ဦးေႏွာက္ေဖာက္စား ခံရျခင္း

((((( အား )))))
အလန္႔တၾကား ေအာ္ျပီး ရုန္းကန္ လႈပ္ရွားမိသည္။
သို႔ေသာ္ လႈပ္လို႔မရ။
ေခါင္းကိုတြင္တြင္ ခါယမ္းၿပီး ထိုသတၱ၀ါႀကီးႏွင့္ ေ၀းရာကို ထြက္ေျပး သြားလိုက္ခ်င္သည္။
သို႔ေသာ္ ကိုယ္ခႏၶာ တခုလံုးက ေက်ာက္ခ်ထားသည့္ႏွယ္။
ေခြၽးေစးေတြ ျပန္လာျပီး ေမာဟုိက္ေနစဥ္မွာပင္ … ၾကီးမားၿပီး အဆိပ္ျပင္းသည့္ ပင့္ကူႀကီးတေကာင္က သူ႔ဦးေခါင္းခြံကို ေဖာက္၍ ဦးေႏွာက္ျဖဴျဖဴ မ်ားကို အားပါးတရ စားေနေလေတာ့သည္။
***
ဒီေနာက္မွာေတာ့ တကိုယ္လံုး ေခြၽးေတြရႊဲကာ အိပ္ရာမွ အလန္႔တၾကား ႏိုးထလာေလသည္။
ဦးေခါင္း တခုလံုးက လပ္ဟာေနသလို … ကိုယ့္ေခါင္းကိုယ္ ကေယာင္ကတမ္း ျပန္စမ္းၾကည့္မိသည္။
အိပ္မက္ …
ဒါဟာ … အိပ္မက္ မက္ေနတာပဲ …
ေတာ္ပါေသးရဲ႕ ….
သက္ျပင္းတခ်က္ကို ဟင္း ခနဲ ခ်လိုက္မိ၏။
***
ဒါကေတာ့ … လြန္ခဲ့တဲ့ ဘယ္ႏွႏွစ္ကလဲ မမွတ္မိေတာ့ပါ (၁၉၉၁-၉၂ ခန္႔ကလို႔ ထင္ပါတယ္) … စႏၵာမဂၢဇင္း မွာ ေဖာ္ျပျခင္း ခံခဲ့ရတဲ့ က်မရဲ႕ ၀တၳဳတို ေလး တပုဒ္ အေၾကာင္း တစြန္းတစ မွတ္မိသေလာက္ ေရးျပျခင္းျဖစ္ပါတယ္။

၀တၳဳ ေခါင္းစဥ္ကေတာ့ အထက္မွာ ေဖာ္ျပထားတဲ့ အတိုင္း “ဦးေႏွာက္ေဖာက္စား ခံရျခင္း” ပါပဲ။
ဒီ၀တၳဳေလးကို တကယ္ပဲ ေမ့ေနခဲ့မိတယ္။ စႏၵာမဂၢဇင္းမွာ ဆရာၾကပ္ကေလး အယ္ဒီတာအျဖစ္ တာ၀န္ယူ ေနစဥ္က က်မရဲ႕ ဒီ၀တၳဳေလးကို ေရြးခ်ယ္ခဲ့တာပါ။ က်မ ေတြ႕ဖူးသမွ် အယ္ဒီတာေတြထဲက က်မေလးစား မိတဲ့ အယ္ဒီတာေတြထဲမွာ ဆရာၾကပ္လည္း တေယာက္အပါအ၀င္ပါပဲ။

ၾကံဳတုန္း ဆရာၾကပ္အေၾကာင္း နည္းနည္း ေလာက္ ေျပာခ်င္ပါတယ္။ သူဟာ ေရာက္လာသမွ် ၀တၳဳ ေဆာင္းပါး အားလံုးကို ဖတ္ျပီး ေရြးရင္ ဘာေၾကာင့္ေရြးတယ္ … မေရြးရင္ ဘာေၾကာင့္ မေရြးဘူးဆိုတဲ့ မွတ္ခ်က္ေတြကို စာမူမွာ အျမဲ တြဲေပးထားပါတယ္။ က်မ အပယ္ခံရတဲ့ စာမူေတြမွာ ဆရာၾကပ္ လက္ေရးေလးေတြနဲ႔ မွတ္ခ်က္ေတြ ေပးထားတာ ခုထိ သိမ္းထားပါတယ္။ အဲဒီလို ဆရာၾကပ္ဟာ စာေရးသူေတြအေပၚ ကေလာင္ႀကီး-ငယ္ မေရြး ေလးစားမႈ ရွိျပီး တာ၀န္ေက်တဲ့ အယ္ဒီတာ တေယာက္ပါ။

