သရဲမ်ားနဲ႔ က်မ

ဒီအေၾကာင္းကို ေရးမယ္ေတြးထားတာ ၾကာပါၿပီ။ ဒါေပမဲ့ မယံုသူေတြအတြက္ လက္မခံႏိုင္စရာမ်ား ျဖစ္ေနမလား စဥ္းစားမိလို႔ မေရးေသးဘဲ ေတးထားခဲ့တယ္။ ခုေတာ့ သရဲဇာတ္လမ္းေတြ ေခတ္စားေနတဲ့ အခါသမယမို႔ ေရးဖို႔ အားတက္လာတယ္။ ဘယ္အရာမဆို ကိုယ္တိုင္ၾကံဳမွ ယံုမယ္လို႔ အေျပာႀကီးခဲ့ဖူးတဲ့ က်မ ကိုယ္တိုင္ ၾကံဳခဲ့ရတာေလးပါ။ သရဲမ်ားည အမွတ္တရ ခါေတာ္မီ ရာသီစာေလး ဆိုပါေတာ့ … ။
***
သခၤ်ဳိင္းေရွ႕ကျခံ

ဇာတ္လမ္းမစခင္ က်မတို႔ ျခံအေၾကာင္း နည္းနည္း အစပ်ဳိးပါရေစ။ က်မတို႔ အိမ္က အရင္တုန္းက လူမ်ဳိးျခားတဦးပိုင္တဲ့ အထည္စက္႐ံုလို႔ လူႀကီးေတြ ေျပာျပဖူးတယ္။ လုပ္ငန္းေတြ ျပည္သူပိုင္သိမ္းေတာ့ အဲဒီစက္႐ံုႀကီးလဲ သိမ္းခံလိုက္ရသတဲ့။ ေနာက္ပိုင္း သိမ္းထားတဲ့ အိမ္ေတြ ျခံေတြ အစိုးရက ျပန္ေရာင္းေတာ့ အဘိုးက ၀ယ္ထားလိုက္ၿပီး လူေနအိမ္အျဖစ္ ေနၾကတာ ခုထိေအာင္ပါပဲ။ စက္႐ံု၀င္းဆိုေတာ့ ျခံက က်ယ္တယ္၊ သီးပင္ စားပင္လဲ အစံုပဲ။ သရက္၊ ပိႏၷဲ၊ ၾသဇာ၊ မာလကာ၊ တမာ၊ မန္က်ည္း ... အပင္ႀကီးေတြ မ်ားတယ္။ ဒါေပမဲ့ ...

အဲဒီျခံနဲ႔ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္မွာ သခၤ်ဳိင္းႀကီး တခုရွိတယ္။ တ႐ုတ္လူမ်ဳိးစု တခုရဲ႕ သခၤ်ဳိင္းလို႔ ထင္ပါတယ္။ သခၤ်ဳိင္းလို႔သာဆိုတယ္ က်မ သိတတ္တဲ့ အရြယ္ကစလို႔ သခၤ်ဳိင္း မဖ်က္ခင္ အခ်ိန္ထိ အသုဘလာခ်တာ တခါမွ မေတြ႔ဖူးပါဘူး။ တခါတေလ တေစၦႀကီးပြဲလို ေန႔မ်ဳိးမွာ သခၤ်ဳိင္းလာကန္ေတာ့ၾကတာ ျမင္ဖူးေပမဲ့ အင္မတန္ ေတြ႔ရခဲပါတယ္။ တ႐ုတ္ေတြက လူေသရင္ ပစၥည္းပစၥယေတြ အုတ္ဂူထဲ ထည့္ျမွဳပ္တတ္ေတာ့ တခ်ဳိ႕က အုတ္ဂူေတြေဖာက္ၿပီး ပစၥည္းရွာၾကသတဲ့။ တခါေတာ့ အုတ္ဂူကို တူရြင္းခၽြန္နဲ႔ ထိုးေဖာက္ေနတုန္း ႐ုတ္တရက္ အေမႊးနံ႔ ေထာင္းေထာင္းထလို႔ ေဖာက္သူေတြ လန္႔ဖ်ပ္ၿပီး ထြက္ေျပးကုန္ၾကတယ္။ နာနာဘာ၀လား ဥစၥာေစာင့္လား ဘာလားေပါ့။ ေနာက္မွ မရဲတရဲ ျပန္သြားၾကည့္ေတာ့ အုတ္ဂူထဲ ထည့္ထားတဲ့ ေရေမႊးပုလင္းႀကီးတလံုးကို တူရြင္းနဲ႔ ထိုးမိလို႔ ကြဲၿပီး အေမႊးနံ႔ေတြ ထြက္လာတာတဲ့။ အဲဒီလို သခၤ်ဳိင္းေဖာက္သူေတြက ေသသူေတြရဲ႕ လက္၀တ္ လက္စားေတြအျပင္ ေရႊသြားေတြဘာေတြပါ ခၽြတ္ယူၾကတယ္လို႔ တဆင့္စကား ၾကားခဲ့ဖူးတယ္။

