ဒီပို႔စ္ကို ေရးျပီးရင္ က်မ နားပါဦးမယ္။ ငယ္ငယ္တုန္းက သင္ခဲ့ရတဲ့ ဦးပုညရဲ႕ ေရသည္ျပဇာတ္ကို ၾကိဳက္လြန္းလို႔ အတုခုိးျပီး ၾကိဳးစား ေရးၾကည့္မိတာပါ။ အစစ္ခိုးတာ မဟုတ္ဘူး၊ အတုပဲ ခိုးတာဆိုေတာ့ တူလည္း မတူပါဘူး။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ က်မ ဘေလာ့ရဲ႕ ၄၀၀ ျပည့္ ေျခလွမ္းအျဖစ္ အမွတ္တရ တင္လိုက္ပါတယ္။ ဖတ္ၾကည့္ၾကပါဦး။
***
ေၾကာင္နဲ႔ ငွက္ ျပဇာတ္
***
***
ေၾကာင္နဲ႔ ငွက္ ျပဇာတ္
***
(ပံုျပင္ - ျပဇာတ္)
***
လြန္ေလၿပီးေသာ၊ ေရွးသေရာအခါ၊ ေတာ၀နာလယ္၊ လွ်ဳိေျမာင္စြယ္မွာ၊ က်င္လည္က်က္စား၊ သတၱ၀ါမ်ားရဲ႕ အၾကား၊ ေၾကာင္ပါးတေကာင္၊ ေယာင္ေတာင္ေတာင္နဲ႔ ေနသတဲ့။
ထိုေၾကာင္ပါးလွ်င္၊ အစားမင္လ်က္၊ ႂကြက္မဲ ႂကြက္ျဖဴ၊ ႂကြက္ဆူ ႂကြက္ျဖိဳး ၊ ႂကြက္ဆိုး ႂကြက္ေကာင္း၊ ႂကြက္ဖေလာင္း မခ်န္၊ ေတြ႕သမွ် ႏွံေလသတဲ့။
ႂကြက္သားစားရ၊ ဗိုက္၀ေသာ္ျငား၊ ေၾကာင္ပါးျငီးေငြ႕၊ ႂကြက္မ်ားကို ခံတြင္း မေတြ႕ဘဲ၊ တတ္သေရြ႕ မွတ္သေရြ႕ၾကံ၊ ပ်ံေနတဲ့ငွက္၊ ခ်ဥ္ခ်ဥ္းတပ္ကာ၊ အစာရွာေနၾကတဲ့၊ စာ၀ါမေလးေတြနား၊ ေယာင္လည္လည္ သြားျပီး ...
"က်ေနာ္ ေၾကာင္ပါး၊ မေရွာင္ရွားၾကေလနဲ႔၊ တကယ့္က႐ုဏာရွင္၊ မယံုလွ်င္ ခင္ၾကည့္၊ အသိအကြၽမ္းျဖစ္ကာ၊ ၿငိစြမ္းခ်စ္မွာဆိုလည္း၊ အျမဲတမ္းလိုလို၊ 'ကိုကို'ေၾကာင့္ ႏွလံုးသား၊ တံခါးဖြင့္လ်က္ ၾကိဳဆိုေနပါတယ္၊ လာလွည့္ပါကြယ္ ..."
ေၾကာင္လည္က ျမွဴဆြယ္တဲ့အခါ၊ ကိုယ္ခႏၶာေသးေကြး၊ က်လိက်လိ အသံေပးတဲ့၊ စာကေလးငွက္မက ...
"က႐ုဏာပို၊ ေၾကာင္ကိုကိုရယ္၊ ရွင့္ကို က်မ၊ ခင္လိုလွေသာ္လည္း၊ စာမ-ႏွင့္ေၾကာင္၊ ေၾကာင္ႏွင့္ စာမ၊ ဘယ္လို နီးစပ္ႏိုင္ပါ့မလဲ၊ စဥ္းစားပဲ ၾကည့္ပါရွင္၊ ေဟာဟိုမွာ ျမင္လား၊ သစ္ပင္ထက္ဖ်ား၊ အသာနားေနတာ၊ (က်မရဲ႕ ခ်စ္လွစြာေသာ) ေမာင္ေမာင္စာေလ၊ စာ-စာ ခ်င္း ဂေဟဆက္၊ အသက္ေပးၿပီး ျမတ္ႏိုးတာမို႔၊ ေဆာရီးပါ ကိုိကုိေၾကာင္ ... လို႔"
စာ၀ါမ စကား၊ ေၾကာင္ပါးၾကားေတာ့၊ ေငါ့ေတာ့ေတာ့နဲ႔၊ မဲ့ရြဲ႕ကာ ဆိုပါတယ္။
"တယ္ ... စကားမ်ားလွ၊ စာ၀ါမ၊ နင့္စကားေတြ နားခါးလွေပါ့၊ နင့္ကို စားရ၊ ငါ၀မွာလည္း မဟုတ္၊ တလုပ္စာေတာင္မွ မရွိ၊ ေသးတိေသးေကြး၊ နင့္လို အေကာင္ေလးေတာ့၊ ငါ ေ၀ါင္ေ၀ါင္ေရွးေရာ့မယ္၊ ဟယ္ ... ဟိုေရွ႕အနား၊ ညည္းတြားငိုယို၊ ခိုမကေလးပါလား၊ သနားစရာ ..."
ေျပာေျပာဆိုဆို၊ ခိုမေလးအနား၊ သူကပ္သြားျပီး ...
"သနားဖြယ္ငို၊ မေရႊခိုရယ္၊ အဘယ္ေၾကာင့္ ငိုညည္း၊ 'ကိုႀကီး' ကို ေျပာပါ့ကြယ္၊ ကယ္ႏိုင္ရင္ ကယ္မွာေပါ့၊ မကယ္ႏိုင္ေတာ့လည္း၊ အသည္းစကားေလးမ်ား၊ ကိုႀကီးက ေျပာၾကားရင္၊ ေရႊနားေတာ္ဆင္တဲ့အခါ၊ ေ၀ဒနာ သက္သာမယ္ မဟုတ္လား၊ ေရႊႏႈတ္ေတာ္ဖ်ားက၊ စကားေလးမ်ား ေျပာပါဦး"
"ေက်းဇူးႀကီးမား၊ ကိုႀကီးေၾကာင္ပါးရွင့္၊ ရင္ႏွင့္အမွ်၊ ခ်စ္ပါရတဲ့၊ က်မ အခ်စ္ပို၊ ကိုကိုခိုက၊ က်မကို အထင္လြဲလို႔၊ ရင္ကြဲနာ က်ေနတာပါရွင္၊ ျဖစ္ႏိုင္လွ်င္ေတာ့၊ ေဟာ့ဒီသ၀ဏ္လႊာ၊ ကိုကို႔ဆီ ပါးေပးပါ၊ ေက်းဇူးကမၻာ တင္လိုက္ပါရဲ႕"
ဖြဲ႕ႏြဲ႕ျပီးဆို၊ မေရႊခိုက၊ ရုတ္တရက္ထ၊ ပ်ံသန္းသြားရေလေတာ့၊ ေၾကာင္ပါးႀကီး ေမာ့ေတာ့ေတာ့ က်န္ခဲ့ကာ ...
