Wednesday, December 28, 2016

ဧည့္သည္ႀကီး၏ အိမ္အျပန္ …

***
ေဆးလိပ္အတို
ေနအညိဳမွာ
အိမ္ျပန္လိုသည့္ သူ႔ဆႏၵ။...
.
ေနေရာင္မေပ်ာက္
ေရႊေရာင္ေတာက္ပ
ဤကာလမွာ
သူက အိမ္ျပန္ရေလျပီ။
.
အိမ္အျပန္လမ္း
ကိုရင္ဂ်မ္းအား
ဝမ္းနည္းဝမ္းသာ ႀကိဳၾကသည္။
.
သူသာျမင္ေသာ္
ေပ်ာ္ရႊင္မဆံုး ပီတိဖံုးလို႔
ျပံဳးတံု႔မ်က္ႏွာ သာလိမ့္မည္။
.
ေၾသာ္ …
ေဆးလိပ္မတို
ေနမညိဳမီ
ျမန္မာျပည္သို႔
သူ႔ကို ျပန္ပို႔ခ့ဲေလျပီ။
***
 
ဆရာႀကီး ဦးတင္မိုးအား ဦးညႊတ္လ်က္ - 

ေမဓာဝီ
28.12.16

Read More...

Saturday, December 24, 2016

ေမာင္ႀကီးသို႔ ေပးစာ (၃)

