အလြမ္းသၾကၤန္ ... ပန္းသၾကၤန္ ...

သၾကၤန္အက်ေန႔
***
"အား ... ေမႊးလိုက္တာ ..."

အိပ္ရာကႏိုးလို႔ မ်က္စိႏွစ္လံုး မဖြင့္မိခင္မွာပဲ သင္းပ်ံ႕ပ်ံ႕ ရနံ႔ေလးက ႏွာေခါင္း၀ကို တိုး၀င္လာသျဖင့္ လန္းဆန္းလို႔သြား၏။
ေျမသင္းနံ႔ႏွင့္ ေရာျပြမ္းေနေသာ ပန္းရနံ႔ ... ။

ဒါ ... ပိေတာက္ပန္းအနံ႔ပဲ
ပိေတာက္ ...
ပိေတာက္ ...
ပိေတာက္ေတြ ပြင့္ျပီလား ... ။

စိတ္ထဲမွာေတြးရင္း ၀ုန္းခနဲ အိပ္ရာမွ ထလိုက္ျပီး ခုတင္ေျခရင္းက ျပဴတင္းေပါက္ေလးမွတဆင့္ အျပင္ကို လွမ္းၾကည့္လိုက္မိသည္။

အိုး ... ဘယ္ေလာက္မ်ား ရင္ခုန္စရာ ေကာင္းလိုက္ပါသလဲ။ စိမ္းဖန္႔ဖန္႔ အရြက္ေတြၾကားမွာ ေရႊ၀ါေရာင္ ေတာက္ပစြာ ပြင့္လန္းေနၾကေသာ ပိေတာက္ပန္းမ်ား။

မေန႔ည အိပ္ရာ၀င္ခါစ အိမ္ေခါင္မိုး သြပ္ျပားေပၚ မိုးရြာခ်သံ တျဗဳန္းျဗဳန္း ၾကားလိုက္ရေသးသည္။ သၾကၤန္အခါ ရြာသည့္မိုးကို သၾကၤန္လက္ေဆးမိုးဟု မည္သူကစၿပီး အမည္ေပးခဲ့ သလဲေတာ့ မသိ။ ညတုန္းက ရြာသြားသည့္ သၾကၤန္ လက္ေဆးမိုးကေတာ့ ဖူးငံုေနတဲ့ ပိေတာက္ေတြကို ပြင့္ေ၀လာေအာင္ စြမ္းေဆာင္ႏိုင္ခဲ့သည္ပင္။ သၾကၤန္ရဲ႕ သေကၤတက ပိေတာက္ဆိုေပမဲ့ သၾကၤန္နဲ႔ ပိေတာက္ တထပ္တည္းက်တဲ့ ႏွစ္က ခပ္ရွားရွား။ ရွားေတာင့္ ရွားပါး ခါေတာ္မီ ပိေတာက္ပန္းမ်ားကို ဦးဦးဖ်ားဖ်ား ခူးရေအာင္ ၾကံမွဟု ေတြးမိျပီး ခါတိုင္းလို အိပ္ရာကႏိုးႏိုးခ်င္း တေရးျပန္ မႏွပ္ေတာ့ဘဲ ကမန္းကတန္းပင္ ထလိုက္သည္။
ထိုသို႔ ....
.... .... ....
လူေတြကို လန္းဆန္းေစေသာ ပိေတာက္ပန္းပါေပ ... ။
.... .... ....
***
သူတို႔ေနထိုင္ရာ ထိုေဒသေလးက ျမိဳ႕ေခါင္ေခါင္ေပမဲ့ သစ္ရိပ္၀ါးရိပ္ အုပ္ဆိုင္းကာ ေတာအရပ္ကေလးသဖြယ္မို႔ သူတို႔တမိသားစုလံုးက "ေတာထဲ" ဟု ေခၚဆိုၾကသည္။ ထိုေတာထဲက အိမ္ကေလးက သြပ္မိုး ပ်ဥ္ကာ ေရနံသုတ္ထားေသာ သစ္သား ႏွစ္ထပ္အိမ္ကေလး။ အိမ္၏ ေတာင္ဘက္မွာ စက္သီးတပ္ အုတ္ေရတြင္းေလးရွိျပီး အိမ္အေရွ႕ဘက္ေထာင့္မွာ မိုးအခါဆို ရဲရဲနီေအာင္ ပြင့္တတ္ေသာ ကသစ္ပင္ႀကီး၊ အိမ္ေနာက္ဘက္ ေထာင့္မွာေတာ့ သူ႔အခန္းကို အုပ္မိုးထားေသာ ဒီ ပိေတာက္ပင္ႀကီးေပါ့။