"ေၾသာ္ ... ဒုကၡ၊ ခို 'လတရ' နဲ႔မွ၊ ေတြ႕ရပါေပတယ္၊ ေတာ္ပါကြယ္ သြား .. သြား၊ ရည္းစားစာမ်ားေတာင္ ပါးခိုင္းေနေသး၊ နင့္အေသြးအသား၊ ငါမစားလို၊ ငါပါ ငိုမိေနမွာစိုးလို႔"
ဆိုကာ ဟိုရွာ ဒီရွာ ရွာျပန္ေတာ့၊ ေရကန္တကန္ထဲ၊ ၀မ္းဘဲမ တေကာင္ကို ေတြ႕ျပန္သတဲ့။
"အင္း ... ငွက္လည္း ၀မ္းဘဲ၊ ၀မ္းဘဲလည္း ငွက္၊ ဇာတ္ခ်င္း တူတူပါပဲ၊ ပ်ံေနတဲ့ ငွက္မရလည္း၊ ေရထဲက ၀မ္းဘဲပဲ၊ ပြဲေတာ္တည္ရေအာင္၊ ၾကံေဆာင္ပါဦးမွ"
ေရကန္အစပ္၊ ျပီတီတီနဲ႔ ကပ္ျပီး ...
"စိမ္းလဲ့နဒီ၊ ေရသီတာထက္၊ ကူးခတ္ ျမည္တမ္း၊ အို ... ၀မ္းဘဲမမ၊ အလွကြန္းခို၊ ျမကြၽန္းညိဳထက္၊ အသာအယာတက္လို႔၊ မိတ္ဆက္စကား၊ ေျပာၾကားရေအာင္၊ ေဟာဒီ 'ေမာင္' က၊ ဖိတ္မႏၲက ျပဳပါတယ္ ခင္ဗ်ား"
ေၾကာင္ပါးရဲ႕ ဖိတ္ၾကားခ်က္၊ ၀မ္းဘဲမ လက္မခံ၊ တဂတ္ဂတ္ ျမည္သံေပးကာ၊ ခုလို ဆိုပါတယ္။
"မ်က္လံုးျပဴးျပဴး၊ နဖူးေျပာင္လက္၊ ပါးစပ္က က်ယ္၊ အစြယ္ တေဖြးေဖြးနဲ႔၊ အေမာင္ ေၾကာင္ကေလးေရ ... ၊ အေမာင္ရဲ႕ ဖိတ္ၾကားခ်က္၊ မမ လက္ခံခ်င္ပါရဲ႕၊ ဒါေပမဲ့ကြယ္၊ မမရဲ႕ ကေလးမ်ား၊ ေရကစားေနၾကတာ၊ ခုထိ မလာေသးလို႔၊ ရင္မေအးႏိုင္၊ မႈိင္ေနတဲ့ မမမွာ၊ ျမကြၽန္းညိဳထက္၊ မတက္ႏိုင္တာ၊ ခြင့္လႊတ္ပါကြယ္"
၀မ္းဘဲမ စကားအဆံုး၊ ၀ုန္းကနဲ ေနာက္ျပန္လွည့္ျပီး
"ကေလးတြဲေလာင္း၊ သံေယာဇဥ္ေပါင္း မ်ားစြာပို၊ ဘဲအိုမႀကီးအသား၊ ၀ါးရခက္မွာ စိုးသကြယ့္၊ ေဘးမဲ့သာေပးလိုက္မယ္၊ ဟယ္ ... ခုထက္ထိေအာင္၊ ငွက္တေကာင္မွ၊ ငါမရေသးပါလား"
ဗိုက္ထဲက တဂြီဂြီ၊ ေအာ္ျမည္ေနတဲ့ ေၾကာင္ႀကီးဟာ၊ စပ်စ္သီး ခ်ဥ္ျပီးတဲ့ သကာလ၊ ေနာက္ထပ္ငွက္မ်ားကို ျမွဴဆြယ္ရေအာင္၊ ၾကံေနျပန္သတဲ့။
ကံအားေလ်ာ္စြာ၊ တေနရာအေရာက္၊ သစ္ေျခာက္ပင္ေျခရင္း၊ ၀ပ္ဆင္းျပီး ေနဆာလႈံေနတဲ့၊ ငွက္မငယ္တေကာင္ကို ေတြ႕ပါေရာ ... ။
ငွက္ငယ္မအနား၊ သူကပ္သြားေပမဲ့၊ ငွက္ငယ္က မလႈပ္ယွက္၊ ျငိမ္သက္လ်က္ ေနေလေတာ့ ...
"မလႈပ္မယွက္၊ လြန္ျငိမ္သက္လ်က္၊ ရင့္က်က္တည္ၾကည္၊ ေနေနသည္မွာ၊ အဘယ္မည္ေသာ ငွက္မ်ားပါလိမ့္၊ တစိမ့္စိမ့္ၾကည့္ကာ၊ သိခ်င္လာသျဖင့္၊ ေမးပါရေစ ... ႏွမေရ .."
ခ်ဳိသာဖြဲ႕ႏြဲ႕၊ ေၾကာင္ရဲ႕စကား၊ ငွက္ငယ္မ ၾကားတဲ့အခါ၊ ေနဆာလႈံရာမွထ၊ အေတာင္ကို မ-လ်က္၊ မတ္တပ္ကေလး ရပ္တဲ့ၿပီး ...
"အို ... ေၾကာင္အေဆြ၊ ျငိမ္သက္တဲ့ ဣေျႏၵနဲ႕၊ သစ္ပင္ေျခရင္း၊ ၀ပ္ဆင္းေနတဲ့ က်မဟာ၊ အေတာင္တဘက္ ပ်က္လို႔၊ ပ်ံသန္းရခက္ေနတဲ့၊ ဆက္ရက္မ ပါပဲရွင္"
"ျဖစ္ရေလကြယ္၊ ဘယ့္ႏွယ္ေၾကာင့္ အေတာင္တဘက္၊ က်ဳိးပ်က္ခဲ့ရပါသလဲ၊ နည္းနည္းေလာက္ သိခြင့္ျပဳပါလား"
"ဒီလိုပါရွင္၊ တခါတရက္၊ အစာရွာထြက္ရင္း၊ သစ္ပင္ထက္ နားေနတုန္း၊ ျဗဳန္းဆို ... ေလးခြကိုစမ္း၊ လက္သရမ္းတဲ့၊ သေကာင့္သားရဲ႕ ေလာက္စာလံုး၊ ႏွလံုးသားဆီ ၀င္လာခိုက္၊ အေတာင္နဲ႔ အျမန္ကာလိုက္ေတာ့၊ အေတာင္ကို တည့္တည့္မွန္၊ ဘယ္ေတာင္ပံ က်ဳိးသြားရတဲ့၊ ကံဆိုးသူ က်မပါရွင္"
"ဟင္ ... သနားစရာ၊ မအ၀ွါရယ္၊ လာ ... လာ က်ေနာ့္အနား၊ နာၾကင္မႈမ်ားကို ကုသ၊ ျပဳစုယုယလ်က္၊ တသက္လံုး ၾကင္နာပါ့မယ္၊ အစာလည္း ရွာေပး၊ ေရေအး ေရပူ၊ မျငဴစူရေအာင္၊ ေဆာင္မ ၾကည့္႐ႈ၊ ဂ႐ုစိုက္မွာမို႔၊ ကိုယ့္ဆီကိုလာ၊ မေၾကာက္ပါနဲ႔ မအ၀ွါ ..."
