Sunday, October 31, 2010

သရဲမ်ားနဲ႔ က်မ (၂)

မွတ္မွတ္ရရ ၁၉၉၀ ေက်ာ္ကာလ ၾသဂုတ္လရဲ႕ ေန႔လည္ခင္း တခုမွာေပါ့။
က်မ ေက်ာင္းက ျပန္လာၿပီး အိမ္ထဲ၀င္ေတာ့ စိတ္ထဲမွာ မသိုးမသန္႔ ျဖစ္သလို ခံစားရတယ္။ အ၀တ္လဲဖို႔ ကိုယ့္အခန္းကို အသြား တီဗီၾကည့္တဲ့ ေဟာခန္းကို ျဖတ္ေတာ့ တီဗီေရွ႕က သစ္သားကြပ္ပ်စ္ကေလးေပၚမွာ မတင္ေဌး ဆိုတဲ့ အိမ္အကူေကာင္မေလး ေနမေကာင္းလို႔ လွဲေနတာ ေတြ႔တယ္။ သူ႔ေဘးနားမွာေတာ့ ေဗဒင္ဆရာမ ေယာင္ေယာင္ ဘာေယာင္ေယာင္ မဟာဘုတ္ေတာင္ မထူတတ္တဲ့ အမ်ဳိးသမီးတေယာက္ ရွိေနတယ္။ နာမည္က မေ၀တဲ့။ သူက ဘာရယ္မဟုတ္ဘူး အိမ္ကိုလာလာၿပီး လူႀကီးေတြနဲ႔ စကားစျမည္ေျပာ ထမင္းစား ေကာ္ဖီေသာက္ လမ္းစရိတ္ေတာင္းၿပီး ျပန္ေနက်။

မေ၀က မတင္ေဌးကို ျပဳစုေနတာလား ဘာလား မသိပါဘူး။ ေခါင္းကို ယပ္ခတ္လိုက္ ေျခေထာက္ကို ႏွိပ္လိုက္ ႐ွဴေဆးေတြ ေသြးေဆးေတြ ႐ွဴခိုင္းလိုက္နဲ႔ ျပာယာခတ္ေနတာပဲ။ မတင္ေဌးက ေတာ္႐ံု ေနမေကာင္းျဖစ္ခဲေတာ့ က်မလဲ နည္းနည္းအံ့ၾသတာနဲ႔ အ၀တ္အစားလဲၿပီး သူတုိ႔အနား သြားထုိင္ၾကည့္ျဖစ္တယ္။ မတင္ေဌးက မ်က္စိမွိတ္ထားၿပီး တအင္းအင္း ညည္းေနတယ္။ သြားႀကီးေစ့ အံႀကိတ္ၿပီး ေခါင္းေတြလဲ ခါခါယမ္းယမ္းနဲ႔။ ကိုယ္ခႏၶာကလည္း မၿငိမ္ဘူး ႐ုန္းကန္ လႈပ္ရွားေနတယ္။ မေ၀ကလဲ ေျခမခ်ဳိးလိုက္ ေပါင္တြင္းေၾကာကို တက္နင္းလိုက္ လုပ္ေနတယ္။ ၾကည့္ေနရင္းနဲ႔ မတင္ေဌးေျခသလံုးမွာ အညိဳအမည္းေတြ ထင္လာသလိုပဲ။ ဒါနဲ႔ မေ၀ပဲ တအားနင္းလို႔ မ်ားလားလို႔ မေ၀ကို ရပ္ခိုင္းလိုက္တယ္။ လႈပ္ရွား႐ုန္းကန္ေနတဲ့ မတင္ေဌးက တခ်က္တခ်က္ ၿငိမ္သြားေပမဲ့ တခ်က္တခ်က္ေတာ့ မ်က္ေထာင့္နီႀကီးနဲ႔ ၾကည့္တယ္။ အသံကလဲ ခပ္အစ္အစ္နဲ႔ လည္ပင္းမွာ တခုခုဆို႔ေနသလိုပဲ။

အေမေရာက္လာေတာ့ မတင္ေဌးကို ေဆးခန္းပို႔ေပးဖို႔ စီစဥ္တယ္။ ေဆးခန္းနဲ႔ အိမ္နဲ႔က ၂ မိနစ္ေလာက္ လမ္းေလွ်ာက္ရင္ ေရာက္ေပမဲ့ သူ႔ၾကည့္ရတာ အားအင္ကုန္ခမ္း ခ်ိနဲ႔ေနသလိုမို႔ ဆိုက္ကားေခၚထားတယ္။ ျခံထဲမ၀င္ဘဲ ျခံျပင္မွာပဲ ေစာင့္ေနတဲ့ ဆိုက္ကားဆီ မတင္ေဌးကို အိမ္ထဲကေန လူႏွစ္ေယာက္ေလာက္တြဲၿပီး ပို႔ရတယ္။ ဆိုက္ကားဆီလဲ ေရာက္ေရာ သူက မစီးဘူးတဲ့။ က်မ လမ္းေလွ်ာက္ႏိုင္တယ္ဆိုၿပီး ေလွ်ာက္သြားပါေလေရာ။ ေဆးခန္းမွာထိုင္ေစာင့္ေတာ့လဲ အေကာင္းပဲ၊ အလွည့္က်ေတာ့ ဆရာ၀န္မေလးက ေသြးေပါင္ခ်ိန္တာတို႔ ဘာတို႔လုပ္ ဟိုစမ္း ဒီစမ္း စမ္းၿပီး … ဘာမွမျဖစ္ပါဘူး၊ ေကာင္းသားပဲ လို႔ေျပာၿပီး ေခါင္းမူးေနတယ္ဆိုတာနဲ႔ စိတ္ေက်နပ္ေအာင္ အားေဆးတလံုး ထိုးေပးလိုက္တယ္။ ဆရာ၀န္မေလးက အေမ့ကိုေတာ့ ခပ္တိုးတုိးကပ္ေျပာလိုက္ေသးတယ္။ ဒီေကာင္မေလး အလုပ္မလုပ္ခ်င္လို႔ မူယာမာယာ မ်ားေနတာ ေနမွာပါ … ဆိုပဲ။

ေနာက္ေတာ့ အိမ္ျပန္ေရာက္လာေရာ … အိမ္ထဲေရာက္တာနဲ႔ သူက ခ်ိနဲ႔သလို ျပန္ၿပီး ေခြက်သြားျပန္တယ္။ ဟဲ့ ဟဲ့ ျဖစ္ျပန္ၿပီဆိုၿပီး ေဆးခန္းထပ္ပို႔ျပန္တယ္။ ဟိုေရာက္ရင္ အေကာင္း … အိမ္ထဲေရာက္ရင္ လူမမာ … ဆိုေတာ့ စိတ္ထဲ သိပ္မသကၤာၾကေတာ့ဘူး။ ခုနက မေ၀ကလဲ ေျပာသြားေသးတယ္ … ဒါ ေသြး႐ိုးသား႐ိုး မဟုတ္ဘူး … အေမွာင့္ပေယာဂ … တဲ့။ မေ၀ကို သိပ္မယံုၾကေပမဲ့ ဟုတ္ေလမလားလို႔ ဇေ၀ါဇ၀ါ ျဖစ္ကုန္ၾကပါတယ္။ ဒါနဲ႔ သူတခ်က္တခ်က္ မညည္းမညဴဘဲ စိတ္ေကာင္း၀င္ေနတုန္းမွာ နင္ ဘာေတြလုပ္ခဲ့လဲ ဘာေတြျဖစ္ခဲ့လဲ … တခုခုမွားခဲ့သလား … လို႔ ေမးေတာ့ … သူက ေျပာျပတယ္။

