ကိုယ့္ကံၾကမၼာကို ကိုယ္မဖန္တီးႏိုင္ၾကသူမ်ား ...

တေလာက (ခရစ္စမတ္မတိုင္ခင္) က်မရဲ႕ဆရာတေယာက္ အိမ္ကိုေရာက္လာပါတယ္။
ဆယ္တန္းတုန္းက သခ်ၤာျပတဲ့ဆရာပါ။ ဆရာက စာျပတဲ့အျပင္ ရန္ကုန္ျမိဳ႕နဲ႔ မလွမ္းမကမ္း ေဒသေလးေတြမွာ စိုက္ပ်ဳိးေရးလုပ္ငန္းလည္း လုပ္ပါတယ္။ သူ လာရင္း ကိစၥကေတာ့ က်မကို အီးေမးလ္ ပို႔ခိုင္းခ်င္လို႔ပါပဲ။
ဆရာက ၀က္ဘ္ဆိုက္ လိပ္စာ ၂ ခု ျပၿပီး က်မနားလည္ေအာင္ရွင္းျပတယ္။ သူက ထိုင္းႏိုင္ငံမွာရွိတဲ့ ကုမၸဏီႀကီးတခုဆီ လွမ္းၿပီး ရြက္ျဖန္းေဆး မွာခ်င္တာပါ။

“ပိုးသတ္ေဆးလား ဆရာ”
“အဲဒီေဆးက ပိုးသတ္ေဆး မဟုတ္ဖူး .. သမီးရဲ႕၊ ပိုးေကာင္ေတြ မၾကိဳက္တဲ့ အနံ႔ထည့္ထားေတာ့ ပိုးမကပ္ႏိုင္တာ၊ ပိုးေသတာမဟုတ္ဖူး၊ လူကိုလည္း ေဘးဥပဒ္မျဖစ္ေစဘူး၊ ေတာင္သူလယ္သမားေတြ တအားအသံုးတည့္တယ္၊ ေစ်းကလည္း သင့္တင့္တယ္ဆိုေတာ့ သူတို႔သိပ္ၾကိဳက္ၾကတယ္၊ အရင္ကအျမဲသြင္းေနတဲ့ အမ်ဳိးသမီးက အခု အဲဒီပစၥည္းမသြင္းေတာ့လို႔ …”

ဆရာ့ကိုကူညီေပးပါမယ္လို႔ ကတိေပးၿပီး တျခား အာလာပသလႅာပ စကားေတြဆက္ေျပာျဖစ္ၾကရင္းနဲ႔ … ဆရာ့ စိုက္ပ်ဳိးေရး လုပ္ငန္းေရာ အဆင္ေျပလား ေမးမိတယ္၊ မိုးတြင္းတုန္းက ေရႀကီးလို႔ ဆရာ့ကြမ္းပင္ေတြ ဂ်င္းပင္ေတြ ေတာ္ေတာ္ ဆံုးရႈံးသြားတယ္ဆိုလို႔ပါ။
ဆရာကသူ႔လုပ္ငန္းအေျခအေနထက္ ေတာင္သူလယ္သမားေတြ အလုပ္သမားေတြ ဒုကၡေရာက္တဲ့အေၾကာင္း က်မကို ခုလိုေျပာျပပါတယ္။

“ေစ်းေတြက အစစအရာရာႀကီးေတာ့ သူတို႔ေတြ သိပ္ဒုကၡေရာက္တာပဲ၊ သူတို႔စားတဲ့ဆန္ဆိုတာ သမီးျမင္ရင္ အံ့ၾသသြားမယ္၊ ထမင္းခ်က္ျပီးသားကို ဖြင့္ၾကည့္လိုက္ရင္ေတာင္ နီရဲေနတာပဲ။ ဒီလိုဆန္မ်ဳိးကို အဲဒီမွာတင္ ေစ်းႀကီးေပးၿပီး ၀ယ္စားရတာ …”

“တျပည္ ဘယ္ေလာက္မို႔လဲ ဆရာ”

“သမီး ဒီမွာဆို အခြန္လြတ္ေစ်းတို႔ဘာတို႔မွာ သြား၀ယ္ရင္ တျပည္ ၄၅၀ - ၅၀၀ေလာက္ ရဦးမယ္၊ ဟိုမွာ တျပည္ ၆၀၀-၆၅၀ နဲ႔ ၀ယ္စားရတာကို ဆန္ျဖဴမရဘူး၊ ဒါေတာင္ စပါးစိုက္တဲ့ ေနရာေနာ္”

“ဟင္ ဟုတ္လား …. သူတို႔ ၀မ္းစာစပါးေတြ ခ်န္မထားဘူးလား”

