Tuesday, November 20, 2012

ရင္ေငြ႔ျခံဳလႊမ္း အနမ္းတ႐ႈိက္ …

အနမ္းေတြဟာ စိတ္ဖိစီးမႈကို ေျပေလ်ာ့ေစသလို ေပြ႔ဖက္ျခင္းဟာ ေသာကေတြကို ေျဖသိမ့္ေစသတဲ့ … ။ ဟုတ္ပါ့မလား … က်မမွာ သံသယတပိုင္းတစနဲ႔ … ။
***
အနမ္းပြင့္ေလးေတြဟာ က်မတို႔မိသားစုအတြက္ေတာ့ မထူးဆန္းခဲ့ပါဘူး။ က်မတို႔ ငယ္ငယ္ကတည္းက အေဖက အေမအပါအ၀င္ သားသမီးေတြကို ခ်စ္ျမတ္ႏိုးစြာ တယုတယ အျမဲတမ္း ေမႊးေမႊးေပးေနက်၊ က်မတို႔ကလည္း အေဖနဲ႔ အေမ့ရဲ႕ ပါးျပင္ေတြကို တရႊတ္ရႊတ္ နမ္းေနက်။ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာေတြ ထံုလႊမ္းတဲ့ မိသားစု အနမ္းေတြနဲ႔ ယဥ္ပါးခဲ့တဲ့ က်မဟာ အေနာက္တိုင္းက ေပြ႔ဖက္ နမ္း႐ႈံ႕ျခင္းေတြကိုေတာ့ ႐ုတ္တရက္ စိမ္းသက္ေနခဲ့တယ္။ မိသားစု၀င္ မဟုတ္တဲ့ က်ား-မ မေရြး ရင္ခ်င္းအပ္ေပြ႔ဖက္ၿပီး ပါးခ်င္းကပ္ နမ္း႐ႈံ႕တဲ့ အေလ့အထမွာ ေနသားမက်ခဲ့ဘူး။ က်မတို႔ရဲ႕ ျမန္မာမႈ ျမန္မာဓေလ့နဲ႔ မနီးစပ္လွတဲ့ ဓေလ့ထံုးစံ မဟုတ္လား။

က်မ ဘိလပ္ကို စေရာက္ေတာ့ မန္ခ်က္စတာ ေလဆိပ္မွာ လာႀကိဳတဲ့ အမလတ္ အမ်ဳိးသား ဥေရာပသားႀကီးက ေတြ႔ေတြ႔ခ်င္း ၀မ္းသာအယ္လဲ ေပြ႔ဖက္ႏႈတ္ဆက္ဖို႔ လက္ႀကီးကားလာေပမဲ့ ဒီယဥ္ေက်းမႈကို နားမလည္တဲ့က်မ ေနာက္တြန္႔ရင္း အသာေရွာင္လႊဲခဲ့မိတယ္။ အားနာရေကာင္းမွန္းလဲ မသိခဲ့ပါဘူး။ ခင္မင္မႈအရပဲျဖစ္ျဖစ္ ထံုးတမ္းစဥ္လာအရပဲျဖစ္ျဖစ္ ႏႈတ္ဆက္တဲ့အနမ္းနဲ႔ ေပြ႔ဖက္ျခင္းေတြဟာ အမွန္တကယ္လိုအပ္လို႔လား … လို႔ ေတြးေနမိခဲ့ေသးတယ္။

