စာနာစိတ္ရွိမယ္ ဆိုရင္

ေဖေဖာ္၀ါရီ ၁-ရက္

အဲဒီေန႔က ႏွင္းေတြက်လို႔ စီးေနက် မက္ထ႐ိုကို ၃-ခါ ေျပာင္းစီးခဲ့ရတယ္။ မက္ထ႐ို တစီးက ေနာက္တစီး ေျပာင္းတဲ့အခါ ခရီးသည္ အားလံုး လိုက္ေျပာင္းၾကတာမို႔ ထိုင္စရာ ေနရာမရတဲ့အျပင္ အားလံုး ၾကပ္ၾကပ္သပ္သပ္နဲ႔ စီးရတယ္။ ထံုးစံအတိုင္း အျမဲ ေႏွးေကြးတဲ့ က်မကေတာ့ အတက္အဆင္း တံခါးေပါက္၀ ေလာက္မွာ မတ္တပ္ရပ္လ်က္ေပါ့။ အဲဒီလို စီးနင္းလိုက္ပါလာရင္း ရန္ကုန္က ဘတ္စ္ကား ၾကပ္ၾကပ္ေတြကို သြားသတိရမိရာက ဘတ္စ္ကားရဲ႕ ဒုကၡေတြကိုပါ ျပန္ေတြးေနမိပါတယ္။
***
ပထမစဥ္းစားမိတာက ကားေပၚက ခါးပိုက္ႏႈိက္ေပါ့။ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ ပင္မမွာ ေက်ာင္းတက္ေနတုန္းက က်မ ခါးပိုက္ႏႈိက္ ခံရဖူးပါတယ္။ လဆန္းရက္ က်ဴရွင္လခေပးဖို႔ ပိုက္ဆံေတြ အကုန္ပါသြားေတာ့တာပဲ။ ႏွေျမာလည္း ႏွေျမာ၊ လူလည္က်တဲ့ ခါးပိုက္ႏႈိက္ကို ေဒါသလည္း ျဖစ္နဲ႔ မ်က္ရည္ ေပါက္ေပါက္က်မိပါရဲ႕။ ၾကီးေတာ္ၾကီးက သနားျပီး ပိုက္ဆံ ျပန္ေပးေပမဲ့ ဟိုပိုက္ဆံကိုလည္း ႏွေျမာတုန္းပဲ။ အဲဒီ ခါးပိုက္ႏႈိက္ ကို အမႈန္႔ၾကိတ္ပစ္ခ်င္ ေလာက္ေအာင္ ေဒါသျဖစ္ခဲ့တာ။

ဒါေပမဲ့ ျပန္ေတြးၾကည့္ေတာ့လည္း ကိုယ့္ပိုက္ဆံေလးဟာ သူ႔မိသားစု အထိုက္အေလ်ာက္ စား၀တ္ေနေရး ေျပလည္သြားမယ္ဆိုရင္ ဒါဟာ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေျဖသာပါေသးတယ္။ အဲဒီလို ၾကံဖန္ျပီး ခြင့္လႊတ္လို႔ ရႏိုင္ပါတယ္။

ေနာက္တခုကေတာ့ ကားေပၚမွာ ႏွမခ်င္း မစာနာတဲ့ ေယာက္်ား ရင့္မႀကီးေတြပါ။ သူတို႔ကေတာ့ ဘယ္လိုနည္းနဲ႔မွ ညွာညွာတာတာ စဥ္းစားျပီး ခြင့္လႊတ္လို႔ မရႏိုင္ေလာက္တဲ့ သတၱ၀ါ ေတြပါပဲ။

က်မ မူလတန္း အလယ္တန္းေလာက္က လသာ-၂ မွာ ေက်ာင္းတက္ေတာ့ ေက်ာင္းကားက ဖိုးစိန္လမ္းက ျဖတ္ျပီး ကန္ေတာ္ႀကီးေစာင္းက ပတ္ေမာင္းပါတယ္။ တေန႔ေတာ့ ကန္ေတာ္ႀကီးေစာင္းက ေမာင္းေနရင္း အစြန္မွာထိုင္တဲ့ အမႀကီးေတြက အီးအား နဲ႔ ေအာ္ျပီး မ်က္ႏွာႀကီးေတြ နီရဲေနၾကတယ္။ အတြင္းဘက္မွာထိုင္တဲ့ က်မတို႔လို ကေလးေတြက ဘာရယ္ ညာရယ္ မသိဘူးေပါ့။ ေနာက္မွ သိရတာက ကန္ေတာ္ႀကီးေစာင္းက သစ္ပင္တပင္ေပၚမွာ လူတေယာက္က ထိုင္ေနျပီး ျဖတ္သြားတဲ့ ကားေပၚက ေကာင္မေလးေတြကို (ကန္ေတာ့ပါရဲ႕) ပုဆိုးလွန္လွန္ျပသတဲ့။

