ဦးပုည၏ ၀တၳဳမ်ား … အပိုင္း (၆)

ကိုယ္တိုင္ကိုယ္က် စာတပုဒ္ကို ဟုတၱိပတၱိ မေရးျဖစ္ဘဲ ေကာင္းႏိုးရာရာ စာအုပ္ေတြ ရွာေဖြ ဖတ္႐ႈရင္း စာအုပ္ပံု ေထာင့္နားက ဦးပုည၀တၳဳ စာအုပ္ေလး သြားေတြ႔တယ္။ အဲဒီေတာ့မွ ဦးပုည၀တၳဳ ၇-ပုဒ္ထဲက ဆဒၵန္ဆင္မင္း တပုဒ္ပဲ ဘေလာ့မွာ တင္ရေသးတာ သတိရမိတာနဲ႔ ဒုတိယ၀တၳဳျဖစ္တဲ့ ယုန္မင္း၀တၳဳေလး ႐ိုက္ၿပီး တင္လိုက္ရပါတယ္။ ဘုရားအေလာင္း ယုန္မင္း၀တၳဳက အမ်ားသိၿပီးသား ျဖစ္ေပမဲ့ ဦးပုညရဲ႕ ေျပာင္ေျမာက္တဲ့ အေရးအသားကို ဖတ္႐ႈေလ့လာလိုသူမ်ား, သိမ္းထားလိုသူမ်ားအတြက္ ရည္ရြယ္ၿပီး တင္လိုက္ရပါေၾကာင္း … ။

***

၂ - အေလာင္းေတာ္ ယုန္မင္း၀တၳဳ

သဗၺညဳ ျမတ္စြာဘုရားသည္ သာ၀တၳိျပည္၌ တေယာက္ေသာ သူႂကြယ္အား ဒါန အႏုေမာဒနာကို ျပဳေတာ္မူရာ၌ -

ဣဒံဟိ ဒါနံနာမ ေပါရာဏက ပ႑ိတာနံ ၀ံေသာ။
ေပါရာဏက ပ႑ိတာဟိ သမၸတၱယာစကာနံ ဇီ၀ိတံ ပရိစၥဇိတြာ
အတၱေနာ မံသံပိ အဒံသု။

ဟူေသာ ေဒသနာေတာ္ျမတ္ကို ေဟာေတာ္မူသည္။ ထိုေဒသနာေတာ္ႏွင့္ ေလ်ာ္ညီစြာ (သံသရာ စြဲရစ္၊ အဏၰ၀ါ၀ဲျမစ္၀ယ္၊ နစ္တံုေပၚတံု၊ တမႈံမႊားမႊား၊ ရဟတ္ခ်ားကဲ့သို႔၊ ေမ်ာပါး က်င္လည္၊ သံေယာဇဥ္ ဘြဲ႔ခ်ည္၍၊ အတည္မက်၊ ဒုကၡိတသတၱ၀ါ၊ ဘံုသံုးဆဲ့ တျဖာတြင္၊ ျမဲရွည္ၾကာ ေခါက္ျပန္၍၊ ေမွာက္လွန္ ေမ်ာပါးကုန္ေသာ သူတို႔အား၊ ကိုယ္ပြါးေတာ္ႏွစ္၊ ၾကင္ျမတ္ေလးသည့္ ရင္ေသြးေတာ္စစ္ကဲ့သို႔၊ ခ်စ္ခင္ေမတၱာ၊ က႐ုဏာေရွ႕ထား၍၊ သနားေတာ္မူလွေသာေၾကာင့္၊ ဒီပကၤရာ ထြတ္ခ်ာမွန္ကင္း၊ သံုးလူ႔မင္း၏၊ ေျခေတာ္ရင္းမွ၊ နိယတဗ်ာဒိတ္၊ ေရႊတံဆိပ္ကို၊ ထိပ္ထက္ၾကည္လင္၊ ပန္ဆင္ေတာ္မူခ့ဲရ၍၊ ေလး၀သေခ်ၤ၊ သိန္းေနစြန္းမွီ၊ ဆယ္ပါးေသာပါရမီႏွင့္၊ စာဂီပဥၥ၊ စရိယသံုးဆင့္၊ ဆည္းပူက်င့္လ်က္၊ ေရႊယုန္မင့္းအျဖစ္၌)။ ကိုယ္ခႏၶာ အသက္ကို၊ ျမက္တပင္မွ်၊ ပမာဏမျပဳ၊ သဗၺညဳပညာ၊ ရတနာႏွစ္၊ ပုလဲစစ္ကို၊ ခ်စ္ခ်စ္ခင္ခင္၊ လိုခ်င္လွေသာေၾကာင့္၊ ဇီတ႐ုပ္နာမ္ကို၊ အလွဴခံပုဂၢိဳလ္တို႔အား၊ ဆံဖ်ားမတြန္႔၊ ေပးစြန္႔လွဴဒါန္းဖူးေၾကာင္း၊ ထံုးေဟာင္း အတိတ္ကိုျပန္၍၊ ဟ႒ပၸဟ႒၊ ေလာမဟံသန၊ ႂကြႂကြစိတ္ပါ။ သဒၶါေဇာ၀င္၊ ရႊင္ၾကေစျခင္းငွါ၊ သာဓကဥဒါဟ႐ုဏ္ျဖင့္၊ ကု႑လာျမ၊ အနဂ ၣေက်ာက္ျမတ္ကို၊ န၀ရတ္ျခယ္စီလ်က္၊ သိဂႌနိတံု၊ သာတကံုဂီ၀ါ၊ ဇမၺဴရဇ္ရတနာကို၊ သင့္ရာက ဆစ္ၿပီးလွ်င္၊ မ်က္ရစ္ႀကိဳးသတ္သကဲ့သို႔၊ နိပါတ္ေတာ္စကားျဖင့္၊ နား၏တန္ဆာဆင္လတၱံ႕။

