ဦး၀ဏၰနဲ႔ ေမဓာ၀ီ

ၿပီးခဲ့တဲ့ အပတ္က အေမနဲ႔ skype မွာ စကားေျပာရင္း အေမက တရားနာဖို႔ , သတင္းဖတ္ဖို႔ ၀က္ဘ္ဆိုက္ေတြ ေမးတာနဲ႔ ေျပာျပရတယ္။ တကယ္တမ္း အေမက ကြန္ပ်ဴတာ သိပ္သံုးတတ္တာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ အေမ ျမန္မာျပည္မွာကတည္းက သူ႔အတြက္ လက္ပ္ေတာ့ေလးတခု သပ္သပ္ ေပးထားၿပီး ျပည္ပေရာက္ သားသမီးေတြနဲ႔ အြန္လိုင္းကေန စကားေျပာလို႔ ရေလာက္႐ံု သံုးတတ္ေအာင္ သင္ေပးထားတယ္။ တခါတေလ က်မနဲ႔ ေျပာရင္းဆိုရင္း တခုခု ျဖစ္သြားရင္ တဖက္ကေန က်မက အေမနားလည္ေအာင္ … “အေမ ခလုတ္ အနီေလးႏွိပ္၊ အစိမ္းေလးႏွိပ္၊ ဘယ္ေနရာကို ကလစ္ တခ်က္ႏွိပ္၊ အန္းတားေခါက္ စသျဖင့္ ေျပာျပရတယ္။ အေ၀းကေန ေျပာရတာဆိုေတာ့ နည္းနည္းေတာ့ ခက္တာေပါ့။ ဒါေပမဲ့ အေမက တျခားေနရာမွာသာ စိတ္မရွည္တာ၊ သားသမီးေတြနဲ႔ ေျပာခ်င္ေတာ့ သူ႔ခမ်ာ ႀကိဳးစားၿပီး လုပ္ရရွာတယ္။

ေမြးသမိခင္ႏွင့္ ကြန္ပ်ဴတာမ်ား (၂၀၀၂ ခုႏွစ္ကပံုပါ ဒီဘေလာ့မွာ တခါတုန္းက တင္ဖူးေသးတယ္)

အေဖက်ေတာ့ အဲဒီလိုမဟုတ္ျပန္ဘူး၊ တျခားေနရာမွာ စိတ္ရွည္ေပမဲ့ ကြန္ပ်ဴတာနဲ႔ ပတ္သက္ရင္ သင္ေပးလို႔ကို မရတာ။ က်မ ျမန္မာျပည္မွာရွိတုန္းကတည္းက အေဖ့စာအုပ္ေတြ စာ႐ိုက္ေပးရေတာ့ အေဖ့ကို ကြန္ပ်ဴတာနဲ႔ ကိုယ္တိုင္ စာ႐ိုက္ႏိုင္ေအာင္ သင္ေပးဖို႔ ႀကိဳးစားခဲ့ေသးတယ္။ စက္အဖြင့္ အပိတ္ကိုပဲ ၃ ရက္ေလာက္ ဆက္ျပရၿပီး ေနာက္တခါ ျပန္ေမးရင္ ေမ့ေမ့ေနပါေရာ။ ၿပီးေတာ့ ေျပာေသးတယ္ … “အေဖက အဘိဓမၼာကလြဲရင္ ဘာမွ စိတ္မ၀င္စားဘူး” တဲ့။ “အေဖရယ္ ဘုန္းႀကီးေတြေတာင္ ကြန္ပ်ဴတာေတြ သံုးေနၾကတာပဲဟာ … တိပိဋကဆရာေတာ္ႀကီး ဦး၀ိစိတၱဆို လက္ႏွိပ္စက္ကို လက္ညႇိဳးေလး တေခ်ာင္းထဲနဲ႔ ႐ိုက္ၿပီး က်မ္းေတြျပဳသြားတာ မဟုတ္လား အဲဒီေခတ္က ကြန္ပ်ဴတာေပၚရင္ ဆရာေတာ္ႀကီးလဲ ကြန္ပ်ဴတာ သံုးမွာပဲ” စသျဖင့္ က်မလဲ တတ္ႏိုင္သေလာက္ ဆြဲေဆာင္ပါေသးတယ္။ ဘယ္လိုမွ မရတာနဲ႔ ေနာက္ဆံုး လက္ေလွ်ာ့လိုက္ရေတာ့တယ္။

