ေရးျဖစ္ခဲ့ေသာ ကဗ်ာမ်ား

ၿပီးခဲ့တဲ့ စက္တင္ဘာကတည္းက ေက်ာင္းျပန္ဖြင့္လို႔ စာေတြပိေနတာက တေၾကာင္း၊ ဘေလာ့မွာ ပို႔စ္အသစ္တင္ရင္ ဦးရီးေတာ္နား ေပါက္ၾကားသြားမွာ စိုးရိမ္တာကတေၾကာင္း၊ စာေမးပြဲနီးလို႔ လူေရာ စိတ္ပါ ပင္ပန္းေနတာကတေၾကာင္း … စတဲ့ စတဲ့ အေၾကာင္းေၾကာင္းတို႔ေၾကာင့္ ပို႔စ္အသစ္ မတင္ဘဲ ရပ္ထားခဲ့တာပါ။ ပို႔စ္အသစ္ မတင္ျဖစ္ေပမဲ့ မေရးရမေနႏိုင္လို႔ ကဗ်ာအတိုအစ ေလးေတြ ေရးေနျဖစ္ခဲ့တယ္။ ေရးျဖစ္ခဲ့တဲ့ ကဗ်ာေတြကိုလည္း ပို႔စ္အေနနဲ႔ မတင္ဘဲ ေဘးနားက ဆိုဒ္ဘားမွာဘဲ ရေသ့စိတ္ေျဖ ေရးထည့္ထားျဖစ္တယ္။ (ကိုယ့္အေၾကာင္းနဲ႔ ကိုယ္ပါ။) ခုေတာ့ စာေမးပြဲအၿပီး ေက်ာင္းခဏပိတ္ခ်ိန္မို႔ စာေရး ကဗ်ာေရး ပို႔စ္အသစ္တင္တာကို လူႀကီးမိဘမ်ား နားလည္ ခြင့္လႊတ္မယ္ ထင္တာေၾကာင့္ ေရးၿပီးသား ကဗ်ာေလးေတြကို ေပ်ာက္ပ်က္မသြားရေအာင္ ဒီမွာ ျပန္စုၿပီး တင္လိုက္ပါတယ္။ ဖတ္ၿပီးသားဆိုလည္း အားနာပါနာနဲ႔ ထပ္ဖတ္ေပးၾကပါဦးရွင္။

***
(၁)

ဒီကဗ်ာကို မေရးခင္အခ်ိန္က က်မစိတ္ထဲ တစံုတေယာက္ရဲ႕ ပေယာဂေၾကာင့္ ပူေလာင္ လႈပ္ရွားေနခဲ့တယ္။ “ငါ” ဆိုတဲ့ အတၱနဲ႔ မာန္မာနေတြ၊ “ငါ့ကို ဒီလိုလုပ္ရင္ ငါကလည္း …” ဆိုတဲ့ တုန္႔ျပန္ ကလဲစားေခ်ခ်င္တဲ့ ေဒါသ ၊ အာဃာတ စိတ္႐ိုင္းေတြနဲ႔ ပူေလာင္ေနတဲ့ စိတ္ကို ဘယ္လို ေျဖေဖ်ာက္ရမလဲ စဥ္းစားေတာ့ ကိုယ္တိုင္ ခဏခဏေရးေနမိတဲ့ “ေမတၱာ” ေဆးကို ေျပးျမင္မိပါတယ္။ ဒါနဲ႔ ထိုသူကို မ်က္စိထဲ ျမင္ၿပီး ေမတၱာပို႔ ဆုေတာင္းတယ္။ ေန႔ေရာ ညေရာ အခ်ိန္တိုင္း ဆုေတာင္းၿပီးေနာက္မွာ က်မစိတ္ေတြ ေအးခ်မ္းသြားတယ္။ ပူေလာင္ေနတဲ့ ေဒါသေတြနဲ႔ ေထာင္လႊားေနတဲ့ မာန္မာနေတြ မရွိေတာ့ဘူး။ ဒါနဲ႔ပဲ ဒီကဗ်ာေလးကို ခ်ေရးခဲ့ျဖစ္ပါတယ္။ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ သတိေပးထားတဲ့ ကဗ်ာေလးပါ။ သႏၷိ႒ာန္ … တဲ့။

သႏၷိ႒ာန္

မဟုတ္မၾကံ၊ မမွန္မဆို
အပိုမခ်ဲ႕၊ ကဲ့ရဲ႕မေျပာ
ေဒါသမပြါး၊ အမွားကင္းကင္း
စကားတင္းေရွာင္၊ မာန္မေထာင္လႊား
ေမတၱာထားကာ၊ လွည့္စားျခင္းေဖ်ာက္
မေကာက္မက်စ္၊ မညစ္မပတ္
မဖ်က္မဆီး၊ အပူမီးခြါ
ခ်မ္းေျမ့ပါရန္၊ သႏၷိ႒ာန္သည္
ျမဲျမံတည္တံ့ ခိုင္ေစေသာ၀္ … ။ … ။
***
၆၊ ၉၊ ၂၀၀၉
၂၁း၂၀ နာရီ
***
(၂)