ေန႔လည္က ျခံေနာက္ဘက္မွာ ဘူးစင္ထိုးဖို႔ ျခံရွင္းသတဲ့။ အရင္တုန္းကေတာ့ ျခံကို ၀ါး႐ံုပင္ေတြနဲ႔ စည္း႐ိုးခတ္ထားတာပဲ။ ၈၈ အေရးအခင္း မတိုင္ခင္ေလးမွာ အဘိုးရဲ႕ အမိန္႔အရ ၀ါးျခံစည္း႐ိုးကို ဖယ္ၿပီး တျခံလံုးကို အုတ္တံတိုင္း ကာလိုက္တယ္။ ဒါေပမဲ့ တခ်ဳိ႕၀ါးပင္ေတြက အုတ္တံတိုင္း အတြင္းဘက္မွာ က်န္ေနခဲ့တယ္။ အဲဒီ၀ါးပင္ေတြက အံုလိုက္ကေလး ေလးငါး ဆယ္ပင္ တစုတေ၀း ေပါက္ေနေတာ့ ေအာက္ေျခက ေတာင္ပို႔ကေလးလို ျဖစ္ေနတာေပါ့။ ျခံရွင္းေနတုန္း ၀ါး႐ံု ေတာင္ပို႔နားက ေျမြတေကာင္ ထြက္လာလို႔ သူက လက္ထဲက ေပါက္တူးနဲ႔ လွမ္း႐ိုက္လိုက္သတဲ့။ ဒါေပမဲ့ ေျမြက ဘယ္ေရာက္သြားမွန္း မသိဘဲ လိပ္ျပာေလးတေကာင္ပဲ ေတြ႔ရေတာ့တယ္ တဲ့။ သူကလဲ စိတ္ႀကီးတယ္၊ ေျမြကို မေတြ႔ေတာ့ ေတြ႔တဲ့လိပ္ျပာကိုပဲ မဲၿပီး စိတ္တိုတိုနဲ႔ လွမ္းအ႐ိုက္မွာ ႐ုတ္တရက္ မိုက္ခနဲျဖစ္ၿပီး ေခ်ာ္လဲက်သြားတယ္တဲ့။ အဲဒီေနာက္မွာေတာ့ ခုလို ျဖစ္သြားေတာ့တာပဲ။

သူ႔စကားၾကားေတာ့ အားလံုး သေဘာေပါက္သြားတယ္။ ဒါဆိုရင္ တခုခု ပူးေနတာ ေသခ်ာၿပီေပါ့။ သူျဖစ္ပံုကလဲ တမ်ဳိးပဲ။ တခ်က္တခ်က္ေကာင္းေနတယ္၊ တခ်က္တခ်က္ေတာ့ နာလြန္းလို႔ ေအာ္ဟစ္ ညည္းညဴေနရရွာတယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဟုတ္သည္ရွိ မဟုတ္သည္ရွိေပါ့ … ဒီတိုင္းထားလို႔ေတာ့ မျဖစ္ဘူး၊ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ညေန ေစာင္းၿပီး အပုပ္ခ်ိန္ေရာက္လာၿပီ၊ အိမ္သားေတြလဲ လန္႔ေနၾကၿပီ ဆိုေတာ့ ဘုန္းႀကီးပင့္ၿပီး ရြတ္ဖတ္သရဇၥ်ာယ္ရင္ ေကာင္းမယ္ဆိုၿပီး အိမ္နားက ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းက ရင္းႏွီးတဲ့ ဘုန္းႀကီးတပါးကို အက်ဳိးအေၾကာင္းေျပာၿပီး သြားပင့္ၾကတယ္။ ဘုန္းႀကီးက ပထမေတာ့ အင္တင္တင္ရယ္၊ ဒါမ်ဳိးက အာပတ္သင့္သလားေတာ့ မသိပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ ကိုယ့္ဒကာ ဒကာမေတြရဲ႕ အေရးဆိုေတာ့ ဘုန္းႀကီးလဲ မေနသာဘဲ ႂကြလာေပးပါတယ္။

ဘုန္းႀကီးက အေျခအေနကို အကဲခတ္ၿပီး နားလည္သြားပံုရပါတယ္၊ ပါလာတဲ့ ေဆးျပင္းလိပ္ႀကီး မီးညွိဖြာၿပီး အင္းျပားေပၚတင္ၿပီး သူ႔ကိုကပ္ေပးတယ္။ သူ႔ခႏၶာကိုယ္က တဆတ္ဆတ္တုန္ေနတာပဲ။ ဘုန္းႀကီးလဲ ေတာ္ေတာ္ၾကာၾကာ ဖြာလိုက္ ကပ္လိုက္ လုပ္ေပးၿပီး ေမာသြားတယ္။ အင္း … သိပ္ေတာ့မလြယ္ဘူး … နည္းနည္းႀကီးတယ္လို႔ မသိမသာ မိန္႔တယ္။ ေနာက္ေတာ့ ေမတၱာပို႔ ပရိတ္ေတြဘာေတြ ရြတ္ေပးၿပီး ျပန္ႂကြသြားတယ္။

ဘုန္းႀကီးလုပ္ေပးေပမဲ့ သိပ္ေတာ့မထူးျခားဘူး။ ျပန္သြားေတာ့လဲ အရင္အတိုင္းပဲ။ မ်က္ေထာင့္နီႀကီးနဲ႔ ၾကည့္လိုက္၊ တအင္းအင္း ညည္းလုိက္နဲ႔။ ၾကည့္ရင္းၾကည့္ရင္း သူ႔ခႏၶာကိုယ္မွာ အညိဳအမည္းေတြ ပိုမ်ားမ်ားလာတယ္။ လည္ပင္းမွာပါ အညိဳအမည္းေတြ ျဖစ္ၿပီး အသံက သိပ္မထြက္ေတာ့ဘူး။ နာတယ္ နာတယ္လို႔ ေအာ္သံရယ္ … တင္းပုတ္နဲ႔ ၀ိုင္း႐ိုက္ေနၾကတယ္ …. ဆိုၿပီး မပီမသ ေျပာသံရယ္ေတာ့ ၾကားလိုက္ရေသးတယ္။

