ဒီေန႔ (၁၇ ဒီဇင္ဘာ ၂၀၁၇) ထုတ္ ျမန္မာတိုင္းမ္ေန႔စဥ္သတင္းစာမွာ ပါတဲ့ ကြၽန္မရဲ႕ ေဆာင္းပါး ...
***
***
ဒီဇင္ဘာလ ၁၃ ရက္ေန႔က စလို႔ ၁၆ ရက္အထိ ျမန္မာႏိုင္ငံတဝန္းလံုးက စာေရးဆရာမ်ား၊ စာေပပညာရွင္မ်ား ပါဝင္တဲ့ စာေပညီလာခံႀကီးကို ျခိမ့္ျခိမ့္သဲ က်င္းပႏုိင္ခဲ့ပါတယ္။
.
ကၽြန္မ တသက္မွာ ဒီတခါပဲ ၾကံဳေတြ႕ဖူးတဲ့ စာေပညီလာခံႀကီးမို႔ ဖြင့္ပြဲကတည္းက သြားေရာက္ အားေပးခ်င္ေပမဲ့ အလုပ္ တဖက္နဲ႔ မသြားႏိုင္ခဲ့ဘူး။ ဒုတိယေန႔ ျဖစ္တဲ့ ဒီဇင္ဘာ ၁၄ ရက္ေန႔မွာေတာ့ မျဖစ္ျဖစ္ေအာင္ သြားမယ္ ဆံုးျဖတ္ၿပီး အေရာက္သြားခဲ့ပါတယ္။
.
ညီလာခံက်င္းပတဲ့ မင္းဓမၼလမ္း ျမန္မာကြန္ဗန္းရွင္းစန္တာကို ေရာက္သြားခ်ိန္ အခန္းအသီးသီးမွာ စာေပ စကားဝိုင္းေတြ စတင္ေတာ့မွာမို႔ “ဝတၳဳတိုအေတြးနဲ႔ ေခတ္ၿပိဳင္ခံစားမႈ” အမည္ရ စာေပစကားဝိုင္း က်င္းပမယ့္ အခန္းဆီကို ေရြးခ်ယ္ ဝင္ေရာက္ခဲ့ပါတယ္။ ဒီစကားဝိုင္းမွာ ေမာ္ဒေရတာအျဖစ္ ဆရာညီပုေလးက ေဆာင္ရြက္ၿပီး ပါဝင္ ေဆြးေႏြး ၾကသူေတြကေတာ့ ဆရာဆူးငွက္၊ ဆရာစိုးလႈိင္တင့္၊ ဆရာကို႐ိုးကြန္႔နဲ႔ ဆရာထက္ႏိုင္တို႔ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။
.
ဆရာဆူးငွက္က ႏွစ္အလိုက္ ေျပာင္းလဲလာတဲ့ မႏၲေလးၿမိဳ႕နဲ႔ အဲဒီေခတ္က အျဖစ္အပ်က္ ေခတ္ၿပိဳင္ခံစားမႈေတြကို ဝတၳဳတို အေနနဲ႔ေရးဖြဲ႕ရာမွာ စာေပကင္ေပတိုင္ လို႔ ေခၚတဲ့ စာေပစိစစ္ေရး လက္က လြတ္ေအာင္ အတတ္ပညာသံုးၿပီး ေရးဖြဲ႕ၾကရေၾကာင္း၊ ဆရာညီပုေလးရဲ႕ စပါးႀကီးေျမြ၊ လ်က္ဆားတတို႔ စတဲ့ ဝတၳဳေတြနဲ႔ ဥပမာေပးခဲ့ပါတယ္။ ဆရာစိုးလႈိင္တင့္ကေတာ့ စိစစ္ေရးကလြတ္ေအာင္ ဝကၤဝုတၱိေတြနဲ႔ အဝွက္လြန္ျပန္ေတာ့လည္း စာဖတ္သူေတြ နားမလည္ရင္ ေရးတဲ့သူဘက္က ႐ႈံးတယ္လို႔ ဆိုသြားပါတယ္။
.
အဲဒီကိစၥနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ကၽြန္မ ေမးခ်င္ပါလ်က္ အခ်ိန္ကို ငဲ့ကြက္လို႔ မေမးခဲ့ရတဲ့ ေမးခြန္းေလး တစ္ခုကို ဒီေနရာက ေမးပါရေစ ဆရာမ်ားရွင့္ ။
.
စာေပစိစစ္ေရးေခတ္ကို ကၽြန္မကိုယ္တိုင္လည္း ခါးသီးစြာ ၾကံဳခဲ့ရဖူးပါတယ္။ လစဥ္ထုတ္ မဂၢဇင္းေတြရဲ႕ တခ်ဳိ႕စာမ်က္ႏွာေတြ ေငြမင္ သုတ္ခံရ စုတ္ျဖဲခံရတာကေတာ့ ကိုယ္က စာဖတ္သူ ဘဝမွာ မၾကာခဏ ေတြ႕ရပါတယ္။ ေငြမင္ေတြကို ေနေရာင္နဲ႔ ေထာင္ဖတ္၊ ေကာ္ကပ္ထားရင္ ေရေႏြးေငြ႕နဲ႔ ခြါဖတ္ စသျဖင့္ ခဲရာခက္ဆစ္ ဖတ္ခဲ့ၾကၿပီး ပိတ္ထားတဲ့ စာကမွ ပိုေကာင္းတယ္လို႔ေတာင္ ထင္မိပါေသးတယ္။
.
