က်မႏွင့္ ေဆးျမီးရွည္

ၿပီးခဲ့တဲ့ တနလၤာေန႔ ညေန ေက်ာင္းက ျပန္ေရာက္ေတာ့ လူက ႏုန္းခ်ိခ်ိ ျဖစ္ေနတယ္။ အ၀တ္အစားလဲၿပီးခ်ိန္မွာ ခ်မ္းစိမ့္စိမ့္ ျဖစ္လာျပန္ေရာ။ ခဏေနေတာ့ တကိုယ္လံုး ကိုက္ခဲလာတယ္၊ ေျခလက္ေတြက တဆစ္ဆစ္၊ ေခါင္းထဲက တဒိန္းဒိန္းနဲ႔။ ဖ်ားေတာ့မလား မသိဘူး ဆိုၿပီး ေစာင္ျခံဳထဲ ခဏ၀င္ေကြးလိုက္ေသးတယ္။ ေခါင္းေပၚကို ေခါင္းအံုးႀကီးနဲ႔ ဖိၿပီး အိပ္ရာထဲ ၿငိမ္ၿငိမ္ေလး လွဲေနေပမဲ့ သက္သာမလာပါဘူး။ ဒါနဲ႔ ေဆးေသာက္မွပဲ ဆိုတဲ့ အေတြးနဲ႔ မထခ်င္ ထခ်င္ ထမင္းထစားၿပီး အိပ္ရာနံေဘး ေဆးအံဆြဲထဲက ပါရာစီတေမာ တလံုးကို ေရေႏြးၾကမ္း ပူပူနဲ႔ ေသာက္၊ အိပ္ရာထဲ ျပန္၀င္လွဲရင္း ေရာက္တတ္ရာရာ ဟိုဒီေတြးေနမိတယ္။

ပါရာစီတေမာ ေသာက္ၿပီး ေတြးေနမိတာဆိုေတာ့ ေဆးနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ပဲ ဆိုပါေတာ့။ ဟိုေန႔က ဗမာေဆးနဲ႔ ေဆးဘက္၀င္ အပင္ အရြက္ေတြအေၾကာင္း ေရးေတာ့ ေဆးၿမီးတိုလို႔ အမည္တပ္ခဲ့တယ္။ အခုေတာ့ ငယ္ငယ္ထဲက သံုးစြဲခဲ့တဲ့ အဂၤလိပ္ေဆး (အေနာက္တိုင္းေဆး) ေတြ အေၾကာင္း ေရးခ်င္တာနဲ႔ ေဆးၿမီးရွည္လို႔ အမည္ ေပးလိုက္မိပါတယ္။
***
ငယ္ငယ္တုန္းက မိသားစု၀င္ေတြ အကုန္ အဘိုးရဲ႕ အိမ္မွာ စုေနၾကေတာ့ တအိမ္လံုးမွာ ဆရာ၀န္ ၄ ေယာက္ ရွိတယ္။ ဆရာ၀န္ေတြရွိတဲ့ အိမ္ဆိုေတာ့ ေဆးကလည္း ေပါပါတယ္။ အိမ္ရဲ႕ ထမင္းစားခန္းထဲမွာ အမ်ားသံုးတဲ့ ဘံုပိုင္ ေဆးဘီ႐ိုေလးတခု လုပ္ထားတယ္။ ပတ္တီးတို႔ ဂြမ္းတို႔က အစ၊ ဘာမီတြန္ ပါရာစီတေမာတို႔လို အိမ္သံုးေဆးေတြ အလယ္၊ နားက်ပ္တို႔ ေသြးေပါင္ခ်ိန္တဲ့ ကိရိယာတို႔အဆံုး ဘီ႐ိုေလးထဲမွာ အသင့္ ရွိေနတတ္တယ္။ က်မတို႔ မိသားစုပိုင္ အခန္းကေလးထဲမွာေတာ့ အေမ စီစဥ္ထားတဲ့ ေဆးေတြ သီးသန္႔ေပါ့။

