Friday, August 26, 2011

ဦးပုည၏ ၀တၳဳမ်ား ... အပိုင္း (၅)

ဆဒၵန္ဆင္မင္း၀တၳဳ
(ဇာတ္သိမ္း)

မူဆိုးလူဖ်က္၊ ဘုတ္သဘက္လည္း၊ ေျခာက္ရက္ခရီးႏွင့္၊ ျပည္ႀကီးဗာရာ၊ နန္းေအာင္ခ်ာသို႔၊ လ်င္စြာဆိုက္ေရာက္ တည့္ေလလွ်င္၊ ေ၀ယန္ညာစြယ္၊ ကမၺဳလယ္၌၊ စံပယ္ေပ်ာ္ပါးေသာ၊ မိဘုရား သုဘဒၵါအား၊ ေျခာက္ျဖာေရာင္ထင္၊ စြယ္ေတာ္ရွင္ကို၊ ၀င္၍ ခ်က္ျခင္းဆက္ေလ၏။

ဆက္ၿပီးလတ္ေသာ္၊ ဆဒၵန္ဆင္မင္း၊ မွာရင္းစကား၊ အေၾကာင္းမ်ားကို၊ မထားမခ်န္၊ ေစ့စံုေအာင္ျပန္သည္တြင္၊ ဗိမာန္နန္းဘြား၊ သုဘဒၵါမိဘုရားသည္၊ စကားေရွ႕ေနာက္၊ ျပန္လွန္ကာ ေထာက္လတ္ေသာ္၊ ေနာက္ေနာက္က်ိက်ိ၊ ႏွလံုးေတာ္ရွိလွ၍၊ မဏိျခယ္စီ၊ သိဂႌ႐ိုးေညႇာက္၊ အံ့ေလာက္ဆန္းျပား၊ ေရႊယပ္မားျဖင့္၊ သနားစိတ္၀င္၊ ခံယူတင္ၿပီး၊ ရင္ခြင္ေတာ္၌၊ စြယ္ေတာ္ကို ပိုက္ျပန္၍၊ တစုိက္စိုက္ ႐ႈရင္းပင္၊ ျပဳမိသည့္ ျဖစ္ေထြ၊ လင္ေသသည့္ အေၾကာင္း၊ ဘ၀ေဟာင္းက၊ ငယ္ေပါင္းၿပီၿပီ၊ လည္ခ်င္းမွီ၍၊ နာရဏီခိုင္၊ အင္ၾကင္းၿမိဳင္ႏွင့္၊ ျမဆိုင္ပေညာင္၊ ေရႊဂူေခ်ာင္၀ယ္၊ ေဆြေမာင္ႏွင့္မယ္၊ က်ီစယ္သမႈ၊ ပန္းခိုင္လု၍၊ ကယုကယင္၊ ခ်စ္တုံ႔တင္လ်က္၊ ၾကင္ၾကင္လည္လည္၊ ေပ်ာ္ဖူးခဲ့သည္မ်ားကို၊ ၾကံစည္ေစ့ေစ့၊ တစိမ့္စိမ့္ ေအာက္ေမ့၍၊ တေငြ႔ေငြ႔ ဆင္ျခင္၊ ပူစကို ငင္မိလွ်င္၊ ပူပင္လယ္ေပြ၊ လႈိင္းေဘာင္ဘင္ ေ၀ေသာေၾကာင့္၊ မေျဖႏိုင္ မဆည္ႏိုင္၊ သည္းဆိုင္မွာ ေလာင္ျခစ္၊ က်မ်က္ရည္ ေခ်ာင္းျဖစ္ေအာင္၊ ေအာ္ဟစ္၍ ငိုဆဲတြင္၊ နကိုယ္ ေဘာက္လွဲ၍၊ ဗာရာမင့္ လည္ဆြဲသည္။ ရင္ကြဲနာႏွင့္၊ နတ္ရြာစံေတာ္မူေလ၏။ … ။

