ေႏြလည္ေန႔ အေတြး ...

အိမ္ထဲမွာ ထိုင္ေနရင္း “ပူလိုက္တဲ့ေႏြ” လို႔ ညည္းတြားမိတယ္။
အခုမွ မတ္လပဲရွိေသးတယ္ … ဒါေလာက္ပူေနရင္ ဧျပီ-ေမ ႏွစ္လ ဘယ္လိုမ်ား စခန္းသြားရပါလိမ့္ … လို႔ စိတ္အိုက္အိုက္နဲ႔ ေတြးမိပါတယ္။ ေႏြမတိုင္ခင္ကေတာ့ ဒီႏွစ္ေႏြမွာ ေမျမိဳ႕သြားမယ္၊ ေတာင္ၾကီးသြားမယ္ စသျဖင့္ အပူေရွာင္ဖို႔အေရး ဟိုဟိုဒီဒီ ေတြးခဲ့ၾကေပမဲ့ တကယ္တမ္း ေႏြေရာက္ျပန္ေတာ့လည္း အိမ္နဲ႔ အလုပ္ကို ပစ္ထားခဲ့လို႔ မရတာေၾကာင့္ ဒံုရင္း ဒံုရင္း အပူေတာမွာ ေမ်ာေနခဲ့ရျပန္ပါတယ္။

တအိမ္လံုးမွာ အပူဆံုးအခန္းက က်မအခန္းလို႔ ဆိုရမလားမသိပါဘူး။ မနက္ေနထြက္ခ်ိန္မွာ က်မအခန္းကိုေနေရာင္ တိုက္ရိုက္၀င္သလို မြန္းလြဲတဲ့အခါမွာ က်ေန ပူပူကလည္း က်မအခန္းထဲ ၀င္ပါေသးတယ္။ ဘယ္လိုမွ ေရွာင္တိမ္းမရဘဲ တေနကုန္ ေနပူမိတဲ့ က်မရဲ႕ အခန္းကေလးေပါ့။ ေတာ္ေသးတာက အခန္းေခါင္းရင္းမွာ မန္က်ည္းပင္ တပင္ရွိျပီး အခန္းေတာင္ဘက္မွာေတာ့ ကံ့ေကာ္ပင္အုပ္အုပ္ ရွိေနလို႔ပါပဲ။

မနက္ခင္းကေန ၁၁ နာရီေလာက္ထိ က်မအခန္းေလးက ေနလို႔ေကာင္းေပမဲ့ မြန္းလြဲျပီဆိုတာနဲ႔ တျဖည္းျဖည္း အပူဓာတ္က တိုးလာပါေတာ့တယ္။ ေလေအးစက္ဖြင့္လည္း အပူဒဏ္ကို တိုးမေပါက္ပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ မထူးတဲ့ တူတူေတာ့ လွ်ပ္စစ္ဓာတ္အားကို ေခြၽတာတဲ့အေနနဲ႔ ျပတင္းေပါက္ေတြသာ ဖြင့္ျပီး ေႏြေန႔လည္ခင္းကို အန္တုရပါတယ္။

“ေနမင္း …. သူရိန္ …. အပူရွိန္က ….ျပင္း ….”
သီခ်င္းနားေထာင္မယ္ဆိုျပီး ဖြင့္လိုက္မိေတာ့ ေမလွျမိဳင္ရဲ႕ “ေႏြဦးေတးသံ” သီခ်င္းက ပူျပင္းလွတဲ့ ေႏြေန႔ခင္းမွာ ညင္းညင္းသြဲ႕သြဲ႕ ထြက္ေပၚလာပါတယ္။ ေနးတစ္မွာ ဦးေမာင္ကို တင္ေပးထားတုန္းက ေဒါင္းလုတ္ယူထားတဲ့ ျမန္မာသီခ်င္း တပုဒ္ပါ။ ေမလွျမိဳင္ရဲ႕ ေႏြျပီးေတာ့
“တြန္သံခ်ဳိတဲ့ ေႏြဥၾသငယ္ရယ္ ….” ဆိုတဲ့ စိုင္းထီးဆိုင္ရဲ႕ ေႏြကို နားေထာင္မိျပန္တယ္။

ေႏြေန႔ခင္းမွာ ေႏြသီခ်င္းေတြ နားေထာင္ရင္း တျဖည္းျဖည္း က်မ အခန္းေလးက ပူလာေတာ့ ဆက္ျပီး ေနလို႔ မရေတာ့ပါဘူး။ ဒါနဲ႔ပဲ လုပ္လက္စ အလုပ္ေတြ လက္စသတ္ျပီး ေအးရာေအးေၾကာင္း စာအုပ္ဖတ္ရင္း မွိန္းမယ္ဆိုတဲ့ စိတ္ကူးနဲ႔ စာအုပ္တအုပ္ယူျပီး အေမ့အခန္းထဲ သြားလိုက္ပါတယ္။

စာအုပ္က ဆရာၾကီးမင္းသု၀ဏ္ရဲ႕ “ပ်ဥ္းမငုတ္တို” စာအုပ္ပါ။ ဒီစာအုပ္ဟာ က်မ အလြန္ၾကိဳက္ႏွစ္သက္ျပီး ငယ္ငယ္ထဲက အထပ္ထပ္ ဖတ္လည္း ဘယ္ေတာ့မွ မရိုးႏိုင္တဲ့ စာတအုပ္ေပါ့။ ဆရာၾကီးမင္းသု၀ဏ္ရဲ႕ ေဆာင္းပါး၊ စာတမ္း၊ ေဟာစာနဲ႔ ကဗ်ာေတြကို စုစည္းျပီး ၁၉၆၈ ခုႏွစ္က ထုတ္ေ၀ထားတဲ့ စာအုပ္ကေလး ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီစာအုပ္ထဲက “တို႔ေက်းရြာ” ဆိုတဲ့ ေဆာင္းပါးေလးမွာ ပါတဲ့ “ခါေႏြဆန္းေတာ့ လြမ္းမိတယ္” ကဗ်ာေလးဟာလည္း က်မ ၾကိဳက္လြန္းလို႔ ငယ္ငယ္တုန္းက အလြတ္က်က္ထားခဲ့ဖူးပါတယ္။

