***
ဇန္န၀ါရီလ ၁၀-ရက္၊ ၾကာသပေတးေန႔။
အဲဒီေန႔က ေက်ာင္းမွာ က်မတို႔ အုပ္စုက ဥယ်ာဥ္စိုက္ပ်ိဳးေရးနဲ႔ သန္႔ရွင္းေရး (Gardening & Cleaning Action) တာ၀န္ယူရပါတယ္။ က်မတို႔ အုပ္စုဆိုတာက အာဖရိကန္သူ စႏၵရာ၊ ဂ်ပန္မေလး ခ့န႕ကို၊ အမည္မသိ ေက်ာင္းသူသစ္ ဘရာဇီးသူမေလးနဲ႔ က်မပါပဲ။ လာမယ့္ စေန၊ တနဂၤေႏြ (Study weekend) မွာ တျခားၿမိဳ႔က ေက်ာင္းသူ ေက်ာင္းသားေတြ ေက်ာင္းကို လာၾကမွာမို႔ ေက်ာင္းဥယ်ာဥ္ကေလး လွလွပပျဖစ္ေအာင္ က်မတို႔က ျပဳျပင္ ျပင္ဆင္ေပးရမယ္ ဆိုပါေတာ့။
အမွန္အတိုင္း ေျပာရရင္ စိုက္ပ်ိဳးေရးနဲ႔ က်မ ေတာ္ေတာ္ေလး ေ၀းလွပါတယ္။ သစ္ပင္ ပန္းပင္ေတြကုိ ခ်စ္သာ ခ်စ္ေပမဲ့ ငယ္ငယ္ကတည္းက လူႀကီးေတြခိုင္းလို႔ သစ္ပင္၊ ပန္းပင္ေတြ ေရေလာင္းရတာက လြဲရင္ ဘာပင္မွ ဟုတ္တိပတ္တိ မစိုက္ခဲ့ဖူးပါဘူး။ အခု ဂါးဒန္းနင္း ဆိုေတာ့ သူမ်ားနင္းရင္ လိုက္နင္းရတာပ ဆုိၿပီး ကိရိယာ တန္ဆာပလာေတြယူ၊ ညစ္ေထးေထး လက္အိတ္ထူထူႀကီး စြပ္ၿပီး ပန္းပင္ေတြ အနား ေရာက္သြားခဲ့ပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ ဘာမွ ေထြေထြထူးထူး လုပ္ရတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ေက်ာင္းက ဥယ်ာဥ္မွဴး ဂ်ာမန္ ဦးေလးႀကီး ခိုင္းတာ လိုက္လုပ္႐ုံပါပဲ။
ေဆာင္းတြင္းဘက္မို႔ ေျခာက္ၿပီး ေသေနတဲ့ အပင္ေတြက ကိုင္းေတြကုိ ခ်ိဳးရ၊ ျဖတ္ရတယ္။ ပန္းပင္ေတြ ၾကားမွာ ေပါက္ေနတဲ့ ေပါင္းပင္၊ ျမက္ပင္ေတြကုိ ႏႈတ္ပစ္ရတယ္။ ၿပီးေတာ့ အပင္ေတြ နံေဘးမွာ ေျမႀကီးေတြကုိ ပြပြရြရြေလး ျဖစ္ေအာင္ တူးဆြေပးရတယ္။ ဒီေလာက္ပါပဲ။ ခက္တာက က်မတို႔ အားလုံး ေပါင္းပင္နဲ႔ ပန္းပင္ မခြဲတတ္ဘူး။ ပန္းပင္ထင္လို႔ ခ်န္ထားရင္ ေပါင္းပင္ ျဖစ္ေနတယ္။ ဥယ်ာဥ္မွဴးႀကီးက တဟဲ့ဟဲ့နဲ႔ က်မတို႔ကုိ လိုက္လိုက္ ဟန္႔တားေနရတယ္။
