ဘၾကီးဘေဘ၏ ႏိုင္ငံေရးရာ အျဖာျဖာ .. အပိုင္း (၃)

အခုေဖာ္ျပမယ့္ စာကေတာ့ ဒီစာအုပ္ထဲက ေခါင္းစဥ္ေတြအားလံုးအနက္ က်မ အၾကိဳက္ဆံုး ေခါင္းစဥ္တခုပါပဲ။ “လူႀကီး ပညာျပန္႔ပြါးေရး” တဲ့။ ၾကိဳက္လို႔ အထပ္ထပ္ ျပန္ဖတ္မိတယ္။ ဘၾကီးဘေဘ ေျပာတဲ့ အသင္းမ်ဳိး ျပဳလုပ္ခ်င္တဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္လည္း စိတ္ထဲျဖစ္မိတယ္။ ဒါကလည္း တဦး တေယာက္ ေကာင္းနဲ႔ လုပ္လို႔မရပါဘူး။ ၀ါသနာတူ စိတ္တူ ကိုယ္တူ ရည္ရြယ္ခ်က္တူသူေတြ စုေပါင္းျပီး ၾကိဳးစားလုပ္ကိုင္မွ အဆင္ေျပႏိုင္မယ္ ထင္တာပါပဲ။
ဘၾကီးဘေဘဟာ ဒီေဆာင္းပါးေတြကို ၁၉၄၆ ခုႏွစ္ ေလာက္က ေရးခဲ့တာေတြပါ။ ဒါေပမဲ့ ခုခ်ိန္ထိ ေခတ္မီ ေနပါေသးတယ္။ မွန္ကန္ေနပါေသးတယ္။ လက္ခံႏိုင္ပါေသးတယ္။
ဟုတ္ကဲ့ … က်မ အပိုဆာဒါးေတြ မေျပာေတာ့ပါဘူး။ ဖတ္ၾကည့္ၾကပါအံုးရွင္။ မူရင္းသတ္ပံုအတိုင္း ရိုက္ေပးထားပါတယ္။
***
လူႀကီး-ပညာျပန္႔ပြါးေရး

တိုင္းျပည္တျပည္ လူမ်ဳိးတမ်ဳိး၏ ႀကီးပြါးထြန္းကားေရးသည္ ေနာက္ဆံုး၌ ပညာျပန္႔ပြါးသေလာက္တြင္ အေျခတည္၍ ေနေပသည္။ အစိုးရ၏ အသံုးစာရင္းတြင္ ပညာေရး၌ မည္မွ် သံုးသည္ စသည္ကို ၾကည့္ျခင္းအားျဖင့္၊ ထိုတိုင္းျပည္၌ ပညာကို မည္မွ် လိုလားသည္ မလိုလားသည္ ဆိုေသာအခ်က္ကို သိႏိုင္ေပသည္။ ကြၽႏ္ုပ္တို႔ ျမန္မာျပည္တြင္ ပညာေရးကို အစိုးရက မည္မွ် အေရးေပးသည္၊ မည္သည့္ ပညာရပ္မ်ားကိုသာ လိုလားသည္မွာ အမ်ားအသိပင္ျဖစ္၏။

ပညာႏွင့္ သညာ
ပညာဟူသည္ ငယ္စဥ္က ေက်ာင္းတြင္ သင္ၾကားခဲ့သည္ျဖင့္ မၿပီးေပ။ ေက်ာင္းတြင္ သင္ၾကားရခဲ့သည္မွာ အေျခခံရရန္သာ ရွိသည္။ အမွန္မွာ ပညာဟူသည္ ေမြးသည့္ေန႔မွ ေသသည့္ေန႔အထိ ဆည္းပူး၍ မကုန္။ ေက်ာင္းတြင္ သညာႏွင့္ ပညာ ေရာရွက္၍ ရေပသည္။ ေက်ာင္းထြက္ၿပီးေနာက္ ကိုယ္ထိလက္ေရာက္ ဆက္လက္ ရွာေဖြေလေလ ပညာစစ္ ပညာမွန္ ရေလေလပင္ ျဖစ္သည္။

အျခားႏိုင္ငံမ်ားတြင္
ျမန္မာျပည္တြင္ ပညာတိုးပြါးေရးအတြက္ စာသင္ေက်ာင္းမ်ားမွအပ အျခား ေနရာမ်ားစြာ မရွိေပ။ တိုးတက္ႀကီးပြါး၍ ေနေသာ တိုင္းႀကီးျပည္ႀကီးမ်ားတြင္ စာသင္ေက်ာင္း အမ်ဳိးမ်ဳိး၊ တကၠသိုလ္အမ်ဳိးမ်ဳိး၊ ပညာရွာေဖြေသာ အသင္းအမ်ဳိးမ်ဳိး၊ စာၾကည့္ ပိဋကတ္တိုက္ အမ်ဳိးမ်ဳိးစသျဖင့္ ရွိေလသည္။ စာသင္ေက်ာင္းသား- သိပၸံေက်ာင္းသားမ်ားသာမဟုတ္၊ ေက်ာင္းတြင္ ပညာ ထိထိေရာက္ေရာက္ မသင္ခဲ့ရသူမ်ား၊ ေက်ာင္းကထြက္ၿပီးေနာက္ ဆက္လက္ ပညာဆည္းပူးလိုသူမ်ား အတြက္ ပညာရွာေဖြရန္ အခြင့္အေရးတို႔မွာ လြန္စြာေပါမ်ားေပသည္။