ေစ်းသြားတဲ့ေန႔ ...
***
ေမာင္ႀကီးေရ …

ဒီေန႔ ဒီဇင္ဘာလ ၂၄ ရက္ ခရစ္စမတ္ အႀကိဳေန႔မို႔ ရွင္မတို႔ေက်ာင္းက စေန တနဂၤေႏြ သင္တန္းေတြ ပိတ္တာနဲ႔ ခါတိုင္းလို အိပ္ရာ ေစာေစာမထဘဲ ေျခာက္နာရီ ခြဲေလာက္မွ ထျဖစ္တယ္။ မ်က္ႏွာသစ္ အဝတ္လဲၿပီး တပတ္စာ ေစ်းဝယ္ဖို႔ အိမ္နားက ေစ်းကေလးဆီ လမ္းေလွ်ာက္ထြက္ခ့ဲေလရဲ႕။ မနက္ခင္း ေကာင္းကင္က တိမ္တဆုပ္ တအုပ္နဲ႔မို႔ ေနမပူဘူး၊ ေအးလည္း မေအးဘူး။ သာသာယာယာနဲ႔ ေနလို႔ေကာင္း႐ံုကေလး… ။
.
အိမ္ေရွ႕ကေန တဘက္လမ္းကို ကူးမယ္ဆိုေတာ့ လူကူးမ်ဥ္းၾကားမွာ ရွင္မနဲ႔ အတူေစ်းလိုက္တဲ့ တူမေလးရယ္၊ ဦးေလးႀကီး တေယာက္ရယ္ ကားအရွင္းကို ေစာင့္ေနၾကတာေပါ့။ အိမ္ေရွ႕က လမ္းမႀကီးကလည္း မနက္ေစာေစာေတာင္ ကားအသြားအလာ မျပတ္ဘူး ေမာင္ႀကီးရဲ႕။
.
ရွင္မတို႔လည္း လမ္းကူးဖို႔ ေစာင့္ေနရင္းနဲ႔ ကားႏွစ္စီး ေရွ႕ဆင့္ေနာက္ဆင့္ ေမာင္းလာရာက တစီးက လူကူးမ်ဥ္းၾကား တည့္တည့္မွာ ကၽြိခနဲ ရပ္လိုက္တယ္။ ဘာလို႔ပါလိမ့္လို႔ လွမ္းၾကည့္ေတာ့ ခုနက ဦးေလးႀကီးက လမ္းကူးသြားတာ လမ္းလယ္ ပလက္ေဖာင္းတံုးဆီ ေရာက္ေနၿပီ။ အဲဒီကားေပၚကလူက လမ္းျဖတ္ကူးတဲ့ ဦးေလးႀကီးကို တခုခုလွမ္းေျပာတာ။ သူ႔ကားလာေနတာကို လမ္းျဖတ္ကူးရသလား ... ေပါ့။ ေၾသာ္ ... ျဖစ္မွ ျဖစ္ရေလ ... လူကူးမ်ဥ္းၾကားမွာ ကားက အရွိန္ေလွ်ာ့ရ ရပ္ေပးရမွာကို သူကပဲ လွမ္းေျပာရတယ္လို႔။ ရွင္မလည္း အျမင္ကပ္လို႔ လွမ္းေျပာလိုက္ေသးတယ္၊ ၾကားၾကား မၾကားၾကားေပါ့။ “ဒါ လူကူးမ်ဥ္းၾကားေလ” ... လို႔။
.
ဟုတ္တယ္ေလ ေမာင္ႀကီးရယ္ ... ။ ရွင္မတို႔ ျမန္မာျပည္သားေတြရဲ႕ ဘဝက လူကူးမ်ဥ္းၾကားမွာေတာင္ ေသေျပးရွင္ေျပးကူးလို ကူးရ၊ ကားအရွင္းကို တေမ့တေမာ ရပ္ေစာင့္လို ေစာင့္ရနဲ႔ ... ။ ကားေပၚက လူေတြဟာ ယာဥ္စည္းကမ္း လမ္းစည္းကမ္းကို နားမလည္တာလား တမင္လုပ္ေနၾကတာလား ... လို႔ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ ေတြးမိတယ္။
.