ပန္း႐ုံေလးေတြ ျပဳျပင္ၿပီးေတာ့ ေတာအုပ္ကေလး နံေဘးက လမ္းကေလးမွာ ေႂကြက်ေနတဲ့ သစ္ရြက္ေျခာက္ေတြ လွည္းက်င္းရျပန္ပါတယ္။ ႐ိုးတံရွည္ရွည္ ထြန္ျခစ္ႀကီးနဲ႔ သစ္ရြက္ေျခာက္ေတြကုိစု က်င္းထဲထည့္၊ အဲဒီ အလုပ္ကေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေလး ပင္လည္း ပင္ပန္း လက္အံလည္း ေသပါတယ္။ နဂိုက လက္ေၾကာ သိပ္မတင္းတဲ့ က်မ- ထြန္ျခစ္ႀကီးကို မႏိုင့္တႏိုင္ မ-ရတာကိုက ပင္ပန္းလွၿပီေလ။ ဒါေပမယ့္ ဒီေက်ာင္းကို ေရာက္ကတည္းက ပင္ပင္ပန္းပန္း ေအာက္တန္းက်က် ဘာပဲလုပ္ရလုပ္ရ၊ ကုသိုလ္ရတယ္လို႔ သေဘာထားမယ္ ဆိုတဲ့ စိတ္နဲ႔ ေနခဲ့တာမို႔ ဒါေတြကုိ ေပ်ာ္စရာလို႔ပဲ သေဘာထားခဲ့တယ္။ ကုိယ္တေယာက္ထဲ လုပ္ရတာမွ မဟုတ္ဘဲ။ အမ်ားနဲ႔ ဆိုေတာ့… စကားတေျပာေျပာ ရယ္ရယ္ေမာေမာနဲ႔ လုပ္ႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။
ဒါေပမဲ့ က်မတို႔ လုပ္ေနခ်ိန္မွာ ဘရာဇီးသူမကေလး ေပ်ာက္ေနတယ္။ ပန္း႐ုံေတြ ရွင္းေနကတည္းက ေပ်ာက္သြားလိုက္တာ ျပန္ကုိ ေပၚမလာေတာ့ဘူး။ က်မတို႔ ခဏနားခ်ိန္ ေကာ္ဖီေသာက္ဖို႔ ထမင္းစားခန္းထဲ ၀င္ေတာ့မွ မေရႊေခ်ာကို ေတြ႔ရတယ္။ အက်ိဳးအေၾကာင္းေမးေတာ့ ခါးနာလို႔ မလုပ္ႏိုင္ဘူး ဆိုပဲ။ က်မတို႔ ၃-ေယာက္ သူ႔ကုိ ေတာ္ေတာ္ေလး တင္းသြားၾကပါတယ္။ စႏၵရာက-
`သူ… အလုပ္မလုပ္ခ်င္လို႔ အေၾကာင္းျပတာ´ လို႔ မွတ္ခ်က္ခ်ပါတယ္။
`အလုပ္မလုပ္ခ်င္ရင္ ဘာလို႔ ဒီေက်ာင္းကို လာတက္ေသးလဲ၊ ဒီမွာေနရင္ေတာ့ ဒီကခိုင္းတာ လုပ္ရမွာပဲ´ လို႔ က်မကလည္း မေက်မနပ္နဲ႔ ေျပာမိတယ္။
`အင္းေလ… သူဒီလို လုပ္ဖို႔ မေကာင္းဘူး´ ဂ်ပန္မေလးကလည္း ေထာက္ခံတယ္။