ေရွးအတိတ္အခါ၊ ဗာရာဏသီျပည္ျမတ္၌၊ ျဗဟၼဒတ္မင္း မင္းမူစဥ္၊ ငါတို႔ ဘုရားအေလာင္းသည္၊ ေတာေအာင္း ခ်ဳံလွ်ဳိး၊ ယုန္မ်ဳိးအစစ္၊ ျဖစ္ေတာ္မူသတ္။ ထိုယုန္မင္းႏွင့္၊ သီတင္းသံုးေဘာ္၊ သူေတာ္ဓေလ့၊ သိမ္ေမြ႔က်င့္ၾကံ၊ ဖ်ံ, ေျမေခြး, ေမ်ာက္၊ ေလးေယာက္ေပါင္းစု၊ မိတ္ေဆြျပဳ၍၊ တခုေသာ ေတာင္ေျခတြင္၊ ေရတဘက္ ရြာတဘက္၊ ေတာနက္တရပ္၊ စပ္လ်က္တည္ေသာ၊ ေစးပ်စ္ရဂံု၊ ဂႏိုင္ခ်ဳံ၌၊ ေပါင္းဆံု ေနေပ်ာ္ၾကသတည္း။ တေန႔သ၌၊ ယုန္သူေတာ္ ပ႑ိတသည္၊ ညေလးခ်က္တီးေက်ာ္၀ယ္၊ မိုဃ္းေပၚသို႔ ၾကည့္ရာတြင္၊ လ၀န္း၏သဏၭာန္ျဖင့္၊ နက္ျဖန္ခါသည္၊ လျပည့္ေန႔ ၾကံဳမည္ကို၊ အတည္က် သိလတ္၍၊ ခင္ပြန္းျမတ္ သံုးဦးတို႔ကို ေခၚၿပီးလွ်င္။ အေဆြေတာ္တို႔၊ ေန႔နက္ျဖန္ခါ၊ ပႏၷရသီ၊ တိထီထြန္းသည့္၊ စက္၀န္းလွည့္လည္၊ လျပည့္ဥပုသ္ ႀကိမ္လိမ့္မည္။ ဘုရား ပေစၥကဗုဒၶါ၊ ရဟႏၲာတို႔၊ မဟာသမယ၊ သေကၤတျဖင့္၊ ဥေဒၵသပါတိမုက္၊ ဥပုသ္ပ၀ါရဏာ၊ ကမၼ၀ါဉတ္၊ တင္ရြတ္ဖတ္၍၊ ရက္ျမတ္ေခၚသမုတ္ေပသည္။ ။

