essay 6

အသစ္ တဖန္
***
အရုဏ္တက္ၿပီ။
အေရွ႕ဘက္ေကာင္းကင္မွာ အနီေရာင္ တစြန္းတစကို ျမင္ရၿပီ။
အားအင္အျပည့္ျဖင့္ လတ္ဆတ္ လန္းဆန္းေနသူက ခရီးဦးထြက္ရန္ အသင့္ျဖစ္ေနၿပီ။
ေ၀့၀ဲတိုက္ခတ္လာေသာ ေလႏုေအးကို တ၀ၾကီး ရွဴရႈိက္လိုက္ရင္း ေျခလွမ္းသစ္ကို စလိုက္၏။
သူ၏ ပထမဆံုးေျခလွမ္းသည္ အားမာန္အျပည့္၊ သတိၱအျပည့္။
သူ၏ ႏွလံုးအိမ္ထဲတြင္ ယံုၾကည္ခ်က္အျပည့္၊ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္အျပည့္။

သြက္လက္စြာေလွ်ာက္လွမ္းရင္းမွာပင္ ေနေရာင္ျခည္ေၾကာင့္ ေလာကတခြင္လံုး တျဖည္းျဖည္းလင္းလာ၏။ က်ီက်ီက်ာက်ာ ေအာ္ျမည္ေနၾကၿပီး အစာရွာထြက္ဖို႔ ျပင္ေနေသာ ငွက္ကေလးေတြ …
သစ္ပင္တပင္မွ တပင္ခုန္ကူး ေပ်ာ္ျမဴးေနေသာ အျမီးဖားဖား ရွဥ့္ညိဳထြားေလးေတြ …
လမ္းေဘး၀ဲယာ ခ်ံဳပုတ္ေလးေတြထဲ လွစ္ကနဲ လွစ္ကနဲ ၀င္ေရာက္ေျပးလႊား ေပ်ာ္ပါးေနၾကေသာ ယုန္ျဖဴျဖဴေလးေတြ …
စမ္းေခ်ာင္းေလးမွာ ေရလာေသာက္ေနၾကေသာ သမင္ ဒရယ္ ေခ်ငယ္ စိုင္ဆတ္ … သတၱ၀ါေလးေတြ …။

သူတို႔ေလးေတြကို ခြန္းဆက္ရင္း ဒီလမ္းထက္မွာ ခပ္သြက္သြက္ ေလွ်ာက္လွမ္းလ်က္ရွိ၏။
ငွက္ကေလးေတြ၏ ေတးသီခ်င္းေလးမ်ား …
ရွဥ့္ညိဳေလးေတြ၏ သစ္သီးေလးမ်ား …
ယုန္ျဖဴေလးေတြ၏ စိမ္းလဲ့လဲ့ျမက္ႏုေလးမ်ား …
သမင္ေလးေတြ၏ စမ္းေရခ်ဳိ ေအးျမျမ … ဒါေတြဟာ သူ႔အတြက္ ခြန္အားေတြပင္။

ဒါ့အျပင္
လမ္းေဘး၀ဲယာက စပယ္ပန္းေလးေတြရဲ႕ သင္းပ်ံ႕ပ်ံ႕ ေမႊးရနံ႕မ်ားေၾကာင့္လည္း သူ႔ေျခလွမ္းေတြက သြက္လက္ တက္ၾကြလို႔ေန၏။
ပင္ျမင့္ထက္မွ သစ္ခြပန္းလွလွေတြက ေခါင္းတညိတ္ညိတ္ျဖင့္ သူ႔ကို ေထာက္ခံၾကသလို သစ္ရြက္ႏုေလးမ်ား ကလည္း လက္မ်ားေ၀ွ႕ယမ္းၿပီး သူ႔ကို လက္ျပႏႈတ္ဆက္ၾကသည္။

ဒီလိုႏွင့္ သူ၏ ခရီးလည္း အေတာ္ေရာက္ခဲ့ေလၿပီ။

ခရီးလမ္းတေလွ်ာက္မွာ ဒဏ္ရာရေနသူေတြကို ေဖးကူ၊ ဆူးျခံဳမွာ ျငိေနသူမ်ားကို ဖယ္ရွားေပး၊ ငတ္မြတ္ေနသူကို အစာေကြၽး၊ လမ္းေပ်ာက္ေနသူေတြကို လမ္းမွန္ျပေပးရင္း … ခရီးဆက္ေနေသာ သူကိုယ္တိုင္သည္လည္း ဆူးေတြျငိလိုက္ ႏြံနစ္လိုက္ … လဲက်သြားလိုက္ ျပန္ထလိုက္ႏွင့္ပင္။