ဒါနဲ႔ပဲ မျဖစ္ေခ်ဘူး၊ ေနာက္ထပ္ ဘုန္းႀကီးတပါးကို ပင့္အံုးမွ ဆိုၿပီး ေျခာက္ထပ္ႀကီးက ရွမ္းဘုန္းဘုန္း (ယခု ပ်ံလြန္ေတာ္မူၿပီး) ကို ပင့္ျပန္ပါတယ္။ ရွမ္းဘုန္းဘုန္းက နားသိပ္မၾကားဘူး။ အင္းေတြဘာေတြ လုပ္တယ္။ မျမင္ရတဲ့ေလာကနဲ႔ စကားေတြဘာေတြ ေျပာၿပီး အဆက္အသြယ္လဲ ရွိတယ္လို႔ ၾကားဖူးတယ္။ ရွမ္းဘုန္းဘုန္းေရာက္လာၿပီး ဓားပံုစံ ကၽြဲခ်ဳိကေလးနဲ႔ ခပ္ဆတ္ဆတ္ ခုတ္ရင္း ပါးစပ္ကလဲ တခုခုရြတ္ေပးေနတယ္။ ၾကည့္ရင္းၾကည့္ရင္း တျဖည္းျဖည္း ေျခေထာက္ကေန ထြက္သြားသလိုပဲ … နည္းနည္းၿငိမ္သလို ရွိသြားေတာ့ ဘုန္းဘုန္းလဲ ပရိတ္ႀကိဳးေလး လည္ပင္းမွာခ်ည္ေပးၿပီး ျပန္ႂကြသြားပါတယ္။

က်မလဲ တခါမွ ဒါမ်ဳိးမၾကံဳဖူးေတာ့ အရမ္းအံ့ၾသၿပီး သူ႔အနားက မခြါဘဲ ျဖစ္ပ်က္သမွ်ေတြ တခ်ိန္လံုး ေစာင့္ၾကည့္ေနခဲ့တယ္။ (မွတ္မွတ္ရရ အဲဒီအခ်ိန္က စာေမးပြဲနီးေနၿပီ၊ ဒါေပမဲ့ စာမဖတ္ဘဲနဲ႔ စပ္စုေနခဲ့တာ။) ရွမ္းဘုန္းဘုန္း ပရိတ္ႀကိဳးခ်ည္ေပးလို႔ နည္းနည္းၿငိမ္သြားေတာ့ အိမ္သားေတြလဲ အသီးသီး ကိုယ့္အခန္းကိုယ္ ၀င္သြားၾကၿပီ၊ က်မကေတာ့ သူလွဲေနတဲ့ ကြပ္ပ်စ္ကေလးမွာ ၀င္ထိုင္ၿပီး သူ႔ေခါင္းရင္းကေန ကမၼ၀ါ၊ ပရိတ္ႀကီး ၁၁-သုတ္၊ ပ႒ာန္း ရွိသမွ် ဘုရားစာေတြ အေခါက္ေခါက္ ထိုင္ရြတ္ေပးေနခဲ့တယ္။ အထူးသျဖင့္ ကမၼ၀ါကို မ်ားမ်ားရြတ္ပါတယ္။ ကမၼ၀ါရြတ္ရင္ မေကာင္းဆိုး၀ါးေတြ မလာဘူး၊ ေျပးတယ္လို႔ သိထားတာကိုး။

က်မ ကမၼ၀ါရြတ္ၿပီေဟ့ဆိုရင္ သူက မ်က္လံုးဖြင့္ၾကည့္ၿပီး လည္ေခ်ာင္းအစ္သံႀကီးနဲ႔ မရြတ္နဲ႔ … နားညည္းတယ္ … လို႔ေျပာတယ္။ ဘယ္ရမလဲ က်မလဲ ဆက္ရြတ္တာပါပဲ၊ ပိုေတာင္ အသံျပင္းျပင္းနဲ႔ ေဆာင့္ေဆာင့္ရြတ္လိုက္ေသးတယ္။ ေနာက္ေတာ့ သူက တဆင့္တက္လာၿပီး က်မကို ခိုင္းတယ္။ လည္ပင္းက ပရိတ္ႀကိဳးျဖဳတ္ေပးပါ … တဲ့။ ဒီေလာက္ေတာ့ က်မက လည္ပါတယ္၊ ဘယ္ျဖဳတ္ေပးလိမ့္မလဲ။ ဒါေပမဲ့ သူကလဲ ပိုေတာ့အလည္သား … က်မကို လာညွိတယ္၊ ပရိတ္ႀကိဳးျဖဳတ္ေပးရင္ ထြက္မယ္ဆိုပဲ။ တကယ္လား ဆိုေတာ့ … အင္း …. တဲ့။ က်မလဲ ျဖဳတ္ေပးရ ေကာင္းႏိုးႏိုး စဥ္းစားေနမိေသးတယ္။ ျဖဳတ္ေတာ့ မျဖဳတ္ျဖစ္လိုက္ဘူး။

ခဏေနေတာ့ ဒင္းက ၾကမ္းလာျပန္တယ္။ အနားမွာေထာင္ထားတဲ့ သင္ျဖဴးဖ်ာလိပ္ကို ေျပးၿပီးကန္တယ္။ အေပြးကုန္ေနတဲ့ သနပ္ခါးတံုး၀၀ႀကီးကို ပစ္ေပါက္တယ္။ အဲဒီဖ်ာလိပ္မွာ ကပ္ေနၾကတာ …. လို႔လဲ လက္ညွဳိးႀကီးထိုးၿပီး ေျပာတယ္။ က်မတို႔မွာ ဖ်ာလိပ္ႀကီး အိမ္ေနာက္ေဖးပို႔ထားရတယ္။ ေၾကာက္လို႔။ အေကာင္ေတြ အမ်ားႀကီး ေျပာင္ျပေနၾကတယ္လို႔လဲ ဆိုတယ္။ သြားသြား ဆိုၿပီး ေအာ္ၿပီး ေျပးကန္လိုက္ ဟိုဟာနဲ႔ေပါက္ ဒီဟာနဲ႔ေပါက္ လုပ္လိုက္မို႔႔ က်မတို႔မွာ တီဗီထိမွာစိုးလို႔ လိုက္ဆြဲေနရေသးတယ္။ အဲလိုေတြ ျဖစ္ျပန္ေတာ့ မထြက္ေသးဘူးဆိုတာ ေသခ်ာသေလာက္ပဲေပါ့။ ဒီလိုသာဆို ဘာမွန္းမသိတဲ့ အေကာင္ေတြနဲ႔ တညလံုး တအိမ္ထဲ အတူေနရမလို ျဖစ္ေနတာနဲ႔ ေနာက္ထပ္ဘုန္းႀကီးတပါး ထပ္ပင့္ၾကရျပန္တယ္။ အဲဒီဘုန္းႀကီးကေတာ့ က်မကို ပံုေျပာျပေလ့ရွိတဲ့ ေျခာက္ထပ္ႀကီး သာသနာ့သိပၸံေက်ာင္းက ဆရာေတာ္ပါ။ (သံဃာအေရးအခင္းမွာ အဖမ္းခံရၿပီး ေနာက္ပိုင္း သိပ္မၾကာခင္မွာ ပ်ံလြန္ေတာ္မူသြားပါၿပီ။) ဆရာေတာ္ကို သြားပင့္ေတာ့ ကိုယ္တိုင္ လိုက္မလာပါဘူး။ က်မအမႀကီးကို တပည့္အျဖစ္ လက္၀ါးခ်င္း႐ိုက္ သတ္မွတ္ၿပီး ႐ုပ္ပံုထြင္းထားတဲ့ ခပ္ညိဳညိဳ အတံုးေလးတခု ေပးလိုက္တယ္။ အဲဒါေလးနဲ႔ေခါက္ၿပီး ဘယ္လိုဘယ္လိုေျပာ ဆိုၿပီး သင္ေပးလိုက္ပါတယ္။

