အခ်စ္သည္ ေလ ...

သူဟာ အသြင္ေျပာင္းတတ္ေသာ တိမ္တစဆိုလွ်င္ ထိုတိမ္တစကို လြင့္ေမ်ာေအာင္ … ထိုတိမ္တစ၏ သဏၭာန္ကို ေျပာင္းလဲႏိုင္ေအာင္ စြမ္းေဆာင္တတ္ေသာ “ေလ”သည္ အခ်စ္သာလွ်င္ ျဖစ္ရေပမည္။
… … … … … … …
… … … … … … …
… … … … … … …
“အခ်စ္ဆိုတာ ေလ ပါပဲ …”
ထိုသို႔ သူကေျပာေတာ့ တခ်ဳိ႕က မခံမရပ္ႏိုင္ျဖစ္ၾကသည္။ အမ်ား နားလည္လက္ခံ သံုးစြဲေလ့ရွိေသာ “ေလပဲ” … ဟူသည့္ အသံုးအႏႈန္းက အလကားပဲဟု ဆိုလိုသည္မို႔ အခ်စ္ကို ေလ ဟုေျပာသည့္အခါ ထိုသူတို႔ လက္မခံႏုိင္ၾကသည္ထင့္။ တကယ္တမ္း သူဆိုလိုသည္က ဒီထက္အမ်ားႀကီးပို၍ အဓိပၸါယ္ရွိပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ပင္ ထိုအဆိုကို မည္သူမွ် လက္မခံသည့္တိုင္ သူ႔ပုဂၢလိက ခံစားခ်က္ အလိုအရ အခ်စ္ဟူသည္ ေလလိုပါပဲဟု အခိုင္အမာပင္ ဆိုေနမိေတာ့သည္။
***
ေလ ႏွင့္ အခ်စ္

ေလသည္ ႐ိုးတံညႇာေညာင္းေနသည့္ ရြက္ေဟာင္းေတြကို ေျခြခ်တတ္သလို စိမ္းစို ႏုမ်စ္ေနသည့္ ရြက္သစ္ေတြကိုလဲ ေျခြခ်ႏိုင္စြမ္း၏။
အခ်စ္သည္လည္း ထိုနည္းႏွင္ႏွင္ … စိတ္ဓာတ္ ႏူးညံ့ေပ်ာ့ေျပာင္းသူမ်ား ယိမ္းလြယ္ တိမ္းလြယ္ ႏွလံုးသားပိုင္ရွင္မ်ားသာမက ခိုင္မာသည့္ သံမဏိႏွလံုးသား ရွိသူမ်ားပင္ အခ်စ္ႏွင့္ မကင္းႏိုင္ၾက၊ ထိုသူမ်ားသည္လဲ အခ်စ္ႏွင့္ ပတ္သက္လွ်င္ ေတြၾကရသည္ ေ၀ၾကရသည္ ေနာက္ေတာ့ ေႂကြၾကရသည္ မဟုတ္ပါလား။

လူတေယာက္ အသက္ရွင္သန္ေရးအတြက္ ေလသည္ အေရးပါသလို လူတေယာက္ ဘ၀ရွင္သန္ေရးအတြက္ အခ်စ္က အေရးပါေနျပန္သည္။ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာ ကင္းမဲ့ေသာ လူတေယာက္၏ ဘ၀ဟာ ရွင္လ်က္ႏွင့္ ေသသလို … ဘယ္ေလာက္ အထီးက်န္ဆန္လိုက္မလဲ … ။

ေလသည္ ကိုယ့္အနားရွိေနပါလ်က္ သတိမျပဳမိလွ်င္ ရွိမွန္းမသိ၊ မျမင္ရ မေတြ႔ရ၊ ကိုင္တြယ္ ထိေတြ႔လို႔လဲ မရႏိုင္သလို အခ်စ္သည္လည္း ကိုယ့္ အနီးအနားတြင္ ရွိေနေသာ္ျငား သတိမထားမိပါက ခံစားသိ ႏိုင္မည္မဟုတ္။ တကယ္ေတာ့ အားလံုးရဲ႕ ၀န္းက်င္ပတ္ရံမွာ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာေတြ ရွိေနပါသည္။ နားလည္စြာ ခံစားၾကည့္မွ သိရွိႏိုင္မည့္ အရာပင္။

