တူညီေသာ္ျငား ... ျခားနားသည္

ၿပီးခဲ့တဲ့ ၾကာသာပေတးေန႔။
ေန႔တ၀က္ အတန္းၿပီးလို႔ အိမ္ကိုေစာေစာ ျပန္ခဲ့တယ္။ ရာသီဥတုက သာသာယာယာ၊ ေနေရာင္က ေတာက္ေတာက္ပပ၊ ဒါေပမဲ့ ေလကေတာ့ ေအးေအးျမျမ တိုက္လို႔ေနတယ္။ ဘိလပ္သူ ဘိလပ္သားမ်ားဟာ ေနေရာင္ျဖိဳးျဖ ပြင့္လာၿပီဆိုတာနဲ႔ ၀တ္စားဆင္ယင္မႈက ခ်က္ခ်င္း ေျပာင္းသြားၾကေတာ့တာပဲ။ ေလေအး ဘယ္ေလာက္တိုက္တိုက္ သူတို႔ပဲ မေအးသလို အတိုေတြ အဟိုက္ေတြ အကပ္ေတြ ၀တ္လို႔၊ ေနကာမ်က္မွန္ႀကီးေတြကိုလည္း မ်က္ႏွာတ၀က္ ဖံုးေအာင္တပ္လို႔ ဂိုက္ထုတ္ၾကပါေတာ့တယ္။ အင္းေလ သူတို႔မလဲ ဒီအခ်ိန္ေလးပဲ ရာသီဥတုက ေကာင္းရွာတာကိုး။ က်မတို႔အေနနဲ႔ေတာ့ ေအးေသးတာမို႔ အက်ႌထူကို မခၽြတ္ရဲေသးပါဘူး။

ေက်ာင္းနဲ႔ အိမ္က လမ္းေလွ်ာက္ရင္ (က်မေျခလွမ္းနဲ႔ဆို) ၄၅ မိနစ္ေလာက္ ၾကာပါတယ္။ အိမ္အျပန္လမ္းမို႔ ေလာစရာမလိုတာေၾကာင့္ ခပ္ျဖည္းျဖည္းပဲ ေလွ်ာက္ေနလိုက္ပါတယ္။ လူတကာက က်မေနာက္က ေက်ာ္ျဖတ္သြားၾကတာေပါ့။ (ျမန္ျမန္ေလွ်ာက္လဲ လူတိုင္း ေက်ာ္တက္ၾကတာပါပဲ။) က်မကလည္းကိုယ့္ေနာက္က ျဖတ္ေက်ာ္သြားတဲ့ လူေတြရဲ႕ ေနာက္ပိုင္းကို ၾကည့္ရင္း ဒီလူကေတာ့ လမ္းေလွ်ာက္ပံုကတမ်ဳိးပါလား၊ ဒီေကာင္မေလးေတာ့ ၀တ္ထားတာ ေဟာ့ေရွာ့ပဲ … လွလိုက္တာ၊ ေဟာ … သူတို႔ စံုတြဲကေတာ့ သိပ္ခ်စ္ၾကမယ့္ပံု၊ ဒီလူႀကီးကေတာ့ တကိုယ္တည္း ကေလး လက္တြန္းလွည္းေလး တြန္းလို႔ပါလား ဆင္ဂဲလ္ ဖားသား ထင္ပါရဲ႕ ... စသျဖင့္ စိတ္ကူးထဲ ထင္ျမင္ခ်က္ေတြ ေပးေနမိတယ္။

တေနရာအေရာက္ က်မေနာက္က လူတေယာက္ ေက်ာ္တက္သြားလို႔ သူ႔ကို လွမ္းၾကည့္ေတာ့ တီရွပ္လက္တိုနဲ႔ ေဘာင္းဘီဖင္ေရွာနဲ႔ လက္ကို ကြထားၿပီး ေျမာက္ႂကြေျမာက္ႂကြ ေလွ်ာက္သြားတာ ေတြ႔ရတယ္။ ဆံပင္ကေတာ့ တိုတိုကပ္ကပ္ နားသယ္စပ္နားမွာ လိုင္းေဖာ္ထားေသးတယ္။ အဲဒီလိုနဲ႔ က်မ မီးပြိဳင့္ေရာက္ခါနီးမွာ အဲဒီလူက မီးပြိဳင့္ဆီ ေရာက္ေနၿပီ။ မီးပြိဳင့္က လူအတြက္ နီထားပါတယ္၊ ဒါေပမဲ့ သူက ခပ္တည္တည္ပဲ လမ္းျဖတ္ကူးသြားတယ္၊ တဖက္က ကားေတြက မီးစိမ္းလို႔ လႊတ္လိုက္ၿပီ။ သူက ေျခလွမ္းမွန္မွန္ လွမ္းရင္း လမ္းျဖတ္ကူးေနတယ္။ က်မက လွမ္းၾကည့္ရင္း အသည္းယားေနတယ္၊ မေတာ္တဆ တိုက္မိရင္ ဒုကၡေပါ့။