ဆင္မင္းျမတ္စြာ၊ ေသလြန္ရာလည္း၊ သုဘဒၵါ မိဘုရားႏွင့္၊ ေပါက္သား မာတင္၊ ရွစ္ေထာင္ေသာ ဆင္တို႔သည္၊ ေကာင္းကင္သမုဒၵရာ၊ ဟိမ၀ါေတာေတာင္၊ ႏွံ႔ေအာင္ ရွာ၍၊ ရန္သူကို မေတြ႔မွ၊ ေရွ႕တည္မိရာ၊ ျပန္ခဲ့လာ၍၊ ရာဇာဘုန္းလွ်ံ၊ ဆင္မင့္းထံသို႔၊ ျခံရံ ဆိုက္ေရာက္ၾကေလသတည္း။ ။

မဟာသဗၺဘဒၵါ၊ ဘြဲ႔ခရာႏွင့္၊ ညာမေဟသီ၊ ေဆြနာဂီလည္း၊ ေစတီ ေငြတံုး၊ ပ်က္ၿပိဳ ဆံုးသကဲ့သို႔၊ တံုးလံုးေလ်ာင္းစက္၊ လင္ေသသည့္အခ်က္ကို၊ ဉာဏ္သက္၍ ေထာက္ေျမာ္ေသာ္၊ စြယ္ေတာ္ကို ျဖတ္ရာ၊ ေသြးစက္ရာမ်ားႏွင့္၊ လကၡဏာ အခန္းခန္း၊ ေသပံုေတာ္ဆန္းလွ၍၊ ေျမာက္နန္းေတာ္ လက္ကိုင္းဟု၊ ဟုတ္တိုင္းကို ေတြးေတာမိေလ၏။ ။

ထိုၿပီးေနာက္မွ၊ ေငြေတာင္မာတင္၊ မိမိလင္ကို၊ ဦးတင္၀ႏၵနာ၊ ကန္ေတာ့ငွာျဖင့္၊ လက်္ာသံုးပတ္၊ လွည့္ၿပီးလတ္ေသာ္၊ ကိုယ္ေတာ္ျမတ္ အေလာင္းကို၊ ႏွာေမာင္းျဖင့္ ေပြ႔ခ်ီ၊ ကိုယ္ခ်င္းမီွ၍၊ ထိုဤ သြဲ႔၀ွဲ႕၊ မဖြဲ႔တတ္ၿပီ၊ မၿပီသႏိုင္၊ အသည္းစိုင္ကို၊ ျဖတ္ခ်ဳိင္ဂၽြမ္းလွန္၊ ရန္ပံုခြင္း မွန္သကဲ့သို႔၊ အလြန္ေဆြးပူ၊ ေၾကကြဲေတာ္မူလွ၍၊ က်ဴက်ဴသံအိုင္၊ ေတာဂႏိုင္ကို၊ တၿပိဳက္နက္တည္း၊ ပဲ့တင္သံ ၾကည့္ေစလ်က္၊ လွည္း၍ ငိုေတာ္မူသတည္း။ … ။