မ်က္ႏွာမသစ္ေသးဘဲ မီးဖိုထဲသြားေတာ့ မီးဖိုေခ်ာင္ထဲမွာ အေမႏွင့္ ၀ိုင္းေတာ္သားမ်ား အလုပ္႐ႈပ္ ေနၾကသည္။ အုန္းသီး ျခစ္သူက ျခစ္၊ ညွစ္သူက ညွစ္ ... အေမကေတာ့ သၾကားရည္ေတြ က်ဳိလို႔။ ထံုးစံအတိုင္း သၾကၤန္မုန္႔ တမ်ဳိးမ်ဳိး လုပ္ေနၾကပံု ရသည္။ ျပီးလွ်င္ေတာ့ အိမ္နီးနားခ်င္းေတြ ေဆြမ်ဳိးေတြ လိုက္ေ၀ဦးမည္ေပါ့။

"အေမ ... ဒီေန႔ ဘာမုန္႔လဲ ..."
"ေရႊရင္ေအး"
"ဂြတ္တယ္ ... ။ အေမ ... ပိေတာက္ပန္းေတြ ပြင့္ေနျပီ သိလား ..."
"သိသားပဲ၊ ညည္းက ခုမွ ႏိုးျပီး၊ သြား သြား ... ျမန္ျမန္ မ်က္ႏွာသစ္ျပီး ဒီမွာ လာကူလုပ္ဦး"
"အေမကလည္း ... သမီးပိေတာက္ပန္း ခူးမလို႔ဟာကို ... ျပီးရင္လာခဲ့မယ္ ... ဦးဦးဖ်ားဖ်ား ပြင့္တဲ့ ပိေတာက္ပန္းေလး ဘုရားကပ္ခ်င္လို႔"
အေမ့ခါးကို ဖက္ရင္းေျပာေတာ့ အေမက မ်က္ေစာင္းထိုးကာ က်န္ခဲ့သည္။ အေမ့မ်က္ေစာင္းကို ငယ္ငယ္က ေၾကာက္ေပမဲ့ ႀကီးလာေတာ့ ခ်စ္ဖို႔ ေကာင္းသလိုေတာင္ ထင္မိေသး။

ဧည့္ခန္းက တီဗီေရွ႕မွာ ထိုင္ေနေသာအေဖက တီဗီဖြင့္ထားျပီး မၾကည့္ဘဲ မ်က္မွန္ႀကီးတပ္ကာ စာထိုင္ဖတ္ေနသည္။ ဖြင့္ထားေသာ တီဗီထဲမွာေတာ့ တူညီ၀တ္စံု၀တ္ဆင္ ထားၾကေသာ မိန္းမပ်ဳိကေလးမ်ား ညီညာစြာ ယိမ္းက ေနၾက၏။ ရန္ေအာင္ သီဆိုေနေသာ "အိပ္မက္ေစတမန္ " သီခ်င္းသံက ေလးတြဲ႕စြာ ပ်ံ႕လြင့္လ်က္။
***
"မခူးခ်င္စမ္းပါနဲ႔ .".. လို႔ ဆရာေဇာ္ဂ်ီက ပိေတာက္ပန္း ကဗ်ာထဲ ေရးခဲ့ေပမဲ့ ... ခူးခ်င္ပါသည္။ အပင္ထက္မွာ ေလလာတိုင္း ယိမ္းႏြဲ႕ေနၾကေသာ ပန္းခက္ေတြက ခူးပါ ... ခူးပါဟု ဖိတ္ေခၚေနသေယာင္။ ၀ါးတံခ်ဴေလး ယူကာ ပိေတာက္ပင္ႀကီးေအာက္ ေရာက္သြားျပီး ေမာ့ၾကည့္ေတာ့ သူ႔အရပ္ႏွင့္စာလွ်င္ ပိေတာက္ပင္ႀကီးက ျမင့္လြန္းသည္။ ဒီပိေတာက္ပင္ႀကီးက ေရွးေဟာင္း ျမန္မာရုပ္ရွင္ထဲက ဇာတ္ပို႔ သရုပ္ေဆာင္ ဦးဘခ်စ္ႀကီးလို ရွည္ရွည္ကိုင္းကိုင္း ျပိဳင္းျပိဳင္းႀကီး။ ဒီအပင္ ျမင့္ပံု၊ သူ႔အရပ္ ပုပံုႏွင့္ ၀ါးတံခ်ဴ ကူတာေတာင္ ဒီပန္းကို ခ်ဴ၍ လြယ္မည္မထင္။