ဆရာၾကပ္ကို ခဏရပ္ၿပီး .. ၀တၳဳအေၾကာင္း ဆက္ေျပာပါဦးမယ္။
ဒီ၀တၳဳေရးျဖစ္တာကေတာ့ စာေပနယ္မွာ ၾကံဳေတြ႕ေနရတဲ့ ရွဲဒိုးေတြ … သူမ်ားအိုင္ဒီယာကို မသိမသာ တမ်ဳိး သိသိသာသာ တသြယ္ မွီျငမ္း ကူးခ်တဲ့သူေတြ ဒီလိုလူမ်ဳိးေတြကို ရည္ရြယ္ျပီး ေရးျဖစ္ခဲ့တာပါ။ ဒီလိုလူေတြဟာ ေခတ္အဆက္ဆက္ စာေပနယ္မွာ ရွိခဲ့ပါတယ္၊ ရွိေနပါတယ္၊ ရွိလည္း ရွိဦးမွာပါပဲ။ ဒီလိုလူစားမ်ဳိးေတြကို က်မကေတာ့ သူမ်ား ဦးေႏွာက္ေဖာက္စားတဲ့ သတၱ၀ါေတြလို႔ သတ္မွတျ္ပီး ဒီ၀တၳဳကို ဖန္တီးခဲ့တာပါ။

ေစာေစာက ေျပာခဲ့သလို ဒီ၀တၳဳတိုကေလးကို က်မ ေမ့ေလ်ာ့ ေနခဲ့တယ္။ ဟုိတေန႔ကမွ ကိုသံလြင္ ဘေလာ့က “သူတို႔ .. သူခိုး” ဆိုတဲ့ စာကိုဖတ္ျပီး ဒီ၀တၳဳတိုေလးကို ျပန္အမွတ္ရမိတယ္။ ထံုးစံအတိုင္း မူရင္းစာမူကေတာ့ ေပ်ာက္ေနခဲ့ျပီေပါ့။ ႏွေျမာစရာ … ။

ဒီ၀တၳဳေလးအတြက္လည္း စာမူခက ၁၅၀ လား ၂၀၀ လား ရခဲ့ဖူးပါတယ္။ မွတ္မိေနတာကေတာ့ စာမူခသြားထုတ္တဲ့ အခ်ိန္မွာ ေတြ႕ၾကံဳခဲ့ရတဲ့ မဂၢဇင္း ထုတ္ေ၀သူ အန္တီမမရဲ႕ ဆက္ဆံေရး ပါပဲ။
အယ္ဒီတာ ဆရာၾကပ္ဟာ စာမူခလို ေငြေရးေၾကးေရး ကိစၥမ်ဳိး တာ၀န္မယူပါဘူး။ စာမူခနဲ႔ ပတ္သက္ျပီးေတာ့ ရင္ဆိုင္ရတာက ကြယ္လြန္သူ ဦး၀င္းဦးရဲ႕ အေမြကို ဆက္ခံခဲ့တဲ့ အန္တီမမၾကီးပါပဲ။
သူ႔မဂၢဇင္းမွာ စာေရးတဲ့သူကို ဆက္ဆံပံုမ်ား သူ႔ဆီ ပိုက္ဆံလာေခ်းတဲ့ သူ မွတ္ေနသလား မသိပါဘူး။ ဒီပိုက္ဆံေလးရဖို႔ ေစာင့္ရတာလည္း အၾကာႀကီးပါ၊ ေပးျပန္ေတာ့လည္း ေဟာင္းေပ့ ႏြမ္းေပ့ ဆိုတဲ့ ပိုက္ဆံေလးေတြ ေရြးခ်ယ္ျပီး ေပးခဲ့ပါရဲ႕။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေခါင္းနဲ႔ ၅ က်ပ္တန္ အႏြမ္းေလး ေတြေတာင္ ပါေသးတယ္။ အဲဒီပိုက္ဆံေတြကို ေအာင့္သီး ေအာင့္သက္နဲ႔ လက္ခံ ယူခဲ့ရတာကိုေတာ့ ခုထိ မေမ့ေသးဘူး။

