***
က်မနဲ႔ ျမန္မာျပည္ခရီး (အပိုင္း - ၁) ေရးၿပီး အပိုင္း ၂ ကို မဆက္ခင္ ေျပာခ်င္တာေလးေတြရွိလို႔ ဒီစာကို ခ်က္ခ်င္း ေရးခဲ့ေပမယ့္ မအားတာနဲ႔ အဆံုးမသတ္ႏိုင္ခဲ့ဘူး။ အခုမွ ျပန္ဖတ္ ျပန္ျပင္ ျပန္ျဖည့္ၿပီး တင္လိုက္ပါတယ္။
ေျပာခ်င္တာက ပထမပို႔စ္ရဲ႕ ကြန္မန္႔ေလးေတြနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ပါပဲ။ အဲဒီပို႔စ္မွာ Anonymous တေယာက္က ခုလို လာေရးခဲ့ပါတယ္။
***
Anonymous said...
ဘာေတြဘယ္္လုိ ဘယ္ေလာက္ဆုိးဆုိး
ကုိယ္႔ႏုိင္ငံကဆို သစ္႐ြက္၊ သစ္ျမစ္ေလးေတြကအစ ႏွစ္သက္ျမတ္ႏုိးပါတယ္။
ျမန္မာျပည္က ဆီေတြက မသန္႔တာေတြ၊ ေဆးဆိုးထားတဲ့ အစားအစာေတြ၊ ပိုးသတ္ေဆးျဖန္းထားတဲ့ အသီးအႏွံေတြ၊ တာရွည္ခံေအာင္ စီမံထားတာေတြ၊ အတိုင္းအဆမရွိ သံုးစြဲတဲ့ ဓာတုပစၥည္းေတြ စတဲ႔ စားေသာက္ကုန္ေတြ စားျပီးရွင္သန္ေနရတဲ႔ အဖြား အသက္ ၈၆ႏွစ္ ရွည္ျပီး က်န္းမာေနတုန္းပါပဲ။
10/01/2012 2:58 PM
***
10/01/2012 2:58 PM
***
ဟုတ္ကဲ့ … အဖြား အသက္ရွည္ က်န္းမာတာ ၀မ္းသာပါတယ္။ တခုရွိတာက လူတေယာက္ က်န္းမာ အသက္ရွည္ဖို႔ရာ ကံ၊ စိတ္၊ ဥတု၊ အာဟာရ ဆိုတဲ့ အေၾကာင္းတရား ေလးပါးေၾကာင့္လို႔ မွတ္သားခဲ့ဖူးပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ လူေတြအတြက္ အာဟာရျဖစ္ေစတဲ့ အစားအေသာက္ဟာ အေရးႀကီးတဲ့ က႑က ပါ၀င္တာေပါ့။ ဒါေပမဲ့လဲ အာဟာရတခုထဲလား ဆိုေတာ့ ဟုတ္မွ မဟုတ္ဘဲ။ တျခား အေၾကာင္းသံုးပါးကိုလည္း ေမ့ထားလို႔မွ မရတာေလ။ ဒါေၾကာင့္ healthy food ေတြခ်ည္း ဘယ္လိုစားေနေန ကိုယ့္ကံပါလာသေလာက္ပဲ ေနရမွာပဲ၊ ကံကုန္ရင္ ေသမွာပဲ။ ေတြ႔ကရာ ရွစ္ေသာင္း စားေနလဲ ကိုယ့္ကံ အက်ဳိးေပးက ေကာင္းေနရင္ အသက္ရွည္မွာပဲ။ ဒါေၾကာင့္ အသက္ရွည္ျခင္း တိုျခင္း က်န္းမာေရး ေကာင္းျခင္း ဆိုးျခင္းဟာ အစားအေသာက္နဲ႔ သက္ဆိုင္ေပမဲ့လဲ အစားအေသာက္ တခုထဲေပၚမွာေတာ့ မူတည္ မေနပါဘူး။
ၾကံဳလို႔ေျပာရရင္ က်မအဘိုး (ဘုန္းႀကီး) ဟာ အသက္ ၈၄ ႏွစ္မွာ ပ်ံလြန္ေတာ္မူခဲ့တယ္။ သူ အသက္ ၁၃ ႏွစ္သားကတည္းက ေဆးလိပ္ကို စြဲစြဲျမဲျမဲ ေသာက္ခဲ့တာ ပ်ံေတာ္မူတဲ့ အထိပဲ။ ေဆးေပါ့လိပ္၊ စီးကရက္၊ ေဆးတံ၊ ေဆးျပင္းလိပ္ … အကုန္ေသာက္ခဲ့ဖူးပါသတဲ့။ ၾကိဳၾကားၾကိဳၾကား ကြမ္းလဲ စားေသးတယ္။ အဘိုးေသာက္ၿပီး ခ်ထားတဲ့ ေဆးလိပ္တိုေလးေတြ ယူယူဖြာရင္း အသက္ႀကီးမွ ေဆးလိပ္ ေသာက္တတ္သြားတဲ့ က်မအဘြားကေတာ့ အသက္ ၅၀ ေက်ာ္မွာပဲ ကင္ဆာ ေရာဂါနဲ႔ ဆံုးပါးသြားခဲ့တယ္။ (အဘြားဆံုးၿပီးမွ အဘိုးက ဘုန္းႀကီး၀တ္ လိုက္တာပါ။) ဆိုေတာ့ … ေဆးလိပ္ေသာက္ရင္ ေရာဂါျဖစ္မယ္၊ အသက္ငယ္ငယ္နဲ႔ ေသမယ္လို႔ ဒီ့ျပင္လူေတြက ေျပာေပမဲ့ အဘိုးက ငါ ၁၃ ႏွစ္သားကတည္းက ေသာက္လာတာကြ … ဘာမွမျဖစ္ဘူးလို႔ ျပန္ေျပာတတ္တယ္။
