လိပ္ျပာေလ … ပ်ံကာသြား … ဟိုမွာ သည္မွာ နား

တေန႔က က်မရဲ႕ ေမးလ္ထဲကို ဓာတ္ပံုေလးတပံုေရာက္လို႔လာပါတယ္။ အခုအေပၚမွာ ျမင္ေတြ႕ေနရတဲ့ ပံုပါပဲ။
ပံုေလးကဘာမွ မထူးဆန္းေပမဲ့လို႔ ထံုးစံအတိုင္း က်မကေတာ့ ဒီပံုကိုၾကည့္ျပီး ဟိုဟိုဒီဒီ အေတြးနယ္ခ်ဲ႕ မိျပန္ပါတယ္။

ဒီပံုက ပန္းေလးေတြဟာ လွလည္း မလွပါဘူး၊ အေရာင္က ခပ္မြဲမြဲနဲ႔ ဆြဲေဆာင္မႈလည္း မရွိပါဘူး။ လမ္းေဘးမွာ အေလ့က် ေပါက္ေနတဲ့ အရိုင္းပန္းကေလးေတြလို႔ ထင္တာပါပဲ။ ဒါေပမဲ့ … လိပ္ျပာေလးတေကာင္ ကေတာ့ျဖင့္ အဲဒီပန္းကေလးမွာ နားေနေလရဲ႕။
ဒီလို မ်က္ႏွာပန္းမလွ- လူတကာက ပန္းရာမသြင္းတဲ့ လမ္းေဘးက ပန္းကေလးကို လိပ္ျပာေလးက လာနားတယ္ ဆိုေတာ့ ပန္းကေလးကိုယ္စား ၀မ္းသာမိတယ္။ ဒီလိုပန္းေလးကိုမွ တကူးတက လာနားေနတဲ့ လိပ္ျပာေလးကိုလည္း ခ်ီးက်ဴးမိပါတယ္။

ဒါေပမဲ့လည္း လိပ္ျပာဆိုတာမ်ဳိးဟာ ဟိုဟိုဒီဒီ ေလွ်ာက္ပ်ံသန္းရင္း အေတာင္ေညာင္းတဲ့အခါ ေတြ႕ရာပန္းကို နားမိနားရာ နားၾကမွာပါပဲ။ ျပီးေတာ့လည္း နားခဲ့ဖူးတဲ့ ပန္းကေလးေတြကို လွည့္ေတာင္မၾကည့္ေတာ့ဘဲ ဆက္လက္ပ်ံသန္းသြားၾကတတ္တာပဲ မဟုတ္လား။ ဒီလိပ္ျပာေလးလည္း ဒီလိုမ်ဳိးပဲလားလို႔ ေတြးမိျပန္တယ္။
ဒီလိုေတြးမိရင္းက အေဖ ေရးခဲ့ဖူးတဲ့ ကဗ်ာပံုျပင္ေလးတပုဒ္ ေခါင္းထဲေရာက္လာလို႔ မွတ္မိသေလာက္ေလး ျပန္ေရးလိုက္ပါတယ္။ (ကဗ်ာဆိုေပမဲ့ ပံုျပင္ေလးလို ေရးထားတာမို႔ ကဗ်ာပံုျပင္လို႔ ေျပာလိုက္ရတာပါ။)
***
အဲဒီ ကဗ်ာပံုျပင္ေလး နာမည္က …
“ပန္းပ်ဳိ နဲ႔ ကိုလိပ္ျပာ” တဲ့။
***
သာယာလွတဲ့ ဤနံနက္၊ ႏွင္းမႈန္ျပည့္ျပည့္ႏွက္
ႏွင္းမႈန္ၾကားက ပန္းလိပ္ျပာ၊ ၀ဲကာပ်ံလို႔လာ
သူ႔ခမ်ာ အလုပ္မ်ား၊ ၀တ္ရည္စုပ္ကာ စား။

ပန္းလိပ္ျပာလည္း မေမာႏိုင္၊ ပန္းလည္း ရနံ႔ႀကိဳင္
ပန္းတခိုင္ ၀ံ့ကာၾကြား၊ လိပ္ျပာရပ္ခိုနား။

လိပ္ျပာနားခို ထိုပန္းပ်ဳိ၊ စိတ္၌ဗ်ာပိုပို
ကပိုကရို ႏြဲ႕ကာယမ္း၊ ရွက္ေသြးမ်ားပင္ျဖန္း။

ရွက္ေသြးျဖန္းတဲ့ ပန္းတခိုင္၊ လိပ္ျပာခ်စ္ခြင့္တိုင္ …
“မူပိုင္ပိုင္ ခ်စ္ရင္ျဖင့္ … ပန္းပ်ဳိယံုမယ္ရွင့္”
“ယံုပါတကယ္ ပန္းပ်ဳိရယ္ … သက္ထက္ၾကင္နာမယ္”
“ေနာင္ခါ၀ယ္ ပစ္လို႔ေျပး … ပန္းပ်ဳိႏြမ္းခ်ည့္ေလး”
“ပစ္ေျပးဖို႔ျဖင့္ မွန္တကယ္ …ေမာင္ႀကီးၾကံရင္ကြယ္ ..
စိေႏၱ၀ယ္ ႏွိမ္ေခြၽထား၊ သစၥာစူးေစသား”

မုသားလိမ္ညာ ကိုလိပ္ျပာ၊ ၀တ္ရည္ျပည့္ေသာခါ
ႏြမ္း၀ါေရာ္ရမ္း ဇရာပန္း၊ လိပ္ျပာေက်းဇူးကန္း။

စြဲလမ္းစိတ္ျဖာ ထိုပန္း၀ါ၊ မ်က္ရည္မိုးႀကီးရြာ
သူ႔စိတ္မွာ ပူလံုးကဲ၊ ပန္းပ်ဳိဇီ၀ိန္လႊဲ။

အသဲ(သည္း) မရွိတဲ့ ထိုလိပ္ျပာ၊ ထိုဤလွည့္လည္ကာ
၀ါသနာ သူ႔စိတ္ရင္း … ပြင့္ဦးဆြတ္ေခြၽနင္း ။ ။
***
ငယ္ငယ္ကေတာ့ အဲဒီကဗ်ာပံုျပင္ေလးဖတ္ျပီး ပန္းကေလးကို သနားတယ္၊ လိပ္ျပာေလးကို မုန္းမိတယ္။
ခုခ်ိန္မွာ စဥ္းစားၾကည့္ေတာ့ … ဒါေတြဟာ သဘာ၀ေတြခ်ည္းပါပဲ လို႔သာ ေတြးမိပါေတာ့တယ္။
လိပ္ျပာကလည္း လိပ္ျပာအလုပ္ … ၀တ္ရည္စုပ္ေပါ့၊ ပန္းေလးေတြကလည္း သဘာ၀အေလ်ာက္ ဖူး ငံု ပြင့္ ေ၀ .. အခ်ိန္တန္ေတာ့ ေၾကြေပါ့ …။
အားလံုးဟာ သူ႔သဘာ၀အတိုင္း သူ႔သေဘာ သူေဆာင္ေနၾကတာပါပဲ … လို႔ … ေျဖသိမ့္ကာေတြးလိုက္မိေတာ့လည္း အမုန္းေတြမရွိေတာ့ ျပန္ပါဘူး။
***
13.1.07
00:05 am