ထက္၀န္းရံေဆာင္၊ ဆင္ရွစ္ေထာင္တို႔လည္း၊ ေခါင္ေခါင္က်ည္က်ည္၊ ေအာ္ျမည္လႈိက္ဖို၊ ေျမႀကီးၿပိဳမေလာက္၊ ထိုဤ ေျပး၍၊ ငိုေႂကြးပူပန္ၾကၿပီးလွ်င္၊ နန္းမေတာင္ညာ၊ သုဘဒၵါလည္း၊ လိမၼာေရးျခားေသာ ဆင္္ေပါက္တစီးကို ေခၚေစ၍၊ ေရႊ ေငြ ျမ ဂူ၊ ပန္းမၪၨဴႏွင့္ ၊ နႏၵမူေတာင္မင္း၌၊ သီတင္းသံုးေနေတာ္မူေသာ၊ ပေစၥကဗုဒၶါ၊ ဆရာသခင္တို႔အား၊ အရွင္ဘုရားတို႔၊ ပစၥည္းေလးပါး ဒါယကာ၊ မဟာဆဒၵႏၲ၊ ေပါက္လွနာဂရတ္၊ ဆင္မင္းျမတ္သည္၊ ေလာကတၱယ၊ ဘ၀ဇာတိ၊ ၀ဋ္ရွိေသာသူ၊ လူခပ္သိမ္းတို႔၊ ေရွာင္တိမ္းျခင္းငွါ၊ မတတ္ရာေသာ၊ ခႏၶာဘဂၤ၊ မရဏသေဘာ၊ ေရြ႕ေလ်ာေဖာက္ျပန္၊ ဆံုးေသလြန္၍၊ နတ္ဌာန္ လားေတာ္မူေခ်ၿပီ။ … ။ တကာေတာ္ ဆင္မင္း၏၊ ႐ုပ္ႂကြင္း၀တၳဳ၊ ကလာပ္စု၌၊ အသုဘ ကမၼ႒ာန္းကို၊ စီးျဖန္းေတာ္မူရေအာင္၊ ၀ိသာလ မာလက၊ စံုလွပန္းမာန္၊ ေျမသုသာန္သို႔၊ စ်ာန္၀သီေဘာ္၊ စက္ယာဥ္ေက်ာ္ျဖင့္၊ ႂကြေတာ္မူၾကပါမည့္ အေၾကာင္းကို၊ ေလွ်ာက္ပါသည္ဘုရား ဟု၊ အမိန္႔ေတာ္ပင့္စာႏွင့္၊ တကာေတာ္မ၊ သဗၺဘဒၵါ၊ မဟာအတုလ၊ နာဂိႏၵေဒ၀ီ၊ တံဆိပ္နာမံေတာ္ ရွိေသာ၊ မိဘုရားေခါင္ႀကီး ဘုရားက၊ သြား၍ပင့္ေခ်၊ ယခုေစေသာေၾကာင့္၊ ေျခရင္းေတာ္သို႔၊ ပင့္ေခၚမည္ ေရာက္ပါေၾကာင္းကို၊ ေလွ်ာက္ေလဟု ေစေတာ္မူလိုက္၏။ … ။

တမန္ဆင္လည္း၊ ေကာင္းကင္ျဖင့္ သြား၍၊ ငါးရာေသာ ပေစၥကဗုဒၶါတို႔ကို ပင့္ေခၚၿပီးလွ်င္၊ အေလာင္းေတာ္ ေခါင္းရင္းက၊ သီတင္းသံုး ေနေစသတည္း။ ။

ထိုၿပီးေနာက္မွ၊ ေပါက္လွမုန္ယို၊ ဆင္ပ်ဳိႏွစ္စီး၊ မာတင္ႀကီးတို႔သည္၊ ေစာမီးဘုန္းေမာ္၊ အေလာင္းေတာ္ကို၊ ေျမာက္ေကာ္ၾကပ္မ၊ အစြယ္ႏွင့္ ႂကြၿပီးလွ်င္၊ ပေစၥက ဗုဒၶါတို႔၏ ေျခကို၊ ႐ိုေသညြတ္ႏွိမ္၊ သံုးႀကိမ္ဦးခိုက္ေစၿပီးမွ၊ အေက်ာ္ စမၸာ၊ နံ႔သာ ကရမက္၊ ထင္းပံုထက္သို႔၊ စြယ္ရွက္ခါ ခ်ီတင္၍၊ စီရင္ သၿဂၤ ိဳဟ္ ၾကေလကုန္၏။ ။

ပေစၥကဗုဒၶါ၊ ရဟႏၲာရွင္ပ်ံ၊ ေထရ္ဘုန္းလ်ံတို႔လည္း၊ ညဥ့္သံုးယံပတ္လံုး၊ စု႐ံုးညီညာ၊ ေဒသနာ ပရိယတ္ကို၊ ရြတ္ဘတ္စီးျဖန္းေတာ္မူ၍၊ ကမၼ႒ာန္း အသုဘ၊ ႐ႈကုန္ၾကၿပီးလွ်င္၊ လင္းမွပင္ ျပန္ႂကြေတာ္မူၾကေလ၏။ ။

သုဘဒၵါမိဘုရားႏွင့္၊ အမ်ားေသာင္းေသာင္း၊ ဆင္အေပါင္းတို႔လည္း၊ ဦးေခါင္းညြတ္ဆိုက္၊ သင္းခ်ဳိင္းကို ဦးခိုက္လ်က္၊ ရစ္၀ိုက္လက္်ာ၊ သင္းခ်ဳိင္းျပာကို၊ ႏွာေမာင္းျဖင့္ ယူငင္၍၊ ခ်စ္ခင္မရဲ၊ ဦးကင္းထက္ၾကဲၿပီးလွ်င္၊ ကန္ေတာ့ပြဲ ခံၾက၍၊ ညာစံမဟာ၊ သုဘဒၵါကို၊ သိဂၤါဇမၺဴ၊ ေရႊဂူဗိမာန္၊ နန္းေ၀ယန္သို႔၊ ျပန္ေတာ္မူခ်ိန္သင့္ၿပီဟု၊ ခ်ီးပင့္ေခၚလ်က္၊ သံေတာ္ဦးတင္ၾကကုန္၏။ ။