"ဟင္း ... ပုလိုက္တဲ့ အရပ္၊ ဘာမွကို သံုးစားမရပါလား"

ကိုယ့္အရပ္ကို စိတ္ပ်က္စြာ ညည္းတြားမိရင္း ခုန္ဆြ ခုန္ဆြ မမီမကမ္း လွမ္းဆြတ္ေတာ့ တခက္တေလ တံခ်ဴၾကားမွာ ညပ္ပါလာေလသည္။ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ ၀ါးလံုးကို ပစ္ခ်လိုက္စဥ္ အေဖက ၀ရံတာမွ ထြက္ၾကည့္ျပီး အေဖခူးေပးမယ္ ဟု ေျပာေျပာဆိုဆို ေအာက္ထပ္ဆင္းလာ၏။

ေတာ္ပါေသးရဲ႕ အေဖကယ္ေပလို႔၊ မဟုတ္ရင္ ဒီပိေတာက္ပန္းေတြ အပင္ေပၚမွာ အလကားျဖစ္ေရာ့မယ္။

တခ်ဳိ႕ကေတာ့ ပန္းေတြကို အပင္ေပၚမွာ ဒီတိုင္းလွေနတာ ပိုေကာင္းသည္ဟု ဆိုၾကသည္။ သူကေတာ့ ထိုသို႔ မထင္၊ အပင္ေပၚမွာ လွေနတဲ့ပန္းကို မခူးဘဲ ပစ္ထားတာက ပန္းအလွႏွင့္ ပန္းရနံ႔ကို ဥေပကၡာျပဳရာ ေရာက္သလိုပဲဟု ေတြးမိသည္။ အလွပ်က္ေအာင္၊ အပင္ ေသေလာက္ေအာင္ ေတာ့လည္း မခူးလိုပါဘူး။ လွေသာ ပန္း၊ ေမႊးေသာပန္း ဆိုေတာ့လည္း ပိုင္ဆိုင္လိုစိတ္ ရွိသည္မဟုတ္လား။
ထိုသို႔ ....
.... .... ....
လူေတြကို ျငိတြယ္ေစေသာ ပိေတာက္ပန္းပါေပ ... ။
.... .... ....
***
"ညီမေလးေရ ... မုန္႔လံုးေရေပၚ လာပို႔တာ ... "
ေဘးအိမ္က မႀကီး က အုန္းသီးဆံ ျဖဴျဖဴေဖြးေဖြးေလးေတြ ျဖဴးထားေသာ မုန္႔လံုးေရေပၚ တပန္းကန္ေမာက္ေမာက္ လာပို႔သည္။ ခ်စ္စဖြယ္ သၾကၤန္ဓေလ့၊ ႏွစ္သက္စဖြယ္ ျမန္မာ့ထံုးစံ။ အခါၾကီးရက္ႀကီးမွာ တအိမ့္ တအိမ္ ေပးၾက ကမ္းၾက အလွဴဒါန ျပဳၾကသည့္ အေလ့အထေကာင္း တရပ္ပင္။

အေတာ္ပဲ ... မႀကီးကို ေရေလာင္းဦးမွ။

သူတို႔ေနေသာ အရပ္က လမ္းမႏွင့္လည္း ေ၀း၊ လူသူအလာလည္း က်ဲေသာ ေနရာကေလး။ လူသူေလးပါး အလာနည္းသည္မို႔ သၾကၤန္ဆိုလွ်င္ေတာင္ ေရေလာင္းရမည့္လူမရွိ။ ဒါေၾကာင့္ လာသမွ် အိမ္နီးခ်င္းေတြကိုသာ ေလာင္းဖို႔ အားခဲထားရသည္။

"ေက်းဇူး အမ်ားႀကီးတင္ပါတယ္ မႀကီး ... ေက်းဇူးတင္တဲ့ အေနနဲ႔ မႀကီးကို ေရနည္းနည္းေလာင္းမယ္ေနာ္ ဟဲဟဲ"
"ဟယ္ ... မႀကီးက ဒီေန႔ ဥပုသ္ယူထားတယ္ ညီမေလးရဲ႕ ..."
"ဒါဆို ဒီလိုလုပ္မယ္ ... ေရေလာင္းမွာ မဟုတ္ဘူး ... ေရကန္ေတာ့မယ္ေလ ... ခြင့္ျပဳပါေနာ္ မႀကီး"
ေနာက္ဆံုးေတာ့ သေဘာေကာင္းသည့္ မႀကီးက ခြင့္ျပဳ လိုက္သည္။
"ကဲ ... ကဲ ... ငါ့ညီမေလး စိတ္ခ်မ္းသာေအာင္ စတိေတာ့ေလာင္း"