နက္ျဖန္မိုးလင္း၊ တရက္တြင္း၌၊ အခ်င္းသင္တို႔၊ ကိုယ္ဖို႔သံသရာ၊ ကံေကၽြးပါေအာင္၊ ရွစ္ျဖာဥပုသ္၊ အားထုတ္ျဖည့္စြမ္း၊ က်င့္ႀကိဳးပမ္း၍၊ မဂ္လမ္းရွာေဖြ ၾကရမည္။ ဖုန္းေတာင္းယာစကာ၊ လွဴခံလာလည္း၊ စားရာဘို႔က၊ အခ်ဳိ႕ေ၀၀က္၊ သဒၶါတက္လွ်င္၊ သက္သက္မျခြင္း၊ မေစၦရကင္း၍၊ လွဴျခင္းရက္ေရာ ၾကရမည္။ သီလ၀ိသုဒၶိ၊ ကိုယ္၌ရွိမွ၊ ပရိစာဂ၊ ဒါနက်ဳိးဆက္၊ ၿဖိဳးၿဖိဳးတက္၍၊ ဖိုလ္မဂ္ဉာဏ္ႀကီး ပြင့္ၾကမည္၊ ငါၾသ၀ါဒ၊ ေပးသမွ်ကို၊ မခြမေသြ၊ မေထြမရာ၊ လိုက္နာမွတ္သား၍၊ တရားလက္ရွိ၊ ျပဳၾကကုန္ဟူ၍၊ ေရႊယုန္သူမြန္၊ တမလြန္ေရး၊ ၾသ၀ါဒေပးသည္ကို၊ ေသြးေသာက္တစုတို႔လည္း။ ဂ႐ုဂါရ၀၊ အာမ၀ႏၲံ၊ ခံယူၾကၿပီးလွ်င္၊ နံနက္ႀကီး ေစာေစာက၊ ေဂါစရဂံ၊ ရွာၾကံၾကရာ၊ ဖ်ံမွာကား၊ ငါးၾကင္း ခုနစ္စီး၊ ေျမေခြးမွာကား၊ အမဲကင္ ဖြတ္ကင္ ႏို႔ဓမ္းအိုး၊ ေမ်ာက္မွာကား၊ သရက္သီးမွည့္တို႔ကို ရ၍၊ စားရန္လွဴရန္ အလို႔ငွါ၊ သင့္ရာ၌ ထားၿပီးေသာ္၊ မိမိတို႔ ေစာင့္သံုးေသာ သီလကို၊ ဆင္ျခင္ေအာက္ေမ့လ်က္၊ ကိုယ္စီကိုယ္င၊ ေနၾကကုန္၏။ ။

ေဗာဓိသတၱ၊ နိပကၠပါရမီ၊ ၀သီႏွီးရင္း၊ ေရႊယုန္မင္းကား၊ သီတင္းအျမဲ၊ ေဆာက္တည္ဆဲတြင္၊ လြန္ကဲေသာ သဒၶါေၾကာင့္၊ ၾကံခဲစြာေသာ အၾကံကို၊။ ဤသို႔ ၾကံမိေလ၏။ ေၾသာ္ ငါႏွင့္ သူတပါး၊ အစားခ်င္းမတူ၊ လူမစံုမက္၊ မႏွစ္သက္ေသာ၊ ျမက္ေျမစာပင္၊ မုန္ညင္းပင္တို႔သာ၊ ၀မ္းစာ ေန႔ည၊ စားသံုးရေခ်သ္ည။ ။ ဒါနကုသိုလ္၊ ငါျပဳမည္ဆိုေသာ္လည္း၊ ၀တၳဳကိုယ္ မေကာင္း၍၊ ေတာင္းသူ မႏွစ္သက္က၊ အက်ဳိးဆက္ မႀကီးရာ၊ ငါ့အသက္ကို၊ ရက္ရက္ မရြံ၊ အေသခံ၍၊ ငါ့ထံေရာက္လာ၊ ယာစကာတို႔အား၊ ငါ၏အသားကို၊ စားေသာက္ရေအာင္၊ ဇီ၀ိတအလွဴ၊ လူမတူ - နတ္မတန္၊ သဗၺညဳ ေရႊဉာဏ္ကို၊ ဧကန္ ရေပေတာ့မည္ တကားဟု၊ အားျပည့္ အင္ရြဲ၊ ၾကံဆဲဆဲတြင္၊ ငါ၏ လြန္ကဲစြာေသာ ပီတိအရွိန္ျဖင့္၊ ကာယိေျႏၵအလံုး ႏွံ႔ရကား၊ ဘယ္နံအခါ၊ ငါ၏အသားကို၊ စားလို သသူ၊ ေရွ႕႐ႈရြယ္ရည္၊ လာလိမ့္မည္ဟု၊ ၾကံစည္ ငံေမွ်ာ္လ်က္၊ ေနေတာ္မူေလ၏။