သို႔တိုင္လ်က္ သူစိတ္မပ်က္။
သူ႔၀န္းက်င္မွာ အေဖာ္ေတြ အျပည့္။
သူ႔နံေဘးမွာ အားေပးမည့္သူေတြ အတိ။
***
ေလွ်ာက္ရင္း ေလွ်ာက္ရင္းႏွင့္ သူသတိထားလိုက္မိသည့္ အခ်ိန္မွာေတာ့ တေလာကလံုးက ဆိတ္ၿငိမ္ေနေလၿပီ။
အေနာက္ဖက္သို႔ တေရြ႕ေရြ႕ ဦးတည္ကာ သူ႔အား ေက်ာခိုင္းစျပဳေနျပီျဖစ္ေသာ ေနမင္း၏ အလင္းေရာင္က ေပ်ာက္ကြယ္လုလု။
ငွက္ကေလးေတြလည္း အိပ္တန္း၀င္သြားၾကၿပီမို႔ ေတးသံဆိတ္လ်က္။
ရွဥ့္ကေလးေတြ .. ယုန္ကေလးေတြ .. သမင္ ဒရယ္ေလးေတြလည္း ေျပးလႊားေဆာ့ကစား မေနၾကေတာ့။
စပယ္ျဖဴပြင့္ေလးေတြပင္ ပြင့္လႊာေလးေတြပိတ္၍ အိပ္စက္ကုန္ၾကၿပီ။
သစ္ရြက္ေလးေတြလည္း လက္မျပႏိုင္ၾကရွာ။

အေမွာင္ထု တျဖည္းျဖည္း ႀကီးစိုးလာသည္ႏွင့္အမွ် အေအးဓာတ္က တစစ လႊမ္းျခံဳလို႔လာ၏။
တေလာကလံုးတြင္ သူတေယာက္ထဲ ရွိသည့္အလား အားငယ္စိတ္တို႔ ရုတ္ခ်ည္းျဖစ္ေပၚလာသည္။
ေလွ်ာက္ေနေသာလမ္းကို ျပန္ငံု႕ၾကည့္မိရင္း အေတြးေတြ ေခါင္းထဲ၀င္လာသည္။
- ဒီလမ္းကိုေလွ်ာက္ေနတာ မွန္ေရာ မွန္ရဲ႕လား၊
- ငါဘာလို႔ ဒီလမ္းကိုေလွ်ာက္ေနမိပါလိမ့္၊
- လမ္းက ဘယ္ေတာ့ ဆံုးမွာလဲ၊
- ခရီးဆံုး ပန္းတိုင္က ဘယ္မွာလဲ၊
- ဒီတိုင္းေလွ်ာက္ေနလို႔ ပန္းတိုင္ဆိုတာ ေရာက္ပါ့မလား … ။
စသည္ စသည္ ေတြးမိရင္း ေလွ်ာက္ရမည့္လမ္းကို လွမ္းေမွ်ာ္ၾကည့္မိသည္။
ေမွာင္အတိလႊမ္းေနသျဖင့္ ဘာကိုမွ မျမင္ရေတာ့ၿပီ။
***
ေတြေ၀စိတ္၊ အားငယ္စိတ္၊ ၀မ္းနည္းစိတ္တို႔ျဖင့္ ရင္ထဲ ပူေလာင္လို႔လာသည္။
အာေခါင္ေတြေျခာက္ကပ္ေနေသာ္လည္း စမ္းေရေအးေအးတိုက္ေကြၽးမည့္သူကား မရွိ။
၀မ္းထဲတြင္ လွပ္ဟာေနေသာ္လည္း သစ္သီးေမႊးေမႊး ဆြတ္ခူးေပးမည့္သူကား မရွိ။
ခရီးျပင္းကိုႏွင္လာရသျဖင့္ ဒဏ္ရာဒဏ္ခ်က္ေတြႏွင့္ နာက်င္ေနေသာ္လည္း ေဖးမကူညီမည့္ လက္ကား မရွိ။

