ေမြးရပ္ေျမမွ ေပးစာ (၃)

ျမန္မာျပည္ကို ျပန္ေရာက္တာ ၄ လေက်ာ္ျပီ၊ ဘေလာ့မေရးတာလဲ ၃ လျပည့္ၿပီ။ ေရးစရာေတြ ေခါင္းထဲ ျပည့္က်ပ္ေနေပမဲ့ အလုပ္ေတြမ်ားလြန္းတာေၾကာင့္ လက္က ဘေလာ့ဆီ မေရာက္ႏိုင္ခဲ့ဘူး။ ခုေတာ့ ဖုန္တက္ေနတဲ့ ဘေလာ့ေလးကို သံေယာဇဥ္မျပတ္စြာ ဖုန္ေတြခါၿပီး ကီးဘုတ္တည့္ရာ စာေတြစီလိုက္ပါၿပီ။

***

က်မ ျပန္ေရာက္တဲ့ေန႔က မတ္လ ၉ ရက္ ေသာၾကာေန႔။ စေန တနဂၤေႏြ ႏွစ္ရက္နားၿပီး တနလၤာေန႔ကစလို႔ လုပ္ငန္းခြင္ထဲ စ၀င္ရတယ္။ တကယ္တမ္း က်မျပန္ရျခင္းရဲ႕ အဓိက အေၾကာင္းရင္းက ေနမေကာင္းတဲ့ အမႀကီးအနားမွာ ေစာင့္ေရွာက္ေပးဖို႔ပါပဲ။ ဒါေပမဲ့ လိုအပ္တဲ့ေနရာ မွန္သမွ် ဘာမဆိုအကုန္လုပ္မယ္လို႔ စိတ္ပိုင္းျဖတ္ၿပီး က်မအိမ္ျပန္ခဲ့တယ္။ အေ၀းေရာက္ မိဘႏွစ္ပါးနဲ႔ က်န္ေမာင္ႏွမေတြကလဲ က်မကို မွာၾကပါတယ္၊ သူတို႔မျပန္ႏိုင္တဲ့အခ်ိန္မွာ က်မက အားလံုးရဲ႕ကိုယ္စား အမႀကီးအနားမွာ ေနေပးၿပီး လိုအပ္တာမွန္သမွ် ျဖည့္ဆည္းေပးဖို႔ပါ … တဲ့။ ဟုတ္ကဲ့ … ကိုယ္စြမ္း ဉာဏ္စြမ္းရွိသေလာက္ လုပ္ေပးပါမယ္လို႔ အားလံုးကို ကတိေပးၿပီး က်မ ျမန္မာျပည္ကို ျပန္လာခဲ့တယ္။

က်မျပန္လာတာ အေပ်ာ္ခရီးမဟုတ္ဘူး၊ က်မျပန္လာတာ ဟိုဟိုဒီဒီ ေလွ်ာက္သြားဖို႔ မဟုတ္ဘူး၊ က်မျပန္လာတာ အနားယူဖို႔ မဟုတ္ဘူး၊ မိသားစုအားလံုးကို ကိုယ္စားျပဳရမယ့္ တာ၀န္၀တၱရားေတြ ပခံုးေပၚမွာထမ္းၿပီး ျပန္ခဲ့ရတဲ့ အိမ္ျပန္လမ္းပါ၊ ဒါေပမဲ့ က်မေပ်ာ္တယ္ … အိမ္ျပန္ခ်ိန္ဆိုတာ အားလံုးအတြက္ ေမွ်ာ္လင့္ရတဲ့ ေန႔ပဲ မဟုတ္လား။

***

ၿပီးခဲ့တဲ့ ေပးစာ (၁) နဲ႔ (၂) မွာေရးခဲ့သလို အိမ္ျပန္ေရာက္ … တရက္ ႏွစ္ရက္ေလာက္ ရြာ႐ုိးကိုးေပါက္ ေလွ်ာက္ၿပီးေနာက္ အလုပ္စ လုပ္ရပါေတာ့တယ္။ ရန္ကုန္အိမ္မွာ အမႀကီး ဦးစီးလုပ္ကိုင္ေနတဲ့ ေက်ာင္းက သူေနမေကာင္းျဖစ္တဲ့ ကာလတေလွ်ာက္ ဖိဖိစီးစီး မလုပ္ႏိုင္တာေၾကာင့္ နည္းနည္းပါးပါး ကေမာက္ကမ ျဖစ္ေနတာေလးေတြ ျပန္တည့္မတ္ေပးဖို႔ရယ္ … ကေလးေတြကို စာသင္ေပးဖို႔ရယ္ေလာက္ပါပဲ။ ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္ ေျပာရရင္ Admin နဲ႔ Teaching ကို ကိုင္ေပးရမယ္ ဆိုပါေတာ့။ ကိုယ္ကၽြမ္း၀င္ခဲ့ဖူးတဲ့ လုပ္ငန္းခြင္မို႔ အလုပ္လုပ္ဖို႔ရာ တက္ႂကြလို႔ေပါ့။