ေမြးကတည္းက သခၤ်ဳိင္းေရွ႕မွာေမြး၊ သခၤ်ဳိင္းေရွ႕မွာႀကီးခဲ့ေတာ့ သခၤ်ဳိင္းဆိုတာကို ေၾကာက္ရေကာင္းမွန္း မသိပါဘူး။ အိမ္ေပၚထပ္၀ရံတာကေန သခၤ်ဳိင္းကို ၾကည့္ရတဲ့ ႐ႈခင္းကို သိပ္သေဘာက်တယ္။ သခၤ်ဳိင္းရဲ႕ အလယ္မွာ သစ္ပင္ႀကီး တပင္ရွိတယ္။ ကုကၠိဳပင္လို႔ ထင္တာပဲ။ အဲဒီ အပင္ႀကီးေအာက္မွာေတာ့ အုတ္ဇရပ္ကေလးရွိတယ္။ ေဆာင္းဦး၀င္စဆိုရင္ ကေလးေတြက အုတ္ဂူေတြေပၚမွာ စြန္လႊတ္ၾကတယ္။ ေႏြဆို ႐ိုးတံက်ဳိးက်ဲ သစ္ပင္ႀကီးနဲ႔ … စီစီရီရီ အုတ္ဂူကေလးေတြနဲ႔ … ညိဳညစ္ညစ္ ဇရပ္ကေလးနဲ႔ .. အေပၚစီးက ျမင္ရတဲ့ ႐ႈခင္းက အထီးက်န္စရာ။ မိုးရာသီဆိုရင္ေတာ့ သခၤ်ဳိင္းေျမတခုလံုး ရွည္လ်ားလ်ား ျမက္႐ိုင္းေတြ … အုပ္အုပ္ပံု႔ပံု႔ ခ်ဳံပုတ္ငယ္ေလးေတြ ဖံုးလႊမ္းလို႔။ ရာသီတိုင္းရဲ႕ သခၤ်ဳိင္း႐ႈခင္းဟာ က်မအတြက္ေတာ့ မ႐ိုးႏိုင္စရာပါပဲ။

ေနကလဲ သခၤ်ဳိင္းဘက္ကထြက္တယ္။ လကလဲ သခၤ်ဳိင္းဘက္မွာ သာတယ္။ ေရာင္စံုတိမ္တိုက္ေတြရယ္ … ျပာလြင္လြင္ ေကာင္းကင္ျပင္ႀကီးရယ္ … ပ်ံ၀ဲေနတဲ့ ေက်းငွက္ေတြရယ္ … အေလ့က်ေပါက္တဲ့ အ႐ိုင္းပန္းပင္ေတြရယ္ … ရွိရွိသမွ် သဘာ၀အလွေတြက အဲဒီသခၤ်ဳိင္းဘက္မွာ ရွိတယ္။ က်မ ပ်င္းပ်င္းရွိရင္ … ဒါမွမဟုတ္ စိတ္ေတြ ေမ်ာလြင့္ခ်င္ရင္ အိမ္ေရွ႕က သခၤ်ဳိင္း႐ႈခင္းကို တကူးတက ၾကည့္ေနက်ေပါ့။
***
အိမ္ထဲက သရဲဇာတ္လမ္း တခ်ဳိ႕