ဦးေလးႀကီးကေတာ့ သူမွန္တာမို႔ ဘာမွခြန္းတံု႔မျပန္ဘဲ ပံုမွန္ပဲ လမ္းကူးသြားတယ္၊ ရွင္မလည္း ကမန္းကတန္း တဘက္လမ္းကူးၿပီး ေစ်းကို ဆက္သြားတာေပါ့။ ဟင္ ... ရွင္မ ပလက္ေဖာင္းေပၚက ေလွ်ာက္ရဲ႕လား ... ဟုတ္လား ... ေမာင္ႀကီးကေတာ့ လုပ္ၿပီ၊ လူသြား ပလက္ေဖာင္းဆိုတာ လူေတြေလွ်ာက္ဖို႔ လုပ္ေပးထားတာမွ မဟုတ္ဘဲ ေမာင္ႀကီးရဲ႕။ လမ္းကူးလိုက္တာနဲ႔ ပလက္ေဖာင္းေပၚမွာ ဘတ္စ္ကားမွတ္တိုင္၊ နံေစာ္ေ္နတဲ့ စည္ပင္အမႈိက္ပံုး၊ ဂ်ာနယ္သည္၊ အသုပ္သည္၊ အဲဒါေတြလြန္သြားရင္လည္း မညီမညာတဲ့ ပလက္ေဖာင္းေတြက အိမ္ေတြနဲ႔ ကပ္ေနတာေၾကာင့္ ေစ်းသြားတိုင္း ကားလမ္းေပၚကပဲ ဆင္းေလွ်ာက္ရတာေလ။
.
ရန္ကုန္ၿမိဳ႕က ပလက္ေဖာင္းေတြ အေၾကာင္း ေမာင္ႀကီးလည္း အသိသားနဲ႔။ လမ္းေလွ်ာက္လို႔မရတဲ့ ပလက္ေဖာင္းေတြရဲ႕ ေဘးမွာလည္း ညအိပ္ညေန ရပ္ထားတဲ့ ကားေတြကရွိေတာ့ ကားလမ္းမေပၚကပဲ ဆင္းေလွ်ာက္ရတာ ထံုးစံျဖစ္ေနပါၿပီ။ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္က ကားႀကီးေတြ ဝီးခနဲ ျဖတ္သြားမွ ကမန္းကတန္း ေဘးကိုယို႔ၿပီး ေရွာင္ရတယ္။ လမ္းေပၚမွာ ဆင္းေလွ်ာက္ သြားျပန္ေတာ့ ကြမ္းတံေတြးကစၿပီး ေခြးေတြရဲ႕ အညစ္အေၾကး အဆံုး မနက္ခင္းရဲ႕ ႐ႈခ်င့္စဖြယ္ ျမင္ကြင္းအျဖစ္ ျမင္ရတာပါပဲ ေမာင္ႀကီးရယ္။ ေဘးဘီဝဲယာ မၾကည့္အားဘူး၊ ေရွ႕ၾကည့္ ေအာက္ၾကည့္နဲ႔ ကိုယ့္အႏၲရာယ္ကိုယ္ ၾကည့္ေရွာင္ေနရတာပ။
.
ဒီလိုနဲ႔ ေစ်းေရာက္ေရာ ... ။ ဒီေန႔ ေစ်းထဲမွာ ေစ်းသည္ေတြ အေတာ္ပါးေနတာ။ ဝယ္ေနက် ငါးသည္မထြက္လို႔ တျခားဆိုင္မွာ ဝယ္ရတယ္။ တျခားဆိုင္ ဆိုေပမဲ့ အဲဒီဆိုင္က အေမတို႔ အေဖတို႔ ဝယ္ေနက်ဆိုင္ပါပဲ။ ရွင္မလည္း ငါးေတြ ပုစြန္ေတြဝယ္ၿပီး ပိုက္ဆံေပးေတာ့ ဆိုင္ခံုေပၚက ငါးသည္ အေဒၚႀကီးက မယူဘူး သိလား၊ ငါးခုတ္ေပးတဲ့ ဦးေလးႀကီးကိုပဲ ေပးခိုင္းတယ္။ တခုခုဆို ဦးေလးႀကီးကို ေမးေငါ့ေငါ့ ျပေနေတာ့ ဘယ္လိုပါလိမ့္ေပါ့။
.
“အိမ္မွာေနရတာ ပ်င္းလို႔ ေစ်းထဲလိုက္လာတာ၊ အစ္မက အလုပ္မလုပ္ေတာ့ဘူးေလ ...”
လက္ဘက္ရည္ခြက္ထဲကို မုန္႔ေတြဗ်စ္ခနဲ ႏွစ္ရင္း သူက ေျပာတယ္ သိလား။ လက္ကို ျပန္အပင့္မွာ ေရႊလက္ေကာက္ႀကီးေတြက ခၽြင္ခနဲ။ ရွင္မလည္း အလိုက္အထိုက္ “ေၾသာ္ .. ဟုတ္ကဲ့” ေပါ့။
“စကၤာပူက သားက ဖုန္းဆက္ရင္ ေမးတာ၊ အေမ ဘယ္မွာလဲ၊ ဘာလုပ္ေနလဲ ... ဆိုၿပီးေလ၊ ကိုယ့္မွာ ညာရတယ္၊ အေမ အိမ္မွာပါ သားရယ္ ...လို႔ ... ဟင္းဟင္း”
ရွင္မလည္း သူ႔လိုပဲ ဟင္းဟင္း လို႔လိုက္ရယ္ရင္း ဆြဲျခင္းေလးမၿပီး အျမန္လစ္ရတယ္ ေမာင္ႀကီးေရ ... ။
.
