ဘယ္ေတာ့မွ မေမ့ဘူး စက္တင္ဘာ

ဘယ္ေတာ့မွ မေမ့ဘူး စက္တင္ဘာ …
ကုန္လြန္ခဲ့တဲ့ ရက္ေပါင္း ခုနစ္ရာ ဆိုတာ
အတိတ္ေတြလား … သမိုင္းေတြလား …
အ႐ိုင္းဆန္လြန္းတဲ့ အျဖစ္အပ်က္ေတြေၾကာင့္
လႈိင္းထန္ခဲ့ရတဲ့ ေန႔ရက္ေတြေပါ့ …
ဘယ္ေတာ့မွ မေမ့ဘူး စက္တင္ဘာ … ။

အဲဒီေန႔ေတြမွာ …
စက္တင္ဘာရဲ႕ တိမ္တိုက္ေတြ အရည္ေပ်ာ္က်ခဲ့တယ္။
စက္တင္ဘာရဲ႕ မိုးေရစက္ေတြ ခါးသက္ခဲ့တယ္။
စက္တင္ဘာရဲ႕ ေနမင္းေတာင္ အလင္းေရာင္ မေပးႏိုင္ခဲ့ဘူး။
စက္တင္ဘာရဲ႕ ေလျပင္းက သစ္ရြက္ေတြကို တစစီ ေႁခြခ်ခဲ့တယ္။
စက္တင္ဘာရဲ႕ ညေကာင္းကင္မွာ လမင္းလည္း မသာႏိုင္ခဲ့။
စက္တင္ဘာရဲ႕ ၾကယ္ျပာတအုပ္ကေတာ့ မွိတ္တုတ္တုတ္ မွိန္ပ် …
စက္တင္ဘာရဲ႕ ပန္းအလွေလးေတြလည္း ႏြမ္းလ်ခဲ့ရ …
ဘယ္ေတာ့မွ မေမ့ဘူး စက္တင္ဘာ … ။

ဒီလိုနဲ႔ပဲ …
စက္တင္ဘာရဲ႕ အနက္ေရာင္ထက္မွာ အျဖဴေရာင္ေတြ ဖံုးလႊမ္းခဲ့ျပန္တယ္။
စက္တင္ဘာရဲ႕ အျဖဴေရာင္ေတြက အ၀ါေရာင္အျဖစ္ ေျပာင္းလဲလို႔သြား၊
စက္တင္ဘာရဲ႕ အ၀ါေရာင္ေတြက အျပာေရာင္သံစဥ္ေတြ က်ဴးရင့္ … ကမၻာအႏွံ႔ ပ်ံ႕လြင့္ခဲ့ေပမဲ့
စက္တင္ဘာရဲ႕ ကံၾကမၼာကို အစိမ္းေရာင္ေတြက ႀကီးစိုးလို႔ သြားၾက
တစတစနဲ႔
စက္တင္ဘာရဲ႕ ေန႔စြဲမွာ အနီေရာင္နဲ႔ ကမၸည္းထိုးခဲ့ရေပါ့ …
ဘယ္ေတာ့မွ မေမ့ဘူး စက္တင္ဘာ … ။

စက္တင္ဘာေရ …
ကမၻာမေၾက သီခ်င္းကို သံၿပိဳင္ သီဆိုခဲ့ၾကတာ သူငယ္တန္းကတည္းကပါ။
ဒါေပမဲ့ …
တရားမွ်တ လြတ္လပ္ျခင္းနဲ႔ မေသြ … “တို႔ေျပ” ျဖစ္ဖို႔ …
ဘယ္လိုႀကိဳးကုတ္ အားထုတ္ရမလဲ ဆိုတာ … ခုထိ မသိခဲ့ပါ စက္တင္ဘာ။
သစၥာေတြ ျပဳခဲ့ … ေမတၱာေတြ စုခဲ့ၾကေပမဲ့
ကုမရတဲ့ ဒဏ္ရာကို တိုင္းသူျပည္သား လူအမ်ားတို႔
ခံစားေနရတာ ႏွစ္ခ်ဳိ႕ခဲ့ေပါ့ …
ဘယ္ေတာ့မွ မေမ့ဘူး စက္တင္ဘာ … ။

အဲဒီေန႔ေတြမွာ ...
စက္တင္ဘာရဲ႕ ေပါက္ကြဲသံေတြ လွ်ံခဲ့တယ္။
စက္တင္ဘာရဲ႕ ငို႐ိႈက္သံေတြ ညံခဲ့တယ္။
စက္တင္ဘာရဲ႕ ေျခာက္လွန္႔သံေတြ ထန္ခဲ့တယ္။
စက္တင္ဘာရဲ႕ ေႂကြးေၾကာ္သံေတြ က်န္ခဲ့တယ္ …
က်န္ခဲ့တယ္ ... က်န္ခဲ့တယ္ … က်န္ခဲ့ပါတယ္ စက္တင္ဘာ …
ရင္ထဲမွာ ... နာ … လို႔ …
ငါေလ ...
ကမၻာမေၾကဘူး ... စက္ တင္ ဘာ … ။ … ။
***
ေမဓာ၀ီ
၁၀၊ စက္တင္ဘာ၊ ၂၀၀၉
၁၆း၂၇ နာရီ