အေဖတရားစာ အသံသြင္းေပးေနတုန္း ခိုုး႐ိုက္ထားတဲ့ပံု

က်မတို႔နဲ႔ အြန္လိုင္းကေန စကားေျပာလဲ အေမအဆင္သင့္ ေခၚေပးၿပီးမွ အေဖက လာေျပာတယ္။ အေဖေျပာေနတုန္း အေမက ဟိုထသြား ဒီထသြားနဲ႔ အနားမရွိတဲ့အခိုက္ လိုင္းက်သြားရင္ အေဖက ဘာမွ မလုပ္တတ္ေတာ့ျပန္ဘူး။ က်မတို႔ဘက္က ျပန္ေခၚလဲ မကိုင္တတ္ဘူး၊ အေမ့ကို ေျပးေခၚရတယ္။ ခုေတာ့ အေဖလဲ ေခၚတာေတြ ကိုင္တာေတြ လုပ္တတ္ေနပါၿပီ။ နည္းနည္း တိုးတက္ေနၿပီ ဆိုရမွာေပါ့။

အေမျမန္မာျပည္မွာတုန္းက သံုးတဲ့ လက္ပ္ေတာ့ေလးက ျပည္ပခရီးထြက္ေတာ့ မသယ္ႏိုင္တာနဲ႔ ထားခဲ့ရတယ္။ ဒီကိုေရာက္ေတာ့ အမလတ္က သူ႔ႏုတ္ဘုတ္ေလး အေမ့ကို ေပးထားၿပီး skype သံုးလို႔ရေအာင္၊ ဘီဘီစီ ဗီအိုေအလို သတင္းဆိုက္ေတြ အေမအဆင္သင့္ ၀င္ၾကည့္လို႔လြယ္ေအာင္ လုပ္ေပးထားတယ္။ ဒီမွာ ၂ လေလာက္ေနၿပီး တခါ ေမာင္ေလးဆီေရာက္ျပန္ေတာ့ ေမာင္ေလးက သူ႔လက္ပ္ေတာ့ေလး အေမ့ကို ေပးထားတယ္။ ဆိုေတာ့ စက္တခုေျပာင္းတိုင္း အေမ့မွာ သံုးရတာ အထာမက် ျဖစ္ျဖစ္ေနတတ္တယ္။ စက္တခုခုနဲ႔ တခုက ခလုတ္ေတြ နည္းနည္းကြဲတာတို႔ သြင္းထားတဲ့ ေဆာ့ဖ္၀ဲ ဗားရွင္းခ်င္း မတူတာတို႔ ျဖစ္ေနတာကိုး။

ဟို အစမွာ ေျပာခဲ့သလို အေမက က်မကို တရားဆိုက္ သတင္းဆိုက္ေတြ ေမးေတာ့ က်မက ဓမၼေဒါင္းလုတ္ ၀က္ဆိုက္လင့္ခ္ကို ေပးလိုက္တယ္။ အေမက လင့္ခ္ကို အလြယ္တကူ အျမဲ၀င္ႏိုင္ေအာင္ လုပ္ေပးပါဆိုတာနဲ႔ ဘြတ္မာ့ခ္ လုပ္ဖို႔ အေမ့ကို အေ၀းသင္ သင္ေပးရျပန္တယ္။ အေမသံုးတဲ့ ဘေရာက္ဇာက ဖိုင္းယားေဖာ့စ္ ဆိုေပမဲ့ က်မလက္ရွိ ဖိုင္းယားေဖာ့စ္နဲ႔က ဗားရွင္းခ်င္း မတူဘူး။ ေနရာေတြက ခပ္လြဲလြဲမို႔ ေျပာရတာ နည္းနည္းေတာ့ ခက္တာေပါ့။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ ဓမၼေဒါင္းလုတ္ဆိုက္ကလဲ ၂ ခုျဖစ္ေနတယ္။ ဓမၼေဒါင္းလုတ္ အင္ဖိုနဲ႔ ဓမၼေဒါင္းလုတ္ ေဒါ့ကြန္း။ တခုက ေအာ္ဒီယိုဖိုင္ေတြ အလုပ္မလုပ္ဘူး။ အယ္ရာျပေနတယ္။ အဲဒါကို က်မက အရင္မစစ္မိဘဲ အေမ့ကို သြားေပးလိုက္မိတယ္။ အေမ့ခမ်ာ ႀကိဳးစားပမ္းစာ ဘြတ္မာ့ခ္ လုပ္ၿပီးခါမွ မရတဲ့ဟာႀကီး ျဖစ္ေနေတာ့ ျပန္ဖ်က္ခိုင္းရျပန္ေရာ။

