"ခ်စ္သူ ... (၂)"
ခ်စ္သူက “ေန”
ေမကေလ “လ” ...၊
ထက္ေကာင္းကင္ တိမ္လႊာထဲမွာ
ဆံုခဲေပစြ။
ခ်စ္သူက “ေရ”
ေမကေလ “တပြင့္ပန္း” ... ၊
ေႏြကႏၲာ ေရျပာခမ္းေတာ့
ညိွဳးေျခာက္လို႔ ႏြမ္း။
ခ်စ္သူက “ကဗ်ာ”
ကာရန္က ေမေလး ...၊
သူ႔ကဗ်ာ ကာရန္မဲ့ေလေတာ့
နီးလ်က္နဲ႔ ေဝး ... ။ ... ။
***
ေမဓာဝီ
၁၆.၀၉.၁၄
၁၀း၁၀ နာရီ
6 comments:
ဒီလုိဆုိေတာ့လဲ ကဗ်ာေလးက လြမ္းစရာေလးပါလား။ ေရးတတ္လုိက္တာေနာ္...။
ခ်စ္သူက “ကဗ်ာ”
ကာရန္က ေမေလး ...၊
သူ႔ကဗ်ာ ကာရန္မဲ့ေလေတာ့
နီးလ်က္နဲ႔ ေဝး ... ။ ... ။
ကဗ်ာေလးအရမ္းလွတယ္ မေမ..
“နဂါး”က ခ်စ္သူ
ေမက,မူ “ေခါင္းေလာင္း” …၊
ေမ့ကို႐ွာ ဘယ္ခါမေတြ႔ေစေၾကာင္း
သူ႔ရဲ႕ ဆုေတာင္း …။
(မေမရဲ႕ ခ်စ္စရာ ကဗ်ာေလးကို ဖ်က္ဆီးတာ မဟုတ္ဘူးေနာ္၊ ႐ုတ္တရက္ စိတ္ထဲေပၚလာတာနဲ႔… အဟဲ…) းD
ခ်စ္စရာ ကဗ်ာေလး ဖတ္သြားတယ္ မေမေရ...
ပထမမန္႔ထားတဲ့ စာေၾကာင္းေပ်ာက္သြားလို႔ ဒါ ဒုတိယတစ္ႀကိမ္ ျပန္မန္႔တာ ...
ေမာင္ညီလင္းလဲ လူကေနပါတယ္ ပညာကမေနသာ ဆိုသလိုေပါ့ မေမ.....ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့ ဘေလာ့ဂါေတြ...
တခါတခါမွာ ကဗ်ာဆရာေတြက အေတာ္ေလးရက္စက္တတ္ၾကတယ္။
ကဗ်ာေကာင္းတစ္ပုုဒ္ ထြက္ဖုုိ႔အတြက္နဲ႔ အျပစ္မဲ့ ပန္းကေလးေတြ ေသေပးရရွာတာ။ ေၾကြေပးရရွာတာ။ ေသြ႔ေပးရရွာတာ ေျခာက္ေပးရရွာတာ။ း)
ဟား..ဟား..မေမ ကဗ်ာေရာ ကိုုညီလင္း ကဗ်ာေရာ ၾကိ ုုက္တယ္...
Post a Comment