မနက္ျဖန္ ေက်ာင္းအပ္ရမယ္။
ဆိုေတာ့ ... လိုအပ္တဲ့ စာရြက္စာတမ္းေတြ ျပင္ဆင္ရေတာ့မယ္ေပါ့။ လိုတာက မ်ားမ်ားစားစားေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ပတ္စ္ပို႔, ဗီဇာ နဲ႔ အမွတ္စာရင္းစာရြက္ ... ေနာက္ၿပီး ေက်ာင္းလခ ပိုက္ဆံေပးဖို႔ ခ်က္လက္မွတ္ စာအုပ္ ... ဒါပါပဲ။ last minute မျဖစ္ရေလေအာင္ ဒီေန႔ကတည္းက အဆင္သင့္ျပင္မယ္ဆိုၿပီး အေရးႀကီးတဲ့ စာရြက္စာတမ္းေတြ ထည့္ေလ့ရွိတဲ့ အိတ္ရဲ႕ ဇစ္ကိုဖြင့္ၿပီး ႏိႈက္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ...
"ဟင္ ... ဘာမွလဲ မရွိေတာ့ပါလားးးးးး"
ေသခ်ာေအာင္ အတြင္းက်က် ထပ္စမ္းတယ္၊ မေတြ႔ဘူး။ အိတ္ရဲ႕ အတြင္းဘက္ဇစ္ကို ဖြင့္ၿပီး ထပ္စစ္ၾကည့္တယ္၊ မရွိဘူး။ သြားၿပီ ... ဘယ္ေရာက္သြားတာလဲ ... ။ ဒီေနရာမွာ ထည့္ေနက်ပါ။ ခု ဘာလို႔ မရွိေတာ့တာလဲ ... ဒုကၡပဲ။ အင္း ... ေက်ာင္းကေန ဒီကိုလာေတာ့ ပါမွ လာခဲ့ရဲ႕လားမသိ။ ဒီကို လာတုန္းကလဲ ဦးရီးေတာ္က သူ႔ကားနဲ႔ လာေခၚတာပဲ၊ ရထားနဲ႔လာတာဆိုရင္ ရထားေပၚမွာ ေပ်ာက္ခ်င္ေပ်ာက္ႏိုင္ေသးတယ္။ ဒါဆို ဒီအိတ္ထဲ ထည့္ခဲ့တာ ေသခ်ာရဲ႕လား မသိဘူး။ ေၾသာ္ ... လက္ပ္ေတာ့ပ္အိတ္ထဲ ထည့္ခဲ့မိတာထင္တယ္။ ရွာၾကည့္အံုးမွ။
ဒီလိုနဲ႔ လက္ပ္ေတာ့အိတ္ထဲ ဟိုရွာဒီရွာ ရွာရျပန္တယ္။ ရွင္းေနတာပဲ၊ ဘာမွ မေတြ႔ပါဘူး။ ဟယ္ ... ခုမွ သတိရတယ္။ လက္ပ္ေတာ့ႀကီးက ဒီကိုမလာခင္ ဦးရီးေတာ္မိတ္ေဆြအိမ္မွာ တပတ္ေလာက္ ေမ့က်န္ခဲ့တာပဲ။ လူၾကံဳနဲ႔ ပို႔ေပးလို႔ ျပန္ရတာ။ လက္အေျပာင္းအလြဲမွာမ်ား ျပဳတ္ပ်က္ က်သြားလားမသိဘူး။ အင္း အဲဒီလိုသာဆိုရင္ မလြယ္ေက်ာပဲ။ ဘယ္ေနရာ ျပန္လိုက္ရွာရမလဲ မသိ။ ဒါမွမဟုတ္ ပါကို မပါခဲ့တာမ်ားလား။ ဒါလဲ မျဖစ္ႏိုင္ဘူး၊ ဟိုတေန႔ကပဲ အဲဒီကေန ရွိသမွ်ပစၥည္းေတြ အကုန္ျပန္သယ္လာေသးတာ။ အထုတ္တခုလံုး အံဆြဲေနာက္ဘက္က်ေနလို႔မ်ား မျမင္မိတာလား မသိပါဘူး။ ခုမွ သြားျပန္ရွာလို႔ နီးတဲ့ခရီးလဲ မဟုတ္၊ အခန္းေသာ့လဲ အိမ္ရွင္ကို ျပန္အပ္လိုက္ၿပီ။ အေရးႀကီးတာက ပတ္စ္ပို႔နဲ႔ ဗီဇာ။ ေပ်ာက္ရင္ ျပႆနာက အတံုးလိုက္ တက္မွာ။ အမလတ္ ပတ္စ္ပို႔ေပ်ာက္တုန္းက အသစ္ျပန္ထုတ္ဖို႔ ျမန္မာသံ႐ံုးကို ေပါင္ ၈၀၀ ဆိုလား ေပးရသတဲ့။ အဲဒီလိုသာဆို ကိုယ့္မွာက ၀င္ေငြတျပားမွ ရွိတာမဟုတ္ဘူး။ ဦးရီးေတာ္ဆီ ငိုခ်င္းခ်ရင္ အဆူခံက ထိအံုးမယ္။ ခက္လိုက္တာ။
ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ စိတ္တိုတာက တမ်ဳိး၊ ေပ်ာက္ေနတဲ့ဟာေတြ ျပန္မေတြ႔ရင္ ဆိုၿပီး စိတ္ပူတာကတမ်ဳိး၊ စိတ္ထဲမွာ ေလးေတးေတးနဲ႔ ေအာက္ထပ္ဆင္းလာခဲ့တယ္။ ေအာက္ထပ္ေရာက္ေတာ့ ဦးရီးေတာ္က ေက်ာင္းလခေပးဖို႔ ပိုက္ဆံလႊဲေပးမယ္ ဘဏ္သြားရေအာင္လို႔ ေျပာလာတယ္။ သူက အြန္လိုင္းကေန ဘယ္ေတာ့မွ မလႊဲပါဘူး။ အြန္လိုင္းကို စိတ္မခ်လို႔တဲ့၊ ေရွး႐ိုးနည္းအတိုင္း ခ်က္လက္မွတ္ ေပးခ်င္ေပး၊ ဒါမွမဟုတ္ ဘဏ္အထိ သြားၿပီး လႊဲခ်င္လႊဲ ... အဲဒီလိုသာ လုပ္ေနက်။ အင္း ... သြားဆို သြားရတာပ။ အ၀တ္အစား ျပန္တက္လဲ၊ ဘဏ္ကဒ္ကေလး အိတ္ထဲထည့္ၿပီး ဆင္းလာေတာ့ ခ်က္စာအုပ္ပါ လိုလိုမယ္မယ္ ယူခဲ့တဲ့။
ေသၿပီ။ ခ်က္စာအုပ္က ေပ်ာက္ေနပါတယ္ဆိုမွ ယူခဲ့ဆိုေတာ့ ဘယ္လိုေျပာရပါ့ေနာ္။
"ခ်က္စာအုပ္က မလိုဘူးေလ ... ကဒ္ပါရင္ ရတယ္ ..." လို႔ အရဲစြန္႔ေျပာၾကည့္ေတာ့ ...
"ရေတာ့ရတာေပါ့ ဒါေပမဲ့ လိုရမယ္ရ ယူခဲ့လို႔ေျပာတာ" တဲ့ ... ။
တတ္ႏိုင္ေတာ့ဘူး ...
"ဟိုဟာေလ ... ခ်က္စာအုပ္က ရွာရမွာမို႔ ......" လို႔ အသံခပ္တိမ္တိမ္နဲ႔ ေျပာလိုက္ရေတာ့တယ္။
"ဟမ္ ... ခ်က္စာအုပ္က ရွာရမွာမို႔ ဟုတ္လား ... ခ်က္စာအုပ္တို႔ ပတ္စ္ပို႔တို႔ဆိုတာ မရွာရေအာင္ ထားတာ မဟုတ္ဘူး ..." အစခ်ီတဲ့ စကားလံုး စစ္ဆင္ေရးေတြ တရစပ္ ထြက္လာေတာ့တာပဲ။
ခ်က္ခ်င္း ရွာလို႔မေတြ႔ႏိုင္တဲ့ ခ်က္စာအုပ္ကို မရွာခိုင္းေတာ့ဘဲ ျမိဳ႕ထဲက ဘဏ္ကို သြားဖို႔ ကားေပၚတက္ၾကတယ္။ စိတ္ထဲမွာေတာ့ တႏုံ႔ႏုံ႔ပဲ။ ရင္ေတြလဲ ပူေနတယ္။ မေတြ႔ရင္ ... ဆိုတဲ့ အေတြးႀကီးက စိတ္ကိုဖိစီးေနတယ္။ ဦးရီးေတာ္ မရိပ္မိေအာင္ မင္ေသေသနဲ႔ ကားေပၚတက္ ထိုင္ခံုခါးပတ္ပတ္ ခပ္ေလွ်ာေလွ်ာ မီွထိုင္ၿပီး စိတ္ကိုေလွ်ာ့လိုက္တယ္။
"ဘဂ၀န္ ဘုန္းလႈိင္ ... ႏႈန္းၿပိဳင္တုကင္း ..."
