ေမတၱာရွင္တို႔၏ စိတ္ထား ႏွင့္ က်မ၏ အလိုအပ္ဆံုး

ဒီစာကို ေရးျဖစ္တာကေတာ့ စေနရဲ႕ ဘေလာ့က “အလိုအပ္ဆံုး” ဆိုတဲ့ ပို႔စ္ေလးေၾကာင့္ပါပဲ။ အဲဒီပို႔စ္ကိုဖတ္ျပီး က်မ ေတာ္ေတာ္ေလး အေတြးနယ္ခ်ဲ႕မိလို႔ပါ။

တကယ္ပဲ ကိုယ့္လက္တြဲေဖာ္ (အိမ္ေထာင္ဖက္) ဟာ ကိုယ့္အတြက္ အလိုအပ္ဆံုးလား။
မိဘ နဲ႔ သားသမီးဟာ ဖ်က္ထုတ္ရေလာက္ေအာင္ ကိုယ့္ဘ၀အတြက္ အေရးမပါဘူးလား။
တကယ္တမ္း ကိုယ့္ဘ၀အတြက္ အလိုအပ္ဆံုးဟာ ဘာလဲ … ဘယ္သူလဲ … စသျဖင့္ က်မ ေတြးေနမိတယ္။
မိဘနဲ႔ သားသမီးကို ဖ်က္ထုတ္၀ံ့တဲ့ ဒီေက်ာင္းသူရဲ႕ စိတ္ဓာတ္ကိုလည္း က်မ အံ့ၾသမိပါတယ္။
ဒါဟာ သူ႔တိုင္းျပည္ႏိုင္ငံရဲ႕ ယဥ္ေက်းမႈေၾကာင့္ေလပဲလား … ဒါမွမဟုတ္ သူကိုယ္တိုင္ရဲ႕ အေတြးအေခၚ မနက္နဲမႈ ေၾကာင့္ေလပဲလား … က်မကေတာ့ သူ႔လုပ္ရပ္ကို သေဘာမက်မိတာ အမွန္ပါပဲ။

က်မရဲ႕ ပုဂၢလိက ခံစားခ်က္ က်မတဦးတည္းရဲ႕ အျမင္အရေျပာရမယ္ဆိုရင္ေတာ့ ကိုယ့္ဘ၀အတြက္ အလိုအပ္ဆံုးဟာ မိဘ ပါပဲ။ ဘာေၾကာင့္လဲ … ဆိုေတာ့ …
မိဘ ဆိုတာ မရွိခဲ့ရင္ က်မတို႔ဟာ လူရယ္လို႔ျဖစ္လာျပီး ခုလို ရပ္တည္ေနထိုင္ႏိုင္မွာ မဟုတ္လို႔ပါဘဲ။
ဒါဟာ အေျခခံအက်ဆံုး အခ်က္ပါ။ ဒီထက္ပိုစဥ္းစားမယ္ဆိုရင္ေတာ့ ျမင့္မိုရ္ေတာင္ဦး မကက်ဴးတဲ့ မိဘေက်းဇူးဆိုတာ အလြန္ၾကီးမား မ်ားျပား လြန္းပါတယ္၊ ႏႈိင္းဆလို႔မရ အႏႈိင္းမဲ့ ေက်းဇူးရွင္ေတြပါ။

မိဘ ေမြးထုတ္ခဲ့လို႔ က်မတို႔ ဒီေလာကထဲ ေရာက္ရွိလာၾကတယ္၊ မိဘ ေကြၽးေမြးေစာင့္ေရွာက္ခဲ့လို႔ ၾကီးျပင္းလာၿပီး လူတလံုး သူတလံုးျဖစ္ကာ ေလာကအလယ္မွာ ရပ္တည္ႏိုင္ခဲ့ၾကတယ္။ ဒီလို ေက်းဇူးၾကီးမားတဲ့ မိဘကို ဖ်က္ထုတ္၀ံ့တဲ့ သတၱိ (ဒီေက်ာင္းသူလို အေျခအေနမ်ဳိးနဲ႔ ၾကံဳလာခဲ့ရင္ေတာင္) က်မ မွာ မရွိပါဘူး။