ညကလဲ တျဖည္းျဖည္း နက္လာၿပီ။ အမႀကီးလဲ ဆရာေတာ္သင္ေပးသလို ႀကိဳးစားလုပ္တာပါပဲ။ ဒါေပမဲ့ ဘာမွမထူးျခားဘူး။ မတတ္သာတဲ့အဆံုး ဆရာေတာ္ကို ျပန္သြားေလွ်ာက္ၿပီး ကိုယ္တိုင္လိုက္ခဲ့ဖို႔ ေတာင္းပန္ၾကပါတယ္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ဆရာေတာ္လည္း အိမ္သားေတြကို သနားတာနဲ႔ လိုက္လာခဲ့တယ္။

ဆရာေတာ္ အိမ္ေရာက္လာေတာ့ မတင္ေဌးကို သူ႔ေရွ႕မွာ ထိုင္ခိုင္းၿပီး ဆရာေတာ္နဲ႔ မတင္ေဌး အေမးအေျဖ လုပ္ၾကပါတယ္။ မတင္ေဌးရဲ႕ အသံက ပ်က္သေလာက္ ျဖစ္ေနၿပီ၊ ေသခ်ာမေျဖႏိုင္ေတာ့ဘူး။ မ်ားေသာအားျဖင့္ လက္ဟန္ေျခဟန္နဲ႔သာ ေျဖတယ္။ စကားေျပာေျဖတဲ့အခါ က်မက သူ႔ပါးစပ္နားကို ကပ္နားေထာင္ၿပီး ဆရာေတာ္ကို ျပန္ေျပာျပရတယ္။ ၾကားထဲက translator ဆိုပါေတာ့။ ဆရာေတာ္နဲ႔ မတင္ေဌး အေမးအေျဖလုပ္တဲ့အတိုင္း ျပန္ေရးျပပါမယ္။

“မင္းတို႔က ဘယ္သူေတြလဲ ဘယ္ကလဲ”
“… … …” (ေျမြပါးျပင္းေထာင္သလို လက္ကိုလုပ္ၿပီး နဖူးမွာအေမာက္လို ကပ္ျပတယ္။)
“မင္းတို႔ ဘာျဖစ္လို႔ ဒီကေလးမေလးကို ေႏွာက္ယွက္ရတာတုန္း”
“ငါတို႔ ေခါင္းေဆာင္ကို xxx ” (ေနာက္ကစကားကို ေသခ်ာမၾကားရဘူး။)
“ဘာလုပ္လို႔လဲ”
“သူလုပ္တာ xxx” (ေခါင္းကို လက္နဲ႔ကုိင္ျပတယ္။)
“ဟ … ဒါ မေတာ္တဆ ျဖစ္တာပဲ … ခြင့္လႊတ္ရမွာေပါ့”
“မေက်နပ္ဘူးးးး”
(မ်က္ေထာင့္ႀကီး နီလာၿပီး ေျပာတယ္။ ႏွာေခါင္းကလဲ တ႐ွဴး႐ွဴးနဲ႔ ႏွာေတြမႈတ္ၿပီး အသက္႐ွဴသံျပင္းလာတယ္။)
“ဒါဆို ဘာလုပ္ခ်င္တာလဲ”
“… … …”
(အံႀကိတ္ၿပီး လည္ပင္းကို ျဖတ္တဲ့ပံု လက္ဟန္ေျခဟန္နဲ႔ လုပ္ျပတယ္။)

သူ႔႐ုပ္ႀကီးကို ၾကည့္ၿပီး က်မလဲ ေက်ာထဲက စိမ့္ခနဲျဖစ္သြားတယ္။ ေၾကာက္လိုက္တာ။ ဒါေပမဲ့ ဆရာေတာ္အနားမွာရွိလို႔ မေၾကာက္သလိုနဲ႔ ခပ္တည္တည္ေပါ့။
“ဒီလိုလုပ္လို႔ ဘယ္ျဖစ္မလဲ … ဒုကၡေရာက္ကုန္မွာေပါ့”
“… … …”
ဆရာေတာ္က ေရႊျပည္ေအးတရားေဟာေပမဲ့ ဟိုက အျပတ္ရွင္းမယ္ဆိုတာခ်ည္းပဲ။ ေတာ္ေသးတာက ပရိတ္ႀကိဳးခ်ည္ထားေတာ့ အျပတ္ရွင္းမရဘူး ျဖစ္ေနတာတဲ့။ က်မသာ အူတူအတနဲ႔ သူတို႔ေျပာတာယံုၿပီး ျဖဳတ္ေပးလိုက္မိရင္ သြားၿပီ။

ေနာက္ဆံုးေတာ့ ျဖစ္ပံုကို ဆရာေတာ္က ရွင္းျပပါတယ္။ ဟိုးအရင္ေခတ္တုန္းက ဒီနားတ၀ိုက္ ရြာကေလးမွာ ေနသြားသူ တေယာက္တေလက အဲဒီ၀ါး႐ံုပင္ေအာက္က ေတာင္ပို႔ကေလးမွာ ေရႊတိုေရႊစေလးေတြ ျမွဳပ္ခဲ့သတဲ့။ သူျမွဳပ္ခဲ့တဲ့ ပစၥည္းအစြဲနဲ႔ ဒီေနရာမွာ အေစာင့္ျဖစ္ေနတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ ေနာက္ေတာ့ တျဖည္းျဖည္း အေကာင္ႀကီးၿပီး အေပါင္းအေဖာ္ေတြ တပည့္လက္သားေတြ မ်ားလာပံုပါပဲ။ မတင္ေဌး ဘူးစင္ထုိးဖို႔ ေတာင္ပို႔နားမွာ ေျမေပါက္ေတာ့ သူတို႔ပစၥည္းေတြ တူးယူမယ္မွတ္ၿပီး ေခါင္းေဆာင္ႀကီးက ေျခာက္လွန္႔ဖို႔ ေျမြအျဖစ္နဲ႔ ထြက္လာတာ။ မတင္ေဌးက မေၾကာက္ဘဲ ႐ိုက္လိုက္ေတာ့ ေခါင္းမွာ ဒဏ္ရာရသြားတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ပူးၿပီး အေသသတ္ဖို႔ လုပ္ၾကတာ။