အိမ္မွာ ဆရာ၀န္ေတြရွိေပမဲ့ ေတာ္႐ံုတန္႐ံု ဖ်ားတာေလာက္ေတာ့ အေမပဲ က်မတို႔ကို ေဆးကုေပးပါတယ္။ ေခါင္းကိုက္ရင္ ပါရာစီတေမာ၊ အဖ်ားရွိရင္ ဆာလ္ဖာ၊ ႏွာေစးရင္ ဘာမီတြန္၊ လည္ေခ်ာင္းနာရင္ စီဗစ္ ဆိုၿပီး ပါရာစီတေမာကို အေျခခံလို႔ က်န္တာေတြ ျဖည့္စြက္ ထည့္တိုက္လိုက္တာပဲ။ ေနပူစပ္ခါး ေဆာ့တာမ်ားလို႔ မ်က္စိနာတဲ့အခါ မန္က်ည္းေခါက္နဲ႔ မတိုးေတာ့ရင္ တက္ထရာဆိုင္ကလင္းအြိဳင္းမန္႔ ဆိုတဲ့ ေကာ္လို ေစးကပ္ကပ္ မ်က္စဥ္းေဆးႀကီးကို မ်က္လံုးျဖဲၿပီး အတင္း ခပ္ေပးတယ္။ အဲဒီေဆး ခပ္ၿပီးရင္ မ်က္ခြံႏွစ္ခုကို ေကာ္သုတ္ၿပီး ကပ္လိုက္သလို တခါထဲ ဖြင့္လို႔မရေအာင္ ကပ္သြားေတာ့တာပဲ။ ေခ်ာ္လဲလို႔ ဒူးျပဲရင္ေတာ့ အရက္ပ်ံနဲ႔ အနာကိုေဆးၿပီး တင္ခ်ာ အိုင္အိုဒင္း ျဖစ္ျဖစ္၊ ေရႊ၀ါလူးေဆးျဖစ္ျဖစ္ ညွစ္ၿပီး အနာကို ထည့္ေပးတယ္။ စပ္လြန္းလို႔ တ႐ွဴး႐ွဴး တ၀ွဴး၀ွဴး နဲ႔ ေဆြ႕ေဆြ႕ကို ခုန္လို႔။

ဗိုက္ေအာင့္ ေလေအာင့္တာတို႔ ၀မ္းသြားတာတို႔ ဆိုရင္ ဂ်ဲလ္မက္၊ သာလာဆပ္၊ ဘဲလ္ႏ်ဴထြန္ (စာလံုးေပါင္းေတြ မသိပါဘူး၊ ငယ္ငယ္က ထြက္တဲ့ အသံထြက္အတိုင္း မွတ္မိသလို ေရးထားတာ ျဖစ္ပါတယ္၊ မွားရင္ ျပင္ေပးၾကပါ။) တို႔ တိုက္တယ္။ ၀မ္းကိုက္ရင္ေတာ့ မက္ထ႐ိုေပါ့။ အားရွိေအာင္ အေမက အားေဆးလည္း မွန္မွန္ တိုက္ပါေသးတယ္။ ဖ်ဴရာမင္းဘီစီ ဆိုတဲ့ ေဆးလံုးနီနီေလးေတြ၊ နာမည္ကသာ ျဖဴတာ ေဆးက အနီေရာင္မို႔ နီရာမင္းလို႔ ေခၚခဲ့ၾကတယ္။ ေနာက္ၿပီး သံေစာ္နံတဲ့ေဆးလို႔ က်မတို႔ အမည္ေပးထားတဲ့ ဖဲရပ္စ္ဆာလ္ဖိတ္၊ သိပ္မုန္းတဲ့ ေဆးေပါ့။ ေသာက္လိုက္ရင္ ပါးစပ္တခုလံုး သံေခ်းေစာ္ကို နံလို႔။ ေဆာင္းတြင္းဆိုရင္ အေအးဒဏ္ ခံႏိုင္ေအာင္ ငါးၾကီးဆီ တိုက္ေသးတယ္။ ေနာက္ၿပီး အ႐ိုးအဆစ္ သန္မာေအာင္ ကယ္လ္ဆီယမ္ .. တဲ့။ အဲဒီအခ်ိန္က ေသာက္ခဲ့သမွ် ေဆးေတြ အားလံုးကေတာ့ ဘီပီအိုင္က ထုတ္တဲ့ ေဆးေတြခ်ည္းပါပဲ။ အဲဒီကာလတုန္းကေတာ့ တံခါးပိတ္၀ါဒ က်င့္သံုးတာမို႔လား မသိ၊ တ႐ုတ္၊ ထိုင္းနဲ႔ အိႏၵိယက လာတဲ့ ေဆးေတြ မရွိေသးဘူး ထင္ပါရဲ႕။