လက္တြဲေဖာ္ အိမ္ေထာင္ဖက္ ဆိုတာ အစားထိုးလို႔ရပါတယ္။ ထိုနည္းတူ ကိုယ့္ရင္ေသြးဆိုတာကလည္း ေနာက္တေယာက္ထပ္ေမြးႏိုင္တဲ့ အေျခအေနရွိရင္ အစားရႏိုင္ပါေသးတယ္။ မိဘဆိုတာဟာ ဘယ္ေတာ့မွ အစားထိုးလို႔ မရပါဘူး။

ဒီေက်ာင္းသူေျပာသလို မိဘဟာ တခ်ိန္မွာ သူ႔ထက္အရင္ ေသဆံုးသြားမယ္၊ အရင္ခြဲခြါသြားမယ္ေပါ့၊ သားသမီး ဆိုတာလည္း အရြယ္ေရာက္ရင္ စြန္႔ခြါသြားမယ္၊ သူ႔နေဘးမွာ က်န္ခဲ့ႏိုင္တာ အိမ္ေထာင္ဖက္သာလွ်င္မို႔ သူအတြက္ အလိုအပ္ဆံုးဟာ အိမ္ေထာင္ဖက္ျဖစ္တယ္လို႔ သူက ဆင္ေျခေပးခဲ့တယ္။

တကယ္တမ္း ေသျခင္းတရားဆိုတာ ၾကီးတယ္ ငယ္တယ္ အရြယ္ေရြးေနတာလည္း မဟုတ္၊ အခ်ိန္ေရြးေနတာလည္း မဟုတ္ပါဘူး။ မိဘက အရင္ေသေသ၊ ေနာက္မွေသေသ တကယ္တမ္း ကိုယ့္အတြက္ အလိုအပ္ဆံုးနဲ႔ အေရးအၾကီးဆံုးက မိဘ သာလွ်င္ မျဖစ္သင့္ဘူးလား။
အိမ္ေထာင္ဘက္ဆိုတာကေရာ … အရင္မေသဘူးလို႔ မေျပာႏိုင္ပါဘူး၊ ဒါမွမဟုတ္ ေသကြဲမကြဲလည္း ရွင္ကြဲ ကြဲႏိုင္ေသးတယ္ မဟုတ္လား။

အင္း … ဒီလို ဘ၀င္မက်မႈေတြကို ေရာက္တတ္ရာရာ ေတြးေနရင္းနဲ႔ ေမတၱာရွင္ေတြ ထားရမယ့္ စိတ္ထား ဆိုတာကို မွတ္သားခဲ့ဖူးတာေလး သတိရမိပါတယ္။
ေမတၱာပို႔မယ္ဆိုရင္ ကိုယ့္ရဲ႕ေမတၱာထိေရာက္ေအာင္ စိတ္ထဲမွာ ဘယ္လိုထားရမယ္ဆိုတာ ခုလို ဥပမာေလး နဲ႔ ေျပာထားပါတယ္။
***
သင္နဲ႔အတူ သင့္ခ်စ္သူ၊ သင္မုန္းသူ၊ သင့္ရန္သူ၊ အတူတကြ ခရီးထြက္လာစဥ္မွာ လူဆိုးေတြနဲ႔ေတြ႕တယ္။ လူဆိုးေတြက လူတေယာက္ရဲ႕ လည္ေခ်ာင္းေသြးနဲ႔ ယဇ္ပူေဇာ္မွာမို႔ သင့္ထံမွာ တေယာက္ေယာက္ကို ေပးဖို႔ ေတာင္းတယ္။
ဒီအခါမွာ သင္က ဘယ္သူ႔ကိုေပးမလဲ။ ဘယ္သူ႔ကုိ ေရြးမလဲ … တဲ့။