ဘိလပ္မွာ ပထမဆံုး တက္ရတဲ့ ေက်ာင္းက ေက်ာင္းအိပ္ေက်ာင္းစား ေနရတာမို႔ကမၻာအႏွံ႔အျပားက လူေတြနဲ႔ ခင္မင္ရင္းႏွီးခြင့္ရၿပီး သူ႔ဓေလ့ ကိုယ့္ဓေလ့ ရွင္းျပ ေျပာျပ ဖလွယ္ၾကရင္း တျဖည္းျဖည္း ဒီအေလ့အထေတြနဲ႔ ရင္းႏွီးခဲ့ရတယ္။ ဒါေပမဲ့လဲ ဒီေပြ႔ဖက္နမ္း႐ႈံ႕မႈဟာ က်မအတြက္ ေတာ္ေတာ္နဲ႔ အထာမက်ခဲ့သလို ဒါဟာ လိုအပ္ခ်က္တခုလို႔လဲ မထင္ခဲ့မိဘူး။
***
က်မအမလတ္က အလုပ္ထဲမွာ စိတ္႐ႈပ္စရာတခုခုနဲ႔ ၾကံဳလာတဲ့ တရက္မွာေတာ့ … “နင္ ငါ့ကို ခဏေလာက္ ဖက္ထားေပးႏိုင္မလား” … လို႔ က်မဆီ ေတာင္းဆိုလာပါတယ္။ က်မစိတ္ထဲမွာ…
“ေၾသာ္ … သူက ဥေရာသားနဲ႔ အိမ္ေထာင္က်ေတာ့ အေနာက္တိုင္း အေလ့အထေတြ ႏွစ္သက္ေနၿပီထင္ရဲ႕” လို႔ ေတြးမိေပမဲ့ သူစိတ္ေက်နပ္ေအာင္ ေပြ႔ဖက္ေပးခဲ့တယ္။ က်မေပြ႔ဖက္အၿပီးမွာေတာ့ သူက စိတ္ေျပသြားသလို ၿပံဳးၿပီး ေက်းဇူးပဲလို႔ ေျပာခဲ့တယ္။ တကယ္ပဲ သူစိတ္သက္သာရာ ရသြားသလား … က်မအေတြးထဲ ဇေ၀ဇ၀ါနဲ႔ပါပဲ။

တခါေတာ့ ဦးရီးေတာ္က သူ႔မိတ္ေဆြ လူျဖဴအဘိုးႀကီး တေယာက္နဲ႔ က်မကို မိတ္ဆက္ေပးပါတယ္။ အဲဒီအဘိုးႀကီးက က်မကို ဖက္ၿပီး ျပြတ္ခနဲ ပါးကိုနမ္းလိုက္ေတာ့ က်မမွာ ေမွ်ာ္လင့္မထားတာမို႔ အံ့ၾသသြားမိတယ္။ က်မၾကံဳေလ့ရွိတာက ေက်ာကိုသိုင္းဖက္ၿပီး ဘယ္ျပန္ညာျပန္ ပါးခ်င္းအပ္ ႏႈတ္ဆက္တာေလာက္ပဲေလ၊ ဒါေပမဲ့ အဲဒီအဘိုးႀကီးက ပါးကို ျပြတ္ခနဲေနေအာင္ နမ္းထည့္လိုက္ခ်ိန္မွာ က်မ ႐ုတ္တရက္ လန္႔သြားမိတာ အမွန္ပါပဲ။ လူခ်င္းခြါလိုက္ေတာ့ သူက ကိုယ့္သမီးတေယာက္ကို ၾကည့္တဲ့ အၾကည့္မ်ဳိးနဲ႔ ၾကင္ၾကင္နာနာ ၿပံဳးၿပီး က်မကို ၾကည့္တယ္။ ၾကင္နာတဲ့သူ႔မ်က္၀န္းနဲ႔ ခ်ဳိသာတဲ့ အျပံဳးေၾကာင့္ က်မရဲ႕ အံ့ၾသျခင္းေတြ လြင့္စင္သြားၿပီး သူ႔ကိုလႈိက္လႈိက္လွဲလွဲ ျပန္လည္ျပံဳးျပျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။
***
ဒီလိုနဲ႔ တျဖည္းျဖည္း ေက်ာင္းမွာ အေဆာင္မွာ တစိမ္းတရံစာေတြနဲ႔ ေပြ႔ဖက္ႏႈတ္ဆက္ရတဲ့ အေလ့အထကို အသားမက်တက်အခ်ိန္ … ။

