ၿမိဳ႕စားႀကီးနဲ႔ ခဏတာ

ဒီမနက္ႏိုးေတာ့ မနက္ ၃ နာရီ သာသာပဲရွိေသးတယ္။ ညက အိပ္ေပ်ာ္သြားတာ ၁၁ နာရီေက်ာ္မွ။ သတင္းေတြ ဓာတ္ပံုေတြ အသံဖိုင္ ဗီဒီယိုဖိုင္ေတြ ျမင္သမွ် ေတြ႔သမွ် ဖတ္လိုက္ ၾကည့္လိုက္ နားေထာင္လိုက္လုပ္ေနၿပီး မ်က္စိလံုး၀ မဖြင့္ႏိုင္ေတာ့မွ ကြန္ပ်ဴတာကုိလဲ အိပ္ခိုင္း ကိုယ္တိုင္လဲ ဇြတ္မွိတ္ အိပ္လိုက္ရတယ္။ မအိပ္လို႔လဲ မရဘူး၊ အလုပ္သြားရမွာ။ ဒါေၾကာင့္ ဖုန္းႏႈိးစက္ကို ၅ နာရီ လုပ္ထားေပမဲ့ ၃ နာရီေလာက္မွာ အလိုလို ႏိုးလာေတာ့ ထံုးစံအတိုင္း အိပ္ေပ်ာ္ေနတဲ့ လက္ပ္ေတာ့ေလးကို ႏႈိးၿပီး ဂ်ီေမးလ္ထဲ ၀င္ျဖစ္တယ္။

ဂ်ီေမးလ္ရဲ႕ ဘယ္ဘက္ျခမ္းက မိတ္ေဆြ စာရင္းထဲမွာ စိမ္းေနတဲ့ နာမည္ေလးတခု ျမင္လိုက္ေတာ့ ႐ုတ္တရက္ မ်က္လံုးေတြ က်ယ္သြားၿပီး ဟုတ္မွဟုတ္ရဲ႕လား ေသခ်ာေအာင္ ၾကည့္တယ္။ ဟုတ္ပါရဲ႕ သူမွ သူပါပဲ။ သူ႔နာမည္ရဲ႕ ေအာက္က စေတးတပ္မွာ “ျပန္လာၿပီ” တဲ့။ စာလံုးေလး သံုးလံုးထဲ၊ ႐ိုး႐ိုးရွင္းရွင္းကေလး ... ။ ဟုတ္တယ္ … သူျပန္လာၿပီေလ။ မေန႔က အားလံုး ေပ်ာ္ခဲ့ၾကတာပဲ။ ညဘက္ channel 4 ႐ုပ္သံသတင္းထဲမွာေတာင္ သူ႔ပံုေတြ ျမင္ခဲ့ရေသးလို႔ ဦးရီးေတာ္နဲ႔ ညစာစားရင္း သူ႔အေၾကာင္း ေျပာျဖစ္ေသးတာ။

သူျပန္လာၿပီဆိုတာ သိေပမဲ့ ခုလို ဂ်ီေတာ့ခ္ထဲ ျမင္ရလိမ့္မယ္လို႔ ေမွ်ာ္လင့္မထားဘဲ ေတြ႔လိုက္ရေတာ့ အရမ္း၀မ္းသာသြားတယ္။ ဒါနဲ႔ မီးစိမ္းျပထားတဲ့ သူ႔ကို လွမ္းႏႈတ္ဆက္လိုက္တယ္။

3:27 AM me: welcome back
ေနေကာင္းလား

လွမ္းသာေခၚရတာ၊ ျပန္ေျဖပါ့မလားလို႔ စိတ္ထဲက ေတြးေနမိတယ္။ အလုပ္ေတြမ်ားေနမွာလား၊ မိတ္ေဆြေတြအမ်ားႀကီးနဲ႔ တၿပိဳင္နက္ ေျပာေနရလို႔ လက္လည္ပါ့မလား … ေပါ့။ ဒါေပမဲ့ ခဏေလးေနေတာ့ typing ဆိုတဲ့ စာတန္းေလးေပၚလာၿပီး သူက ျပန္ေျဖတယ္။