ေညာင္နာနာ အသံေပး၊ ေၾကာင္အိုေပေမွးရဲ႕ စကားအဆံုး၊ ဆက္ရက္မ အသည္းႏွလံုးမွာ၊ ဖရဏာပီတိ၊ ဂြမ္းဆီထိသလို၊ တအိအိျငိတြယ္၊ ယံုလြယ္မိေလေတာ့သတဲ့။ ဒီလိုနဲ႔ .. ေၾကာင္ပါးနဲ႔ ဆက္ရက္မ၊ စကားစျမည္ အခ်ီအခ်၊ ေျပာေနၾကတာ အေတာ္ၾကာျပီး၊ အလြန္ရင္းႏွီးသြားခါမွ၊ တစတစ၊ ဆက္ရက္မအနား၊ သူ ကပ္သြားျပီး ...
"ကဲ ... ဒီတခါေတာ့ မလြတ္တမ္း၊ ငါ အမိဖမ္းလိုက္ေခ်မွ၊ ၀မ္းကလည္း ဟာလွျပီ၊ ဆာသမွ ေလာင္မတတ္မို႔၊ အေတာင္တဘက္က်ဳိးတဲ့၊ ကံဆိုးမ ေရ ... ဘုရားသာ တ-ေပေတာ့"
"ဟင္ ... ရွင္ ... ရွင္ ... ၾကင္နာခ်င္ေယာင္ေဆာင္တဲ့၊ ေၾကာင္သူေတာ္ပါလား၊ ဘုရား ... ဘုရား၊ ရွင့္လို ေၾကာင္စား၊ ယံုမိမွားတဲ့ က်မ၊ ကံဆိုးမ သြားေလရာ၊ မိုးလိုက္လို႔ ရြာပါေပါ့၊ တခုေတာ့ ေတာင္းပန္ပါရေစ၊ မေသခင္ေလး၊ ဘုရားကန္ေတာ့ခြင့္ ေပးပါရွင္"
ဆက္ရက္မရဲ႕ ေတာင္းပန္ခ်က္၊ ေၾကာင္ပါးႀကီး လက္ခံတဲ့အခါ၊ အေတာင္ႏွစ္ဘက္ကို ယွက္မိုး၊ ဘုရားရွိခိုးရင္း၊ ဆက္ရက္မ ငိုခ်င္းခ်သတဲ့။
"ဘုရားသခင္၊ အို ... အရွင္၊ အၾကင္ေၾကာင္ပါး၊ မုသားခ်ဳိခ်ဳိ၊ လိမ္ညာဆိုစကား၊ ကြၽန္ေတာ္မ်ဳိးမ ယံုစားကာ၊ ေမတၱာေရွ႕ထားလ်က္၊ အသက္ထက္ျမတ္ႏိုး၊ အားကိုး ခဲ့မိပါသည္ ဘုရား၊ ဤအမွန္တရား၊ သစၥာစကားသည္၊ ထာ၀ရတည္လ်က္၊ ထက္ျမက္စူးရွပါေစသား၊ အရွင္ဘုရား ... "
ဆက္ရက္မ ငိုခ်င္း၊ နားၾကားျပင္းကတ္၊ ေၾကာင္အငတ္က၊ ဖ်တ္ခနဲ ခုန္အုပ္၊ ဂုတ္ကိုလွမ္းဆြဲ၊ လည္ကိုအခဲမွာ၊ ဆက္ရက္မ ခမ်ာလည္း၊ ေသပြဲ၀င္သြားရွာသတဲ့။
"စားရကံၾကံဳေတာ့၊ တခ်က္အခုန္ပါပဲလား၊ ဟား ဟား ဟား၊ ဘယ္နားက စ၊ စားရပါ့မလဲ၊ အဲ ... ရင္ကိုခြဲျပီး၊ အသည္းကိုစားရင္၊ အားအင္ျပည့္ျဖိဳးတယ္ဆိုလား၊ ၾကားဖူးတာပဲ၊ ကဲ ... ခြဲပဟ"
ငတ္ႀကီးက်တဲ့ ေၾကာင္ပါး၊ ဘယ္ေတာင္ပံကိုခ်န္ က်န္တာေတြ အကုန္စားျပီး၊ သြားၾကားေလး ထိုးေနရင္း၊ သူစဥ္းစားျပန္တယ္။
"အင္း ... ဒီေတာင္ပံကို ကင္၊ ဘီယာနဲ႔ ျမည္းလိုက္ရရင္ေတာ့၊ အာဂပါးစပ္၊ ေၾကာင္ျဖစ္က်ဳိး နပ္မွာပ၊ ငတ္ခဲ့သမွ်၊ အတိုးခ်လို႔၊ အရိုးက မက်န္၀ါး၊ တိုင္းဂါးေလး ေဖာက္၊ တက်ဳိက္ေလာက္ ျမိဳ၊ ေလာကစည္းစိမ္ကို ခံဦးမွ"
ဘီယာတက်ဳိက္၊ ေတာင္ပံတကိုက္နဲ႔၊ ႏွစ္ျခိဳက္ေပ်ာ္ျမဴး၊ စည္းစိမ္ယစ္မူးေနဆဲ၊ ေတာင္ပံထဲက အ႐ိုးတေခ်ာင္း၊ သူ႔လည္ေခ်ာင္းမွာ စိုက္သြားေလေတာ့တယ္။
"အ.. အာ ... အား ....၊ ဘယ့္ႏွယ့္မ်ားပါလိမ့္၊ ေၾကာင္ပါး အ႐ိုးမ်က္၊ ေနရခက္လွဘိ၊ မခံခ်ိ မခံသာ၊ လည္ေခ်ာင္းနာလွခ်ည္ရဲ႕"
မဲ့တဲ့တဲ့ဆို၊ ေၾကာင္ပါးအိုက၊ ေထြးျမိဳမရ၊ လည္ေခ်ာင္း၀က အ႐ိုး၊ ထုတ္ဖို႔ သူႀကိဳးစားရာက၊ ဆက္ရက္မစကား၊ နားထဲမွာ ၾကားေယာင္မိလာတယ္။
"ဆက္ရက္မ သစၥာ၊ ငါ့လည္ေခ်ာင္း လာစူးရျပီ၊ ေသသည္ထိ ဒုကၡ၊ ေပးလွတ့ဲ ဆက္ရက္မ၊ (အင္း ... ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္) ေကာင္းရာဘ၀ ေရာက္ပါေစ၊ အမွ်ေ၀ ဆုေတာင္း၊ လည္ေခ်ာင္း၀က အရိုး၊ တဟုန္ထိုး ထြက္ပါေစသား၊ အရွင္ဘုရား"
လိမ္လည္လွည့္ဖ်ား၊ မုသားျပည့္လွ်ံ၊ ေၾကာင္ပါးရဲ႕ ဆုေတာင္းသံကို၊ ျဗဟၼာ သိၾကား၊ နတ္အမ်ားက၊ ဥေပကၡာျပဳ၊ လစ္လ်ဴရႈလိုက္ၾကေလေတာ့၊ ေၾကာင္မိုက္ႀကီး အျဖစ္ဆိုး၊ နင္ေနတဲ့ အရိုးဟာ၊ တသက္တာလံုး စူး၊ ဘယ္လိုမွ ႏႈတ္မရေတာ့ဘူး ... တဲ့။
***
ပံုျပင္ေလးကေတာ့ ဒါပါပဲ... ။ ဘယ္သူ႔ကိုမွ မရည္ရြယ္ပါဘူး။ ဟာသ သက္သက္ ေရးထားျခင္းမွ်သာ ျဖစ္ပါေၾကာင္း ... ။ :)
***
ေမဓာ၀ီ
၂၇၊ ေဖေဖာ္၀ါရီ၊ ၂၀၀၈
၁၃း၃၀ နာရီ
***
လြန္ေလၿပီးေသာ၊ ေရွးသေရာအခါ၊ ေတာ၀နာလယ္၊ လွ်ဳိေျမာင္စြယ္မွာ၊ က်င္လည္က်က္စား၊ သတၱ၀ါမ်ားရဲ႕ အၾကား၊ ေၾကာင္ပါးတေကာင္၊ ေယာင္ေတာင္ေတာင္နဲ႔ ေနသတဲ့။
ထိုေၾကာင္ပါးလွ်င္၊ အစားမင္လ်က္၊ ႂကြက္မဲ ႂကြက္ျဖဴ၊ ႂကြက္ဆူ ႂကြက္ျဖိဳး ၊ ႂကြက္ဆိုး ႂကြက္ေကာင္း၊ ႂကြက္ဖေလာင္း မခ်န္၊ ေတြ႕သမွ် ႏွံေလသတဲ့။
ႂကြက္သားစားရ၊ ဗိုက္၀ေသာ္ျငား၊ ေၾကာင္ပါးျငီးေငြ႕၊ ႂကြက္မ်ားကို ခံတြင္း မေတြ႕ဘဲ၊ တတ္သေရြ႕ မွတ္သေရြ႕ၾကံ၊ ပ်ံေနတဲ့ငွက္၊ ခ်ဥ္ခ်ဥ္းတပ္ကာ၊ အစာရွာေနၾကတဲ့၊ စာ၀ါမေလးေတြနား၊ ေယာင္လည္လည္ သြားျပီး ...
