သံုးဆယ့္ငါးျပား၊ တာစားတဲ့ စေန ...

ဒီႏွစ္ စေန တာစားသတဲ့။ အေမကေျပာတယ္။ ျပကၡဒိန္ၾကည့္ေတာ့လဲ သၾကၤန္အတက္ေန႔က စေနေန႔ တည့္တည့္မွာ ေရာက္ေနတာဆိုေတာ့ ... အင္း ... တာစားတယ္ပဲ ဆိုပါေတာ့။ တာစားတယ္ တာစားတယ္လို႔သာ ေျပာေနတာ တကယ္တမ္း တာစားတယ္ဆိုတာ ဘာမွန္းညာမွန္း မသိပါဘူး။ သၾကၤန္အတက္ေန႔နဲ႔ တိုက္ဆိုင္တဲ့ေန႔ဟာ တာစားတယ္ဆိုတာရယ္၊ တာစားတဲ့ ေန႔နံသမားေတြက အညံ့ေတြေပ်ာက္ေအာင္ ကုသိုလ္ေရးေတြ ပိုလုပ္ရတယ္ဆိုတာရယ္ေတာ့ ငယ္ငယ္တုန္းက ၾကားဖူးနား၀ ရွိခဲ့တယ္။ ဘာေၾကာင့္ ညံ့တာလဲ ဘာလဲ ညာလဲေတာ့ မသိပါဘူး။ ငယ္ငယ္က စေနတာစားတာနဲ႔ ၾကံဳတဲ့ႏွစ္မွာ အတက္ေန႔ ေရႊတိဂံုဘုရားသြားၿပီး တာအိုးေလးနဲ႔ ပန္းေတြထည့္ၿပီး ဘုရားသြားကပ္ခဲ့ဖူးတာ မွတ္မိတယ္။ ကိုယ္ကေတာ့ တာစားစား မစားစား ညံ့ေနၿပီးသားေပမဲ့ ကိုယ့္ေန႔နံ စေနတာစားတဲ့ႏွစ္မွာ ဘုရားသြားၿပီး ကုသိုလ္ေကာင္းမႈေလးဘာေလး ျပဳခ်င္တယ္။ ဘိလပ္က တခုတည္းေသာ ေစတီျဖစ္တဲ့ ဘာမင္ဂန္ဘုရားကို သြားမယ္လို႔ စိတ္ကူးနဲ႔ေပါ့။ ဒါေပမဲ့ ဒီရက္ပိုင္းမွာမွ ခ်စ္လွစြာေသာ ဦးရီးေတာ္က ဖေလာ္ရီဒါကို ေဟာလီးေဒးသြားေနျပန္ပါတယ္။ ဧၿပီ ၂၁ ရက္ေန႔မွ ျပန္ေရာက္မယ္ ဆိုေတာ့ လိုက္ပို႔မယ့္သူက မရွိ၊ အဲဒီကို ဘတ္စ္နဲ႔ မသြားဖူးဘူး၊ သြားရင္လဲ ဘုန္းဘုန္းေတြအတြက္ ဆြမ္းဟင္းတို႔ဘာတို႔ သယ္သြားခ်င္ေသးတာ ဆိုေတာ့ ဘတ္စ္နဲ႔က အဆင္မေျပဘူးေလ။