ဦးရီးေတာ္ ကားစက္ႏႈိးေတာ့ စီဒီပေလယာထဲ ထည့္ထားတဲ့ ဆရာေတာ္ဦး၀ိစိတၱရဲ႕ ပ႒ာန္းေခြက အလိုလိုပြင့္ၿပီး ပ႒ာန္းအမႊန္းကို ရြတ္ဆိုတဲ့ ဆရာေတာ္ႀကီးရဲ႕ တည္ၿငိမ္ေအးခ်မ္းတဲ့ အသံေတာ္ကို ၾကားလိုက္ရတယ္။ စိတ္ၿငိမ္လို ၿငိမ္ျငား ဆရာေတာ္ႀကီးနဲ႔ အတူ လိုက္ရြတ္ရင္း လႈပ္ရွားပူေလာင္ေနတဲ့ စိတ္ေတြ တျဖည္းျဖည္း ေလ်ာ့ပါးလာတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ပစၥယုေဒၵသ ... ပစၥယနိေဒၵသ ... ဆက္ဆက္ ရြတ္ေနရင္း တည္ၿငိမ္ ၾကည္လင္စျပဳလာတဲ့ စိတ္က တစံုတခုကို ဘြားခနဲ အမွတ္ရလိုက္မိတယ္။
ၿပီးခဲ့တဲ့ တလေက်ာ္ေလာက္က ေအဂ်န္စီတခုမွာ ရယ္ဂ်စ္စတာလုပ္ဖို႔ ပတ္စ္ပို႔ကို ေကာ္ပီကူးေသးတယ္။ ေနာက္ၿပီး ... စီဗီနဲ႔ တျခားစာရြက္စာတမ္းေတြလဲ ကူးေသးတာပဲ။ အဲဒီတုန္းက ေကာ္ပီကူးတာ အိမ္နားက စာၾကည့္တိုက္မွာ။ ၿပီးေတာ့ ၿမိဳ႕ထဲသြားတယ္။ ယူသြားတဲ့ အိတ္က ေက်ာပိုးအိတ္လား ... မဟုတ္ေသးဘူး။ စလင္းဘက္လဲ မကိုင္သြားဘူး၊ အားးးး ဟုတ္ၿပီ ... မွတ္မိၿပီ ... ဖိုင္အိတ္ အမည္းေလး ... ။ အိမ္ျပန္ေရာက္လာၿပီး အဲဒီအိတ္ကို အိပ္ရာေပၚပစ္တင္လိုက္တယ္၊ ကုတင္ေဘးၾကားေလးထဲက စံုစီနဖာ စာအုပ္ေတြထားတဲ့ေနရာမွာ ဟိုေန႔ကေတာင္ ျမင္မိေသး။ ဟုတ္ၿပီ ... ။
ၿမိဳ႕ထဲမေရာက္ခင္ လမ္းခုလတ္မွာပဲ အဲဒီလို တျဖည္းျဖည္း သတိရလာေတာ့မွ စိတ္ကေအးသြားၿပီး ဒုန္းဒုန္းခ်ႏိုင္ေတာ့တယ္။ ၿမိဳ႕ထဲေရာက္ေတာ့ ဘဏ္ကိုသြား၊ ေစ်းကို၀င္ ဘာညာသာရကာ လုပ္စရာရွိတာေတြ လုပ္ၿပီးသကာလ အိမ္ျပန္လာခဲ့ၾကတယ္။ အိမ္ျပန္ေရာက္တာနဲ႔ ကမန္းကတန္း အခန္းထဲေျပး၀င္ ကုတင္ၾကားက အဲဒီအိတ္အမည္းေလးကို ဆြဲထုတ္ .... .... ....
၀ွဴးခနဲ သက္ျပင္းကို ၀႐ုန္းသုန္းကားခ်လိုက္မိပါေတာ့တယ္။
***
ေမဓာ၀ီ
၇၊ စက္တင္ဘာ၊ ၂၀၁၀
၁၈း၄၇ နာရီ
11 comments:
ေတာ္ေသးတာေပါ့၊ က်ေနာ္လည္း အဲလုိ ေမ့ဘူး
တယ္၊ ဘူတာေရာက္မွ ရထားလက္မွတ္ ေမ့
က်န္ခဲ့တာ၊ ရထားသမားက ၾကည့္သြားတယ္၊
ဒီေကာင္ ရထားေပၚ တက္မလုိ႕ လုပ္ျပီးမွ
ဘာလုိ႕ မတက္တာလဲလုိ႕ ... း) းP
ဟုိနား ဒီနား၊ ထား မမွားေအာင္၊
တရားသတိ၊ လက္ကုိင္ရွိေလာ့။
အပၸမာေဒန ေမဓာ၀ီ သမၸာေဒထ။ :D
ခင္မင္လ်က္
ကုိကုိေမာင္(ပန္းရနံ႔)
.
