အျမတ္ႏိုးဆံုးအရာကို စြန္႔လႊတ္လိုက္ရေသာအခါ …

ဒီေႏြကို ေရာက္ခါမွ …
သူနဲ႔ ခြဲခြါရေလေတာ့တယ္ … ။
***
တကယ္ေတာ့ ျဖစ္ေနတာက ၾကာပါျပီ၊ က်မ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ဂရုမစိုက္လို႔ပဲ ဆိုပါေတာ့ … ။
အစကေတာ့ အိပ္ေရးပ်က္ခံလို႔လား၊ ကြန္ပ်ဴတာေရွ႕ ထိုင္တာ မ်ားလို႔ပဲလား လို႔ ထင္ေနခဲ့မိတာ။
ၾကည့္ပါဦး … ဒီအသက္ အရြယ္ၾကီးေရာက္ခါမွ မ်က္ႏွာမွာ ၀က္ျခံေတြ ေပါက္ရတယ္လို႔။ ေပါက္လဲ ေပါက္ေပါက္ ပါပဲ … အေရျပားတေထာက္ကို သိပ္ ဂရုမစိုက္မိဘူး။ အခ်ိန္တန္ ေပ်ာက္မယ္လို႔ပဲ ေပါ့ေပါ့တန္တန္ သေဘာထားခဲ့မိတာ၊ ဒါေပမဲ့ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ပိုပိုမ်ားလာတယ္။ ဒါလဲ တေန႔ေနလို႔ မွန္တခါ ေသခ်ာမၾကည့္တဲ့ က်မ မသိပါဘူး။ ၾကည့္တဲ့အခါမွာလည္း မ်က္စိက ခပ္မြဲမြဲမို႔ မွန္ထဲက ကိုယ့္ရုပ္က ၀ိုးတ၀ါးေပါ့။

မနက္မိုးလင္းတာနဲ႔ သနပ္ခါး ထူထူလိမ္း၊ ပါးကြက္ႏွစ္ဘက္ ပါးမွာကြက္ျပီး သနပ္ခါးျခစ္တဲ့ brushေလးနဲ႔ အစင္းအစင္း ထင္ေအာင္ျခစ္ျပီးတာနဲ႔ က်မရဲ႕ တေန႔တာ ျပင္ဆင္မႈကိစၥ ျပီးေျမာက္သြားေတာ့တာပဲ။ ကိုယ့္ကိုယ္ကို မျမင္ေပမဲ့ က်မမ်က္ႏွာရဲ႕ ေျပာင္းလဲမႈကို ေဘးလူေတြကေတာ့ သတိထားမိၾကပါတယ္။ အေမကလည္း ဘာလုပ္ ညာလုပ္ အၾကံေပးတယ္။ ဟုိလူ ဒီလူ ေကာင္းႏိုးရာရာ ေျပာၾကတာေတြဟာလည္း ဒီဘက္နားက၀င္ ဟိုဘက္နားက ျပန္ထြက္သြားပါရဲ႕၊ ဟုတ္ဟုတ္ျငားျငား လုပ္မၾကည့္ျဖစ္ပါဘူး။ စိတ္သိပ္မရွည္တာလဲ ပါသေပါ့။

ဒီလိုနဲ႔ တျဖည္းျဖည္း အခ်ိန္ေတြသာ ၾကာလာပါတယ္။ အေနအထိုင္ အစားအေသာက္ ပံုစံလည္း မေျပာင္းမိပါဘူး။ အေရျပားေတြလည္း ေတာ္ေတာ္ေလး ပ်က္စီးေနပါျပီ။ ဒီအခ်ိန္က်ခါမွ မွန္ထဲကို အနီးကပ္ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ … ကိုယ့္ကိုယ္ကိုေတာင္ လန္႔သြားပါရဲ႕။ (လာမၾကည့္ၾကပါနဲ႔ ..ေလာေလာဆယ္)
ေနာက္ဆံုး စစ္ေဆးေတြ႕ရွိခ်က္အရ သနပ္ခါးေၾကာင့္ ျဖစ္တာလို႔ ဆိုၾကပါေလေရာ။ သနပ္ခါးနဲ႔ မတည့္လို႔ ဆိုပဲ။

ဟင္ … ဘယ့္ႏွယ္ … တသက္လံုးက မက္မက္ေမာေမာ လိမ္းလာတဲ့ သနပ္ခါးနဲ႔ မတည့္စရာ အေၾကာင္း မရွိပါဘူး၊ မျဖစ္ႏိုင္တာ … လို႔ စိတ္ထဲက ေစာဒက တက္မိေပမဲ့ လက္ေတြ႕မွာေတာ့ မျငင္းႏိုင္ခဲ့ပါဘူး။
ဒီေတာ့လည္း အျမတ္ႏိုးဆံုးအရာကို ရင္နာနာနဲ႔ စြန္႔ခြါခဲ့ရျပီေပါ့။ မစြန္႔ခြါလို႔လည္း မရဘူးေလ … သူက ကိုယ့္ကို ရုပ္ပ်က္ဆင္းပ်က္ ျဖစ္ေအာင္ လုပ္ရက္တာကိုး။