မိသားစုရဲ႕ အေ၀းက University of Huddersfield ဆိုတဲ့ တကၠသိုလ္နယ္ေျမမွာ က်မ ေက်ာင္းစတက္ရၿပီး ကိုယ္အကၽြမ္းမ၀င္တဲ့ ဘာသာရပ္ေတြ သင္ယူရခ်ိန္မွာ စိတ္ေတြ အျမဲ ႐ႈပ္ေထြး ေနခဲ့တာမို႔ ေက်ာင္းမေပ်ာ္တဲ့ ေက်ာင္းသားတေယာက္ ျဖစ္ခဲ့ရတယ္။ စာေတြက အျမဲခက္ေနတယ္၊ တကၠသိုလ္စတိုင္ စာသင္တာမို႔ ဘာမွလဲ နားမလည္ဘူး၊ သူငယ္ခ်င္းလဲ မ်ားမ်ားစားစားမရွိတဲ့ က်မက အတန္းထဲမွာ အူေၾကာင္ေၾကာင္နဲ႔ေပါ့။ မႏွစ္သက္တဲ့ ဘာသာရပ္ေတြကို သင္ေနရေပမဲ့ က်မခ်စ္တဲ့ ဆရာမ ခရစ္စတင္းရဲ႕ Taxation ဘာသာရပ္ကိုေတာ့ က်မက ေတာ္ေတာ္ေလး သေဘာက်တယ္။ တျခားဘာသာေတြမွာ အမွတ္နည္းေပမဲ့ Tax ကိုေတာ့ က်မက စာမွန္မွန္လုပ္ခဲ့တာမို႔ မေၾကာက္ခဲ့ဘူး။ တရက္ေတာ့ အတန္းထဲမွာ စစ္တဲ့ progress test တခု ေျဖရတယ္။ တကယ့္ exam situation အတိုင္း ေျဖရတာမို႔ ေသခ်ာလဲ စာဖတ္ထားခဲ့တယ္၊ ေျဖၿပီးေတာ့လဲ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ေျဖႏိုင္တယ္လို႔ထင္ခဲ့တယ္။ တကယ္တမ္း အမွတ္လဲ ထြက္လာေရာ ေအာင္မွတ္ရဖို႔ ၄ မွတ္ေလာက္ လိုေနတယ္။

ကိုယ့္အေျဖလႊာ ကိုယ္ၾကည့္ၿပီး က်မစိတ္ထဲ ၀မ္းနည္းသြားလိုက္တာ … အားငယ္သြားလိုက္တာ … ေသခ်ာဖတ္ထားပါရက္နဲ႔ … ဆိုၿပီး စိတ္မေကာင္းလဲ ျဖစ္လိုက္တာ။ တကယ့္စာေမးပြဲႀကီး မဟုတ္ေပမဲ့ ေတာ္ေတာ္ေလး စိတ္ထိခိုက္ရတယ္။ ရင္ထဲ တႏုံ႔ႏံု႔ ခံစားရင္း စာၾကည့္တိုက္ကို သြားေတာ့ က်မသူငယ္ခ်င္း အာဖရိကန္သူ ဂ်ဴလီနဲ႔ ေတြ႔တယ္။ သူနဲ႔က်မက အတူစာၾကည့္ေနက်။ သူ႔ကိုျမင္ေတာ့ … ျဖစ္ေၾကာင္းကုန္စင္ ေျပာျပရင္း ၀မ္းနည္းလာၿပီး ႏႈတ္ဖ်ားက အလိုလိုထြက္သြားမိတဲ့ စကားက …
“ေက်းဇူးျပဳၿပီး ငါ့ကို ဖက္ထားေပးပါ ဂ်ဴလီရယ္”

က်မစကား အဆံုးမွာ ဂ်ဴလီက ေျခတလွမ္းေရွ႕တိုးၿပီး က်မတကိုယ္လံုးကို က်စ္က်စ္ပါေအာင္ သိုင္းဖက္ရင္း ပါးခ်င္းအပ္လို႔ အနမ္းေလးေတြ ေပးတယ္။ သူ႔ခႏၶာကိုယ္က ထြားထြားက်ဳိင္းက်ဳိင္း ၀၀ျဖိဳးျဖိဳးမို႔ ေထြးဖက္ထားတဲ့ သူ႔ရင္ခြင္ထဲမွာ က်မက အိ၀င္နစ္ျမဳပ္ေနသလိုပဲ၊ ဖက္ထားရင္းနဲ႔ ဂ်ဴလီက က်မေက်ာကို ညင္ညင္သာသာေလး တယုတယ ပုတ္ၿပီး ႏွစ္သိမ့္ေပးေတာ့ က်မစိတ္ထဲ ေႏြးေထြး လံုျခံဳမႈရွိသြားသလို အားရွိသြားသလို ခံစားလိုက္ရတယ္။ ေက်းဇူးပါ ဂ်ဴလီ … ။
***
အဲဒီအခ်ိန္ကစၿပီး ေပြ႔ဖက္နမ္း႐ႈံ႕ျခင္းမွာ စိတ္မသိုးမသန္႔ မျဖစ္မိေတာ့ဘူး၊ ဒါဟာ တခါတရံမွာ လိုအပ္တယ္လို႔လဲ နားလည္လာခဲ့တယ္။ အျမင္က်ဥ္းေျမာင္းခဲ့တဲ့ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္လဲ ရွက္ရြံ႕မိလို႔ေပါ့။ အနမ္းေတြကို မယဥ္ပါးစဥ္က ေက်ာင္းမွာ Yoga သင္ေပးတဲ့ ဘရာဇီးသူ မမအစ္ဇဘယ္လ္ ရွင္းျပဖူးတာ ျပန္အမွတ္ရမိတယ္။