အေမကလဲ ရယ္ေတာ့ရယ္ရတယ္၊ ကလစ္တခါႏွိပ္ဖို႔ေျပာရင္ သံုးေလးခါေလာက္ ႏွိပ္ထည့္လိုက္တာ၊ ျမန္ေအာင္လို႔ဆိုပဲ၊ အဲေလာက္ႏွိပ္ေတာ့ ကြန္ပ်ဴတာက ဘာလုပ္ရမွန္းမသိဘဲ ေၾကာင္ေနေတာ့ ပိုေႏွးေနတာေပါ့။ အဲဒီေတာ့ ငါ့ကို စက္အစုတ္ႀကီး ေပးထားတယ္လို႔ ေမာင္ေလးကို စိတ္ေကာက္ခ်င္ေသးတယ္။ ဒါနဲ႔ က်မက ေျပာရတယ္ “အေမ အဲဒါ ကြန္ပ်ဴတာေၾကာင့္ မဟုတ္ဘူးေလ … တခ်က္ႏွိပ္ဆို တခ်က္ပဲ ႏွိပ္ၿပီး ခဏေစာင့္ အေမရဲ႕ …” ဆိုေတာ့

“တခ်က္ႏွိပ္ၿပီး ခ်က္ခ်င္းမွ မလာတာေအ … ထပ္ႏွိပ္မွာေပါ့” တဲ့။ မႏိုင္ဘူး … အဲဒီလို။

ဒါေပမဲ့ ကိစၥမရွိပါဘူး၊ ဒီလိုပဲ က်မက အေ၀းသင္ သင္ေနၾကပါပဲ။ အေမ့ကိုတြင္ မဟုတ္ပါဘူး၊ လြန္ခဲ့တဲ့ ၉ ႏွစ္ ၁၀ ႏွစ္ေလာက္တုန္းက ကိုရီးယားႏိုင္ငံမွာ အလုပ္လုပ္ေနတဲ့ အကိုႀကီးတေယာက္ကို မိုက္ခ႐ိုေဆာ့ဖ္ေ၀ါ့ဒ္ သံုးတတ္ေအာင္ အြန္လိုင္းကေန အေ၀းေရာက္ သင္ေပးဖူးတယ္။ သူ႔ခမ်ာ ကြန္ပ်ဴတာဆိုတာ အဲဒီတုန္းကမွ စၿပီး သံုးတတ္ရွာတာပါ။ က်မသင္ေပးလိုက္ေတာ့ အေျခခံအဆင့္ေလာက္ သံုးတတ္ျပဳတတ္သြားပါတယ္။ ကြန္ပ်ဴတာအေၾကာင္း လံုး၀မသိသူေတြကို အေ၀းေရာက္ သင္ရတာ ကြန္ပ်ဴတာထဲက အေခၚအေ၀ၚေတြ သြားေျပာလို႔ သိပ္မရပါဘူး။ escape, alter, control လို႔ ေျပာရင္ ဘယ္သိမလဲ။ ဟိုဘယ္ဘက္ အေပၚေထာင့္က အီးအက္စ္စီ (ESC) ဆိုတဲ့ ခလုတ္ေလးကို ႏွိပ္ ... စသျဖင့္ ေျပာရတယ္။

