story 3

ဒီ၀တၳဳေလးကေတာ့ လြန္ခဲ့တဲ့ ၁၅ ႏွစ္ေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္က က်မ ေရးခဲ့တဲ့ ၀တၳဳေလးပါ။ ၁၉၉၁ ခုႏွစ္ က ေရႊ၀တ္မႈန္ မဂၢဇင္းမွာ ေဖာ္ျပခံခဲ့ရတဲ့ စာတပုဒ္ဆိုပါေတာ့။ အခုတေလာ အေဟာင္းအျမင္းေတြ ျပန္လည္ တူးဆြခ်င္ေနတာနဲ႔ပဲ ဒီ၀တၳဳေလးကို ျပန္တင္လိုက္တာပါ။ ေနးတစ္ဖိုရမ္မွာ တင္ဖူးတဲ့အတြက္ တခ်ဳိ႕လည္း ဖတ္ဖူးေကာင္း ဖတ္ဖူးပါလိမ့္မယ္။ ကိုယ့္ ဘေလာ့အတြက္ေတာ့ အသစ္ေပါ့။

တခါတေလမွာ ဒီဇာတ္လမ္းထဲက ေရတြင္းအိုေလးလိုမ်ဳိး ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ ခံစားခဲ့ရဖူးပါရဲ့ … ။
ကုိယ့္ဘ၀မွာ လုပ္ႏိုင္တာေတြရွိပါလ်က္နဲ႔ ပစ္ပယ္ျခင္း ခံရတဲ့အခါ … ဒီ၀တၳဳေလးကို ျပန္သတိရမိၿပီး ကိုယ့္ကိုယ္ကို ျပန္အားေပး ခဲ့ရဖူးပါတယ္။
ကဲ … ဖတ္ၾကည့္ၾကပါအံုး … နည္းနည္းေတာ့ ရွည္တယ္။
ငယ္ငယ္တုန္းက လက္ရာေပါ့။
***
ကာလတန္ဖိုး
***
က်ဳပ္အသက္ကို လူတခ်ဳိ႕က သိပ္သိခ်င္ၾကတယ္။

က်ဳပ္အသက္ အတိအက်ကို က်ဳပ္ဟာက်ဳပ္ေတာင္ မသိဘူး။ က်ဳပ္ ဘယ္ႏွစ္ခုသားလဲဆိုတာ က်ဳပ္ကိုယ္တိုင္ သိမွမသိတာ။ က်ဳပ္အထင္ေတာ့ က်ဳပ္အသက္ဟာ ၈၀ေက်ာ္ ၉၀ နီးပါးရွိမယ္ မွတ္တာပဲ။ ဒီ့ထက္ ပိုရင္သာပိုမယ္ ..ေလ်ာ့ေတာ့ မေလ်ာ့တာ ေသခ်ာပါတယ္။

က်ဳပ္ကိုအထင္မေသးနဲ႔ဗ်၊ က်ဳပ္ျဖတ္သန္းလာခဲ့တဲ့ ဘ၀သက္တမ္း တစ္ေလွ်ာက္လံုး လူသားေတြကို က်ဳပ္ဘက္က တတ္ႏိုင္သေလာက္ ကူညီလာတာ။ ဘယ္လိုလူေတြဟာ ဘယ္လိုစိတ္ထားရွိတယ္ဆိုတာ စကားေလးနည္းနည္းေျပာၾကတာနဲ႔ သိတယ္။ အသက္ပဲ ဒီေလာက္ရွိေနျပီဗ်ာ။ လူကဲခတ္ေတာ့မညံ့ပါဘူး။
က်ဳပ္မ်က္စိေရွ႕မွာ ျမင္ေတြ႕ေနရတဲ့ လူေတြဟာ တခါတေလ ရယ္စရာ၊ တခါတေလ စိတ္ပ်က္စရာ၊ တခါတေလ ၀မ္းနည္းစရာေကာင္းတဲ့ ဘ၀မ်ဳိးစံုမွာ က်င္လည္ျဖစ္ပ်က္ေနၾကရတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ က်ဳပ္လည္း လူေတြကိုၾကည့္ျပီး တခါတေလ ျပံဳးမိတယ္၊ တခါတေလ မဲ့မိတယ္၊ တခါတေလ ကရုဏာသက္မိတယ္။

ဒါေပမဲ့ ဘယ္လိုလူေတြပဲျဖစ္ျဖစ္ က်ဳပ္ဆီက အကူအညီယူရင္ မေပးဘဲ မေနပါဘူး။ အဆင့္အတန္းလည္း မခြဲျခားတတ္ပါဘူး။ လူေတြအားလံုးေပၚမွာ က်ဳပ္ထားတဲ့ ေစတနာဟာ တေျပးညီပါပဲ။ လူေတြကေတာ့ က်ဳပ္အေပၚကို တေျပးညီေစတနာမထားၾကပါဘူး။ ဒါကိုလဲ က်ဳပ္ကအျပစ္မျမင္ပါဘူးေလ။
လူအမ်ဳိးမ်ဳိး စိတ္အေထြေထြဆိုတဲ့စကား ရွိသားပဲမဟုတ္လား။ သူတုိ႔ က်ဳပ္ကို ဘယ္လိုသေဘာ ထား ထား၊ က်ဳပ္ကေတာ့ ေပးဆပ္ရမယ့္ တာ၀န္ကို ေက်ပြန္ေအာင္ ထမ္းေဆာင္ေနမွာပဲ။
က်ဳပ္ရဲ႕ ခႏၶာတည္သေရြ႕ ...
ဟုတ္တယ္ ...
ေရတြင္းတစ္တြင္းအျဖစ္ က်ဳပ္ဟာ ေလာကမွာရပ္တည္ႏိုင္တဲ့ အဆံုးစြန္ကာလ တစ္ခုအထိေပါ့ဗ်ာ ...။
***
က်ဳပ္ဘ၀ထဲက အေစာဆံုးမွတ္မိတဲ့ ေန႔တစ္ေန႔ရွိတယ္။