ေခါင္းေဆာင္ႀကီးထိေတာ့ တပည့္လက္သားေတြက စိတ္ဆိုးၿပီး မတင္ေဌး လည္ပင္းကို ညွစ္၊ တကိုယ္လံုးကို တင္းပုတ္ေတြနဲ႔ ႐ိုက္၊ ေဒါသျဖစ္ေအာင္ အမ်ဳိးမ်ဳိး ေျပာင္ၾက ေနာက္ၾကနဲ႔ ၀ိုင္းသမၾကတာေပါ့။ ဒါေၾကာင့္ ခမ်ာမွာ အညိဳအမည္းေတြ ေပၚၿပီး ထြန္႔ထြန္႔လူး ညည္းညဴေနရရွာတာပါ။ အဲ … ျခံထဲကလဲ ထြက္ေတာ့ သူတို႔ပိုင္နက္ ေက်ာ္သြားတာမို႔ ဆက္မလိုက္ၾကေတာ့ဘူး၊ ဒါေၾကာင့္ ေဆးခန္းေရာက္ရင္ အေကာင္းပတိ ျဖစ္ေနတာတဲ့။ သူတို႔ကလဲ ပူးတံုခြါတံုပါ။ ပူးေနခ်ိန္ဆို မ်က္ေထာင့္နီနီ အံႀကီးႀကိတ္ထားတယ္။ ခြါေနခ်ိန္ဆို ဖ်ာလိပ္တို႔ သနပ္ခါးတံုးတို႔လို သစ္၀ါးနဲ႔ လုပ္တဲ့အရာေတြကို ကပ္ၿပီး မတင္ေဌးျမင္သာေအာင္ အမ်ဳိးမ်ဳိး ေျခာက္လွန္႔ၾက ေနာက္ေျပာင္ၾကတယ္။ ပံုစံေတြက ႐ုပ္ၾကမ္းႀကီးေတြ အေၾကးခြံအကြက္ အကြက္ေတြလဲပါသတဲ့။ (အဲဒါက ေနာက္ပိုင္း မတင္ေဌးျပန္ေျပာျပတာပါ)

အက်ဳိးအေၾကာင္း ရွင္းျပၿပီးေနာက္ ဆရာေတာ္က သူ႔သီလနဲ႔ တိုင္တည္ သစၥာျပဳၿပီး နတ္ေတြ အကုန္လံုးကို ပင့္ဖိတ္တယ္။ ဒီအိမ္မွာေနတဲ့သူေတြကို မေႏွာက္ယွက္ဖို႔ သူတို႔ထက္ စီနီယာနတ္ေတြကို အမိန္႔ေပးခိုင္းတယ္။ မင္းတို႔ကိုလဲ မေႏွာက္ယွက္ဘူး၊ အိမ္သားေတြကိုလဲ မေႏွာက္ယွက္နဲ႔။ ဒါကိုမွ ေႏွာက္ယွက္မယ္ဆိုရင္ မင္းတို႔ဒီမွာ မေနရေအာင္ လုပ္ရလိမ့္မယ္လို႔လဲ ေျပာတယ္။ ၿပီးေတာ့ ႏြားႏို႔ရယ္ ေပါက္ေပါက္ရယ္ အေမႊးတိုင္ရယ္ အဲဒီေတာင္ပို႔နားမွာ သြားခ်ၿပီး မတင္ေဌးကိုယ္တိုင္ ေတာင္းပန္ခိုင္းတယ္။ နဂါးေစာင့္တဲ့ သိုက္မို႔ ႏြားႏို႔ေပါက္ေပါက္နဲ႔ ေတာင္းပန္ရတာလို႔ ေျပာတာပဲ။

ညဘက္မို႔ ျခံေထာင့္က ေတာင္ပို႔နားမွာ အေတာ္ေလး ေမွာင္ေနပါတယ္။ အဲဒီနားမွာ သရက္ပင္ သံုးပင္ ႀတိဂံလို ေပါက္ေနတဲ့ေနရာကို က်မတို႔ငယ္ငယ္က ေျမပံုေတြဘာေတြ ဆြဲၿပီး ရတနာသိုက္ ရွာတမ္း ကစားခဲ့ဖူးေသးတယ္။ ခုေတာ့ ေတာင္ပို႔က ရတနာသိုက္ ျဖစ္ေနပါေရာလား။ မတင္ေဌး သြားေတာင္းပန္ေတာ့ က်မတို႔လဲ ခပ္ေၾကာက္ေၾကာက္နဲ႔ လိုက္သြားၾကည့္ၾကတယ္၊ ဘာမွေတာ့ မျမင္ခဲ့ရဘူး။ ၀ါး႐ံုပင္က ေလတိုက္လို႔ တရွဲရွဲျမည္တာနဲ႔ ေၾကာက္ၿပီး ျပန္ေျပးလာခဲ့ၾကတာပဲ။

ျခံေနာက္ဘက္မွာက သစ္ပင္ႀကီးေတြအျပင္ ေရတြင္းအိုႀကီးရယ္၊ အိမ္သာ သံုးလံုးရယ္၊ ေရစင္ အျမင့္ႀကီး တခုရယ္ ရွိတယ္။ အရင္ကေတာ့ ေျပးလႊားေဆာ့ကစားၾက စစ္တိုက္တမ္း တူတူပုန္းတမ္းကစားၾကတဲ့ ေနရာဆိုပါေတာ့။ အဲဒီေနာက္ပိုင္း က်မတို႔ေတြ ျခံေနာက္ဘက္ကို ေန႔ေရာ ညပါ မသြားရဲၾကေတာ့ဘူး။ အိမ္သာကိုလဲ အိမ္ထဲက အိမ္သာပဲ သြားျဖစ္ၾကေတာ့တယ္။ မယံုဘူးလို႔ အျမဲေျပာေလ့ရွိတဲ့က်မလဲ ကိုယ္တိုင္ကိုယ္က် လက္ေတြ႔ၾကံဳရေတာ့ မယံုခ်င္လို႔ မရေတာ့ပါဘူး။ တျခားသူေတြ တေစၦသရဲ ပူးၿပီး ျပန္ထြက္သြားရင္ ဘယ္လိုေနသလဲ မသိေပမဲ့ မတင္ေဌးကေတာ့ ရက္အေတာ္ၾကာမွ အညိဳအမည္းေတြ ေပ်ာက္ၿပီး အသံလဲ ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ျပန္ထြက္လာပါတယ္။

သူတို႔ကို တေစၦလား သရဲလား ဥစၥာေစာင့္လား နတ္နဂါးလား ဆိုၿပီး တခုခုေတာ့ ေခါင္းစဥ္မတပ္ခ်င္ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ ေသခ်ာတာကေတာ့ မ်က္စိနဲ႔ မျမင္ရတဲ့့ ဒီလိုေလာကသားေတြ ရွိေနတယ္၊ သူတို႔နဲ႔ ကိုယ္က ၾကားခံနယ္ခ်င္း မတူလို႔ နိစၥဓူ၀ မျမင္မေတြ႔ရေပမဲ့ ခုလို အခန္႔မသင့္တဲ့အခါမ်ဳိးမွာ ေတြ႔ျမင္ႏိုင္သလို ၀င္ေရာက္ပူးကပ္ႏိုင္တယ္၊ သူတို႔ကိုကိုယ္က မထိခိုက္ မေစာ္ကားဖို႔နဲ႔ ကုသိုလ္ျပဳတဲ့အခါ အမွ်ေ၀ဖို႔ ေမတၱာပို႔ေပးဖို႔ လိုတယ္ ဆိုတာကိုေတာ့ က်မ ေကာင္းေကာင္း သေဘာေပါက္ခဲ့ရပါေတာ့တယ္။
***
ေမဓာ၀ီ
၃၁၊ ေအာက္တုိဘာ၊ ၂၀၁၀
၁၈း၀၉ နာရီ

(အသိေပးျခင္း။ … ။ ၆ လတခါ မဆံုခ်င္ဘဲ ဆံုေနရတဲ့ စာေမးပြဲေၾကာင့္ ဘေလာ့ဂင္းျခင္းကို ေခတၱ နားရပါဦးမယ္။ ဒီဇင္ဘာ ၁၅ ရက္ေန႔မွ ျပန္ဆံုၾကပါစို႔။)

25 comments:

Harry said...