3:28 AM he: ေကာင္းပါတယ္ဗ်
ေဒါင္ေဒါင္ျမည္ပဲ

me: ၀မ္းသာတယ္ အရမ္းပဲ

စိတ္ထဲမွာ အဟုတ္ကို ၀မ္းသာမိတယ္။ သူ႔ကို ခုလိုျပန္ေတြ႔ရတာရယ္ …. ေနေကာင္းတယ္ ဆိုတာေၾကာင့္ရယ္၊

he: ဟုတ္
ကၽြန္ေတာ္ေရာပဲ

ဒါေပါ့ … သူက ပို၀မ္းသာမွာေပါ့ေလ။ ခ်ဳပ္ေႏွာင္ျခင္းေတြက လြတ္ေျမာက္၊ ခြဲခြါ ကြဲကြာေနရတဲ့ မိသားစုနဲ႔ ျပန္ေတြ႔ရတာကိုး။ ကိုယ္ေတြက ေဘးကေန ၀မ္းေျမာက္ပီတိ ျဖစ္ရတာ။ သူက ကိုယ္တိုင္ခံစားရသူ …

me: မေန႔က တခ်ိန္လံုး သတင္းေတြၾကည့္ေနတာ
3:29 AM ဒီကသတင္းေတြထဲ ပါတယ္ သိလား … ပံု

he: မင္းသားေပါ့

me: ဒါေပါ့ :)
စာေတြျပန္ေရးေနာ္
ဘေလာ့ေလး အိပ္ေပ်ာ္ေနတာ ၾကာျပီ

3:30 AM he: ဟုတ္ပါ့
ေရးထားတာေတြအမ်ားႀကီးရွိတယ္
ဖတ္ဖို႕သာျပင္ထား

me: ဟုတ္လား ဖတ္ခ်င္တယ္

သူက စာေရးေကာင္းသူ၊ ၿပီးေတာ့ အိပ္မက္ေတြလဲ မက္တတ္သူ။ သူ႔စာေတြနဲ႔ ေ၀းေနတာ ၾကာခဲ့ၿပီ … သူ႔စာေတြကို ဖတ္ခ်င္ေနခဲ့တယ္။ သူေနာက္ဆံုးေရးခဲ့တဲ့ ေခါင္းစဥ္ေလး ... ငါ့စိတ္ဓာတ္နဲ႔ အႏုပညာ ဆိုတာ မွတ္မိေနေသးတယ္။ ေခါင္းစဥ္ေအာက္က စာကလဲ တေၾကာင္းထဲပဲ။ ဒါေပမဲ့ ထိတယ္။
"လူကိုသာ အက်ဥ္းခ်လို႔ရမယ္၊ စိတ္ဓာတ္နဲ႔ အႏုပညာကို ဘယ္ေတာ့မွ ခ်ဳပ္ေႏွာင္လို႔ မရဘူး" ... တဲ့။

3:36 AM he: အမ ဘေလာ့ေရးျဖစ္ေသးလား

me: ေရးျဖစ္တယ္

he: ဘေလာ့ေတြျပန္ဖတ္ဖို႕ေတာ္ေတာ္အခ်ိန္ယူရဦးမယ္

me: အသစ္ေတြ အမ်ားၾကီး ေပၚလာတယ္
3:37 AM တခ်ဳိ႕လူေဟာင္းေတြလဲ ဆက္မေရးၾကေတာ့ဘူး

3:38 AM he: မေန႕က က်ေနာ္အိမ္မွာ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားလာေစာင့္ေနၾကတယ္

me: ဟုတ္လား ေပ်ာ္စရာၾကီးေနာ္

he: အင္း

me: မေန႔က Friday 13th ေပမဲ့ မဂၤလာရွိတဲ့ေန႔ ျဖစ္သြားတယ္

3:39 AM he: ဟုတ္ပါ့ဗ်ာ

me: … နည္းနည္းေတာ့ ပိန္သြားသလိုပဲ ပံုမွာ ျမင္ရတာ

3:40 AM he: မပိန္ဘူးဗ် ၀ိတ္တက္ေနလုိ႕စိတ္ညစ္ေနတာ

me: ဟုတ္လား :)