အဲဒီအခိုက္ လာေနတဲ့ ကားေတြထဲက ကားနီေလးတစီးက ပြမ္ပြမ္ဆိုၿပီး ဟြန္းအက်ယ္ႀကီး တီးထည့္လိုက္တယ္။ အဲဒီလူက လွမ္းၾကည့္ေတာ့ ကားေမာင္းသူက အရွိန္ကိုေလွ်ာ့ၿပီး လက္ခလယ္ ေထာင္ျပပါေလေရာ။ အဲဒီလူက ဘာရမလဲ ဟိုက တေခ်ာင္းေထာင္ေတာ့ သူက လက္သံုးေခ်ာင္း ျပန္ေထာင္ျပတာေပါ့။ ကားမွန္က တ၀က္ခ်ထားၿပီး ကားေမာင္းသူက အဲဒီလူနားက ကားကို အျဖတ္မွာ ဘာမွန္းမသိဘူး လွမ္းေအာ္ေျပာတယ္။ ျဖစ္ႏိုင္တာကေတာ့ ဆဲတဲ့စကားလံုးပဲ လို႔ ယူဆမိပါတယ္။ ဟိုလူက ပလက္ေဖာင္းေပၚ ေရာက္ေနေပမဲ့ သူလည္း အဆဲခံရေရာာ ေနာက္ျပန္လွည့္ၿပီး ျပစ္ျပစ္ႏွစ္ႏွစ္ ဆဲထည့္လိုက္ျပန္တယ္။ လည္ေခ်ာင္းေက်ာကို ေထာင္ေနတာပဲ။ ျဖဴဆြတ္ေနတဲ့ သူ႔မ်က္ႏွာႀကီးတခုလံုးက နီရဲလို႔။ ကားေမာင္းသူက လူငယ္ အမ်ဳိးသမီးပါ။ ကားထဲမွာလဲ လူအျပည့္နီးပါး ပါတယ္။ ေမာင္းသူေရာ ကားေပၚက ေကာင္မေလးေတြေရာ ဆံပင္ေတြ မေပၚေအာင္ ပု၀ါအနက္ေတြနဲ႔ လံုေအာင္ ထုပ္ထားၾကတယ္။ သူတို႔ ေဒါသေတြက ကိုယ့္ကိုပါ အရွိန္ လာဟပ္သလား မသိဘူး၊ သူတို႔ကို ၾကည့္ၿပီး စိတ္ထဲ ညစ္က်ဳက်ဳ ျဖစ္သြားမိတယ္။

ဒါနဲ႔ ကိုယ့္အလွည့္က်ေတာ့ ျဖတ္ခြင့္ေပးတဲ့ မီးစိမ္းျပတဲ့ထိ စိတ္ရွည္ရွည္ေစာင့္ၿပီးမွ ျဖတ္ကူးလိုက္ပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ဆက္သြားေနရင္း ၃ မိနစ္သာသာေလာက္ သြားအၿပီးမွာ က်မ ေနာက္ကေန ေကာင္ေလး ႏွစ္ေယာက္ ေက်ာ္တက္ၾကျပန္ပါတယ္။ တေယာက္က ကတံုးေပါက္စ၊ ေနာက္တေယာက္ နားရြက္ဖတ္လပ္ ပါတဲ့ ဦးထုပ္ေဆာင္းထားတယ္။ ဦးထုပ္နဲ႔ ေကာင္ေလးက အသားခပ္ညိဳညိဳ၊ ဖလန္နယ္အကြက္ ရွပ္အက်ႌ ၀တ္ထားတယ္။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ လူငယ္သဘာ၀ အာေပါင္အာရင္းသန္သန္ စကားေျပာရင္း သြားေနၾကရာက ကတံုးေလးက ႐ုတ္တရက္ လမ္းတဖက္ကို ျဖတ္ကူးလိုက္တယ္။ အဲဒီေနရာကေတာ့ မီးပြိဳင့္ေတြ ဘာေတြ မရွိပါဘူး။

