ေႏြေက်ာင္းပိတ္ရက္မွာ …

ေႏြရာသီ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ကို ေရာက္လာပါျပီ။
အျဖဴအစိမ္းနဲ႔ ေက်ာင္းသားေလးေတြ အတန္းတင္ စာေမးပြဲၾကီးျပီးလို႔ ေက်ာင္းႀကီးပိတ္ခ်ိန္ ေရာက္ျပီေပါ့။
က်မတို႔ငယ္ငယ္တုန္းကေတာ့ ဒီလို ေႏြေက်ာင္းပိတ္ ရက္ရွည္ကိုပဲ ေမွ်ာ္လိုက္ရတာ။ စာေမးပြဲ ေနာက္ဆံုးေန႔ ျပီးတာနဲ႔ ေက်ာင္းလြယ္အိတ္ကို ေရာက္ခ်င္တဲ့ေနရာေရာက္ ၀ွီးကနဲ ပစ္ထည့္လိုက္ျပီး စိတ္ေရာ လူေရာ ေပါ့ပါးစြာ ေဆာ့လိုက္ ကစားလိုက္ ကာတြန္းဖတ္လိုက္ အိမ္အလုပ္ကူလုပ္လိုက္ ေနခဲ့ၾကရတယ္။

က်မတို႔ရဲ႕ ေႏြေက်ာင္းပိတ္ရက္ အခ်ိန္ေတြကို ဘယ္လို ကုန္ဆံုးေစသလဲ …ျပန္စဥ္းစားၾကည့္မိေတာ့ … ။
ေက်ာင္းပိတ္ျပီဆိုတာနဲ႔ …
စာအုပ္အငွားဆိုင္ကေန ကာတြန္းစာအုပ္ေတြ တပံုၾကီးငွားဖတ္တယ္။ အေဖ၀ယ္ေပးတဲ့ ပံုျပင္စာအုပ္ေတြ ဖတ္တယ္။ အိမ္ထဲမွာပဲ ေမာင္ႏွမတေတြ (၀မ္းကြဲေတြေရာ)ေရာက္တတ္ရာရာ ကစားၾကတယ္။ အိုးပုတ္ ခ်ဳိးရုပ္နဲ႔ ျငိမ္ျငိမ္ေလး ကစားတာထက္ စစ္တိုက္တမ္း၊ ေဂၚလီက်င္းစိမ္၊ စစ္သားရုပ္ေထာင္ပစ္၊ စိမ္ေျပးတမ္း၊ တူတူပုန္းတမ္း၊ ထုပ္ဆီးတိုးတမ္း အဲဒါမ်ဳိးေတြပဲ ပိုကစားျဖစ္ပါတယ္။ တခါတေလေတာ့လည္း လူနည္းတယ္ဆိုရင္ အျငိမ္ကစားရတဲ့ မာစတာမိုင္း တို႔ ခ်ဳိင္းနိစ္ခ်က္ကာတို႔ သေဘာၤစစ္တိုက္တာတို႔ ကစားၾကတယ္။

အဲဒီကစားနည္းေတြထဲမွာ ပိႏၷဲသီးပုပ္ စစ္တိုက္တမ္းကစားရတာ ေတာ္ေတာ္ေပ်ာ္ဖို႔ေကာင္းတယ္။ အိမ္က ပိႏၷဲပင္ၾကီးေအာက္မွာ ေၾကြက်တဲ့ အသီးႏုေလးေတြကိုေကာက္ အဲဒါနဲ႔ ပစ္ေပါက္ျပီးေဆာ့တာပါ။ အသီးေတြက ပုပ္ေနျပီဆိုေတာ့ မဲမဲေလးေတြမို႔ ထိလိုက္တာနဲ႔ အမဲမႈန္ေတြဖြားကနဲ ေပပါတယ္။ မထိဘူးလို႔ ျငင္းလို႔မရဘူးေပါ့။ မ်က္ႏွာထိရင္ မ်က္ႏွာက မဲကနဲ၊ အကၤ် ီ ထိရင္ အကၤ် ီ မွာ အမဲေတြေပတတ္တာကိုး။ ေတာ္ေတာ္ၾကီးတဲ့အထိ … တစ္-ေနရာယူ ဆိုျပီး စစ္တိုက္တမ္း ကစားခဲ့တာ မွတ္မိေနေသးပါရဲ႕။