ဒါေၾကာင့္ လူတေယာက္နဲ႔ တေယာက္က ေနထိုင္တဲ့ ေဒသခ်င္း၊ စားေသာက္တဲ့ အစားခ်င္း တူရင္ေတာင္ (တနည္း - ဥတုနဲ႔ အာဟာရခ်င္း တူရင္ေတာင္) ကံခ်င္း မတူညီတာေၾကာင့္ အက်ဳိးေပးခ်င္းလဲ ကြာျခားႏိုင္ပါတယ္။ သူမေသတိုင္း ငါမေသေတာ့ဘူးလား။ ေဆးလိပ္ကို တလိပ္နဲ႔ တလိပ္ မီးကူးၿပီး အေငြ႕ေထာင္းေထာင္း ထေအာင္ ေသာက္လာတဲ့ အဘိုးက ေတာ္ေတာ္နဲ႔ မေသတာနဲ႔ ၁၃ ႏွစ္သားမွာ ေဆးလိပ္ေသာက္သူသည္ ၈၄ ႏွစ္ထိ ေနရ၏ လို႔ အဆိုတင္သြင္းလို႔ မရႏိုင္ပါဘူး။ အမ်ားအတြက္ မွန္ကန္တဲ့ အဆိုကေတာ့ “ေဆးလိပ္ေသာက္ျခင္းသည္ က်န္းမာေရးကို ထိခိုက္ေစႏိုင္သည္” မဟုတ္လား။ ေျပာခ်င္တာကေတာ့ … အခ်က္အလက္တခုကို အက်ဳိးအေၾကာင္းသင့္ ေျပာမယ္ဆိုရင္ တဦးတေယာက္ကို မၾကည့္ဘဲ ေယဘုယ်သေဘာနဲ႔ အမ်ားအတြက္ကို ၾကည့္ၿပီးမွ ေျပာဖို႔ လိုအပ္တယ္ ဆိုတာပါ။
***
ျမန္မာျပည္သူ ျပည္သားေတြအေနနဲ႔ ျမန္မာျပည္ကို မခ်စ္တဲ့သူ ရွိမယ္မထင္ပါဘူး။ က်မသည္လဲ ဒီထဲမွာ တေယာက္အပါအ၀င္ ဆိုပါေတာ့ … ။ ျမန္မာျပည္ကို ခ်စ္လြန္းလို႔ ျမန္မာျပည္က အရြက္၊ အျမစ္ မဆိုထားနဲ႔ အေစ့အဆံေရာ၊ ပင္စည္ အကိုင္းေရာ ေျမႀကီးထဲက ေက်ာက္တံုး ေက်ာက္ခဲေလးေတြပါ က်မက ဘိလပ္အထိကို ယူလာပါတယ္။ ဟုတ္တယ္ … က်မ ယူလာတာေတြက … ျမန္မာျပည္ျဖစ္ ပရီးမီးယား လက္ေဖ်ာ္ေကာ္ဖီမႈန္႔ထုတ္ .. အဲဒါက အေစ့ေပါ့ … ေကာ္ဖီေစ့ကို ႀကိတ္တာကိုး။ အရြက္ထဲမွာဆိုရင္ ဆူးပုတ္ရြက္ေျခာက္, ေခြးေတာက္ရြက္ေျခာက္။ အျမစ္က … ဂ်ဴးျမစ္ … ဟုတ္တယ္ ပဲပုပ္နဲ႔ ေၾကာ္ထားတာ စားလို႔အလြန္ေကာင္း။ ပင္စည္ကေတာ့ ငွက္ေပ်ာအူ အေျခာက္ေတြ .. မုန္႔ဟင္းခါးထဲ ထည့္ခ်က္ရေအာင္လို႔ပါ။ အကိုင္းကေတာ့ သနပ္ခါးတံုးေလ … ေဆာင္းတြင္း မလိမ္းႏိုင္ေပမဲ့ ေႏြဆိုလိမ္းရေသးတာ။ ေက်ာက္တံုးေက်ာက္ခဲကလား … စိန္ေၾကာင္ နီလာ လက္၀တ္ရတနာေတြ ဘာေတြေပါ့ … ဟဲဟဲ။ အဲဒီေလာက္ထိ ကိုယ့္ျပည္ကို ခ်စ္တတ္လြန္းတဲ့ က်မပါ … ။
 |
| က်မယူလာတဲ့ အေျခာက္မ်ား :) |
 |
| အမႈန္႔ ... အေစ့ .. အျမစ္ ... အားလံုးကိုခ်စ္၏။ |
သို႔ေပသိ … ရွိရွိသမွ် အေစ့အဆံ သီး ပြင့္ ရြက္ ျမစ္ အားလံုးကိုေတာ့ က်မ မခ်စ္ႏိုင္ေပါင္ရွင္။ ဆိုၾကပါစို႔ … အုတ္တံတိုင္းနဲ႔ အုတ္နံရံေတြမွာ ေရညႇိတက္ေနရင္ ၾကည့္လို႔အင္မတန္ ဆိုးတာမို႔ အဲဒီေရညႇိပင္ေတြကို က်မ မုန္းတယ္။ ေနာက္ၿပီး “ေစတီဘုရား၊ တည္ထားေကာင္းလ်က္၊ ေညာင္ပင္ဖ်က္” ဆိုတဲ့စကား ရွိတယ္မဟုတ္လား … ဘုရားေစတီေတြမွာ တြယ္ကပ္ေပါက္ေနၿပီး တစစ ၀ါးၿမိဳသြားမယ့္ ေညာင္ပင္အျမစ္ေတြ … က်မ မႀကိဳက္ပါဘူး။ အဲဒီလို အပင္ေတြ အျမစ္ေတြကို က်မလက္နဲ႔ ကိုယ္တိုင္ ဆြဲမႏႈတ္ႏိုင္သည့္တိုင္ ႏႈတ္ႏိုင္သူေတြ သတိမူေစဖို႔ တတ္ႏိုင္သေလာက္ ညႊန္ျပေပးခ်င္စိတ္ေတာ့ အရွိသားလား … ။ ကိုယ္တတ္ႏိုင္သေလာက္ေပါ့။