မိဘုရားျမတ္၊ ဆင္မ်ား့နတ္လည္း၊ ေစာထြတ္မိမိုင္း၊ လင္သက္ႏႈိင္း၏၊ သင္းခ်ဳိင္းေတာ္ရာ၊ ေျမမ်က္ႏွာကို၊ မခြါတတ္အား၊ မသြားခဲ့ရက္၊ ငဲ့ကြက္ေစာင္းလွည့္၊ ျပန္ၾကည့္ၾကည့္ႏွင့္၊ ေလွာ္မွည့္ ရတနာ၊ မ်က္ႏွာမၪၨဴ၊ လဣႏၵဴကို၊ လႊမ္းျမဴတိမ္ေတာင္၊ ေျမႇးရစ္ေမွာင္သို႔၊ ေခၚေယာင္ေျမႇာ္ကာ၊ ေပၚလာလိမ့္ႏိုး၊ ထင္ကိုးဆိုင္းလင့္၊ တဖင့္ႏႊဲႏႊဲ၊ မ်က္ရည္ရႊဲႏွင့္၊ ေပ်ာ္ျမဲရပ္ဌာန္၊ ေရႊဂူဗိမာန္၊ နန္းေ၀ယန္သို႔၊ ျပန္ရွာေတာ္မူရေလသတည္း။ ။

ဤဆဒၵန္ ေဒသနာ၌၊ မဟာေဗာဓိသတ္၊ ဆင္မင္းျမတ္သည္၊ စြယ္ဓာတ္ႏွစ္ဆူကို၊ အမူၾကမ္းခက္၊ မူဆိုးႀကီးလက္သို႔၊ ရက္ရက္ေရာေရာ၊ လွဴေသာ အခါ၊ တိရိစာၦန္ ျဖစ္ပါလ်က္၊ ျဗဟၼာလူနတ္၊ စည္းစိမ္ျမတ္ကို၊ ၀ဋ္၏ မ်ဳိးေစ့၊ ျဖစ္ေလ ေရႊ႕လွ်င္၊ တပ္ေမြ႔ စံုမက္၊ မႏွစ္သက္ေသာေၾကာင့္၊ ႏႈတ္ျမြက္၍ မေတာင္းပဲ၊ ၎ေလာကီ၊ စည္းစိမ္အီကို၊ မညႇီမနံ၊ မရြံႏိုင္ျငား၊ ေကာင္းသည္ဟု ခံစားလွ်င္၊ ဆယ္ပါးေသာ သံေယာဇဥ္၊ စပ္ယွဥ္ကပ္ၿငိ၊ တိုးပြါးဘိ၍၊ ဇာတိမၿပတ္ႏိုင္ေလရာ၊ ဇာတိ၀ဋ္ေညႇာက္၊ မကုန္ေပ်ာက္က၊ အေဖာက္ေဖာက္ အျပန္ျပန္၊ မဖန္ဖန္ အခါခါ၊ နာလိုက္လား၊ ေသလိုက္လား၊ ခ်ားရဟတ္ပံု၊ ငုပ္တံုေပၚျပန္၊ ဒုကၡႀကီး ၀ဲဆန္၍၊ နိဗၺာန္အလြန္ေ၀းခ်ိမ့္မည္၊ ဤအျဖစ္ကို၊ စင္စစ္ေတြးမိ၊ ဆင္မင္းသိေသာေၾကာင့္၊ ေလာကီ့စီးပြါး၊ ခ်မ္းသာမ်ားကို ပယ္ရွား စြန္႔ပစ္ေတာ္မူသတည္း။ ။