ကိုယ္တိုင္ အပတ္စဥ္ထုတ္ ဂ်ာနယ္ေလး တေစာင္ လုပ္ခဲ့စဥ္မွာ စာေပစိစစ္ေရးကို မခ်စ္ေသာ္လည္း ေအာင့္ကာ နမ္းခဲ့ရပါတယ္။ အပတ္စဥ္ စာမူၾကမ္း တင္တဲ့အခါ ခြင့္ျပဳမိန္႔ ျပန္ခ်ေပးတဲ့ အန္တီႀကီးကို အပတ္စဥ္တိုင္း ပါတိတ္လံုခ်ည္ ေပးခဲ့ရတယ္။ စိစစ္ေရးက တာဝန္အရွိဆံုး ဗိုလ္မွဴးကိုလည္း ရံဖန္ရံခါ ပန္ကာတို႔ ေပါင္းအိုးတို႔လို လိုအပ္ခ်က္ေတြ ျဖည့္ဆည္းေပးခဲ့ရပါတယ္။ ဂ်ာနယ္ထြက္လို႔ အေခ်ာတင္ျပန္ေတာ့ စာလံုးေပါင္း အက်အေပါက္ ပါရင္ စာေရးဆရာေတြကိုတြင္ မကပါဘူး သူတို႔ကိုပါ ေတာင္းပန္ရပါေသးတယ္။
.
ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ ေငြမင္အုပ္၊ အမည္းအုပ္တဲ့ စနစ္ မထားေတာ့ပါဘူး။ စာေပစိစစ္ေရးက ျဖဳတ္တယ္ အုပ္တယ္ ဆိုတာမ်ဳိး အထင္မခံႏိုင္ေတာ့လို႔ တခါတည္း ျဖဳတ္၊ စာျပန္စီၿပီးမွ စာေစာင္ကို အေခ်ာပံုႏွိပ္ေစပါတယ္။ အပတ္စဥ္ အလ်ဥ္မီေအာင္ ထုတ္ရတဲ့ ဂ်ာနယ္အေနနဲ႔ စိစစ္ေရးက က်ၿပီးမွ ပံုႏွိပ္ဖို႔ဆိုတာ မျဖစ္ႏိုင္ပါဘူး။ စိစစ္ေရးကို တင္ထားကတည္းက စ,႐ိုက္ေနရပါၿပီ။
.
တခါေတာ့ စိစစ္ေရးက ျဖဳတ္ခိုင္းတဲ့ စာတေၾကာင္းကို မျဖဳတ္ဘဲ ႐ိုက္လိုက္မိလို႔ စိုးရိမ္စြာနဲ႔ မွင္အမည္းေတြ အုပ္လိုက္မိပါတယ္။ အေခ်ာတင္ေတာ့ ျပႆနာတက္ေတာ့ တာပါပဲ။ ဂ်ာနယ္ရဲ႕ တာဝန္ရွိသူကို စိစစ္ေရးက ဆင့္ေခၚေတာ့ ကၽြန္မပဲ သြားလိုက္ရပါတယ္။
.
ဗိုလ္မွဴးဆိုသူက ကၽြန္မကို ခုလို ေမးပါတယ္။
“ဒီစာသားကို ျဖဳတ္ခိုင္းတာ ခင္ဗ်ား သိသလား”
“ဟုတ္ကဲ့ သိပါတယ္”
“သိတယ္ဆိုရင္ ဘာျဖစ္လို႔ မျဖဳတ္တာလဲ”
“ေမ့ၿပီး မျဖဳတ္မိတာပါ”
“ဒါဆို ခင္ဗ်ားကို ဘယ္သူက ခိုင္းလို႔ အမည္းအုပ္တာလဲ …”
“ရွင္ …”
“ဘယ္သူက အမည္းေတြ အုပ္ခိုင္းတာလဲ”
“အမည္းအုပ္ခိုင္းတာက ကၽြန္မက ခိုင္းတာပါ”
“မဟုတ္ဘူးေလ … အမည္းမအုပ္ရဘူးဆိုတာ မသိဘူးလား၊ ခင္ဗ်ားကို ဘယ္အဖြဲ႕အစည္းက ခုလို အမည္းအုပ္ခိုင္းတာလဲ”
.
ကၽြန္မ အံ့ၾသသြားပါတယ္။ စာေၾကာင္းတေၾကာင္း အမည္းအုပ္တဲ့ ကိစၥကို ဘယ္အဖြဲ႕အစည္းက ခိုင္းတာလဲ ဆိုၿပီး ႏိုင္ငံေရးနဲ႔ မၿငိၿငိေအာင္ အတင္းသြတ္သြင္းေနေတာ့တာပဲ လို႔ စိတ္ထဲက ေရရြတ္ရင္း ခုလို ျပန္ေျပာလိုက္တယ္။
.