ႀကံဳလို႔ ေျပာရအံုးမယ္။ ၁၉၉၈-၉၉ ေလာက္တုန္းက က်မတို႔ အလုပ္ထဲမွာ ယာဥ္ေမာင္းခန္႔ထားတဲ့ တုတ္ႀကီး ဆိုတဲ့ ေကာင္ေလးတေယာက္ရွိတယ္။ သူက ကားမေမာင္းရတဲ့ အခ်ိန္ အားေနရင္ လြတ္တဲ့ ကြန္ပ်ဴတာ တလံုးေရွ႕ထိုင္ၿပီး ဟိုဟိုဒီဒီ ေလွ်ာက္လုပ္ၾကည့္တတ္တယ္။ က်မတို႔လဲ သူသံုးတတ္ပါေစလို႔ ၾကည့္ေနရတာပဲ။ အဲဒီလို ေလွ်ာက္လုပ္ေနရင္း သူမလုပ္တတ္ေတာ့လို႔ ေဘးကလူကို လွမ္းေမးေတာ့ အဲဒါ space bar ပုတ္လိုက္လို႔ တေယာက္က ေျဖလိုက္ေရာ … ။ အဲဒါမွ ခက္တာပဲ စေပ့ဘားကို သူမသိဘူး။ ဒါနဲ႔ စေပ့ဘားဆိုတာ အဲဒီခလုတ္ေလ လို႔ ျပလိုက္ေတာ့ ...

“ေၾသာ္ … အမကလဲ တံုးရွည္ပုတ္လို႔ ေျပာလိုက္ရင္ ၿပီးတာပဲဟာကို…” တဲ့။ အင္း ဟုတ္သား … စေပ့ဘားကလဲ ကီးဘုတ္က ကီးေတြထဲ အရွည္ဆံုးအတံုးပဲ။ သူ႔သေကၤတနဲ႔သူေတာ့ ဟုတ္ေနတာပဲကိုး။

တခါတုန္းကေတာ့ ဆရာေတာ္တပါး ကြန္ပ်ဴတာမွာ အသံမလာလို႔ က်မဆီ ဖုန္းဆက္ေမးတယ္။
“ဘုန္းဘုန္း volume ကို တိုးထားလို႔လားမွ မသိတာ။ volume ကို တခ်က္စစ္လိုက္ေလ …” လို႔ က်မက ေျပာေတာ့ … ဆရာေတာ္က ဘယ္နားမွာ volume ရွိမွန္း မသိပါဘူး။ ဒါနဲ႔
“ညာဘက္ ေအာက္ေထာင့္က နာရီေပၚတဲ့ နားေလးမွာ volume ရွိတယ္ဘုရား” … ဆိုေတာ့ …
“ေၾသာ္ torch light လို ဟာေလးလား” တဲ့။ ဟိဟိ က်မမွာ ရယ္လိုက္ရတာ။ ဟုတ္သားပဲ အဲဒီ volume ေလးက torch light ထိပ္ကေလးလို ျဖစ္ေနတာကိုး။ ၿပီးေတာ့ ဆရာေတာ္က ဆက္ေျပာေသးတယ္။
“အဲဒါေလးမွာ အလံနီျပေနတယ္” တဲ့။ အလံနီဆိုေတာ့ ဘာမ်ားပါလိမ့္လို႔ … ေနာက္မွသိတယ္ mute ျဖစ္ေနတာကိုး။
“အဲဒီ အလံနီကို ျပန္ႏွိပ္လိုက္ပါ ဘုရား” ဆိုေတာ့မွ တံုခနဲ အသံၾကားၿပီး
“အိမ္း … ရသြားၿပီ” တဲ့ … ။
အဲဒီလိုေတြ က်မက ၾကံဳဖူးထားတာဆိုေတာ့ အေမ့ကိုလဲ သူနားလည္ေအာင္ ၾကံဖန္ ေျပာရတာပါပဲ။