မိဘေတြကေတာ့ ေစတနာေတြနဲ႔ ေကာင္းႏိုးရာရာေဆးေတြ တိုက္ေကၽြးတာပါပဲ။ က်မကေတာ့ ေရွာင္လို႔ရသမွ် ေရွာင္ၿပီး တတ္ႏိုင္သမွ် မေသာက္ခဲ့ပါဘူး။ အဲ … အေမတိုက္တဲ့ ေသာက္ေဆးေတြနဲ႔ မတိုးေတာ့တဲ့ အဆံုးမွာေတာ့ ဦးေလး၊ အေဒၚ တေယာက္ေယာက္က အပ္ျပဳတ္ေတာ့တာပဲ။ အဲဒီတုန္းက တခါသံုး အပ္ရယ္လို႔ ေခတ္မစားေသးပါဘူး။ ေဆးထိုးအပ္ေတြ ျပဳတ္ၿပီး သံုးၾကတာပဲ။ အိမ္မွာလည္း ေဆးထိုးအပ္နဲ႔ ကိရိယာ တန္ဆာပလာေတြ ျပဳတ္တဲ့ အိုးေသးေသးေလးရွိတယ္။ အဲဒီ အပ္အိုး တည္ၿပီဆိုရင္ အလိုလိုေနရင္း လူက တြန္႔ေနၿပီ။ အပ္အိုးပြက္တဲ့အသံ ဂေလာက္ ဂေလာက္ ဂလပ္ ဂလပ္ဆိုရင္ ဘယ္နားေနရမွန္း မသိေတာ့ဘူး။ ထိုးေဆးဖန္ဗူးကေလးကို တဂၽြိဂၽြိနဲ႔ လွီးေနၿပီဆိုရင္ေတာ့ အလိုက္တသိ အိပ္ရာေပၚေမွာက္ၿပီး ေဆးထိုးခံဖို႔ တင္ပါး အသင့္လွန္ေပး ထားရပါေတာ့တယ္။ ေဆးထိုးခံၿပီးရင္ေတာ့ နာလို႔မဆံုး၊ ပြတ္ေပးခိုင္းလို႔ မဆံုးေတာ့ဘူး။ ေျခေထာက္ၾကီးေတာင္ တန္းသြားသလိုလို လမ္းလည္း သိပ္မေလွ်ာက္ ႏိုင္ေတာ့တာမို႔ အေဖက ခ်ီၿပီး အိပ္ရာထဲ ပို႔ေပးရတဲ့ အထိပဲ။

အေဒၚေတြ ဦးေလးေတြ တာ၀န္အသီးသီးနဲ႔ တၿမိဳ႕ တနယ္ တျပည္တရြာကို သြားၾကတဲ့ အခါမွာေတာ့ အိမ္နားက ေဆးခန္းေလးေတြကိုပဲ အားကိုးရျပန္တယ္။ မိသားစုဆရာ၀န္လို ျဖစ္ေနတဲ့ သူတို႔က က်မတို႔နဲ႔ အဆင္ေျပမယ့္ ေသာက္ေနက် ေဆးမ်ဳိးေတြပဲ ေပးၿပီး ကုသေပးခဲ့ၾကတယ္။ ခရီးသြားဖို႔ရွိရင္လည္း အေမတို႔က ေဆး၀ါးအစံုအလင္ ထည့္သြားေနက်ဆိုေတာ့ ေထြေထြထူထူး ဒုကၡ မေရာက္ခဲ့ၾကဘူး။