“ဒီလိုပါ၊ ဒီစာေၾကာင္းကို ျဖဳတ္ခိုင္းတာ မျဖဳတ္မိဘဲ ႐ိုက္ၿပီးမွ သိေတာ့ ကၽြန္မက စိုးရိမ္ၿပီး တိုက္က ကေလးေတြကို အမည္းနဲ႔ အကုန္လိုက္အုပ္ခိုင္းလိုက္တာပါ၊ ဒါေၾကာင့္ အမည္းအုပ္တဲ့ ကိစၥက ကၽြန္မကသာ ကေလးေတြကို ခိုင္းတာပါ၊ ကၽြန္မကို ဘယ္သူကမွ ခိုင္းတာ မဟုတ္ပါဘူး”
.
“အင္း … ခင္ဗ်ားတို႔ဂ်ာနယ္က မိန္းကေလးေတြ လုပ္ေနလို႔ ခြင့္လႊတ္လိုက္မယ္၊ မဟုတ္ရင္ ဂ်ာနယ္ အပိတ္ခံရမွာ”
.
ကၽြန္မ တသက္မွာ ဒီတခါပဲ ၾကံဳေတြ႕ဖူးတဲ့ စာေပညီလာခံႀကီးမို႔ ဖြင့္ပြဲကတည္းက သြားေရာက္ အားေပးခ်င္ေပမဲ့ အလုပ္ တဖက္နဲ႔ မသြားႏိုင္ခဲ့ဘူး။ ဒုတိယေန႔ ျဖစ္တဲ့ ဒီဇင္ဘာ ၁၄ ရက္ေန႔မွာေတာ့ မျဖစ္ျဖစ္ေအာင္ သြားမယ္ ဆံုးျဖတ္ၿပီး အေရာက္သြားခဲ့ပါတယ္။
.
ညီလာခံက်င္းပတဲ့ မင္းဓမၼလမ္း ျမန္မာကြန္ဗန္းရွင္းစန္တာကို ေရာက္သြားခ်ိန္ အခန္းအသီးသီးမွာ စာေပ စကားဝိုင္းေတြ စတင္ေတာ့မွာမို႔ “ဝတၳဳတိုအေတြးနဲ႔ ေခတ္ၿပိဳင္ခံစားမႈ” အမည္ရ စာေပစကားဝိုင္း က်င္းပမယ့္ အခန္းဆီကို ေရြးခ်ယ္ ဝင္ေရာက္ခဲ့ပါတယ္။ ဒီစကားဝိုင္းမွာ ေမာ္ဒေရတာအျဖစ္ ဆရာညီပုေလးက ေဆာင္ရြက္ၿပီး ပါဝင္ ေဆြးေႏြး ၾကသူေတြကေတာ့ ဆရာဆူးငွက္၊ ဆရာစိုးလႈိင္တင့္၊ ဆရာကို႐ိုးကြန္႔နဲ႔ ဆရာထက္ႏိုင္တို႔ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။
.
ဆရာဆူးငွက္က ႏွစ္အလိုက္ ေျပာင္းလဲလာတဲ့ မႏၲေလးၿမိဳ႕နဲ႔ အဲဒီေခတ္က အျဖစ္အပ်က္ ေခတ္ၿပိဳင္ခံစားမႈေတြကို ဝတၳဳတို အေနနဲ႔ေရးဖြဲ႕ရာမွာ စာေပကင္ေပတိုင္ လို႔ ေခၚတဲ့ စာေပစိစစ္ေရး လက္က လြတ္ေအာင္ အတတ္ပညာသံုးၿပီး ေရးဖြဲ႕ၾကရေၾကာင္း၊ ဆရာညီပုေလးရဲ႕ စပါးႀကီးေျမြ၊ လ်က္ဆားတတို႔ စတဲ့ ဝတၳဳေတြနဲ႔ ဥပမာေပးခဲ့ပါတယ္။ ဆရာစိုးလႈိင္တင့္ကေတာ့ စိစစ္ေရးကလြတ္ေအာင္ ဝကၤဝုတၱိေတြနဲ႔ အဝွက္လြန္ျပန္ေတာ့လည္း စာဖတ္သူေတြ နားမလည္ရင္ ေရးတဲ့သူဘက္က ႐ႈံးတယ္လို႔ ဆိုသြားပါတယ္။
.
အဲဒီကိစၥနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ကၽြန္မ ေမးခ်င္ပါလ်က္ အခ်ိန္ကို ငဲ့ကြက္လို႔ မေမးခဲ့ရတဲ့ ေမးခြန္းေလး တစ္ခုကို ဒီေနရာက ေမးပါရေစ ဆရာမ်ားရွင့္ ။
.