ေျခလွမ္းေတြ တြန္႔ဆုတ္ရာက တျဖည္းျဖည္းေႏွးသြားရင္း ရပ္လိုက္မိသည္။
ရပ္ေနရင္း ေကာင္းကင္ကို ေမာ့ၾကည့္မိေတာ့ လမိုက္ညေပလားမသိ။ လမင္းကလည္း ရွိမေန။
စိန္ပြင့္ေလးေတြလို တလက္လက္ေတာက္ပ ရွိေနတတ္ၾကသည့္ ၾကယ္တာရာမ်ားလည္း ဒီညမွာ ဘယ္ဆီေရာက္ေနၾကပါလိမ့္။
မူးေ၀ယိမ္းယိုင္ေနေသာ ခႏၶာကိုယ္ေၾကာင့္ သူ ၾကာရွည္ ရပ္တည္မေနႏိုင္ေတာ့ဘဲ ထိုင္ခ်လိုက္မိ၏။
အားေပးမည့္သူ ေဖးကူမည့္သူ နတၳိပါလား။
ဒီခရီးကို ဘယ္လို ေရွ႕ဆက္ရပါ့။
…………………
…………………
…………………
***
မ်က္စိစံုမွိတ္ၿပီး ထိုင္ေနလ်က္ အသက္ကို ျဖည္းျဖည္းျခင္း ရွဴေနစဥ္မွာပင္ နားထဲမွာ အသံတခုၾကားလိုက္ရသည္။
စီကနဲ ေအာ္လိုက္ေသာ ပုစဥ္းရင္ကြဲ … ။
ေလွာင္ေျပာင္သံလား ငိုခ်င္းသံလား မကြဲျပားသည့္တိုင္ “သူတေယာက္ထဲမဟုတ္ တစီစီေအာ္မည္တတ္သည့္ ပုစဥ္းကေလးေတြလည္း ရွိေသးသားပဲ” ဆိုသည့္အေတြးေၾကာင့္ ပိတ္ထားေသာ မ်က္လံုးမ်ားကို ျပန္လည္ဖြင့္လိုက္မိ၏။
အလို …
သူ႔အနားမွာ မွိတ္တုတ္မွိတ္တုတ္ တလက္လက္ ေတာက္ပလို႔ပါလား။
ဘာမ်ားပါလိမ့္။
ေသေသခ်ာခ်ာ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ စိမ္းဖန္႔ဖန္႔အလင္းေရာင္ေလးေတြ ထုတ္ေပးလ်က္ သူ၏နံေဘး ၀ိုင္းရံပ်ံသန္းေနၾကေသာ ပိုးစုန္းၾကဴးကေလးမ်ားကို ေတြ႕ရ၏။
သူ၀မ္းသာသြားသည္။
ဒီအလင္း မွိတ္တုတ္ေလးေၾကာင့္ပင္ အားငယ္စိတ္တို႔ ရုတ္တရက္ ေလ်ာ့ပါးသြားရျပန္သည္။

သည္အခိုက္ တဖ်ပ္ဖ်ပ္ ေတာင္ပံခတ္သံ ၾကားသျဖင့္ ေဘးဘီ၀ဲယာ ၾကည့္လိုက္ျပန္ေတာ့ ညဥ့္မွာထြက္တဲ့ ငွက္ကေလးမ်ား။
ေတးသံခ်ဳိခ်ဳိ မဆိုႏိုင္ၾကေပမဲ့ ဒီ ငွက္ကေလးေတြလည္း သူ႔အနားမွာ ရွိေနေသးသည္ပဲ။
မနီးမေ၀းက သစ္ပင္ႀကီးထက္မွာ ကရုဏာ မ်က္၀န္းမ်ားျဖင့္ သူ႔ကို ငံု႕ၾကည့္လို႔ေနေသာ ဇီးကြက္ၾကီးတေကာင္ …။

ထိုင္မေနနဲ႔ …
ဒါဟာ ခရီးလမ္းဆံုးမဟုတ္ေသးဘူး၊ ပန္းတိုင္ေရာက္ဖို႔ ေရွ႕မွာလိုေသးတယ္၊ ဆက္သြား၊ ဆက္ေလွ်ာက္၊ ေတြေ၀ မေနနဲ႔၊ ေငးေမာ မေနနဲ႔၊ အားငယ္ မေနနဲ႔၊ စိတ္ပ်က္ မေနနဲ႔ … ဟု အားလံုးက ၀ိုင္းေျပာေနၾကသလို။

ေတြေ၀မိေသာ သူ႔ကိုယ္သူ ရွက္ရြံ႕စြာျဖင့္ မတ္တပ္ရပ္လိုက္သည္။
ထိုင္ေနရာမွ ရုတ္တရက္ရပ္လိုက္သျဖင့္ ယိုင္ကနဲ …။
တဖန္ျပန္စရဦးမည့္ ေျခလွမ္းသစ္အတြက္ အားအင္ေတြကို ျပန္လည္စုစည္းရင္း အသက္ျပင္းျပင္း တခ်က္ရွဴသြင္းလိုက္သည္။
ေ၀့၀ိုက္ တိုက္ခတ္လာေသာ ညဥ့္ေလေအးထဲမွ ညေမႊးပန္းရနံ႔သင္းသင္းေၾကာင့္ လန္းဆန္းေပါ့ပါး လို႔သြား၏။

ကိုင္း … စလိုက္ၾကဦးစို႔ …
ေျခလွမ္းအသစ္တဖန္ … ။

ဒဏ္ရာ ဒဏ္ခ်က္မ်ားေၾကာင့္ နာက်င္ေနေသာ္ျငားလည္း ခရီးဆံုးေရာက္ေအာင္ ထပ္မံလွမ္းဆက္ရမည့္ သူ၏ေျခလွမ္းအသစ္သည္ တက္ၾကြမႈမ်ားျဖင့္ ျပည့္၀ေနေလေတာ့သတည္း။ ။
***
ေမဓာ၀ီ
11.1.07
9:56pm