အေမနဲ႔ စကားေျပာရင္း ညည္းမိေတာ့ အေမက ... "ကိုယ့္စာကို္ယ္သာ က်က္ပါေအ၊ အေမ ဒီကေန လုပ္ေပးပါမယ္။ တကယ္ေတာ့ အဲဒါေတြက ျဗဟၼဏ အယူေတြပါ။ ကုသိုလ္ရေအာင္ ဥပုသ္ေစာင့္ၿပီး အိမ္က ဘုရားမွာပဲ သစ္သီးေလး ပန္းေလးကပ္ေပါ့" ... လို႔ ေျပာပါတယ္။ ဟုတ္ေတာ့လဲ ဟုတ္တယ္။ သြားသာ သြားခ်င္တာ အခ်ိန္က မ်ားမ်ားစားစား မအားပါဘူး။ ေက်ာင္းက ေပးထားတဲ့ progress test ေတြကလဲ လူကို စိတ္ဖိစီးေစတယ္။ မၾကာခင္ အနားေရာက္လာေတာ့မယ့္ စာေမးပြဲကလဲ ေန႔စဥ္နဲ႔အမွ် စိတ္ကို ပူပန္ေျခာက္ျခားေစတယ္။ ဦးရီးေတာ္ မရွိတဲ့ ရက္ေတြမွာ အစားလဲ ျဖစ္သလိုပဲစား၊ အိပ္ေတာ့လဲ တေယာက္ထဲ ေျခာက္ျခားၿပီး အိပ္မက္ဆိုးေတြမက္လို႔ တေရးေတြ ခဏခဏႏိုး၊ စားခ်ိန္မမွန္ အိပ္ခ်ိန္မမွန္နဲ႔ စိတ္ပင္ပန္း လူပင္ပန္းၿပီး ဖ်ားခ်င္သလို နာခ်င္သလို သ႐ိုးသရီကလဲ ခဏခဏ ျဖစ္ေသးတယ္။ အင္း ... တာပဲစားစား ဘာပဲ စားစား ဘာမင္ဂန္ဘုရားကို မသြားေတာ့ပါဘူးေလလို႔ စိတ္ဒုန္းဒုန္းခ်လိုက္တယ္။

ညတုန္းက ေနလို႔သိပ္မေကာင္းတာနဲ႔ စေနေန႔မွာ ေနာက္ဆံုးတင္ရမယ့္ progress test ကို ေျဖတာ မၿပီးေသးဘူး။ ေနာက္ဆံုးတပုဒ္ report ေရးဖို႔ က်န္ေသးတယ္။ ဆရာမကေတာ့ စာတိုက္က ပို႔လို႔ရတယ္ဆိုေတာ့ ေတာ္ပါေသးရဲ႕။ ေက်ာင္းကို သြားတင္ဖို႔ မလိုဘူးေပါ့။ ေက်ာင္းသြားရင္ လမ္းစရိတ္က အသြားအျပန္ ရထားခေရာ ဘတ္စ္ကားခေရာ အပါအ၀င္ ၆ ေပါင္နဲ႔ ျပား၈၀ ေပးရတယ္။ ၿပီးေတာ့ အခ်ိန္လဲကုန္ လူလဲ ပင္ပန္းတာမို႔ စာတိုက္ကပဲ ပို႔မယ္ ဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္။ စာတိုက္က ပို႔ရင္ ပိုသက္သာမယ္ ထင္တာပဲ။

ဒီမနက္ အိပ္ရာကႏိုးထိ ေခါင္းက သိပ္မၾကည္ေသးဘူး။ ရာသီဥတုကလဲ မႈန္မိႈင္းမႈိင္း၊ စိတ္ေတြကလဲ ထံုထိုင္းထိုင္း။ ဒါေပမဲ့လဲ မၿပီးေသးတဲ့ စာကို နည္းနည္း ျဖည့္ေရး၊ မ်က္ႏွာသစ္၊ ဘုရားေသာက္ေတာ္ေရကပ္၊ ဘုရားရွိခိုးတဲ့ အခ်ိန္က်ေတာ့မွ ဒီအခါတြင္းမွာ က်န္တဲ့ ၃ ရက္စလံုး ဥပုသ္ေစာင့္မယ္ စိတ္ကူးနဲ႔ ဘုရားေရွ႕မွာ န၀ဂၤသီလ ေစာင့္ထိမ္းဖို႔ ကတိျပဳလိုက္တယ္။ ဘုရားတင္ထားတဲ့ ပန္းကလဲ ေျခာက္ႏြမ္းစျပဳေနၿပီ၊ သစ္သီးေတြကလဲ မလတ္ဆတ္ေတာ့ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ဘုရားပန္းေတြ သစ္သီးေတြ၀ယ္ရင္းနဲ႔ ေက်ာင္းကို စာအေျဖလႊာပို႔ဖို႔ အိမ္နားက စာတိုက္ကို သြားလိုက္တယ္။