စာေပစိစစ္ေရးေခတ္ကို ကၽြန္မကိုယ္တိုင္လည္း ခါးသီးစြာ ၾကံဳခဲ့ရဖူးပါတယ္။ လစဥ္ထုတ္ မဂၢဇင္းေတြရဲ႕ တခ်ဳိ႕စာမ်က္ႏွာေတြ ေငြမင္ သုတ္ခံရ စုတ္ျဖဲခံရတာကေတာ့ ကိုယ္က စာဖတ္သူ ဘဝမွာ မၾကာခဏ ေတြ႕ရပါတယ္။ ေငြမင္ေတြကို ေနေရာင္နဲ႔ ေထာင္ဖတ္၊ ေကာ္ကပ္ထားရင္ ေရေႏြးေငြ႕နဲ႔ ခြါဖတ္ စသျဖင့္ ခဲရာခက္ဆစ္ ဖတ္ခဲ့ၾကၿပီး ပိတ္ထားတဲ့ စာကမွ ပိုေကာင္းတယ္လို႔ေတာင္ ထင္မိပါေသးတယ္။
.
ကိုယ္တိုင္ အပတ္စဥ္ထုတ္ ဂ်ာနယ္ေလး တေစာင္ လုပ္ခဲ့စဥ္မွာ စာေပစိစစ္ေရးကို မခ်စ္ေသာ္လည္း ေအာင့္ကာ နမ္းခဲ့ရပါတယ္။ အပတ္စဥ္ စာမူၾကမ္း တင္တဲ့အခါ ခြင့္ျပဳမိန္႔ ျပန္ခ်ေပးတဲ့ အန္တီႀကီးကို အပတ္စဥ္တိုင္း ပါတိတ္လံုခ်ည္ ေပးခဲ့ရတယ္။ စိစစ္ေရးက တာဝန္အရွိဆံုး ဗိုလ္မွဴးကိုလည္း ရံဖန္ရံခါ ပန္ကာတို႔ ေပါင္းအိုးတို႔လို လိုအပ္ခ်က္ေတြ ျဖည့္ဆည္းေပးခဲ့ရပါတယ္။ ဂ်ာနယ္ထြက္လို႔ အေခ်ာတင္ျပန္ေတာ့ စာလံုးေပါင္း အက်အေပါက္ ပါရင္ စာေရးဆရာေတြကိုတြင္ မကပါဘူး သူတို႔ကိုပါ ေတာင္းပန္ရပါေသးတယ္။
.
ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ ေငြမင္အုပ္၊ အမည္းအုပ္တဲ့ စနစ္ မထားေတာ့ပါဘူး။ စာေပစိစစ္ေရးက ျဖဳတ္တယ္ အုပ္တယ္ ဆိုတာမ်ဳိး အထင္မခံႏိုင္ေတာ့လို႔ တခါတည္း ျဖဳတ္၊ စာျပန္စီၿပီးမွ စာေစာင္ကို အေခ်ာပံုႏွိပ္ေစပါတယ္။ အပတ္စဥ္ အလ်ဥ္မီေအာင္ ထုတ္ရတဲ့ ဂ်ာနယ္အေနနဲ႔ စိစစ္ေရးက က်ၿပီးမွ ပံုႏွိပ္ဖို႔ဆိုတာ မျဖစ္ႏိုင္ပါဘူး။ စိစစ္ေရးကို တင္ထားကတည္းက စ,႐ိုက္ေနရပါၿပီ။
.
တခါေတာ့ စိစစ္ေရးက ျဖဳတ္ခိုင္းတဲ့ စာတေၾကာင္းကို မျဖဳတ္ဘဲ ႐ိုက္လိုက္မိလို႔ စိုးရိမ္စြာနဲ႔ မွင္အမည္းေတြ အုပ္လိုက္မိပါတယ္။ အေခ်ာတင္ေတာ့ ျပႆနာတက္ေတာ့ တာပါပဲ။ ဂ်ာနယ္ရဲ႕ တာဝန္ရွိသူကို စိစစ္ေရးက ဆင့္ေခၚေတာ့ ကၽြန္မပဲ သြားလိုက္ရပါတယ္။
.
ဗိုလ္မွဴးဆိုသူက ကၽြန္မကို ခုလို ေမးပါတယ္။
“ဒီစာသားကို ျဖဳတ္ခိုင္းတာ ခင္ဗ်ား သိသလား”
“ဟုတ္ကဲ့ သိပါတယ္”
“သိတယ္ဆိုရင္ ဘာျဖစ္လို႔ မျဖဳတ္တာလဲ”
“ေမ့ၿပီး မျဖဳတ္မိတာပါ”
“ဒါဆို ခင္ဗ်ားကို ဘယ္သူက ခိုင္းလို႔ အမည္းအုပ္တာလဲ …”
“ရွင္ …”
“ဘယ္သူက အမည္းေတြ အုပ္ခိုင္းတာလဲ”
“အမည္းအုပ္ခိုင္းတာက ကၽြန္မက ခိုင္းတာပါ”
“မဟုတ္ဘူးေလ … အမည္းမအုပ္ရဘူးဆိုတာ မသိဘူးလား၊ ခင္ဗ်ားကို ဘယ္အဖြဲ႕အစည္းက ခုလို အမည္းအုပ္ခိုင္းတာလဲ”
.
ကၽြန္မ အံ့ၾသသြားပါတယ္။ စာေၾကာင္းတေၾကာင္း အမည္းအုပ္တဲ့ ကိစၥကို ဘယ္အဖြဲ႕အစည္းက ခိုင္းတာလဲ ဆိုၿပီး ႏိုင္ငံေရးနဲ႔ မၿငိၿငိေအာင္ အတင္းသြတ္သြင္းေနေတာ့တာပဲ လို႔ စိတ္ထဲက ေရရြတ္ရင္း ခုလို ျပန္ေျပာလိုက္တယ္။
.