“အနမ္းက အမ်ဳိးမ်ဳိးရွိတယ္ေလ … ေမရဲ႕ … မိသားစုအနမ္း၊ သူငယ္ခ်င္းအနမ္း၊ သမီးရည္းစား လင္မယားအနမ္း၊ ထံုးတမ္းစဥ္လာအနမ္း၊ သံခင္း တမန္ခင္း အနမ္းေတြရွိသလို ၿငိမ္းခ်မ္းေရးအနမ္း၊ ေလးစားျခင္းအနမ္း၊ ဂုဏ္ျပဳအနမ္း၊ ႏွစ္သိမ့္အနမ္းနဲ႔ ေခၽြးသိပ္အနမ္းေတြလဲ ရွိေသးတယ္ …

“ေသြးသားမေတာ္စပ္တဲ့ အနမ္းဆိုတိုင္း ညစ္ညမ္းတာ မဟုတ္ဘူး ေမ … အနမ္းေတြဟာ စိတ္ဖိစီးမႈကို ေျပေလ်ာ့ေစသလို ေပြ႔ဖက္ျခင္းဟာ ေသာကေတြကို ေျဖသိမ့္ေစတယ္ …”
***

မေန႔က ႐ုပ္သံကေန ဖ်တ္ခနဲ ျမင္လိုက္ရတဲ့ အနမ္းကေတာ့ ေမတၱာတရားရယ္ ေလးစားမႈရယ္ ဂုဏ္ျပဳျခင္းေတြ ေရာယွက္ ေပါင္းစပ္ထားတဲ့ ဂႏၴ၀င္အနမ္း သမိုင္း၀င္အနမ္းလို႔ ဆိုရေလမလားဘဲ၊ မလိုသူ တခ်ဳိ႕က အမနာပ ေျပာၾကေပမဲ့ ဒီအနမ္းပြင့္ေလးေတြအတြက္ က်မကေတာ့ ဂုဏ္ယူစြာ ေက်နပ္စြာ ပီတိေတြ ျဖစ္ေနမိပါေတာ့တယ္။
***
ေမဓာ၀ီ
၂၀၊ ၁၁၊ ၁၂
ျမန္မာစံေတာ္ခ်ိန္ ၂၂း၅၄ နာရီ

Read More...

Tuesday, November 06, 2012

English for Buddhism သင္တန္း ...