သခၤ်ဳိင္းေရွ႕က အိမ္ဆိုေတာ့ သရဲေတြဘာေတြမ်ား ရွိေလမလားလို႔ သိတတ္စ (သရဲကို ေၾကာက္ရေကာင္းမွန္း သိစ) အရြယ္မွာ ေတြးခဲ့မိတယ္။ ငယ္ငယ္တုန္းက က်မကို ထိမ္းတဲ့ အမႀကီးက က်မဆိုးရင္ ေျခာက္ေလ့ရွိတာ …
“ကုလားသံုးေယာက္ မ်က္စိေျခာက္လံုး လာလိမ့္မယ္ …” တဲ့။
သူအဲလိုေျပာရင္ က်မမွာ ေၾကာက္လိုက္တာ ပ်ာလို႔။ ဘယ္မွာေနရမွန္းမသိဘူး။ မ်က္စိကို အတင္းမွိတ္ၿပီး အိပ္ခ်င္ေယာင္ ေဆာင္ရတယ္။ နည္းနည္းနားလည္တဲ့ အရြယ္ေရာက္မွ သိေတာ့တယ္။ ကုလားသံုးေယာက္ပါဆိုမွ မ်က္စိေျခာက္လံုးေပါ့ … ငယ္ငယ္ကေတာ့ ဘာရယ္မဟုတ္ဘူး ေျခာက္တယ္ဆို ေၾကာက္ထည့္လိုက္တာပဲ။

ေက်ာင္းတက္ေတာ့ ပသွ်ဴးေခါင္းျပတ္၊ ေျခကလိမ္မ၊ ေက်ာေပါက္ႀကီး စသျဖင့္ ေခတ္အဆက္ဆက္ မ႐ိုးႏိုင္တဲ့ သရဲပံုျပင္ေတြ ၾကားခဲ့ ေၾကာက္ခဲ့ဖူးတယ္။ အဲလိုနဲ႔ ကိုယ့္အိမ္ထဲလဲ သရဲဇာတ္လမ္းေတြ လုပ္ၾကံ ဖန္တီးလို ဖန္တီးေပါ့။ က်မတို႔ မေမြးခင္ (မမွတ္မိခင္) အခ်ိန္ေလာက္က အိမ္မွာ လက္တိုလက္ေတာင္း ကူေပးတဲ့ တိုင္းရင္းသူ ကေလးမေလး တေယာက္ရွိတယ္တဲ့။ သူ႔နာမည္က မို႔ယူ ဆိုပဲ။ သူက ေနမေကာင္းျဖစ္ၿပီး ကြယ္လြန္သြားေတာ့ တခါတေလ သူေနခဲ့ဖူးတဲ့ အခန္းမွာ အရိပ္လိုဘာလို ႐ိုးတိုးရိပ္တိတ္ ျမင္ရတယ္လို႔ အတူေန အကို၀မ္းကြဲေတြ ေျပာၾကတယ္။ သူေနခဲ့တဲ့ အခန္းကို ေနာက္ဆံုးခန္းလို႔ က်မတို႔က ေခၚပါတယ္။ အိမ္ရဲ႕ အစြန္ဆံုးအခန္း မီးေရာင္မွိန္ပ်ပ်နဲ႔ ေခ်ာင္အက်ဆံုး အခန္းေလးေပါ့။ အဲဒီအခန္းျပတင္းေပါက္ သံတိုင္မွာ မို႔ယူကို တြဲေလာင္းေလး ျမင္ရတယ္ ဆိုတဲ့ ပါးစပ္ဇာတ္လမ္းမ်ဳိး ေမာင္ႏွမေတြၾကားမွာ မၾကာခဏ ေျပာေလ့ရွိတယ္။ တခါမွ မျမင္ဖူးလို႔ က်မကေတာ့ မယံုပါဘူး။