“ဒီလိုပါ၊ ဒီစာေၾကာင္းကို ျဖဳတ္ခိုင္းတာ မျဖဳတ္မိဘဲ ႐ိုက္ၿပီးမွ သိေတာ့ ကၽြန္မက စိုးရိမ္ၿပီး တိုက္က ကေလးေတြကို အမည္းနဲ႔ အကုန္လိုက္အုပ္ခိုင္းလိုက္တာပါ၊ ဒါေၾကာင့္ အမည္းအုပ္တဲ့ ကိစၥက ကၽြန္မကသာ ကေလးေတြကို ခိုင္းတာပါ၊ ကၽြန္မကို ဘယ္သူကမွ ခိုင္းတာ မဟုတ္ပါဘူး”
.
“အင္း … ခင္ဗ်ားတို႔ဂ်ာနယ္က မိန္းကေလးေတြ လုပ္ေနလို႔ ခြင့္လႊတ္လိုက္မယ္၊ မဟုတ္ရင္ ဂ်ာနယ္ အပိတ္ခံရမွာ”
”ေၾသာ္ … ဟုတ္ကဲ့ ေက်းဇူးပါ ဗိုလ္မွဴး”
ကိုယ္ကလည္း မမွားဘဲ ကိုယ္က အႀကိမ္းခံရ၊ ၿပီးေတာ့ ကိုယ္ကပဲ ေက်းဇူးတင္စကားေျပာရ … အဲဒီဘဝကို အင္မတန္ စက္ဆုပ္မိခဲ့တယ္။
ဒီ့ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ ဂ်ာနယ္ကို လံုးဝ ရပ္နားခဲ့လိုက္ပါတယ္။ မရပ္နားခင္ ေနာက္ဆံုးစာအုပ္မွာ ကၽြန္မ ေရးခဲ့တဲ့ “ေလွ်ာက္ခဲ့ဖူးေသာ လမ္းကေလး” ဆိုတဲ့ အက္ေဆးမွာလည္း တပိုဒ္ေလာက္ အျဖဳတ္ခံ လိုက္ရပါေသးတယ္။
.
အဲဒါကေတာ့ စာေပစိစစ္ေရးေခတ္မွာ ကၽြန္မၾကံဳခဲ့ရတဲ့ ခါးသီးမႈပါ။ အဲဒီေခတ္မွာ စိစစ္ေရးက လြတ္ေအာင္ အတတ္ပညာေတြနဲ႔ ေရးၾကတဲ့ ဝတၳဳ ေဆာင္းပါး အက္ေဆးေလးေတြကို ကၽြန္မ အလြန္သေဘာက်ခဲ့တယ္။ ကိုယ္တိုင္ ေရးတဲ့အခါမွာလည္း ဟိုလိုလို ဒီလိုလို သြယ္ဝိုက္ၿပီး ေရးခဲ့တာေတြ အမ်ားႀကီးပါပဲ။
.
အခု စာေပစိစစ္ေရး မရွိေတာ့တဲ့ ေခတ္မွာ လြတ္လပ္ ပြင့္လင္းစြာ ေရးသားႏိုင္ၾကတာ ဝမ္းသာစရာပါ။ ဒါေပမဲ့ ကၽြန္မအေနနဲ႔ အရင္ စိစစ္ေရးေခတ္က လွ်ဳိ႕ဝွက္စြာ ေရးသားခဲ့ၾကၿပီး အဓိပၸါယ္ အမ်ဳိဳးမ်ဳိး ေတြးယူႏိုင္တဲ့ ဝတၳဳေတြေလာက္ မစြဲမိတာ အမွန္ပါပဲ၊ ဒီေတာ့ ကၽြန္မေမးခ်င္တာက လြတ္လပ္စြာ ဖြင့္ေရးခြင့္ရတဲ့ အခါ အတတ္ပညာပိုင္း အားနည္းသြားတာလား၊ ဆရာတို႔အေနနဲ႔ အဲဒီကိစၥကို ဘယ္လို ယူဆပါသလဲ ဆိုတဲ့ ေမးခြန္းေလးပါပဲ။
***
ဆက္လက္ၿပီး ဆရာကို႐ိုးကြန္႔ရဲ႕ ေဆြးေႏြးခ်က္ကို နားေထာင္တဲ့အခါ …
စာေရးဆရာအမ်ားစုဟာ ၿမိဳ႕ေနလူတန္းစားေတြ ျဖစ္တဲ့အတြက္ ေခတ္ၿပိဳင္ခံစားမႈကို ေရးဖြဲ႕တဲ့အခါ ၿမိဳ႕မွာ ေန႔တိုင္းႀကံဳေတြ႕ရတဲ့ ကားၾကပ္တာေတြ၊ ၿမိဳ႕ျပရဲ႕ ဒုကၡေတြ စသျဖင့္သာ မ်ားေသာအားျဖင့္ ေရးဖြဲ႕ၾကေၾကာင္း၊ ျမန္မာႏိုင္ငံတဝွမ္းက တိုင္းရင္းသားေတြ ေက်းလက္ေဒသေတြရဲ႕ ပံုရိပ္ေတြ၊ ေရးဖြဲ႕စရာေတြ အမ်ားႀကီး ရွိေပမဲ့ အျပည့္အဝ မေရးဖြဲ႕ႏိုင္ခဲ့ၾကေၾကာင္း၊ ဒီလိုေဒသေတြကို သြားေရာက္ႏိုင္ဖို႔က လိုအပ္ခ်က္ အခက္အခဲေတြ အမ်ားႀကီးရွိေၾကာင္း၊ အစိုးရက ျဖစ္ေစ, ဌာနဆိုင္ရာျဖစ္ေစ, စီးပြါးေရး လုပ္ငန္းရွင္ေတြ ျဖစ္ေစ ကူညီဖို႔ လိုအပ္ေၾကာင္း၊ စာေရးဆရာေတြမွာ ေရးဖို႔လက္ေတြ, ေရးႏိုင္တဲ့ ဦးေႏွာက္ေတြ ရွိေပမဲ့ ေဝးကြာလြန္းတဲ့ ေဒသေတြကို သြားေရာက္ဖို႔ အေျခအေန အရပ္ရပ္ လိုအပ္ခ်က္ အခက္အခဲေတြ အမ်ားႀကီး ရွိတာေၾကာင့္ ဒါေတြကို ျဖည့္ဆည္းေပးၾကဖို႔ အကူအညီေတြ ေတာင္းဆိုရင္း နိဂံုးခ်ဳပ္ခဲ့ပါတယ္။
.
ဆရာေျပာတာကို နားေထာင္ေနရင္း ကၽြန္မ ေခါင္းထဲကို အေတြးတစ္ခု ဝင္ေရာက္လာပါတယ္။ အဲဒါကေတာ့ သာသနာျပဳ လုပ္ငန္းေတြနဲ႔ ႏႈိင္းယွဥ္ၾကည့္မိတာပါပဲ။ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ ဟိုးလြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္မ်ားစြာ ကတည္းက ခရစ္ယာန္သာသနာျပဳေတြဟာ ေတာင္တန္း ေဒသလို သြားလာေရး ခက္ခဲတဲ့ ေဒသေတြကို အပင္ပန္းခံ သြားေရာက္ သာသနာျပဳခဲ့ ၾကတယ္။ ထိုနည္းတူစြာ ဗုဒၶဘာသာ သံဃာေတာ္ေတြဟာလည္း ေတာင္တန္း သာသနာျပဳ ခရီးေတြသြားၿပီး ခက္ခက္ခဲခဲ အလြန္ပင္ပန္း ဆင္းရဲစြာနဲ႔ သာသနာျပဳခဲ့ၾက၊ ျပဳေနၾကပါတယ္။
.
ဘာသာ သာသနာအတြက္ကေတာ့ တာဝန္ရွိသူ ဘုန္းေတာ္ႀကီးေတြက ေဆာင္ရြက္ေနၾကပါတယ္။ ဒါဆိုရင္ ျမန္မာစာေပ ဖြံ႕ျဖိဳးဖို႔အတြက္ စာေရးဆရာေတြမွာ တာဝန္မရွိေပဘူးလား။ အဲဒီလို ေဒသေတြမွာ ဘုရားေက်ာင္း ေတြရွိသလို ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းေတြလည္း ရွိတာပါပဲ၊ ဒါဆိုရင္ စာၾကည့္တိုက္ေရာ မရွိသင့္ဘူးလား။ စာေပျမင့္မွ လူမ်ဳိးတင့္မယ္၊ ယဥ္ေက်းမႈဆိုတာ စာေပ အႏုပညာမွာ ရွိတာမို႔ စာေပ ဖြံ႕ျဖိဳးဖို႔ ကိစၥကို သာသနာျပဳလုပ္ငန္း လုပ္သလိုပဲ ေသေသခ်ာခ်ာ စီစဥ္တက် လုပ္ေဆာင္သင့္တယ္လို႔ ထင္မိပါတယ္။
.
ျမန္မာတႏိုင္ငံလံုး အတိုင္းအတာအေနနဲ႔ ျမန္မာစာေပ ဖြံ႕ျဖိဳးေရးအတြက္ စာေရးဆရာေတြမွာ တာဝန္ရွိတယ္ ဆိုပါစို႔။ ဒီလို ေဒသေတြကို သြားေရာက္ဖို႔ ရံပံုေငြ ရွိရမယ္၊ ႏိုင္ငံေတာ္က ပံ့ပိုးေပးရမယ္၊ သြားႏိုင္လာႏိုင္တဲ့ လူငယ္ စာေရးဆရာေတြကို သက္ႀကီး စာေရးဆရာႀကီးေတြက သင္တန္းေပး ပို႔ခ်ၿပီး ေရြးခ်ယ္ ေစလႊတ္ရမယ္၊ စာေရးဆရာေတြဟာ ႏိုင္ငံတကာက အျမင္က်ယ္ၿပီးသား သူေတြဆီကို မၾကာခဏ သြားေရာက္ ေဟာေျပာၾကမယ့္ အစား မဖြံ႕ျဖိဳးေသးတဲ့ ေဒသက အ႐ိုင္းပန္းေလးေတြကို ယဥ္ေက်းေအာင္ ပ်ဳိးေထာင္မယ္ဆိုရင္ ပိုၿပီးမ်ား သင့္ေတာ္ေလမလားလို႔ ကၽြန္မေတြးေနမိတယ္။
.
