ခ်ဳိတျမျမ … ခါးသေလေလ့ …

တေန႔က အေနာက္ဖက္အိမ္က အမႀကီးေတြဆီေရာက္ေတာ့ သူတို႔ဟင္းခ်က္ေနတာနဲ႔ မီးဖိုထဲထိ၀င္သြားၿပီး စကားစျမည္ေျပာျဖစ္ပါတယ္။ ျပန္ေတာ့မယ္လို႔ ႏႈတ္ဆက္ခါမွ … ခဏေလး ခဏေလး ဆိုျပီး ေၾကာင္အိမ္ေပၚတင္ထားတဲ့ ပုလင္းတလံုးကိုယူလို႔ ဖန္ခြက္ထဲ အရည္ေလးေတြငွဲ႔ေပးၿပီး ..
“ထေရ (ထန္းရည္) ခ်ဳိေလး ၀ယ္ထားလို႔ ေသာက္ၾကည့္ အရမ္းခ်ဳိတာပဲ” လို႔ ေပးလာပါေလေရာ။
ကရင္ ထန္းလ်က္အိုးေတြ႕တယ္ဆိုမလား၊ ရခိုင္ငပိအိုးေတြ႔တယ္ဆိုမလားဘဲ ..။ က်မလည္း ထန္းရည္ပုလင္း နဲ႔ေတြ႕ေတာ့ မျငင္းဘဲ ေသာက္လိုက္မိေတာ့တာေပါ့။
ခ်ဳိလည္း အေတာ္ခ်ဳိပါတယ္။
ရွလည္း အေတာ္ရွပါတယ္။
ဒါေပမဲ့ တခြက္ေသာက္အျပီးမွာ ခ်ဳိခ်ဳိရဲရဲ ပါးစပ္ထဲ ခြၽဲသြားလို႔ ထန္းရည္ မစစ္ဘူးဆိုတာေတာ့ အေတြ႕အၾကံဳအရ လွ်ာက သိလိုက္သား။ အားနာလို႔သာ ဘာမွမေျပာလိုက္တာ၊ ေနာက္တခြက္ ထပ္မေသာက္ျဖစ္ေတာ့ပါဘူး။
ထပ္မေသာက္ျဖစ္ေပမဲ့ ေသာက္ခဲ့ဖူးတဲ့ ထန္းရည္ေတြအေၾကာင္း သတိရလို႔ .. ဒီစာကိုေရးလိုက္ရျပန္ပါၿပီ။
***
ထန္းရည္ကို စေသာက္ဖူးတဲ့အရြယ္က ေတာ္ေတာ္ေတာ့ ငယ္ပါေသးတယ္။ ဘယ္အရြယ္လဲေတာ့ မမွတ္မိေတာ့ဘူး။ ထန္းရည္ဆိုတာဘယ္လိုရမွန္းမသိ၊ အုန္းရည္လိုမ်ဳိး အသီးထဲပါလာတဲ့ အရည္လို႔သာ ထင္ေနေသးတဲ့အရြယ္ေပါ့။

တရက္ .. အေဖတို႔ အသိေတြ သာယာ၀တီဘက္က အိမ္ကိုလာလည္ၾကေတာ့ ထန္းရည္ေတြ ပံုးႀကီးနဲ႔ တပံုး ပါလာပါတယ္။ ထန္းရည္ခ်ဳိေသာက္ရင္ ဆီးေကာင္းတာလား ဘာေကာင္းတာလဲေတာ့မသိပါဘူး၊ လူႀကီးေတြလည္း ေသာက္ၾကေတာ့ က်မလည္း တခြက္တဖလား ၀င္ႏႊဲပါတယ္။ အဲဒီအရြယ္ ခပ္ငယ္ငယ္ထဲက ထန္းရည္ရဲ႕ အရသာကို တခြက္ေသာက္လိုက္တာနဲ႔ ၾကိဳက္သြားတယ္ထင္ပါရဲ႕။ ဒါနဲ႔ပဲ ခြက္ကေလး ထိုးထိုးေပးၿပီး ဘယ္ႏွစ္ခြက္မွန္းမသိ ေသာက္ေနခဲ့တာ။ ေသာက္ေနရင္း ပ်င္းလာတာနဲ႔ ဟိုဟိုဒီဒီၾကည့္ေတာ့ ေၾကာင္အိမ္ေပၚမွာတင္ထားတဲ့ ပဲႀကီးေလွာ္ပုလင္း သြားေတြ႕တယ္။ ဒါနဲ႔ ပဲေလွာ္လက္တဆုပ္ကို အိတ္ေထာင္ထဲ ထည့္ျပီး ထန္းရည္ေလးေသာက္လိုက္ ပဲေလွာ္ေလး၀ါးလိုက္နဲ႔ ဟုတ္ေနေတာ့တာေပါ့။ အဲဒါကို ျမည္းတယ္ရယ္လို႔လည္း မသိေပါင္။ အဟုတ္ေျပာတာ။