"က်ေနာ္ ေၾကာင္ပါး၊ မေရွာင္ရွားၾကေလနဲ႔၊ တကယ့္က႐ုဏာရွင္၊ မယံုလွ်င္ ခင္ၾကည့္၊ အသိအကြၽမ္းျဖစ္ကာ၊ ၿငိစြမ္းခ်စ္မွာဆိုလည္း၊ အျမဲတမ္းလိုလို၊ 'ကိုကို'ေၾကာင့္ ႏွလံုးသား၊ တံခါးဖြင့္လ်က္ ၾကိဳဆိုေနပါတယ္၊ လာလွည့္ပါကြယ္ ..."
ေၾကာင္လည္က ျမွဴဆြယ္တဲ့အခါ၊ ကိုယ္ခႏၶာေသးေကြး၊ က်လိက်လိ အသံေပးတဲ့၊ စာကေလးငွက္မက ...
"က႐ုဏာပို၊ ေၾကာင္ကိုကိုရယ္၊ ရွင့္ကို က်မ၊ ခင္လိုလွေသာ္လည္း၊ စာမ-ႏွင့္ေၾကာင္၊ ေၾကာင္ႏွင့္ စာမ၊ ဘယ္လို နီးစပ္ႏိုင္ပါ့မလဲ၊ စဥ္းစားပဲ ၾကည့္ပါရွင္၊ ေဟာဟိုမွာ ျမင္လား၊ သစ္ပင္ထက္ဖ်ား၊ အသာနားေနတာ၊ (က်မရဲ႕ ခ်စ္လွစြာေသာ) ေမာင္ေမာင္စာေလ၊ စာ-စာ ခ်င္း ဂေဟဆက္၊ အသက္ေပးၿပီး ျမတ္ႏိုးတာမို႔၊ ေဆာရီးပါ ကိုိကုိေၾကာင္ ... လို႔"
စာ၀ါမ စကား၊ ေၾကာင္ပါးၾကားေတာ့၊ ေငါ့ေတာ့ေတာ့နဲ႔၊ မဲ့ရြဲ႕ကာ ဆိုပါတယ္။
"တယ္ ... စကားမ်ားလွ၊ စာ၀ါမ၊ နင့္စကားေတြ နားခါးလွေပါ့၊ နင့္ကို စားရ၊ ငါ၀မွာလည္း မဟုတ္၊ တလုပ္စာေတာင္မွ မရွိ၊ ေသးတိေသးေကြး၊ နင့္လို အေကာင္ေလးေတာ့၊ ငါ ေ၀ါင္ေ၀ါင္ေရွးေရာ့မယ္၊ ဟယ္ ... ဟိုေရွ႕အနား၊ ညည္းတြားငိုယို၊ ခိုမကေလးပါလား၊ သနားစရာ ..."
ေျပာေျပာဆိုဆို၊ ခိုမေလးအနား၊ သူကပ္သြားျပီး ...
"သနားဖြယ္ငို၊ မေရႊခိုရယ္၊ အဘယ္ေၾကာင့္ ငိုညည္း၊ 'ကိုႀကီး' ကို ေျပာပါ့ကြယ္၊ ကယ္ႏိုင္ရင္ ကယ္မွာေပါ့၊ မကယ္ႏိုင္ေတာ့လည္း၊ အသည္းစကားေလးမ်ား၊ ကိုႀကီးက ေျပာၾကားရင္၊ ေရႊနားေတာ္ဆင္တဲ့အခါ၊ ေ၀ဒနာ သက္သာမယ္ မဟုတ္လား၊ ေရႊႏႈတ္ေတာ္ဖ်ားက၊ စကားေလးမ်ား ေျပာပါဦး"
"ေက်းဇူးႀကီးမား၊ ကိုႀကီးေၾကာင္ပါးရွင့္၊ ရင္ႏွင့္အမွ်၊ ခ်စ္ပါရတဲ့၊ က်မ အခ်စ္ပို၊ ကိုကိုခိုက၊ က်မကို အထင္လြဲလို႔၊ ရင္ကြဲနာ က်ေနတာပါရွင္၊ ျဖစ္ႏိုင္လွ်င္ေတာ့၊ ေဟာ့ဒီသ၀ဏ္လႊာ၊ ကိုကို႔ဆီ ပါးေပးပါ၊ ေက်းဇူးကမၻာ တင္လိုက္ပါရဲ႕"
ဖြဲ႕ႏြဲ႕ျပီးဆို၊ မေရႊခိုက၊ ရုတ္တရက္ထ၊ ပ်ံသန္းသြားရေလေတာ့၊ ေၾကာင္ပါးႀကီး ေမာ့ေတာ့ေတာ့ က်န္ခဲ့ကာ ...
"ေၾသာ္ ... ဒုကၡ၊ ခို 'လတရ' နဲ႔မွ၊ ေတြ႕ရပါေပတယ္၊ ေတာ္ပါကြယ္ သြား .. သြား၊ ရည္းစားစာမ်ားေတာင္ ပါးခိုင္းေနေသး၊ နင့္အေသြးအသား၊ ငါမစားလို၊ ငါပါ ငိုမိေနမွာစိုးလို႔"
ဆိုကာ ဟိုရွာ ဒီရွာ ရွာျပန္ေတာ့၊ ေရကန္တကန္ထဲ၊ ၀မ္းဘဲမ တေကာင္ကို ေတြ႕ျပန္သတဲ့။
"အင္း ... ငွက္လည္း ၀မ္းဘဲ၊ ၀မ္းဘဲလည္း ငွက္၊ ဇာတ္ခ်င္း တူတူပါပဲ၊ ပ်ံေနတဲ့ ငွက္မရလည္း၊ ေရထဲက ၀မ္းဘဲပဲ၊ ပြဲေတာ္တည္ရေအာင္၊ ၾကံေဆာင္ပါဦးမွ"
ေရကန္အစပ္၊ ျပီတီတီနဲ႔ ကပ္ျပီး ...