ထိုအခါ၊ သိၾကားမင္း၏ ပ႑ဳကမၺလာ၊ ၾကမ္းမာပူေလာင္သျဖင့္၊ လူ႔ေဘာင္သို႔ ၾကည့္႐ႈသည္တြင္၊ ယုန္သုခမိန္၏၊ မနိေျႏၵကို သိသည္ျဖစ္၍၊ ဤယုန္သူငယ္သည္၊ ၾကံရြယ္သည့္အတိုင္း၊ မဆိုင္းမဆုတ္၊ အဟုတ္သေဘာ၊ ရက္ေရာမည္၊ မရက္ေရာမည္၊ အရည္ေထာက္လွမ္း၊ စံုစမ္းလိုေသာေၾကာင့္၊ သူအိုပုဏၰား အေယာင္ျဖင့္၊ ေတာေခ်ာင္သို႔ လာ၍၊ သတၱ၀ါေလးဦးတို႔ အထံသို႔ ေရာက္သတည္း။ ။ ေရွးဦးစြာ၊ ဖ်ံသူေတာ္ေကာင္း၊ ေပ်ာ္စံေအာင္းေသာ အရပ္သို႔၊ ခ်ဥ္းကပ္ၿပီးလွ်င္၊ အို အခ်င္းဖ်ံ၊ အလွဴခံဆရာ၊ ပုဏၰား ငါသည္၊ တနပ္စာ ဆြမ္း၊ ထမင္းၾကမ္းကိုမွ်၊ ေတာင္းရမ္း၍ မရပါ၊ ၀မ္းစာ ေလာက္င၊ စားရပါလွ်င္၊ အ႒ဂၤ ဥပုသ္ကို၊ အားထုတ္ ေဆာက္တည္လိုပါသည္၊ သင္ဖ်ံမင္း၌၊ က်န္ႂကြင္းေသာ အစာ၊ ရွိေသးပါမူ၊ မင္းဆရာ ျဗာဟၼဏအား၊ ေပးငွ လွဴဒါန္းပါေလာ့ ဟူ၍ ဆို၏။ သူေတာ္ေကာင္းဖ်ံသည္၊ အလွဴခံ ပုဏၰားႏွင့္၊ စကားေျပာဆို၊ လွဴဒါန္းလို၍၊ -

သတၱ ေမ ေရာဟိတာ မစ ၦာ၊
ဥဒကာ ထလ မုဗ ၻတာ။
ဣဒံ ျဗာဟၼဏ ေမ အတၳိ၊
ဧတံ ဘုတြာ ၀ေန ၀သ။ -

ဟူေသာ ဂါထာကို ရြတ္၏။

ထိုဂါထာ၏ အနက္အဓိပၸါယ္ကား။ ။ ျဗာဟၼဏ၊ ေခတၱ, ဗိသွ်, သုျဒာ၊ ၀ံသာေလး႐ိုး၊ ပုဏၰားမ်ဳိးတြင္၊ ဗိသွ်ဏိုးႏြယ္၊ ကိုးသြယ္ရစ္ဆင္၊ စလြယ္တင္လ်က္၊ ေဗဒင္ယၾတာ၊ မုခါ႐ုဠႇီ၊ ျဂဟီပါပ၊ မည္ထိုက္လွေသာ၊ ျဗာဟၼဏ အ၀င္၊ သန္႔စင္ သိကၡာ၊ မင္းဆရာ။ ကၽြႏ္ုပ္လက္တြင္း၌၊ ငါးၾကင္း ခုနစ္စီး၊ အၿပီးယခု ရွိပါသည္၊ ေထာပတ္မတူ၊ ၀က္ဆူမမီ၊ အဆီႏွင့္ ၀င္း၀င္း၊ ဤ ငါးၾကင္းကို၊ မင္းဆရာအႀကိဳက္၊ ၿမိႇဳက္လိုၿမိႇဳက္၊ ကင္လိုကင္၊ စားခ်င္သမွ် စားေတာ္ေခၚ၊ ဆရာကေတာ္ဖို႔၊ အခ်ဳိ႕ယူလိုယူ၊ လွဴပါ၏ ေပးပါ၏၊ ၀မ္းေရးေတာ္ျပည့္စံုမွ၊ ဤေတာခ်ဳံ အရိပ္မွာ၊ စက္အိပ္ေနနား၊ စႀကႍသြား၍၊ ရွစ္ပါးေသာ ဥပုသ္ကို၊ အားထုတ္ေတာ္မူပါဟူ၍၊ ဂါထာအဓိပၸါယ္ ရသတည္း။ … ။