က်ဳပ္ဖခင္ ဆရာေတာ္ၾကီး ေတာင္ေ၀ွး တေဒါက္ေဒါက္ေထာက္ျပီး ၀မ္းသာလြန္ ပီတိျပံဳးေတြနဲ႔ က်ဳပ္ကို ငံု႕ၾကည့္တဲ့ေန႔။

က်ဳပ္ကလည္း ဆရာေတာ့္မ်က္ႏွာက အျပံဳးေတြေၾကာင့္ ၾကည္ႏူးျပီး အေပ်ာ္ၾကီးေပ်ာ္ေနတာေပါ့။
အဲဒီေန႔မွာပဲ လူေတြ တစ္ေယာက္ျပီးတစ္ေယာက္ က်ဳပ္ကိုလာၾကည့္ျပီး အံ့ၾသစကား၊ ခ်ီးက်ဴးစကား၊ ၀မ္းသာစကားေတြေျပာၾကတယ္။ သူတို႔ရဲ႕စကားသံကို က်ဳပ္ၾကားရေတာ့ ...
“ေၾသာ္ .. ငါဟာ လူေတြနဲ႔ လူ႔ေလာကကို တစ္စိတ္တေဒသ အေထာက္အကူေပးဖို႔ ဒီဘ၀ၾကီးထဲ ေရာက္လာရပါလား၊ ငါ့ဘ၀ၾကီးဟာ မြန္ျမတ္ပါေပတယ္”
ဆိုျပီး ကိုယ့္ဘ၀ကိုယ္ေက်နပ္ႏွစ္သက္ေနခဲ့တယ္။

သူမ်ားေျပာစကားအရ သိရတာကေတာ့ ဆရာေတာ္ၾကီးက ဒီအရပ္မွာ ေရအခက္အခဲျဖစ္ေနလို႔ ေရတြင္းတစ္တြင္း တူးမယ္ဆိုျပီး ဆြမ္းစားေက်ာင္းေနာက္ဘက္မွာ တူးဖို႔ ဘုန္းၾကီးေတြ၊ အရပ္ထဲက လူၾကီးေတြနဲ႔ တိုင္ပင္ၾကတယ္ .. တဲ့။ အဲဒီေန႔ကပဲ က်ဳပ္ကို သေႏၶစ-တည္ခဲ့တယ္လို႔ ဆိုရမွာေပါ့ဗ်ာ။
အားလံုးနဲ႔တုိင္ပင္၊ ေငြခံစရာရွိတာခံျပီး အလုပ္သမားေတြ၊ အရပ္ထဲကလူေတြနဲ႔ စုေပါင္းျပီး တူးၾကတာ ေပ်ာ္စရာသိပ္ေကာင္းဆိုပဲ။ ေနာက္ဆံုး အုတ္ေဘာင္ေလးတက္၊ အေခ်ာကိုင္ “အရပ္သူအရပ္သားမ်ား ေကာင္းမႈ” လို႔ ကမၸည္းထိုးအျပီးမွာ အားလံုးရဲ႕ မ်က္ႏွာေတြဟာ ၾကည္ႏူးမႈေတြနဲ႔ ျပည့္၀ေပ်ာ္ရႊင္ေနၾကတယ္တဲ့။

အဲဒီလို .. က်ဳပ္ဟာ ဆရာေတာ္ၾကီးနဲ႔ အရပ္သူ အရပ္သားေတြရဲ႕ ေက်းဇူးေၾကာင့္ ေရခ်ဳိတြင္းေလး တစ္တြင္းအျဖစ္နဲ႔ ေလာကအလယ္မွာ ထည္ထည္၀ါ၀ါ ရပ္တည္ႏိုင္ျပီး လူေတြကို ျပန္လည္ ေက်းဇူးျပဳႏိုင္ တာေပါ့ဗ်ာ။
က်ဳပ္ရဲ႕ဘ၀ဟာ ေက်းဇူးသိတတ္ျခင္းနဲ႔ စခဲ့တာဆိုရင္ မမွားပါဘူး။
***
က်ဳပ္တို႔ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းေလးဟာ ျမိဳ႕စြန္ျမိဳ႔ဖ်ားက ရြာကေလးတစ္ရြာမွာေပါ့။ ခုေတာ့ လူစည္ကားတဲ့ ရပ္ကြက္တစ္ခု ျဖစ္ေနျပီး အိမ္ၾကီးအိမ္ေကာင္းေတြလည္း မ်ားေနပါျပီ။
အဲဟိုတုန္းကေတာ့ ရြာထဲက အိမ္ေတြအားလံုးဟာ တဲသာသာေလးပါ။ အေကာင္းဆံုး အေဆာက္အအံု ဆိုလို႔ က်ဳပ္တုိ႔ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းနဲ႔ ေသေဌးဦးစံမတူ အိမ္ပဲရွိတာ။ က်ဳပ္တို႔ ေက်ာင္း၀င္းၾကီးက အက်ယ္ၾကီး။ သီးပင္စားပင္ ပန္းမာန္ေတြ ဆိုတာလည္း စံုကစံုပါဘိနဲ႔။ အင္မတန္သာယာတာ။ သစ္ပင္ ပန္းပင္ေတြကလည္း က်ဳပ္ရွိမွ ပိုျပီးလန္းဆန္း ေ၀ဆာလာၾကတာေပါ့။ က်ဳပ္ျဖင့္ ပီတိကို ျဖစ္လို႔။ ဒါေပမဲ့ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက ေရေတြဟာ သိပ္မၾကည္လင္ေသးဘူး၊ တူးခါစကိုး။ သိပ္မၾကည္တဲ့ ေရေတြကိုေတာင္ ရြာသားေတြက အျမတ္တႏိုး ေသာက္သံုးၾကတာ။ ထမင္းအသက္ ခုနစ္ရက္၊ ေရအသက္ တစ္မနက္ .. ဆိုျပီး ေရကို တန္ဖိုးထားၾကတယ္။