ဤထံုးစံကို၊ နည္းခံစြဲသူ၊ ခုလူတို႔သည္၊ ေထာက္ကူမစ၊ ေရွးပုညေၾကာင့္၊ သာသနာ့အတြင္း၌၊ အလင္းၾကံဳဘိ၊ ဒြိဟိတ္, တိဟိတ္၊ စိတ္၀ိပါက္ယွဥ္၊ လူစင္ဧကန္၊ ျဖစ္သည္မွန္လ်က္၊ တိရစာၦန္ေလာက္မွ်၊ အရိပ္ကိုမသိၾကဘဲ၊ ဒါနေကာင္းမႈ၊ ျပဳၾကေသာခါ၊ ၀ဋ္ခ်မ္းသာကို၊ တဏွာလိုက္စား၊ ဆုေတာင္းမွားၾကလွ်င္၊ နာလိုက္လား၊ ေသလိုက္လား၊ တမႊားမႊားႏွင့္၊ အလ်ားလိုက္ေမ်ာ၊ ဆင္းရဲ၍ ေမာၾကမည္၊ သေဘာႀကီးၾကပါေစကုန္။ … ။

ထို႔ေၾကာင့္၊ ကုသိုလ္ကမၼပထ၊ ျပဳသမွ်၌၊ သာ၀က ပေစၥကာ၊ သမၼာသမၺဳဒၶ၊ ၀ဋ္မွဆန္တက္၊ ဆုသံုးခ်က္ကိုသာ၊ ႏႈတ္ျမြက္ေကာင္းေကာင္း၊ ရလြယ္ေၾကာင္းျဖင့္၊ ဆုေတာင္း ျမတ္ထြတ္ ေစရမည္။ သဇၨန ပုဂၢိဳလ္၊ မဂ္ဖိုလ္ငံ့ေျမႇာ္၊ သူေတာ္သူျမတ္ အေပါင္းတို႔ …. ။ … ။

ဤတြင္ေရြ႕ ဆဒၵန္ဆင္မင္း၀တၳဳ ၿပီး၏။
***

ဦးပုညရဲ႕ ဆဒၵန္ဆင္မင္းကေတာ့ ဒီေနရာမွာ ဇာတ္သိမ္းသြားပါၿပီ။ ငယ္ငယ္က ငါးရာ့ငါးဆယ္ နိပါတ္ေတာ္ေတြ ဖတ္ရင္ ဇာတ္ေပါင္းေသာ္ ... ဘယ္သူက ဘယ္သူျဖစ္၊ ဘယ္၀ါက ဘယ္၀ါ ျဖစ္ ဆိုတာမ်ဳိး ဖတ္ခဲ့ေနက်ဆိုေတာ့ ဒီဇာတ္သိမ္းခန္းမွာ စူဠသုဘဒၵါက ဘယ္သူျဖစ္သြားသလဲ ဆိုတာ သိခ်င္ေနမိပါတယ္။ ဆဒၵန္ဆင္မင္းနဲ႔ မဟာသုဘဒၵါကေတာ့ ျမတ္စြာဘုရားနဲ႔ ယေသာဓရာေဒ၀ီ မိဘုရား ျဖစ္တယ္ဆိုတာ ရွင္းေပမဲ့ စူဠသုဘဒၵါ အေၾကာင္းကို မသိလို႔ သိသူမ်ား ေျပာျပေပးၾကပါရွင္။ က်မစိတ္ထဲ စိဥၥမာဏ ျဖစ္သြားသလားလို႔ ထင္မိေပမဲ့ အကိုးအကားမရွိေတာ့ မေသမခ်ာ ဇေ၀ဇ၀ါ ျဖစ္ေနလို႔ပါ။