“၀မ္းစာဆိုတာ ၾကိဳတင္ယူၿပီးစားႏွင့္လို႔ ကုန္ၿပီေလ၊ ေကာက္သစ္ေပၚခ်ိန္ဆို အလုပ္ေတြတအားမ်ားေတာ့ လယ္ပိုင္ရွင္ေတြက အလုပ္သမားေတြကို ၾကိဳတင္ေပးၿပီးေခၚရတယ္၊ စပါးဆို စပါး၊ ပိုက္ဆံဆို ပိုက္ဆံၾကဳိေပးၿပီးေတာ့ ေပါ့၊ အဲဒါေတြရတာနဲ႔ သူတို႔က ၾကိဳသံုးလိုက္ေရာ၊ ေနာက္ပိုင္းက် ျပန္၀ယ္စားၾက ရတယ္ေလ… ဒီလိုနဲ႔ပဲ လံုးလည္လိုက္ေနၾကရတာ”

“……….”

“ျပီးေတာ့ အဲဒီလို ဆန္နီၾကမ္း ထမင္းကို ဘာနဲ႔စားရတယ္မွတ္လဲ၊ ငပိရည္တမ်ဳိးထဲနဲ႔ေနာ္၊ ဟင္းမပါဘူး၊ တို႔စရာဆိုတာကေတာ့ အေလ့က်ေပါက္တဲ့ အရြက္ေလး ဘာေလး ခူးၿပီး တို႔လို႔ရတယ္ေလ၊ အဲဒီ ငပိရည္ကိုလည္း ငရုတ္သီးမႈန္႔ေတာင္ မထည့္ႏိုင္ဘူး၊ ငပိရည္က်ဲ ပလိန္းသက္သက္ နဲ႔ ထမင္းနဲ႔ စားရတာ …ျပီးေတာ့ သမီးကိုေျပာရင္ ရယ္စရာေျပာတယ္ထင္အံုးမယ္ … ရယ္စရာမဟုတ္ဖူး တကယ္ … တခါတေလ ဆရာက ကိုယ့္အလုပ္သမားေတြအတြက္ ငရုတ္သီးမႈန္႔၀ယ္သြားရင္ ဒီေကာင္ေတြ သံေသတၱာထဲ ေသာ့ခတ္ သိမ္းထားတာကြ”

“အယ္ … ငရုတ္သီးမႈန္႔ကို ေသာ့ခတ္သိမ္းတယ္ ….”

“ဟုတ္ပ … သမီးေရ … စားခ်င္ေတာ့မွ အသာေလး ခြက္ေလးနဲ႔ နဲနဲ ခြဲယူျပီး ထည့္စားရတာ … အဲဒီလို ငပိရည္ထဲ ငရုတ္သီးမႈန္႔ထည့္စားႏိုင္တဲ့သူက သူေဌးပဲ”

“ဟင္း …. ဒုကၡပါပဲေနာ္ …”

“ျပီးေတာ့ ဒီေကာင္ေတြက အရိုးစြဲေနတဲ့ အက်င့္တခုကို ေဖ်ာက္ေပးဖို႔ ေတာ္ေတာ္ခက္တယ္ကြ၊ ပညာမတတ္တာလဲ ပါတယ္၊ ၂ တန္း ၃ တန္း တက္ဖူးတဲ့သူက သူတို႔ထဲမွာ ဆရာႀကီးပဲ၊ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွာ ေသစာ ရွင္စာ ေရးတတ္တဲ့သူဆိုလဲ ဆရာၾကီးပဲ … မ်ားေသာအားျဖင့္ ေက်ာင္းမေနဖူးတဲ့သူေတြခ်ည္းပဲ … အဲဒီေတာ့ သူတို႔အေတြးေတြ အျမင္ေတြက တမ်ဳိးေတြျဖစ္ေနတာေပါ့ကြာ … သြားေျပာလို႔လဲ ေတာ္ရံုတန္ရံု လက္မခံၾကဘူး၊ ဆရာ ဆိုရင္ နား၀င္ေအာင္ ေျပာတတ္ပါတယ္၊ ဒါေပမဲ့ ေျပာလြန္းလို႔ ဆရာလဲ အာေပါက္ရံုပဲ … သူတို႔ သိပ္ လက္မခံခ်င္ဘူး၊ ဒါေၾကာင့္ … အခု ဒီရြက္ျဖန္းေဆးကို သူတို႔အရမ္းလိုအပ္ေနလို႔ သူတို႔အတြက္ မွာေပးရတာ၊ ကိုယ္က သူတို႔လိုအပ္တာေလး တခုခု လုပ္ေပးလိုက္လို႔ အဆင္ေျပသြားျပီဆိုေတာ့မွ သူတို႔ကိုယ့္စကား နားေထာင္ လက္ခံၾကမွာေလ”