ေနာက္တပုဒ္ကေတာ့ ျမန္မာျပည္ကို ခြဲခြါခဲ့တာ ႏွစ္ႏွစ္ျပည့္တဲ့ ေန႔အတြက္ ေရးျဖစ္ခဲ့တဲ့ ကဗ်ာေလးပါ။ လြန္ခဲ့တဲ့ ၂-ႏွစ္ ၂၀၀၇ ခုႏွစ္၊ ေအာက္တိုဘာ ၆-ရက္ေန႔က ခ်စ္ေသာသူမ်ားကို ႏႈတ္ဆက္ၿပီး ေအးစက္စက္ အဂၤလန္ေျမမွာ အကၽြမ္းမ၀င္တဲ့ စာေတြကို သင္ဖို႔ ေယာင္ခ်ာခ်ာနဲ႔ ထြက္လာခဲ့ရတယ္။ ဘယ္လိုပဲ အဆင္ေျပေအာင္ ၀ိုင္း၀န္းေထာက္ပံ့ ၾကည့္႐ႈၾကေပမဲ့ ကိုယ့္ျပည္ ကိုယ့္ရြာ ကိုယ့္ဌာေနနဲ႔ မိဘေတြကိုေတာ့ျဖင့္ လြမ္းမိတာပါပဲ။ အထူးသျဖင့္ မိုးေတြတေစြေစြ ရြာေနတဲ့ အခ်ိန္မ်ဳိးေတြမွာေပါ့ … ။ ဒီလိုနဲ႔ မိုးေတြေစြတဲ့ ေန႔တေန႔မွာ ဒီကဗ်ာေလး ေရးျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ လြမ္းလို႔ ေရးတဲ့ ကဗ်ာမို႔ လြမ္းတယ္ေလ့ လို႔ ေခါင္းစဥ္ေပးထားပါတယ္။

လြမ္းတယ္ေလ့

ေနမင္းသူရိန္ ေရာင္မထိန္
ညိဳတိမ္အုံ႔ဆိုင္း ကြယ္ကာသိုင္း
မႈိင္းတယ္ေလ့ … မႈိင္းတယ္ေလး။

ေတာင္႐ိုးတခြင္ တိမ္ခိုးဆင္
မိုးမွ်င္မိုးဖြဲ … ရြာမစဲ
သဲတယ္ေလ့ … သဲတယ္ေလး။

ေလျပင္းကေခၽြ လႈိင္းကေမႊ
ဒီေရကတိုး ညဥ့္ယံမိုး
ဆိုးတယ္ေလ့ … ဆိုးတယ္ေလး။

ခန္းေဆာင္အလယ္ ႏွမငယ္
အေတြးနယ္ခ်ဲ႕ ရာသီဘြဲ႕
ဖြဲ႕တယ္ေလ့ … ဖြဲ႕တယ္ေလး။

မွန္ျပတင္းမွာ ေႂကြဆင္းလာ
ေဒ၀ါပုလဲ မ်က္ရည္တြဲ
၀ဲတယ္ေလ့ … ၀ဲတယ္ေလး။

ႏွမ႐ိႈက္သံ နရီမွန္
သည္းထန္ငိုတမ္း ေမွ်ာ္ရည္မွန္း
လြမ္းတယ္ေလ့ … လြမ္းတယ္ေလး။
***
၆၊ ေအာက္တိုဘာ၊ ၂၀၀၉
ခြဲခြါျခင္း ၂-ႏွစ္ျပည့္
***
(၃)

ဒီကဗ်ာကေတာ့ နာရီ တနာရီ ေနာက္ဆုတ္ရတဲ့ ေအာက္တိုဘာ ၂၅-ရက္ ေန႔က ေရးခဲ့တဲ့ ကဗ်ာေလးပါ။ နာရီေျပာင္းၿပီးေနာက္မွာ ေန႔တာက တျဖည္းျဖည္း တိုသြားမယ္၊ အေမွာင္ထဲမွာ ေနရတဲ့ အခ်ိန္က ပိုပိုမ်ားလာမယ္၊ အဲဒီေတာ့မွ သဘာ၀ အလင္းေရာင္ကို ပိုတန္ဖိုး ထားတတ္မိလာတယ္။ အဲဒီလို ေန႔မ်ဳိးဆို အမွတ္တရ ကဗ်ာ သို႔မဟုတ္ စာတပုဒ္ပုဒ္ ေရးေနက်မို႔ ေရးလိုက္မိပါတယ္။

အေမွာင္ထဲက မ်က္ရည္

နံနက္ခင္း
အလင္းမွိန္သြဲ႕
ေအးတဲ့ရာသီ
နာရီကိုလွည့္
ေန႔ရဲ႕လက္တံ
ေနာက္ျပန္ကာေျပာင္း
ေဆာင္းဦး၀င္စ
ထိုကာလ…

ေလေပြရမ္း
ပက္္ျဖန္းမိုးစက္
သူေျခြဖ်က္ေသာ္
ပင္ထက္ေပၚမွ
ညိဳေရာ္၀ါေျပာင္း
ရြက္ေဟာင္းမ်ားေႂကြ
ေျမေပၚကိုခ
သဘာ၀ …

ရွင္ေနမင္း
အလင္းမျဖာ
တိမ္လႊာအၾကား
ခို၀င္သြားကာ
စိတ္နာသေယာင္
သူပုန္းေရွာင္သည္
အေမွာင္ေလာက
မ်က္ရည္က် … ။
***
ေလာေလာဆယ္ေတာ့ ဒီ ၃-ပုဒ္ အရင္ တင္လိုက္ပါတယ္။
ေနာက္မွ ဆက္တင္ပါဦးမယ္။
***
ေမဓာ၀ီ
၁၆၊ ဒီဇင္ဘာ ၂၀၀၉
၆း၃၀ နာရီ