ဒီလိုနဲ႔ ႏိုင္ငံနဲ႔အဝွမ္း စာဖတ္သူေတြ မ်ားလာရင္ … စာၾကည့္တိုက္ေလးေတြ မ်ားလာရင္ … ကၽြဲကူးေရပါ … စာေရးဆရာေတြရဲ႕ စာအုပ္ေတြလည္း အမ်ားႀကီး ထုတ္ေဝႏိုင္လိမ့္မယ္လို႔ ကၽြန္မေတြးမိတာပါပဲ၊ ဆရာတို႔ေရာ ဘယ္လိုမ်ား ထင္ၾကပါသလဲရွင္။
***
ေမဓာဝီ
.
အဲဒါကေတာ့ စာေပစိစစ္ေရးေခတ္မွာ ကၽြန္မၾကံဳခဲ့ရတဲ့ ခါးသီးမႈပါ။ အဲဒီေခတ္မွာ စိစစ္ေရးက လြတ္ေအာင္ အတတ္ပညာေတြနဲ႔ ေရးၾကတဲ့ ဝတၳဳ ေဆာင္းပါး အက္ေဆးေလးေတြကို ကၽြန္မ အလြန္သေဘာက်ခဲ့တယ္။ ကိုယ္တိုင္ ေရးတဲ့အခါမွာလည္း ဟိုလိုလို ဒီလိုလို သြယ္ဝိုက္ၿပီး ေရးခဲ့တာေတြ အမ်ားႀကီးပါပဲ။
.
အခု စာေပစိစစ္ေရး မရွိေတာ့တဲ့ ေခတ္မွာ လြတ္လပ္ ပြင့္လင္းစြာ ေရးသားႏိုင္ၾကတာ ဝမ္းသာစရာပါ။ ဒါေပမဲ့ ကၽြန္မအေနနဲ႔ အရင္ စိစစ္ေရးေခတ္က လွ်ဳိ႕ဝွက္စြာ ေရးသားခဲ့ၾကၿပီး အဓိပၸါယ္ အမ်ဳိဳးမ်ဳိး ေတြးယူႏိုင္တဲ့ ဝတၳဳေတြေလာက္ မစြဲမိတာ အမွန္ပါပဲ၊ ဒီေတာ့ ကၽြန္မေမးခ်င္တာက လြတ္လပ္စြာ ဖြင့္ေရးခြင့္ရတဲ့ အခါ အတတ္ပညာပိုင္း အားနည္းသြားတာလား၊ ဆရာတို႔အေနနဲ႔ အဲဒီကိစၥကို ဘယ္လို ယူဆပါသလဲ ဆိုတဲ့ ေမးခြန္းေလးပါပဲ။
***
ဆက္လက္ၿပီး ဆရာကို႐ိုးကြန္႔ရဲ႕ ေဆြးေႏြးခ်က္ကို နားေထာင္တဲ့အခါ …
စာေရးဆရာအမ်ားစုဟာ ၿမိဳ႕ေနလူတန္းစားေတြ ျဖစ္တဲ့အတြက္ ေခတ္ၿပိဳင္ခံစားမႈကို ေရးဖြဲ႕တဲ့အခါ ၿမိဳ႕မွာ ေန႔တိုင္းႀကံဳေတြ႕ရတဲ့ ကားၾကပ္တာေတြ၊ ၿမိဳ႕ျပရဲ႕ ဒုကၡေတြ စသျဖင့္သာ မ်ားေသာအားျဖင့္ ေရးဖြဲ႕ၾကေၾကာင္း၊ ျမန္မာႏိုင္ငံတဝွမ္းက တိုင္းရင္းသားေတြ ေက်းလက္ေဒသေတြရဲ႕ ပံုရိပ္ေတြ၊ ေရးဖြဲ႕စရာေတြ အမ်ားႀကီး ရွိေပမဲ့ အျပည့္အဝ မေရးဖြဲ႕ႏိုင္ခဲ့ၾကေၾကာင္း၊ ဒီလိုေဒသေတြကို သြားေရာက္ႏိုင္ဖို႔က လိုအပ္ခ်က္ အခက္အခဲေတြ အမ်ားႀကီးရွိေၾကာင္း၊ အစိုးရက ျဖစ္ေစ, ဌာနဆိုင္ရာျဖစ္ေစ, စီးပြါးေရး လုပ္ငန္းရွင္ေတြ ျဖစ္ေစ ကူညီဖို႔ လိုအပ္ေၾကာင္း၊ စာေရးဆရာေတြမွာ ေရးဖို႔လက္ေတြ, ေရးႏိုင္တဲ့ ဦးေႏွာက္ေတြ ရွိေပမဲ့ ေဝးကြာလြန္းတဲ့ ေဒသေတြကို သြားေရာက္ဖို႔ အေျခအေန အရပ္ရပ္ လိုအပ္ခ်က္ အခက္အခဲေတြ အမ်ားႀကီး ရွိတာေၾကာင့္ ဒါေတြကို ျဖည့္ဆည္းေပးၾကဖို႔ အကူအညီေတြ ေတာင္းဆိုရင္း နိဂံုးခ်ဳပ္ခဲ့ပါတယ္။
.