ဒီႏွစ္ သီတင္းကၽြတ္ ေက်ာင္းပိတ္ရက္အတြင္း ေက်ာင္းသား လူငယ္ေတြအတြက္ English for Buddhism သင္တန္းေလးကို MAY International School မွာ ေအာက္တိုဘာ ၂၇ ရက္ေန႔ကေန ႏို၀င္ဘာ ၄ ရက္ေန႔ထိ ၉ ရက္တိတိ ဖြင့္ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ကေလးေတြ ယဥ္ေက်းလိမၼာေစခ်င္တဲ့ အျပင္ သူတို႔ရဲ႕ ရင္ထဲမွာ ဘာသာေရးအသိ ကိန္းေအာင္းၿပီး ဗုဒၶဘာသာနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ အဂၤလိပ္လို အေျခခံ သိနားလည္ေအာင္၊ ႏိုင္ငံျခားသားမ်ား ကိုယ့္ကို ေမးျမန္းလာရင္လဲ ပိုင္ပိုင္ႏိုင္ႏိုင္ ျပန္လည္ ရွင္းျပႏိုင္ေအာင္ ရည္ရြယ္ၿပီး ဖြင့္ခဲ့ရျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။ ခုလို English for Buddhism လို႔ နာမည္တပ္ၿပီး မဖြင့္ခင္ ကတည္းက ေႏြရာသီသင္တန္းေတြမွာ Moral ဆိုတဲ့ ဘာသာရပ္ တခု ထည့္ၿပီး သင္ေပးခဲ့ပါတယ္။ သင္႐ုိးညႊန္းတန္း စာအုပ္ေတြကေတာ့ ဘာမင္ဂန္ ဆရာေတာ္ ေဒါက္တာဥတၱရဉာဏ ခ်ီးျမႇင့္တဲ့ Buddhism key stage 1 & 2 စာအုပ္မ်ားပါပဲ။ အဲဒီစာအုပ္ေလးေတြဟာ ဘာသာေရးစကားလံုး အျမင့္ႀကီးေတြ သံုးမထားဘဲ ႐ိုးရွင္းတဲ့ အဂၤလိပ္စကားနဲ႔ ေရးထားတာ ျဖစ္တဲ့အတြက္ ကေလးေတြအေနနဲ႔ နားလည္ သေဘာေပါက္လြယ္ပါတယ္။ ေႏြရာသီသင္တန္းမွာ Moral ဘာသာရပ္ကို ထည့္သင္ေပးတဲ့အခါ မိဘေတြကလည္း သေဘာက်၊ ေက်ာင္းသားေတြကလဲ ႏွစ္သက္ၾကတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အခု ဒီႏွစ္ သီတင္းကၽြတ္ ေက်ာင္းပိတ္ရက္မွာေတာ့ က်မ အမႀကီးက English for Buddhism အမည္တပ္ၿပီး ဘာသာေရး သင္တန္းစစ္စစ္ ဖြင့္ျဖစ္ေအာင္ ဖြင့္မယ္လို႔ ဆံုးျဖတ္ခဲ့တယ္။


သင္တန္းဖြင့္မယ္ ဆံုးျဖတ္လိုက္ကတည္းက က်မအမႀကီး ဦးေဆာင္ၿပီး ေနရာအသီးသီးက ေမာင္ႏွမအားလံုး တတ္ႏိုင္သေလာက္ ၀ိုင္း၀န္း လႈပ္ရွားရပါတယ္။ အေ၀းေရာက္ အေဖနဲ႔ အေမရဲ႕ အၾကံဉာဏ္ေတြကလဲ အင္အားတရပ္ပါပဲ။ ဒီလိုနဲ႔ သင္မယ့္ ဆရာေတြရွာ၊ course outline ဆြဲ၊ သင္႐ိုးညႊန္းတမ္း စာအုပ္ျပင္ဆင္၊ လက္ကမ္းေၾကာ္ျငာ လုပ္၊ တီရွပ္နဲ႔ ေယာဂီတဘက္ တံဆိပ္႐ိုက္ ... စသျဖင့္ေပါ့။ အဓိက လႈပ္ရွားသူကေတာ့ က်မ အမႀကီးပါပဲ။ သူဟာ စိတ္အားထက္သန္လြန္းေတာ့ က်န္းမာေရး သိပ္မေကာင္းတဲ့ၾကားက ရွိသမွ် အလုပ္ေတြ အားလံုးလိုလို သူပဲ ဒိုင္ခံၿပီး လုပ္ေပးခဲ့တယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ေအာက္တိုဘာ ၂၇ ရက္ေန႔ မနက္ ၈ နာရီတိတိမွာ English for Buddhism သင္တန္းကို ေအာင္ျမင္စြာ ဖြင့္လွစ္ႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။


သင္တန္းကို level ၃ ခု ခြဲထားပါတယ္။ level 1 မွာ အသက္ ၅ ႏွစ္က ၈ ႏွစ္ထိ၊ level 2 မွာ ၉ ႏွစ္က ၁၂ ႏွစ္၊ အသက္ ၁၃ ႏွစ္ အထက္က level 3 လို႔ သတ္မွတ္ထားပါတယ္။ လာတက္ၾကတဲ့ သူေတြထဲမွာ အငယ္ဆံုး ၅ ႏွစ္ ကေန ၁၇ ႏွစ္ထိ ပါၿပီး ေက်ာင္းသားေပါင္း ၅၀ နီးပါး လာတက္ၾကတယ္။