မနက္တိုင္ ဆိုရင္ ေက်ာင္းသားေလးေတြ ကိုရင္ေလးေတြက ေက်ာင္းထဲက ေသာက္ေရအိုးေတြ သံုးေရ အိုးေတြျဖည့္၊ တံျမက္စည္းလွည္း၊ ေရျဖန္း၊ သစ္ပင္ေရေလာင္း၊ ကုဋီေတြေဆးျပီးေရျဖည့္ နဲ႔ လုပ္ၾက ကိုင္ၾကရတယ္။ ေန႔လည္ဘက္ဆို ကိုရင္ၾကီးေတြ ဦးဇင္းငယ္ေတြ ေရခ်ဳိးၾကျပီး ညေနေစာင္း ေလာက္က်ေတာ့ အရပ္ထဲက ေယာက်ာ္း၊ မိန္းမ၊ ကေလးေတြ ေရလာခပ္ၾကတယ္။

လူေတြက စည္းကမ္းေတာ့ရွိၾကပါတယ္။ ရန္ျဖစ္ၾကတာတို႔၊ လုခပ္ၾကတာတို႔ မရွိၾကဘူး။ ကိုယ့္ပံုးေလး၊ ကိုယ့္အိုးေလးနဲ႔ ကိုယ္ခပ္ျပီး ျပန္ၾကတာပဲ။ လူငယ္ဘာ၀ ေနာက္ၾကေျပာင္ၾကတာတို႔၊ ေစာင္းခ်ိတ္ ေျပာၾကတာတို႔ေတာ့ ရွိၾကတာေပါ့။ ၀ါသနာပါတဲ့အမ်ဳိးသမီးေတြ ေရခပ္ရင္း အတင္းေျပာၾကရင္ ဇာတ္လမ္းစံုကို က်ဳပ္ၾကားရတယ္။

ေျပာရဦးမယ္ဗ်။ ကာလသား ဖိုးမွတ္က မိသက္ကို လူပ်ဳိစကားေျပာတာ ဒီနားမွာေပါ့။
မိသက္က ေရအိုးေလးကို တြင္းေဘာင္ေပၚ တင္လို႔၊ ဖိုးမွတ္က ေရငင္ေပးလို႔။ ပထမေတာ့ မိသက္က မူေနေသးတာ။ အင္းေလ .. မိန္းကေလးပဲ ဒါေလာက္ေတာ့ရွိမွာေပါ့။ ေနာက္ေတာ့လည္း ၾကိဳက္သြားၾကတာပါပဲ။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက ္ယူေတာ့ ဆရာေတာ္တို့ကိုေတာင္ ဆြမ္းေကၽြးလိုက္ေသးတယ္။ အဲသလို အဆင္ေျပေျပျဖစ္ သြားေတာ့လည္း က်ဳပ္တို႔ၾကည္ႏူးရတာေပါ့ဗ်ာ။

ရြာထဲကလူေတြ အေတာ္မ်ားမ်ားအေၾကာင္းကို က်ဳပ္သိေနတာ အပ်ဳိေခါင္း မေအးေၾကာင့္။ မေအးက တစ္ရပ္လံုးရဲ႕ အိမ္တြင္းေရးကအစ သိျပီးအတင္းက အင္မတန္ေျပာတတ္တယ္။ သူေျပာတဲ့ အတင္းဆိုတာကလဲ တကယ္ေတာ့ အမွန္အကန္ေတြပါ။ ကြယ္ရာေျပာလို႔သာ အတင္းလို႔ သတ္မွတ္ရတာ။ သူေျပာသမွ်ဟာ လုပ္ၾကံတာ၊ ရန္တိုက္တာမပါဘူး။
အဲဒီတုန္းက လူေတြဟာ ရိုးသားၾကေတာ့ က်ဳပ္လဲ စိတ္ခ်မ္းသာတာေပါ့။

က်ဳပ္ စိတ္ထိခိုက္ရတဲ့ ေန႔ကေတာ့ က်ဳပ္ရဲ႕ဖခင္ျဖစ္တဲ့ တစ္ရပ္ရြာလံုး အားကိုးေလးစား ၾကည္ညိဳၾက တဲ့ ဆရာေတာ္ၾကီး ပ်ံေတာ္မူသြားတဲ့ေန႔ေပါ့။ အဲဒီေန႔က ထူးထူးျခားျခား ကိုရင္ေလးေတြ ေက်ာင္းသားေလးေတြ ရဲ႕ အသံက တိတ္လို႔။ ခါတိုင္းဆို ေရလာခပ္ရင္ တစ္ဦးနဲ႔ တစ္ဦး စၾက ေနာက္ၾကနဲ႔ ဆူညံေနတာ။ ခုေတာ့ ေက်ာင္းသားေလး တစ္ေယာက္က စကားက်ယ္က်ယ္ ေျပာတာေတာင္ သူတို႔က တားျမစ္ေနၾကတယ္။
“ဆရာေတာ္ ေနမေကာင္းဘူးကြ တိတ္တိတ္ေနၾက” တဲ့ ။