ဆရာေျပာတာကို နားေထာင္ေနရင္း ကၽြန္မ ေခါင္းထဲကို အေတြးတစ္ခု ဝင္ေရာက္လာပါတယ္။ အဲဒါကေတာ့ သာသနာျပဳ လုပ္ငန္းေတြနဲ႔ ႏႈိင္းယွဥ္ၾကည့္မိတာပါပဲ။ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ ဟိုးလြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္မ်ားစြာ ကတည္းက ခရစ္ယာန္သာသနာျပဳေတြဟာ ေတာင္တန္း ေဒသလို သြားလာေရး ခက္ခဲတဲ့ ေဒသေတြကို အပင္ပန္းခံ သြားေရာက္ သာသနာျပဳခဲ့ ၾကတယ္။ ထိုနည္းတူစြာ ဗုဒၶဘာသာ သံဃာေတာ္ေတြဟာလည္း ေတာင္တန္း သာသနာျပဳ ခရီးေတြသြားၿပီး ခက္ခက္ခဲခဲ အလြန္ပင္ပန္း ဆင္းရဲစြာနဲ႔ သာသနာျပဳခဲ့ၾက၊ ျပဳေနၾကပါတယ္။
.
ဘာသာ သာသနာအတြက္ကေတာ့ တာဝန္ရွိသူ ဘုန္းေတာ္ႀကီးေတြက ေဆာင္ရြက္ေနၾကပါတယ္။ ဒါဆိုရင္ ျမန္မာစာေပ ဖြံ႕ျဖိဳးဖို႔အတြက္ စာေရးဆရာေတြမွာ တာဝန္မရွိေပဘူးလား။ အဲဒီလို ေဒသေတြမွာ ဘုရားေက်ာင္း ေတြရွိသလို ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းေတြလည္း ရွိတာပါပဲ၊ ဒါဆိုရင္ စာၾကည့္တိုက္ေရာ မရွိသင့္ဘူးလား။ စာေပျမင့္မွ လူမ်ဳိးတင့္မယ္၊ ယဥ္ေက်းမႈဆိုတာ စာေပ အႏုပညာမွာ ရွိတာမို႔ စာေပ ဖြံ႕ျဖိဳးဖို႔ ကိစၥကို သာသနာျပဳလုပ္ငန္း လုပ္သလိုပဲ ေသေသခ်ာခ်ာ စီစဥ္တက် လုပ္ေဆာင္သင့္တယ္လို႔ ထင္မိပါတယ္။
.
ျမန္မာတႏိုင္ငံလံုး အတိုင္းအတာအေနနဲ႔ ျမန္မာစာေပ ဖြံ႕ျဖိဳးေရးအတြက္ စာေရးဆရာေတြမွာ တာဝန္ရွိတယ္ ဆိုပါစို႔။ ဒီလို ေဒသေတြကို သြားေရာက္ဖို႔ ရံပံုေငြ ရွိရမယ္၊ ႏိုင္ငံေတာ္က ပံ့ပိုးေပးရမယ္၊ သြားႏိုင္လာႏိုင္တဲ့ လူငယ္ စာေရးဆရာေတြကို သက္ႀကီး စာေရးဆရာႀကီးေတြက သင္တန္းေပး ပို႔ခ်ၿပီး ေရြးခ်ယ္ ေစလႊတ္ရမယ္၊ စာေရးဆရာေတြဟာ ႏိုင္ငံတကာက အျမင္က်ယ္ၿပီးသား သူေတြဆီကို မၾကာခဏ သြားေရာက္ ေဟာေျပာၾကမယ့္ အစား မဖြံ႕ျဖိဳးေသးတဲ့ ေဒသက အ႐ိုင္းပန္းေလးေတြကို ယဥ္ေက်းေအာင္ ပ်ဳိးေထာင္မယ္ဆိုရင္ ပိုၿပီးမ်ား သင့္ေတာ္ေလမလားလို႔ ကၽြန္မေတြးေနမိတယ္။
.
ဒီလိုနဲ႔ ႏိုင္ငံနဲ႔အဝွမ္း စာဖတ္သူေတြ မ်ားလာရင္ … စာၾကည့္တိုက္ေလးေတြ မ်ားလာရင္ … ကၽြဲကူးေရပါ … စာေရးဆရာေတြရဲ႕ စာအုပ္ေတြလည္း အမ်ားႀကီး ထုတ္ေဝႏိုင္လိမ့္မယ္လို႔ ကၽြန္မေတြးမိတာပါပဲ၊ ဆရာတို႔ေရာ ဘယ္လိုမ်ား ထင္ၾကပါသလဲရွင္။
***
ေမဓာဝီ
No comments:
Post a Comment