ဒီလိုပါပဲ … ဗမာျပည္က စာေရးဆရာမ်ား အလြန္ ေအာက္က် ေနာက္က် ႏိုင္လွပါတယ္။ အႏုပညာစစ္စစ္ကို ဖန္တီး ထုတ္လုပ္သူေတြဟာ ေငြရွင္ ေၾကးရွင္ကို ေအာက္က်ဳိ႕ရတာ အင္မတန္ ၀မ္းနည္းစရာ ေကာင္းတယ္။
ေဟာ .. ရွဲဒိုးသမားေတြ …ေဖေတာ့ ေမာင္ေတာ့နဲ႔ လုပ္စားသူေတြ … ဒါမ်ဳိး စာေရးဆရာ အမည္ခံေတြ က်ေတာ့ ထုတ္ေ၀သူေတြက ခခယယ လုပ္ၾကရျပန္တယ္။ သူတို႔က စင္ေပၚကေလ။

လုပ္လဲ လုပ္ေလာက္ပါတယ္ … ။ သူတို႔က ဘက္ဆဲလား (Best Seller)ေတြ ျဖစ္ေနၾကတာကိုး။
ဒီ ဘက္ဆဲလားေတြေရးတဲ့ စာေတြကို တကယ္တမ္း ၾကည့္မယ္ဆိုရင္ ဘယ္မလဲ အႏွစ္သာရ … ။ ဘယ္မလဲ စာေပအဆင့္အတန္း … ။ ရွက္စရာေတာင္ ေကာင္းပါရဲ႕ …။
ဒါကိုပဲ ရုပ္ရွင္ေတြရိုက္ … အကယ္ဒမီေတြ ဘာေတြေတာင္ ေပးေနၾကတဲ့ ဒီေခတ္ၾကီးထဲမွာ ျမန္မာ့စာေပ အဆင့္အတန္း ျမင့္မားဖို႔ ဆိုတာမ်ား ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ ရွိေသးသလား လို႔ေတာင္ စဥ္းစားစရာပါ။

ဒီလိုစာေပေတြကို လူအမ်ားစု ဘာေၾကာင့္ လက္ခံသလဲ၊ သူတို႔ ဘာေၾကာင့္ ဘက္ဆဲလား ျဖစ္ေနရသလဲ။ ရွင္းရွင္းေလးပါပဲ … ။
မြန္းက်ပ္ေနတဲ့ လူအမ်ားစုဟာ ထြက္ေပါက္တခု လိုခ်င္ၾကတယ္။ ကိုယ္ကိုယ္တုိင္ လုပ္ခ်င္တာေတြ လုပ္ခြင့္မရတဲ့အခါ … ၀တၳဳဖတ္ျပီး စိတ္ကူးယဥ္ ခ်င္ၾကတယ္။ ၀တၳဳထဲက ဇာတ္ေကာင္ ေနရာမွာ ၀င္ေရာက္ ခံစားၿပီး တဒဂၤ ထြက္ေပါက္ကို ရွာၾကတယ္။ အျပစ္ေျပာစရာ မရွိေအာင္ ရုပ္ကေခ်ာ၊ ထားစရာ ေနရာမရွိေအာင္ ေငြေၾကးၾကြယ္၀၊ ပညာဆိုတာကလည္း အလြန္ျပည့္၀၊ မ်ားေသာအားျဖင့္ ဒီလိုမ်ဳိး ဇာတ္ေကာင္ေတြ ဆိုေတာ့ကာ စိတ္ကူးယဥ္ ေလာကထဲမွာ ေပ်ာ္ေမြ႕လိုသူမ်ား အၾကိဳက္ေတြ႕ၿပီေပါ့။