ဤသို႔ ဖ်ံကဆိုလွ်င္၊ ထိုပုဏၰားလည္း၊ သာဓု သာဓု၊ သပၸဳရိသ၊ ေကာင္းလွေပၿပီ၊ ေၾသာ္ ေစာလည္း ေစာေသး၏၊ လိုအပ္ေသာအခါ၊ ငါယူလာမည္ဟု ဆို၍၊ ထိုအရပ္မွ မနီးမေ၀း၊ ေျမေခြးသူေတာ့္ထံ၊ ရပ္ခံ ေတာင္းရမ္းျပန္ေသာ္၊ ေခြးသူေတာ္ႀကီး၊ ႏႈတ္သီးရြရြ၊ အာစရႊင္ရႊင္၊ လွဴခ်င္ေသာ ေစတနာႏွင့္၊ ေခ်ငံစြာ ေျပာဆိုလို၍၊ -

ဒုႆေမ ေခတၱ ပါလႆ၊
ရတၱႎ ဘတၱံ အပါဘတံ။
မံသ သူလာစ ေဒြ ေဂါဓံ၊
ဧကဥၥ ဒဓိ၀ါရကံ။
ဣဒံ ျဗာဟၼဏ ေမ အတၳိ၊
ဧတံ ဘုတြာ ၀ေန ၀သ။ -

ဟူေသာ ဂါထာကို ရြတ္၏။

ထိုဂါထာ၏ အနက္အဓိပၸါယ္ကား။ ဆရာပ႑ိတ္၊ ပုေရာဟိတ္၊ အကၽြႏ္ုပ္၌၊ လယ္လုပ္ ေယာက္်ား၊ ေမ့ရစ္၍ ထားခဲ့ေသာ၊ အမဲသားက်ပ္တင္၊ ဖြတ္ကင္ႏွင့္ ႏို႔ဓမ္းအိုး၊ ေကာင္းႏိုးေသာ အစာ၊ ျပည့္စံုပါ၍၊ မင္းဆရာ ပုဏၰား၊ စားလိုစား၊ သံုးလိုသံုး၊ အားလံုး မႂကြင္း၊ အပ္ႏွင္း ၾကည္ျဖဴ၊ လွဴပါ၏ - ဆက္ပါ၏၊ ႏွစ္သက္စြာ ဘုဥ္းေပး၍၊ ေအးၿငိမ္းေသာ ဤေဒသ၌၊ သီလကို ျဖည့္စြမ္းလ်က္၊ နတ္လမ္းထြင္ေတာ္မူပါဟု ဆိုသတည္း။
***

ဒီေနရာမွာ ခဏရပ္နားလိုက္ပါတယ္။ ယုန္မင္း၀တၳဳက သိပ္မရွည္တာေၾကာင့္ ၂ ပိုင္းနဲ႔ ၿပီးႏိုင္ပါတယ္။ က်မလည္း ကိုယ့္ဘေလာ့မွာကိုယ္ စာတင္ရင္ပဲ ျဖစ္ျဖစ္ တျခားဘေလာ့ေတြ႔မွာ ကြန္မန္႔ေပးရင္ပဲျဖစ္ျဖစ္ အယ္ရာေတြခ်ည္း ျဖစ္ေနလို႔ တႀကိမ္ထဲနဲ႔ ဘယ္ေတာ့မွ မရပါဘူး။ ကြန္မန္႔ဆို အနည္းဆံုး ၃ ႀကိမ္ေလာက္ ဇြဲနပဲနဲ႔ တင္ရပါတယ္။ အခုတင္တဲ့ ပို႔စ္လဲ တႀကိမ္ေတာ့ အယ္ရာတက္ၿပီးၿပီ။ အဆံုးမွာ နည္းနည္း လွ်ာရွည္ထားတာေလးေတြလဲ ေပ်ာက္သြားလို႔ ထပ္မေရးခ်င္ေတာ့ပါဘူး။ အခုအႀကိမ္မွာေတာ့ နေမာတႆ သံုးႀကိမ္ရြတ္ရင္း ပို႔စ္တင္လိုက္ပါတယ္။ ဒါမွ မရရင္လဲ အိပ္ေတာ့မယ္။ နက္ျဖန္ အလုပ္သြားရအံုးမွာမို႔။

***
ေမဓာ၀ီ

၂၀၊ ၁၊ ၂၀၁၂
၂၂း၃၅ နာရီ