အဲဒီေနာက္ဆံုးခန္းေလးမွာ ဧည့္သည္ေတြလာရင္လဲ တည္းခိုနားေနေလ့ရွိတယ္။ တခါေတာ့ မံုရြာက အမ်ဳိးတေယာက္ ေဆးလာကုေတာ့ ထံုးစံအတိုင္း အဲဒီအခန္းမွာ ထားတယ္။ နာမည္က ေဒၚျမစိန္တဲ့ … အသက္ႀကီးပါၿပီ။ ေဆးလာကုေပမဲ့ ေရာဂါကကၽြမ္းေနေတာ့ သိပ္မၾကာခင္မွာ ဆံုးသြားပါတယ္။ ေဆး႐ံုမွာ ဆံုးေပမဲ့ အသုဘကို အိမ္မွာပဲ လုပ္ရတာေပါ့။ သူဆံုးသြားေတာ့ ေနာက္ထပ္ သရဲဇာတ္လမ္းတပုဒ္ ေနာက္ဆံုးခန္းေလးမွာ တိုးလာတယ္။

အဲဒီအခန္းက ျပတင္းေပါက္မွန္တခ်ပ္ကလဲ အက္ေနတယ္၊ ခန္းဆီးကလဲ လူမေနေတာ့ ဖုန္တုန္တုန္ မႈန္တုန္တုန္၊ ေလတိုက္ရင္ မွန္အက္ေနတဲ့ ေနရာက ေလတိုးေတာ့ ခန္းဆီးက တလႈပ္လႈပ္နဲ႔။ ညဘက္ဆိုရင္ အျပင္က အပင္ႀကီးေတြ ေလတိုက္တိုင္း တယိမ္းယိမ္း လႈပ္ရမ္းေနတာကို ျပတင္းေပါက္ကတဆင့္ ျမင္ရတာ ၀ိညာဥ္ေလာကသားေတြ ကခုန္ေနသလိုပဲ။ က်မတို႔ေတြ အဲဒီေနာက္ဆံုးခန္းကို မသြားရဲၾကဘူး၊ မွန္ျပတင္းကို မၾကည့္ရဲၾကဘူး။ တေယာက္ေယာက္မ်ား မေတာ္တဆ သြားမိရင္ ((((မို႔ယူလာၿပီ)))) ((((ေဒၚျမစိန္ႀကီးးးးဟိုမွာ)))) … ဆိုၿပီး သူ႔ထက္ငါ ဦးေအာင္ ေျခာက္ၾကေတာ့တာပဲ။
***
အိမ္နားက သရဲေတြ

က်မတို႔က အိမ္ထဲမွာတြင္ မကဘူး၊ အိမ္နားက သရဲေတြပါ အိမ္ထဲကို ေခၚလာၿပီး ဇာတ္လမ္း ဆင္တတ္ၾကေသးတယ္။ ငယ္ငယ္က အစိမ္းေသ … ဆုိရင္ ဘာကိုေျပာမွန္းသာ မသိတာ အစိမ္းေသ ေသတာလို႔ ၾကားရင္ သရဲျဖစ္ၿပီလို႔ သတ္မွတ္လိုက္ေတာ့တာပဲ။ အိမ္နားမွာ ေဒၚစိမ္းရီ ဆိုတဲ့ အေဒၚႀကီး အစိမ္းေသေတာ့ အဲဒီနားပတ္၀န္းက်င္မွာ ေျခာက္တယ္လို႔ ေျပာၾကတယ္။ နာမည္ကလဲ “စိမ္း” ပါေနၿပီး ေသတာလဲ အစိမ္းေသဆိုေတာ့ ေျခာက္လို႔ေကာင္း ေၾကာက္လို႔ေကာင္းေပါ့။