အဲဒီလို မၾကီးက ခ်စ္ဖို႔ေကာင္းလွသည္။ မႀကီးကို ေရေလာင္းျပီး အေဖခူးေပးထားေသာ ပိေတာက္ ပန္းခက္ေတြ တေပြ႕တပိုက္ႀကီးကို ယူရင္း အိမ္ထဲ၀င္ခဲ့သည္။
"အေဖ ... ဒီမွာ အေမ့အတြက္ ပန္းတခက္ ... အေဖ သြားပန္ေပးလိုက္ေလ ..."
"တယ္ ... ဒီေကာင္မေလး ..."
"သြားပါ အေဖရ ... အေဖပဲ ကဗ်ာေရးခဲ့တယ္ မဟုတ္လား၊ 'ေမ့ေကသာမွာ .. ေသခ်ာေမာင္က ပန္ေနက် ..' ဆိုတာေလ ... ဟဲဟဲ ..."
"ေခြးမေလး"
အေဖက ခပ္တိုးတိုး ေရရြတ္သည္။ အေဖ့လက္ထဲကို ပန္းတခက္ အတင္းထိုးထည့္ေပးလိုက္ေတာ့ အေဖက ျပံဳးျပံဳးႀကီး လုပ္ရင္း ယူျပီး ထြက္သြားေလသည္။ အေဖနဲ႔ အေမရဲ႕ ဇာတ္လမ္းမွာ ပိေတာက္ပန္းကလည္း ဇာတ္ေကာင္ တေကာင္အျဖစ္ ပါ၀င္ခဲ့ဖူးသည္ပဲ။
ထိုသို႔ ....
.... .... ....
လူေတြကို ရင္ခုန္ေစေသာ ပိေတာက္ပန္းပါေပ ... ။
.... .... ....

ပိေတာက္ပန္းေတြကို ပန္းအိုးေတြထဲ အဆင္ေျပေအာင္ ထိုးျပီး ဘုရားကပ္ကာ ရွိခုိးေတာ့ စိတ္ထဲ ခ်မ္းေျမ့လွသည္။ ေရႊေရာင္၀င္းေနေသာ ျမတ္စြာဘုရား ႐ုပ္ပြါးဆင္းတုေတာ္ ေရွ႕ေမွာက္မွာ ျမစိမ္းေရာင္ အရြက္တို႔ ျခံရံထားသည့္ ပိေတာက္ပြင့္ ၀ါ၀ါမ်ား ... ။ ထိုပန္းပြင့္မ်ားမွ ပ်ံ႕သင္းေနေသာ ရနံ႔။ ျမင္ကြင္းက မ်က္စိပသာဒျဖစ္သလို စိတ္ညြတ္ႏူးဖြယ္ သဒၶါပီတိ တိုးပြါးမိသည္။
ထိုသို႔ ....
.... .... ....
လူေတြကို စိုးမိုးေစေသာ ပိေတာက္ပန္းပါေပ ... ။
.... .... ....
***
ဘုရားရွိခိုး အမွ်အတမ္းေပးေ၀ျပီး မီးဖိုထဲသြားေတာ့ အေမတို႔ရဲ႕ ေရႊရင္ေအးက လုပ္လို႔ပင္ ျပီးေနျပီ။ မုန္႔ကူလုပ္စရာ မလိုေတာ့ေပမဲ့ စားပြဲေပၚ တင္ထားေသာ ခ်ဳိင့္အသီးသီးကို အိမ္နီးနားခ်င္းေတြဆီ လိုက္ေ၀ရဦးမည္ဟု သိလိုက္၏။ အေမက ဘယ္ခ်ဳိင့္က ဘယ္အိမ္အတြက္ဟု ခြဲျခားေျပာျပီး လွည့္အထြက္ အေမ့ ဆံပင္ထက္မွာ ပိေတာက္ခက္ကေလးကို ေတြ႕လိုက္ရသည္။
ထိုသို႔ ....
.... .... ....
လူေတြကို ႏုပ်ဳိေစေသာ ပိေတာက္ပန္းပါေပ ... ။
.... .... ....
***
အနီးဆံုး ျဖစ္တဲ့ မႀကီးတို႔အိမ္ အရင္ပို႔ဖို႔ ဆံုးျဖတ္ျပီး ေနာက္ေဖးေပါက္မွ လွမ္းေအာ္လိုက္ေတာ့ မႀကီးရဲ႕ တူကေလး ဂ်ဳိကာ အိပ္ခ်င္မူးတူး ထြက္လာသည္။