ဘိလပ္၌
၁၉၂၀-ျပည့္ႏွစ္ ဘိလိပ္သို႔ ျမန္မာႏိုင္ငံေရး ကိစၥႏွင့္ ေရာက္ရွိစဥ္က ပညာျပန္႔ပြါးရန္ စီမံဖန္တီးေနေသာ အသင္းတသင္းႏွင့္ ေတြ႕ခဲ့ရပံုကို အနည္းငယ္ ထုတ္ေဖာ္၍ ျပပါအ့ံ။ လန္ဒန္ျမိဳ႕တြင္ စာအုပ္ဆိုင္မ်ားသို႔ လွည့္လည္ရာ တေန႔တြင္ အာ-ပီ-ေအ ဘုတ္စေတာ္ R.P.A Book Stall သို႔ေရာက္၍ လိုခ်င္ေသာ စာအုပ္မ်ားကို ေရြးေနရာ ဂ်ာမန္ပညာရွင္ႀကီး အာနက္ေဟကယ္လ္ ေရးေသာ ‘အီဘိုလူရွင္ေအာ့မင္း’ Evolution of Manေခၚ စာအုပ္ကို ေတြ႕ရ၏။ ၎ စာအုပ္မွာ ဘီ-ေအ အတန္းတြင္ စာသင္စဥ္က ဘတ္ရန္ေကာင္းသည္ဟု အႀကိမ္ႀကိမ္ ညႊန္ၾကားသျဖင့္ ၀ယ္ရန္ စံုစမ္းေသာအခါ ေငြ ၆၀ိ-ေက်ာ္က်မွ ရႏိုင္သျဖင့္၊ ေက်ာင္းသားျဖစ္၍ မ၀ယ္ႏိုင္ခဲ့ေပ။ သို႔ရာတြင္ ထိုေန႔က အထက္ပါ စာအုပ္ဆိုင္တြင္ ၎ ဂ်ာမန္ဆရာႀကီးေရးေသာ စာအုပ္ကို ၂တြဲ ခြဲျပီးေနာက္ တတြဲလွ်င္ ၆ပဲမွ်ႏွင့္ ေရာင္းေနသည္ကို ေတြ႕ရာ၊ အလြန္ အံ့အားသင့္သည့္ျပင္ ၀မ္းသာ၍ ၀ယ္ယူ၏။

ပညာျပန္႔ပြားေရးကို အားေပးပံု
၀ယ္ယူၿပီးေနာက္ စာအုပ္ဆိုင္တြင္ ေရာင္းေနသူအား ဤစာအုပ္ကို ဤကဲ့သို႔ အဘိုခ်ဳိသာစြာႏွင့္ ေရာင္းႏိုင္ေအာင္ မည္သို႔ စီမံပါသနည္းဟု ေမးေသာအခါ ဤစာအုပ္မွာ အာ-ပီ-ေအ အသင္းက အသင္းသားမ်ားအတြက္ ပညာ တိုးပြါးရန္ အဘိုးထိုက္တန္၍ လူတိုင္းဘတ္သင့္ေသာ စာအုပ္မ်ားကို အဘိုးခ်ဳိခ်ဳိႏွင့္ ရိုက္ႏွိပ္ေ၀ငွသည္ဟု ျပန္ေျပာ၏။ ကြၽန္ေတာ္က ထိုအသင္းအေၾကာင္းကို သိလိုပါသည္ဟု ေျပာရာ၊ အသင္း၏ အတြင္းေရးမွဴး ထံသို႔ ေခၚသြား၏။ အတြင္းေရးမွဴးႏွင့္ ေတြ႕၍ အက်ဳိးအေၾကာင္း ေမးျမန္းရာ စိတ္ရွည္လက္ရွည္ျဖင့္ ေျပာျပ၏။ ကြၽန္ေတာ္လည္း အသင္းသားျဖစ္ခဲ့၏။

