ကံ့ေကာ္တန္း၌ လမ္းေလွ်ာက္ျခင္း

ကံ့ေကာ္ေတြ ပြင့္ေနျပီ။
မေန႔မနက္က ေစ်းအသြား လမ္းမွာ လူတခ်ဳိ႕လက္ထဲ ကံ့ေကာ္ပန္းေတြကို ျမင္ရလို႔ ကံ့ေကာ္ေတြေတာင္ ပြင့္ျပီပဲ ဆိုၿပီး သိလိုက္ရတယ္။
အိမ္က ကံ့ေကာ္ပင္ႀကီးေရာ … ပြင့္မ်ားေနမလားဘဲ၊ မနက္အိပ္ရာထ ေနာက္က်တာမို႔ အိမ္က ကံ့ေကာ္ပင္ ကို သတိမထားမိလိုက္ဘူး။ ေစ်းေရာက္ေတာ့ ေစ်းထဲမွာ ကံ့ေကာ္ပန္းသယ္ တေယာက္စ ႏွစ္ေယာက္စ ေတြ႕လို႔ ပန္းသယ္နား မေယာင္လည္ သြားၾကည့္မိေသးပါရဲ႕။ ပန္းေတြက မလွလို႔ ေစ်းေတာင္ မေမးခဲ့မိဘူး။ ေရာင္းေနတဲ့ ပန္းေတြက ၀တ္ဆံ၀ါေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ က်ဳိးတိုးက်ဲတဲ … ပြင့္ဖတ္ေတြကလည္း ျဖဴျဖဴသန္႔သန္႔ေလး မဟုတ္။

တခါတခါ က်မက အစြဲအလမ္း ၾကီးတတ္ပါတယ္။ ကံ့ေကာ္ပန္းဆိုရင္ အိမ္က ကံ့ေကာ္ပန္းနဲ႔ ေက်ာင္းထဲက ကံ့ေကာ္ပန္းေလာက္ ဘယ္ပန္းမွ မလွဘူး ထင္ေနတတ္လို႔ပါ။ အိမ္က ကံ့ေကာ္ပင္ၾကီးေတြဟာ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ ေက်ာင္း၀င္းထဲက မ်ဳိးယူလာျပီး အေမစိုက္ထားတာ ဆိုလို႔မ်ား ဒီလိုအစြဲ ျဖစ္ေနသလားေတာ့ မသိ။ အေမ့အသက္ေတာင္ ၆၀ ေက်ာ္ေနမွေတာ့ ကံ့ေကာ္ပင္ၾကီးရဲ႕ သက္တမ္းလည္း အႏွစ္ ၄၀ နား နီးေနေလာက္ျပီ ေပါ့။ သူ႔ရဲ႕ မ်ဳိးဆက္ ကံ့ေကာ္ပင္ ပ်ဳိေလးေတြလည္း ျခံထဲမွာ ဟိုတပင္ ဒီတပင္ ေပါက္ဖြား ရွင္သန္ေနပါရဲ႕။

ေနာင္ပြင့္မယ့္ အရိေမတၱယ် ျမတ္စြာဘုရားဟာ ကံ့ေကာ္ပင္ေအာက္မွာ ပြင့္ေတာ္မူမွာမို႔ အေမက သူစိုက္ထားတဲ့ ကံ့ေကာ္ပင္ၾကီးေတြကို ေဗာဓိပင္ဆိုျပီး မွန္မွန္ ေရသြန္းေလာင္းေလ့ ရွိတယ္။ တခါတရံ အပင္ေျခရင္းမွာ အေမႊးတိုင္ ဖေယာင္းတိုင္ ထြန္းညွိပူေဇာ္ေလ့ရွိပါတယ္။

ဒီလိုနဲ႔ ေစ်းကေန အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ အိမ္ကေကာင္မေလးက သူခူးထားတဲ့ ကံ့ေကာ္ပန္းေတြ ဘုရားကပ္ဖို႔ အေမ့ကို လာေပးတာနဲ႔ အိမ္မွာလည္း ပန္းေတြပြင့္သကိုး ဆိုျပီး စိတ္ထဲ ေက်နပ္သြားမိတယ္။ ကံ့ေကာ္ရနံ႔ သင္းပ်ံ႕ပ်ံ႕က ေစ်းကအျပန္ ေမာလာတဲ့ က်မကို အေမာလည္း ေျပသြားေစပါရဲ႕။ အေမက ဦးဦးဖ်ားဖ်ား ပြင့္တဲ့ ကံ့ေကာပန္းေတြကို ပန္းအိုးေလးနဲ႔ထိုးျပီး ဘုရားကို ပူေဇာ္ပါတယ္။ (အေပၚက ဓာတ္ပံုက ဒီႏွစ္ကံ့ေကာ္ မဟုတ္ပါဘူး၊ က်န္ခဲ့တဲ့ ၂ ႏွစ္ေလာက္က ထင္ပါရဲ႕၊ ေသခ်ာေတာ့ မမွတ္မိေတာ့ဘူး)