ေနာက္ေတာ့ ဥယ်ာဥ္မွဴးႀကီးနဲ႔ အတူ လယ္ထြန္စက္ႀကီး စီးၿပီး Green House ကိုသြား၊ အဲဒီထဲမွာ ေျမေဆြးေတြ ဆန္ကာတုိက္၊ အုိးေလးေတြထဲထည့္ စတာေတြ လုပ္ၿပီး ေန႔လည္စာ စားခ်ိန္ ေရာက္ခဲ့ပါတယ္။ က်မအတြက္ေတာ့ အဲဒီအလုပ္က အသစ္အဆန္းမို႔ စိတ္၀င္စားစရာ ေပ်ာ္စရာပါပဲ။ ဗမာျပည္မွာတုန္းက တခါမွ မစီးဖူးတဲ့ လယ္ထြန္စက္ႀကီးလည္း စီးခဲ့ရတာကုိး။ ေန႔လည္စာစား ခဏတျဖဳတ္နားၿပီးတဲ့အခါ ကိုယ့္အေဆာင္ထဲ သန္႔ရွင္းေရး လုပ္ရမယ္တဲ့။ က်မတို႔
`ငါနဲ႔ ခ့န႔ကိုက အေပၚထပ္ တထပ္လုံး တာ၀န္ယူမယ္။ ေမ.. နင္က ေအာက္ထပ္ ဧည့္ခန္းနဲ႔ ေကာ္ရစ္ဒါကို တာ၀န္ယူေပး။ အုိေကလား´
`အင္း… ျဖစ္ပါတယ္´
`ဟို ဘရာဇီးမကို မီးဖိုေခ်ာင္နဲ႔ အိမ္သာေဆးဖုိ႔ တာ၀န္ေပးလိုက္မယ္´
အားလုံး သေဘာတူညီခ်က္နဲ႔ အသီးသီး ရွင္းၾကလင္းၾကပါတယ္။ က်မ လုပ္ရတဲ့ ဧည့္ခန္းႀကီးက အက်ယ္ႀကီး။ တီဗီြၾကည့္ရင္း လူတကာ စားေသာက္ရွဳပ္ပြထားတဲ့ ပန္းကန္ ခြက္ေယာက္ေတြကလည္း ရိွေသး။ အဲဒီခြက္ေတြ သိမ္း၊ ဆိုဖာေတြ ေနရာတက် ျပန္ခ်၊ ေကာ္ေဇာေတြ ဖုန္စုပ္၊ စာအုပ္ေတြ၊ ဗီဒီယိုတိတ္ေခြေတြ စီစီရီရီလုပ္၊ ဧည့္ခန္း ၿပီးသြားေတာ့ ေကာ္ရစ္ဒါက သစ္ပင္ေတြ လွေအာင္ ပေအာင္ထား၊ သစ္ရြက္ေျခာက္ေတြ ရွင္း၊ ဖုန္ေတြသုတ္၊ ဖုန္ေတြ စုပ္နဲ႔ အားလုံးၿပီးသြားတဲ့အခါ… မီးဖိုေခ်ာင္ထဲ ၀င္ၾကည့္ေတာ့ ဘရာဇီးသူမ တံျမက္စည္း တေခ်ာင္းနဲ႔ မတ္တပ္ကေလး ရပ္ေနတာ ေတြ႔ရတယ္။
`နင္ၿပီးသြားၿပီလား´
`ဒီဘက္က အိမ္သာ မေဆးရေသးဘူး… နင္ေဆးေပးမလားဟင္´
အဲ… ေမးမိတာ မွားပါေပါ့။ ကဲပါေလ.. ကုိယ္က ၿပီးေနၿပီပဲ။ ကူလိုက္ပါမယ္လို႔ ေတြးၿပီး…
`ေအးေအး… ငါေဆးေပးမယ္´
`နင္… ေသခ်ာလား´
ဟမ္… သူက ကုိယ့္လာျပန္ခ်ည္ေနပါလား။ မျဖစ္ဘူး… အရင္ၾကည့္ဦးမွ ဆုိၿပီး..