he: အထဲမွာ အားကစားလုပ္တယ္ေလ

me: ၾသ ေကာငး္တယ္

3:41 AM he: အျပင္မွာလဲ ကစားရမယ္ဗ်

me: အင္း ဟုတ္တယ္

he: ေတာ္ၾကာ ၀တုတ္ႀကီးျဖစ္သြားဦးမယ္

3:42 AM me: ဟုတ္ပါ့ ဒီေဘာ္ဒီေလး ထိမ္းထား

3:43 AM he: ဟုတ္
အမ အခု ဘယ္မွာလဲ
ရန္ကုန္မွာလား

me: အဂၤလန္မွာပဲ

he: ေၾသာ္

3:44 AM me: ျပန္လာခ်င္တာ တခါမွ မလာျဖစ္ေသးဘူး

သူ႔ကို ေမးခ်င္တာေတြ၊ ေျပာခ်င္တာေတြ အမ်ားႀကီးပဲ၊ ဒါေပမဲ့ ဘယ္ကစေျပာရမွန္း မသိျဖစ္ေနတယ္။ ကိုယ့္ေမးခြန္းေတြေၾကာင့္ သူ စိတ္အေႏွာက္အယွက္ ျဖစ္မွာလဲ မလိုလားဘူး။ သူ အျပင္ထြက္လာကတည္းက ရင္ဆိုင္လိုက္ရမယ့္ ေမးခြန္းေတြ မဟုတ္လား … ။ သူ႔ကို စိတ္သက္သက္သာသာနဲ႔ relax ျဖစ္ေစခ်င္တာေၾကာင့္ ေပါ့ေပါ့ပါးပါး စကားေတြကလြဲရင္ ဘာမွ မေမးျဖစ္ေတာ့ဘူး။
7 minutes
၄ နာရီ ထိုးလုၿပီ။ မနက္ ၅ နာရီ ႏႈိးစက္ မျမည္ခင္ ျပန္အိပ္ရအံုးမယ္။ မဟုတ္ရင္ အလုပ္ထဲမွာ အိပ္ငိုက္ေနမွာ၊ အိပ္ခ်ိန္က ၄ နာရီေလာက္ပဲ ၾကာေသးတာ။ ဒါနဲ႔ပဲ သူ႔ကို ႏႈတ္ဆက္လုိက္တယ္။

3:52 AM me: ခဏျပန္အိပ္လိုက္အံုးမယ္ … ခုမွ မနက္ ၄ နာရီေတာင္ မထိုးေသးဘူး။ တေရးႏိုးလာလို႔ :)

he: အိုေက အမ

me: ဘိုင္

he: တာ့ တာ

ခါတိုင္းဆို ဘယ္သူ႔ကိုမဆို ႏႈတ္ဆက္ရင္ တာ့တာလို႔သာ သံုးေနက်၊ သူနဲ႔က်မွ ဘိုင္ ျဖစ္သြားတယ္။ သူက တာ့တာ လို႔ ျပန္ႏႈတ္ဆက္ေတာ့ တေယာက္ထဲ သေဘာက်လို႔ ၿပံဳးမိေသး။

သူဟာ အားလံုးနဲ႔ လိုက္ေလ်ာညီေထြ ေနတတ္ၿပီး ခင္မင္ဖြယ္ ႏွစ္လိုဖြယ္ ေကာင္းသူလဲ ျဖစ္တယ္။ သူ႔ကို ရင္းႏွီးသူတခ်ဳိ႕ ၿမိဳ႕စားႀကီးလို႔ ေခၚၾကတယ္။ သူက လြတ္က်ခဲ့တဲ့ ၿမိဳ႕ေတာ္ကို အပိုင္စားရတယ္။ အခု လြတ္က်ခဲ့တဲ့ၿမိဳ႕ေတာ္ကို ျပန္ေကာက္ဖို႔ သူျပန္လာၿပီ။ သူေရးထားတယ္ ဆိုတဲ့ စာေတြ တင္မယ့္ေန႔ကို ေစာင့္ေနမယ္၊ သူ႔ဘေလာ့ေလးကို ရွင္သန္ေနေစခ်င္တယ္။ သူ႔ကိုလဲ အျမဲတမ္း လြတ္လပ္စြာ ေနထိုင္ေစခ်င္ပါတယ္။

ဟုတ္ကဲ့ … သူဟာ … ဘေလာ့ဂါမ်ားကို ကိုယ္စားျပဳတဲ့ ဘေလာ့ဂါ … ေနဘုန္းလတ္ ပါပဲ။
***
ျပန္အိပ္ဖို႔ ႀကိဳးစားရင္း ေမွးခနဲ အိပ္ေပ်ာ္သြားခ်ိန္မွာ ႏႈိးစက္က ထျမည္တယ္။ မက္လက္စ အိပ္မက္တခ်ဳိ႕ ကို ထုပ္ပိုးရင္း အ႐ုဏ္ဦး ေရာင္နီမလာခင္ အိမ္ကထြက္ခဲ့တယ္။ နက္ေမွာင္ေနတဲ့ ေကာင္းကင္နဲ႔ အႏုတ္ ၆ ဒီဂရီရဲ႕ အေအးထုေအာက္မွာ ဘတ္စ္ကားေစာင့္ေနရေပမဲ့ စိတ္ထဲ ေက်နပ္ေနမိတယ္ ... ။ မၾကာခင္ ေရာင္နီလာေတာ့မွာ မဟုတ္လား။
***
ေမဓာ၀ီ
၁၄၊ ဇန္န၀ါရီ၊ ၂၀၁၂
စေနေန႔
၂၃း၂၀ နာရီ

(အယ္ရာတက္ေနလို႔ စာလံုးေတြ ခ်က္ျခင္းမေပၚတာ သည္းခံၾကပါ)