ေက်ာင္းသားေတြ တူညီ၀တ္စံုျဖစ္ေအာင္ MAY တံဆိပ္ တီရွပ္နဲ႔ ေယာဂီတဘက္ေလးေတြ တေယာက္တထည္စီ ေပးပါတယ္။ ေယာဂီတဘက္ေလးေတြ ဆင္တူနဲ႔ ကေလးေတြကို ၾကည့္ရတာ အင္မတန္ က်က္သေရ ရွိလွတယ္။


ေအာက္တိုဘာ ၃၀ ရက္ သီတင္းကၽြတ္ လျပည့္ေန႔ မွာေတာ့ ေမတၱာနဲ႔ လာေရာက္ ကူညီ သင္ၾကားေပးတဲ့ ဘုန္းဘုန္း ၂ ပါးနဲ႔ ဆရာ ၂ ဦးကို ဂါရ၀ျပဳတဲ့ ဆရာ ကန္ေတာ့ပြဲေလး က်င္းပျပဳလုပ္ခဲ့ပါတယ္။ သင္ေပးတဲ့ ဘုန္းဘုန္း ၂ ပါးကေတာ့ ေဒါက္တာဦး၀ိသုတနဲ႔ ဦးသီလာစာရ တို႔ ျဖစ္ၿပီး ဆရာ ၂ ဦးကေတာ့ ဆရာႀကီး ဦးလွမင္း နဲ႔ ဆရာဦးသန္႔ဇင္ (ဘေလာ့ဂါ ကိုမင္းထက္ MA Religion-UK) တို႔ပါပဲ။ ဆရာေတြကို ကန္ေတာ့ဖို႔ က်မေရးထားတဲ့ ကန္ေတာ့ခ်ဳိးေလးကို ေရွ႕က တိုင္ေပးၿပီး ကေလးေတြက လိုက္ဆိုၾကတယ္။ ကေလးေတြကို ေစတနာ သဒၶါသလို ကန္ေတာ့လို႔ရတယ္၊ ပစၥည္းနဲ႔မွ မဟုတ္ဘူး၊ လက္အုပ္ခ်ီၿပီး ကန္ေတာ့လဲ ရတယ္ လို႔ ေျပာထားေပမဲ့ သူတို႔ေလးေတြ ဆရာကန္ေတာ့ဖို႔ ယူလာတဲ့ ပစၥည္းေတြဟာ မနည္းမေနာပါပဲ။



အေပၚထပ္ ဘုရားခန္းထဲမွာ အားလံုးစုေပါင္း ဘုရား၀တ္ျပဳ၊ သီလယူၿပီး တရားနာၾကတယ္။ သီတင္းကၽြတ္နဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ သိမွတ္ဖြယ္ရာေတြကို ဆရာေတာ္ ဦး၀ိသုတက ေဟာၾကားခဲ့ပါတယ္။



မနက္ ၈ နာရီ သင္တန္းစခ်ိန္တိုင္း နေမာတႆ သံုးၾကိမ္ရြတ္ဆိုဖြင့္လွစ္ၿပီး ႏိုင္ငံတကာ ဗုဒၶေတး၊ ဓမၼေတးေတြကို သင္ေပးပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ တာ၀န္ယူရတာကေတာ့ က်မပါပဲ။ သံၿပိဳင္သီဆိုၾကတဲ့ ေတးသံေတြဟာ ၾကားရသူ စိတ္ႏွလံုး ညြတ္ႏူးေစတဲ့အျပင္ ၾကက္သီးမ်ားေတာင္ ထရတယ္လို႔ နားေထာင္သူေတြက ေျပာျပၾကတယ္။


ေန႔စဥ္လိုလို ေက်ာင္းသားေတြထဲက အလွဴရွင္ေတြ ရွိပါတယ္။ အခ်ဳိရည္၊ မုန္႔၊ သစ္သီး စသျဖင့္ လွဴၾကတယ္။ အလွဴရွင္ မရွိတဲ့ေန႔အတြက္ေတာ့ က်မတို႔ ေက်ာင္းက တာ၀န္ယူ လွဴဒါန္းပါတယ္။