ေနာက္ ဝယ္ေနက် အပ်ဳိႀကီးညီအစ္မ ေရာင္းတဲ့ ဟင္းရြက္ဆိုင္ကလည္း ပိတ္ထားတာနဲ႔ စေနသား အဘရဲ႕ ဟင္းရြက္ဆိုင္မွာ သြားဝယ္ရတယ္။ အဲဒီအဘကေတာ့ အာဝဇၨန္းေကာင္းေကာင္းနဲ႔ ေဖာ္ေဖာ္ေရြေရြပါပဲ။ သူ႔ဆိုင္က ပစၥည္းလည္းစံုတယ္။
“လာေနာ္ စေနေန႔မွာ စေနသားေလးေရာင္းတဲ့ ဆိုင္က လာဝယ္ၾက၊ လတ္တယ္ စံုတယ္ ... အသက္ ဆယ္ႏွစ္သားကတည္းက ဒီမွာ ေရာင္းလာတာ”
“ဟင္ ... အဘက ဆယ္ႏွစ္သားကတည္းက ဒီေစ်းမွာ ေရာင္းတာလား”
“ဟုတ္ပါ့ တူမႀကီးေရ ... ေစ်းေရာင္းသက္ အႏွစ္ ၅၀ ေက်ာ္သြားၿပီ၊ အခု အဘအသက္ ၆၈ ႏွစ္၊ 74 မွာ ဘြဲ႕ရတယ္”
.
ရွင္မ တအံ့တၾသ သူ႔ကိုၾကည့္မိတယ္။ ရွင္မ ငယ္ငယ္ကတည္းက ဒီေစ်းကို အေမနဲ႔လိုက္ၿပီး ဝယ္ေနက်။ အဲဒီအဘကိုလည္း မွတ္မိပါတယ္။ သူ ဘြဲ႕ရၿပီးသားဆိုတာကေတာ့ အခုမွ သိေတာ့တယ္။ သူက ဆက္ေျပာေသးတယ္။
“အဘငယ္ငယ္က ေစ်းေရာင္းလိုက္ ေက်ာင္းေျပးတက္လိုက္ လုပ္ရတာေလ။ တကၠသိုလ္တက္ေတာ့လည္း ေစ်းေရာင္းရင္း တက္ခဲ့တာပဲ။ ဘြဲ႕ရေတာ့ ဝန္ထမ္းဝင္လုပ္လိုက္ေသးတယ္၊ ပိုက္ဆံမရလို႔ အလုပ္ကထြက္ၿပီး ေစ်းျပန္ေရာင္းတာ”
.
“အဘက ေတာ္လိုက္တာ”
ရွင္မ ဘာေျပာရမွန္းမသိေတာ့ဘူး ေမာင္ႀကီးေရ ... ။ အသားညိဳညိဳ ဂင္တိုတိုနဲ႔ စြပ္က်ယ္လက္ျပတ္၊ ခ်ည္ပုဆိုးခပ္တိုတို ဝတ္ၿပီး ေစ်းေခၚေကာင္းတဲ့ အဘဟာ ရွင္မအသက္ ၃ ႏွစ္သမီး အရြယ္ကတည္းက ဘြဲ႔ရၿပီးသား ... တဲ့ေလ။
.
ဘြဲ႔ရ ကြမ္းယာသည္၊ ဘြဲ႔ရ ဆိုက္ကားဆရာ၊ ဘြဲ႔ရ အေၾကာ္သည္၊ ဘြဲ႔ရ အသုတ္သည္ ... စသျဖင့္ ရွိတာ ရွင္မလည္း သိပါတယ္။ ဒါက ဒီဘက္ေခတ္မွလို႔ ထင္ခဲ့တာ။ ခု ဒီအဘကေတာ့ အရင္ေခတ္ကတည္းက ဘြဲ႔ရပညာတတ္ တေယာက္ ... ဒါေပမဲ့ ကုန္စိမ္းသည္ဘဝနဲ႔ ရပ္တည္ေနဆဲ။
.
ေစ်းကအျပန္လမ္းမွာေတာ့ ရွင္မအေတြးေတြနဲ႔ ႐ႈပ္ေထြးလို႔ေပါ့ ေမာင္ႀကီးရယ္။ လူကူးမ်ဥ္းၾကားမွာ မရပ္တဲ့ကား၊ ပလက္ေဖာင္းေပၚက ဆိုင္ကေလးေတြ၊ လမ္းမေပၚက ကြမ္းတံေတြးနဲ႔ ေခြးေခ်း၊ ငါးဆိုင္ေပၚက ငါးမေရာင္းတဲ့ ငါးသည္၊ ဘြဲ႔ရ ပညာတတ္ ကုန္စိမ္းသည္ ... စတဲ့ စတဲ့ အေၾကာင္းအရာေတြ ျပန္ေတြးရင္း အိမ္ျပန္လာခဲ့ပါေတာ့တယ္။
.
ေၾသာ္ ... ဒါနဲ႔ ... ေနာက္တခါ ေမာင္ႀကီး ရန္ကုန္ေရာက္လို႔ ေစ်းသြားရင္ အဲဒီဇာတ္ေကာင္ေလးေတြ ၾကည့္ခဲ့ဖို႔ မေမ့နဲ႔အံုး ... ေနာ္ ... ။
ေမာင္ႀကီးရဲ႕
ရွင္မ
ေမဓာဝီ
***
၂၄၊ ဒီဇင္ဘာ၊ ၂၀၁၆
၁၇း၁၄ နာရီ