က်မ ေျပာခ်င္တာ အဲဒီသေဘာပါ။ ခ်စ္တာေတာ့ ခ်စ္တာပဲ … ခ်စ္တယ္ဆိုၿပီး မ်က္စိမွိတ္ မခ်စ္ပါရေစနဲ႔။ ခုလို ကိုယ္ျမင္တာေလးေတြ အျပဳသေဘာနဲ႔ ေျပာတာမို႔ ဒါကို ခ်စ္လို႔ေျပာတယ္ မွတ္ပါ လို႔သာ ဆိုပါရေစ … ။
***
ေနာက္တေယာက္ကလဲ ခုလို ေရးထားျပန္ပါေသးတယ္။ သူကလဲ Myanmar Lover ပါတဲ့။
Anonymous said...
It depends. When I went back to visit Myanmar last three years ago, my intention was to enjoy street food in the city. As we all know that there are varieties of street food that we cannot buy or make it at home or elsewhere. If you are afraid of eating food in Myanmar, I will suggest you to not go. When we travel the city or country we have lived for our most of the life, our expectation should not be so high because Myanmar is not the first world country. In fact, it is one of the poorest nations in the world. So always keep in mind that "what you see is what you get." So if you think you can deal wth it, then you go. If you are not able to handle it, please just don't go. How simple is that!
Myanmar Lover
10/01/2012 8:57 PM
It depends. When I went back to visit Myanmar last three years ago, my intention was to enjoy street food in the city. As we all know that there are varieties of street food that we cannot buy or make it at home or elsewhere. If you are afraid of eating food in Myanmar, I will suggest you to not go. When we travel the city or country we have lived for our most of the life, our expectation should not be so high because Myanmar is not the first world country. In fact, it is one of the poorest nations in the world. So always keep in mind that "what you see is what you get." So if you think you can deal wth it, then you go. If you are not able to handle it, please just don't go. How simple is that!