"စိမ္းလဲ့နဒီ၊ ေရသီတာထက္၊ ကူးခတ္ ျမည္တမ္း၊ အို ... ၀မ္းဘဲမမ၊ အလွကြန္းခို၊ ျမကြၽန္းညိဳထက္၊ အသာအယာတက္လို႔၊ မိတ္ဆက္စကား၊ ေျပာၾကားရေအာင္၊ ေဟာဒီ 'ေမာင္' က၊ ဖိတ္မႏၲက ျပဳပါတယ္ ခင္ဗ်ား"
ေၾကာင္ပါးရဲ႕ ဖိတ္ၾကားခ်က္၊ ၀မ္းဘဲမ လက္မခံ၊ တဂတ္ဂတ္ ျမည္သံေပးကာ၊ ခုလို ဆိုပါတယ္။
"မ်က္လံုးျပဴးျပဴး၊ နဖူးေျပာင္လက္၊ ပါးစပ္က က်ယ္၊ အစြယ္ တေဖြးေဖြးနဲ႔၊ အေမာင္ ေၾကာင္ကေလးေရ ... ၊ အေမာင္ရဲ႕ ဖိတ္ၾကားခ်က္၊ မမ လက္ခံခ်င္ပါရဲ႕၊ ဒါေပမဲ့ကြယ္၊ မမရဲ႕ ကေလးမ်ား၊ ေရကစားေနၾကတာ၊ ခုထိ မလာေသးလို႔၊ ရင္မေအးႏိုင္၊ မႈိင္ေနတဲ့ မမမွာ၊ ျမကြၽန္းညိဳထက္၊ မတက္ႏိုင္တာ၊ ခြင့္လႊတ္ပါကြယ္"
၀မ္းဘဲမ စကားအဆံုး၊ ၀ုန္းကနဲ ေနာက္ျပန္လွည့္ျပီး
"ကေလးတြဲေလာင္း၊ သံေယာဇဥ္ေပါင္း မ်ားစြာပို၊ ဘဲအိုမႀကီးအသား၊ ၀ါးရခက္မွာ စိုးသကြယ့္၊ ေဘးမဲ့သာေပးလိုက္မယ္၊ ဟယ္ ... ခုထက္ထိေအာင္၊ ငွက္တေကာင္မွ၊ ငါမရေသးပါလား"
ဗိုက္ထဲက တဂြီဂြီ၊ ေအာ္ျမည္ေနတဲ့ ေၾကာင္ႀကီးဟာ၊ စပ်စ္သီး ခ်ဥ္ျပီးတဲ့ သကာလ၊ ေနာက္ထပ္ငွက္မ်ားကို ျမွဴဆြယ္ရေအာင္၊ ၾကံေနျပန္သတဲ့။
ကံအားေလ်ာ္စြာ၊ တေနရာအေရာက္၊ သစ္ေျခာက္ပင္ေျခရင္း၊ ၀ပ္ဆင္းျပီး ေနဆာလႈံေနတဲ့၊ ငွက္မငယ္တေကာင္ကို ေတြ႕ပါေရာ ... ။
ငွက္ငယ္မအနား၊ သူကပ္သြားေပမဲ့၊ ငွက္ငယ္က မလႈပ္ယွက္၊ ျငိမ္သက္လ်က္ ေနေလေတာ့ ...
"မလႈပ္မယွက္၊ လြန္ျငိမ္သက္လ်က္၊ ရင့္က်က္တည္ၾကည္၊ ေနေနသည္မွာ၊ အဘယ္မည္ေသာ ငွက္မ်ားပါလိမ့္၊ တစိမ့္စိမ့္ၾကည့္ကာ၊ သိခ်င္လာသျဖင့္၊ ေမးပါရေစ ... ႏွမေရ .."
ခ်ဳိသာဖြဲ႕ႏြဲ႕၊ ေၾကာင္ရဲ႕စကား၊ ငွက္ငယ္မ ၾကားတဲ့အခါ၊ ေနဆာလႈံရာမွထ၊ အေတာင္ကို မ-လ်က္၊ မတ္တပ္ကေလး ရပ္တဲ့ၿပီး ...
"အို ... ေၾကာင္အေဆြ၊ ျငိမ္သက္တဲ့ ဣေျႏၵနဲ႕၊ သစ္ပင္ေျခရင္း၊ ၀ပ္ဆင္းေနတဲ့ က်မဟာ၊ အေတာင္တဘက္ ပ်က္လို႔၊ ပ်ံသန္းရခက္ေနတဲ့၊ ဆက္ရက္မ ပါပဲရွင္"
"ျဖစ္ရေလကြယ္၊ ဘယ့္ႏွယ္ေၾကာင့္ အေတာင္တဘက္၊ က်ဳိးပ်က္ခဲ့ရပါသလဲ၊ နည္းနည္းေလာက္ သိခြင့္ျပဳပါလား"
"ဒီလိုပါရွင္၊ တခါတရက္၊ အစာရွာထြက္ရင္း၊ သစ္ပင္ထက္ နားေနတုန္း၊ ျဗဳန္းဆို ... ေလးခြကိုစမ္း၊ လက္သရမ္းတဲ့၊ သေကာင့္သားရဲ႕ ေလာက္စာလံုး၊ ႏွလံုးသားဆီ ၀င္လာခိုက္၊ အေတာင္နဲ႔ အျမန္ကာလိုက္ေတာ့၊ အေတာင္ကို တည့္တည့္မွန္၊ ဘယ္ေတာင္ပံ က်ဳိးသြားရတဲ့၊ ကံဆိုးသူ က်မပါရွင္"
"ဟင္ ... သနားစရာ၊ မအ၀ွါရယ္၊ လာ ... လာ က်ေနာ့္အနား၊ နာၾကင္မႈမ်ားကို ကုသ၊ ျပဳစုယုယလ်က္၊ တသက္လံုး ၾကင္နာပါ့မယ္၊ အစာလည္း ရွာေပး၊ ေရေအး ေရပူ၊ မျငဴစူရေအာင္၊ ေဆာင္မ ၾကည့္႐ႈ၊ ဂ႐ုစိုက္မွာမို႔၊ ကိုယ့္ဆီကိုလာ၊ မေၾကာက္ပါနဲ႔ မအ၀ွါ ..."
ေညာင္နာနာ အသံေပး၊ ေၾကာင္အိုေပေမွးရဲ႕ စကားအဆံုး၊ ဆက္ရက္မ အသည္းႏွလံုးမွာ၊ ဖရဏာပီတိ၊ ဂြမ္းဆီထိသလို၊ တအိအိျငိတြယ္၊ ယံုလြယ္မိေလေတာ့သတဲ့။ ဒီလိုနဲ႔ .. ေၾကာင္ပါးနဲ႔ ဆက္ရက္မ၊ စကားစျမည္ အခ်ီအခ်၊ ေျပာေနၾကတာ အေတာ္ၾကာျပီး၊ အလြန္ရင္းႏွီးသြားခါမွ၊ တစတစ၊ ဆက္ရက္မအနား၊ သူ ကပ္သြားျပီး ...