က်ဳပ္ စိုးရိမ္သြားတာေပါ့။ ဆရာေတာ္ ဘယ္လိုေနလဲ၊ သိပ္မ်ားျဖစ္ေနသလား ဆိုတာ သိပ္သိခ်င္သြားတယ္။
ေန႔လည္လည္းက်ေရာ ဦးပဥၥင္းတစ္ပါး ဆြမ္းစားရင္း တန္းလန္းေျပးထြက္လာျပီး က်ဳပ္ရဲ႕ အုတ္ေဘာင္ကို ဦးတိုက္ျပီး ငိုပါေလေရာ။ က်ဳပ္လည္းထင့္ခနဲ ျဖစ္သြားတယ္။ ျပီးေတာ့ အဲဒီဦးပဥၥင္းက-
“တပည့္ေတာ္တို႔ကို ဆံုးမစကားေတြ ေျပာျပီး သြန္သင္မယ့္သူ မရွိေတာ့ဘူး၊ ေရႊေတာင္သဖြယ္ ေက်းဇူးရွင္ ဆရာေတာ္ၾကီးရယ္၊ အရွင္ဘုရားရဲ႕ ေရတြင္းက ေရၾကည္ေလးေတြ ကိုေတာင္ ၾကည့္မသြား လိုက္ရပါလား၊ ေသာက္မသြားလိုက္ရပါလား” လို႔ မခ်ိတင္ကဲ ေျပာျပီး ငိုေနတယ္။ က်ဳပ္ျဖင့္ေလ .. စိတ္ထဲမွာ မေကာင္းလိုက္တာ။ ရင္ကို နင့္ေနတာပဲ။ ေသျခင္းတရားတို႔ အနိစၥ သေဘာတို႔ဆိုတာ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းမွာ ေနလို႔ နားရည္၀ေအာင္ ၾကားေနရေပမဲ့ လက္ေတြ႕ရင္ဆိုင္ရေတာ့ က်ဳပ္၀မ္းနည္းမိတယ္။

ဟုတ္ပါရဲ႕ေလ .. က်ဳပ္ဆီက ေရၾကည္ေအးျမ တစ္ေပါက္ေလာက္ကိုမွ ဆရာေတာ္မေသာက္ရေသးခင္ ေသမင္းတမန္ေတာ္က လူ႔ေလာက က ေခၚေဆာင္သြားခဲ့ျပီ။ က်ဳပ္ ဆရာေတာ့္အေပၚ တာ၀န္မေက်ဘူး။ ဆရာေတာ့္ေက်းဇူးေတြ အျပည့္အ၀ မဆပ္ရေသးဘူး။

ဒါေပမဲ့ေလ ..
ဆရာေတာ့္ကိုယ္စား က်န္ရွိေနတဲ့ ရဟန္းသံဃာနဲ႔ လူအေပါင္းကို က်ဳပ္ေပးဆပ္စရာရွိတာ ေပးဆပ္မယ္။ တာ၀န္ေက်ေအာင္ ထမ္းေဆာင္ျပီး ေလာကအက်ဳိးကို သယ္ပိုးသြားပါ့မယ္။
ကတိပါ ဆရာေတာ္။
***
ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ ေက်ာင္းထိုင္ဆရာေတာ္ အသစ္တက္ျပီး အရင္ဆရာေတာ္ရဲ႕ ၾသ၀ါဒအတိုင္း ရပ္ရြာအက်ဳိး၊ သာသနာ့အက်ဳိးေတြကို ဆက္လက္ေဆာင္ရြက္ၾကတယ္။ က်ဳပ္ရွိရာမွာေတာ့ အရင္လို လူစည္ကားျမဲပါပဲ။
စစ္ၾကီးျဖစ္ေတာ့ ျမိဳ႕ကလူေတြကပါ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းမွာလာခိုလႈံၾကတယ္။ က်ဳပ္ရဲ႕နေဘး မန္က်ည္းပင္ၾကီး ေအာက္က ကြပ္ပစ္မွာ ၀ိုင္းဖြဲ႔ထိုင္ၾကျပီး တစ္ေန႔တစ္ေန႔ ႏိုင္ငံေရးအေၾကာင္း ေဆြးေႏြးတိုင္ပင္ ေနၾကတာ ၾကက္သီးထစရာပဲ။ လူငယ္ေလးေတြ တိုင္ပင္ေနၾကတာမ်ား ေျပာက္က်ားစနစ္တို႔ဘာတို႔သံုးျပီး တိုက္ခိုက္ၾကဖို႔ ဆိုတာလည္း ပါတယ္။ စိတ္ဓာတ္ေတြ တက္ႂကြေနလိုက္ၾကတာေလ။ ဆရာေတာ့္စကား တစ္ခြန္းေတာင္ သတိရလိုက္မိေသးတယ္။

“ရန္ကို ရန္ခ်င္း မတုံ႕ႏွင္းနဲ႔” “သည္းခံျခင္းသည္ ျမတ္ေသာအက်င့္” တဲ့။ ဒါေပမဲ့လည္း လူငယ္ေတြပဲေလ။ ကိုယ့္ႏိုင္ငံအတြက္ ကိုယ္လုပ္တာ လုပ္ေပါ့။ သူတို႔ေတြရွိတာ က်ဳပ္အဖို႔ ဗဟုသုတ တိုးပြားပါတယ္။ မသိေသးတဲ့ ႏိုင္ငံတကာ အေၾကာင္း၊ စစ္ေရးအေၾကာင္းေတြ၊ ႏိုင္ငံေရးပရိယာယ္ေတြ၊ ေခါင္းေဆာင္ၾကီးေတြ၊ သခင္ေတြအေၾကာင္း စသျဖင့္ သိရတာေပါ့။