ကတံုးေလး ျဖတ္ကူးေတာ့ ဦးထုပ္ေလးကလည္း ကမန္းကတန္း လိုက္ကူးတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ သူတို႔နဲ႔ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္မွာ ကားတစီး လာေနျပန္တယ္။ ကတံုးေလးက အရွိန္ျမွင့္ျပီး ေျပးလိုက္ေတာ့ လြတ္သြားေရာ။ ဦးထုပ္ေလးကေတာ့ လမ္းခလယ္က မ်ဥ္းျဖဴေၾကာင္းေပၚ ေရာက္ေနျပီ။ ေရွ႕ဆက္သြားရမလို ရပ္ေနရမလို ဒြိဟျဖစ္ေနတယ္။ ကားကလည္း သူတို႔ကို ျမင္ေတာ့ အရွိန္ေလွ်ာ့ၿပီး ေမာင္းလာတယ္။ သူ ကူးမယ္ဆိုရင္ လြတ္တဲ့ အေနအထားပါပဲ။ ဒါေပမဲ့ သူက ရပ္လိုက္ၿပီး ကားကို ျဖတ္ဖို႔ လက္ျပတယ္။ ကားကလည္း အရွိန္ကို အေတာ္ေလး ေႏွးလိုက္ၿပီး ဘီးလွိမ့္တယ္ဆို႐ံုပဲ ေမာင္းသြားတယ္။ ေကာင္ေလးေရွ႕က အျဖတ္မွာ ေကာင္ေလးက ကားမွန္ျပတင္းကတဆင့္ ေမာင္းသူကို ေဆာရီးလို႔ ေတာင္းပန္လိုက္တယ္။ ေမာင္းတဲ့သူက အသက္ ၆၀ ေလာက္ရွိၿပီလို႔ ယူဆရတဲ့ မ်က္ႏွာျဖဴ အမ်ဳိးသမီးႀကီး တဦးပါ။ သူက ၿပံဳးၿပီး ေခါင္းညိတ္ျပတယ္။ ကားျဖတ္သြားေတာ့မွ ေကာင္ေလးက လမ္းဆက္ကူးၿပီး ေအးေအးေဆးေဆး သူ႔လမ္းသူ ဆက္သြားတယ္။

က်မလည္း သူတို႔ကို ၾကည့္ရင္း သေဘာက်လို႔ တေယာက္ထဲ လမ္းေလွ်ာက္ရင္း ျပံဳးေနမိပါရဲ႕။
***
တေန႔ထဲမွာ တူညီေပမဲ့ ကြဲျပားတဲ့ အျဖစ္အပ်က္ ႏွစ္ခုကို မိနစ္ပိုင္းေလးပဲ ျခားၿပီး ၾကံဳလိုက္ရတာ က်မကို သင္ခန္းစာ ေပးလိုက္သလိုပါပဲ။ တလမ္းလံုး အဲဒီအျဖစ္အပ်က္ ႏွစ္ခုကို တစိမ့္စိမ့္နဲ႔ ေတြးေနမိတယ္။

ပထမလူဟာ သူ႔အတြက္ မီးနီေနတာကို ျဖတ္တဲ့အတြက္ သူမွားတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဒါကို ကားနီက စၿပီး မဆဲဘဲ လစ္လ်ဴ႐ႈလိုက္ရင္ … ႏွစ္ေယာက္လံုး လမ္းလယ္ေခါင္ လူျမင္ကြင္းမွာ ေဒါသေတြနဲ႔ ပူေလာင္စရာ မလိုဘူး။ ဒုတိယလူလည္း ေျပာမယ္ဆိုရင္ မွားတာပါပဲ။ သူလမ္းကူးမယ္ဆိုရင္ ကားရွင္းမရွင္း ၾကည့္ၿပီးမွ ကူးသင့္တယ္။ သူက စကားေျပာရင္း သူ႔သူငယ္ခ်င္းကူးလို႔ မၾကည့္ဘဲ ေျပးကူးလိုက္တယ္၊ ကားနဲ႔တိုးတယ္၊ ဒါေပမဲ့ ကားေမာင္းသူကလည္း နားလည္စြာ အရွိန္ေလွ်ာ့ ေပးတယ္၊ ဒီလူငယ္ကလည္း သူ႔အမွားသူသိလို႔ ေတာင္းပန္တယ္။ ဒီေတာ့ ႏွစ္ဦးႏွစ္ဖက္ ေျပလည္သြားတယ္။ ေဒါသေတြ အမုန္းေတြ ဆဲတာေတြ ခနဲ႔တာ ရိတာ ရန္ေတြ႔တာေတြ အညိွဳးအေတးနဲ႔ အာဃာတေတြ ဘာမွ မရွိေတာ့ဘူး။ အဲဒါေတြက တကယ္တမ္း ကိုယ့္အထုပ္ ကိုယ္ျဖည္ျပေနသလိုပဲ။ ေဘးကၾကည့္ရင္ ရွက္ဖို႔လဲ ေကာင္းပါတယ္။

တကယ္ေတာ့ … ဘယ္ေနရာမဆို လူေတြဟာ ကိုယ္ေပးတဲ့အတိုင္း ကိုယ္တိုင္ ျပန္ရၾကတာခ်ည္းပဲမဟုတ္လား။
***
ေမဓာ၀ီ
၂၄၊ ဧၿပီ၊ ၂၀၁၀
၁၈း၀၉ နာရီ