ဆက္မရတဲ့ အဆံုး

မနက္က ...
ေစာေစာစီးစီး အိပ္ရာထ၊ ညတုန္းက ေဆးထားတဲ့ ပန္းကန္ေတြကို စင္ေပၚလွမ္းတင္လိုက္ျပီး တဘက္လွည့္လိုက္တုန္း ...

၀ုန္း ... ခြၽလြမ္ .. ခြမ္ ... ခြၽင္ ...

ဆိုတဲ့ အသံေတြနဲ႔အတူ ပန္းကန္အထပ္လိုက္ စင္ေပၚက ျပဳတ္က်ျပီး ကြဲကုန္ပါေလေရာ ... ။
တစစီ ကြဲေနတဲ့ ပန္းကန္ကြဲအပံုနား ငုတ္တုတ္ထိုင္ခ်ရင္း ညစ္ညဴးတဲ့စိတ္၊ ႏွေျမာတဲ့စိတ္၊ ၀မ္းနည္းတဲ့စိတ္ေတြ ျဖစ္ရင္း
ဒီစင္ေပၚ မတင္လိုက္မိရင္ အေကာင္းသားဆိုျပီး ေနာင္တေတြ ရေနမိတယ္။ ပန္းကန္ကြဲ အပိုင္းအစ ေလးေတြကိုလည္း ျပန္ရလိုရျငား ဟိုတစ ဒီတစ ဆက္ၾကည့္ေနမိေသးတယ္။

ဒီပန္းကန္ေတြဆိုတာက ျပဳတ္က်တာနဲ႔ ကြဲလြယ္ အက္လြယ္ ထိခိုက္လြယ္တဲ့ အမ်ဳိးအစားေတြပဲ။ ကြဲျပီးသြားရင္လည္း ဘယ္လိုမွ ျပန္ဆက္လို႔ မရႏိုင္ပါဘူး။ ဒါကို သိေနရက္နဲ႔ စိတ္ထဲ ႏွေျမာလို႔ ျပန္ဆက္ၾကည့္ေနမိတာပါ။

အစကတည္းက အျမင့္မွာတင္ရင္ ေသေသခ်ာခ်ာ ဂရုစိုက္ျပီး တင္ရမွာကို နေမာ္နမဲ့နဲ႔ ျပီးစလြယ္ တင္လိုက္မိတဲ့ ကိုယ့္ကို္ယ္ကိုယ္သာ အျပစ္တင္ရင္း ပန္းကန္ကြဲပံုၾကီးနား စိတ္ညစ္ညစ္နဲ႔ ထိုင္ေနမိတယ္။

မျဖစ္ႏိုင္တဲ့အရာကို ၾကိဳးစားရတာ စိတ္ေရာ လူပါ ပင္ပန္းလြန္းလွတယ္။ တခါတေလေတာ့လည္း လစ္လ်ဴရႈျပီး စိတ္ထဲက အားလံုးကို ထုတ္ပစ္လိုက္တာ အေကာင္းဆံုးပဲလို႔ ေတြးမိတာနဲ႔ ... စိတ္ကို ဒုန္းဒုန္းခ်ျပီး ...

ကြဲသြားျပီးတဲ့ အရာေတြကို မိုက္မဲစြာ ျပန္ဆက္ဖို႔ မၾကိဳးစားေတာ့ဘဲ တံျမက္စည္းနဲ႔လွဲ၊ ေဂၚျပားနဲ႔ က်ံဳးျပီး အမႈိက္ပံုးထဲ ထည့္လိုက္ပါေတာ့တယ္။
***
ေမဓာ၀ီ
၂၅၊ ေဖေဖာ္၀ါရီ၊ ၂၀၀၈
၁၂း၁၅ နာရီ