မတ္လ ၁၂ ရက္ေန႔ တနလၤာေန႔မွာ ၀န္ထမ္းေတြ၊ ေက်ာင္းသားေတြ၊ ဆရာေတြနဲ႔ စထိေတြ႔ရပါတယ္။ ေက်ာင္းရဲ႕ ေႏြရာသီသင္တန္း (Summer School) က တနလၤာက ေသာၾကာထိ မနက္ ၉ နာရီကေန ညေန ၄ နာရီခြဲထိ သင္ေပးတယ္။ အဂၤလိပ္စာ တမ်ဳိးထဲ သင္တဲ့ ေက်ာင္းသားေတြကေတာ့ ေန႔လည္ ၁၂ နာရီထိပါပဲ။ တျခားဘာသာရပ္ေတြပါ သင္ရင္ေတာ့ ၄ နာရီခြဲမွ ေက်ာင္းလႊတ္တယ္။ အဲဒီညေနပိုင္းမွာေတာ့ Health education, Moral, Science, Math စတဲ့ သင္ခန္းစာေတြအျပင္ Food, Movie, Drawing အခ်ိန္ေတြပါ ထည့္ထားတယ္။ ၿပီးေတာ့ ဒီႏွစ္မွာ အတန္းေက်ာင္းစာကိုပါ တခ်ိန္ထားၿပီး သင္ေပးပါေသးတယ္။ မနက္ပိုင္း အဂၤလိပ္စာအတြက္ ဆရာေတြငွားထားၿပီး ညေနပိုင္းမွာေတာ့ ေလ့က်င့္ေပးထားတဲ့ ၀န္ထမ္းေတြရယ္၊ က်မရယ္ သင္ၾကဖို႔ အမႀကီးက စီစဥ္ေပးထားတယ္။

ဒီလိုနဲ႔ .... အမႀကီး ခ်မွတ္ေရးဆြဲေပးထားတဲ့ curriculum အျပင္ က်မရဲ႕ အေတြ႔အၾကံဳ ဗဟုသုတေတြပါ ေပါင္းစပ္ၿပီး သူတို႔ကို သင္ေပးပါတယ္။ Science ခ်ိန္ကိုေတာ့ သူတို႔ သေဘာအက်ဆံုးပါပဲ။ က်မက မ်ားေသာအားျဖင့္ စာသင္ခန္းထဲမွာ မသင္ဘဲ ျခံထဲကိုဆင္းၿပီး သဘာ၀နဲ႔ သူတို႔ကို တကယ္ ထိေတြ႔ေစတယ္။ Science သင္ဖို႔ သူတို႔အတြက္ သင္ေထာက္ကူပစၥည္း မ်ားမ်ားရွိဖို႔ မလိုပါဘူး။ ကိုယ့္ပတ္၀န္းက်င္က လက္လွမ္းမီသမွ်ဟာ သင္ေထာက္ကူ ပစၥည္းေတြျဖစ္ေအာင္ က်မဖန္တီးခဲ့တယ္။ ေလတိုက္လို႔ လႈပ္ရွားေနတဲ့ သစ္ရြက္ေတြ၊ မိုးေကာင္းကင္၊ ေနေရာင္ျခည္၊ တိမ္တိုက္ … စတာေတြဟာ သူတို႔အတြက္ သင္ေထာက္ကူ ပစၥည္းေတြခ်ည္းပါပဲ။ ေရခဲတံုးေလးေတြ ေလပူေဖာင္းေတြနဲ႔ ေဆာ့ကစားရင္း Solid, liquid, gas အေၾကာင္းေျပာျပတယ္၊ ေနပူထဲထြက္ၿပီး မွန္တခ်ပ္နဲ႔ ကစားရင္း reflection အေၾကာင္း သင္ေပးတယ္။ စာသင္ခန္းထဲမွာ စိတ္က်ဥ္းက်ပ္စြာ မသင္ရဘဲ အဲဒီလို လြတ္လပ္ေပါ့ပါး ေဆာ့ကစားရင္း သင္ေတာ့ သူတို႔ေလးေတြ ပိုလဲ မွတ္မိၾကပါတယ္။