Read More...

Sunday, December 04, 2016

ဆႏၵ

ဆႏၵ
***

ေရာင္စံုေဘာလံုး ကဗ်ာေလး
သီေၾကြးခ့ဲတ့ဲ ကေလးဘဝ
ျပန္ရခြင့္သာ ရွိခ့ဲရင္ …
...
အေမ့ရင္ခြင္မွာ ေခါင္းတင္ေမွးရင္း
သားေခ်ာ့ေတးခ်င္းေတြ နားဆင္
အိပ္ရာဝင္ခ့ဲတ့ဲ ကေလးဘဝ
ျပန္ရခြင့္သာ ရွိခ့ဲရင္ … 
...

လိုရင္ ငို - ၾကည္ရင္ ျပံဳး
ဟန္ေဆာင္မ်က္ႏွာဖံုးေတြ မရွိ
ပကတိအျပစ္မ့ဲတ့ဲ ကေလးဘဝ
ျပန္ရခြင့္သာ ရွိခ့ဲရင္ …
… … … …
… … … …
… … … …
ဘဝကို အသစ္က ျပန္စ
ေသာကမွန္သမွ် လြတ္ကင္းလို႔
ၿငိမ္းခ်မ္းျခင္းရခ်င္တယ္ … ။ …။
***
 ေမဓာဝီ
4.12.16
22:44

Read More...

Saturday, December 03, 2016

ဆင္ရာတိမ္မိုးႏွင့္ အမ်ားပိုင္စကားလံုးမ်ား

စကားလံုးေတြ နာမည္ႀကီးေသာအခါ အမ်ားပိုင္သြားတတ္ေလသည္။
.
တဦးတေယာက္က စတင္တီထြင္ထားေသာ စကားလံုး ျဖစ္လင့္ကစား ထိုစကားလံုးကို အမ်ားက ႏွစ္ၿခိဳက္စြာ သံုးစြဲရင္း အမ်ားပိုင္ျဖစ္သြားေသာ စကားမ်ားရွိခဲ့ဖူးသည္။ ဥပမာ ဆိုၾကပါစို႔ ... ေရႊအိုေရာင္။ ဆရာႀကီးဒဂုန္တာရာ စတင္သံုးခဲ့သည့္ စကားလံုး။ ေရႊအိုေရာင္ အျပင္ ပန္းႏုေရာင္အို၊ ေလႏုေအး၊ ေဂၚဂင္နီ၊ ဝတ္လစ္စလစ္လမ္းမႀကီး ... စသျဖင့္ စကားလံုး အသစ္အဆန္းေတြ ဆရာႀကီးက တီထြင္ သံုးစြဲခဲ့သည္။ ထိုစကားမ်ားအနက္မွ ေရႊအိုေရာင္ ဆိုသည့္ စကားလံုးကေတာ့ျဖင့္ ယေန႔ေခတ္ လူအမ်ားသံုးစြဲေနၾကသည့္ အမ်ားပိုင္ စကားလံုး ျဖစ္၍ေနေခ်ၿပီ။
.
ငယ္စဥ္က ခင္ေမာင္တိုးသီခ်င္းေတြ စြဲစြဲလမ္းလမ္း နားေထာင္ေတာ့ “ဆင္ရာတိမ္မိုး” ဆိုသည့္ သီခ်င္းေလးကို သံစဥ္ စာသားႏွင့္တကြ ေပးထားသည့္ ေခါင္းစဥ္ေလးကိုလည္း အင္မတန္ သေဘာက်မိ၏။ ဆင္ရာတိမ္မိုး ... တဲ့ ... ။ သီခ်င္းေရးသူႏွယ္ ေပးတတ္လိုက္ပါဘိေတာ့ ... လို႔ ဆိုၿပီး ထိုေခါင္းစဥ္ေလးအား မွတ္မွတ္ရရ ရွိေနခဲ့သည္။
.
သို႔ႏွင့္ ေရွးကဗ်ာ စာေပေတြႏွင့္ ရင္းႏွီးလာစဥ္ ၁၂ လရာသီမိုး ကဗ်ာတြင္ “နတ္ေတာ္ေရာက္ျငား၊ မိုးသားမၿငိမ္၊ ဆင္ရာတိမ္” ဟု ဖတ္လိုက္ရသည့္အခါ ဆင္ရာတိမ္ ... ဆိုသည့္စကားလံုးက နဂိုကတည္းက ရွိေနႏွင့္ပါလားဟု ေတြးမိရင္း ဆင္ရာတိမ္မိုးကို ပို၍ စိတ္ဝင္စားခဲ့မိေလသည္။