ဆဒၵန္ဆင္မင္း ဇာတ္လမ္းက ဇာတ္သိမ္းသြားေပမဲ့ ေမဓာ၀ီကေတာ့ ဇာတ္မသိမ္းေသးဘူး၊ ဆက္ရန္ ဇာတ္လမ္းတြဲေတြ က်န္ပါေသးတယ္။ အင္တာဗ်ဴးလဲ ၿပီးေအာင္ေရးရအံုးမယ္၊ ကိုေအာင္ (ပ်ဴႏိုင္ငံ) တက္ဂ္ထားတဲ့ ဘေလာ့ေန႔ အမွတ္တရဆိုတာလဲ ေရးရအံုးမယ္၊ တျခား ေရးခ်င္တဲ့ စာေတြလဲ အေတြးထဲမွာ တပိုင္းတစ ေတးထားတာေတြ အမ်ားႀကီးပဲ။ သို႔ေပသိ ေလာေလာဆယ္ အလုပ္မ်ားပံုက အသက္ေတာင္ ၀၀ မ႐ွဴႏိုင္တဲ့ ဘ၀မို႔ ေရးႏိုင္တဲ့သူေတြကိုသာ အားက်ေနမိပါတယ္။ အလုပ္မ်ားလို႔ က်မဘက္က တာ၀န္မေက်တာေတြ ပ်က္ကြက္တာေတြအတြက္လဲ အားလံုးကို ေတာင္းပန္ခ်င္ပါတယ္။ ေရွ႕လဆို ဒီထက္ အလုပ္ပိုမ်ားေတာ့မွာမို႔ ဇာတ္လမ္းတြဲေလးေတြ ျဖတ္စရာရွိ ျဖတ္ၿပီးရင္ ဘေလာ့ကို ခဏနားရအံုးမလား ဆိုတာလဲ စဥ္းစားေနမိပါေတာ့တယ္။

***
ေမဓာ၀ီ
၂၆၊ ၾသဂုတ္၊ ၂၀၁၁
၂၁း၄၃ နာရီ

12 comments:

ညီလင္းသစ္ said...

အဆင္ေျပသလိုသာ ေရးပါ မေမေရ..၊ အေတာ္ေလး အလုပ္မ်ားေနမွန္းေတာ့ ခန္႔မွန္းၾကည့္မိ ပါတယ္၊ တျခားဘေလာ့ဂ္ေတြလည္း ဒီလိုပဲ အခ်ိန္ေပးႏိုင္တဲ့ အေပၚ မူတည္ၿပီး ေ႐ြ႕ေနၾကတာပဲ မဟုတ္လား၊ တသမတ္တည္း အၿမဲျဖစ္ေနဖို႔ဆိုတာ မလြယ္လွပါဘူး၊ အလုပ္မ်ားတဲ့ၾကားက ဆဒၵန္ဆင္မင္းကို အဆံုးထိ တင္ေပးလို႔လည္း ေက်းဇူးပါပဲဗ်ာ...။

ေခ်ာ(အစိမ္းေရာင္လြင္ျပင္) said...

မေမ
အလုပ္မ်ားလို႔ ေပ်ာက္ခ်င္ေပ်ာက္ စာေရးတာနားခ်င္နားေလ
ဘေလာဂ္႔ေလးေတာ႔ ဖြင္႕ထားေပါ႔လို႔
သတိရရင္ လာၾကည္႕လို႕ရေအာင္ေလ
အလုပ္သစ္မွာ အစစ အဆင္ေျပရဲ႕လား
အဆင္ေျပပါေစလို႕ ဆုေတာင္းပါတယ္ေနာ္။
ေနေကာင္းက်န္းမာလဲ ရွိပါေစ

ညိမ္းႏိုင္ said...

ဒီဇာတ္သိမ္းပိုင္းမွာ မာတင္ ဆိုတဲ့စကားလံုးကို သံုးခါ
ေလာက္သံုးသြားတာေတြ့တယ္ဗ်...၊ဆင္ကိုရည္ညြွန္းတယ္
လုိ့ ရိပ္မိေပမယ့္ ဘာသေဘာနဲ့သံုးႏွဳန္းလည္း သိဘူးဗ်ေနာ္
ပါဌိစကားေပလား....။အင္း....မအားလို့မေရးျဖစ္တာက
ေတာ့ ဘယ္တတ္ႏိုင္မလဲဗ်ာ...အားတဲ့အခါ ျပန္လွည့္ဝင္
လာခဲ့ပါေနာ့.....:)))

Anonymous said...

မေမဓါေရ

(သို႔ေပသိ ေလာေလာဆယ္ အလုပ္မ်ားပံုက အသက္ေတာင္ ၀၀ မ႐ွဴႏိုင္တဲ့ ဘ၀မို႔ ေရးႏိုင္တဲ့သူေတြကိုသာ အားက်ေနမိပါတယ္။ )

အလုပ္မ်ား တာကို ကိုယ္ခ်င္းစာပါတယ္.. အလုပ္မမ်ားေအာင္ ဆုေတာင္း ေပးလို႕လည္း မျဖစ္ဘူးေနာ္...