"ဂ်ဳိကာေရ ... ေရႊရင္ေအးလာပို႔တာ ..."
ဂ်ဳိကာက ခ်ဳိင့္လွမ္းယူရင္း
"မမ ... သၾကၤန္က်ျပီ ... ဘယ္မွ မသြားဘူးလား" ဟုေမးသည္။
"မသြားပါဘူးဟာ ... အိမ္မွာပဲ ..."
"ဒါဆို ... မမကို သားေရေလာင္းမယ္ ..."
အဲ ... ေသျပီ၊ ၀ဋ္ဆိုတာ ခ်က္ခ်င္း လည္တတ္ေပသလားမသိ။
"ဟိုေလ ... မမ ဥပုသ္ေစာင့္ထားတယ္ ... ဟဲဟဲ ... ေနာက္ေန႔မွ ေလာင္းေနာ္ ... သားက လိမ္မာတယ္"

သူ႔ရဲ႕ မုသားေၾကာင့္ ဂ်ဳိကာ နည္းနည္းေတာ့ ေတြသြားသည္။ ဒါေပမဲ့ သိပ္ျပီး ယံုပံုမေပၚ။ ဟုတ္လို႔လား ... ဟု ခပ္ေတြေတြ ျပန္ေမး၏။ သူလည္း မလိမ္ခ်င္ေတာ့။ ေတာ္ၾကာေန သိၾကားမင္းႀကီးက လိမ္ညာသူေတြ ေခြးသားေရ ပရပိုဒ္ႏွင့္ မွတ္သြားမွ ဒုကၡ။
"ဟဲဟဲ ... မင္းကို ေနာက္တာ ... ေလာေလာဆယ္ေတာ့ မေစာင့္ရေသးပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ အခု မပက္နဲ႔အံုးေနာ္၊ မမ ေရခ်ဳိးခါနီးမွ ပက္"
"ဟင့္အင္း မရဘူး ... အခုပက္မယ္ ... သၾကၤန္က်လို႔ ေရပက္တာပဲဟာကို"
ေျပာေျပာဆိုဆို ဒင္းက ေရတခြက္ အျမန္ခပ္ျပီး လွမ္းပက္သည္။ ဘယ္ရမလဲ ဒီေလာက္ေတာ့ သူအျမန္ေရွာင္ လိုက္တာေပါ့။ ဒါေပမဲ့ ဒီကေလးေလးက မေလွ်ာ့။ ေနာက္တခြက္ခပ္ျပီး ေျပးလိုက္ရင္း ပါးစပ္ကလည္း ...
"သၾကၤန္က်လို႔ ေရပက္တယ္ ... စိတ္မဆိုးပါနဲ႔ အမႀကီးရယ္" ဟု ေအာ္ဟစ္ေနေသးသည္။

ဒင္းေတာ့ သိမယ္ ... အိုးမည္းနဲ႔ကို သုတ္ပစ္မယ္ဟု ေတြးျပီး သူတို႔အိမ္ဘက္ မွ်ားေခၚရင္း ေျပးထြက္ခဲ့၏။ ေနာက္ေဖးမီးဖိုထဲ ကမန္းကတန္း ေျပး၀င္ေတာ့ အေမက ဟဲ့ ဟဲ့ ဘာျဖစ္တာတုန္းဟု ဟန္႔သည္။ သူက ဘာမွမေျပာဘဲ ဒယ္အိုးဖင္က အိုးမည္းေတြကို လက္ငါးေခ်ာင္းႏွင့္ အားရပါးရ ပြတ္သုတ္ျပီး အိမ္အျပင္ ျပန္အထြက္မွာ ... ႐ုတ္တရက္ ...

((((((( ဗြမ္းးးးးးးးးး )))))))
"အား ... ေအးလိုက္တာ ..."
.... .... .... ....
.... .... .... ....
.... .... .... ....
***
"အား ... ေအးလိုက္တာ ..."