အိမ္ကေန စာတိုက္ကို လမ္းေလွ်ာက္ရင္ ၅ မိနစ္ သာသာေလာက္ပဲ ၾကာပါတယ္။ မနက္ျဖန္ (စေနေန႔) အေရာက္ ပို႔ရမွာမို႔ စာတိုက္ဖြင့္ခ်ိန္ ၉ နာရီ အေရာက္သြားရတယ္။ အေျဖလႊာထည့္ဖို႔ ေအဖိုးဆိုက္ စာအိတ္ညိဳ တလံုးယူ၊ ေက်ာင္းလိပ္စာတပ္ၿပီး first class mail နဲ႔ ပို႔ဖို႔ ေျပာေတာ့ စာတိုက္၀န္ထမ္း အမ်ဳိးသမီးႀကီးက စာအိတ္ကို အေလးခ်ိန္ ခ်ိန္တြယ္ၿပီး special delivery နဲ႔ ပို႔မလား ေမးတယ္။ ႐ိုး႐ိုး first class က ၄ ေပါင္ေက်ာ္ စပယ္ရွယ္က ၅ ေပါင္ေက်ာ္ဆိုေတာ့ သိပ္မကြာပါဘူးေလ ... စပယ္ရွယ္နဲ႔ ပို႔မယ္ေပါ့။ အဲ ... စပယ္ရွယ္နဲ႔ ပို႔မယ္ဆိုမွ သူက ထပ္ေျပာလာျပန္တယ္။ နက္ျဖန္က စေနေန႔ဆိုေတာ့ စပယ္ရွယ္နဲ႔ ပို႔ေတာင္ နက္ျဖန္ေရာက္ဖို႔ ဂရန္တီမေပးႏိုင္ဘူးတဲ့။ နက္ျဖန္ေရာက္ဖို႔ ေသခ်ာခ်င္ရင္ စေနအထူးစာေ၀စနစ္နဲ႔ ပို႔မွ ရမယ္။ အဲဒါက ၂ ေပါင္နဲ႔ ၂၅ ျပားက်မယ္ဆိုပဲ။ နက္ျဖန္မေရာက္လို႔ကလဲ မျဖစ္ဘူး။ ေနာက္က်မွ ေရာက္တဲ့ အေျဖလႊာေတြကို ၂၅ ေပါင္ fine တပ္မယ္လို႔ ေက်ာင္းက စာထုတ္ထားတယ္။ အဂၤလိပ္ေတြမ်ား ပိုက္ဆံကို အဲဒီလို ၾကံဖန္ ညွစ္ယူေနၾကတာပဲ။

ဒါဆို စုစုေပါင္း ၇ ေပါင္ေက်ာ္က်မွာေပါ့။ အိုေကေလ ... ေက်ာင္းကိုသြားရင္ လမ္းစရိတ္က ၆ ေပါင္ ျပား ၈၀ ဆိုေတာ့ သိပ္မကြာပါဘူး။ လုပ္ပါကိုယ့္လူ ... ေပါ့။ စေနအထူးဆိုေတာ့လဲ ထူးလိုက္ရတာပ။ ဒါနဲ႔ ပိုက္ဆံေပးမယ္လဲ ဆိုေရာ အဲဒီအမ်ဳိးသမီးက တစခန္းထျပန္တယ္။ ခုနေျပာတာ ေဆာရီးတဲ့။ အဲဒါ VAT မပါေသးဘူး ဆိုပဲ။ အမ္ ... ဒုကၡ။ ကဲပါေလ ... ေရာက္မွေတာ့ မထူးပါဘူး။ ဘယ္ေလာက္လဲ VAT ပါရင္ ... ေမးရင္းနဲ႔ စိတ္ထဲက တြက္ေနလိုက္တယ္။ ပထမေျပာတဲ့ ၅ ေပါင္ ၄၅ ျပား + စေနအထူး ၂ ေပါင္၂၅ ျပား = ၇ ေပါင္ ျပား ၇၀ + VAT ၂၀% = ၉ ေပါင္နဲ႔ ၂၄ ျပား။