အဲဒါ နဂါးသိုက္ေပါ့ ... ဒါေပမဲ့ နဂါးကလည္း ဘယ္လို နဂါးပါလိမ့္ ... ေပါက္တူးနဲ႔ေဆာ္တာေတာင္ ေခါင္းမွာ ဒဏ္ရာရသြားတယ္ဆုိေတာ့ ခပ္ညံ့ညံ့ နဂါးျဖစ္မယ္ ... မီးေတြ ဘာေတြနဲ႕လည္း ျပန္မမႈတ္ဘူး ... မ်က္ေစာင္းထိုးရင္ ျပာျဖစ္ဖုိ႔ ေနေနသာသာ သူေတာင္ အေျပးေကာင္းလို႕ လြတ္သြားတာ ဆုိေတာ့ ... ေရႊရွိတယ္ဆိုရင္ သြားတူးတာ မဟုတ္ဘူး .... ေရႊေစ်းတက္ေနတဲ့ဟာ ....

Soe Mya Nandar Thet Lwin (Borros Roxo) said...

မေန႔က အဆက္ဆုိေတာ႔ ဒီေန႔ ထပ္လာဖတ္တာ။

တခါမွ မၾကံဳဖူးလုိ႔ မယုံၾကည္ေပမယ္႔ အဲလုိ ေလာကသားေတြ ရွိတာကုိေတာ႔ လက္ခံတယ္။

အဂၤလန္မွာ သရဲေပါတယ္လုိ႔ ရင္းႏွီးတဲ႔သူေတြက ေျပာတယ္။

သရဲမေၾကာက္တတ္လုိ႔ပဲလား ဒါမွွမဟုတ္ သရဲထက္ နႏၵာကပဲ ပုိေၾကာက္ဖုိ႔ ေကာင္းလုိ႔ပဲလား သရဲဆုိတာ တခါမွ မၾကံဳဖူးဘူး။

စကားမစပ္ လန္ဒန္က ေကာလင္းေဒး ဘုန္းၾကီးေက်ာင္း ရံပုံေငြအတြက္ ဒီဇင္ဘာ ၁၉ရက္မွာ ျမန္မာ႔ယဥ္ေက်းမႈ႔ သုခုမ ပေဒသာကပဲြနဲ႔ စာေပေဟာေျပာပဲြ အစီအစဥ္ လုပ္ျဖစ္မယ္။

အဲဒီပဲြမွာ နႏၵာက အဂၤလိပ္၊ျမန္မာ ႏွစ္ဘာသာနဲ႔ အစီအစဥ္တင္ဆက္သူ လုပ္ေပးဖုိ႔ ရီကြက္စ္ လုပ္လာလုိ႔ လုပ္ျဖစ္မယ္။ လူ၃၀၀ေလာက္ လာမယ္ မွန္းထားၾကတယ္။

အေသးစိတ္ အစီအစဥ္ကုိ ေမးလ္ပုိ႔ လုိက္ပါမယ္။ လာႏုိင္ရင္ လာခဲ႔ပါလုိ႔ ဖိတ္ေခၚပါတယ္ မေမဓါဝီ။

စာေမးပဲြ အခက္အခဲမရွိ ေျဖဆုိႏုိင္ပါေစ။

ခင္မင္လ်ွက္
နႏၵာ

Anonymous said...

အမ... အမဆီက အခါခါၾကားရေပမဲ့ ခုလိုစာအျဖစ္ေရးျပေတာ့လဲ ဖတ္ိရတာ ၾကိဳက္တယ္။
အပိုအလိုမရိွ အျဖစ္အပ်က္ကို တိုက္ရိုက္ ေရးျပထားေတာ့ ဖတ္ရတာ အရသာလဲရိွတယ္။

ေနာက္ဆံုး နိဂံုးေလးကိုလဲ သေဘာက်တယ္။

ညီမ

ေရႊရတုမွတ္တမ္း said...

ေဒၚေလးေမေရ...
ဘေက်ာက္လဲ နဂါးသိုက္ဆိုတာ ၾကဳံဖူးတယ္..ဒါေပမဲ့ အိပ္မက္ထဲမွာသာျပတာ အျပင္မွာသြားၾကည့္ေတာ့ ဧရာမ ေျမြေဟာက္ၾကီးေတြ႔လို႔ ေရးစရာ သိတ္မထူးဆန္းေတာ့ မေရးခဲ့ဘူးေလ..အိပ္မက္ကေတာ့ သူသူကိုယ္ကိုယ္ မက္တတ္တာပဲ။
အိပ္မက္ထဲမွာေတာ့ သိတ္ထူးဆန္းတာပဲ နိုးေတာ့လဲ ဘယ္ေနရာဆိုတာ အကုန္မွတ္မိတယ္..

The Queen said...

ဥစၥာေစာင့္ ဝင္ပူးတာေတာ့ ကိုယ္ေတြ႕ ျမင္ဘူးပါတယ္။ အပူးခံ ရသူ ရဲ့ အသံေတြ ကိုယ္ အမူ အရာေတြ လုံးဝေျပာင္းသြားတာ အံ့ဩ စရာ အရမ္းေကာင္းတယ္။ မျမင္ရတဲ့ ပရ ေလာကသားေတြ ရွိတယ္ ဆိုတာ ယုံတယ္။

SHWE ZIN U said...

က်မသာ အူတူအတနဲ႔ သူတို႔ေျပာတာယံုၿပီး ျဖဳတ္ေပးလိုက္မိရင္ သြားၿပီ။

မေမဓါ ေရ ေတာ္ေသးတာေပါ႔ ေတာ္တယ္ဗ်ာ
အမ သာဆို ျဖဳတ္ေပးလိုက္မွာ အူတူအတ ကိုး

ေကာင္းကင္ျပာႀကီးရဲ႕ေအာက္မွာ မယံုႏိုင္စရာ ေတြ မထင္မွတ္တာေတြ အမ်ားႀကီးေနာ္ ကိုယ္႕ ဥာဏ္ေလး တထြာတမိုက္ နဲ႕ ေလွ်ာက္ျငင္းလုိ႕ မရဘူး

ၾသ..ဒါနဲ႕ အဲဒီသိုက္ ကို မတူးဘူးလားဗ်ာ ေရႊစင္ဦး ေတာင္ သိုက္ရွိတဲ႕ ေနရာသိသြားလို႕ သိုက္ဆရာ လုပ္ရမလားေတာင္ စိတ္ကူးမိတယ္

စာေမးပြဲ ကို ေခ်ာေမာစြာ စိတ္ခ်မ္းသာစြာ ေျဖဆိုေအာင္ျမင္ ႏိုင္ပါေစ

ေက်းဇူးပါ
ခင္မင္စြာျဖင္႔
ေရႊစင္ဦး

:P said...