လူတိုင္း စကၠန္႔ႏွင့္အမွ် ေလကို ႐ွဴသြင္း႐ွဴထုတ္ လုပ္ေနၾကေသာ္လဲ ေလ၏ တန္ဖိုးကို ဂ႐ုမထား နားမလည္ၾက၊ ထိုသို႔ပင္ မိမိေဘးမွာ ရွိေနၿပီး မိမိကို ကာကြယ္ေပးထားေသာ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာတရားေတြ၏ တန္ဖိုးကို ႐ုတ္တရက္ မျမင္မိ၊ ဂ႐ုမျပဳမိ၊ နားမလည္မိ။ တကယ္တမ္း သိခ်ိန္က … အသက္႐ွဴရန္ ခက္ခဲၿပီး ေလကို မြတ္သိပ္စြာ ေတာင့္တမိသည့္ အခ်ိန္မ်ဳိး။

ဆိုၾကပါစို႔ …
ဟိုးေရေအာက္ထဲ ေရာက္ေနသူတေယာက္၊ ေလထု၏ အေ၀းမွာ ၾကာျမင့္စြာ အသက္မ႐ွဴဘဲ ေနရလွ်င္ တျဖည္းျဖည္း ေမာလာမည္၊ ရင္ဘတ္ေတြ ေအာင့္လာမည္၊ ဦးေခါင္းေတြ နာလာမည္၊ နားေတြအူလာမည္၊ အသက္ရွင္ရပ္တည္ဖို႔ရာ ဟိုစဥ္က လစ္လ်ဴ႐ႈခဲ့ဖူးေသာ ေလကို ေတာင့္တမိလာမည္။ ကံအားေလ်ာ္စြာ ေရေပၚကို ေရာက္၍ အသက္ျပန္႐ွဴခြင့္ ရသည့္အခါမွာေတာ့ အငမ္းမရ ႐ွဴ႐ိႈက္မိမည္၊ ႏွာေခါင္းျဖင့္သာမက ပါးစပ္ျဖင့္လဲ ႐ွဴသြင္းမိမည္၊ ထိုအခ်ိန္မွာ ႐ႈိက္သြင္းခြင့္ရသည့္ ေလေလာက္ ကိုယ့္အတြက္ တန္ဖိုးရွိသည့္အရာ မရွိေတာ့သလိုပင္။

အခ်စ္သည္လဲ ဒီလိုပဲ မဟုတ္လား။ ဘယ္သူတဦး တေယာက္ကမွ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာေတြရဲ႕ အေ၀းမွာ ၾကာၾကာေနလို႔ ရႏိုင္မွာမို႔လဲ။ အထီးက်န္လြန္းစြာ မ်က္ရည္ေတြ … နာက်င္မႈေတြ … လိုအပ္ခ်က္ေတြ … ေတာင့္တျခင္းေတြ မ်ားစြာျဖင့္ အခ်စ္ကို ရွာေဖြမိမွာပါပဲ။ လူဆိုတာ အခ်စ္နဲ႔ ကင္းႏိုင္ၾကသူေတြမွ မဟုတ္ဘဲေလ … ။
***
အခ်စ္ ႏွင့္ ေလ

တခါတရံ ေလေျပေလညင္းလို ညင္သာဖြဖြ အခ်စ္က အနားမွာ ရွိေနျပန္သည္။ တခါတရံမွာေတာ့ ေလၿငိမ္သည့္ ရက္မ်ားပမာ အခ်စ္က ကိုယ့္အနားမွာ မရွိသည့္ႏွယ္။

အခ်စ္က တခါတေလ ႏူးညံ့ေသာ ေလညင္းလို စိတ္ေပ်ာ္ရႊင္ ၾကည္ႏူးမႈကို ျဖစ္ေစတတ္သည္။ တခါတေလေတာ့ အ႐ိုင္းဆန္ဆန္ ျပင္းထန္ေသာ ေလေၾကာင့္ စိတ္ပင္ပန္း ႏြမ္းလ်တတ္သလို အခ်စ္က နာက်င္မႈေတြ ေပးတတ္ျပန္သည္။

ေလထဲတြင္ ေရာေႏွာ ပါေသာ မီးခိုးေငြ႔ အဆိပ္ေငြ႔ မ်ားက လူကို ဥပါဒ္ျဖစ္ေစသလို အခ်စ္၏ ေဘးထြက္ဆိုးက်ဳိးမ်ားကလဲ ႏွလံုုးသားကို အဆိပ္သင့္ေစတတ္ျပန္၏။

ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ … ေလာကႀကီးမွာ ေလရွိေနဖို႔ လိုအပ္သလို အခ်စ္ရွိေနဖို႔လဲ လိုအပ္သည္ မဟုတ္လား။
***
သူ ႏွင့္ အခ်စ္

သူဟာ အသြင္ေျပာင္းတတ္ေသာ တိမ္တစဆိုလွ်င္ ထိုတိမ္တစကို လြင့္ေမ်ာေအာင္ … ထိုတိမ္တစ၏ သဏၭာန္ကို ေျပာင္းလဲႏိုင္ေအာင္ စြမ္းေဆာင္တတ္ေသာ “ေလ”သည္ အခ်စ္သာလွ်င္ ျဖစ္ရေပမည္။

အခ်စ္ကို ပိုင္ဆိုလိုစိတ္ျဖင့္ ရွာေဖြမိခဲ့သည္။ အနီးအပါးမွ ေမတၱာတရားေတြကို ဥေပကၡာျပဳရင္း အခ်စ္ကို ဖမ္းဆုပ္ဖို႔ ႀကိဳးစားခဲ့မိသည္။ ထိုသို႔ ရွာေဖြရင္းႏွင့္ပင္ ေလေျပႏွင့္ေတြ႔လိုက္ … ေလျပင္းႏွင့္ ၾကံဳလိုက္ … အဆိပ္သင့္ ေလေတြကို ႐ွဴ႐ိႈက္မိလိုက္ တိမ္တစလို ေလႏွင္ရာ လြင့္ပါး ေမ်ာပါရင္း … သတိရမိသည့္ အခိုက္မွာေတာ့ ေမတၱာတရားေတြႏွင့္ ကင္းေ၀းရာ ေလမရွိသည့္ ဟိုးေရေအာက္ထဲ စုန္းစုန္းျမဳပ္လုၿပီ။ ေၾသာ္ … တိမ္တစ … ၿပိဳက်ခဲ့ၿပီထင့္။
… … … … … … …
… … … … … … …
… … … … … … …
***
အခ်စ္ ႏွင့္ သူ

အသက္႐ွဴရန္ ခက္ခဲလြန္းလွသည္။
ႏွလံုးသားအစံုက နာက်င္လွၿပီ။
ရင္တခုလံုး ေမာပန္းလြန္းေနၿပီ။

ဒီအတိုင္း ဘယ္အခ်ိန္ထိ ရပ္တည္ႏိုင္အံုးမလဲ … သူ မသိ။

ေရနစ္ေနသူလို အားကိုးတႀကီး ကိုင္ဆြဲမိသည့္ ေကာက္႐ိုးတမွ်င္က လက္ထဲမွာ ေၾကမြလ်က္ ေရစီးေၾကာင္းထဲ တေရြ႕ေရြ႕ ေမ်ာပါသြားျပန္သည္။ မခိုင္ျမဲသည့္ ထိုအရာမ်ားကို စြန္႔လႊတ္လိုက္ရ၍လည္း ႏွေျမာတသျခင္း မျဖစ္မိေတာ့။

ဒါဟာ အခ်စ္မွ မဟုတ္ဘဲ … ဒါဟာ စစ္မွန္တဲ့ ေမတၱာတရားမွ မဟုတ္တာ … ။ သြားပါေစေလ … ဟိုးအေ၀းဆံုးထိ။ ၿပိဳက်သြားေသာ တိမ္တစ ျပန္လည္ စုစည္းဖို႔ဆိုတာ အခ်ိန္ေတာ့ ေစာင့္ရအံုးမွာပါပဲ။

မ်က္ရည္မ်ားျဖင့္ သူၿပံဳးေနမိသည္။
ၿပံဳးေနလ်က္က မ်က္ရည္မ်ား က်ေန၏။

တကယ္တမ္း အခ်စ္ကို နားလည္စြာ ခံစားမိသည့္ အခ်ိန္မွာေတာ့ စစ္မွန္ေသာ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာတရားေတြ သူ႔အနားမွာ မရွိေတာ့ၿပီတကား။
***
ေမဓာ၀ီ
၁၀၊ ၁၊ ၁၁
၁၃း၂၆ နာရီ

(အခ်စ္အေၾကာင္း ေရးပါဟု ဆိုလာသူ သားသား ေမာင္သန္႔ေ၀ယံ အတြက္ ...)