Food အခ်ိန္မွာေတာ့ သူတို႔ကို ကိုယ္တိုင္ ၾကက္ဥျပဳတ္ခိုင္း၊ အခြံႏႊာခိုင္း၊ ေပါင္မုန္႔ ေထာပတ္သုတ္ခိုင္းတယ္။ သခြါသီး လွီးသူကလွီး၊ မုန္လာဥနီ ႏႊာသူကႏႊာနဲ႔ တေယာက္တလက္ လုပ္ၾကရင္း team work သေဘာကို သူတို႔နားလည္သြားၿပီး အတူတူ ပူးေပါင္းေဆာင္ရြက္ တတ္လာၾကတယ္။ အိမ္မွာ မိဘလုပ္ေပးသမွ် အဆင္သင့္စားၾကရတဲ့ ကေလးေတြဆိုေတာ့ ကိုယ္တိုင္လုပ္ရတဲ့အခါ စိတ္လႈပ္ရွားၾက ေပ်ာ္ၾကတာေပါ့။

ၾကက္ဥလဲႏႊာ ေထာပတ္လဲသုတ္

ဒို႔လဲ သုတ္မယ္ ခ်န္မထားနဲ႔

ေက်ာင္းသားေတြထဲမွာ အဆိုးေလးေတြ အကဲေလးေတြ ပါသလို ေမးရင္ မေျဖတဲ့ကေလးမ်ဳိး၊ လုပ္ခိုင္းရင္ မလုပ္တဲ့ ကေလးမ်ဳိးလဲ ပါေသးတယ္။ ၿပီးေတာ့ က်မတို႔ ျခံထဲမွာ ကံ့ေကာ္ပင္ႀကီးေတြ အုပ္ဆိုင္းေနၿပီး အရြက္ေတြက သူတို႔လက္တကမ္း မွီေနေတာ့ သစ္ရြက္ေတြကို ခူးၾက ေျခြၾကတယ္။ ကံ့ေကာ္ရြက္ေတြ ရြက္ႏုထြက္ေတာ့ နီနီရဲရဲနဲ႔ ကေလးေတြ မ်က္စိထဲ ခူးခ်င္ ေျခြခ်င္စရာ ျဖစ္ေနတယ္ ထင္ပါရဲ႕။

ကံ့ေကာ္ပင္ရိပ္ ..

၀န္ထမ္းေတြက သစ္ရြက္ေတြ မေျခြြဖို႔ ေျပာတာလဲ မရဘူး၊ သူတို႔ေျခြထားတဲ့ သစ္ရြက္မႈိက္ေတြလဲ လိုက္သိမ္းလို႔ မႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ဒါနဲ႔ က်မက သစ္ရြက္ေျခြေနတဲ့ ကေလးကို ေတြ႔တုန္း ခုလို ေျပာရတယ္။

“သား … ဒီသစ္ရြက္ေတြ သားေျခြထားတာလား”

“ … …. …”

ဘာမွျပန္မေျပာဘူး၊ စူပုတ္ပုတ္နဲ႔ ျပန္ၾကည့္တယ္။ ဒါနဲ႔ သူ႔လက္ကေလးကို ကိုင္၊ သူ႔မ်က္ႏွာကို ေသခ်ာၾကည့္ၿပီး …

“သစ္ရြက္ေလးေတြ သစ္ပင္ေပၚမွာရွိေနတာ မလွဘူးလား … သား …”

“လွတယ္”

အသံျပတ္နဲ႔ ျပန္ေျဖတယ္။

“ဒီမွာၾကည့္ … ေျမၾကီးေပၚေရာက္သြားေတာ့ အမႈိက္ျဖစ္သြားၿပီ … လွေသးလား …”

ေတြေတြေလး ၾကည့္ေနၿပီးမွ ပါးစပ္ကမေျပာဘဲ ေခါင္းခါျပတယ္။

“ေအးေလ … သားသိသားပဲ … မလွဘူးေနာ္ … ဒါဆုိ သူ႔ဟာသူ လွေနတာေလးက သားလုပ္လိုက္လို႔ မလွေတာ့ဘူးဆိုရင္ ေကာင္းလား”

“ဟင့္အင္း … မေကာင္းဘူး”

ေလသံနည္းနည္း ေပ်ာ့သြားတယ္။

“မေကာင္းဘူး ဟုတ္တယ္ မဟုတ္လား … ဒါဆို သစ္ရြက္ေလးေတြကို မေျခြနဲ႔ေနာ္ … သိလား သား … သစ္ရြက္ေလးေတြ သနားပါတယ္”