အဲ … မိသားစုနဲ႔မဟုတ္ဘဲ က်မနဲ႔ ႐ံုးကအမႀကီး ႏွစ္ေယာက္ထဲ မႏၱေလးသြားရတဲ့ အခါမွာေတာ့ က်မ ဒုကၡ လွလွ ေတြ႔ေတာ့တာပါပဲ။ မႏၱေလးေရာက္ေတာ့ ၿမိဳ႕ခံအသိတေယာက္က ရွမ္းဆိုင္မွာ လိုက္ေကၽြးပါတယ္။ ရွမ္း႐ိုးမ လို႔ထင္တာပဲ။ ေသခ်ာေတာ့ မမွတ္မိေတာ့ပါဘူး။ အဲဒီဆိုင္မွာ စားၿပီး တညလံုး ၀မ္းေတြ သြားလိုက္တာ မွတ္မွတ္ရရ ၂၁ ခါ။ တညလံုး မအိပ္ရဘူး။ မိုးလင္းေတာ့ တည္းတဲ့ ဟိုတယ္ကို ဆရာ၀န္ ေခၚခိုင္းတဲ့အခါ တနဂၤေႏြေန႔မို႔ ေခၚမရဘူး ေျပာတယ္။ ဒါနဲ႔ သူတို႔ညႊန္းတဲ့ ေၾကးမံု ေဆးခန္းကိုသြားေတာ့ ေဆးခန္းက ပုလင္းခ်ိတ္တဲ့ ေဆးခန္းျဖစ္ေနပါတယ္။ ေဆးခန္းတခန္းလံုး ပက္လက္ကုလားထုိင္ ခံုတန္းလ်ားရွည္ေလးေတြ ေဘးမွာ ပုလင္းခ်ိတ္ဖို႔ တိုင္ကေလးေတြ ထူလို႔။ လူသန္သန္မာမာႀကီး တေယာက္လည္း ပက္လက္ကုလားထိုင္ေပၚမွာ ေအးေအးလူလူ ထိုင္ရင္း ေဆးသြင္းခံေနတာ ျမင္ခဲ့ပါေသးတယ္။

ဆရာ၀န္မႀကီးက အေျပာဆိုးဆိုး ထြားထြားက်ဳိင္းက်ဳိင္းႀကီး။
“နင္ဒီေလာက္၀မ္းသြားေနတာ ပုလင္းခ်ိတ္ရမယ္” တဲ့ … ။
“က်မ ပုလင္းမခ်ိတ္ခ်င္ဘူး … အခ်ိန္လည္း မရဘူး၊ ကိစၥရွိေသးတယ္၊ ေသာက္ေဆးပဲ ေပးပါ”
သူေရးေပးတဲ့ မ်ားျပားလွစြာေသာ ေဆးေတြ ၀ယ္၊ တႀကိမ္ပဲ ေသာက္ရေသးတယ္ လူက ေပ်ာ့ေခြႏုန္းခ်ိ သြားေတာ့တာပဲ။ က်မနဲ႔အတူပါလာတဲ့ အမႀကီးလဲ ဘာလုပ္ရမွန္းမသိ ေျခမကိုင္မိ လက္မကိုင္မိ ျဖစ္ကုန္ေရာ။ ဒါနဲ႔ ရန္ကုန္အိမ္ကို ဖုန္းဆက္ၿပီး အက်ဳိးအေၾကာင္းေျပာေတာ့ အိမ္က အမလတ္ ညႊန္ၾကားတဲ့ ေဆးေတြကိုပဲ ဟိုတယ္က လူတေယာက္ကို ထြက္၀ယ္ခိုင္းၿပီး ေသာက္ေတာ့မွ သက္သာခဲ့ရတယ္။ အဲဒီလိုမ်ဳိး ၾကံဳရၿပီးတဲ့ ေနာက္ပိုင္း ဘယ္သြားသြား ေဆး၀ါးအစံုအလင္နဲ႔ သြားရေတာ့တာပဲ။