အဲ .. အဲ .. အေမက တုတ္ႀကီးရဲ႕ တံုးရွည္ေလာက္ေတာ့ မဆိုးေသးပါဘူး။ ဆရာေတာ္ရဲ႕ ေတာ့ရွ္လိုက္ေလာက္ပါပဲ။ (အဟဲ … ဒီပို႔စ္ကို ဆရာေတာ္ဖတ္မိရင္ သည္းခံေတာ္မူပါ အရွင္ဘုရား။) ေနာက္ဆံုးေတာ့ အေမလဲ အဆင္ေျပသြားပါတယ္။ က်မလဲ ေျပာရတာ ေတာ္ေတာ္ေလး လွ်ာထြက္မတတ္ ျဖစ္သြားတယ္။ ဖ်က္ရတာရယ္ ျပန္ထည့္ရတာရယ္ ႏွစ္ခါျပန္ ျဖစ္သြားတာကိုး။ အေမကလဲ သိတယ္။
“ဒီေက်ာင္းသူက သင္ရတာ ခက္လား” … တဲ့ က်မကို ေမးပါတယ္။
“အင္း … နည္းနည္းေတာ့ အာေပါက္တယ္” လို႔ က်မကလဲ စ-ခ်င္တာနဲ႔ ျပန္ေျပာလိုက္တယ္။ သူ႔ကိုသင္ရတာ အာေပါက္တယ္ဆိုေတာ့ အေမက သိပ္မႀကိဳက္ခ်င္ဘူး။
“ေမ့ကို သင္ရတာ အာေပါက္တယ္တဲ့ … ဆရာမဆူေနတယ္…” လို႔ အေဖ့ကို လွမ္းတိုင္တယ္။ အေဖကေတာ့ က်မတို႔ ႏွစ္ေယာက္ ေျပာေနတာကို မလွမ္းကမ္းက ထိုင္နားေထာင္ၿပီး ရယ္ေနတာပါပဲ။

သူ႔ကိုသင္ရတာ အာေပါက္တယ္ ေျပာမိတာနဲ႔ အေမက က်မကို မေက်နပ္တဲ့ ကိစၥတခု ေခါင္းထဲ ေရာက္လာတယ္ ထင္တယ္။ ေကာက္ခါငင္ခါ လွမ္းေမးပါေတာ့တယ္။

“ဒါနဲ႔ ညည္းဟိုေန႔က စကားေျပာတဲ့ ဦး၀ဏၰဆိုတာ ဘယ္သူလဲ”
“အင္ … ဘယ္က ဦး၀ဏၰလဲ သမီးမသိပါဘူး”
“ဘာမသိဘူးလဲ … ညည္းပဲ ေျပာတာေလ … အေမ လွမ္းေခၚတုန္းက ဦး၀ဏၰနဲ႔ စကားေျပာေနတယ္ဆို”

က်မ အေျပးအလႊား စဥ္းစားရပါၿပီ။ အေမလွမ္းေခၚတုန္းက … ဦး၀ဏၰ … အဲ … ဟုတ္ၿပီ … ဟားဟား … ။ သိပ္မၾကာပါဘူး က်မသေဘာေပါက္သြားၿပီး တဟားဟား ေအာ္ရယ္မိတယ္။ အေဖ့ကိုလဲ စစ္ကူေခၚၿပီး ေျပာျပေတာ့ အေဖလဲ တဟားဟားနဲ႔ … အေမကေတာ့ ဟြန္း … ဘယ္သိမွာလဲ တဲ့။

ျဖစ္ပံုက ဒီလိုပါ။ အဲဒီေန႔က အေမက က်မကို skype မွာ အြန္လိုင္းျမင္လို႔ လွမ္းေခၚတယ္။ ၾကည့္ပါ …

[30/01/2012 15:49:36] Mar Mar: r u free
[30/01/2012 15:49:43] me: oo yee daw* is in downstair
[30/01/2012 15:49:49] me: u wanna talk with me?
[30/01/2012 15:49:54] Mar Mar: ok
[30/01/2012 15:50:02] Mar Mar: bye

က်မကုိ အားလားေမးတာကို အားတယ္ မအားဘူး မေျပာဘဲနဲ႔ ဦးရီးေတာ္ ေအာက္ထပ္မွာ ရွိေနတယ္လို႔ က်မက ေျဖလိုက္ၿပီးမွ အေမ က်မနဲ႔မ်ား ေျပာခ်င္လို႔လားမသိဘူးလို႔ ေတြးမိေတာ့ u wanna talk with me? လို႔ ေမးလုိက္မိတယ္။ အဲဒါကို အေမက U Wanna (ဦး၀ဏၰ) လို႔ ဖတ္ၿပီး … ငါနဲ႔က်ေတာ့ မေျပာဘူး၊ ဘယ္က ဦး၀ဏၰနဲ႔ ေျပာေနလဲ မသိဘူးဆိုၿပီး စိတ္ေကာက္လို႔ အိုေက ဘိုင္ သြားတာပါ။

