ဇာတ္သိမ္း

ကိုယ့္အလြမ္း ကိုယ္ရွာ
ကိုယ့္ၾကမၼာ ကိုယ္ဖန္တီး
ကုိယ့္မီးကိုယ္ ေမႊးခဲ့တယ္ ... ။

ကံၾကမၼာဆိုတာ
ဒဏ္ရာရသူကိုမွ မ်က္ႏွာသာမေပး
သက္ညွာဖို႔ ေ၀းစြ
ေဖးလည္း မေဖးမခဲ့ပါဘူး။

လရိပ္မွာ ခို၀င္
ၾကယ္စင္ကိုေရတြက္
အအိပ္ခက္လို႔ အိပ္ပ်က္ခဲ့ရ
ညနက္နက္ေတြဟာ
အိပ္မက္မွ မဟုတ္ခဲ့တာ။

အဲဒီတုန္းက …
ၾကည္ႏူးခဲ့တယ္ … ရည္စူးခဲ့တယ္ …
သေဘာခ်င္းထပ္ … မေနာခ်င္းဟပ္ခဲ့ၾကတယ္ …
စကားေတြႂကြယ္ … တရားေတြဖလွယ္ခဲ့ၾကတယ္ …။

ဒီလိုနဲ႔ …
ႏွလံုးသားကို ဆစ္ထု
သမုဒယ သံေယာဇဥ္
တပင္ၿပီး တပင္ ပတ္ရစ္
ခ်စ္ျခင္းေမတၱာ ျဖစ္တည္လာခဲ့ၾကတယ္ … ။

တကယ္တမ္းက …
ဆက္စပ္ခြင့္မရ ဘ၀ႏွစ္ခုဆိုတာ
ႏွစ္ဦးသားသိသိနဲ႔ ဆူးမ်ားၿငိတြယ္ခဲ့မိတယ္ … ။

စူးတဲ့ ဆူးကို ဆူးနဲ႔ထြင္ရင္း
ရင္ခြင္ တခုလံုးလည္း ေၾကမြ
ထပ္ခါ ထပ္ခါ ဒဏ္ရာရေတာ့
ခံသာပါ့မလားကြယ္။

နားလည္ပါေလ …
ေရွာင္မရတဲ့ အျပစ္ေတြ ျပဳရင္း
ေနာင္တနဲ႔ မညစ္ေပေစခ်င္ေတာ့လို႔ပါ
ဒါဟာ … အခ်စ္ ေန၀င္သြားတာ မဟုတ္ပါဘူး …။

အခုဘ၀မွာ …
သမုဒယတဏွာကို ပယ္သတ္ဖို႔
ျဖတ္ရခက္္တဲ့ ႏြယ္လဲ မတြယ္ခ်င္ …
ႏုတ္ရခက္တဲ့ႏြံလည္း မကၽြံခ်င္ေတာ့ပါ …။

ဒါေၾကာင့္ …
အမုန္းတရားမွန္သမွ် ေ၀းကြာၿငိမ္းေစဖို႔
ႏွလံုးသားဆႏၵကို ေဘးခြါတိမ္းလို႔
ကိုယ့္ဇာတ္ ကိုယ္သာ သိမ္းလိုက္ပါတယ္။
.... .... .... .... .... ....
.... .... .... .... .... ....
.... .... .... .... .... ....
ကိုယ့္အလြမ္း ကိုယ္ရွာ
ကိုယ့္ၾကမၼာ ကိုယ္ဖန္တီး
ကိုယ့္မီးကိုယ္ ေမႊးခဲ့မိ ...
ကိုယ္သာလွ်င္ အျပစ္ရွိပါေစကြယ္ ... ။

***

ေမဓာ၀ီ
၁၆၊ ေအာက္တိုဘာ၊ ၂၀၁၀
၂၁း၀၀ နာရီ