"ကဲ ... ဒီတခါေတာ့ မလြတ္တမ္း၊ ငါ အမိဖမ္းလိုက္ေခ်မွ၊ ၀မ္းကလည္း ဟာလွျပီ၊ ဆာသမွ ေလာင္မတတ္မို႔၊ အေတာင္တဘက္က်ဳိးတဲ့၊ ကံဆိုးမ ေရ ... ဘုရားသာ တ-ေပေတာ့"
"ဟင္ ... ရွင္ ... ရွင္ ... ၾကင္နာခ်င္ေယာင္ေဆာင္တဲ့၊ ေၾကာင္သူေတာ္ပါလား၊ ဘုရား ... ဘုရား၊ ရွင့္လို ေၾကာင္စား၊ ယံုမိမွားတဲ့ က်မ၊ ကံဆိုးမ သြားေလရာ၊ မိုးလိုက္လို႔ ရြာပါေပါ့၊ တခုေတာ့ ေတာင္းပန္ပါရေစ၊ မေသခင္ေလး၊ ဘုရားကန္ေတာ့ခြင့္ ေပးပါရွင္"
ဆက္ရက္မရဲ႕ ေတာင္းပန္ခ်က္၊ ေၾကာင္ပါးႀကီး လက္ခံတဲ့အခါ၊ အေတာင္ႏွစ္ဘက္ကို ယွက္မိုး၊ ဘုရားရွိခိုးရင္း၊ ဆက္ရက္မ ငိုခ်င္းခ်သတဲ့။
"ဘုရားသခင္၊ အို ... အရွင္၊ အၾကင္ေၾကာင္ပါး၊ မုသားခ်ဳိခ်ဳိ၊ လိမ္ညာဆိုစကား၊ ကြၽန္ေတာ္မ်ဳိးမ ယံုစားကာ၊ ေမတၱာေရွ႕ထားလ်က္၊ အသက္ထက္ျမတ္ႏိုး၊ အားကိုး ခဲ့မိပါသည္ ဘုရား၊ ဤအမွန္တရား၊ သစၥာစကားသည္၊ ထာ၀ရတည္လ်က္၊ ထက္ျမက္စူးရွပါေစသား၊ အရွင္ဘုရား ... "
ဆက္ရက္မ ငိုခ်င္း၊ နားၾကားျပင္းကတ္၊ ေၾကာင္အငတ္က၊ ဖ်တ္ခနဲ ခုန္အုပ္၊ ဂုတ္ကိုလွမ္းဆြဲ၊ လည္ကိုအခဲမွာ၊ ဆက္ရက္မ ခမ်ာလည္း၊ ေသပြဲ၀င္သြားရွာသတဲ့။
"စားရကံၾကံဳေတာ့၊ တခ်က္အခုန္ပါပဲလား၊ ဟား ဟား ဟား၊ ဘယ္နားက စ၊ စားရပါ့မလဲ၊ အဲ ... ရင္ကိုခြဲျပီး၊ အသည္းကိုစားရင္၊ အားအင္ျပည့္ျဖိဳးတယ္ဆိုလား၊ ၾကားဖူးတာပဲ၊ ကဲ ... ခြဲပဟ"
ငတ္ႀကီးက်တဲ့ ေၾကာင္ပါး၊ ဘယ္ေတာင္ပံကိုခ်န္ က်န္တာေတြ အကုန္စားျပီး၊ သြားၾကားေလး ထိုးေနရင္း၊ သူစဥ္းစားျပန္တယ္။
"အင္း ... ဒီေတာင္ပံကို ကင္၊ ဘီယာနဲ႔ ျမည္းလိုက္ရရင္ေတာ့၊ အာဂပါးစပ္၊ ေၾကာင္ျဖစ္က်ဳိး နပ္မွာပ၊ ငတ္ခဲ့သမွ်၊ အတိုးခ်လို႔၊ အရိုးက မက်န္၀ါး၊ တိုင္းဂါးေလး ေဖာက္၊ တက်ဳိက္ေလာက္ ျမိဳ၊ ေလာကစည္းစိမ္ကို ခံဦးမွ"
ဘီယာတက်ဳိက္၊ ေတာင္ပံတကိုက္နဲ႔၊ ႏွစ္ျခိဳက္ေပ်ာ္ျမဴး၊ စည္းစိမ္ယစ္မူးေနဆဲ၊ ေတာင္ပံထဲက အ႐ိုးတေခ်ာင္း၊ သူ႔လည္ေခ်ာင္းမွာ စိုက္သြားေလေတာ့တယ္။
"အ.. အာ ... အား ....၊ ဘယ့္ႏွယ့္မ်ားပါလိမ့္၊ ေၾကာင္ပါး အ႐ိုးမ်က္၊ ေနရခက္လွဘိ၊ မခံခ်ိ မခံသာ၊ လည္ေခ်ာင္းနာလွခ်ည္ရဲ႕"
မဲ့တဲ့တဲ့ဆို၊ ေၾကာင္ပါးအိုက၊ ေထြးျမိဳမရ၊ လည္ေခ်ာင္း၀က အ႐ိုး၊ ထုတ္ဖို႔ သူႀကိဳးစားရာက၊ ဆက္ရက္မစကား၊ နားထဲမွာ ၾကားေယာင္မိလာတယ္။
"ဆက္ရက္မ သစၥာ၊ ငါ့လည္ေခ်ာင္း လာစူးရျပီ၊ ေသသည္ထိ ဒုကၡ၊ ေပးလွတ့ဲ ဆက္ရက္မ၊ (အင္း ... ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္) ေကာင္းရာဘ၀ ေရာက္ပါေစ၊ အမွ်ေ၀ ဆုေတာင္း၊ လည္ေခ်ာင္း၀က အရိုး၊ တဟုန္ထိုး ထြက္ပါေစသား၊ အရွင္ဘုရား"
လိမ္လည္လွည့္ဖ်ား၊ မုသားျပည့္လွ်ံ၊ ေၾကာင္ပါးရဲ႕ ဆုေတာင္းသံကို၊ ျဗဟၼာ သိၾကား၊ နတ္အမ်ားက၊ ဥေပကၡာျပဳ၊ လစ္လ်ဴရႈလိုက္ၾကေလေတာ့၊ ေၾကာင္မိုက္ႀကီး အျဖစ္ဆိုး၊ နင္ေနတဲ့ အရိုးဟာ၊ တသက္တာလံုး စူး၊ ဘယ္လိုမွ ႏႈတ္မရေတာ့ဘူး ... တဲ့။
***
ပံုျပင္ေလးကေတာ့ ဒါပါပဲ... ။ ဘယ္သူ႔ကိုမွ မရည္ရြယ္ပါဘူး။ ဟာသ သက္သက္ ေရးထားျခင္းမွ်သာ ျဖစ္ပါေၾကာင္း ... ။ :)
***
ေမဓာ၀ီ
၂၇၊ ေဖေဖာ္၀ါရီ၊ ၂၀၀၈
၁၃း၃၀ နာရီ
31 comments:
ပုိ႔စ္ေလးရာေျမာက္ေနာက္ပုိင္းေတာ့ နားသြားတာ မဟုတ္ဘဲ ဆက္ေရးေစခ်င္ေသးတယ္ မေမ။ အခု ေနာက္ဆုံးပို႔စ္က က်ေနာ့္ အရင္ဆုံး ဖတ္မိတာ (ထင္တယ္) ဆိုေတာ့ ဦးဦးဖ်ားဖ်ား သေဘာမ်ိဳး အရင္ဆုံးပဲ ကြန္မန္႔ လာေရးလိုက္ပါတယ္။ ေျပာင္ေျမာက္လြန္းပါတယ္။ ဒီေၾကာင္အိုေတာ့ အရိုးနင္တာ နည္းေတာင္နည္းေသးတာေပါ့။
တို႕မေမက စေလဆရာဟန္ နေဘကာရန္ေတြနဲ႕ အႀကံေကာင္းတစ္ခ်က္ ဟာသစြက္လို႕ ေၾကာင္နဲ႕ငွက္ဇာတ္ တစ္ခန္းရပ္ကို လွပ္ခနဲျပ သေဘာက်စရာပါလား ဟိုက္ရွားပါး . .။
အမ.. ေၾကာင္အိုၾကီးက အရိုးနင္ေနတာ မေသမခ်င္း တသက္လံုးေပါ့ေနာ္..
