ေျပာင္းလဲသြားေသာ ရာသီမွာ …

ဒီေန႔ မနက္ အိပ္ရာက ေနာက္က်မွ ႏိုးသည္။
အိပ္ခန္း မွန္ျပတင္း ခန္းဆီးၾကားမွ ေနေရာင္က်ဲက်ဲ ကို ျမင္မွ ေနာက္က် ေနျပီ ဟူေသာ အသိျဖင့္ ကမန္းကတန္း ထလိုက္ရ၏။ နာရီကို ၾကည့္ေတာ့ ၇ နာရီ ထိုးေနၿပီ။

ညက ေတာ္ေတာ္ႏွင့္ အိပ္မေပ်ာ္ … ။
ရာသီဥတု ပူအိုက္အိုက္မွာ ဖြင့္ထားတဲ့ ေလေအးစက္ ခပ္စုတ္စုတ္ ကလည္း တေနကုန္ ပူထားတဲ့ အပူရွိန္ကို အန္မတုႏိုင္ၿပီလား မသိ။ အားသြန္ခြန္စိုက္ အသံေတြျမည္ကာ ခုတ္ေမာင္း လည္ပတ္တာေတာင္ အေအးဓာတ္ကို ၀၀လင္လင္ မေပးႏိုင္ခဲ့။

ျပာလဲ့လဲ့ အလင္းေရာင္ေပးသည့္ အိပ္ခန္းထဲမွ ညမီးအိမ္ ကေလးကလည္း ညကမွ ကြၽမ္းသြားသည္။ မီးခလုတ္ကို အဖြင့္မွာ ျဖတ္ကနဲ အလင္းေရာင္ တခ်က္ ထြက္သြားျပီးေနာက္ ေမွာင္က်သြားသည္။ တန္ေတာ့ မီးသီး ကြၽမ္းသြားျခင္းပဲ ျဖစ္မည္။ ဒီလိုႏွင့္ … ကြန္ပ်ဴတာကို ပိတ္၍ အိပ္ရာ၀င္သည့္ အခ်ိန္က သန္းေခါင္ေက်ာ္ျပီး ၁ ခ်က္တီးပင္ ရွိေနျပီ။ ေခါင္းအံုးေပၚ ေခါင္းအခ်မွာ သံေခ်ာင္းေခါက္သံ ေဒါင္ကနဲ တခ်က္ ၾကားလိုက္ရေသး၏။ အိပ္ရာေပၚေရာက္ေသာ္လည္း ပိန္းပိတ္ေအာင္ ေမွာင္ေနသည့္ အေမွာင္ထုထဲတြင္ မ်က္လံုးေတြက ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္။ ၾကိဳးစား အိပ္ေသာ္လည္း မေပ်ာ္ … ။

အိပ္မရတဲ့အဆံုး ကြန္ပ်ဴတာ ျပန္ဖြင့္ဖို႔ စိတ္ကူးမိေသးသည္။ သို႔ေသာ္လည္း မ်က္စိအစံုက ခံႏိုင္ရည္မရွိေတာ့။ တေနကုန္ ဒီအလင္းေရာင္ကို ၾကည့္ေနရတာ ပင္ပန္းလွျပီ။ ဒါနဲ႔ပဲ မ်က္စိကိုမွိတ္ျပီး အသက္ရွဴသြင္း ရွဴထုတ္ စိတ္ထဲက လိုက္မွတ္ေနမိျပန္၏။ ၾကာရင္မ်ား အိပ္ေပ်ာ္သြား ေလမလား … ။ ႏွာေခါင္းေတြသာ ထူထူပူပူ ျဖစ္လာသည္ အိပ္ခ်င္စိတ္က မရွိ။ ဒီလိုနဲ႔ အတိတ္ေတြ ပစၥဳပၸန္ေတြ အနာဂတ္ေတြ …ေထြရာေလးပါး အေတြးမ်ားရင္း ေနာက္ဆံုး ဘယ္လိုက ဘယ္လို အိပ္ေပ်ာ္သြားသည္ မသိ …။ မိုးလင္းခါမွ ႏိုးေလေတာ့သည္။

မနက္ ၇ နာရီ ေနေရာင္က ခါတိုင္းကဲ့သို႔ ေနျခည္ႏုႏု မဟုတ္။ စူးစူးရွရွ ရွိလွသည္။ ေစ်းအသြား လမ္းမွာ တိုက္ၾကိဳ တိုက္ၾကားက ေနေရာင္ တစြန္းတစ လူကို ထိတာေတာင္ ပူေနျပီ။
ေႏြရာသီကို တကယ္ပဲ ေရာက္လာခဲ့ျပီပဲ … ။
***
ေလကလည္း ရူး ..
ေနကလည္း စူး …
ေၾသာ္ ..ေႏြကပဲ .. ဦးသြားခဲ့ျပီလား …။