သင္တန္းမၿပီးခင္ တရက္မွာ MRTV4 က ကိုထြဋ္ေခါင္နဲ႔အဖြဲ႔ ေရာက္လာၿပီး ဒီသင္တန္းကို ႐ုပ္သံ လာ႐ိုက္ပါတယ္။


႐ုပ္/သံ ႐ိုက္တာမို႔ အဖန္ဖန္ အထပ္ထပ္ ႐ိုက္ရေပမဲ့ ကေလးေတြက ေပ်ာ္ေနတာပါပဲ။


သီခ်င္းေတြ အေခါက္ေခါက္ ဆိုေပးရလဲ မေမာမပန္းတမ္း ဆိုၾကတယ္။


ကေလးေတြကို အလႊမ္းမိုးႏိုင္ဆံုးကေတာ့ ဆရာဦးသန္႔ဇင္ပါပဲ။ သူ႔ကေလးေတြကို ႐ုပ္/သံ႐ိုက္ရင္ ဘယ္လိုေနရမယ္ ေျပာရမယ္ဆိုတာ ညႊန္ၾကားေပးေနတာပါ။

႐ုပ္/သံ ႐ုိက္ဖို႔ ညီညီညာညာ ဘုရားရွိခိုး

ဘုန္းဘုန္း ၂ - ပါး နဲ႔ အင္တာဗ်ဴး

ဆရာဦးသန္႔ဇင္နဲ႔ အင္တာဗ်ဴး

level 3 ေက်ာင္းသူေလးနဲ႔ အင္တာဗ်ဴး


အားလပ္ခ်ိန္ lunch break မွာ ေဘာလံုးကစားေနၾကတဲ့ ကေလးေတြကို ၾကည့္ၿပီး က်မက အေမရိကန္ေရွာင္လင္ ဆိုတဲ့ ႐ုပ္ရွင္ဇာတ္ကားကို သြားသတိရမိတယ္။


ေယာဂီတဘက္ေတြပတ္ ပုဆိုးေလးေတြမ-ၿပီး ေျပးလႊားကစားေနၾကတဲ့ ကေလးေတြကို ၾကည့္ရတာ ရယ္လဲ ရယ္ရ အင္မတန္လဲ ခ်စ္ဖို႔ေကာင္းပါတယ္။

ထိပ္ဆံုးမွာ မျမေသြးနီသားေလး အံ့ေမာ္ကြန္း (သားျပည့္)

ကစားခ်ိန္မွာ ကစားသလို mock test လုပ္ေတာ့လဲ တေလးတစား ေျဖဆိုၾကတယ္။


Life of Buddha ထဲက unit 1 Buddha အေၾကာင္း ေျဖေနၾကတဲ့ level 2 ကေလးေတြပါ။ က်မ အခ်စ္ဆံုး ခ်ာတိတ္ေလး ေတြေပါ့။ သူတို႔အတန္းက လူအညီဆံုးနဲ႔ ေပ်ာ္ဖို႔အေကာင္းဆံုးပါပဲ။


level 2 မွာ စုစုေပါင္း ေက်ာင္းသား ၁၈ ေယာက္ရွိၿပီး ၁၅ ေယာက္က ေယာက္်ားေလးေတြ ျဖစ္ေနတယ္။ ၃ ေယာက္ပဲ မိန္းကေလးပါတာကို အံ့ၾသစရာ ေတြ႔ရတယ္။


သင္တန္းဆင္းပြဲမွာ ေပးဖို႔ certificate မွာ လက္မွတ္ထိုးေနၾကတဲ့ ဆရာေတြပါ။ ဆရာေတြလဲ ဒီလို သင္တန္းမ်ဳိးမွာ သင္ေပးရတာ ေက်နပ္ ပီတိ ျဖစ္ေနၾကပါတယ္။

သင္တန္းဆင္းပြဲေန႔ level 2  (group 1) ကေလးေတြရဲ႕ သီဆိုမႈ

သင္တန္းဆင္းပြဲေန႔ level 2 (group 2) ကေလးေတြရဲ႕ သီဆိုမႈ

level 3 ေက်ာင္းသား ေက်ာင္းသူမ်ားရဲ႕ သီဆို ေဖ်ာ္ေျဖမႈ
level 1 ကေလးမ်ားရဲ႕ သ႐ုပ္ျပ သီဆို ေဖ်ာ္ေျဖမႈ