Myanmar Lover
10/01/2012 8:57 PM
***
“ရွင္းရွင္းေလးပါ … ။ ျမန္မာျပည္က အစားအေသာက္ေတြ စားရမွာေၾကာက္ရင္ မသြားနဲ႔ေပါ့ …” တဲ့။ အဲဒါဟာ က်မတို႔အတြက္ အေကာင္းဆံုး အေျဖလား … ။ က်မတို႔ေတြ အမ်ားႀကီး ေမွ်ာ္လင့္လို႔ မရဘူးတဲ့လား … ။
က်မ မိတ္ေဆြအေပါင္းအသင္းနဲ႔ စကားၾကံဳလို႔ ေျပာျဖစ္တိုင္း အျမဲ တမ္းတမ္းတတ ေျပာမိတဲ့ စကားေလးေတြ ရွိတယ္ … ။ ျမန္မာျပည္က အရင္တုန္းကဆို ႏိုင္ငံတကာထက္ ေခတ္ေရွ႕ေျပးခဲ့တယ္၊ ခုမွ ေခတ္ေနာက္က်သြားတာ ... လို႔ပါ။ ဘာေၾကာင့္လဲ ဆိုေတာ့ ဥပမာ … စိုက္ပ်ဳိးေရးကို ၾကည့္မယ္ဆိုရင္ အရင္တုန္းက သီးႏွံေတြ စိုက္ပ်ဳိးတဲ့အခါမွာ ဖြံ႔ျဖိဳးတိုးတက္တဲ့ ႏိုင္ငံေတြက ဓာတ္ေျမၾသဇာေတြ သံုးေနၾကေပမဲ့ ျမန္မာျပည္ကေတာ့ ႏြားေခ်းလို သဘာ၀ ေျမၾသဇာမ်ဳိးနဲ႔သာ စိုက္ပ်ဳိးခဲ့တာမို႔ ေအာ္ဂဲန္းနစ္ သီးႏွံေတြ က်မတို႔ စားခဲ့ရတယ္။ ေမြးျမဴေရးဆိုလဲ သူမ်ားႏိုင္ငံေတြ ေလွာင္အိမ္ထဲ ပိတ္ေမြးထားတဲ့ ေမြးျမဴေရးၾကက္ေတြ ေဖာေဖာသီသီ စားေနစဥ္မွာ ျမန္မာျပည္မွာ ဗမာၾကက္မ်ဳိး/ ၾကက္ဥမ်ဳိးပဲ စားခဲ့ရတာ။ အခု တျခားႏိုင္ငံေတြက free-range ၾကက္/ၾကက္ဥဆိုၿပီး တြင္တြင္က်ယ္က်ယ္ ျဖစ္လာတဲ့အခ်ိန္က်ေတာ့ က်မတို႔ဆီမွာ ေမြးျမဴေရးၾကက္ (စီပီၾကက္ စီပီၾကက္ဥ) ဆိုတာေတြ ေပါမ်ားလာပါေတာ့တယ္။ အဲ … ေမြးျမဴေရးဆိုလို႔ အမ်ဳိးသမီးေတြ ကေလးေမြးရင္လဲ အရင္က ႐ိုး႐ိုးပဲ ညႇစ္ေမြးၾကတာပါ၊ သူမ်ားႏိုင္ငံေတြ ခြဲေမြးေနတုန္းက ျမန္မာအမ်ဳိးသမီးေတြ ေခတ္မီစြာ သဘာ၀အတိုင္း ေမြးၾကတယ္။ ေနာက္ပိုင္းမွ ျမန္မာျပည္မွာ ခြဲေမြးတာေတြ ေခတ္စားလာတာ မဟုတ္လား။
ႏိုင္ငံတကာမွာက မေကာင္းမွန္းသိရင္ ဆက္မလုပ္ဘူး၊ ေနာက္ျပန္လွည့္ၾကတယ္။ ျမန္မာျပည္ကေတာ့ သူမ်ားေတြ ေနာက္ျပန္လွည့္ခ်ိန္မွာ သူက ေရွ႕တိုးလို႔ေကာင္းတုန္း … အဲဒါကိုမွ ေခတ္မီတယ္ ထင္တုန္း။ ဒီႏိုင္ငံေတြမွာ ေနာက္ပိုင္း ကေလးေမြးရင္ ႐ိုး႐ိုးသဘာ၀ အေလွ်ာက္ပဲ ေမြးဖို႔ ဆရာ၀န္ေတြက ပညာေပးတယ္၊ ဆြဲေဆာင္တယ္။ လိုအပ္မွသာ ခြဲေမြးၾကတာ … တဲ့။ က်န္းမာေရးကို ဂ႐ုျပဳသူေတြက ဓာတုေဆး၀ါးေတြ မသံုးတဲ့ ေအာ္ဂဲန္းနစ္ သီးႏွံေတြကိုသာ စားသံုးၾကတယ္။ ဓာတ္ေျမၾသဇာသံုးရင္လဲ စားသံုးသူအတြက္ အႏၲရာယ္ျဖစ္ႏိုင္တဲ့ အတိုင္းအတာထိ မသံုးစြဲၾကဘူး။ လမ္းေဘးဆိုင္ေတြကလဲ ဆိုင္ရာက သတ္မွတ္ခ်က္ေတြနဲ႔အညီ သန္႔သန္႔ရွင္းရွင္းေရာင္းၾကတယ္။