အမူးသမားတေယာက္
အိပ္မက္ထဲ လမ္းထေလွ်ာက္သလိုမ်ဳိး
ယိုင္တိယိုင္ထုိးနဲ႔
ေႏြရဲ႕ ကန္႔လန္႔ကာ တခ်ပ္
လွပ္ခဲ့ရျပန္ေပါ့ … ။

တေပါင္းေႏြရဲ႕ အပူဟာ
ေဆာင္းေနနဲ႔မွ မတူတာ ..
အပူျပင္းျပင္း .. အျပင္းပူပူ
ႏွင္းေတြထူတဲ့ မနက္ဖက္ ..
ေဆာင္းက ႏႈတ္ဆက္ခဲ့ျပီလား … ။

ႏွင္းလား ျမဴလား …
ခြဲျခားရခက္
ေဆာင္းေႏွာင္းေႏြ နံနက္ခင္း
ရင္ကို တင္းက်ပ္ေစခဲ့တယ္ … ။

စိုေနတဲ့ ႏွင္းမ်က္ရည္
သစ္ရြက္ေလးေတြမွာ ခို ..
အို .. ႏွင္းရယ္ မငိုပါနဲ႔ … ။
***
ရန္ကုန္ တကၠသိုလ္ ပင္မမွာ ေက်ာင္းတက္ေနစဥ္ ကာလတုန္းက ခုလို ေႏြဦးအ၀င္ ရာသီမွာ ေရးခဲ့ေသာ စာတပုဒ္ကို ျပန္သတိရမိ၏။ မနက္ေစာေစာ ေက်ာင္းသို႔လာျပီး အတန္းမရွိတာေၾကာင့္ အင္းယား ကန္စပ္ တေယာက္ထဲ ထိုင္ရင္း ဒီစာေလး ေရးခဲ့မိသည္။ အဲဒီမနက္တုန္းက အင္းယား ကန္ေရျပင္ တခုလံုး ျမဴေတြပိတ္ဆိုင္း ေနတာကို ခုထိ အမွတ္ရမိဆဲ။

ရာသီအကူး အေျပာင္းေလးေတြတိုင္း စိတ္ထဲက မွတ္မွတ္ရရ အျမဲ ျဖစ္ခဲ့ရသည္။ ရာသီေျပာင္းခ်ိန္၏ သဘာ၀ ရႈခင္းက ရာသီေတြ ဘယ္ႏွစ္ခါ ေျပာင္းေျပာင္း မေဟာင္းႏိုင္ … မႏြမ္းႏိုင္ … မရိုးႏိုင္စြာ ခံစားရ စျမဲ။

အခုလည္း …ေဆာင္းက မခြဲခြါခ်င့္ ခြါခ်င္ျဖင့္ တျဖည္းျဖည္း ခြဲခြါသြားခ်ိန္မွာ …ေႏြကလည္း မလာခ်င့္ လာခ်င္ ျဖင့္လားေတာ့မသိ … တစတစ ခ်င္းနင္း ၀င္ေရာက္ခဲ့ပါျပီ … ။

အေျပာင္းအလဲကို စိတ္ထဲက လက္ခံႏိုင္ေသာ္ျငား ရုပ္ပိုင္းဆိုင္ရာမွာေတာ့ ကသိကေအာက္ ျဖစ္စရာေလးေတြ အနည္းႏွင့္အမ်ား ၾကံဳၾကရေပသည္။
ခံႏိုင္ရည္မရွိသူမ်ားဆိုလွ်င္ ရာသီအကူးအေျပာင္းမွာ မ်ားေသာအားျဖင့္ ကိုယ္လက္ မအီမသာ ေနထိုင္ မေကာင္း ျဖစ္တတ္ၾကသည္ မဟုတ္လား။

ရုတ္တရက္ ေျပာင္းလဲမႈမ်ဳိးကို ၾကံဳတဲ့အခါ ခုလို ျဖစ္တတ္တာ သဘာ၀ေပပဲ … ။
မည္သို႔ပင္ျဖစ္ေစ … မည္သည့္ ေျပာင္းလဲမႈမ်ဳိးကို မဆို တကယ္တမ္း ၾကံဳၾကိဳက္လာပါက ကိုယ္ေရာ စိတ္ပါ ခံႏိုင္ရည္ရွိေစရန္ ေလ့က်င့္ ေမြးျမဴ ထားၾကရမည္သာ။
***
ေမဓာ၀ီ
26.2.07
4:15 pm