ဒီလို ေႏြေက်ာင္းပိတ္ရက္ဆို အိမ္ေနာက္ေဖး ေရတြင္းနားက စပယ္ရံုမွာ စပယ္ၾကက္ရံုးေတြ ေဖြးေနေအာင္ ပြင့္တတ္တယ္။ မနက္ခင္းဆိုရင္ စပယ္ပန္းေလးေတြ ဇကာကံုးေလးနဲ႔ ခူး သီျပီး ဘုရားတင္၊ ညေနခင္းဆို တျခံလံုးက သစ္ပင္ေတြ ေရေလာင္း၊ ေျမၾကီးေတြ ေရျဖန္း၊ ေန႔လည္ ေန႔ခင္းမွာေတာ့ စပါးလံုးေရြးတာတို႔ ဘာတို႔ ေဆာ့ရင္းျပဳရင္း လုပ္ၾကရေသးတယ္။ တခါတေလလည္း ဗလာစာအုပ္ အေဟာင္းထဲက စာရြက္ေတြကို စကၠဴအိတ္လုပ္ျပီး ကပ္၊ ေစ်းမွာသြားသြင္းရင္ မုန္႔ဖိုး စာအုပ္ဖိုး ရပါတယ္။

ေနာက္ျပီးေတာ့ အဘိုးရဲ႕ အနားမွာ ေ၀ယ်ာ၀စၥ လုပ္ေပးရပါေသးတယ္၊ အဘိုးက ေက်ာင္းစာမဟုတ္တဲ့ အဂၤလိပ္ ကဗ်ာေတြ ပံုျပင္ေလးေတြ သင္ေပးသလို၊ ဘုရားစာတို႔၊ လက္ႏွိပ္စက္ ရိုက္တာတို႔လည္း သင္ေပးပါတယ္။ အဘိုးရဲ႕ ညႊန္ၾကားခ်က္နဲ႔ တအိမ္လံုးက ျပတင္းေပါက္ သံတိုင္ေတြ ေကာ္ပတ္စား၊ ေဆးသုတ္ အဲဒီလို အလုပ္ေတြလည္း ခုလို ေႏြပိတ္ရက္မွာ လုပ္ၾကရတာပါပဲ။ ေက်ာင္းစာကလြဲလို႔ က်န္တာအားလံုး စိတ္၀င္စားေလ့ရွိတဲ့ က်မဟာ ေႏြ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ ေလးေတြကို အင္မတန္မွ ႏွစ္သက္မိပါတယ္။ ဇြန္လဆန္းလို႔ ေက်ာင္းျပန္ဖြင့္တဲ့အခါ ေႏြသံုးလ အနားရထားတဲ့အတြက္ စိတ္သစ္လူသစ္ အားအင္အသစ္ေတြနဲ႔ အတန္းသစ္မွာ ခပ္တည္တည္ တက္ႏိုင္ျပီေပါ့။
***
ခုေခတ္ ကေလးေတြအဖို႔ေတာ့ က်မတို႔တုန္းကလို မနားၾကရပါဘူး။ အခုပဲေက်ာင္းပိတ္တယ္၊ ေႏြရာသီ သင္တန္းေတြ တက္ဖို႔ တခါ ျပင္ဆင္ၾကရျပန္ပါျပီ။ ခုေခတ္မွာ သင္စရာကလည္း ေပါမ်ားပါတယ္။ အဂၤလိပ္စာ၊ ကြန္ပ်ဴတာ လို ပညာရပ္မ်ဳိး ကစျပီး ေရကူး၊ တန္းနစ္စ္ တို႔လို အားကစားေတြ ပန္းခ်ီ၊ စႏၵယား စတဲ့ အႏုပညာေတြ သင္မယ္ဆိုရင္ သင္စရာေတြ တပံုတပင္ၾကီးေပါ့။ သူတို႔ေလးေတြ ကံေကာင္းၾကသားလို႔ တခါတခါ က်မက မနာလိုစိတ္နဲ႔ ေတြးမိပါေသးရဲ႕။

မႏွစ္တံုးက ေက်ာင္းသားမိဘ တေယာက္ က်မကို ညည္းတြားရင္း ေျပာခဲ့ဖူးတာ အမွတ္ရမိတယ္။ သူ႔ကေလးက ILBC မွာ တက္ခ်င္တယ္ဆိုလို႔ ေႏြပိတ္ရက္မွာ သြားထားပါသတဲ့။ ေက်ာင္းလႊတ္ခ်ိန္ ၾကိဳဖို႔ ေစာင့္ေနတုန္း ေက်ာင္းသားေလး တေယာက္က ဆရာမေတြ ေရွ႕ကေန လက္ပိုက္-ေခါင္းငံု႔ျပီး ျဖတ္သြားေတာ့ ဆရာမတေယာက္က ျပန္ေခၚျပီး
“လူလူခ်င္း ဦးညႊတ္စရာမလိုဘူး၊ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ႏွိမ့္ခ်စရာမလိုဘူး၊ မတ္မတ္ျပန္ေလွ်ာက္ပါ” လို႔ ေျပာဆို ဆံုးမတာကို ၾကားခဲ့ ျမင္ခဲ့ရပါသတဲ့။