ဘာမ်ားခက္လို႔လဲ … အဲဒီေလာက္ေတာ့ က်မတို႔ ေမွ်ာ္လင့္ခြင့္ ရွိမယ္လို႔ ထင္တာပါပဲ။ ျမန္မာျပည္ကို ခ်စ္တယ္ဆိုတာ အရြက္ေတြ အျမစ္ေတြ ထိုင္ခ်စ္ေန႐ံုနဲ႔ မျဖစ္ပါဘူး။ မ်က္စိမွိတ္ၿပီး ခ်စ္ေနလို႔က … ႏွစ္ရာ ေရာက္ပါတယ္။ “ဒီမွာကေတာ့ ဒီလိုပဲေအ့ … ညည္း မႀကိဳက္ရင္ မလာနဲ႔ ေအ … ဒါပဲ” ဆိုတာကလဲ မွန္ကန္တဲ့ အေျဖမျဖစ္ႏိုင္ပါဘူး။ လုပ္ရမယ့္ နည္းလမ္းေတြ၊ လုပ္ႏိုင္တဲ့ နည္းလမ္းေတြ ရွိေနတာပါပဲ။ လုပ္ခ်င္ဖို႔နဲ႔ လိုက္လုပ္ဖို႔ပဲ လိုေနတာ မဟုတ္လား။
***
စာလဲ ရွည္သြားပါၿပီ။ ဒီစာနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီးလဲ လြတ္လပ္စြာ အျမင္ကြဲျပားႏိုင္ပါတယ္။ က်မစာဖတ္ၿပီး မွတ္ခ်က္ေပးသူ အမည္ပါပါ မပါပါ က်မ ေလးစားပါတယ္။ အမည္မပါေပမဲ့ ကိုယ့္အျမင္ ကိုယ့္အေတြးကို ခ်ေရးသြားတာပဲေလ။ တခုေတာ့ ေတာင္းပန္ပါရေစ … က်မ စာအေရးအသားနဲ႔ တင္ျပပံု ညံ့ဖ်င္းရင္ေတာ့ ခြင့္လႊတ္ၾကပါရွင္။
***
အားလံုးကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။
ေမဓာ၀ီ
၁၆၊ ေအာက္တိုဘာ၊ ၂၀၁၂
၁၂း၃၁ နာရီ
15 comments:
မေမဓါ ျပန္ရွင္းျပထားတာေလး ေကာင္းတယ္။
အသိေခါက္ခက္အဝင္နက္သူမ်ားအားတုန္ၿပန္ခ်င္မၿပဳပဲေစတနာမွန္ႏွင္.ေၿပာစ၇ာေ၇းစ၇ာ၇ိွ့တာကိုေ၇းေစလိုပါေၾကာင္း။
ၿပီးခဲ့တဲ့ ပို႔စ္မွာလာေပးသြားတဲ့ အဲဒီကြန္မန္႔ေတြကို က်ေနာ္လည္း သတိထားမိခဲ့တယ္ မေမ..၊ က်ေနာ္ ခန္႔မွန္းၾကည့္ရသေလာက္ အဲဒီကြန္မန္႔ ပိုင္႐ွင္ေတြက ‘အမေလး.. ကိုယ္ေမြးၿပီး တသက္လံုး ႀကီးလာခဲ့တဲ့ တိုင္းျပည္ကိုမ်ား အခုမွ လာၿပီး က်န္းမာေရးနဲ႔ မညီညြတ္ဘူး ဘာဘူးနဲ႔ ျဖစ္ေနလိုက္တာ’ ဆိုတဲ့ စိတ္အေျခခံနဲ႔ ေရးခဲ့ၾကပံု ပါပဲ၊
မေမ.. ျပန္႐ွင္းျပထားတာ အင္မတန္ ျပည့္စံုပါတယ္၊ ႏိုင္ငံတကာနဲ႔ ယွဥ္ၿပီး ကိုယ္သိလာတဲ့ က်န္းမာေရး အသိကို ကိုယ့္တိုင္းျပည္ေလးအတြက္ အသံုးခ်၊ ျပဳျပင္၊ ေထာက္ျပဖို႔ လိုပါတယ္၊ အဲဒါကမွ အျပဳသေဘာေဆာင္တဲ့ ခ်စ္ျခင္းလို႔ က်ေနာ္တို႔ သတ္မွတ္ရမွာ ျဖစ္ပါတယ္၊ ကိုယ့္ယဥ္ေက်းမႈ၊ ကုိယ့္႐ိုးရာကို ဘဝေမ့တဲ့စိတ္နဲ႔ ပုတ္ခတ္ေစာ္ကားတာ မဟုတ္ဘဲ ကိုယ့္ျပည္သူေတြရဲ႕ က်န္းမာေရး ေရခ်ိန္ကို ျမႇင့္တင္ဖို႔က က်ေနာ္တို႔အားလံုးမွာ တာဝန္႐ွိပါတယ္..။
ႏိုင္ငံတကာနဲ႔ ယွဥ္ၿပီး ကိုယ္သိလာတဲ့ က်န္းမာေရး အသိကို ကိုယ့္တိုင္းျပည္ေလးအတြက္ အသံုးခ်၊ ျပဳျပင္၊ ေထာက္ျပဖို႔ လိုပါတယ္၊ အဲဒါကမွ အျပဳသေဘာေဆာင္တဲ့ ခ်စ္ျခင္း။
ကိုယ့္ျပည္သူေတြရဲ႕ က်န္းမာေရး ေရခ်ိန္ကို ျမႇင့္တင္ဖို႔က က်ေနာ္တို႔အားလံုးမွာ တာဝန္႐ွိပါတယ္..။
absolutely agree..
