အမွားမ်ားႏွင့္ ျပင္ဆင္ခြင့္ …

ငယ္ရြယ္စဥ္အခါ စာေရး သင္ေတာ့ သစ္သားေဘာင္ ကြပ္ထားသည့္ ေက်ာက္သင္ပုန္းေလး ေပၚမွာ ေက်ာက္တံ ေခ်ာင္းကေလးျဖင့္ ၀လံုးကေလးေတြ စၿပီး ေရးခဲ့ဖူးသည္။ ေက်ာက္တံကို ဘယ္လိုကိုင္၊ ၀လံုးကို ဘယ္လိုဆြဲ … စသည္ျဖင့္ ကံ့ကူလက္လွည့္ သင္ၾကားေပးေသာ အေမ့စကားေတြ ယခုတိုင္ အမွတ္ရေနမိဆဲ။ ေရးဆြဲလိုက္သည့္ ၀လံုးကေလးေတြထဲမွာ မညီမညာ မလွမပ မေသမသပ္ေတြ ပါလာခဲ့ရင္ လက္ျဖင့္ အသာေလးဖ်က္ျပီး ျပန္ျပင္ေရးလိုက္ရံုပင္။ ေက်ာက္သင္ပုန္းထက္က ၀လံုးေလးေတြ မွားလွ်င္ ျပင္ရတာ လြယ္ကူလြန္းလွပါသည္။
ဒီတုန္းက အရြယ္ကလည္း ငယ္ေသးသည္ကိုး။

ေနာက္ေတာ့ သူငယ္တန္း တက္ရတဲ့အရြယ္ … ။
ေလးေၾကာင္းမ်ဥ္း စာအုပ္ေလးထဲမွာ အလယ္မ်ဥ္းျပာေလး ႏွစ္ေၾကာင္းထဲ ၀င္ေအာင္ ၀လံုးေလးေတြ၊ ကၾကီး ခေခြး ေလးေတြ ခဲတံကေလး တေခ်ာင္းနဲ႔ စီစီညီညီ ေရးရျပန္ပါသည္။ ဒီအခါမွာလည္း ကိုယ္ေရးတဲ့ စာလံုး တလံုးတေလ မွားသြားရင္ ခဲတံေနာက္ျမီးက ခဲဖ်က္ကေလးနဲ႔ ဖ်က္ျပီး ျပင္ေရးလို႔ရသည္။ ခဲတံ ေနာက္ျမီးက ခဲဖ်က္ေလးေတြ ပါးၿပီး ကုန္သြားလွ်င္လည္း ကိစၥမရွိ၊ ဖ်က္လို႔ေကာင္းသည့္ ခဲဖ်က္တံုးေလးေတြ ၀ယ္၍ ရေနသားပဲ။ ခဲဖ်က္ေလးေတြ ရွိသမွ် … စာေရးတဲ့အခါ မွားမွာ စုိးရိမ္စရာမရွိ။ မွားလွ်င္ မွားပါေစ .. ဖ်က္ျပီး ျပန္ျပင္ေရး၍ ရေနသည္ မဟုတ္လား။

သို႔ေပမဲ့ …ေက်ာက္သင္ပုန္းမွာ ေရးခဲ့စဥ္ကလို လက္ျဖင့္ အသာဖ်က္ကာ ျပင္ဆင္ခြင့္ေတာ့မရွိ။ ျပင္ဆင္လို႔လည္း မရ၊ အမွားတခုကို ျပင္ဆင္ဖို႔ရန္အတြက္ “ခဲဖ်က္” ဆိုသည့္ အကူပစၥည္း တခုလိုအပ္ေနၿပီ … ။ အရင္လိုမ်ဳိး ၀လံုးကေလး ၀ိုင္း၀ိုင္းေရးသည့္ အေမ့ေက်ာင္း တက္ခဲ့စဥ္ အရြယ္လည္း မဟုတ္ေတာ့ၿပီေလ။

ဒီေနာက္ … ပဥၥမတန္း စတက္ရတဲ့ အခါမွာေတာ့ ေဖာင္တိန္ ေဘာပန္ စတင္ အသံုးျပဳၾကရသည္။ ဒီအခါမွာေတာ့ အရင္လို ခဲဖ်က္ကေလးျဖင့္ အမွားမ်ားကို အလြယ္တကူ ဖ်က္၍ မရေတာ့။ စာရြက္ေပၚ မွင္ျဖင့္ေရးထားသည့္ စာလံုးမ်ား မွားယြင္းသြားခဲ့ပါက ျခစ္ပစ္လိုက္ရသည္၊ သို႔မဟုတ္လည္း မွင္ဖ်က္သည့္ ခဲဖ်က္ အၾကမ္းစားျဖင့္ ဖ်က္ရသည္။ ဒါေပမဲ့ ဒီ ဖ်က္ရာ ျခစ္ရာၾကီးက စာရြက္ျဖဴျဖဴထက္မွာ မလွမပ က်န္ေနခဲ့တတ္ပါသည္။

ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ အမွားေတြကို ဖ်က္ပစ္ရန္မလို ျခစ္ပစ္ရန္မလိုဘဲ ဖံုးအုပ္ႏိုင္စြမ္းရွိေသာ ေဆးျဖဴျဖဴ ကေလးေတြ ေပၚေပါက္လာေပသည္။ Correction Pen ကေလးထဲမွ ျဖဴျဖဴေဆးရည္ကေလး ညွစ္ထုတ္ၿပီး မွားခဲ့သည့္ အမွားမ်ားကို ဖံုးလႊမ္းႏိုင္ သည့္ေနာက္ correction pen အားကိုးျဖင့္ ငယ္ငယ္ကထက္ မ်ားျပားေသာ အမွားမ်ားကို ျပဳလုပ္ျဖစ္ခဲ့ေလ၏။

ဒီလိုႏွင့္ အသက္ေတြ တျဖည္းျဖည္း ၾကီးလာသည္ႏွင့္အမွ် အတန္းေတြလည္း တတန္းၿပီးတတန္း တက္ခဲ့ရၿပီး ဘ၀မွာ အမွားအယြင္း ေတြလည္း တခုၿပီးတခု ၾကံဳဆံုခဲ့ရပါသည္။
အေမ့ေက်ာင္းတက္စဥ္ အရြယ္က …
သူငယ္တန္းတက္စဥ္ အခါက …
ေဖာင္တိန္ ေဘာပန္ စကိုင္စဥ္ အခ်ိန္က …

အမွားေတြ ျပဳခဲ့သမွ် မသိမသာတမ်ဳိး သိသိသာသာတမ်ဳိး ဖ်က္ကာ ျခစ္ကာ ဖံုးကာ ၀ွက္ကာ ျပင္ဆင္ ခဲ့ရသည္။

စာအုပ္ စာရြက္ထဲမွာ ခဲတံေဘာပန္ ျဖင့္ ေရးသားျခင္းထက္ ကြန္ပ်ဴတာကို အသံုးျပဳ၍သာ အေရးမ်ားေနေသာ ယခုအခ်ိန္မွာေတာ့ အမွားေတြကို အရင္ထက္ ပိုျပီး က်ဴးလြန္မိလာျပန္သည္။ ကြန္ပ်ဴတာထဲမွာက မွားလွ်င္ ျပင္၍ လြယ္ကူသည္ မဟုတ္လား။ ျပင္ထားမွန္းလည္း မည္သူမွ မသိ၊ အရင္လို ဖ်က္၍ တမ်ဳိး ဖံုး၍တခါ ျပဳျပင္စရာ မလိုေတာ့ … ။ ဒါေၾကာင့္လည္း အမွားေတြ ပိုမို ျပဳလုပ္မိၿပီး မွားမွန္းလည္း ကိုယ္တိုင္ သတိမျပဳမိ ခဲ့သည္ကမ်ား၏။ မွားခဲ့သည္ ဆိုတာကိုပင္ ေမ့ေလ်ာ့လို႔ ေနမိျပန္သည္။

ဘ၀သည္ အမွားေတြ အထပ္ထပ္ႏွင့္ ညစ္သည္ထက္ ညစ္လာၿပီးသည့္ေနာက္ ထပ္မွားျပန္ေတာ့လည္း သိပ္မထူးျခားသလို ကိုယ့္ကိုယ္ကို လွည့္စားမိေန၏။

“လူဆိုတာ ခဏခဏ မွားတတ္တယ္ … မွားတဲ့အမွား အတြက္ ျပန္လည္ ျပင္ဆင္ခြင့္လည္း ရွိတယ္၊ ဒါေၾကာင့္ ခဲတံေလးေတြရဲ႕ ေနာက္မွာ ခဲဖ်က္ေတြ ထည့္ထားတာ …”
ဟု သူငယ္ခ်င္းတေယာက္က ေျပာဖူးသည္။ correction pen, correction tape စတဲ့ တီထြင္မႈေတြ ေပၚေပါက္လာရ ျခင္းကလည္း လူေတြ အမွားမ်ားတတ္ျခင္းကို ေဖာ္ျပေနသကဲ့သို႔ပင္။

မည္သို႔ပင္ျဖစ္ေစ … မွားခဲ့သည့္ အမွားေတြကို မွားမွန္းသိဖို႔ႏွင့္ ထိုအမွားမ်ဳိးေတြ ထပ္မမွားဖို႔ … ထိုအမွားမ်ားအတြက္ အခ်ိန္မီ ျပန္လည္ ျပင္ဆင္ႏိုင္ၾကဖို႔က အေရးၾကီးသည္ မဟုတ္ပါေလာ … ။
***
ေမဓာ၀ီ
19.2.07
12:05 pm