ဒီလာမယ္ဆိုေတာ့ ဦးရီးေတာ္က ဆရာ၀န္ျဖစ္ေပမဲ့ အေမက က်မအတြက္ လိုအပ္မယ္ထင္တဲ့ ေဆးေတြ ထည့္ေပးလိုက္ပါတယ္။ ပံုမွာျမင္ရတဲ့ ေဆးေတြကေတာ့ အေမေပးလိုက္တဲ့ ေဆးထဲက တခ်ဳိ႕တေလပါ။ ပါရာစီတေမာ၊ ဒိုင္ဂ်င္း၊ အဲအိတ္စ္၊ အမ္ပက္ဆလင္၊ ကီးမို႔စ္၊ ဘာမီတြန္၊ အမ္အိုအမ္၊ စေတလ္မေတးလ္နဲ႔ ဒီကိုေတးလ္၊ ထိခိုက္ရွနာအတြက္ ဘီတာဒင္း လိမ္းေဆးရည္၊ အရက္ပ်ံထုတ္ကေလးေတြနဲ႔ ဇမ္းဘတ္ေပါ့။ ဇမ္းဘတ္ကေတာ့ စကၤာပူက မိတ္ေဆြတေယာက္ အေမ့အတြက္ ေပးတဲ့ဟာကို ယူလာခဲ့တာပါ။ ေၾသာ္ … ဟိုအလံုးေလးေတြက က်မ ဆံပင္ကၽြတ္တယ္ဆိုလို႔ အေမက ဆံပင္ထဲ ထည့္ရေအာင္ ၀ယ္လာခဲ့ေပးတာ။ ဆံပင္အတြက္ အားေဆး ဆိုပါေတာ့။

ေရာက္ကတည္းက ေထြေထြထူးထူး သိပ္မျဖစ္ေတာ့ ပါရာစီတေမာနဲ႔ ဒိုင္ဂ်င္းေလာက္ပဲ အလြန္ဆံုး ေသာက္ျဖစ္တယ္။ တျခားေဆးေတြ ေဖာက္ကို မေဖာက္ရေသးတာ။ ၾကာရင္ ရက္လြန္ကုန္ေတာ့မယ္။ ခုလို ေဆးေတြကို တကူးတက သယ္လာခဲ့ရတာ ဒီက ေဆးေတြက မေကာင္းလို႔လည္း မဟုတ္၊ အထင္ေသးလို႔လည္း မဟုတ္ပါဘူး။ ေဆးေတြက အလြန္ေကာင္းပါတယ္။ တခ်ဳိ႕ေဆးေတြက ဦးရီးေတာ္ဆီကလည္း အလကားရသလို ေက်ာင္းသားမို႔ ေဆးဖိုးလည္း ေထြေထြထူးထူး မကုန္ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ က်မ ဒီကေဆးေတြ ခုထိ ေသခ်ာ မေသာက္ျဖစ္ခဲ့ပါ။ ခံႏိုင္ရည္ စြမ္းအားဆိုတာ တအိမ္ထဲေနတဲ့ ညီအမခ်င္းေတာင္ တေယာက္နဲ႔ တေယာက္ တူၾကတာမွ မဟုတ္ဘဲ။ ဒါေၾကာင့္ ေဆးေတြက ေကာင္းေပမဲ့ ကိုယ္နဲ႔ အကၽြမ္းတ၀င္ မရွိတဲ့အတြက္ ျဖစ္လာမယ့္ ေဘးထြက္ ဆိုးက်ဳိးေတြကိုေတာ့ က်မ ေၾကာက္တယ္။

တကယ္ေတာ့ ေဆးၿမီးတိုရယ္ ေဆးၿမီးရွည္ရယ္ မဟုတ္ပါဘူး။ ကိုယ္နဲ႔ အသံုးတည့္ရင္၊ ကိုယ့္အတြက္ အဆင္ေျပရင္၊ ၿပီးေတာ့ .... တကယ္တမ္း လိုအပ္လာခဲ့ရင္ … က်မကေတာ့ ဘာေဆးမဆို ေသာက္ျဖစ္မွာပါပဲ။ အဓိကက ေရာဂါ ေပ်ာက္ကင္းဖုိ႔ပဲ မဟုတ္လား။
***
ေမဓာ၀ီ
၅၊ ဧၿပီ၊ ၂၀၀၉
၁၁း၂၁ နာရီ