လြတ္လပ္စြာ အၿမင္ကြဲၿပားႏိုင္ေပမယ့္ မမေမ ေစတနာေတြကို ေတြ ့ၿမင္ရတယ္..ၿမန္မာၿပည္ရဲ ့ အစားအေသာက္၊ သန္ ့ရွင္းမႈ တိုးတက္ေစခ်င္တယ္..အစိုးရပိုင္းကလည္း အစားအေသာက္ ေရွာင္တခင္ ဝင္စစ္ေဆးတာတို ့၊ ဆိုးေဆးေတြကို စစ္ေဆးသင့္တယ္..စိုက္ပ်ိဳးထုတ္လုပ္သူေတြကို က်ယ္က်ယ္ၿပန္ ့ၿပန္ ့ ပညာေပးႏိုင္ဖို ့လဲ လိုတယ္..
မမေမ တကယ္ေတာ့ ဒီလို အစားေသာက္ေတြအႏၱရာယ္ရွိေၾကာင္း ေျပာေနၾကတာေတြဟာ တိုင္းျပည္မခ်စ္လို႔ ဘဝေမ႔လို႔ေျပာေနၾကတာမဟုတ္ပဲ ကိုယ့္ႏိုင္ငံမွာရွိတဲ႔ ကိုယ့္ မိဘေဆြမ်ိဳးသားခ်င္းမ်ားအပါအဝင္ လူတိုင္းက်န္းမာေရးနဲ႔ညီညြတ္တဲ႔ ေနထိုင္စားေသာက္မႈ ရွိေစခ်င္လို႔ဆိုတာ အမ်ားစုက သေဘာေပါက္ၾကမွာပါ.. ပူးေတတို႔ဆိုလဲ ျမန္မာျပည္ျပန္ရင္ အရင္က လမ္းေဘးအသုတ္ဆိုင္က အသုတ္ကို မက္မက္ေမာေမာစားခဲ႔ေပမယ့္ အခုၾကည့္ေတာ့ စားရမွာ မရဲဘူးျဖစ္ေနတာေတြဟာ ဘဝင္ျမင့္လို႔ ဘဝေမ့လို႔ ျဖစ္သြားခဲ႔ၾကတာေတြမွ မဟုတ္တာ.... အျပဳသေဘာနဲ႔ ျမင္တဲ႔လူရွိသလို အျပဳသေဘာမေဆာင္တဲ႔ လူေတြလဲရွိေနၾကတာ ေလာက သဘာဝပဲထင္ပါရဲ႔မမရယ္... မမပို႔စ္ကို ကိုညီလင္းသစ္ရဲ႔ အစားမေတာ္ပ္ို႔စ္ကေနဖတ္ျပီးေရာက္လာျပီး အဲတုန္းထဲက မန္႔ခဲ႔မလို႔ပါပဲ..... အခ်ိန္မရတာနဲ႔ စာအျမန္ဖတ္ျပီး ေျပးရတာနဲ႔ မမန္႔ခဲ႔မိဘူး... မမဆက္ေရးပါ... ေကာင္းပါတယ္... ဗဟုသုတေရာ ပညာေရာ ရပါတယ္
ခင္မင္စြာ
ညီမ ပူးေတ
ေျပာျပ ရွင္းျပတဲ့အတြက္ ၾကီးေမကို ေက်းဇူး အၾကီးၾကီးတင္ပါတယ္ဗ်ာ....
ေနာင္အျမင္မေတာ္တာေရာ ေတာ္တာေရာ
ခ်ေရးျပဖို႕အတြက္ ေတာင္းဆိုပါတယ္....
တိုင္းျပည္အတြက္ ထာ၀ရခ်စ္ျခင္းနဲ႕
တိုင္းျပည္အတြင္းမွာပဲ အျမဲေနထိုင္ေနတဲ့
ခင္မင္တဲ့
seesein
စကားမစပ္ ဆူးပုတ္ကို အေျခာက္ခံစားရတယ္ဆိုတာ တခါမွ မသိဘူးဗ်ာ...း))
မေမေရ
ညီမ ရွင္းတာေလးေတြကေတာ္ေတာ္ေကာင္းတယ္ ...