စိတ္ဝင္စားစရာေကာင္းတယ္..။

အေသသတ္ပစ္မယ္ဆိုေတာ့ မလြယ္ဘူးေနာ္...

မသိလို႕ မွားမိတာကို ခြင့္မလႊတ္ႏိုင္ၾကဘူး စိတ္ႀကီးၾကတယ္...

Anonymous said...

ၾကီးေမ ေရ စီနိယာနတ္ ေတြ ဂ်ဴနီယာနတ္ေတြ ရွိေသးလားဗ် စီနီယာ ၀ိဥာဏ္ ဂ်ဴနီယာ ၀ိဥာဏ္ ေတြ ေရာေပါ့ ေျပာမယံု ၾကံဳဖူးမွ သိၾကတာေပါ့ ...စည္းစိမ္ကေတာ့ ၾကံဳဘူးေသးေပါင္ဗ်ာ

စိတ္ေအးခ်မ္းစြာျဖင့္ စာေမးပြဲကို ေျဖႏိုင္ပါေစ။ ေခတၱသာ နားခြင့္ျပဳပါမည္။
အျမဲထာ၀ရ ေမွ်ာ္ေနပါမည္။

ခင္မင္စြာျဖင့္
အရီးေလး seesein

Unknown said...

A good illustration and felt as same feeling when reading the thrill story of Sayagyi Shwe U Daung at midnight.

sosegado said...

မကၽြတ္မလြတ္ ျဖစ္ရတာမလြယ္ပါလား၊
ေလာဘအစြဲေၾကာင့္ ငါ့ဟာ ငါ့ေနရာ ငါ့ေခါင္းေဆာင္ အစြဲေတြ
ေတာ္ေတာ္ ေၾကာက္စရာေကာင္းပါလား၊
ဘာလုပ္လုပ္ပြဲေပးၾကတာ ဒါေၾကာင့္လား မသိဘူး၊

ကုိေအာင္ said...

သာသနာ့သိပၸံေက်ာင္းကေတာ့ ထိန္းသိမ္းသူမဲ့ တိတ္ဆိတ္ေနဆဲ၊ နဂါးသုိက္ဆုိေတာ့ ဂဠဳန္သုိက္
ေရာ ရွိဖူးလားဗ် :P

ျမစ္က်ဳိးအင္း said...

ျမန္မာျပည္က ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကေတာ့ ေတာင္ပို႔ေတြဆို အေလးထားၾကတာမ်ားတယ္။
က်ေနာ္ အဖိုးအိမ္ေအာက္က ေတာင္ပို႔ဆိုရင္ ရာဇမတ္ကာၿပီး ႏြားႏို႔ေတြ အေမႊးတိုင္ေတြ အျမဲ ကပ္တယ္။ ေတာင္ပို႔က တျဖည္းျဖည္း ၾကီးလာၿပီးေတာ့ အေမာက္ေတြလို ေဘးဘက္ေတြ အေပၚဘက္ကေန ထြက္လာတာ ကိုယ္ေတြ႔ ျမင္ဖူးတယ္။ ေတာင္ပို႔ေတြရဲ႕ သေဘာကိုက အဲဒီလိုလား နယ္လြန္ျဖစ္ရပ္လားေတာ့ မသိဘူး။

ပူးေနသူေဘးမွာ တရားစာေတာင္ ထိုင္ရြတ္ ေပးလိုက္ေသးတယ္။ က်ေနာ္သာဆို တေယာက္ထဲ ရြတ္ေပးရဲမွာ မဟုတ္ဘူး။

မိုးယံ said...

31 ဘံုထဲ သူတို႕လဲ ပါသကိုး.... ခပ္လန္႕လန္႕ နဲ႕ ဖတ္သြားတယ္။ ၿပီးၿပီ။

သတၱိကိုေလးစားပါတယ္။

အစ္မလဲ စာေမးပြဲ အဆင္ေျပပါေစ။ စာေမးပြဲ ၿပီးလို႕ အသစ္တင္မွ ထပ္လာဖတ္ဦးမည္။

ေခ်ာ(အစိမ္းေရာင္လြင္ျပင္) said...

အဟဲ
ဒီေန႕ေတာ႕ တကယ္ေၾကာက္သြားျပီ
ဖတ္ရင္း ၾကက္သီးထလိုက္တာ
အဲဒီလို ပူးတာေတတြေတာ႕ ေတြ႕ခဲ႕ဖူးတယ္..
မယံုခ်င္ေပမဲ႕ ထူးဆန္းတဲ႕ တိုက္ဆိုင္မႈေတြ သက္ေသအေထာက္အထားေတြေၾကာင္႔ ယံုတတ္သြားခဲ႕တယ္..
အံ႕ၾသဖို႕ေကာင္းတဲ႕ မျမင္ရတဲ႕ ပရေလာကဟာလည္း တကယ္ကို ရွိေနတာဘဲေနာ္
အေကာင္လိုက္ မျမင္ရတာဘဲ ေက်းဇူးတင္လွျပီ
ၾကက္သီးထလြန္းလို႕ ...
မေမ စိတ္ခ်မ္းသာစြာနဲ႕ စာေမးပြဲေျဖႏိုင္ပါေစ..

~ဏီလင္းညိဳ~ said...

မျမင္ႏိုင္တဲ့ ေလာကသားေတြပဲေနာ္မေမေရ႕......။
ဖတ္ရတာလည္း......ေရးတာေကာင္းေတာ့ လန္႔စရာေတာင္ေကာင္းလာတယ္.....ဟိဟိ။
ဒါေပမယ့္ ဒီလိုစာမ်ိဳးဆို မဖတ္ရလည္း မေနႏိုင္ေလ......။

စာေမးပြဲလည္း.......ေခ်ာေခ်ာေမြ႕ေမြ႕ေအာင္ျမင္စြာျဖတ္သန္းႏိုင္ပါေစလို႔ဗ်ာ.......

ခင္မင္ျခင္းအားျဖင့္.......
ဏီလင္းညိဳ

Anonymous said...

လာဖတ္သြားပါတယ္
အဲလိုမ်ဳိးေတြ ၾကံဳတာပဲၾကားဖူးတယ္
တခါမွ ေၾကာက္စရာေတာ႔ကိုယ္ေတြ႕မၾကံဳဖူးေသးဘူး:)

စူးႏြယ္ေလး

သူႀကီးမင္း (တုုံးဖလား) said...