အလုပ္မ်ားမွ အဆင္ေျပတာမဟုတ္လား.. အလုပ္မွာ ေပ်ာ္ရႊင္ခ်မ္းေျမ႕ ပါေစလို႕ဘဲ ဆုေတာင္းေပးပါတယ္

ေရႊစင္ဦး

ဒါနဲ႕ သိတဲ႔ သူမ်ား မေမဓါ ေမးထားတာ ကို ေျဖေပးၾကပါအုန္း ေနာ္ ေရႊစင္ဦးလည္း သိခ်င္တယ္

ေတာက္ပၾကယ္စင္ said...

တျခားဘေလာ့ဂ္ေတြလည္း မ်ားေသာအားျဖင့္ေတာ့ မအားတဲ့ႀကားကပဲ ေရးတင္ႀကတာ ထင္ပါရဲ႕ေနာ္။ အလုပ္လည္းလုပ္ ဘေလာ့ေလးလည္း ဂင္ေပါ့ကြယ္။ က်န္းမာေပ်ာ္ရႊင္ပါေစ ႀကီးေမေရ...

seesein said...

ၾကီးေမ

မအားရင္လဲ မေကာင္းဘူး အားလြန္းရင္လဲ မေကာင္းဘူးဗ်ာ။
အားလြန္းရင္ မန္မန္တူတူပုန္းလိမ့္မယ္
မအားလြန္းရင္ က်န္းမာေရးထိခိုက္မယ္
ၾကီးေမ အစစအရာရာ အဆင္ေျပပါေစ။ ဘေလာ့နားတာမဟုတ္ဘူးေနာ္ ၾကီးေမ။ လူဘဲ နားဗ်။ စစ မဖတ္ရေသးတာ ေတြ ျဖည္းျဖည္းခ်င္း၀င္ဖတ္ေနလို႕ပါ။

ခင္မင္တဲ့
seesein

mstint said...

အလုပ္ေၾကာင့္ စိတ္ဖိစီးမႈမ်ားတဲ့အခါ ဘေလာ့ဂ္မွာပို႔စ္တင္လိုက္ျခင္ျဖင့္ စိတ္အပမ္းေျဖမႈ ရမယ္လို႔ထင္ပါတယ္။ က်န္းမာေရးေတာ့ ဂရုစိုက္ေနာ္။
စာေကာင္းေပေကာင္းဖတ္သြားတယ္ ေမဓာဝီေရ။
စိတ္ဓာတ္အစဥ္ၾကည္လင္ေအးျမပါေစကြယ္။

ေမတၱာျဖင့္
အန္တီတင့္

သူႀကီးမင္း (တုုံးဖလား) said...

မေမေရ
စူဠသုဘဒၵါက စိဥၥမာဏ လာျဖစ္တာ မဟုတ္ပါဘူး။

ေဂါတမဘုရားရွင္လက္ထက္မွာ မထင္မရွား ဘိကၡဳနီတစ္ပါးျဖစ္ၿပီး ပရိနိဗၺာန္၀င္သြားတာ။
နာမည္အတိအက် မပါဘူး။ ဒဟရဘိကၡဳနီ (ငယ္ရြယ္ေသာရဟန္းမ)လုိ႔ဘဲ ပါတယ္။

ဒဟရ= ငယ္ရြယ္ေသာ၊
ဘိကၡဳနီ= ရဟန္းမ။

ဇာတက အ႒ကထာ တိ ံသ နိပါတ္ ဆဒၵႏၱဇာတ္မွာ အဲဒီလုိ ေဖာ္ျပထားတယ္။

သနားပါတယ္။ ထင္ထင္ရွားရွားေတာင္ ျဖစ္ခြင့္မရရွာဘူး။ ေအးေလ သူက မနာလုိျဖစ္ၿပီး မေကာင္းႀကံခဲ့တာကုိး။ တရားရသြားတာေတာင္ ၀မ္းသာရဦးမယ္။ း((