“ဟုတ္ကဲ့ တီခ်ယ္ …”

ဒီေလာက္ဆို အိုေကသြားၿပီ။ ဒါေပမဲ့ က်မက တဆင့္တက္ၿပီး …

“လာ … သားေျခြထားတဲ့ သစ္ရြက္ေတြ တီခ်ယ္နဲ႔အတူ ေကာက္ရေအာင္”

သူနဲ႔က်မ အတူတူ အမႈိက္ေကာက္ၾကေတာ့ တျခားကေလးေတြပါ လာေကာက္ၾက အမႈိက္ပံုးထဲ ထည့္ေပးၾကတယ္။ အဲဒီေနာက္ပိုင္း သူတို႔ေလးေတြ သစ္ရြက္ သိပ္မေျခြၾကေတာ့ဘူး။

***

အဲဒီလို သူတို႔ေလးေတြနဲ႔ ေပ်ာ္ေမြ႔ေနဆဲမွာပဲ အခက္အခဲေတြလဲ ၾကံဳေတြ႔ရပါေသးတယ္။

ပထမဆံုး ႀကံဳေတြ႔ရတဲ့ အခက္အခဲက “မီး” … ။

ဧၿပီလဆန္းမွာ မီးေတြကို အခ်ိန္နဲ႔သာ ေပးေတာ့တယ္။ တေန႔မွာ ၁၂ နာရီ မီးလာၿပီး ၆ နာရီ မီးျပတ္တယ္။ ေနာက္တခါ ၁၂ နာရီ မီးလာတယ္၊ အဲဒီလို အလွည့္က် မီးေပးစနစ္ ျဖစ္သြားတဲ့အခါ စာသင္ခန္းအားလံုး မီးေပးႏိုင္ေအာင္ မီးစက္ အႀကီးသံုးရတယ္။ ဒီဇယ္က တဂါလံ ၃၉၀၀ က်ပ္၊ မီးစက္ႏႈိးရင္ ပိုက္ဆံအပိုကုန္တဲ့အျပင္ နားညီးတယ္၊ ေလထုညစ္ညမ္းတယ္။ စာသင္ခန္းထဲမွာ ေလေအးေပးစက္ မဖြင့္ရင္ ေလွာင္တယ္ ေမွာင္တယ္၊ ဒါေၾကာင့္ က်မသင္တဲ့ အခ်ိန္ မီးျပတ္ရင္ ကေလးေတြကို စာသင္ခန္းထဲမွာ မသင္ေတာ့ဘူး။ တျခားဆရာေတြ ေလေအးေပးစက္ ဖြင့္ခ်င္ဖြင့္ ဘယ္လိုသင္သင္ … က်မကေတာ့ သူတို႔ကို ျခံထဲ ေခၚသြားၿပီး သစ္ပင္ေအာက္မွာ ခံုေလးေတြခ်ၿပီး သင္တယ္။ ၿပီးေတာ့ energy saving နဲ႔ environmental protection တို႔အေၾကာင္း ခပ္ပါးပါး ရွင္းျပျဖစ္တယ္။ ကိုယ့္ပတ္၀န္းက်င္ကို တတ္ႏိုင္သေလာက္ ဘယ္လိုထိန္းသိမ္းႏိုင္တယ္ဆိုတာကို သူတို႔ဦးေႏွာက္ေလးေတြနဲ႔ လက္ခံႏိုင္တဲ့ အတိုင္းအတာေလာက္ကို ရွင္းျပခဲ့တယ္။