ကံ့ေကာ္ပန္းေလးေတြကို က်မ သိပ္ခ်စ္ပါတယ္။ ပြင့္ခါစမွာ ၀တ္ဆံ၀ါ၀ါ ပြင့္ဖတ္ျဖဴ ကားကားေလးနဲ႔၊ ေနာက္ေတာ့ ပြင့္ဖတ္ေလးေတြက လိပ္ျပီး ေနာက္ဖက္ကို ကုပ္၀င္သြားတယ္။ အရြက္စိမ္းရင့္ရင့္ၾကားက အ၀ါနဲ႔ အျဖဴ တြဲေနတဲ့ ပန္းပြင့္ကေလးက ၾကည့္လို႔ သိပ္လွပါတယ္။ အျဖဴ၊ အ၀ါ၊ အစိမ္း ဒီသံုးေရာင္ ယွဥ္တြဲထားပံု ကလည္း သဟဇာတ ျဖစ္ပါဘိ။

ငယ္ငယ္က ကံ့ေကာ္ ၀တ္ဆံ၀ါ၀ါ ေလးေတြကို ပါးေပၚမွာတို႔ျပီး အ၀ါေရာင္ ၀တ္မႈန္ေလးေတြ ပါးမွာ တင္က်န္တဲ့အခါ သေဘာတက် ျဖစ္ခဲ့ရတယ္။ သိပ္လွတဲ့ ပန္းပြင့္ကေလးေတြကို ေရြးျပီး စာၾကည့္စားပြဲမွာ ပန္းအိုးကေလးနဲ႔ထိုးထား၊ ေျခာက္သြားတဲ့အခါမွာလည္း ယြန္းေသတၱာေလးထဲ ထည့္သိမ္းထားခဲ့ဖူးတယ္။ ဘုရားစင္က ျပန္စြန္႔တဲ့ ပန္းအႏြမ္းေတြကိုေတာ့ ဗန္းကေလးနဲ႔ အေျခာက္ခံျပီး ၀တ္မႈန္ေလးေတြေခြၽ၊ ဗူးကေလးထဲထည့္၊ သနပ္ခါးလိမ္းတဲ့ အခါ ထည့္ေသြးျပီး လိမ္းၾကတယ္။ သနပ္ခါးနံ႔ မွာ ကံ့ေကာ္နံ႔ေလးပါ တသင္းပ်ံ႕ပ်ံ႕ နဲ႔ေပ့ါ။ ကံ့ေကာ္ရနံ႔ဟာ ေမာပန္း ႏြမ္းနယ္မႈေတြ ေျပေပ်ာက္ေစျပီး ရင္ထဲ ေအးျမေစပါတယ္။
ကံ့ေကာ္၀တ္ဆံဟာ ေဆးဖက္၀င္တဲ့အတြက္ ဗမာေဆး ေဖာ္စပ္တဲ့ေနရာမွာလည္း သံုးၾကတယ္လို႔ သိရတယ္။

ကံ့ေကာ္ပင္ဟာ ဘယ္ေတာ့မွ အရြက္အားလံုးမေၾကြတဲ့ အျမဲစိမ္း သစ္ပင္မ်ဳိးပါ။ ရာသီတိုင္းမွာ အရြက္ေတြ ေ၀ေနတတ္ပါတယ္။ ရိုးတံျပိဳင္းျပိဳင္း အကိုင္းထီးတည္း ဘယ္ေတာ့မွ ျဖစ္မေနဘဲ အရွက္အေၾကာက္ၾကီးတဲ့ အပ်ဳိမတေယာက္လို အရြက္ခြၽန္းခြၽန္းေလးေတြနဲ႔ တပင္လံုးကို အျမဲတမ္း ဖံုးအပ္ထားတတ္ပါတယ္။

ငယ္ငယ္တုန္းက ကံ့ေကာ္ရြက္ရင့္ရင့္ေတြကို မမီမကမ္း ခုန္ခူးျပီး ထိတ္ျဖတ္ ေနာက္ျဖတ္ ျဖတ္ျပီးေတာ့ ပီပီမႈတ္တမ္း ကစားခဲ့ၾကတယ္။ ရြက္ႏုေလးေတြ စထြက္တဲ့အခ်ိန္မွာ ပန္းႏုေရာင္အေသြး နီေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ေလး၊ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ညိဳႏုႏု၊ ေနာက္ေတာ့ စိမ္းေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ …. ဒီေနာက္မွာမွ စိမ္းရင့္ရင့္ … အဲဒီလို တဆင့္ျပီးတဆင့္ ေျပာင္းလဲသြားတာကို မွတ္မွတ္ရရ သတိထားၿပီး ၾကည့္ခဲ့ဖူးပါတယ္။ ကံေကာ္ပန္းေတြ တုန္းတဲ့အခါ အသီးေလးေတြ ျဖစ္ကုန္ၾကတယ္။ မိုးတြင္းဆိုရင္ အပင္ေအာက္မွာ ေၾကြေနတဲ့ ကံ့ေကာ္သီးေတြ မြစာၾကဲလို႔ေပါ့။ ေနာက္ေတာ့ အဲဒီအသီးေၾကြေတြက အပင္ျပန္ေပါက္ … ဒီလိုနဲ႔ မ်ဳိးဆက္အသစ္ေတြ ေပါက္ဖြားလာခဲ့တာပါပဲ။