ေနာက္ၿပီး က်မတို႔ အိမ္နီးနားခ်င္း အေဒၚႀကီးတေယာက္ ေရတြင္းထဲခုန္ခ်ၿပီး ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ေသေၾကာင္းၾကံသြားခဲ့ဖူးတယ္။ သူေရာဂါ ေ၀ဒနာခံစားေနရတာ မခံႏိုင္လို႔ အဆံုးစီရင္လိုက္တာတဲ့။ အဲဒီအေဒၚႀကီးကလဲ က်မတို႔ တအိမ္လံုးနဲ႔ သိပ္ရင္းႏွီးပါတယ္။ အိမ္မွာလုပ္တဲ့ အလွဴအတန္းဆို သူက ေရွ႕ဆံုးက လာကူေလ့ရွိတယ္။ တျခားၿမိဳ႕မွာ အလွဴသြားလုပ္ရင္ေတာင္ သူက လိုက္ၿပီး ကူလုပ္ေပးေသးတာ။ သူေသသြားေတာ့ ေရတြင္းနားမွာ အသံၾကားရသလိုလို သူ႔အိမ္ပတ္၀န္းက်င္မွာ ႐ိုးတိုးရိပ္တိတ္ ျမင္ရေတြ႔ရသလိုလို ေျပာၾကတယ္။ ကိုယ္တိုင္ တခါမွ မၾကံဳဖူးေပမဲ့ သူအိမ္နားက ျဖတ္သြားရင္ အသည္းတထိတ္ထိတ္နဲ႔ ဘုရားစာဆိုၿပီး ျဖတ္ၾကရတယ္။ သူေသသြားၿပီးေနာက္ပိုင္း သူ႔နာမည္ကိုလဲ အိမ္မွာ ေျခာက္ရမယ့္ စာရင္းထဲ ထည့္လိုက္ၾကျပန္တယ္။

ဒီလိုနဲ႔ အိမ္နားမွာ လူတေယာက္ေသတိုင္း က်မတို႔ ေမာင္ႏွမေတြအတြက္ ေျခာက္ရမယ့္ (ေၾကာက္ရမယ့္) စာရင္းထဲ နာမည္တိုးတိုးလာ ေတာ့တာပဲ။
***
အေဖေျပာျပတဲ့ သရဲဇာတ္လမ္းတခ်ဳိ႕

အေဖေျပာျပတဲ့ သရဲရာဇ၀င္ေတြကိုေတာ့ ငယ္ငယ္က ေတာ္ေတာ္ေလး ေက်ာခ်မ္းစြာ နားေထာင္ခဲ့ဖူးတာပါ။ အေဖေနခဲ့တဲ့ အိမ္က အခုေျပာေနတဲ့ ျခံနဲ႔ လမ္းက်ဥ္းကေလးပဲ ျခားတယ္။ အိမ္က သံုးထပ္၊ အေပၚဆံုးထပ္က အခန္းေလးကို အေဖက ကိုယ္ပိုင္ လိုင္ဘရီကေလး လုပ္ထားတယ္၊ စာဖတ္ရင္း အိပ္ခ်င္ အိပ္လို႔ရေအာင္ ကုတင္တလံုးလဲ ရွိတယ္။ တညမွာ အာဂႏၲဳ ဘုန္းႀကီးတပါး ႂကြလာေတာ့ အေဖက အဲဒီအခန္းမွာ ေပးသိပ္တာ ဘုန္းႀကီးခမ်ာ တညလံုး မက်ိန္းလိုက္ရရွာဘူးတဲ့။ သူ႔ကို အိပ္မရေအာင္ အမ်ဳိးမ်ဳိး လုပ္တယ္ဆိုပဲ။ အိပ္ရာေပၚက ဆြဲခ်လိုခ် အသံအမ်ဳိးမ်ဳိးနဲ႔ ေႏွာက္ယွက္လို ေႏွာက္ယွက္နဲ႔ … ေမတၱာပို႔လဲမရ၊ ပရိတ္ရြတ္လဲ မရ … ေနာက္ဆံုးေတာ့ ဘုန္းႀကီးအိပ္ရာမွာ ကန္႔လန္႔ျဖတ္ႀကီး လာအိပ္တာနဲ႔ ဘုန္းႀကီးက ကိုယ္႐ံုသကၤန္းနဲ႔ ႐ိုက္လိုက္တာ ႏွစ္ပိုင္းျပတ္သြားသတဲ့။ ဘုန္းႀကီးလဲ ေနာက္တည ဆက္မေနေတာ့ဘဲ တျခားႂကြသြားတယ္လို႔ ေျပာပါတယ္။