ရည္ရြယ္ခ်က္ႏွင့္အလုပ္
အသင္း၏ရည္ရြယ္ခ်က္မွာ လူႀကီးပညာျပန္႔ပြါးေရးပင္ ျဖစ္သည္။ အသင္းသား ၅ သန္းေက်ာ္ရွိ၍ အသင္းသား တေယာက္လွ်င္ တႏွစ္ ေရႊဒဂၤါးတျပား ထည့္ရ၏။ ဤကဲ့သို႔ ေကာက္ခံရေသာ ေငြျဖင့္ အသင္းပိုင္ စာပံုႏွိပ္တိုက္ ရွိ၏။ တႏွစ္ကို စာအုပ္အမ်ဳိးေပါင္း ၁၀-အုပ္၊ ၁၂-အုပ္ ထက္မနည္း ရိုက္ႏွိပ္၏။ အသင္းသားမ်ားကို ရိုက္ႏွိပ္ေသာ စာအုပ္တိုင္း တေယာက္တအုပ္ အခမဲ့ ေ၀၏။ အသင္း သတင္းစာ တေစာင္လည္း ထုတ္ေ၀၍ အသင္းသားတိုင္း အခမဲ့ရ၏။ အသင္းက စာအုပ္မ်ား ရိုက္ရာ၌ အသင္းသားဦးေရထက္ ပိုမို ရိုက္ၿပီးေနာက္ အသင္းသား မဟုတ္သူ မ်ားကို ေစ်းေပါေပါႏွင့္ ေရာင္း၍ အသင္းသားမ်ားကို အလကားေပးသည့္ျပင္ ထပ္မံအလိုရွိလွ်င္ ေငြ ၁၀၀ိ-လွ်င္ ၂၅ိ-ေလွ်ာ့ႏႈန္းႏွင့္ ေရာင္း၏။

ျမန္မာတို႔အဘို႔
ဤ အာ-ပီ-ေအ အသင္းသည္ အလြန္ပင္ ႀကီးပြါးလ်က္ ရွိေပသည္။ ျမန္မာျပည္တြင္ အဆိုပါ အသင္းမ်ဳိးရွိရန္ အလြန္ပင္ လိုလားအပ္၏။ လိုလားအပ္သည့္အတိုင္း လြန္ခဲ့ေသာ ၈-ႏွစ္ေလာက္က တိုက္တြန္း ႏႈိးေဆာ္ခဲ့ ေသာ္လည္း အထမေျမာက္ေသးေပ။ ဤအသင္းမ်ဳိး ျဖစ္ေျမာက္လွ်င္ ျမန္မာစာေဟာင္း ေပေဟာင္းမ်ားကို ရိုက္ျခင္း၊ ႏိုင္ငံျခားမွ စာေကာင္းေပေကာင္း မ်ားကို ဘာသာျပန္၍ ရိုက္ျခင္း၊ ေလာကဓာတ္လည္း လက္မႈ စက္မႈ ပညာတို႔ႏွင့္ ပတ္သက္ေသာ စာအုပ္မ်ားကို ဘာသာျပန္၍ ၎၊ အသစ္ေရး၍ ၎ ရိုက္ျခင္း စသျဖင့္ စီမံႏိုင္၏။ စီးပြါးေရးသန္႔သန္႔ ျဖစ္ေသာ စာပံုႏွိပ္တိုက္တို႔တြင္ အဆိုပါ စာအုပ္မ်ဳိးကို ရိုက္ႏွိပ္၍ ၾကာရွည္စြာ ေငြစိုက္မထားႏိုင္ သျဖင့္ ရိုက္ၾကမည္ မဟုတ္ေပ။ အာ-ပီ-ေအ အသင္းမ်ဳိး ရွိမွသာလွ်င္ လ်င္ျမန္စြာ ျဖစ္ေျမာက္ႏိုင္ေပသည္။

လူႀကီးမ်ားပါ မက်န္
ေက်ာင္းတြင္၎၊ တကၠသိုလ္တြင္၎ ရွိေနေသးေသာ သူငယ္မ်ား ႀကီးပြါးမွ ျမန္မာျပည္ ပညာေရး ထြန္းကား မည္ဆိုလွ်င္ ကာလ အေတာ္ၾကာမွသာ ျမန္မာျပည္တြင္ လိုအပ္ေသာ ပညာရပ္မ်ား ထြန္းကား ေပလိမ့္မည္။ ေက်ာင္းမွထြက္ၿပီး လူရြယ္ လူႀကီးတို႔လည္း တခ်ိန္တည္း ပညာမ်ားကို ဆည္းပူးႏိုင္ၾကပါလွ်င္ ျမန္မာျပည္၏ အတက္သည္ ျမန္ေပလိမ့္မည္။ ယင္းသို႔ျဖစ္၍ ျမန္မာျပည္၏ ပညာ ထြန္းကားေရးကို လိုလားၾကသူတိုင္းသည္ အာ-ပီ-ေအ အသင္းမ်ဳိး ျဖစ္ေျမာက္ရန္ စီမံသင့္ၾကေပသတည္း။
***
ဘၾကီးဘေဘရဲ႕ ေဆာင္းပါးကေတာ့ ဤမွ်ပါပဲ။
ေလာေလာဆယ္ေတာ့ … ဘၾကီးေျပာတဲ့ အာ-ပီ-ေအ အသင္းမ်ဳိး ေပၚေပါက္လာဖို႔ …. ဘယ္လိုမ်ား စတင္ လုပ္ေဆာင္ရပါ့မလဲ လို႔ … က်မတေယာက္ထဲ စဥ္းစားေနမိပါေတာ့တယ္။
***
ေမဓာ၀ီ
22.3.07
11:55 pm