လက္ဝဲသုႏၵရ ေရးသည့္ ရတုတြင္လည္း "နတ္ပန္းေ၀ၿမိဳင ္၊ သဇင္လိႈင္က၊ ၿဖိဳင္ၿဖိဳင္မၾကဲ၊ စြတ္႐ုံ ဖြဲ၏၊ သြန္းျမဲဟန္မွာ၊ ဆင္ရာတိမ္မိုး၊ ေခၚၾက႐ိုးတည့္ ... ” ဟူ၍ ဆင္ရာတိမ္မိုးက ပါခဲ့သည္။ ဒီလိုႏွင့္ ဆင္ရာတိမ္မိုးေတြ လိုက္ရွာရင္း ရာသီဖြဲ႕ကဗ်ာေတြထဲမွာ (အထူးသျဖင့္ နတ္ေတာ္လဖြဲ႕ေတြမွာ) ဆင္ရာတိမ္မိုး အသံုးကို အမ်ားအျပား ေတြ႕ရသည္။
.
ဆင္ရာတိမ္မိုး၏ အနက္က ကိုယ္ထင္သလို တိမ္ေတြဆင္ျပီး ရြာေသာမိုး မဟုတ္ခဲ့ျပန္။ နတ္ေတာ္လတြင္ ရြာေသာမိုးက ဆင္ေျခရာတိမ္သြားေအာင္ ရြာေသာမိုး ဟူ၍ လည္းေကာင္း၊ နတ္ေတာ္လမွာ မိုးမရြာဘဲ မိုးသားတိမ္လိပ္တို႔သာ ေကာင္းကင္မွာ ဆင္ယင္လႈပ္ရွားၾကသည္ဟူ၍ လည္းေကာင္း ဆိုၾကသလို ... ဆင္ေျခရာ ေပ်ာက္႐ံု ခပ္တိမ္တိမ္ရြာေသာမိုး၊ ဆင္ေျခရာ ျမင္းေျခရာ တိမ္ျမဳပ္ေအာင္ ရြာေသာမိုးဟုလည္း ဆိုၾကသည္ကို မွတ္သားခဲ့ရသည္။
.
ထိုအခါမွ ဆင္ရာတိမ္မိုး ဟူသည့္ စကားသည္ ခင္ေမာင္တုိး သီခ်င္းေရးသူ ကိုေမာင္ေမာင္ (အဥၹလီ) ထြင္ေသာ စကားလံုးမဟုတ္ဟု သိခဲ့ရေလေတာ့သည္။ သို႔တိုင္လ်က္ ထိုေတးေရးသူကို မခ်ီးက်ဴးဘဲ မေနႏိုင္။ ထိုေရွးေခတ္ အသံုးအႏႈန္းကို သီခ်င္းေခါင္းစဥ္တပ္ကာ စြဲမက္ဖြယ္ ေရးဖြဲ႕ႏိုင္ေပစြဟု ႀကိတ္၍ ခ်ီးက်ဴး အားက်မိပါသည္။
.
ဆယ္ေက်ာ္သက္အရြယ္ ဝတၳဳေတြဖတ္ေတာ့ အထူးသျဖင့္ ႏြမ္ဂ်ာသိုင္း ဝတၳဳမ်ား၏ ေခါင္းစဥ္ေတြသည္ ငယ္ငယ္က ေက်ာင္းသင္ခန္းစာ ဖတ္စာထဲက စာသားမ်ား ျဖစ္ေနသည္ကို သတိမူမိသည္။ “ဟိုဘက္ကမ္းက မီးထိန္ထိန္” “အလယ္ကလူ စကားဝဲ၏” စသျဖင့္ ... ။ ထိုသည္ကို အားက်၍ ကိုယ္တိုင္ ဘေလာ့ကေလးမွာ ေရးခဲ့သည့္ စာတခ်ဳိ႕၏ ေခါင္းစဥ္ေတြသည္ ဖတ္စာထဲက စာသားမ်ား ျဖစ္ေသာ ”ရာသီဥတု ပူသည္” ”ညအခါ လသာသာ” တို႔ကို သံုးစြဲခဲ့ဖူးသည္။
.
ႏြမ္ဂ်ာသိုင္းဆိုလို႔ သူ၏ ”ေဒါင္းယာဥ္ပ်ံ ဘံုနံေဘးမွာ စာေရးလို႔ထားခ်င္တယ္” ဝတၳဳေခါင္းစဥ္သည္လည္း ေရွး ကဗ်ာထဲမွ စာသားပင္ျဖစ္သည္။ တြံေတးသိန္းတန္၏ နာမည္ႀကီးသီခ်င္း "ႏွမလက္ေလွ်ာ့ ေနေလေတာ့" သည္ပင္ ရွင္မဟာရ႒သာရ၏ ပုေရနိသင္ အစခ်ီ ပိုဒ္စံုရတုတြင္ပါေသာ စာသားျဖစ္ေနသည္။ ရွင္မဟာရ႒သာရက ခုလိုေရးထားခ့ဲသည္။