၀မ္းကြဲအကိုက ျမင္ေတာ့ ေမးတယ္။ ဘာေတြစားေနတာတုန္း … ဆိုေတာ့၊ ပဲႀကီးေလွာ္ ..ေပါ့။ တဖက္မွာက ထန္းရည္၊ ဆိုေတာ့ကာ အကို႔မွာ အံ့အားေတြသင့္ၿပီး ထန္းရည္ကို ပဲေလွာ္နဲ႔ျမည္းရတယ္လို႔ နင့္ဘသူေျပာတုန္း လို႔ေမးတယ္၊ ဟင့္အင္း မသိဘူးေလ … စားခ်င္လို႔စားတာပဲ စားလို႔ေကာင္းသားပဲ … ဘာျဖစ္လို႔လဲ … ဆိုေတာ့ …ေၾသာ္ ..ေတာက္မဲ့မီးခဲ တရဲရဲ .. သင္မေပးဘဲ တတ္ရွာတယ္ဆိုၿပီး နားရြက္ဆြဲလႊတ္လိုက္တာပါပဲ။
ထန္းရည္ရဲ႕ အရွိန္ကလည္း တက္ေန အကိုကလည္း နားရြက္ဆြဲလိုက္ေတာ့ နားရြက္ဖ်ားကပူပူထူထူနဲ႔ ခဏအၾကာ လူလည္း ရီေ၀ေ၀ျဖစ္ၿပီး အိပ္ေပ်ာ္သြားတယ္ထင္ပါရဲ႕။

အဲဒါကေတာ့ ပထမဆံုး ထန္းရည္ေသာက္ဖူးျခင္းပါ။
ေနာက္ .. ရွစ္တန္း ကိုးတန္း ႏွစ္ေလာက္မွာ အေဒၚမိသားစုရွိတဲ့ ပ်ဥ္းမနားျမိဳ႕နဲ႔ မနီးမေ၀း ေအလာဆိုတဲ့ ေတာျမိဳ႕ကေလးကို ေႏြေက်ာင္းပိတ္ရက္ အလည္အပတ္ေရာက္ရာက ထန္းရည္နဲ႔ ျပန္ေတြ႕ပါေတာ့တယ္။
အဲဒီအခ်ိန္က်ေတာ့ …
ေႏြဦးကာလ ျမဴထေသာခါ … ဘာဘာညာညာေတြ သင္ဖူး ဖတ္ဖူးထားျပီမို႔ ထန္းနဲ႔ပတ္သက္တဲ့ ဗဟုသုတလည္း ရတန္သေလာက္ေတာ့ ရေနပါၿပီ။
က်မၾကိဳက္မွန္းသိလို႔ အေဒၚရဲ႕သားေလးက ရြာထဲကေန ထန္းရည္ေတြ၀ယ္၀ယ္လာၿပီး တခါတရံ က်မကို ဧည့္၀တ္ျပဳေလ့ရွိပါတယ္။ ေတာ္ေတာ္အလုိက္သိတဲ့ ေမာင္ေလးပါ၊ (အဲဒီေက်းဇူးေတြ ဆပ္တဲ့အေနနဲ႔ ဟိုတေလာက သူ႔ကို ဘီယာျပန္တိုက္လိုက္ရပါေသးတယ္။)

တေန႔ေတာ့ ဦးေလးက ေအလာနဲ႔ မနီးမေ၀း (ဘယ္ႏွစ္မိုင္ကြာလဲ မမွတ္မိေတာ့ပါဘူး)ေၾကာင္ေရရြာက သူ႔တပည့္အိမ္ကို သြားၾကမယ္ လိုက္ခဲ့လို႔ ေခၚတာနဲ႔ စက္ဘီးေလးေတြ ကိုယ္စီနင္းရင္း ေၾကာင္ေရရြာကို သြားၾကတယ္။ ဦးေလးရဲ႕ တပည့္က စပယ္ရွယ္ထန္းရည္နဲ႔ အျမည္းစံုကို စီစဥ္ထားတာပါ။ ေၾကာင္ေရက ထန္းရည္ကနာမည္ၾကီးဆိုပဲ၊ ဟုတ္မဟုတ္ေတာ့ မသိပါဘူး၊ ေသာက္လို႔ေတာ့ ေကာင္းသား။

ဦးေလးတပည့္ ကိုယ္တိုင္ခ်ေပးတဲ့ ထန္းရည္စစ္စစ္ေတြကို ျမဴအိုးေလးထဲကေန ခပ္ခပ္ေသာက္ရင္း ဘယ္ႏွစ္အိုးကုန္မွန္းမသိ ေတာ္ေတာ္ေသာက္လိုက္ၾကပါတယ္။ အျမည္းေတြအစံုပါေပမဲ့ ထန္းရည္နဲ႔ လိုက္ဖက္အညီဆံုးကေတာ့ ပဲျခမ္းေၾကာ္သုတ္ပါ။
ၾကက္သြန္နီမ်ားမ်ား၊ ငရုတ္သီးစိမ္းပါးပါးလွီးၿပီး ဆီရႊဲရႊဲဆမ္းထားတဲ့ ပဲျခမ္းေၾကာ္သုတ္ကေတာ့ က်မအၾကိဳက္ဆံုးမို႔လား မသိပါဘူး။ ထန္းရည္နဲ႔ေတာ္ေတာ္လိုက္ပါတယ္။
(ေျပာေနရင္းစားခ်င္လာၿပီ၊ :P)