အရင္ကေတာ့ ရပ္ေၾကာင္း၊ ရြာေၾကာင္း၊ ဘုရားအေၾကာင္း၊ တရားအေၾကာင္းေတြေလာက္သာ က်ဳပ္က သိရတာမဟုတ္လား။ ေနရတာကလဲ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းဆိုတဲ့ တရားရိပ္ သံဃာရိပ္မွာ ေနရတာကိုး။
ခုမွ ႏိုင္ငံတို႔၊ စစ္ပြဲတို႔၊ ကမၻာတို႔ဆိုတာ သိရေတာ့ ေၾသာ္ .. ငါမသိေသးတာေတြ အမ်ားၾကီးပါလား လို႔ ေတြးမိတယ္။ ဒီလိုပါပဲဗ်ာ။ တျဖည္းျဖည္းအသက္ၾကီးလာေလ .. မသိတာေတြ ပိုသိ သိလာေလ၊ သိစရာေတြကလည္း ပိုမ်ားလာေလပဲ။

ျပီးေတာ့ က်ဳပ္ရဲ႕ ေရေတြကလည္း တစ္ေန႔ထက္တစ္ေန႔ ၾကည္လင္ေအးျမလာျပီ။ က်ဳပ္ေၾကာင့္ အားလံုး စိတ္ခ်မ္းသာရျပီ။
က်ဳပ္ေရာ .. တစ္ေန႔ထက္တစ္ေန႔ စိတ္ခ်မ္းသာေနတယ္လို႔ ထင္သလား ..။
ထင္ေနၾကပါသလားဗ်ာ ...။
***
ဒီဘက္ေခတ္ ေရာက္လာေတာ့ က်ဳပ္ကိုအရင္ကလို မသံုးခ်င္ၾကေတာ့ဘူး။ တိုးတက္လာျပီ ေခတ္မီလာၾကျပီ။ ရြာကလဲ အရင္လို မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ လူကံုထံရပ္ကြက္တစ္ခု ျဖစ္ေနျပီ။ တဲအိမ္ေလးေတြလည္း မရွိေတာ့ဘူး တိုက္တာ အေဆာက္အအံုေတြ ျဖစ္ကုန္ၾကျပီ။ က်ဳပ္တို႔ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္း ေတာင္ အသစ္တိုးခ်ဲ႔ျပဳျပင္လိုက္ၾကေသးတယ္။ ဆြမ္းစားေက်ာင္းေလးလည္း အရင္လို တဲေက်ာင္းေလး မဟုတ္ဘဲ တိုက္ေက်ာင္းျဖစ္ေနျပီ။

ရပ္ကြက္ထဲမွာ ေရပိုက္လိုင္းေတြသြယ္ထားေတာ့ ဘယ္သူမွ က်ဳပ္ဆီ ေရလာမခပ္ၾကေတာ့ဘူး။ ေက်ာင္းထဲကိုလည္း ပိုက္သြယ္ျပီး ေရဘံုပိုင္တပ္ထားေတာ့ က်ဳပ္ကိုမလိုဘူး ျဖစ္ေနတာေပါ့။ လူေတြကေတာ့ ပိုသေဘာက်ေနၾကတာေပါ့ေလ။ ဘံုပိုင္လွည့္ဖြင့္လိုက္ရံုနဲ႔ ေရထြက္ေနတာကိုး။ ပင္ပင္ပန္းပန္း ငင္စရာ ခပ္စရာမွ မလိုေတာ့တာ။

ဒါေပမဲ့ တူေတာ့ မတူပါဘူးဗ်ာ။ က်ဳပ္သိတာေပါ့ ..။ သူတို႔ဘံုပိုင္ေရက က်ဳပ္ေရေလာက္ ေအးသလား၊ ၾကည္သလား။ ေႏြဆိုေအးျပီး ေဆာင္းဆိုေႏြးတဲ့ က်ဳပ္ရဲ႕ေရနဲ႔ ဘံုပိုင္ေရ ဘယ္ဟာပိုေကာင္း သလဲ၊ က်ဳပ္သိတာေပါ့။

လူေတြလည္း သိပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ သူတို႔သက္သာတာပဲ သံုးမွာေပါ့ဗ်ာ။ အဲဒီေတာ့ ..ေရညွိတက္၊ အုတ္ကပ္ပင္၊ ကပ္ပါးပင္ေတြေပါက္၊ ျမက္ရိုင္းေတြ ခ်ံဳပုတ္ေတြ အုပ္ဆိုင္းျပီး အနားကို ဘယ္သူမွ မလာေတာ့တဲ့ က်ဳပ္ဟာ တေယာက္တည္း အထီးက်န္ ျဖစ္ေနတာေပါ့။


အရင္ကလို ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ စည္စည္ကားကား အျဖစ္ကို ျပန္ေတြးမိျပီး စိတ္မေကာင္းျဖစ္ရတယ္။
ငါဟာ ခုခ်ိန္မွာ လူသားေတြကိုေရာ လူ႔ေလာကၾကီးကိုပါ အကူအညီမေပးႏိုင္တဲ့သူ ျဖစ္ေနျပီ။ ငါရွိ ေနလို႔လည္း ဘာမွ အက်ဳိးထူး မလာပါဘူး။ ငါမရွိလည္း သူတို႔ဟာနဲ႔သူတို႔ အဆင္ေျပေနၾကမွာပါပဲ .. လို႔ က်ဳပ္ ေတြးမိျပီး ၀မ္းနည္းလာ အားငယ္လာတဲ့ အခ်ိန္မွာ က်ဳပ္ဖခင္ ဆရာေတာ္ၾကီးကို အထူးသတိရမိတယ္။