ကဗ်ာစပ္တဲ့ပံုစံ၊ ကာရန္ယူသြားပံုနဲ႔ စကားလံုးေတြ သံုးႏႈန္းသြားပံုေတြဟာ လွလြန္းလို႔ ဖတ္လိုက္တာနဲ႔ မ်က္စိထဲမွာ ျမင္ေယာင္လာ ေစပါတယ္။ ငယ္စဥ္က အဲဒီပံုစံနဲ႔ စမ္းျပီးေရးဖြဲ႕ၾကည့္ေပမဲ့ ဟုတၱိပတၱိလည္း ေရးဖြဲ႕လို႔ မရခဲ့ပါဘူး။ ကဗ်ာေလးကို အျမည္းေပးလိုက္ပါတယ္ …. ဖတ္ၾကည့္ၾကပါအံုး။

“ခါေႏြဆန္းေတာ့ လြမ္းမိတယ္”

ဆန္းစခါေႏြ
သာတေပါင္းမို႔ ညွာေညာင္းေၾကြ
ေျပေျပေရာရု
ျမအေသြး ေရႊေရးလုလို႔
ရတုအညီ
ေျမသို႔သက္တဲ့ ေရာ္ရြက္ရီကို
ပလီပလာ တီတာတာ
သည္ခါဓေလ့
ေႏြအကူး ေလရူးေ၀ွ႕ေတာ့
ေကြ႕ေကြ႕၀န္း၀ိုက္
ေရႊေၾကာင္ဘား ျမီးဖ်ားလိုက္သို႔
ျမိဳင္တိုက္စံုယံ ရြက္ေဟာင္းပ်ံေသာ္ …..
…. …. ….
…. …. ….
တလႈိင္လႈိင္ေပါ ျမိဳင္တေၾကာ
ေတာစပယ္ျဖဴ
၀တ္မႈန္က်င္းတဲ့၊ သင္းၾကဴၾကဴကို
ေလခ်ဴလို႔လႊင့္
ပန္းထံုတဲ့ေလခ်ဳိမွာ၊ ေရႊခ်ဳိးပ်ဳိကူသံဆင့္ေပလိမ့္ …
…. …. ….
…. …. ….

ဒီေႏြနဲ႔ ဒီကဗ်ာ … လိုက္လည္း လိုက္ဖက္ပါဘိ။
ကဗ်ာက အရွည္ၾကီးမို႔ အစအဆံုး ေရးမေပးလိုက္ ေတာ့ပါဘူး။
ဒီစာအုပ္ထဲမွာပဲ ဆရာၾကီးရဲ႕ ေနာက္ထပ္ ကဗ်ာတပုဒ္ ဖတ္လိုက္ရပါေသးတယ္။ အဲဒါကေတာ့ …

“ေႏြဦးျမိဳင္လယ္”

၀ဲကာပ်ံကာ၊ ဤျမိဳင္ခ်ာ၌
အာကာခရီး၊ ေလယာဥ္စီး၍
ကိုယ္ထီးျငိမ္လ်က္၊ ေျမသို႔သက္သည္
ေၾကြရြက္၀ါေလာ … လိပ္ျပာေလာ။

အလို .. ဆန္းသစ္၊ ပ်ဳိမ်စ္မ်စ္တည့္
ၾကင္ခ်စ္ဖြယ္ရာ၊ ပင္တိုင္းမွာလွ်င္
ျပဴကာတစု၊ ေပၚတစုသည္
ျမႏုသစ္ေလာ … ပုရစ္ေလာ။

ေလျပည္၌တြင္၊ ေပ်ာ္ျမဴးရႊင္၍
ၾကည္လင္လဲ့လဲ့၊ ၾကဴးရင့္ဖြဲ႕လ်က္
ႏြဲ႕ႏြဲ႕ေႏွာင္းေႏွာင္း၊ ျငိမ့္ျငိမ့္ေညာင္းသည္
နတ္ေစာင္းသံေလာ … ငွက္သံေလာ။
***
အေမ့အခန္းေလးက သိပ္မပူလွတာမို႔ စာဖတ္ရင္း ဖတ္ရင္းနဲ႔ လူကလည္း ေမွးေမွး ေမွးေမွးနဲ႔ ငိုက္လာပါတယ္။ ဒါနဲ႔ပဲ စာအုပ္ကေလး ေဘးခ်ျပီး အိပ္ရာထက္ကေန ျမင္ေနရတဲ့ ျပတင္းေပါက္ မွတဆင့္ ေကာင္းကင္ျပာျပာ ၾကီးကို ၾကည့္ရင္း စာေရးဖို႔ စိတ္ကူးတည့္ရာ ဟိုဟိုဒီဒီ ေတြးေနမိတယ္။
ေႏြလည္ေန႔ အေတြးဆိုေတာ့လည္း ခပ္ေႏြးေႏြးေပါ့။
***
ေမဓာ၀ီ
19.3.07
10:20 am