ညိမ္းႏုိင္ (ခ)ေမာင္ေလးေရ....
မာတင္ မာတင္ မာတင္ ဆုိၿပီး ေတြ႔တယ္ေပါ့။ ဧကႏၱေတာ့ ေမဓာ၀ီက သူ႔အမ်ိဳး မစ္စ္တာ မာတင္ကို သတိတရ ျဖစ္ေနလုိ႔ အဲဒီ မာတင္ဆုိတာကုိ လကၤာထဲ ထည့္ေရးတာ ျဖစ္ရမယ္။ ဟာ ဟ။

မာတင္ဆုိတာ မာတဂၤဆုိတဲ့ ပါဠိစကားက ဆင္းသက္လာတာပါ။ အဓိပၸါယ္ကေတာ့ သိတဲ့အတုိင္း ဆင္ ကို ေျပာတာပါဘဲ။

ဖူးးး ဟုိရွာဒီရွာနဲ႔ စူဠသုဘဒၵါက ထြက္ေျပးလုိက္ သူႀကီးမင္းက လုိက္လုိက္နဲ႔ အေတာ္ေလး ေမာသြားတယ္။ ဒီၾကားထဲ မာတင္က ၀င္ပါလုိက္ေသး။ း))))

ေပ်ာ္ရႊင္ခ်မ္းသာ ခ်မ္းသာ အသက္ရွည္ပါေစ။

ခင္မင္လ်က္
တုံးဖလားသူႀကီးမင္း

ဟန္ၾကည္ said...

ထင္ပါတယ္...အစ္မေမေတာ့ အၿငိမ္းစားဘ၀က ပင္စင္ရၿပီး အလုပ္မ်ားေနၿပီလို႔...ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေစာင့္ေနတဲ့ ဆဒၵန္ဆင္မင္း ၀ထၳဳကို အၿပီးတင္ေပးသြားတာေတာ့ ေက်းဇူးပါဗ်ာ...ကိုယ္တိုင္က အလုပ္မ်ားတာကို သေဘာေတြ႕သူျဖစ္တာမို႔ အစ္မေမ အလုပ္မ်ားေနတာကို ေတြးရင္ မုဒိတာပြားပါရဲ႕( စိတ္ဆိုးလည္း မတတ္ႏိုင္ဘူး အစ္မေရ...)ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အားရင္ေတာ့ ဘေလာ့ဂ္ေဒးအမွတ္တရေလး ေရးထားတာေလး ငါးမိနစ္စာေလာက္ လာလွည့္ၾကည့္ပါဦးလား...တစ္ႏွစ္မွ တစ္ခါမို႔ပါ...

http://hankyi.blogspot.com/2011/08/blog-post_27.html

ျမစ္က်ဳိးအင္း said...

ဆႏၵန္ဆင္မင္း ဇာတ္ေတာ္က အေရွ႕ပိုင္းေတြမွာ ဖတ္ဖူးသလို ရင္းႏွီးေပမယ့္ အခုေနာက္ဆံုးပိုင္းကေတာ့ မသိသလို စိမ္းေနတယ္။ ေသေသခ်ာခ်ာ ဖတ္လိုက္ရတယ္။ ဒီလို စာမ်ဳိးက ျပန္ကူးရတာ မလြယ္တာကို ျမင္သာပါတယ္။ ေစတနာနဲ႔ မအားတဲ့ၾကားက အခ်ိန္ေပး ကူးတင္ေပးတာကို ေက်းဇူးတင္မိေသးတယ္။

အားလပ္ခ်ိန္ နည္းလာရင္ေတာ့ စာေရးတာ ေလွ်ာ့ရမွာပဲေလ။ ဘေလာ့ေတာ့ မပိတ္ဘဲ အားတဲ့အခါေလး ဝင္တင္ဖို႔ အၾကံေပးပါတယ္။

sosegado said...

ဆင္မင္း အေၾကာင္းေတာ့ ၿပီးသြားၿပီေပါ့၊
တက္ဂ္ပုိ႔စ္က ေတာ္ေတာ္ေရးရခက္ေနတယ္
ကုိေအာင္ေၾကာင့္ ေရးရဦးမွာပါ။
ေပ်ာ္ရြင္ခ်မ္းေျမ႔ပါေစ။

lwannaung said...

လိုခ်င္တဲ့အခါ အေသးစိတ္ကုိးကားလို႕ရတဲ့အတြက္ ေက်းဇူးပါခင္ဗ်ာ။