သြားစမ္းပါ … သဘာ၀ေတြ .. ဘ၀သရုပ္ေဖာ္ေတြ … ဆင္းရဲတြင္းထဲကကို မထြက္ၾကေတာ့ဘူး။
ဒါေတြဖတ္ျပီး စိတ္ကူးယဥ္လို႔လဲ မရ … ပိုျပီးေတာင္ စိတ္ဆင္းရဲရတယ္ ဆိုေတာ့ … ဒါေတြကို ေ၀းစြာ ေရွာင္ၾကဥ္ ၾကေတာ့တာေပါ့။ လူအမ်ားစုရဲ႕ သဘာ၀ေလ။

ဒီိစာေရးဆရာေတြ အတြက္ ေရးစရာကလည္း မရွားပါဘူး။ အဂၤလိပ္၊ အေမရိကန္၊ တရုတ္၊ ကိုရီးယား၊ ကုလား၊ ဂ်ပန္ စတဲ့ ရုပ္ရွင္ဇာတ္ကားေတြ .. အကုန္ထိုင္ၾကည့္ျပီး ဟိုထဲက တပိုင္း၊ ဒီထဲက တစ .. ခိုးခ်ေလေတာ့ သတည္း ပါပဲ … ။ ထုတ္ေ၀သူေတြကလည္း ဒီစာေရးဆရာေတြ ကုန္ၾကမ္းရဖို႔ ေကာင္းႏိုးရာရာ ရုပ္ရွင္ ဇာတ္ကားေတြကို တခုတ္တရ ငွားရမ္းေပးတယ္၊ ၾကည့္ေစတယ္၊ ဒီဇာတ္လမ္းေလးက ေကာင္းတယ္ … ဒီလိုဒီလို ျပဳျပင္စီမံ ေရးလိုက္ပါ … စသျဖင့္ အၾကံေကာင္း ဥာဏ္ေကာင္းေတြလည္း ေပးတယ္။

ဒီလိုနဲ႔ ေဟာတအုပ္ …ေဟာတအုပ္ ဆိုတာ စက္နဲ႔ လွည့္ထုတ္သလား မွတ္ရတယ္ … ပလူပ်ံေအာင္ ထြက္လာ ေတာ့တာေပါ့။

ခိုးခ်တာေတြ … တုပတာေတြ .. မွီျငမ္းတာေတြ … ဒါေတြကို ဘယ္သူမွ မသိေသးသေရြ႕ေတာ့ … ဟုတ္လို႔ေနပါရဲ႕။ တေယာက္ေယာက္က သိသြားေတာ့လည္း အရွက္နည္းစြာနဲ႔ … ခုလို ေျပာၾကျပန္ပါတယ္။
“ဒီစာေရးဆရာကို အရမ္းၾကိဳက္ေတာ့ သူ႔စာေတြကို စြဲလမ္း မိလြန္းလို႔ သူ႔ရဲ႕ ၾသဇာလႊမ္းမိုးမႈ ခံလိုက္ရတာပါ …” တဲ့။ တခ်ဳိ႕ကေတာ့ ….
“ဒါကေတာ့ အိုင္ဒီယာ တူသြားတာေပါ့ … အၾကံတူ ေနာက္လူသာစျမဲ ဆိုတာ ရွိတယ္မႈတ္လား .. ဟင္း ဟင္းဟင္း” တဲ့။ တခ်ဳိ႕ကလည္း …
“စု တု ျပဳ ဆိုတဲ့ စကားအတိုင္း …ေခါင္းထဲမွာ မွတ္မိသေလာက္ စုေဆာင္း ထားတာေလးေတြကို အတုခိုးျပီး ျပဳျပင္ေရးသား လိုက္ရတာပါ” တဲ့ ….ေကာင္းေရာ။

လမင္းမိုမိုရဲ႕ နာမည္ၾကီး “ေမာင္” ၀တၳဳ ဆိုတာဟာလည္း ႏိုင္ငံျခားရုပ္ရွင္ ဇာတ္ကား တခုထဲက မွီျငမ္းျပဳ ထားတာလို႔ သိခဲ့ရဖူးတယ္။