`ခဏေလး.. ငါၾကည့္အုံးမယ္… ဘယ္အိမ္သာတုန္း´
သူျပတဲ့ အိမ္သာက ေအာက္ထပ္မွာ အမ်ားသုံးေနက် အိမ္သာမဟုတ္ပါဘူး။ ေခ်ာင္ကေလာင္ထဲက အိမ္သာကေလ၊ အဲဒီအိမ္သာ ရိွမွန္း သတိေတာင္ သိပ္မထားျဖစ္ပါဘူး။ ဒါနဲ႔ အိမ္သာထဲ ၀င္ၾကည့္လုိက္ေတာ့…
`အိုး… မုိင္ေဂါ့´
ဘိုလိုပဲ ဘုရားတ- လိုက္မိတယ္။ အလြန္ညစ္ပတ္လွစြာေသာ အိမ္သာပါလား။
`ေဆာရီးပဲ… ငါ ဒီအိမ္သာ မေဆးခ်င္ဘူး´
ကမန္းကတန္း ျငင္းဆိုၿပီး သူ႔အနားက ခြါခဲ့တယ္။ စိတ္ထဲကလဲ ေဒါသေတြ ျဖစ္ေနမိပါရဲ့။ ဘယ့္ႏွယ္… တမနက္လုံးလဲ အေခ်ာင္ခိုေနေသးတယ္။ ဒီညစ္တီးညစ္ပတ္ အိမ္သာႀကီး ငါ့လာေဆးခိုင္းရသလား။ ဟြန္း… ဘရာဇီးမ လူလည္က်တယ္။ ငါ့လာေက်ာလို႔ ဘာရမလဲ… မေဆးႏိုင္ေပါင္။
မေက်မနပ္နဲ႔ ထြက္လာတုန္း အေပၚထပ္က ဆင္းလာတဲ့ စႏၵရာတို႔နဲ႔ ေတြ႔ေတာ့ ျဖစ္ေၾကာင္းကုန္စင္ ေျပာျပလိုက္မိတာေပါ့။
`ဟင္… ဟုတ္လား၊ သူ ခုထိ မၿပီးေသးဘူးလား။ ငါတုိ႔ေတာင္ အားလုံး ၿပီးေနၿပီ´
`ဘယ္ၿပီးမလဲ… မီးဖိုထဲမွာ မတ္တပ္ရပ္ေနတာကုိး´
`ငါ သြားၾကည့္လိုက္ဦးမယ္´
ေျပာေျပာဆိုဆို စႏၵရာက မီးဖိုဘက္ ၀င္သြားေတာ့ က်မနဲ႔ ဂ်ပန္မ အျပင္မွာ ရပ္ၿပီး စကားေျပာေနခဲ့ၾကတယ္။ ခဏအၾကာ စႏၵရာ ျပန္ထြက္လာၿပီး…
`ဟင္းဟင္း.. ငါ သူ႔ကုိ သြားေမးလုိက္တယ္… ၿပီးၿပီလား ဆုိေတာ့ အိမ္သာ မေဆးရေသးဘူးတဲ့… ငါ့ကိုလည္း ေဆးေပးမလားလို႔ ေမးတာနဲ႔ ငါလည္း ေဆးေပးလိုက္တယ္´
`ဟင္… စႏၵရာ… နင္ အဲဒီ အိမ္သာ ေဆးလိုက္တယ္ေပါ့´
`အင္း… တကယ္ေတာ့ ဒါဟာ ဘာမွ အပန္းမႀကီးပါဘူးဟာ… ရြံစရာလို႔ သေဘာထားရင္ ရြံစရာေပ့ါ… ရြံစရာလို႔ သေဘာမထားရင္ ရြံစရာ မဟုတ္ေတာ့ပါဘူး။ ငါေဆးေပးမယ္လည္း ဆိုေရာ သူက ဘာေျပာတယ္ မွတ္လဲ… နင္က သိပ္ၾကင္နာတတ္တာပဲတဲ့… ဟားဟား ငါမေဆးေပးရင္ ငါက ၾကင္နာတတ္သူ မဟုတ္ေတာ့ဘူးေပါ့ေလ… ရယ္ရတယ္…´
စႏၵရာ ဆက္ေျပာေနတဲ့ စကားေတြကို က်မ မၾကားတခ်က္ ၾကားတခ်က္။ စိတ္ထဲမွာေတာ့ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ ရွက္ရြံ႔စိတ္ေတြ တလိပ္လိပ္ ျဖစ္ေနမိတယ္။
သူ႔လို က်မ ဘာလို႔ သေဘာမထားႏိုင္ရတာလဲ။ ငယ္ငယ္ကတည္းက အေမက သင္ေပးခဲ့ပါတယ္။ ဘုရား ဆြမ္းေတာ္ကပ္ကပ္၊ ငွက္ကေလးေတြကို အစာေကၽြးေကၽြး… အစားအေသာက္နဲ႔ ပတ္သက္လို႔ လွဴဒါန္းတယ္ ဆုိရင္..