ဆရာမ်ား နားနားေနေန

သူတို႔လဲ စိတ္၀င္တစား လာၾကည့္တယ္။

သင္တန္းေနာက္ဆံုးေန႔က ေက်ာင္းသား ေက်ာင္းသူမ်ား

သင္တန္းေနာက္ဆံုးေန႔မွာ quiz ေလးေတြ အေမးအေျဖ ေမးၿပီး ၿပိဳင္ပြဲေလးက်င္းပေပးပါတယ္။ level အလိုက္ ပ၊ ဒု၊ တ ဆုေၾကးေတြ သတ္မွတ္ေပးထားတာမို႔ ကေလးေတြလဲ စိတ္လႈပ္ရွားစြာ ယွဥ္ၿပိဳင္ၾကတယ္။ အခ်ိန္အခက္အခဲေၾကာင့္ သင္တန္းဆင္း လက္မွတ္ေပးအပ္ပြဲနဲ႔ ဆုခ်ီးျမွင့္ပြဲကို အဲဒီေန႔က မလုပ္ခဲ့လိုက္ရဘူး။ က်မအမႀကီးကေတာ့ ဟိုတယ္ တခုခုမွာ လုပ္ေပးမယ္လို႔ ေၾကျငာခဲ့ပါတယ္။


ဒါက သီတင္းကၽြတ္ သင္တန္းရဲ႕ leaflet ပါ။ ဆက္သြယ္ဖို႔ လိပ္စာ ဖံုးနံပါတ္ ပါပါတယ္။
၉ ရက္တာ သင္တန္းေလးေပမဲ့ ျပင္ဆင္ရတာက အေတာ္မ်ားပါတယ္။ ၉ ရက္ဆက္တိုက္ မနားတမ္းမို႔ အားလံုးလဲ ပင္ပန္းၾကတယ္။ ဒါေပမဲ့ မၿငီးမျငဴဘဲ က်ရာတာ၀န္ကို ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါး ေဆာင္ရြက္ၾကပါတယ္။ က်မတို႔ ညီအမ ႏွစ္ေယာက္လဲ တေန႔တေန႔ ပီတိေတြနဲ႔ ေမာရမွန္း မသိပါဘူး။ တေန႔တာ ၿပီးဆံုးတိုင္း အေ၀းက မိဘႏွစ္ပါးနဲ႔ က်န္ ေမာင္ႏွမ ႏွစ္ေယာက္ကို ျပန္ေျပာရင္း ကုသိုလ္ေတြ ပြါးမ်ားေစပါတယ္။ ဒီသင္တန္းေလး ၿပီးသြားေတာ့ ထပ္တက္ခ်င္ၾကတဲ့ ကေလးေတြ၊ ေနာက္က်မွ သိရလို႔ မတက္လိုက္ရတဲ့သူေတြ ... အားလံုးအတြက္ က်မအမႀကီးက ဒီဇင္ဘာ ပိတ္ရက္မွာ ၉ ရက္သင္တန္းေလး ထပ္လုပ္အံုးမယ္လို႔ စိတ္ကူးထားပါတယ္။ တက္ခ်င္တဲ့သူေတြရွိရင္လဲ က်မတို႔ MAY International School ကို ဆက္သြယ္ႏိုင္ပါတယ္ရွင္။

***
ေမဓာ၀ီ
၆၊ ၁၁၊ ၁၂
ျမန္မာစံေတာ္ခ်ိန္ ၈း၁၅ နာရီ

(မွတ္ခ်က္။ ။ အင္တာနက္ေႏွးလြန္းလို႔ ပံုေတြကို မနည္းတင္ရတယ္၊ ပံုေတြမ်ားလြန္းလို႔ ၾကည့္ရတာ မ်က္စိေနာက္ရင္ သည္းခံၾကပါရွင္။ ၉ ရက္စာ ႐ိုက္ထားတာ မနည္းမေနာမို႔ ဘရိတ္အုပ္ၿပီး ဒီေလာက္ပဲ တင္လိုက္ပါတယ္။)

Read More...