ကေလးေမြးတာကအစ ကိုယ္ဘာသာ မညွစ္ခ်င္ဘဲ ခြဲေမြးတာ ဂုဏ္လုပ္ၿပီး ခြဲခ်င္ၾကတာေတြ ကို ေတာ္ေတာ္ အျမင္ကပ္တယ္ ... အေၾကာင္းတခုခု ရွိလို႕ ခြဲေမြးတယ္ ဆိုလဲထားပါတယ္.. အခုေတာ႔ ဆရာဝန္ ေတြက စၿပီးမလုိအပ္လည္း အားလံုး သူတို႕စီျပရင္ ခြဲေမြးေပးေတာ႔တာပဲ.
ၾသ ဒါနဲ႕ ညီမ ေျပာတဲ႕ ေရညွိစိမ္းေတြ အျပင္ ဟုိအစိမ္း ေတြပါ လံုးဝေပ်ာက္သြားရင္ ပိုပို ခ်စ္စရာ ေကာင္းလာမဲ႕ ခ်စ္ေသာ အမိျမန္မာျပည္ ပါ
ခ်စ္အမႀကီး
ေရႊစင္ဦး
.
က်န္းမာေရးအတြက္ ထိခိုက္ေစတဲ႕ အစားမ်ိဳးေတြကို မသိခင္ကေတာ႕ မသိသလို စားမိပါတယ္
သိျပီးတဲ႕အခါမွာေတာ႕ သိသိၾကီးနဲ႕ ဆက္မစားႏိုင္ေတာ႕ပါဘူး မစားျဖစ္ေတာ႕ပါဘူး..
သိသိၾကီးနဲ႕ ဆက္စားေနတာမ်ိဳးက်ေတာ႕ မိမိကိုယ္ကို ဂရုမစိုက္တာ ။ မိမိရဲ႕ က်န္းမာေရးကို တန္ဖိုးမထားတာ ျဖစ္သြားပါျပီ။
ဆင္ျခင္ျပီး ေနထိုင္ စားေသာက္တာဟာ မိမိကိုယ္ကို ေစာင္႕ေရွာက္တာမို႕ မွားတဲ႕လုပ္ရပ္လို႕ မထင္ပါဘူး။မိမိကိုယ္ကို ဂရုမစိုက္ရင္ ကိုယ္ဘဲ ခံရတာဘဲ မဟုတ္လား မေမ..
ကိုယ္႕ႏိုင္ငံကို ခ်စ္ေပမဲ႔ ကိုယ္႕က်န္းမာေရးကို ထိခိုက္ေစမဲ႕ အစားအေသာက္မ်ိဳးက်ေတာ႕ ခ်စ္လို႕ဆိုျပီး စားလို႕မွ မျဖစ္တာဘဲေနာ္။
ဟူး..ခက္ထွာ......ေနာ္....ႏိုင္ငံတစ္ႏိုင္ငံရဲ႕ က်မ္းမာေရး
ပဲျဖစ္ျဖစ္၊ပညာေရးပဲျဖစ္ျဖစ္၊စီးပြားေရးပဲျဖစ္ျဖစ္ေျပာေတာ့
မယ္ဆုိရင္ တစ္ဦးတစ္ေယာက္ကို ပဲၾကည့္ၿပီးေျပာလို႕ရ
မလားဗ်ာ....၊ပ်မ္းမွ်ျခင္းေတြ၊ေယ်ဘုယ်ေတြနဲ႕ပဲေျပာရမွာ
ပဲ....၊အေရွ႕ေတာင္အာရွမွာ လူတစ္ဦးခ်င္းဆီရဲ႕ ေမွ်ာ္မွန္း
ႏိုင္တဲ့ အသက္ႏႈန္းထားက ျမန္မာႏိုင္ငံေအာက္မွာ ကေမာၻ
ဒီးယားပဲရွိပါေတာ့တယ္....၊ကိုယ့္ႏိုင္ငံအေၾကာင္းမေကာင္း
ေျပာရတာေလာက္ ရင္နာစရာေကာင္းတာမရွိ္ပါဘူး...။
ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ မေမရဲ႕ပို႕စ္ထဲမွာ ေစတနာ ကိုျမင္ေန
ရရဲ႕
မေမ..