`ကိေလသာ ဆာေလာင္ျခင္း၊ ပကတိဆာေလာင္ျခင္းမွ ကင္းရွင္းရပါေစ´ လို႔ ဆုေတာင္းဖုိ႔…
တံျမက္စည္း လွည္းလွည္း၊ အိမ္သာေဆးေဆး… အညစ္အေၾကး သန္႔ရွင္းေရး လုပ္တဲ့အခါ…
`ကိေလသာ အညစ္အေၾကး၊ ပကတိအညစ္အေၾကး ကင္းေ၀းရပါေစ´ လို႔ ဆုေတာင္းၿပီး ကုသိုလ္စိတ္ကို ေမြးဖို႔… စသျဖင့္ ေျပာျပ ဆုံးမခဲ့တယ္။
ဒါေပမဲ့… က်မဟာ အဲဒီလုိစိတ္လည္း မေမြးႏိုင္ခဲ့ဘူး။
`ငါ့ကုိမ်ား… အေက်ာႀကီးနဲ႔ ခိုင္းတယ္´ ဆိုတဲ့ မခံခ်င္စိတ္နဲ႔ ျငင္းလိုက္ရတာကုိ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ ဟုတ္လွၿပီ ထင္ေနခဲ့မိတယ္။
တကယ္တမ္း က်မဟာ ဗုဒၶဘာသာတေယာက္ ျဖစ္လ်က္နဲ႔ မိဘဆရာသမားေတြရဲ့ အဆုံးအမေတြ နာယူခဲ့ရပါလ်က္နဲ႔ စႏၵရာေလာက္ေတာင္ သေဘာထား မႀကီးႏိုင္ခဲ့ဘူး။ အတၱေတြ၊ မာန္မာနေတြကို မေဖ်ာက္ႏိုင္ခဲ့ဘူး။
အဲဒီေန႔က အျဖစ္အပ်က္ေလးဟာ က်မရဲ့ အတၱကို က်မ ေကာင္းေကာင္း သိျမင္ခဲ့ရသလို အလြန္ ရွက္ရြံ႕စြာနဲ႔ သင္ခန္းစာ ရခဲ့မိပါေတာ့တယ္။
***
ေမဓာ၀ီ
၂၇၊ ေဖာ္ေဖာ္၀ါရီ၊ ၂၀၀၈။
၁၀း၄၅ နာရီ။
8 comments:
စိတ္ထားတတ္ရင္ ျမတ္ေသာ အက်ိဳးခံစားရမွာပါ မေမဓာဝီေရ။ အသိေလးတစ္ခု ရလိုက္တယ္။
ဟုတ္ေတာ့လဲဟုတ္ပါတယ္.. ဒါေပမဲ့ က်ေနာ္လဲ ရမွာ မဟုတ္ဘူး ေက်ာတာ အမရ.. မရဘူး ..တခုေတာင္သြားသတိရလိုက္ေသးတယ္..
က်ေနာ္လဲ တခါတုန္းက သင္တန္းတခုမွာ ဆရာ၀န္ေတြနဲ့ အင္ဂ်င္နီယာအဖြဲ့ အဲလိုပဲ အေဆာင္မွာ သန့္ရွင္းေရးတူတူ က်တာ ဆရာ၀န္မေတြက မလုပ္ေတာ့ က်ေနာ္တို့လဲ ကိုယ့္ေနရာ ကိုယ္ကြက္ပီးလွဲတယ္.. အိမ္သာေဆးတာေတာ့ ေနာင္ဘ၀မွာ ပိုလွခ်င္လို့ ေဆးတယ္ ..ဟားဟား
ျပန္သတိရသြားတယ္..
ေက်းဇူးပါပဲ အမရာ
ခက္တာက ...ေသခ်ာတယ္ အဲဒါေက်ာတာ မလုပ္ႏိုင္ဘူး ဟီးဟီး
I think you did it right!! Dont feel bad as you dont have to help that spoiled brat. You dont have to say it explicitly that you despise her, you could teach her how to do it but let her do it as no one owes her or her parents for anything. Dont feel bad but get on with life!! Sometimes being a jerk or a bi..th(mean woman) pays off.