က်ဳပ္ဟာ လူေတြအတြက္မေျပာနဲ႔ ပန္းကေလးတစ္ပင္အတြက္ေတာင္ အေထာက္အကူမျပဳႏိုင္ေတာ့တ့ဲ ဘ၀မွာ ဆက္လက္ရပ္တည္ေနလို႔ ဘာအဓိပၸါယ္ရွိေတာ့မွာလဲ။
“အသက္နဲ႔ ခႏၶာတည္သေရြ႕ ေလာကအက်ဳိးကို သယ္ပိုးပါမယ္” လို႔ ဖခင္ ဆရာေတာ္ၾကီးကို ေပးခဲ့ဖူးတဲ့ ကတိတစ္ခုကို သတိရမိတယ္။ က်ဳပ္ဟာ လူေတြျပဳျပင္ျခင္းမရွိလို႔ ေရညွိ ေရေမွာ္ ခ်ံဳႏြယ္ ျမက္ရိုင္း ေတြၾကားမွာ ေနေနရျပီး တစ္ႏွစ္တစ္ခါေတာင္ ေရတြင္းမဆယ္ၾကေတာ့ သစ္ရြက္အမႈိက္ေတြကို ေပြ႕ပိုက္ျပီး ေနေန ရေပမဲ့ ေရေတြဟာ ေအးဆဲပါ၊ ၾကည္ဆဲပါ။ က်ဳပ္ခႏၶာဟာလည္း တည္ျမဲေနဆဲပါ။ ဒါေပမဲ့ ..
လူေတြဟာ က်ဳပ္ကို အသံုးမျပဳၾကေတာ့ဘူး၊ လ်စ္လ်ဴရႈထားလိုက္ၾကျပီ။ က်ဳပ္က ေလာကအက်ဳိးကို မသယ္ပိုးခ်င္တာ မဟုတ္ပါဘူး။ သူတုိ႔က က်ဳပ္ကို စြန္႔ခြာသြားၾကတာေလ။

က်ဳပ္ဟာ အပယ္ခံျဖစ္သြားျပီ။
***
က်ဳပ္ ေတာ္ေတာ္အံ့ၾသသြားတယ္။ ၀မ္းလည္း သာမိတယ္။ မနက္ေစာေစာက ကိုရင္တစ္ပါး က်ဳပ္နား ေရာက္လာျပီး ခ်ံဳေတြ ျမက္ေတြရွင္းေနကတည္းက တစ္ခုခုပဲလို႔ က်ဳပ္ေတြးမိသား။ ခဏေနေတာ့ ေက်ာင္းသား ေတြ ကိုရင္ေတြ ေရပံုးေတြ ၾကိဳးေတြနဲ႔ ေရာက္လာျပီး ေရငင္ၾကတယ္။ က်ဳပ္စိတ္ထဲမွာ ထူးဆန္းေနတာေပါ့။ ဒီေန႔က်မွ ထူးထူးျခားျခား ေရလာခပ္ၾကလို႔ ဘာျဖစ္လို႔ပါလိမ့္ဆိုျပီး ေတြးေနမိတယ္။ ေနာက္မွ သိရတာက ဒီရပ္ကြက္မွာ ေရမလာလို႔ တဲ့။

က်ဳပ္ ၀မ္းသာသြားတယ္။ ရပ္ကြက္ထဲမွာ ေရဒုကၡေရာက္ၾကလို႔ ၀မ္းသာတာေတာ့မဟုတ္ပါဘူး။ ဒီေလာက္ထိ ယုတ္ညံ့တဲ့စိတ္ က်ဳပ္မွာ မရွိပါဘူး။ က်ဳပ္၀မ္းသာတာက လူေတြက်ဳပ္ကိုျပန္အသံုးျပဳၾကျပီ။ က်ဳပ္သူတို႔အက်ဳိးကို ေဆာင္ရြက္ႏိုင္ျပီဆိုျပီး ၀မ္းသာမိတာပါ။
ဦးပဥၥင္းတစ္ပါးရဲ႕ “အမႈိက္ေတြ သိပ္က်ေနတယ္၊ ဒီႏွစ္ေတာ့ ဆယ္မွျဖစ္မယ္” လို႔ ေျပာေနသံကို ၾကားလိုက္ရတယ္။ က်ဳပ္ကို သူတို႔ ဂရုတစိုက္ျပန္ျဖစ္ကုန္ၾကျပီ။