ငယ္ငယ္တုန္းကေတာ့ ... ဘာလို႔မ်ားပါလိမ့္ ဒီလူႀကီး မရွက္ဘူးလား မသိ ... လို႔ ကေလးအေတြးသာ ေတြးျပီး ေမ့ေမ့ေပ်ာက္ေပ်ာက္ပါပဲ။

ေနာက္ ၉-တန္း ေက်ာင္းသူဘ၀ ကန္ေတာ္ေလးမွာ က်ဴရွင္ သြားတက္ရေတာ့ အျပန္ဆိုရင္ ညမိုးခ်ဳပ္ေနပါျပီ။ ညဘက္ေျပးတဲ့ ဒတ္ဆန္းေလးေတြေပၚမွာ တခါတေလ အရက္မူးေနသူေတြ ပါလာတတ္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ အဲဒီ အမူးသမားေတြက သိပ္မေၾကာက္ရပါဘူး။ အနံ႔နံတာ တခုပါပဲ ... သူတို႔ဟာသူတို႔ မူးျပီး ငိုက္လိုက္လာၾကတာ။ ေၾကာက္ရတာက ... လက္ေမာင္းခ်င္းကပ္ အသားခ်င္းမထိတထိ ထိျပီး အသားယူတတ္တဲ့ ပုရိသေတြပါ။
အဲဒီအသက္အရြယ္ ခပ္ငယ္ငယ္ဆိုေတာ့ ေၾကာက္လြန္းလို႔ ေနာက္ရက္ေတြ အေဖ့ကို လာၾကိဳဖို႔ ေျပာရပါတယ္။

တကၠသိုလ္ေက်ာင္းတက္ေတာ့လည္း တခါတေလ ဖယ္ရီနဲ႔ မလိုက္ခ်င္ရင္ နံပါတ္ ၅၀ ဘတ္စ္ကားႀကီးကို စီးေလ့ရွိပါတယ္။ ေစာေစာက ခါးပိုက္ႏႈိက္ခံရတာ အဲဒီ ၅၀ ကားေပၚမွာေပါ့။ တရက္ေတာ့ ကားကလည္း ခပ္ေခ်ာင္ေခ်ာင္ပါပဲ။ ကားေပၚမွာ မသကၤာဖြယ္ လူႀကီးတေယာက္ကို ေတြ႕ရတယ္ဆိုပါေတာ့။ မသကၤာဖြယ္ဆိုတာ လူက စုတ္တိစုတ္ျပတ္မို႔ မဟုတ္ဘူး။ ၾကည့္ေတာ့ လူႀကီး လူေကာင္းပံုစံပဲ။ ဒါေပမဲ့ ဟိုမိန္းကေလးအနားကပ္၊ ဒီမိန္းကေလး အနားကပ္နဲ႔ ... အကြက္ေခ်ာင္းေနပံုမို႔ပါ။

က်မက ထိုင္ခံုေနရာရေတာ့ အကဲခတ္ၾကည့္ေနမိတယ္။ ေျမနီကုန္းမွာ လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ဆင္းသြားျပီး ကားက ပိုေခ်ာင္ျပီး ေနရာေတြလြတ္ေတာ့သြားပါရဲ႕။ သူက မထုိင္ဘူး။ ဟံသာ၀တီမွတ္တိုင္က်ေတာ့ အမႀကီးတေယာက္ တက္လာတယ္။ အေပါက္၀ေလာက္မွာပဲ ရပ္ေနေတာ့ .. ဒီလူႀကီးက အနားတိုးသြားတယ္။

အင္း ... ဆက္မေျပာပါရေစနဲ႔ ... ။ က်မ မ်က္ႏွာေတြပူထူျပီး အသား တဆတ္ဆတ္တုန္တယ္။ ေဒါသလည္းထြက္ ရွက္လည္းရွက္နဲ႔ အဲဒီလူႀကီးရဲ႕ လုပ္ရပ္ကို လူေတြသိေအာင္ ဘယ္လို လုပ္ရမလဲလို႔ အၾကံထုတ္ေနမိတယ္။ ကားေပၚက ေျပးဆင္းျပီး အဲဒီလူႀကီး ႏွာဗူးႀကီးပါဗ်ဳိ႕ လို႔ ေအာ္ရေကာင္းမလား ... စဥ္းစားမိေသးတယ္။

ဒါေပမဲ့ လန္႔တာက ... တခါတုန္းက အိမ္နားက အမႀကီးတေယာက္ဟာ ခါးပိုက္ႏႈိက္ကို ေအာ္လိုက္မိလို႔ သူ႔အက်ႌကို ဓားနဲ႔ခြဲတာ ခံလိုက္ရတယ္ဆိုတာ ၾကားဖူးေနေတာ့ ... သူရဲေကာင္းလုပ္ျပီး မေအာ္ရဲဘူး။ ဒါနဲ႔ပဲ ရင္ထဲမွာ ေအာင့္ေနေအာင္ ေဒါသျဖစ္ေပမဲ့ ျမိဳသိပ္ျပိး ေရငံုႏႈတ္ပိတ္ ေနခဲ့ရဖူးတယ္။