ဖတ္လို့ေကာင္းလိုက္တာ အမရာ...
ေလာက မွာ လိမ္ညာဟန္ေဆာင္ပီး ဖ်က္ဆီးတတ္တဲ့ ေၾကာင္ပါးလို လူမ်ိဳးေတြ မရိွရင္ သိပ္ေကာင္းမွာပဲေနာ္..။
အဲဒီေၾကာင္ပါးရဲ့ မ်က္ႏွာကေတာ့ ေၾကာက္စရာေကာင္းမွာပဲေနာ္.. ျမင္ၾကည့္ရင္းနဲ့ ၾကက္သည္းေတာင္ထမိပါရဲ့..။
ေရးတတ္လိုက္တာ..အမရာ..
“ဆံထံုးေတာ္ၾကီး တမာသီး ”နဲ့ ဆိုတာကို ျမင္ေယာင္ရင္း..ဒီအပိုဒ္ေလးကိုစြဲမိတယ္..
“ၾကင္နာခ်င္ေယာင္ေဆာင္တဲ့၊ ေၾကာင္သူေတာ္ပါလား၊ ဘုရား ... ဘုရား၊ ရွင့္လို ေၾကာင္စား၊ ယံုမိမွားတဲ့ က်မ၊ ကံဆိုးမ သြားေလရာ၊ မိုးလိုက္လို႔ ရြာပါေပါ့၊”
တဖြဖြရြတ္ိရင္းးးး
ေကာင္းလိုက္တာ အမရာ.. တကယ္လက္သံေျပာင္တယ္.. ကေလာင္စြမ္းတကယ္ထက္ပါေပတယ္..
ဆက္ေမ်ွာ္ေနဦးမယ္ေနာ္..အမ..
ဆက္ေရးပါ...
ေလးစားလ်က္
ညီမ
Wowwww.... Bravo!!!!! :D
I can feel what u wanna mean behind the post... I like the best this post i ever read ur posts so far... :P great idea,, great writing skill,, keep it up... if u wanna take a relax from blogging, don't take too longggg... :) all the best!
very very very
good.
မၾကီးေမဓါ၀ီေရ.....
စာေတြက ပညာေပးေရာ.....
ပတ္၀န္းက်င္အတြက္ပါ.....
သက္ဆုိင္ေနသူေတြအတြက္ေပါ့....
စကားလုံးေတြက လန္းတယ္ေနာ္....
တင္ဆက္ပုံေတြေလ....
အားလုံးအဆင္ေျပပါေစ...
ေန႔သစ္ေတြတုိင္းမွာေရာ...
နက္ျဖန္ေတြတုိင္းမွာပါ....
အေရးအသားက ေတာ္ေတာ္ေလးကို အံ့ၾသစရာပါပဲ။
ေရႊေသြးဂ်ာနယ္ေနာက္က ကေလးကဗ်ာကေတာင္ ေၾသာခ်ေလာက္ပါတယ္..။ း) နေဘကာရန္ေတြ နဲ႕ကဗ်ာမေရးပါနဲ႕ဦး ။ ေလးလံုးစပ္ေလာက္ေတာ့ ရေအာင္အရင္သင္သင့္ပါတယ္လို႕။ ျမန္မာကဗ်ာေတြကို ကၽြန္ေတာ္က မပ်က္စီးေစခ်င္လို႕ပါ။ ေစတနာနဲ႕ေနာ္ ။ လြန္တာ႐ွိ ၀ႏၵာမိပါ ။
ဘေလာ့ဂါဆိုတာက သူ႔ခံစားခ်က္ကုိ သူေရးတတ္သလို ကဗ်ာျဖစ္ျဖစ္၊ စာျဖစ္ျဖစ္နဲ႔ ေရးဖြဲ႔တာပဲဗ်ာ။ မေမဓာ၀ီက ၀ါရင့္သဘာရင့္ ကဗ်ာ့ထိပ္ေခါင္ႀကီးမွမဟုတ္ေတာ့ လုိအပ္ခ်က္ေတြ ရိွေကာင္း ရိွမွာပါ။ အမည္မသိ ေျပာေလာက္တဲ့အထိ ကဗ်ာကို ပ်က္စီးေစတယ္ဆုိတာကိုေတာ့ က်ေနာ္ မေတြ႔မိပါဘူး။ ၿပီးျပည့္စုံတယ္ဆုိတဲ့ ကဗ်ာအဖြဲ႔ေလးေတြ အမည္မသိဆီမွာ ရိွရင္လဲ ဖတ္ခြင့္ျပဳပါ။ ပညာရတာေပါ့။ ႀကိဳးစားအားထုတ္မႈမွာ လိုအပ္ခ်က္ေတြ ရိွေနရင္ေတာင္ က်ေနာ္တုိ႔ အျပဳသေဘာ ေျပာတာပိုေကာင္းပါလိမ့္မယ္ လို႔ ထင္ပါတယ္။ က်ေနာ္အခု ၀င္ေျပာတာ ဆရာလုပ္သလို ျဖစ္ရင္လဲ ခြင့္လႊတ္ပါ။ (မေမေရ... ၀င္ရွဳပ္မိတာ ေဆာရီးေနာ္)။
I am very concerned for the future of Burmese poems.
၄၀၀ေျမာက္postဆိုကတည္းက ကေလာင္စြမ္းထက္တဲ့ ေမ့ရဲ႕ ထူးထူးျခားျခားလက္ရာေလးျဖစ္မယ္ဆိုတာ ယံုၾကည္ၿပီးသား။ အဲဒီလိုေျပာင္ေျမာက္တဲ့အေတြးနဲ႕ အဲဒီလိုကၽြမ္းက်င္ပိုင္နုိင္တဲ့အေရးက "ေၾကာင္ခံတြင္းပ်က္နဲ႔၊ ဇရက္ေတာင္ပံက်ိဳး" မွ သိပ္လက္ရာေျမာက္တဲ့၊ မွတ္သားစရာေတြ အမ်ားႀကီးေပးတဲ့ ပံုျပင္ - ျပဇာတ္ ေလးအျဖစ္ ဖန္ဆင္းသြားတယ္။ အတုယူေလးစားအားက်မိပါတယ္ေမ။ ၄၀၀ postမွသည္ ေနာ္postေပါင္း ေထာင္ေသာင္းသိန္းသန္းတိုင္ပါေစ။
ႊႊႊ အရမ္းဖတ္လို႔ေကာင္းပါတယ္အစ္မ၊ ဒီလို ပို႔စ္ေကာင္းေကာင္းေလးေတြထပ္တင္ပါအံုး
ေရႊေသြးဂ်ာနယ္ကို ညႊန္းထားတဲ့ အမည္မဲ့က ေရႊေသြးကဗ်ာပဲ ဖတ္ဖူးတယ္ ထင္တယ္။ ႀကံဳရင္ ဦးပုညရဲ႕ ေရသည္ျပဇာတ္ကို ဖတ္ျပီး ေလ့လာၾကည့္လိုက္ပါအံဳး။ ေျပာသာေျပာရ ၾကာားဖူးရဲ႕လားမသိ။ ;)
ျမန္မာကဗ်ာဆိုတာ ဘာတုန္းဆိုတာ ေသခ်ာသိခ်င္ရင္ မေမဓါ၀ီရဲ႕ ဘေလာ့မွာျမန္မာကဗ်ာနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ ေရးထားတဲ့ ပို႔စ္ေတြ ရွာဖတ္ၾကည့္လိုက္ေနာ္။
good post to read .. congratulations
keep on working with your present life
be practical
best of luck!