သစ္ပင္ေအာက္က ေက်ာက္ခံုမွာ ပံုဆြဲေနၾကတဲ့ ကေလး ႏွစ္ေယာက္

ေနာက္ပိုင္းမွာ သူတို႔ေလးေတြ မီးသံုးတာ ေလေအးေပးစက္သံုးတာ ဆင္ျခင္လာၾကၿပီး မီးလာတဲ့ ေန႔မွာေတာင္ သစ္ပင္ေအာက္မွာ သင္ရေအာင္ တီခ်ယ္လို႔ ပူဆာလာၾကတယ္။ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ တျခားဆရာ သင္တဲ့အတန္းက ကေလးေတြလဲ က်မတို႔လိုပဲ အျပင္ကို ေရာက္လာၾကပါေတာ့တယ္။ ျခံထဲမွာက အရြက္စိပ္စိပ္ ကံ့ေကာ္ရိပ္မို႔ သိပ္မပူလွပါဘူး။ အျပင္မွာဆုိေတာ့ ေႏြေလ႐ူးေလး တခ်က္တခ်က္ တိုက္လိုက္ရင္ ေအးသြားပါေသးတယ္။ ဒါေပမဲ့ ေလေအးေပးစက္ တပ္ထားတဲ့ အခန္းေလာက္ သန္႔ရွင္းသပ္ရပ္မႈေတာ့ မရွိဘူးေပါ့။ တခါတေလ သစ္ပင္ေပၚက ပုရြက္ဆိတ္ တေကာင္စ ႏွစ္ေကာင္စ ခုန္ခ်လာတတ္တယ္၊ တခါတေလ သစ္ကိုင္းအထက္မွာ က်ီးကန္းက တအာအာ ေအာ္ေနတတ္တယ္၊ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ က်မတို႔ ကစားရင္း စာသင္ၾကတယ္၊ စာသင္ရင္း ကစားၾကတယ္။ သူတို႔အိမ္မွာ တိုက္ခန္းထဲမွာ မေဆာ့ရ မေျပးရတဲ့ ကေလးေတြ က်မတို႔ဆီမွာ ေအာ္ၾကဟစ္ၾက ေဆာ့ကစားၾကတယ္။

အျပင္မွာပဲ ပံုဆြဲမယ္ ...

***

သၾကၤန္မတိုင္ခင္ 1st tem ၿပီးခါနီးမွာ သူတို႔ေလးေတြကို contest ေလး လုပ္ေပးတယ္။ ကေလးေတြ လူအမ်ားေရွ႕မွာ ေျပာရဲဆိုရဲေအာင္ မိုက္ခ႐ိုဖုန္းနဲ႔ မစိမ္းေအာင္ ေလ့က်င့္ေပးတဲ့ အေနနဲ႔ ပံုျပင္ဖတ္၊ ကဗ်ာရြတ္၊ သီခ်င္းဆို … ၿပိဳင္ၾကၿပီး အေကာင္းဆံုး ပထမ၊ ဒုတိယ၊ တတိယကို ဆုေပးပါတယ္။

ကဲ .. လာ ဒီေနရာမွာရပ္ ... ျမားပစ္မယ္ ....

အဲဒီမွာလဲ မၿပိဳင္ခင္ အရင္ဆံုး သူတို႔ကို ျမားပစ္ခိုင္းၿပီး ရတဲ့အမွတ္ေတြေပါင္း၊ အမ်ားဆံုးလူက ဦးဆံုးၿပိဳင္ရမယ္ဆိုတာမ်ဳိး လုပ္ေပးေတာ့ ကေလးေတြ အားႀကိဳးမာန္တက္ ျမားပစ္ၾက၊ တခ်ဳိ႕က စက္၀ိုင္းကိုေတာင္ ထိေအာင္ မပစ္ႏိုင္လို႔ ရယ္ၾကေမာၾက၊ တဟားဟားနဲ႔ ေပ်ာ္ၾကရတယ္။

ဒို႔အလွည့္က ဘယ္ေတာ့လဲ ...

စာသင္ရင္းေဆာ့ ေဆာ့ရင္းစာသင္ ...

အစက ထြက္ၿပိဳင္ရမွာ ရွက္တက္တက္ ျဖစ္ေနတဲ့သူေတြေတာင္ သူမ်ားၿပိဳင္တာ ျမင္ၿပီး ၀င္ၿပိဳင္ၾကတယ္။ ေပ်ာ္ေနၾကတဲ့ ကေလးေတြကို ၾကည့္ၿပီး က်မလဲ တကယ္ကို ၾကည္ႏူးမိပါတယ္။ စာသစ္ႏွစ္ တႏွစ္လံုး ပင္ပန္းခဲ့သမွ် ဒီေႏြရာသီကာလ ေလးမွာ သူတို႔ေလးေတြ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါး စိတ္လက္ေပါ့ပါးစြာ စာသင္ယူႏိုင္တာဟာ ေက်နပ္စရာပဲ မဟုတ္လား ... ။

***

ေမဓာ၀ီ

၁၂၊ ဇူလိုင္၊ ၂၀၁၂

၀၀း၅၅ နာရီ

(မွတ္ခ်က္။ ။ အားရင္ အားသလို အပိုင္း ၄ ကို ဆက္ေရးပါမယ္။ က်မ ထပ္မံၾကံဳေတြ႔ရတဲ့ အခက္အခဲေတြ ... ရယ္ရ ေမာရတာေတြ ... အပိုင္း ၄ မွာ ပါပါလိမ့္မယ္။ လာေရာက္ဖတ္႐ႈတဲ့အတြက္ ေက်းဇူးပါ။)