တခါတေလ လူေတြက အခံနဲ႕ ၾကည့္တဲ့အခါ အျမင္ေတြ ေစာင္းသြားတတ္ပါတယ္။ ႏိုင္ငံရပ္ျခားမွာ အေနၾကာတဲ့ ျမန္မာက ေျပာေတာ့ ကိုညီလင္းသစ္ ေျပာသလိုပဲ ဒီအေတြးေလး ‘အမေလး.. ကိုယ္ေမြးၿပီး တသက္လံုး ႀကီးလာခဲ့တဲ့ တိုင္းျပည္ကိုမ်ား အခုမွ လာၿပီး က်န္းမာေရးနဲ႔ မညီညြတ္ဘူး ဘာဘူးနဲ႔ ျဖစ္ေနလိုက္တာ’ ၀င္သြားေစတယ္ ထင္ပါတယ္။
ကၽြန္မကေတာ့ သတၱိမရွိဘူးပဲ ဆိုဆို.. အဲလို အထင္ခံရမွာစိုးလို႕ ေတာ္ရံုဆို မေျပာရဲပါဘူး။ ကၽြန္မ ဆိုလိုခ်င္တာကမေမတို႕အေနနဲ႕ ေစတနာနဲ႕ ေရးေပမဲ့အတိုက္အခိုက္ခံရမွာပါပဲ။ အဲ့ဒီအတြက္ စိတ္ထဲ မထားပါနဲ႕။ ေနာက္တခု အၾကံေပးခ်င္တာက အခုလို blog မွာေရးတာထက္ ျမန္မာျပည္က စာေစာင္ေတြကို ပို႕ေပးေစခ်င္ပါတယ္။ အေျပာင္းအလဲကိုတကယ္ဖန္တီးႏိုင္မွာက ျမန္မာျပည္က လူေတြပါ။ အစိုးရ တာ၀န္ရွိသူေတြလဲ ဒီစာေစာင္ေတြ အေပၚ အတိုင္းအတာတခုေတာ့ အေလးထားလာျပီလို႕ ကၽြန္မထင္မိတာပါပဲ။
အင့္ ဒီပုိစ္ကို ဖတ္ၿပီး ဟုိးအရင္တုန္းက ဘုန္းဘုန္းတင္ခဲ့ဖူးတဲ့ပိုစ္ကုိ ျပန္သတိရသြားၿပီ။ ဘာလဲဆုိေတာ့ ရြာမွာ ေရသန္႔မေျပာနဲ႔ ေရစစ္ေတာင္ မပါဘဲ ေသာက္သုံးလာခဲ့ႀကတာ အဖုိးအဖြားေတြေတာင္ အသက္ေတြ ၈၀-ေက်ာ္သူကေက်ာ္၊ ၉၀-ေက်ာ္သူကေက်ာ္ဆုိၿပီး ေရးခဲ့မိတာေလးကို ျပန္အမွတ္ရတယ္။ ႀကီးေမေျပာသလုိပဲ တစ္သမတ္ထဲ ေျပာလုိ႔ေတာ့ ဘယ္ရပါ့မလဲ။ ဟုတ္တာေပါ့။ ဘုန္းဘုန္းတုိ႔အိမ္က ေရေႏြးအုိးေလ တေျဖးေျဖးနဲ႔ ထူထူလာတယ္။ ေရမွာပါတဲ့ ထုံးဓာတ္ေတြ ထင္ပါတယ္။ အျဖဴေရာင္ႀကီးေတြေလ။ အခုမွ ျပန္ေတြးၿပီး ရွက္လုိက္တာ။ ဟိ။ ခ်မ္းေျမ႕ပါေစ ႀကီးေမေရ
ခင္မင္တဲ့
Thank you for your response. What prompted me to write the comment was all about author’s tone of voice. When we talk to each other face to face, we translate a speaker’s tone of voice through his/her intonation, facial expressions, and body language. Same thing applies to literature which can be translated through the words that the authors use in their story. Those words convey happiness and sorrow, anger and peace, frustration and facilitation, disappointment and pleasure, fear and courage, disgust and respect, love and hatred, and all kinds of human emotions to the readers. Readers who read a lot can easily catch the author’s point of view. Your intention to tell the readers about usage of fertilizer in Myanmar was vaguely described in your post. Instead the message I got from your post was the food people are eating in Myanmar is smelly, trashy, unhealthy, and dirty. That was the main reason why I left a harsh comment under your previous post. I was glad to know that there was someone who felt the same way as I did and left another not-so-nice comment of her own even though hers was not as harsh as mine. When I first read your original post, my jaw dropped because I did not expect to see such kind of writing from someone like you whom I have admired and have been respectful of your artistic work and sharp tongue on Myanmar community blogosphere. There’s no personal, because you do not know me and neither do I. We all love our country and hope for the best of the best. There’s no question asked. Only few of us are lucky enough to leave our country to study and live abroad. Many of our relatives, sisters, brothers, aunts, uncles, friends, and colleagues are still living back in Myanmar and they do not have many choices to make but to eat whatever available to them for their survival. Should we be kind enough to critique food that others are putting into their mouth? I apologize if my comment hurts your feeling.
I really agree with the above anonymous comment..that's exactly what I think & what I want to say...
မေလးလည္း ဘေလာဂ္ေတြ ဒီေန႔ တစ္ေနကုန္
ေလွ်ာက္ဖတ္တာ..
မေမဆီမွာ ဖတ္စရာအေၾကြးေတြ အရမ္းတင္ေနတာေတြ႔လိုက္တယ္..
ျဖည္းျဖည္းခ်င္းဖတ္ေနေၾကာင္း....... း))
Post a Comment