ေၾကာင္ကေလး ... က်ေနာ္

တကယ္တမ္း ဘယ္တုန္းကမွ ေၾကာင္ကို မခ်စ္ခဲ့ဖူးပါဘူး။

ငယ္ငယ္ကတည္းက ေၾကာင္ေတြ အမ်ားႀကီးနဲ႔ ေနခဲ့ဖူးေပမဲ့ ပြတ္သီးပြတ္သပ္ လာလုပ္ရင္ အလြန္မုန္းတယ္၊ တေညာင္ေညာင္ ေအာ္သံကို နားညည္းတယ္၊ သူတို႔ အညစ္အေၾကးေတြကို ရြံရွာတယ္။ ၿပီးေတာ့ ေၾကာင္ဆိုတာ ေခြးေတြေလာက္ သခင့္ဒဏ္ကို မခံဘူး ... အိမ္ပူရင္ ထြက္ေျပးတယ္ ဆိုတဲ့ စကားကလဲ စိတ္ထဲမွာ စြဲေနလို႔ ေတာ္႐ံုတန္႐ံု ေၾကာင္ကို မခ်စ္ခဲ့ဘူး၊ စိတ္လဲ မရွည္ခဲ့ဘူး။ သနားစရာ ေၾကာင္ သတၱဝါေလးေတြဟာ က်မအတြက္ေတာ့ အျမင္ကပ္စရာ ျဖစ္ေနခဲ့ပါတယ္။

သခင္ကို တြယ္တာလို႔ ပြတ္သီးပြတ္သပ္လုပ္တာ ... သခင္ကို ပူဆာဖို႔ တေညာင္ေညာင္ ေအာ္တာ ... သခင္ကို ခ်စ္စႏိုးနဲ႔ ဆိုးႏြဲ႔တာ ... သခင္အလိုမက်လို႔ ေအာ္ေငါက္ရင္ နားလည္သလိုမ်ဳိး မ်က္ႏွာေလး ငယ္သြားတာ ... တကယ္ေတာ့ ေၾကာင္ေလးေတြက အလိုက္မသိတဲ့ ကေလးဆိုးေလးေတြ လိုပါပဲ။ တခါတေလ ကိုယ္တိုင္လဲ ဒီလိုမ်ဳိး ျဖစ္ရင္ ျဖစ္ဖူးလိမ့္မယ္ မဟုတ္လား။ အဲဒီလိုေတြးလိုက္ေတာ့ ေၾကာင္ေလးေတြကို သနားသြားတယ္။ ေၾကာင္ေလး ေနရာက ခံစားရင္း ဒီကဗ်ာေလးကို ေရးျဖစ္ခဲ့တာပါပဲ။ ေၾကာင္ကေလး က်ေနာ္ ... တဲ့။

***

ေၾကာင္ကေလး ... က်ေနာ္

အနားမွာရပ္ၿပီး

ပြတ္သီးပြတ္သပ္

ကပ္ကပ္ၿပီးလဲ ခၽြဲတတ္တယ္။

တစာစာ တေလာင္ေလာင္

ေညာင္ေညာင္ အသံေပး

အေရးလဲ ဆိုတတ္တယ္။

စိတ္ထင္ရင္ အပိုးက်ဳိး

စိတ္မထင္ရင္ အမ်ဳိးမ်ဳိး

တခါတေလလဲ ဆိုးတတ္တယ္။

႐ိုက္ပုတ္ ဆူေငါက္

ေအာ္ေဟာက္တဲ့အခါ

မ်က္ႏွာလဲ ငယ္တတ္တယ္။

ခ်စ္ရင္ျမွဴ မုန္းရင္ဆူ

ျငဴစူရင္ ဝမ္းနည္း

မ်က္ရည္လဲ ဝဲတတ္တယ္။

သခင္ရဲ႕အနားမွာ

တဖဝါးမခြါ ေနခ်င္ေပမဲ့

ထားခဲ့လဲ ခံရတတ္တယ္။

သခင့္ရဲ႕ေျခရင္း

ဝပ္ဆင္းရစ္ေခြ

ေနရတဲ့ ဘဝမွာေပ်ာ္

တေညာင္ေညာင္ … ေအာ္တဲ့

ေၾကာင္ကေလးဟာ … က်ေနာ္ … ။ … ။

***

ေမဓာဝီ

၃၊ ဧၿပီ၊ ၂၀၁၄

၁၇း၃၅ နာရီ