ဆရာစိုက္ပ်ဳိးေရးလုပ္တဲ့ေနရာက တြံေတးျမိဳ႕နယ္မွာပါ၊ ရန္ကုန္နဲ႔သိပ္မေ၀းတဲ့ အဲဒီလိုေနရာမ်ဳိးမွာေတာင္ လူေနမႈအဆင့္အတန္း ပညာေရးအဆင့္အတန္းက နိမ့္က်လြန္းေနေတာ့ ဒီထက္ဒီ အစြန္အဖ်ား ေ၀းလံ သီေခါင္တဲ့ အရပ္ေဒသေတြမွာဆို ဘယ္လိုေနရွာပါလိမ့္လို႔ ခပ္ဆိတ္ဆိတ္ေနရင္းက ေတြးေနမိပါတယ္။

ဆရာျပန္သြားေတာ့ ေပးသြားတဲ့ ၀က္ဘ္ဆိုက္လိပ္စာ အတိုင္း အင္တာနက္မွာ ရွာေပးခဲ့တယ္။ ဆရာေျပာတဲ့ ၀က္ဘ္ဆိုက္ကလည္း မွားေနပါတယ္၊ လိပ္စာပဲေျပာင္းသြားလို႔လားမသိ၊ ေနာက္ဆံုး ၾကိဳးစားရွာေဖြရင္းနဲ႔ အဲဒီကုမၸဏီနဲ႔ အီးေမးလ္ အခ်ိတ္အဆက္ရ သြားပါတယ္။ လိုအပ္တဲ့ ပစၥည္းေတြကို သူတို႔တင္သြင္းေပးမွာ ျဖစ္ေၾကာင္း ျမန္မာျပည္မွာ ဘယ္သူနဲ႔ ဆက္သြယ္ႏိုင္ေၾကာင္း ျပန္အေၾကာင္းၾကားလာပါတယ္။ မေန႔က ဆရာ့ကိုေတြ႕လို႔ေမးၾကည့္ေတာ့ ဆရာက အဆင္ေျပသြားၿပီ ပစၥည္းေတြေရာက္ေနၿပီလို႔ ၀မ္းသာအားရေျပာတယ္။

ဆရာနဲ႔ထပ္တူ ၀မ္းသာေပမဲ့လို႔ ျမန္မာျပည္က ေတာင္သူလယ္သမားေတြရဲ႕ဘ၀ဟာ ဘယ္ေတာ့မ်ားမွ ျမင့္မားလာမလဲဆိုတာ က်မ ဇေ၀ဇ၀ါနဲ႔ေတြးေနမိပါတယ္။ ဆရာႀကီးေမာင္ထင္ ေရးတဲ့ “ငဘ” ၀တၳဳရဲ႕ အဖြင့္စာမ်က္ႏွာမွာ “ကိုယ့္ၾကမၼာကိုယ္ မဖန္တီးႏိုင္ၾကရွာေသာ ဗမာျပည္မွ ငဘ မ်ားသို႔” .. လို႔ ရည္ညႊန္း ေရးသားထားတာ မွတ္မွတ္ရရ ဖတ္ခဲ့ဖူးပါတယ္။

အဂၤလိပ္ေခတ္၊ ဂ်ပန္ေခတ္၊ ဖဆပလေခတ္၊ ေတာ္လွန္ေရးေကာင္စီေခတ္ ကေန ..ေခတ္ေတြအမ်ဳိးမ်ဳိးေျပာင္းလို႔ အခုေခတ္ထိ …ေတာင္သူလယ္သမားေတြရဲ႕ဘ၀ဟာ ကိုယ့္ၾကမၼာကိုယ္ မဖန္တီးႏိုင္ခဲ့ၾကပါဘူး။ တိုးတက္လာဖို႔ ေနေနသာသာ တျဖည္းျဖည္း ပိုပိုၿပီးသာ ဆုတ္ယုတ္ နိမ့္က်ေနၾကပါၿပီ။
ဒီလိုနဲ႔ပဲ ရွင္သန္ေနထိုင္ရင္း တင္းတိမ္ေရာင့္ရဲရင္း အဘိုးေခတ္ထက္ အေဖေခတ္ကနိမ့္က် အေဖေခတ္ထက္ သားေခတ္က နိမ့္က်ရင္းနဲ႔ … အ၀ီစိထဲ ေရာက္ေတာ့မယ္ … ေနာက္ထပ္ဘယ္ေလာက္ထိမ်ား ဆက္လက္ နိမ့္က်ေနၾကအံုးမွာလဲ လို႔ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ ေတြးမိပါေတာ့တယ္။
***
17.1.07
4:04 pm