ေတာ္ေသးတာေပါ့။ သရဲက အေဆာ့သန္တဲ့ ေမဓာ၀ီကုိ မပူးဘဲ မတင္ေဌးကုိ သြားပူးလုိ႔။ ဧကႏၱကေတာ့ မတင္ေဌးက ရုပ္ေခ်ာပုံေပၚတယ္။ ဒါေၾကာင့္ သရဲက သေဘာက်ၿပီး ၀င္ပူးတာျဖစ္မယ္။ ေမဓာ၀ီကုိေတာ့ သရဲကေတာင္ လန္႔ေျပးရတယ္ထင္ပါ့။ ဒါေၾကာင့္ ၀င္မပူးရဲတာမ်ား ျဖစ္ေနမလားဘဲ။ း)))။

ဘာဘဲျဖစ္ျဖစ္ သရဲပုံျပင္ေလးကုိ ဖတ္ခြင့္ရလုိက္တာကေတာ့ ဒီလုိမ်ိဳး မ်က္စိနွင့္ မျမင္ႏုိင္တဲ့ ပရေလာကသားေတြ ရွိပါေသးလားဆုိၿပီး အုိင္ဒီတစ္ခုေတာ့ ရသြားပါတယ္။ ဖတ္ေကာင္းေကာင္းနဲ႔ ဖတ္လုိက္တာ ဆုံးသြားတာေတာင္ မသိလုိက္ဘူး။

ေပ်ာ္ရႊင္ပါေစ။

ခင္မင္လ်က္
ကုိကုိေမာင္(ပန္းရနံ႔)

ညိမ္းႏိုင္ said...

ျကံုဖူး၊ျကားဖူးတယ္...။မယံုလို့လဲမရ..၊ကိုယ္ကလည္း
မယံုခ်င္..။ေနာက္ဆံုးေတာ့ မပတ္သက္ပဲေနတာအေကာင္း
ဆံုးလို့ဆံုးျဖတိလိုက္တယ္ဗ်..။ေျကာက္လည္းေျကာက္တာ
ကိုး :D

★သခင္မ်ဳိးေဟ့ဒုိ႔ျမန္မာ★ said...

သုိက္ကုိယုံတယ္။ အညာဘက္ ရြာေတြမွာ အဲလုိအျဖစ္မ်ဳိးေတြ မၾကာခဏၾကားရပါတယ္။ အခုေဆာင္းပါးေလးက ေတာ္ေတာ္ဖတ္လုိ႔ေကာင္းသားတယ္။ ေဆာင္းပါးအတြက္ ေက်းဇူးပါ

Anonymous said...

ၾကီးေမေရ
ဒီေန႕လည္း အေပ်ာ္ဆံုးေန႕ တေန႕ထဲမွာပါမယ္ထင္တယ္ဗ်
ၾကီးေမ က်န္းမာခ်မ္းသာစြာနဲ႕ စာေတြက်က္ႏိုင္ဖတ္ႏိုင္ ရႏိုင္ပါေစလို႕ စစ ဆုေတာင္းေပးပါတယ္

ခင္မင္စြာျဖင့္
အရီးေလး စစ

ရာဇာေထြး said...

မဂၤလာပါ မမေမ..ဒီပုိ႔စ္ေလးဖတ္ရတာစိတ္၀င္စား စရာေကာင္းသလုိေၾကာလည္းခ်မ္းပါတယ္..
ဖတ္ေကာင္းေကာင္းနဲ႕အလုပ္ထဲမွာဖတ္ျပီးအျပန္ၾကမွ
ကၽြန္ေတာ္ဒုကၡျဖစ္တာမမေမေရ..အိမ္နဲ႕စက္ရုံၾကားမွာ မေလး သခၤ်ဳိင္းေရွ႕ေနျဖတ္ရတာေလ..ခါတုိင္းဆုိျပႆနာမရွိဘုူးေလ..ေအးေဆးဘဲ..။ အဲဒီေန႔ကမမေမ၇ဲ႕ပုိ႔စ္အစြမ္းေတြေလ..ကၽြန္ေတာ္ျပန္တဲ႕အခ်ိန္လည္းၾကည္႔အုန္းေလမနက္ ၄း၀၀နာရီေလ..မေၾကာက္ဘဲေနလုိ႔ရမလား..ကၽြန္ေတာ္႔ အလုပ္ခ်ိန္က ညေန၄း၀၀နာရီကေနမနက္၄း၀၀နာရီအထိေလ..ဟဲဟဲကၽြန္ေတာ္လည္းဘာသားနဲ႕ထုထားတာမွတ္လုိ႕..။
တခုေလာက္ခြင္႔ေတာင္းပါရေစမမေမ..။ မမေမရဲ႕ အေဖ႔ကဗ်ာေလးေတြနဲ႕တျခားဗဟုသုတရွိေစတဲ႕ပုိ႔စ္ေလးေတြကုိ www.eainlwanthu.ning.com/ မွာရွိတဲ႕ကၽြန္ေတာ္႔ရဲ႕ဘေလာ႕ေလးမွာတင္ခ်င္ပါတယ္မမေမ..။ စာေကာင္းေပေကာင္းေလးေတြကုိသူငယ္ခ်င္းေတြကုိဖတ္ေစခ်င္တဲ႔ဆႏၵေၾကာင္႔ပါ..ေနာက္ျပီးဘေလာ႔ေတြ၀င္ၾကည္႔ဖုိ႔အခက္အခဲရွိတဲ႕ျပည္တြင္းကသူငယ္ခ်င္းေတြအတြက္ရည္ရြယ္ျပီးတင္ခ်င္လုိ႔ပါမမေမ..။ တင္ျဖစ္ရင္လည္းမမေမ ရဲ႕ဘေလာ႕ကုိဘဲကၽြန္ေတာ္ျပန္
ညႊန္းမွာပါမမေမ..yarzar.htwe5@gmail.com/ ဒါကၽြန္ေတာ္႔ရဲ႕ ေမးလ္ပါမမေမ..။
ခင္မင္ေလးစားစြာျဖင္႕..

rose said...

မမ ေမဓာ၀ီ...အလည္ေရာက္ပါတယ္ရွင့္။ သရဲ ၀ိဥာဥ္ မျမင္ရတ့ဲ ေလာကသားေတြ အေႀကာင္း စိတ္၀င္စားလို႕ သရဲမ်ားႏွင့္ကြ်န္မ ပို႕စ္ေတြ အကုန္ဖတ္သြားပါတယ္။ ထပ္ေရးပါဦးေနာ္။ ရို႕စ္ ဘေလာ့ဂ္ေလးကိုလည္း အလည္လာ ပါဦးရွင့္။ ဘေလာ့ဂ္ဂါ အသစ္ေလးပါ း)
http://redroseofburma.blogspot.com/

Unknown said...

ေရးထားတဲ့ စာေလးေတြကို ဖတ္ၿပီး
ဘေလာဂ္ပိုင္ရွင္ မမ ကို ျမင္ဖူးခ်င္စိတ္ေတြ
တဖြားဖြား ေပၚလာမိတယ္ဗ်ာ ... ။
အင္မတန္ဆြဲေဆာင္မႈရွိေအာင္ေရးတတ္လိုက္တာ။
အဲ ... မမ မွာကာမပိုင္ရွိလား ၊ မရွိလားေတာ့
ကြ်န္ေတာ္ မသိပါေနာ္။ ေတာ္ၾကာဦးသဝန္ေၾကာင္ႀကီးမ်ား
ျဖစ္ေနရင္ ျပႆနာ။

ေမာင္ေလး

Crystal said...

စိတ္ဝင္စားဖို႔ေကာင္းလိုက္တာ...

Raymond.Kyaw Minn Naing said...

Exorcism ေတြခတ္စားေနတယ္ေနာ္..။ :D