သာမန္အားျဖင့္ဆိုရင္ေတာ့ ရန္သူ တို႔ မုန္းသူတို႔ကို ေပးမယ္လို႔ ေျဖႏိုင္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ သင္ဟာ ေမတၱာရွင္တေယာက္သာ ဆိုရင္ေတာ့ ဘယ္သူ႔ကိုမွ မေပးဘူး လို႔သာ ေျဖမွာပါပဲ။ ဘာေၾကာင့္လဲ …
ေမတၱာရွင္ရဲ႕ စိတ္ထားဟာ သတၱ၀ါအားလံုးအေပၚ တေျပးညီျဖစ္ေနလို႔ပါပဲ။
ခ်စ္သူျဖစ္ေစ … မုန္းသူျဖစ္ေစ … ရန္သူျဖစ္ေစ … ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ျဖစ္ေစ … အားလံုး တေျပးညီစိတ္ထား မ်ဳိး ထားရပါမယ္။ ဘယ္သူ႔ကိုမွ မပိုရသလို ဘယ္သူ႔ကိုမွလည္း မေလ်ာ့ရပါဘူး။
ဒီလိုထားႏိုင္မွလည္း ေမတၱာရွင္ လို႔ ဆိုႏိုင္ပါမယ္၊ သူ႔ရဲ႕ ေမတၱာဟာလည္း အစြမ္းထက္ပါမယ္။
***
ဒါကေတာ့ က်မ မွတ္သားၾကားနာ ခဲ့ဖူးတာပါ။
က်မဟာ အဲဒီေလာက္ထိေတာ့ ပါရမီ မရင့္သန္ေသးတဲ့အတြက္ ေမတၱာရွင္ရဲ႕ စိတ္ထားမ်ဳိး မထားႏိုင္ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့လည္း မိဘကို အလိုအပ္ဆံုး စာရင္းထဲက ဖ်က္ထုတ္ရေလာက္ေအာင္လည္း မမိုက္မဲပါဘူး။
က်မ အတြက္ေတာ့ မိဘဟာ အလိုအပ္ဆံုးပါ၊ အထူးသျဖင့္ က်မကို ဒီဘ၀ေကာင္းစားေရးတြင္မက သံသရာမွာ က်င္လည္ေနသမွ်လည္း ေအာက္တန္းေနာက္တန္းမက်ရေလေအာင္၊ ကုသိုလ္ အကုသိုလ္ ခြဲျခား သိေအာင္၊ အမွားအမွန္ ေ၀ဖန္ ပိုင္းျခားႏိုင္ေအာင္၊ သြန္သင္ဆံုးမ နည္းနာေတြျပခဲ့တဲ့အျပင္ သံသရာမွ လြတ္ေျမာက္ေၾကာင္း တရားေကာင္း တရားမွန္ေတြ လမ္းညႊန္ေပးေနတဲ့ ေက်းဇူးၾကီးမားလွတဲ့ က်မရဲ႕ မိဘ ႏွစ္ပါးဟာ က်မအတြက္ေတာ့ အလိုအပ္ဆံုး ပုဂၢိဳလ္ေတြပါပဲ။ ဘာနဲ႔မွလည္း လဲလို႔မရတဲ့အျပင္ ဘယ္သူနဲ႔မွလည္း အစားထိုးလို႔မရပါ။

တခ်ိန္ခ်ိန္မွာ က်မကို ခြဲခြါသြားခဲ့ၾကရင္ေတာင္ မိဘႏွစ္ပါး ဆိုဆံုးမခဲ့တဲ့ ၾသ၀ါဒေတြနဲ႔ က်မဘ၀ ဆက္လက္ ရွင္သန္ေနထိုင္ ေနရအံုးမွာမို႔ က်မအတြက္ေတာ့ လိုအပ္ေနအံုးမွာပါပဲ။ မိဘရဲ႕ ဂုဏ္ေက်းဇူးေတြကို တမ္းတရင္း မွန္းဆရင္း ပူေဇာ္ ကန္ေတာ့ရင္း ေနာက္ဘ၀ေတြမွာလည္း ဒီမိ ဒီဘနဲ႔ ဆံုစည္းခြင့္ကို ေမွ်ာ္လင့္ ေနအံုးမွာပါ … ။
***
21.1.07
11:00 am