အင္း ... မလြယ္ပါလား။ လမ္းစရိတ္ထက္ေတာ့ ေက်ာ္ေနၿပီ။ စိတ္ထဲကေန အျမန္စဥ္းစားတယ္။ ေက်ာင္းသြားရမလား၊ စာတုိက္ကပဲ ပို႔ရမလား။ အမ်ဳိးသမီးႀကီးကေတာ့ ကိုယ္ဘယ္လို ဆံုးျဖတ္မလဲဆိုတာ ေစာင့္ေနတယ္။ ကဲပါေလ ... ေက်ာင္းသြားရင္ လမ္းမွာတြင္ အခ်ိန္က အသြား တနာရီ အျပန္ တနာရီကုန္မွာ။ လူလဲ ပင္ပန္းအံုးမယ္။ ေန႔လည္ ေန႔ခင္း ေကာ္ဖီ၀ယ္ေသာက္ရင္ ပိုက္ဆံပိုကုန္ပါတယ္။ ဒီေတာ့ စာတိုက္ကပဲ ပို႔ပါေတာ့မယ္ ... ။ အဲဒီလိုသာ ဆံုးျဖတ္လိုက္ရတယ္၊ စိတ္ထဲကေတာ့ ေအာင့္သက္သက္နဲ႔။

စာတိုက္ကထြက္ၿပီး အနားက စူပါမားကတ္ထဲ ပန္းသီး၊ လိေမၼာ္သီး၊ ဘုရားပန္းနဲ႔ ေပါင္မုန္႔ ၀င္၀ယ္ရင္းမွ ႐ုတ္တရက္ သတိရလိုက္မိတယ္။ စာတိုက္က မိန္းမႀကီးက စာအိတ္ဖိုး ထည့္မွယူလိုက္ရဲ႕လား မသိဘူး။ စာအိတ္ညိဳႀကီးက သူတို႔ စင္ေပၚက ယူလိုက္တာ။ အဲဒါကို ကိုယ္ကလဲ မေျပာမိ၊ သူကလဲ သတိမထားမိတာလား ေမးဖို႔ ေမ့သြားတာလားပဲ။ ဒါနဲ႔ သူေပးတဲ့ ပိုက္ဆံ လက္ခံျဖတ္ပိုင္းကို ျပန္ထုတ္ၿပီးၾကည့္ေတာ့ ထင္တဲ့အတိုင္းပဲ စာအိတ္ဖိုး ၃၅ ျပား ထည့္ယူမထားဘူး။ အင္း ... စာပို႔ခက တတိတိနဲ႔ ငါထင္ထားတာထက္ ပိုေပးလိုက္ရတာပဲ စာအိတ္ဖိုး မေပးလိုက္ရေတာ့ ၃၅ ျပား သက္သာသြားတာေပါ့။ ပိုေတာင္ ေကာင္းေသးတယ္ ... ဟင္း။ အဲလို ညစ္တစ္တစ္ စိတ္နဲ႔ ေတြးေနမိတယ္။