ညေနဘက္က်ေတာ့ ရပ္ကြက္ထဲက လူတခ်ဳိ႕ေရာက္လာျပီး ေရလာခပ္ၾကတယ္။ တခ်ဳိ႕က က်ဳပ္ဒီမွာ ရွိတာ ခုမွသိၾကလို႔ အံ့ၾသေနၾကတာေပါ့။
“ဒီေရတြင္းေလးရွိလို႔ ေတာ္ေသးတာေပါ့၊ ဒါမွမဟုတ္ရင္ ဟိုဘက္ရပ္ကြက္မွာ ေရသြားခပ္ရတာ ေအာက္က်ေနာက္က်သိပ္ႏိုင္တာ” တို႔ –
“ေရေလးေတြက ၾကည္ျပီးေအးေနတာပဲ၊ ဒီေရတြင္းေလးရွိတာ ငါတို႔ခုမွ သိတယ္ ေနာ္ ..” တို႔ ..
“တြင္းက ေရွးတြင္းပဲ၊ တြင္းေဟာင္းေပမယ့္ လုပ္ထားတာၾကည့္စမ္း ခိုင္ခိုင္ခံ့ခံ့နဲ႔ စနစ္တက်ဆိုေတာ့ ခုထိ မပ်က္စီးေသးဘူး” တို႔ ..
“ဘယ္တုန္းကတည္းက တူးထားတဲ့တြင္းလဲ မသိဘူးေနာ္၊ ဟန္က်လိုက္တာ” တို႔ ..
စသျဖင့္ က်ဳပ္ကို ခ်ီးမြမ္းတဲ့စကားေတြ ေျပာေနၾကတာကို က်ဳပ္ၾကားရေတာ့ ..
က်ဳပ္ေမြးဖြားခါစက ခ်ီးက်ဳးၾကတဲ့ သူေတြရဲ႕ စကားသံကို ျပန္ၾကားေယာင္မိတယ္။ ဖခင္ဆရာေတာ္ ၾကီးရဲ႕ ပီတိျပံဳးေတြကို ျပန္ျမင္ေယာင္မိတယ္။

ေနာက္ေန႔မွာလဲ ေရက ျပန္မလာေသးဘူး။ ေရလႊတ္တဲ့ေနရာက ဘာစက္ၾကီးခ်ဳိ႔ယြင္းေနလို႔ ဆိုလား ေတာ္ေတာ္ၾကာၾကာ ေရပ်က္မယ္လို႔ ေျပာသံၾကားတယ္။
လူေတြကို ၾကာရွည္ကူညီခြင့္ရေလ က်ဳပ္ပီတိျဖစ္ေလပါပဲ။
ဒါေပမဲ့ဗ်ာ .. လူေတြက စည္းကမ္းဆိုတာကို နားမလည္ၾကေတာ့ဘူး။ အရင္ကလို စနစ္တက်မခပ္ၾက ေတာ့ဘူး။ လူကုံထံ ရပ္ကြက္ဆိုေတာ့ အိမ္ရွင္ေတြ ကိုယ္တိုင္လာမခပ္ၾကေပမဲ့ အ၀တ္ငွားေလွ်ာ္တဲ့ အမ်ဳိးသမီး ေတြ အ၀တ္လာေလွ်ာ္တဲ့ အမ်ဳိးသမီးေတြ၊ ေရထမ္းေရာင္းတဲ့သူတို႔ ေရစည္လွည္းတြန္းသူတို႔နဲ႔ စည္ကားလို႔ ေနပါတယ္။

မနက္ဖက္ ကိုရင္ေတြ ေက်ာင္းသားေတြ ေရခပ္ေနခ်ိန္လည္း သူတို႔လာခပ္ၾကတာပဲ။ ေန႔ခင္းဘက္ ဦးပဥၥင္းေတြ ကိုရင္ၾကီးေတြ ေရခ်ဳိးခ်ိန္လဲ အမ်ဳိးသမီးေတြ အ၀တ္လာေလွ်ာ္လိုေလွ်ာ္၊ ညေနဆုိရင္လည္း လူက စံုေတာ့ ဟိုလူ႔ေရပံုး ဒီလူကငွားတာ တြင္းထဲက်သြားလို႔ ရန္ျဖစ္ရတာနဲ႔ ေရလုခပ္ၾကရတာနဲ႔ ဆူညံရႈပ္ေထြးလို႔ ေနတယ္။ တြင္းအက်ယ္ၾကီးပဲဗ်ာ ခပ္ပါလား ဟိုဘက္ ဒီဘက္။
သူတို႔က အဲသလိုမဟုတ္ဘူး။

လူေတြေလ .. ၾကာေလ ပ်င္းေလဆိုတဲ့ အတိုင္းပဲ။ တိုင္ကေလးစိုက္၊ စက္သီးေလးတစ္ခုကို ျပီးကျဖစ္ လုပ္ျပီးတပ္ထားၾကေတာ့ အဲဒီစက္သီးေလးကိုပဲ လူေတြက လုျပီးခပ္ၾကပါေရာ။ စက္သီးနဲ႔ဆို လူက ပိုသက္သာတယ္ ဆိုျပီးေတာ့ေပါ့ဗ်ာ။
တစ္ေန႔တစ္ေန႔ ရန္ျဖစ္ၾကရတာနဲ႔ နားကို ျငီးေနတာပဲ။ တခ်ဳိ႔အမ်ဳိးသမီးေတြဆို ဘုန္းၾကီးေတြနဲ႔ ေတာင္ မေရွာင္လုခပ္ၾက၊ ေအာ္ၾက၊ ဟစ္ၾက။
အဲသလိုမ်ဳိးဆို က်ဳပ္စိတ္ဆင္းရဲရျပီေပါ့ဗ်ာ။