ကံ့ေကာ္အေၾကာင္း စဥ္းစားရင္းနဲ႔ မေန႔ညက ကံ့ေကာ္ပင္ၾကီးေအာက္မွာ ေတာ္ေတာ္ၾကာေအာင္ လမ္းေလွ်ာက္ ေနခဲ့မိပါတယ္။ ျခံထဲက ကံ့ေကာ္ပင္ၾကီး ႏွစ္ပင္ဟာ တပင္ကို တပင္ယွက္လို႔ အရြက္ေတြအုပ္မိုး ေနတာေၾကာင့္ ေန႔ဘက္ဆိုရင္ေတာင္ ေနေျပာက္မထိုးပါဘူး။ ခုလို ညဘက္က်ေတာ့လည္း အပင္ေအာက္မွာ ေအးျမျမနဲ႔ ေနလို႔ေကာင္းလွပါတယ္။ အပင္ေပၚေမာ့ၾကည့္ေတာ့ ဟိုးထိပ္ဖ်ားနားမွာ ကံ့ေကာ္ပန္းပြင့္ေလးေတြ ဟိုတစု ဒီတစု … ။

တကယ္ေတာ့ ပန္းကေလးေတြတိုင္းဟာ ပံုစံအမ်ဳိးမ်ဳိးနဲ႔ ခ်စ္ဖို႔ေကာင္းပါတယ္။ ကံ့ေကာ္ပန္းလည္း သူ႔အလွနဲ႔ သူ႔ရနံ႔နဲ႔ ရွိသလို စပယ္ျဖဴျဖဴဟာလည္း သူ႔အလွနဲ႔သူပါပဲ။ လမ္းေဘးမွာ အေလ့က်ေပါက္ျပီး ရနံ႔ ကင္းမဲ့တဲ့ ပန္းကေလးေတြဟာလည္း အလွကိုယ္စီ ရွိၾကတာပါပဲ။ လူတကာ အသိအမွတ္ျပဳျခင္း သိပ္မခံရတဲ့ ပန္းကေလးေတြကို တခါတေလ တကူးတက ထိုင္ၾကည့္မိပါတယ္။ ငယ္ငယ္တုန္းကေတာ့ ပန္းေတြဆိုတာ လူေျခတိတ္တဲ့ ညဘက္မွာ ပြင့္တတ္တယ္ဆိုလို႔ အဖူးေလးက ပြင့္အာလာမယ့္ ပန္းကေလးေတြကို ညနက္သန္းေခါင္ ျခင္ကိုက္ခံျပီး အသက္ေတာင္ျပင္းျပင္း မရွဴ၀ံ့ဘဲ ထိုင္ေစာင့္ၾကည့္ခဲ့ဖူးတယ္။

ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့ ပန္းကေလးေတြ ပြင့္လန္းေစလို႔ သဘာ၀တရားၾကီးကို ေက်းဇူးတင္မိပါရဲ႕။
ပန္းဆိုတာ အခ်ိန္တန္ရင္ ညွဳိးႏြမ္းသြားရစျမဲ ျဖစ္ေပမဲ့ … မညွဳိးခင္ မႏြမ္းခင္ … အစြမ္းရွိသေလာက္ သူ႔အဆင္းနဲ႔ သူ႔ရနံ႔နဲ႔ ေလာကၾကီးကို အလွဆင္ေပးခဲ့ၾကတာပဲ။ ဒီပန္းပြင့္ေလးေတြ ေၾကြသြားတဲ့အခါ ႏွေျမာတသ တတမ္းတတ ျဖစ္ေနၾကမွာလား။ အသစ္တဖန္ ပြင့္လန္းလာၾကဦးမယ့္ ေနာက္ထပ္ ပန္းပြင့္ေလးေတြဟာ ကမၻာၾကီးကို လွပေစၾကဦးမယ္ မဟုတ္လား။

ဒီလိုနဲ႔ …. ဘယ္အရာမွ မတည္ျမဲတဲ့ ေလာကၾကီးမွာ … ပန္းေတြကေတာ့ ဖူး ငံု ပြင့္ ေ၀ …ေၾကြ ေနၾကဦးမွာပါပဲ။
***
ေမဓာ၀ီ
27.2.07
1:00 pm