အဲဒီအိမ္မွာပဲ အေဖ့ဦးေလးရဲ႕ ဇနီးတေယာက္ဟာ မီးဖြားရင္း ကြယ္လြန္ခဲ့ဖူးတယ္။ ေခတ္ဆန္ဆန္ ခပ္ေခ်ာေခ်ာ ကျပားမေလး နာမည္က ဘာဘရာတဲ့။ သူကြယ္လြန္ၿပီးေနာက္ပိုင္း အဲဒီအိမ္က ေလွခါးမွာ မိန္းမတေယာက္ကို ညဘက္ေတြ ေတြ႔ရတတ္တယ္လို႔ ေျပာၾကတယ္။ ဆံပင္ဖါးလ်ားခ်ၿပီး အသားေရာင္က ဆႏြင္းလို ၀ါ၀ါနဲ႔ ေလွခါးမွာထိုင္ေနတတ္တယ္။ တခါတေလ စႏၵယားက လူမရွိဘဲ အလိုအေလ်ာက္ အသံေတြထြက္ ေနတယ္တဲ့။ အားလံုးကေတာ့ အဲဒါ ဘာဘရာ ေျခာက္တာလို႔ ေျပာၾကတာပဲ။
***
သခၤ်ဳိင္းနားမွာ သရဲဇာတ္လမ္းေတြနဲ႔ ယဥ္ပါးၿပီး ေၾကာက္တခါ လန္႔တလွည့္ ေနလာလိုက္တာ ေတာ္ေတာ္ေလး အရြယ္ေရာက္သည္ထိ သရဲနဲ႔ တခါမွ မၾကံဳဖူး မဆံုဖူးပါဘူး။ ဆိုေတာ့ကာ … ယံုလဲ မယံုခဲ့ဘူးေပါ့။

ဒါဟာ လူေတြ စိတ္ေျခာက္ျခားတာ ေနမွာပါ … တေစၦသရဲဆိုတာ လူထက္ နိမ့္ပါးတဲ့ သတၱ၀ါေတြပဲ … လူအနားကို မကပ္ႏိုင္ပါဘူး … လို႔ အယံုအၾကည္ ကင္းမဲ့ခဲ့တယ္။ ဒါေပမဲ့ တခါေတာ့ မယံုခ်င္လို႔မရဘဲ ယံုလိုက္ရတဲ့ အျဖစ္မ်ဳိးနဲ႔ ကိုယ္တိုင္ ကိုယ္က် ၾကံဳခဲ့ရပါတယ္။
အဲဒါကေတာ့ … … ... ... ...

(နက္ျဖန္ ဆက္ရန္ … )

မွတ္ခ်က္။ ။ ပံုေတြကို ေတြ႔ကရာေနရာက ၾကံဳသလို ယူထားပါသည္။ ေနရာအတိအက် မမွတ္မိေတာ့ပါ။ ပိုင္ရွင္ရွိက လာေရာက္ကန္႔ကြက္ႏိုင္ပါသည္။