တကယ္ေတာ့ ဒါေတြဟာ မလုပ္သင့္တဲ့ ကိစၥေတြလို႔ ထင္ျမင္ ယူဆမိပါတယ္။
ဒါဆို … ဘာေၾကာင့္ မလုပ္သင့္တာေတြ လုပ္ေနၾကသလဲ… ။
ကိုယ့္အေတြးနဲ႔ကိုယ္ မေရးႏိုင္တဲ့အခါ နာမည္ၾကီး ခ်င္တဲ့အတြက္ (သို႔မဟုတ္) စာဖတ္သူမ်ား ကိုယ့္ကို အထင္ၾကီးေစခ်င္တဲ့အတြက္ မလုပ္သင့္တာေတြ လုပ္ေနၾကတာလို႔ပဲ က်မကေတာ့ ျမင္ပါတယ္။ ဒီအခါမွာ ကိုယ့္က်င့္ သိကၡာတို႔ အရွက္တရား တို႔ဆိုတာ သူတို႔မွာ မရွိၾကေတာ့ပါဘူး။

ဆရာၾကီး ေမာင္သာရ က ေရးတတ္ရင္ ၀တၳဳ ျဖစ္တယ္ လို႔ ဆိုခဲ့ဖူးတယ္။ တကယ္ပါ …ေရးတတ္တယ္ဆိုရင္ ဘာမဟုတ္တဲ့ အေၾကာင္းအရာေလးကို ဖတ္ခ်င္စဖြယ္ျဖစ္ေအာင္ ဆြဲေဆာင္မႈ ရွိေအာင္ ေရးလို႔ရပါတယ္။ အေတြးအေခၚေတြ အိုင္ဒီယာေတြ တအားေကာင္းဖို႔ မလိုပါဘူး။ အဓိက က ရိုးသားမႈ နဲ႔ ၾကိဳးစားမႈ ရွိဖို႔ပါပဲ။

ၿပီးေတာ့ … ၾကီးၾကီးက်ယ္က်ယ္ ၾကီးေတြ ေရးမွ မဟုတ္ပါဘူး … ။ ေသးေသးငယ္ငယ္ေလးကို ေရးတတ္ရင္လည္း အလုပ္ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီစာေရးေနရင္းနဲ႔ ဆရာေဇာ္ဂ်ီရဲ႕ ကဗ်ာေလး ေခါင္းထဲ ေရာက္လာတယ္ … ရႈပါအံုး။

ထိုးေသာ္တဲ့ ထိုးေသာ္
ၾကိဳးေခ်ာ္လို႔သြား
အဖြားအို အျမင္ကတ္တယ္
အပ္ေရႊနဖား … ။

ဒီကဗ်ာကို ဆရာေဇာ္ဂ်ီက တမင္ ေရးဖြဲ႕ခဲ့တာပါ။ သူမ်ားေတြ ၾကီးၾကီးက်ယ္က်ယ္ေတြ ဖန္တီးေရးဖြဲ႕ေနခ်ိန္မွာ သူက အေသးငယ္ဆံုးျဖစ္တဲ့ အပ္နဖား အေၾကာင္းကို တမင္သက္သက္ စာဖြဲ႕ခဲ့တာလို႔ ဆိုပါတယ္။

ဒါေၾကာင့္ အေၾကာင္းအရာ ခမ္းနားၾကီးက်ယ္မွ ေရးရမယ္ မဟုတ္ပါဘူး။ ကိုယ့္ယဥ္ေက်းမႈနဲ႔ ကိုက္ညီၿပီး ကိုယ္ပိုင္ဟန္ ကိုယ္ပိုင္အၾကံ၊ ကိုယ့္အေတြး ကိုယ့္အေရးနဲ႔ ရုိးသားစြာ ေရးၾကမယ္ ဆိုရင္ျဖင့္ …ျဖစ္ေပၚေနတဲ့ သူခိုး ကိစၥလည္း ပေပ်ာက္တန္ ေကာင္းပါရဲ႕။

ဒါေပမဲ့လည္း တကယ္တမ္း စဥ္းစားၾကည့္ေတာ့ သိပ္လြယ္မယ္ မထင္ေပါင္။
အရိုးစြဲေနတဲ့ အက်င့္တခုဆိုတာ ေဖ်ာက္ရခက္သားလား။
***
ေမဓာ၀ီ
23.2.07
11:30 pm