ေနာက္မွ လမ္းေလွ်ာက္ေနရင္း ... ဟယ္ ... ငါ ကိုးပါးသီလ ယူထားတာပဲ။ ဒီ ၃၅ ျပားကို သိရက္သားနဲ႔ မသိခ်င္ေယာင္ ေဆာင္လိုက္ရင္ အဒိႏၷဒါနာကံ ေျမာက္ေတာ့မယ္။ ၿပီးေတာ့ သူ႔ခမ်ာ စာရင္းပိတ္လို႔ ၃၅ ျပားလိုေနရင္ ငါ့အတြက္ စိုက္ရရွာမွာ။ ေမတၱာသဟဂေတန ဆိုၿပီး ဘုရားေရွ႕မွာ ကတိက၀တ္ျပဳထားၿပီး သူတပါးကို ေမတၱာမထားရာ ေရာက္ေနၿပီ ... လို႔ ေတြးမိေတာ့ နဂိုအေတြးအတြက္ ေတာ္ေတာ္ေလး စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိတယ္။ ဆိုးလိုက္တဲ့ ငါပါလား ... ဘာမဟုတ္တဲ့ ၃၅ ျပားနဲ႔ သီလက်ဳိးပ်က္ခ်င္ေသးတယ္လို႔ ရင္ေတြပူ၊ ေနာင္တေတြရၿပီး စာတိုက္ရွိရာ ခပ္သုတ္သုတ္ ေျခဦးလွည့္လိုက္တယ္။

စာတိုက္ေရာက္ေတာ့ ကိုယ့္ေရွ႕မွာ ၂ ေယာက္ေလာက္ ရွိတာမို႔ တန္းစီေစာင့္ရင္း ကိုယ့္အလွည့္က်ေတာ့ ေရာက္သြားတဲ့ ေကာင္တာက ေစာေစာက အမ်ဳိးသမီးႀကီး ေကာင္တာ မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ ဒါေပမဲ့ အဲဒီအမ်ဳိးသမီးဘက္ကို လက္ညွဳိးထိုးျပရင္း ...

"ေစာေစာက သူ႔ကို စာအိတ္ဖိုး ေပးဖို႔ ေမ့သြားလို႔" လို႔ ေျပာလိုက္တယ္။ ဒီေတာ့မွ အဲဒီအမ်ဳိးသမီးႀကီးက
"အင္း ... ဟုတ္သားပဲ" ဆိုၿပီး စာအိတ္ကို ယူၾကည့္ၿပီး "စာအိတ္အတြက္က ၃၅ ျပား" ... လို႔ ဒီဘက္ေကာင္တာက အမ်ဳိးသမီးႀကီးကို လွမ္းေျပာတယ္။

"ငါလဲ ေနာက္မွ ျဖတ္ပိုင္းကို ၾကည့္မိေတာ့ စာအိတ္ဖိုး ထည့္မထားတာေတြ႔လို႔ ... " လို႔ ေျပာရင္း တေပါင္တန္အေၾကြေစ့ေလး လွမ္းေပးလိုက္တယ္။ သူက ပိုက္ဆံျပန္အမ္းရင္း ေျပာတယ္ ... you are very honest တဲ့။ သူေျပာသလို ကိုယ္က very honest ဟုတ္ရဲ႕လား ... ကိုယ္တိုင္ အသိဆံုးပဲမို႔ သူတို႔ကို ႏႈတ္ဆက္ထြက္လာရင္းနဲ႔ ကိုယ့္ဘာသာ မလံုမလဲ ျပံဳးမိပါရဲ႕။

ေၾသာ္ ... အစကေတာ့ သံုးဆယ့္ငါးျပားကို သီလနဲ႔ လဲလိုက္မိေတာ့မလို႔ ... ေလ ... ။
***
သတၱ၀ါအားလံုး အခ်င္းခ်င္း အျပစ္မျမင္ဘဲ ခ်စ္ခင္စြာျဖင့္ မဂၤလာႏွစ္သစ္ကို ကူးေျပာင္းႏိုင္ၾကပါေစ ... ။

ေမတၱာျဖင့္ ...

ေမဓာ၀ီ
၁၅၊ ဧၿပီ၊ ၂၀၁၁
မဟာသၾကၤန္ အၾကတ္ေန႔
၁၄း၃၈ နာရီ