“ေၾသာ္ … ကိုယ္ခ်စ္သူ ..ျမတ္ႏိုးသူေတြဟာလည္း တခါတရံမွာ ဒီလိုပဲ ဒုကၡေပးတတ္ၾကပါလား …” လို႔ မခ်ိတင္ကဲ ေတြးေနမိတယ္။ ဒုကၡေပးသူမို႔သာ စြန္႔လႊတ္လိုက္ရေပမဲ့ စိတ္ထဲကေတာ့ တယ္ မေကာင္းလွဘူး။ ကိုယ္က ႏွစ္သက္ ေနေသးတယ္ မဟုတ္လား။

အခုဆို ေႏြရာသီ ေရာက္လာျပီ။ သနပ္ခါးေလးနဲ႔ ေအးေအးလူလူ ေနခ်င္ေပမဲ့ … မလိမ္းခ်င္တဲ့ ေဆးေတြကို အခ်ိန္ေပးျပီး လိမ္းေနရေသးတယ္။ အရင္ကလို သနပ္ခါးကြက္ ပါးမွာမကူႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။ ၀မ္းနည္းစရာ ေကာင္းလိုက္ပံုမ်ား … ။

က်မအေရျပားေတြက ပါးတယ္တဲ့ .. ။ ဆရာ၀န္ကလည္း sensitive skin လို႔ ဆိုတယ္။ တခုခုဆို ထိခိုက္လြယ္ ပ်က္စီးလြယ္သတဲ့။ ဒဏ္ရာ အနာတရျဖစ္ရင္လည္း က်န္ခဲ့တဲ့ အမာရြတ္က ေတာ္ေတာ္နဲ႔ မေပ်ာက္ပါဘူး။ အဲဒီလို အေရျပားမ်ဳိးပါ။ အသက္အရြယ္ ၾကီးျပင္းျပီး ဟိုမုန္းေျပာင္းလဲ လာတဲ့ အခါမွာ ဟိုး ငယ္ငယ္ ရွစ္တန္း ေက်ာင္းသူ အရြယ္ေလာက္တုန္းကလို ၀က္ျခံေတြ ျပန္ေပါက္လာတယ္။ ဒါကို သတိမထားဘဲ သနပ္ခါးခ်ည္း ဆက္တိုက္လိမ္းေတာ့ ေခြၽးေပါက္ေတြ ပိတ္ျပီး ဆတ္ဆတ္ထိ မခံတဲ့ အေရျပားက ခုလို ပိုမို ဆိုး၀ါး လာေတာ့တာေပါ့။ ဆိုး၀ါးလာေတာ့မွ ကုသမႈကို ခံယူမိတဲ့အတြက္ ေပ်ာက္ဖုိ႔ကေတာ့ ေႏွာင့္ေႏွးေနမွာပါပဲ။

ခုေတာ့ လိမ္းေနက် သနပ္ခါးတံုးေလးလည္း အေပြးေတြေျခာက္ .. ေက်ာက္ျပင္ကလည္း မယ္တင္ရဲ႕ ေက်ာက္ျပင္လို ဖံုေတြ တင္လို႔ … ။ ေက်ာက္ျပင္နဲ႔ သနပ္ခါးတံုးကိုၾကည့္ျပီး ေ၀းေ၀းကသာ လြမ္းပါမည္ … လို႔ စိတ္ထဲက ေျပာေနမိတယ္။ ခုခ်ိန္မွာ မလိမ္းရဲ ေသးပါဘူး။ ဒီသနပ္ခါးတံုးၾကီး လက္ေဆာင္ေပးတဲ့ သူငယ္ခ်င္းကို … နင့္သနပ္ခါးေၾကာင့္ ငါ၀က္ျခံေပါက္တာ … ငါ့ကို ေဆးဖိုး ျပန္ေလ်ာ္ေပးလို႔ ညစ္က်ယ္က်ယ္ ေလသံနဲ႔ ရန္လုပ္လိုက္မိ ပါေသးတယ္။

တကယ္ေတာ့ က်မ အဲဒီလို မျဖစ္ခ်င္ပါဘူး။
အေရျပားပါးျပီး ထိခိုက္လြယ္သူ မျဖစ္ခ်င္ပါဘူး။ ေပေပ ေတေတ ေနလိုတဲ့ က်မ စရိုက္က ကိုယ့္ကိုယ္ကို သိပ္ဂရုစိုက္ မေနခ်င္လို႔ပါ။ ခုေတာ့ မနက္လိမ္းေဆး ညလိမ္းေဆးေတြလိမ္း၊ မ်က္ႏွာကို ဘယ္လိုသစ္ … စတဲ့ ပညတ္ခ်က္ေတြ ေဘာင္ေတြ ေအာက္မွာ မွားယြင္းမႈ မရွိေအာင္ မနည္း ၾကိဳးစားေနရပါတယ္။ ဘယ္ေလာက္ထိမ်ား ခံမလဲေတာ့ မေျပာတတ္ဖူး။

ေလာေလာဆယ္ေတာ့ ဘယ္လို အေျခအေနမ်ဳိးမွာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ … ၾကံဳလာသမွ် ဒဏ္ေတြကို ခံႏိုင္ရည္ရွိဖို႔ အေရျပား ထူထူေတြ ပိုင္ဆိုင္ခ်င္လွပါဘိ ရယ္လို႔ က်မစိတ္ထဲ ေတြးေနမိပါေတာ့တယ္။
***
ေမဓာ၀ီ
28.2.07
11:45 pm