ခေရရိပ္မွာ ...

ဒီကဗ်ာေလးကို မႏွစ္က ေရးခဲ့ပါတယ္။

မႏွစ္က မတ္လထဲမွာ တရားစခန္းဝင္ေတာ့ ေနရတဲ့ အေဆာင္ရဲ႕ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္မွာ ခေရပင္ပ်ဳိကေလး တပင္ ရွိတယ္။ ရိပ္သာတဝင္းလံုးလည္း ခေရပင္ေတြ အမ်ားႀကီးပါပဲ၊ ခေရပြင့္ခ်ိန္ဆိုေတာ့ တဝင္းလံုး ေမႊးလို႔ေပါ့။ တရားထိုင္ရာ ဓမၼာ႐ံုက ျပန္ရင္ပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ဆြမ္းစားဖို႔ တန္းစီရင္ပဲျဖစ္ျဖစ္ ခေရပင္ေတြ ေအာက္က ျဖတ္သြားရတဲ့အခါတိုင္း ေၾကြက်ေနတဲ့ ခေရပန္းေလး တခ်ဳိ႕ကို သတိလက္လြတ္ ေကာက္ယူရင္း မာလာဂႏၶသိကၡာပုဒ္ေတြလဲ တခါတေလ က်ဳိးေပါက္ခဲ့ရတယ္။

ေန႔စဥ္ ကိုယ့္အေဆာင္နဲ႔ ပတ္ဝန္းက်င္ သန္႔ရွင္းေရးလုပ္တဲ့အခါ လူသြား လမ္းကေလးေပၚမွာ ေၾကြေနတဲ့ ခေရပန္းေလးေတြကို တံျမက္စည္းနဲ႔ လွည္းရတိုင္း စိတ္ထဲက တိတ္တိတ္ကေလး ေတာင္းပန္ရင္း ပန္းေၾကြေလးေတြအတြက္ စိတ္မေကာင္း ျဖစ္မိေသးတယ္။ ေျမေပၚ ေၾကြေနတဲ့ ပန္းေလးေတြကို သူမ်ားေတြ နင္းသြားမွာ မလိုလားသလို အမႈိက္အျဖစ္လဲ မလွည္းရက္ပါဘူး။

တရားစခန္းေနာက္ဆံုးေန႔ ညဘက္ တရားျဖဳတ္အၿပီးမွာေတာ့ ပန္းေၾကြေလးေတြေကာက္ၿပီး ေရဆြတ္ထားတဲ့ လက္သုတ္ပဝါေလးနဲ႔ ထုတ္ထားရင္း ခေရပန္းေလးေတြေနရာက ခံစားေတြးေတာ ေနမိတယ္။ ပန္းေၾကြေလးေတြကို ဘယ္သူကမ်ား တယုတယနဲ႔ တန္ဖိုးထားၾကမွာပါလိမ့္ ... ။

တန္ဖိုးႀကီးတဲ့ သဇင္ပန္းလို ပန္းမ်ဳိးေတြနဲ႔ ယွဥ္ရင္ အညၾတ ခေရပန္းေလးေတြကို လူေတြက တန္ဖိုးထား ျမတ္ႏိုးၾကပါ့မလားေလ။ အညွာမခိုင္လို႔ဘဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ ေလေျခြလို႔ပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ အခ်ိန္တန္လို႔ပဲ ျဖစ္ျဖစ္  ေျမေပၚ ေၾကြက် ရရွာတဲ့ မာနမဲ့တဲ့ ပန္းေလးေတြကို တစံုတေယာက္ကသာ က႐ုဏာသက္စြာ ေရြးခ်ယ္မယ္ ဆိုရင္ ... သူတို႔ ေပ်ာ္ၾကမွာပါပဲ ... ။

ခေရပန္းကေလးနဲ႔ ခေရပန္းကို ျမတ္ႏိုးတဲ့သူ ေနရာက ခံစားၿပီး ဒီကဗ်ာကို ေရးဖြဲ႔ ခဲ့ပါတယ္။

(၁၈၊ ၀၄၊ ၂၀၁၄)

***

ခေရရိပ္မွာ

ညဥ့္ဦးက ပန္းခေရ၊

လမ္းထက္မွာ ေၾကြ။

နမ္းမေျပ ...

ပန္ေးၾကြ တမင္ေကာက္သူမို႔

ေၾကာက္ပါနဲ႔ေလး ... ။

နံနက္က ပန္းသဇင္၊

စန္းတင့္ မာန္ဝင္။

ပန္းဘုရင္ ...

နန္းဝင္သည့္ ပန္းဟာမို႔

ေမာက္မာနဲ႔ေလး ... ။

ခေရႏွင့္ ပန္းသဇင္၊

လွမ္းမယွဥ္ လြန္ကြာေဝးတာမို႔

တုဘက္မျမင္။

နန္းေတာ္ဝင္

သဇင္မို႔ မယွဥ္အား၊

မယ့္သခင္ ေတာ္ဝင္ပန္းကို

လွမ္းလိုက္မွာလား ... ။

အားငယ္နဲ႔ ခေရရွင၊္

ပန္းေတာ္ဝင္ သဇင္မင္းကို

ယြင္းစိတ္မဝင္၊

ေမာင့္ရင္ခြင္

စဥ္သျဖင့္ ခ်ဳိေမႊး

ပန္းခေရ ပင္ပ်ဳိရိပ္မွာ

ေခၽြးသိပ္မယ္ေလး ... ။

***

ေမဓာဝီ

၃၀၊ ၀၃၊ ၁၃

၁၅း၁၅ နာရီ