ေဒၚေလးေမ....အသက္ၾကီးလာျပီဆိုေတာ့..ေမ့တတ္လာျပီ...
မေမ့မေလ်ာ့ မေပါ့မဆ စိတ္ႏွလုံးေအးခ်မ္းစြာေနနိုင္ပါေစ...
ဘေက်ာက္
ပူးေတလဲ မၾကာခဏျဖစ္ဖူးတယ္ မမေမ... အသိမ္းလြန္တာေလ... စည္းကမ္းေကာင္းအားႀကီးသြားတယ္... တခါတေလ အေရးႀကီးလို႔ ေသခ်ာသိမ္းပါတယ္ဆိုမွ ဘယ္နားျပန္ရွာရမွန္း မမွတ္မိေတာ့ဘူး...
ေက်ာင္းျပန္တက္ရေတာ့မွာေပါ႔ေနာ္...မမေမ ေပ်ာ္ရႊင္ပါေစ..
ဒီလိုပဲ.. ျဖစ္ဖူးတယ္.. ခဏ ခဏ ပဲ .. :D
အဲဒါ အိတ္မ်ားလို႔ျဖစ္တာ.. အဲလိုမျဖစ္ေအာင္တအိတ္ထဲကိုင္ရတယ္...စူးႏြယ္လည္းခဏခဏအဲလို ျဖစ္ေပါင္းမ်ားၿပီ..အိတ္ေျပာင္းလိုက္ရင္ ဟိုဟာမပါတာ႔တာနဲ႔ဒီဟာမပါေတာ႔တာနဲ႔..မျမင္လို႔ေဒါင္႔ ကပ္က်န္္ေနခဲ႔တာနဲ႔..ေနာက္ဆံုးကိုင္တာဘယ္အိတ္လဲ မနဲျပန္စဥ္းစားၿပီး ျပန္သြား႐ွာရတယ္..အမ်ဳိးသားကေျပာတယ္..သူ႔လိုတ အိပ္ထဲကိုင္ပါတဲ႔:)
စူးႏြယ္
ဖတ္ေနရင္းနဲ႕ ျပန္မွ ေတြ႔ပါ႕မလား စိတ္ပူေနတာ
ေတြ႔သြားေတာ႕မွ သက္ျပင္းခ်လိုက္မိတယ္.။
စိတ္ေအးစြာျပန္ျပီ တာ႕တာ
ေတာ္ေသးတာေပါ့ ပ႒ာန္းကယ္လို႔။ စူးႏြယ္ေျပာသလို အိတ္အလံုးေပါင္းမ်ားစြာလည္း မကိုင္နဲ႔။
ၾကီးေမေရ
အသက္က စကားေျပာေနျပီေနာ္ ေတာ္ပါေသးရဲ႕ စာဖတ္ရင္းနဲ႕ အပူေၾကာ ေျမာပါသြားလိုက္တာ ေနာက္ဆံုးမွ ဟင္းခ်ႏိုင္ေတာ့တယ္
စိတ္ေအးလက္ေအး သတိေလးနဲ႕ အစစ အရာရာ လုပ္ႏိုင္ကိုင္ႏိုင္ပါေစ
အလုပ္ေတြ ရႈပ္ေနလို႕ အခုမွ လာဖတ္ရတယ္
ခင္မင္စြာျဖင့္
seesein
ျဖစ္ဖူးပါတယ္၊ ကုိယ္ခ်င္လည္းစာပါတယ္၊ ေခၽြးေတြထြက္ ေခါင္းေတြေနာက္ၿပီး ေသခ်ာစဥ္းစား ျဖစ္နုိင္ေခခေတြခ်ေရးၿပီး တစ္ခုခ်င္းရွာမွျပန္ရတာ၊ ေန႔ဝက္ေလာက္ ထိသြားတယ္၊ အသက္ႀကီးတာနဲ႔ ဆုိင္တယ္လုိ႔ေတာ့ မေျပာနုိင္ဘူး၊ blankျဖစ္သြားတဲ့အခ်ိန္မွာ လုပ္မိလုိက္လုိ႔ recall ျပန္မရတာလုိ႔ဆုိတယ္၊ သူမ်ားေျပာတာ။
မေမဓါ ရဲ႕ အေမာေလးကို ေရႊစင္ဦး လည္း ေမာေနတာ နဲ႕ အခုမွ ဖတ္သြားတယ္ မေမဓါ ေရ ျဖစ္ႏိုင္ရင္ လူမရွိသူမရွိ ဘာအလုပ္မွ မရွိ တဲ႕ ေနရာကို ခ်စ္ခ်စ္ႀကီးေခၚ ထြက္သြားလိုက္ခ်င္ရဲ႕
ခင္မင္စြာျဖင္႔
ေရႊစင္ဦး
Post a Comment