယ္။ က်မလဲ ခုမွေရာက္ဖူးတာ၊ ၾကံဳရင္ ထပ္သြားခ်င္ပါေသးတယ္။)