ဒီလိုနဲ႔စားေသာက္ၿပီး အိမ္အျပန္မွာေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေလး မူးယစ္ရီေ၀ေနပါၿပီ။ စက္ဘီးကိုနင္းရင္း သီခ်င္းေတြဆိုရင္း … ထန္းရည္ရဲ႕အရွိန္ကလည္း ေလတိုက္တိုင္း တရိပ္ရိပ္တက္လို႔ေပါ့။ စက္ဘီးမနင္းႏိုင္ေတာ့တဲ့အခါ လမ္းေဘးက ဇရပ္ေလးေတြမွာ ခဏနား … စကားေတြေျပာလိုက္ တဟားဟားရယ္လိုက္ ဘာမွန္းမသိ အူေတြရႊင္ေနလိုက္တာဆိုတာ။ မွတ္မွတ္ရရ ေတာ္ေတာ္မူးေအာင္ ေသာက္ခဲ့ၾကတာေပါ့။

သူမ်ားေတြကေတာ့ ထန္းရည္နံ႔ၾကီးဆိုးလွတယ္ဆိုၿပီး တယ္မၾကိဳက္ခ်င္ၾကပါဘူး။ ခုနေမာင္၀မ္းကြဲဆို ထန္းရည္ရဲ႕ အနံ႔ကို မၾကိဳက္ဘူး၊ မူးခ်င္လို႔သာ ေသာက္တယ္ဆိုပဲ။ က်မက အရသာခံၿပီး တငံုခ်င္းေသာက္ေနတာမို႔ သူက အံ့ၾသတယ္။ ဒီအရသာႀကီးမ်ား ၾကိဳက္ရသလားရယ္လို႔ေပါ့။ က်မစိတ္ထဲေတာ့ နံတယ္ မထင္ပါဘူး။ ကိုယ္ၾကိဳက္ရင္ ေကာင္းၾကစျမဲမဟုတ္လား။

တကၠသိုလ္တက္ေနတုန္းေတာ့ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ သန္လ်င္ထန္းရည္ေကာင္းတယ္ဆိုလို႔ သြားေသာက္ျဖစ္ၾက ပါေသးတယ္။ ရန္ကုန္မွာေတာ့ ထန္းရည္ေကာင္းေကာင္း ဘယ္မွာရႏိုင္တယ္ မသိပါဘူး။ အတုေတြက မ်ားတာပဲ။ ေက်ာင္းတက္ေနတုန္းက ကန္ေတာ္မင္ ပန္းျခံထဲက လဖက္သုတ္ ဂ်င္းသုတ္ဆိုင္ေလးမွာ ထန္းရည္ရတတ္တယ္ဆိုလို႔ တခါတေလ သြားေသာက္ဖူးပါတယ္။ သိပ္ေတာ့ မေကာင္းလွပါဘူး။

ထန္းရည္ဆိုတာမ်ဳိးကလည္း ဆိုင္ႀကီးကႏၷားႀကီးမွာ ပုလင္းေတြဖန္ခြက္ေတြနဲ႔ ထိုင္ေသာက္လို႔ အရသာရွိမယ္ မထင္ေပါင္။ ထန္းလက္တဲေလးထဲမွာ တင္ပလႅင္ေခြထိုင္၊ ေျမအိုးကေလးထဲက ထန္းရည္ေတြကို ခပ္စုတ္စုတ္ခြက္ကေလးနဲ႔ ႏွစ္ခပ္ၿပီး ေသာက္ရမွ သူ႔အႏွစ္သာရပိုေပၚလြင္မယ္ ထင္ပါရဲ႕။ ဒီလိုဆိုေတာ့ က်မကို ဒါမ်ဳိး စုတ္တီးစုတ္ျပတ္ေတြမွ ေတာ္ေတာ္သေဘာက်တယ္ ထင္ၾကေလမလားမသိ။
တကယ္ေတာ့ … သပ္ရပ္ျခင္း စုတ္ျပတ္ျခင္းဆိုတာထက္ … က်မက လြတ္လပ္ျခင္းရဲ႕ အရသာကိုပါ ခံစားသံုးေဆာင္လိုလို႔ပါပဲ။

ကဲ …. ထန္းရည္ဋီကာခ်ဲ႕ေနတာလည္း ရွည္လွေပါ့၊ ဒီေလာက္နဲ႔ပဲ နားၾကဦးစို႔ရဲ႕။
***
13.1.07
12:45 pm