အဲဒါကိုေတြ႕ေတာ့ သူက သူ႔ကေလးအတြက္ စိတ္မေအးႏိုင္ျဖစ္ရတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ က်မတို႔ ျမန္မာ့ယဥ္ေက်းမႈမွာ ကိုယ့္ထက္ သက္ၾကီး ၀ါႀကီးသူေတြကို ဂါရ၀ထားတဲ့အေနနဲ႔ ေရွ႕ကျဖတ္ရင္ ေခါင္းငံု႔သြားရမယ္ ဆိုတဲ့ အေလ့အထ ရွိပါတယ္။ ဒါဟာ ဂါရေ၀ါစ နိ၀ါေတာစ ဆိုတဲ့ မဂၤလာတရားေတာ္နဲ႔လည္း ကိုက္ညီပါတယ္။ မဂၤလာရွိတဲ့ အျပဳအမူမ်ဳိးကို မွားယြင္းတယ္လို႔ ပစ္ပယ္သင့္ပါသလား။

အဲဒီလို ေျပာၾကားတဲ့ ဆရာမဟာ ျမန္မာအမ်ဳိးသမီး တေယာက္ မဟုတ္ပါဘူး။ (ျမန္မာတိုင္းရင္းသားလည္း မဟုတ္ပါဘူး) ႏိုင္ငံျခားသားျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း သူကခုလိုေျပာခဲ့တာေပါ့။ ေက်ာင္းသားမိဘဟာ ဒီႏွစ္ေတာ့ သူ႔ကေလးကို အဲဒီေက်ာင္းမွာ မထားခ်င္ေတာ့ဘူးလို႔ ညည္းညဴပါတယ္။ ကေလးက အဂၤလိပ္စာေတာ္မယ္၊ ပတ္၀န္းက်င္ေလ့လာမႈ နဲ႔ အျခား တိုးတက္တဲ့ အျမင္ေတြ ရွိမယ္ ဆိုေပမဲ့ အဲဒီလို ဆရာမေတြရဲ႕ ဆိုဆံုးမမႈေၾကာင့္ ျမန္မာ့ယဥ္ေက်းမႈ ေပ်ာက္ဆံုးသြားမွာေတာ့ စိုးရိမ္မိတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။

သူေျပာတာလည္း ဟုတ္ပါရဲ႕။ မတူညီတဲ့ ယဥ္ေက်းမႈေတြၾကားမွာ ကေလးေတြ စိတ္ထဲ ဇေ၀ဇ၀ါ ဒြိဟအေတြးေတြ ၀င္သြားႏိုင္ပါတယ္။ ဒီလိုမ်ဳိး ယဥ္ေက်းမႈ မတူတဲ့ ႏိုင္ငံအသီးသီးက စာလာသင္မယ့္ ဆရာ/ဆရာမေတြဟာ ကိုယ္လာေရာက္ သင္ၾကားေပးမယ့္ ႏိုင္ငံရဲ႕ အေျခခံယဥ္ေက်းမႈ ေလာက္ကိုေတာ့ သိထားသင့္တယ္ ထင္တာပါပဲ။ ဒီလိုမွ မဟုတ္ဘဲ … ကိုယ့္ႏိုင္ငံ ကိုယ့္ယဥ္ေက်းမႈနဲ႔ ကိုယ့္အယူအဆအတိုင္း ႏိႈင္းယွဥ္ သင္ၾကားဆံုးမမယ္ဆိုရင္ ခုနလို ဂါရ၀တရား ဆိုတာၾကီးဟာ မလိုအပ္သလို ျဖစ္သြားမွာေပါ့။

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကေလးေတြကို ယဥ္ေက်းမႈ မပ်က္ယြင္းေစဘဲ တိုးတက္တဲ့အျမင္ ရင့္သန္ေစခ်င္ပါတယ္။ တခါတေလလည္း ေက်ာင္းစာေတြနဲ႔ ကင္းေ၀းတဲ့ ပတ္၀န္းက်င္ေလးမွာ ေပ်ာ္ေမြ႕ေစခ်င္ပါေသးတယ္။
တႏွစ္တာလံုး ေက်ာင္းနဲ႔ က်ဴရွင္ ေျပးလႊားေနရျပီး ဒီေႏြေက်ာင္းပိတ္ရက္မွာလည္း မိဘရင္ခြင္မွာ မေပ်ာ္၀င္ရဘဲ သင္တန္းခန္းမေတြထဲမွာသာ က်င္လည္ေနရတဲ့ ခုေခတ္ ကေလးေတြအဖို႔ ကံေကာင္းတာလား ကံဆိုးတာလား က်မလည္း မခြဲျခားတတ္ေတာ့ပါဘူး။
***
ေမဓာ၀ီ
12.03.07
12:30 pm