ေၾကကြဲ မွတ္တမ္း

ဆူးမဲ့တဲ့ပန္းေပမို႔ ...
မခူးနဲ႔စမ္းေလလို႔ ဆိုပါလ်က္
သူ ... လက္ကမ္းလာခဲ့တယ္။

အျငင္းခက္လို႔လား
မျငင္းရက္လို႔လား
အတားအဆီးမ်ားၾကားက
တအားနီးသြားခဲ့ျပန္တယ္။

မခ်စ္သင့္ေလသလား
အျပစ္သင့္ေလမလား
အထပ္ထပ္ စဥ္းစားခဲ့ေပမဲ့
ႏွလံုးသားကို အလိုလိုက္
ကိုယ္ ... မိုက္ခဲ့မိေလတယ္။

ျငိတြယ္တဲ့ သံေယာဇဥ္
ျဖဴစင္တဲ့ ေမတၱာတရား
တန္ဖိုးထားရင္း ဆုပန္
သံသရာမွာ … အဖန္ဖန္ အခါခါ
ျပန္သာဆံုရပါေစသား ...
ျပည့္လို ျပည့္ျငားနဲ႔ ... ။

ဒါေပမဲ့ ... တေန႔
အဲဒီတေန႔မွာ
ေႏြေလလဲ မသရမ္း
ေလေျပလဲ မျဖန္းဘဲ
ေ၀ေနတဲ့ ပန္းေလးကို
ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း လႈပ္ေျခြခ်
ေျမခ ... ေႂကြက်လို႔
ေၾကမြခဲ့ရပါေလေရာ ... ။

သူပါပဲ ...
ပန္းကို လွမ္းခဲ့တယ္ ...
ပန္းကို ကမ္းခဲ့တယ္ ...
ပန္းကို နမ္းခဲ့တယ္ ...
ေနာက္ဆံုးေတာ့ ...
သူ႔ေၾကာင့္ပဲ
ပန္းကေလးဟာ
ႏြမ္းသြားခဲ့ေလတယ္။

နာၾကင္ေနတဲ့ အသည္း
စိုရႊဲေနတဲ့ မ်က္ရည္
ဒဏ္ရာမ်ားရဲ႕ သက္ေသအျဖစ္
မွတ္တမ္းတင္ ကမၺည္းထိုး
အညွဳိးေတြနဲ႔ နာၾကည္း
အပူမီးေတြ တညီးညီးနဲ႔ … ။

ေၾသာ္ ...
ဇာတ္လမ္းလဲ ျပတ္မွေတာ့
မွတ္တမ္းလဲ ရပ္ခဲ့ရၿပီေပါ့ ...
ဖတ္မရေတာ့တဲ့့ အလြမ္းမွတ္တမ္း
ဒီမွာပဲ တခန္းရပ္
အဆံုးသတ္လိုက္ပါေတာ့တယ္ ... ။

ေမဓာ၀ီ
၅၊ ၅၊ ၂၀၁၁
၂၀း၁၈ နာရီ

မႏွစ္က ဘေလာ့တခုရဲ႕ ကြန္မန္႔မွာ ေရးခဲ့ဖူးတဲ့ ကဗ်ာေလးပါ။ မုဒ္ေပ်ာက္ေနလို႔ စာအသစ္ မေရးႏိုင္တုန္း ဒီကဗ်ာေလးပဲ တင္လိုက္ပါတယ္။