"ဤဘဝတြင္ ႏွမလက္ေလွ်ာ့၊ ေနေလေတာ့ဟု၊ ခ်စ္ေပါ့မၾကံဳ၊ ညိွးငယ္ပံုမွ်၊ ရြက္ဟုန္ေၾကြၾကဳပ္၊ ခ်မင္းတုပ္သို႔၊ စိတ္ခ်ဳပ္မပြင့္၊ ပ်ံ႕လြင့္ေမတၱာ၊ ကရုဏာႏွင့္၊ တဏွာေလာဘ၊ ေဒါသေျမွးထူ၊ ရမၼက္ျမဴကို၊ ဘယ္သူႏႈိးရွာ ေလေတာ့မည္။
.
ထိုသို႔ ေရွးက အသံုးအႏႈန္းေတြ ကဗ်ာစာသားေတြ ေခတ္အဆက္ဆက္ ယူငင္သံုးစြဲခ့ဲၾကေသာ္ျငား မူရင္း မည္သူမည္ဝါဟု ခရက္ဒစ္လည္း မေပးၾက။ ၾကာေတာ့ မူရင္းေရးသူကိုပင္ ပရိသတ္က မသိၾကေတာ့။ ေနာက္လူေတြ ထြင္သည္ဟုသာ ထင္ၾကေပလိမ့္မည္။
.
မူရင္းေရးသူေတြသာ သက္ရွိထင္ရွား ရွိေနေသးလွ်င္ သူတို႔တီထြင္ ေရးဖြဲ႕ထားသည့္ စာသား ယူငင္သံုးစြဲၾကသည္ကို အျပစ္တင္ၾကေလမည္လား … ။ လားလားမွ် မထင္ပါ။ သူတို႔စကားလံုး အမ်ားသံုးကာ က်ယ္က်ယ္ျပန္႔ျပန္႔ ျဖစ္သြားသည့္အတြက္ ပို၍ပင္ ဝမ္းေျမာက္ၾကပါလိမ့္မည္။
.
စာတပုဒ္၊ စာတပိုဒ္ ႏွစ္ျခိဳက္၍ quote လုပ္ကာ ယူငင္သံုးစြဲလိုပါက မူရင္းပိုင္ရွင္ကို ညႊန္းရန္ လိုအပ္ပါေသာ္လည္း … စကားလံုးမ်ား နာမည္ႀကီးေသာအခါ အမ်ားပိုင္ ျဖစ္သြားၾကေလေတာ့သည္။
***
ေမဓာဝီ
၃ ဒီဇင္ဘာ ၂၀၁၆
.
(မႏွစ္က ေရးျပီး အဆံုးမသတျ္ဖစ္ဘဲ တပိုင္းတစ ျဖစ္ေနတ့ဲစာေလး ေဖ့စ္ဘြတ္မွာ only me လုပ္ထားတာ on this day memory မွာ ျပန္ေပၚလာလို႔ အဆံုးသတ္ျပီး တင္လိုက္ပါတယ္။)

Read More...