အမ စာေမးပြဲေျဖႏိုင္ပါေစ..။
အမကို ေလးစားတဲ့စာဖတ္ပရိသတ္ေတြက အမျပန္လာမွာကို ေမ်ွာ္ေနၾကတယ္ ေနာ္ အမ..
ေလးစားလ်က္
မေမ.. မေမစာေတြကို အားက်ေလးစားလို့.. ျမတ္ႏိုးလဲ ဘေလာ့လုပ္ထားပါတယ္။ မပီးေတာ့မပီးေသးပါဘူး။
လင့္ခ်ိတ္ခြင့္ေပးပါေနာ္။
အရမ္းေကာင္းတဲ႔ post ေလးပဲ မေမဓာ၀ီ ဒီ post ေလးတစ္ခုထဲနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ ခင္ဗ်ားရဲ႕ပရိသတ္ၿဖစ္သြားၿပီ။
အားေပးပါတယ္ဗ်ာ။
အရမ္းေကာင္းပါတယ္။ဖတ္ပီးတိုင္း တေယာက္ေသာသူကို ေျပးျမင္မိတယ္။ တိုက္ဆိုင္တာပဲလား မဆိုႏိုင္ေပမဲ့ ၾကံၾကံဖန္ဖန္ တိုက္ဆိုင္ေနတယ္လို့ပဲ...ဒါနဲ့ စကားမစပ္
မေမ.. ေၾကာင္ပါးဆိုတဲ့ လူနဲ့ေတာ့ မေမ မေတြ့ခဲ့ ပါဘူးေနာ္။ေၾကာင္ပါး ဆိုတဲ့လူ ဒီတသက္ေတာ့ အရိုးနင္ေနမွာ ေသခ်ာတယ္။
ေနာက္ထပ္ စာေကာင္းေတြေမ်ွာ္ေနပါတယ္။
ေလးစားလ်ွက္
Great one!!!
ေလးစားရပါေသာ မေမ..
ျမတ္ႏိုးဘေလာ့ ဖြင့္ထားပီးပါပီ အခ်ိန္ရရင္ လာ လည္ေပးပါေနာ္။ ဟီး
ျမတ္ႏိုးကေတာ့ မေမတို့လို မေရးတတ္ေပမဲ့
ေရးတတ္တဲ့ မေမတို့လိုလူေတြကို လင့္ခ်ိတ္ထားပါတယ္။
ေလးစားလ်က္
ျမတ္ႏိုးရဲ့ ဘေလာ့လိပ္စာက
www.yuyamyatnoe.blogspot.com
မမေရ....
အရမ္းေကာင္းတယ္။ ရတနာက မမဆီက ခြင္႔မေတာင္းဘဲ မမရဲ႔ ပို႕စ္ေတြကို ပရင္႕ထုတ္ထားမိတယ္။ ရတနာ သိပ္ႀကိဳက္လို႕ပါ။ အင္တာနက္နဲ႔ ေ၀းေနတဲ႔ ရတနာ႕ေမာင္ေလး၊ ညီမေလးေတြ၊ ၿပီးေတာ႕ ကြန္ပ်ဴတာကေန စာမဖတ္တတ္ဖူးဆိုတဲ႔ သူငယ္ခ်င္းေတြကို ဖတ္ေစခ်င္လို႔ပါ။ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို ရတနာ ပရင္႕ထုတ္မိပါတယ္။ ရတနာ႕ကို စိတ္မတိုပါဖူးေနာ္။ ရတနာ မမရဲ႔ စာေတြကို ဘယ္လိုမွ အလြဲသံုးစားမလုပ္ဖူးလို႕ ကတိေပးပါတယ္။ အခုဟာက မမရဲ႔ စာေတြကို ပရင္႕ထုတ္ၿပီး သြားရင္းလာရင္းလည္း ဖတ္ေနတတ္လို႕ပါ။ ခြင္႕မေတာင္းဘဲ လုပ္မိတာ ခြင္႕လြတ္ေစခ်င္ပါတယ္။ ေနာက္ထပ္လည္း ရတနာႀကိဳက္တာေတြကို ပရင္႕ထုတ္ခြင္႕ ေပးေစခ်င္ပါတယ္.။
ေက်းဇူးတင္ ေလးစားစြာၿဖင္႕
ရတနာစိုး
၄၀၀ ေျမာက္ပို႕စ္ျဖစ္လို႕လားမသိ..ေျပာင္ေျမာက္ပါေပတယ္..
great!! စာေတြအမ်ားၾကီးဆက္ေရးႏိုင္ပါေစ။
konay(YNP)
www.ynp-net.info
ေကာင္းလုိက္တဲ႔ ျပဇာတ္... မေမရဲ႔ ပညာရည္ျပည္႔၀မႈကုိ အတုိင္းသားျမင္ေတြ႔ေနရတယ္. ဘယ္လုိခ်ီးက်ဴးရမွန္းေတာင္ မသိေတာ႔ဘူးဗ်ာ. ကဗ်ာက၀ိတစ္ဆူ ေပၚထြက္လာတယ္လုိ႔သာ ရည္ညႊန္းခ်င္ပါတယ္...
ေနာက္ထပ္မ်ားမ်ား ေရးႏုိင္ပါေစဗ်ား. ဖတ္ရတာ အင္မတန္အရသာရွိပါတယ္.
အလြန္ေကာင္းတဲ့ ပိုစ္ေလးပါ.. ဖတ္ျပီးတာနဲ႔
လူ႔ေလာက ၾကီး က လူပါးေတြ ကို ေရွာင္ရွားႏိုင္ၾကပါေစလို႔ ဆုေတာင္းမိပါတယ္
အမ.. စာေမးပြဲ ေကာင္းမြန္စြာ ေျဖႏိုင္ပါေစ။
ညီမ
ေမေရ...စာေမးပြဲၿပီးၿပီလား။ Blogတခုမွာ ေမ့commentေတြ႕လို႕ လြမ္းလို႕ လာေခ်ာင္းတာ။
Mingalar par ma maydawe blog pyan yay lar lot wan thar par tae. ma maydarwe yatt sar tway ko phat chin lot wait nay tar kyar par bi. ah kyo pyu sar tway myar myar yay naing say
smile
:)
www.yuyamyatnoe.blogspot.com က ဘာလို ့၀င္လို ့မရေတာ့တာလည္း?
အင္းးး ေမဓာတုိ႔ေတာ္ခ်က္၊ ဆက္ရက္ႏွင့္ေၾကာင္၊ ထုိနွစ္ေကာင္စလုံး၊ အျဖစ္ရႈံးရတဲ့ ဒုကၡ။ ပီသေအာင္ ေရးျခယ္ၿပီးသကာလ၊ ေဘးဖယ္စရာ ဘာမွမရွိေလေအာင္။ အသေရကုိ ေဆာင္ႏုိင္ပါေပရဲ့။ း၀)
Post a Comment