က်မမွာ ရယ္လိုက္ရတာေလ … ။ တေယာက္ထဲ ရယ္လို႔ အားမရတာနဲ႔ အမလတ္ကို ဖုန္းဆက္ၿပီး ေျပာျပေတာ့ …
“ေအး အေမက နင့္ကို စိတ္ဆိုးေနတာ ငါ့ကိုလဲ လွမ္းတိုင္ေသးတယ္ … ဦး၀ဏၰဆိုတာ သိလားတဲ့၊ နင္ ဘယ္က ဦး၀ဏၰနဲ႔ ေျပာေနလဲ မသိဘူးတဲ့”
“ဟီးဟီး ဟုတ္လား … ရယ္ရတယ္ … အဲေတာ့ ဘာေျပာလိုက္လဲ …”
“ငါကလဲ ေျပာလိုက္ပါတယ္ ဦး၀ဏၰ ေတာ့ မသိဘူး၊ ဦးဇနကျဖစ္မွာပါလို႔ …”
“ဟားဟားဟား …”
က်မလဲ မေအာင့္ႏိုင္ဘူး ေအာ္ရယ္မိတာပဲ။ ဦးဇနကဆိုတာက အဂၤါေမာင္ ဘေလာ့ေရးတဲ့ ဦးဇင္းပါ။ က်မအမလတ္ ေထရ၀ါဒတကၠသိုလ္မွာ ဒီပလိုမာသင္တန္းတက္တုန္းက သူ႔ရဲ႕ ဆရာျဖစ္ခဲ့ဖူးတယ္။ က်မက ကိစၥရွိရင္ အဲဒီဦးဇင္းနဲ႔ တခါတေလ ဖုန္းေျပာတတ္တာ သူကလဲ သိေနတာကိုး။ က်မအသိထဲမွာလဲ ဘုန္းႀကီးေတြက ခပ္မ်ားမ်ားဆိုေတာ့ ဦး၀ဏၰဆိုတာ ဘုန္းႀကီးလို႔ အမလတ္က ထင္ေနတာ။ အေမကေတာ့ က်မ ေျပာေနက် မိတ္ေဆြေတြ နာမည္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားလည္း သိထားတာမို႔ ဦး၀ဏၰဆိုတဲ့ နာမည္အသစ္ကို ၾကားေတာ့ အြန္လိုင္း မိတ္ေဆြ အသစ္တေယာက္ ရျပန္ၿပီလားမသိဘူးဆိုၿပီး ေတြးေနတာ ေနမွာေလ။

“နင္ကလဲ အေမ့ကိုမ်ား u wanna ေတြ ဘာေတြ သြားေျပာရသလား … အေမ့ခမ်ာ အြန္လိုင္းမွာ ငါတို႔နဲ႔ စကားေျပာခ်င္လို႔ ေစာင့္ေနရတာ … နင္က တျခားလူနဲ႔ ေျပာေနတယ္ဆိုၿပီး စိတ္မေကာင္းျဖစ္တာေပါ့ … အေမ သနားပါတယ္ …”

အမလတ္ကေတာ့ က်မကိုပဲ အျပစ္တင္ပါတယ္။ အင္းေလ ဟုတ္သားပဲ … က်မကလဲ အမွတ္တမဲ့နဲ႔ သံုးေနက်မို႔ သံုးလိုက္မိတာကိုး … ။ အဲဒီေန႔က အေမနဲ႔ ေျပာၿပီး ေနာက္ဆံုး ႏႈတ္ဆက္ေတာ့ … အေမက က်မကို စိတ္မခ်စြာ မွာတယ္။

“လိမ္လိမ္မာမာေနေနာ္ … စာလဲႀကိဳးစား … ဦး၀ဏၰနဲ႔ပဲ စကားေျပာမေနနဲ႔ …” တဲ့။

***
ေမဓာ၀ီ
၁၀၊ ေဖေဖာ္၀ါရီ၊ ၂၀၁၂
၂၁း၅၀ နာရီ