ဘာျဖစ္လို႔လဲ ... ။
ဒီလူႀကီးေတြ ဘာျဖစ္လို႔ ဒီလိုလုပ္ၾကရတာလဲ။
လူျမင္ကြင္းမွာ၊ လူေတြၾကားမွာ ရမက္ ဆႏၵကို မေစာင့္ထိန္းႏိုင္ေတာ့ဘူးလား။ သိကၡာ၊ သမာဓိ မရွိၾကေတာ့ဘူးလား။
သူတို႔မွာ ကိုယ့္ ကာမပိုင္ ရွိေကာင္းရွိမယ္၊ မရွိလည္း အခေၾကးေငြေပးလို႔ရတဲ့ အမ်ဳိးသမီးေတြ ရွိေနသားပဲ။ ဘာလို႔မ်ား ဘတ္စ္ကားေပၚက အျပစ္မဲ့တဲ့ မိန္းကေလးေတြကို သားေကာင္အျဖစ္ အသံုးခ်ၾကတာလဲ ... ။ သူတို႔ရဲ႕ ေသြးသားေသာင္းက်န္းမႈေၾကာင့္ ဘတ္စ္ကားစီးျပီး ခရီးသြားရရွာတဲ့ မိန္းကေလးေတြအတြက္ လံုျခံဳမႈ ဆိုတာ မရွိေတာ့ပါလား။

အခုအခ်ိန္မွာ က်မစဥ္းစားမိတာေတာ့ သူတို႔ဟာ စိတ္ေရာဂါ တခုခု ၀င္ေနတဲ့သူေတြပဲ ျဖစ္မယ္လို႔ ေတြးမိတယ္။ စိတ္ေဖာက္ျပန္ ခ်ဳိ႕ယြင္းေနလို႔သာ ကာမဂုဏ္ အာ႐ံုမွာ တင္းတိမ္ေရာင့္ရဲမႈ မရွိတာလို႔ပဲ က်မ ယူဆမိပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း လူျမင္ကြင္းမွာ ပတ္၀န္းက်င္ကို မရွက္၊ ကဲ့ရဲ႕ရႈံ႕ခ် ခံရမွာ မေၾကာက္ဘဲ ဟိရီၾသတၱပၸ တရား ကင္းမဲ့စြာ အခုလို ျပဳမူၾကတာမဟုတ္လား။

တကယ္လို႔မ်ား အဲဒီလူေတြဟာ ... ငါ့ႏွမေလးသာ အခုလိုဆိုရင္ ... ငါ့အမသာ အခုလိုခံစားရရင္ ... ငါ့အေမသာ ဒါမ်ဳိးၾကံဳေတြ႕ရရင္ ... ဆိုျပီး ေတြးေတာမိလို႔ ... အေမခ်င္း ႏွမသားခ်င္း စာနာမယ္ဆိုရင္ ဒီအျပဳအမူမ်ဳိး လုပ္၀ံ့မယ္ မထင္ပါဘူး။
***
"ခရီးသြား လုပ္သားျပည္သူမ်ား ခင္ဗ်ား။ က်ေနာ္တို႔ မက္ထ႐ိုဟာ ေရွ႕မွတ္တိုင္မွာ အဆံုးသတ္ ရပ္နားပါေတာ့မယ္။ အေၾကာင္းအမ်ဳိးမ်ဳိးေၾကာင့္ ခရီးဆံုးထိ ဆက္မသြားႏိုင္တာကို သည္းခံေပးၾကပါခင္ဗ်ား။"

'ဟင္ ... ဒုကၡပါပဲ ...'

'ဟာ .. ျပႆနာပဲ ... ရံုးခ်ိန္ မမီေတာ့ဘူး'

'ေသလိုက္ပါေတာ့ကြာ ... ဒီမက္ထရိုကလဲ ...'

ခရီးသည္ေတြဆီက အသံအမ်ဳိးမ်ဳိး ထြက္လာပါတယ္။ က်မလည္း ခ်စ္ေသာဗမာျပည္က ဘတ္စ္ကားမ်ားရဲ႕ ဒုကၡကို ေတြးေနရာက ရပ္တန္႔ ေနာက္ထပ္ ရထားေျပာင္းစီးဖို႔ ပလက္ေဖာင္း တခုကို အေျပးအလႊား ကူးခဲ့ရပါေတာ့တယ္။

***

ေမဓာ၀ီ
၂၂၊ ေဖေဖာ္၀ါရီ၊ ၂၀၀၈
ညေန ၄-နာရီ ၄၆ မိနစ္