ေမေရ...တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ ဒီpostမဖတ္ခင္ထိ အဲဒီေက်ာတဲ့ကိစၥနဲ႕ပဲ တို႕အေတာ္ေလးတင္းေနခဲ့တာ။ ဘယ္လိုျပန္ပညာေပးရမလဲ စဥ္းစားရင္း အတၱမီးေတြေတာက္ေလာင္ေနခဲ့တယ္။ ေမ့ရဲ႕ ဒီpostေလးကပဲ တို႕အတၱမီးေတြကို ၿငီမ္းေစခဲ့တယ္။ ေက်းဇူးပါေမရယ္။ စႏၵရာလို သူငယ္ခ်င္းမ်ိဳး ေက်ာင္းတုန္းကတေယာက္၊ လုပ္ငန္းခြင္မွာ တေယာက္ေတြ႕ခဲ့ဘူးတယ္။ သူတို႕ဘဝကေတာ္ေတာ္ၿငီမ္းခ်မ္းတယ္။
ဗုဒၶဘာသာတစ္ေယာက္ပါ .. မေမဓါရဲ ့မိခင္ေျပာတဲ့ဆံုးမစကားေလးကရင္ထဲကိုတစ္ခါထဲစြဲသြာားပါတယ္...ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။
ေၾကာတာကေတာ့ ေၾကာတာပဲ.
တခါတေလအဲလိုေၾကာတဲ့သူေတြနဲ့ေတြ့တယ္..ေအာ္ ထားလိုက္ပါ..
ငါလုပ္ေပးတာ ငါ့ေစတနာပဲ..ငါ့လုပ္ရပ္က ငါ့အရိပ္လိုလိုက္ေနမွာပဲ..လို့ေတြးလဲ ခနပဲ..မ်ားေသာအားျဖင့္က ကိုယ္ကို အ လို့ ဒီလိုလုပ္ေပးတယ္လို့ပဲထင္ၾကတာေလ..
ေမဓာ၀ီျမင္သလို မျမင္ပါဘူး။ တာ၀န္ေက်ရမယ္ ဆုိတဲ့ အသိရိွေအာင္ လုပ္ရမဲ့ အစား ဘရာဇီးမရဲ့ ေရသာခိုခ်င္တဲ့ စိတ္ကို အားေပးရာ ေရာက္ေနတယ္လို ့ ျမင္တယ္။ ေနာက္လဲ သူဘယ္ေတာ့မွ တာ၀န္ေက်မွာ မဟုတ္ေတာ့ဘူး။
အစ္မေမ ေနေကာင္းလားဗ်
အတၱလုိ ့ေျပာရခက္ပါတယ္ အစ္မရယ္ ဒါက တာဝန္ပဲေလ .... တာဝန္ကုိေတာ့ ေက်ပြန္ရ မွာ ေပါ့ ... ေနာက္ အိမ္သာေဆးတဲ့ ကိစၥနဲ ့ ပတ္သက္ျပီး ကြ်န္ေတာ္ က ေတာ္ေတာ္ မရြံ တတ္ဘူး အစ္မရ ... ဒါေပမယ့္ တစ္ခါ တစ္ရံမွာ ရြံ ခ်င္ေယာင္ ေဆာင္ရတာေတြ ေၾကာင့္ ကုိယ့္ဖာသာ ေတြးေတြး ျပီးရယ္မိတယ္ .... လူ ေတြအေၾကာင္း အတူ ေနေတာ့မွ သိတာေတြ လညး္ အမ်ား သား ခုဆုိ ကပ္တြက္တဲ့ သူနဲ ့ ေန တာ တစ္ႏွစ္ျပည့္ျပီ .... ေနာက္တစ္ႏွစ္က်န္ ေသးတယ္ .... စိတ္ညစ္တာေတာ့ အမွန္ပဲ ခက္တယ္အစ္မေရ ေျပာမွ သိ ထိမွာ ဆုိတာ လူမွုေရးမွာ အေတာ္စိတ္ပ်က္စရာေကာင္းတဲ့ လူမ်ဳိးေတြမွာ ေတြ ့ရတာပဲ မသိတာလား မသိ ခ်င္ေယာင္ ေဆာင္တာလား ေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ လည္းေျပာတတ္ဘူး .... ခုေတာ့ ဆက္လက္ သည္းခံစဲေပါ့ ... :) ဘယ္အခ်ိန္ ေနာင္ခ်ိန္ ပေလးမလဲ မသိ .....
ခင္တဲ့
ရန္ကုန္သား :))
အစ္မေမ အဆင္ေျပပါေစ
Post a Comment