မ်က္စိႏွစ္လံုးကို ဆတ္ခနဲ ဖြင့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ပိန္းပိတ္ေအာင္ ေမွာင္ေနဆဲ။
ဘယ္မွာလဲ ... ပိေတာက္ပန္း ...
ဘယ္မွာလဲ ... သၾကၤန္ေရ ...
ဘယ္မွာလဲ ... အေမ နဲ႔ အေဖ ...
ဘယ္မွာလဲ ... ေရႊရင္ေအးနဲ႔ မုန္႔လံုးေရေပၚ ...
ဘယ္မွာလဲ ... ခါသၾကၤန္ အဆိုအကေတြ ...
ဘယ္မွာလဲ ...
ဘယ္မွာလဲ ......
ဘယ္မွာလဲ ..........
.... .... .... .... ....
.... .... .... .... ....
.... .... .... .... ....
အေမွာင္ထဲမွာ သူ လိုက္ရွာေနမိသည္။

ညဦးပိုင္းတုန္းက အပူေပးစက္ မဖြင့္ဘဲ အိပ္ေပ်ာ္သြားသည္မို႔ တခန္းလံုးက ေအးစက္လို႔ ေန၏။ အိပ္ရာေပၚမွေနျပီး ခလုတ္ကို လက္ျဖင့္ စမ္းဖြင့္ရင္း ေစာင္ကို ရင္ဘတ္ထိ ဆြဲကာ ျခံဳလိုက္သည္။ ခ်က္ခ်င္းေတာ့ ေႏြးမလာေသး။ နာရီကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ 12:15 am ဟု ျပေနသည္။ မိုးလင္းဖို႔ အေ၀းၾကီး လိုေသးတယ္ ... ျပန္အိပ္ဦးမွဟု ေတြးမိေပမဲ့ မ်က္စိက ေၾကာင္ေနျပီ။ မအိပ္ခ်င္သည့္အတူတူ အိပ္ရာနေဘး ျပတင္းေပါက္ ခန္းဆီးစၾကားမွ တစြန္းတစ ျမင္ေနရသည့္ မိုးေကာင္းကင္ႀကီးကိုသာ ေငးၾကည့္ေနမိ၏။

ဒီ တမိုးတည္း ေအာက္မွာပါပဲ ...
ပိေတာက္ပန္းေတြ ေ၀ေနၾကမွာ ... ။
ဒီ တမိုးတည္း ေအာက္မွာပါပဲ ...
သၾကၤန္ေရေတြ ရႊဲေနၾကမွာ ...။
ဒီ တမိုးတည္း ေအာက္မွာပါပဲ ...
သၾကၤန္ေတးသံေတြ လြင့္ပ်ံ႕ေနၾကမွာ ...။
ဒီ တမိုးတည္း ေအာက္မွာပါပဲ ...
အေမနဲ႔ အေဖလည္း ... ဒါန၊ သီလ၊ ဘာ၀နာ ေကာင္းမႈေတြျပဳ ေနၾကမွာ ...။

ဒီ တမိုးတည္း ေအာက္က ....
ဟိုး ... အေ၀းတေနရာမွာေပါ့ ... ။
.... .... .... ....
.... .... .... ....
.... .... .... ....
မ်က္စိကို ျပန္မွိတ္လိုက္သည္။
ေျမသင္းရနံ႔ႏွင့္ ပိေတာက္ရနံ႔တို႔ ႏွာေခါင္းထဲမွာ ျပန္လည္ ရွဴရႈိက္ မိသေယာင္။
တူညီ၀တ္ဆင္ထားေသာ မိန္းမပ်ဳိေလးမ်ား သၾကၤန္ပန္းကံုး ကေလးမ်ား လည္မွာဆြဲလ်က္ ယိမ္းကေနၾကသည့္ဟန္ မ်က္စိထဲမွာ ျပန္လည္ ျမင္မိသေယာင္။
ေၾသာ္ ... သၾကၤန္ ... အေဖာ္ ကင္းျပန္ ... ဆိုသည့္ အိပ္မက္ ေစတမန္ ေတးသြားေလး နားထဲမွာ ျပန္လည္ ၾကားမိသေယာင္ .... ။

မ်က္စိမွိတ္ထားရင္း ျပံဳးေနမိသည္။
ျပံဳးေနရင္းကပင္ သူ႔ပါးျပင္မွာ ပူေႏြး စိုစြတ္ လာေလေတာ့၏။
***
ေမဓာ၀ီ
၁၃၊ ဧျပီ၊ ၂၀၀၈
သၾကၤန္အက်ေန႔
၀၀း၁၅ နာရီ