“ဘုန္းၾကီးေတြျဖစ္ျပီး ေရအက်ဳိးဆယ္ပါး မသိၾကဘူးလားေတာ္ .. ေရကိုေတာင္မွ ၾကံဖန္တိုေတာင္း ေနၾကတယ္” ဘာညာကိြကြ ေစာင္းၾက ခ်ိတ္ၾက က်ိန္ဆဲၾက ျဖစ္ေနတာမ်ား ေက်ာင္းထိုင္ဆရာေတာ္လည္း မေနရ၊ ရပ္ကြက္လူၾကီးလည္း မေနရ။
ဟိုတုန္းကနဲ႔ေတာ့ အကြာၾကီးကြာေနေတာ့တာကိုး။ ဘုန္းၾကီးေတြလည္း ဘုန္းၾကီးေတြမို႔ ရိုေသရေကာင္းမွန္း မသိဘူး။ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းထဲမွာပဲ အမ်ဳိးသမီးေတြ ေရခ်ဳိးၾက ထဘီေလွ်ာ္ၾကနဲ႔ ဟီရိၾသတၱပၸတရားကင္းမဲ့ကုန္ၾကျပီ။ က်ဳပ္ စိတ္ကုန္တယ္။
ရန္ပြဲေတြ စကားစစ္ထိုးပြဲေတြနဲ႔ ေန႔စဥ္ၾကံဳေတြ႕လာရေတာ့ က်ဳပ္ဆုေတာင္ေတာင္းမိပါရဲ႕။
ေရ ျမန္ျမန္ျပန္လာပါေစ ... လို႔။
***
တစ္လေလာက္ၾကာသြားတယ္။ က်ဳပ္လဲ ေတာ္ေတာ္အီသြားတယ္။ ေရလဲ ေတာ္ေတာ္ေနာက္သြား တယ္။ ျပႆနာေပါင္းလဲ ေတာ္ေတာ္စံုသြားတယ္။
က်ဳပ္ေမွ်ာ္လင့္ေနတဲ့ေန႔။ သူတို႔ေတာင့္တေနတဲ့ေန႔ကို ျပန္ေရာက္လာပါျပီ။ ရပ္ကြက္ထဲမွာ ေရျပန္လာျပီေလ။ သူတို႔က်ဳပ္ကို ျပန္လည္စြန္႔ခြာထားခဲ့ၾကျပီ။

ဒါေပမဲ့ က်ဳပ္စိတ္ခ်မ္းသာတယ္။ ေလာကအက်ဳိးကို က်ဳပ္တတ္ႏိုင္သေလာက္ ထမ္းေဆာင္ခဲ့ျပီးျပီ။ က်ဳပ္ တာ၀န္ေက်ျပီ။ သူတုိ႔က်ဳပ္ကို ဘာမွမျပဳျပင္ဘဲ ခ်ံဳပုတ္ ျမက္ရိုင္းထဲမွာ ျပန္ပစ္ထားလိုက္ၾကျပီ။ က်ဳပ္ ေပ်ာ္ပါတယ္။ ေနာက္တစ္ခါ ေရမပ်က္ပါေစနဲ႔လို႔ေတာ့ ဆုေတာင္းမိတယ္။ သူတို႔ကို က်ဳပ္မကူညီခ်င္လို႔ ဆုေတာင္းတာ မဟုတ္ဘူးေနာ္။ က်ဳပ္ရဲ႕စိတ္ထားေတြ ဒါေလာက္မယုတ္ညံ့ေသးပါဘူး။ က်ဳပ္ ဘာလို႔ ဒီလို ဆုေတာင္းလဲ ဆိုေတာ့ ေနာက္တစ္ခါ ေရပ်က္ရင္ ေရလာခပ္ၾကမယ္။ ေရလာခပ္ၾကရင္အရင္လို စည္းကမ္းမဲ့ လုခပ္ၾက၊ ရန္ျဖစ္ၾကမယ္။ အဲသလို လူအခ်င္းခ်င္း ျပႆနာေတြ မျဖစ္ေစခ်င္လို႔ ၂၄ နာရီလံုး၊ ၁၂ ရာသီလံုး ေရလာပါေစ .. လို႔ ဆုေတာင္းတာပါ။

ခုေတာ့လည္း ေရညွိေတြ ခ်ံဳႏြယ္ ျမက္ရိုင္းေတြနဲ႔ ေနရတာကို က်ဳပ္ ႏွစ္ျခိဳက္တတ္တာျပီ။ လူေတြစြန္႔ခြာလို႔ အပယ္ခံသားျဖစ္ရတာလည္း ၀မ္းမနည္းျဖစ္ေတာ့ပါဘူး။
ဆရာေတာ္ေျပာခဲ့တဲ့ စကားတစ္ခြန္းကိုေတာ့ သတိရျဖစ္ေအာင္ရမိသား။
“ေရတြင္း ေရကန္ ဆိုတာ အင္မတန္ မြန္ျမတ္တဲ့ ထာ၀ရအလွဴလို႔ ေခၚတယ္၊ မပ်က္မစီးသေရြ႕ ကုသိုလ္ရႏိုင္တယ္” တဲ့။
ခုေတာ့ က်ဳပ္ဟာ မပ်က္စီးေသးပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ ကာလေတြ ၾကာလာတာနဲ႔အမွ် လူေတြမသံုးဘဲ ပစ္ထားလိုက္ရင္ေတာ့ ကုသိုလ္ေတြဟာ ရပ္တန္႔ေပ်ာက္ကြယ္သြားမွာပဲလို႔ က်ဳပ္ေတြးထင္မိတယ္။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ေလ “အရပ္သူ အရပ္သားမ်ားေကာင္းမႈ” ရယ္လို႔ သကၠရာဇ္မပါဘဲ ေရးထိုးထားတဲ့ ကမၸည္း စာတန္းေလးကေတာ့ ေရတြင္းေဘာင္ရဲ႕ တေနရာမွာ ေရညွိေတြဖံုးလႊမ္းရင္းနဲ႔ ခံ့ခံ့ညားညား ရွိေနဆဲပါပဲ။
***
ၾသဂုတ္၊ ၁၉၉၁ ခုႏွစ္
ေရႊ၀တ္မႈန္မဂၢဇင္း