Monday, February 18, 2013

အေရာင္မဲ့ ကမၻာ

"The Colourless Earth"

Let me fly by my strength,
Even I have wingless.

To continue my expedition,
By myself sailing;
For peace and tranquil.
I remove my selfishness,
And be folding the arrogance.

I’m searching for the locus,
Where these can be eliminated;
Worry, doubtful, quarrel and jealous.

Despite without colourful;
No red, purple, blue and yellow
But that place will be peaceful.

It is the colourless earth
Where I’m trying to search
And walking to the freedom path.
***
MDW
18/02/13
17:45
"အေရာင္မဲ့ ကမၻာ"

ေတာင္ပံမဲ့ေသာ္ျငား
ရွိသမွ် အင္အားနဲ႔
ငါ … ပ်ံသန္းသြားပါရေစ ... ။

အတၱေတြကို ခြါခ်
မာနေတြကို ေခါက္သိမ္း
ၿငိမ္းခ်မ္းမႈ တခုအတြက္
ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ရြက္လႊင့္လို႔
ခရီးဆက္ခြင့္ ရခ်င္တယ္ ... ။

အဘိဇၥ်ာ , ဗ်ာပါဒ
သံသယနဲ႔ ပဋိပကၡမ်ား
ဖယ္ရွားႏိုင္တဲ့ တေနရာ …
ငါေလ ေဖြရွာမိ … ။

အဲဒီေနရာ ...
နီ ျပာ ၀ါ ခရမ္း
အေရာင္စံုမလႊမ္းေပမဲ့
ၿငိမ္းခ်မ္းတဲ့ ေနရာ
'အေရာင္မဲ့ ကမၻာ'ေလ
ရွာေဖြရင္း ေလွ်ာက္လွမ္း
လြတ္ေျမာက္ရာလမ္းဆီ … ။
***
ေမဓာ၀ီ
၈၊ ၀၂၊ ၁၃ ~ ၁၈၊ ၀၂၊ ၁၃
၁၁း၀၀ နာရီ (ျမန္မာစံေတာ္ခ်ိန္)
(For 18th Jan' 2013)

7 comments:

ညိမ္းႏိုင္ said...

ေကာင္းလိုက္တဲ့ စာသားေလးေတြ...၊တစ္ခါတစ္ေလက်
တရားမရႏိုင္ေသးေပမယ့္ အေရာင္မဲ့ကမာၻေလးကိုတမ္း
တမိပါရဲ႕အစ္မရယ္...၊ေလွ်ာက္လမ္းေတာ့မရွာႏိုင္ေသး
ပါဘူး၊ကိုယ့္မွာလည္း ေရာင္စံုေတြနဲ႕ေလ....၊

Anonymous said...

ညီမေမ
အေရာင္မဲ့ကမ ၻာတဲ့ လား
ကဗ်ာေလးက ေကာင္းတယ္ ညီမေမ...
အေရာင္ေတြနဲ ့ကၽြမ္း၀င္ေနတဲ့ ပန္းခ်ီသမားေတာင္..
ေလာကကို ျငီးေငြ ့လာရင္ ညီမေမ ေျပာတဲ့ကမ ၻာေလးမွာ
ျငိမ္သက္ျပီး ေငးေမာေနခ်င္မိတယ္..


သစ္နက္ဆူး

ညီလင္းသစ္ said...

တကယ့္ကို ခြန္အားပါလွတဲ့ ကဗ်ာေလးပါပဲ မေမ...၊ ဘယ္နဲ႔ညာကို လူးလာေခါက္တံု႔ ဖတ္ေနမိတယ္၊ ကဗ်ာေအာက္က ရက္စြဲနဲ႔ အခ်ိန္အရ ျမန္မာကဗ်ာကို အဂၤလိပ္ကို ျပန္တာျဖစ္မယ္ ထင္တယ္၊ ဗား႐ွင္း ႏွစ္ခုစလံုးကို သေဘာက်မိတယ္..၊

အေရာင္အေသြးစံုထဲ ကမာၻထဲကေန အေရာင္ေတြကင္းမဲ့ရာ ေနရာကေလးကို မွန္းေမွ်ာ္ၾကည့္ရ႐ံုနဲ႔တင္ ၿငိမ္းခ်မ္းမႈ တစံုတရာကို ခံစားလိုက္ရ သလိုပါပဲ၊ စၿပီး 'ဖူး' တဲ့ အခ်ိန္ကေန 'ပြင့္' လာတဲ့အထိ ဆယ္ရက္ၾကာတဲ့ ဒီကဗ်ာေလးအတြက္ two thumbs up ပါ မေမေရ...။ း)

Aunty Tint said...

နက္နက္နဲနဲ ကဗ်ာေလးပါလား မေမေရ။
ၿငိမ္းခ်မ္းတဲ့ အေရာင္မဲ့ ကမၻာေလးကို တမ္းတမိတယ္။
စိတ္ဓာတ္အစဥ္ၾကည္လင္ေအးျမပါေစကြယ္။

ေမတၱာျဖင့္
အန္တီတင့္

ဟန္ၾကည္ said...

“ အေရာင္မဲ့ကမၻာ ေဖြရွာတမ္းတ
မွန္းဆေသာ္လည္း ေရာက္ႏိုင္ခဲစြ
ကိုယ္တိုင္ကလည္း မီးေသြးခဲ . . . ”

ေရးတုန္းကေတာ့ ကဗ်ာပဲ မေမေရ...ေရးရင္းနဲ႔ ကေျပာင္ျဖစ္သြားတာေတာ့ တတ္ႏိုင္ဘူးဗ်ာ...တစ္ခါတစ္ခါက်ေတာ့လည္း မေမကို အားက်သဗ်...ေလးေလးနက္နက္ စူးစူးစိုက္စိုက္ ေတြးႏိုင္တာကို ေျပာတာပါ...သည္မွာေတာ့ အျပင္က ၀န္ထုပ္ေတြဖိလြန္းလို႔ အတြင္းကို မေပါ့ေပါ့ေအာင္ ဟာသေဖာက္ေပးေနရတာ တစ္ခါတစ္ခါ စိတ္ေတာင္ ကုန္မိေသး...

ျမေသြးနီ said...

သေဘာက်ႏွစ္သက္မိတယ္ မေမေရ..
အေတြး အသံုးအႏဳန္းေလးေတြက အစ...
အေရာင္မဲ့ ကမၻာကို ကိုယ္တိုင္ေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွ ပ်ံသန္းခြင့္ရမယ္ မသိ..
အခုေတာ့ အေရာင္ေတြၾကားထဲမွာ နစ္ျမဳပ္ေနဆဲ..

San San Htun said...

ကဗ်ာေလးက ေလးနက္ၿပီး ေကာင္းလိုက္တာ မေမေရ...