ေ၀ဒနာေတြ ဖြင့္ဟဖို႔ခက္
သက္ျပင္းသာ ခ်မိတယ္ … ။
ဒဏ္ရာေတြ ကုသဖို႔တြက္
မ်က္ရည္သာ က်မိတယ္ … ။
ဘ၀အေမာနဲ႔ ေသာကေတြကို
ေျပာျပရင္လည္း ေမာလ်ရံုပဲမို႔
ကိုယ့္အပူကို ႏႈတ္ဆိတ္
ၾကိတ္မွိတ္လို႔သာ ခံပါေတာ့မယ္ … ။
အဖန္တရာမက ဒဏ္ရာေတြရခဲ့ေတာ့
ေခါင္းေမာ့လို႔လည္း မျပံဳးႏိုင္ …
အဆံုးတိုင္ ေလွ်ာက္ရမယ့္လမ္းအတြက္
ေျခလွမ္းေတြက တြန္႔ဆုတ္လ်က္ …။
ခက္ခဲမႈေတြၾကား အားေပးသူမရွိေတာ့
သတၱိလည္းေပ်ာ့့ … အားလည္းေလ်ာ့ခမ္း
စိတ္ႏြမ္းကိုယ္ယိုင္ …
ပန္းတိုင္ ေပ်ာက္ေနခဲ့ပါၿပီ …. ။ ။
***
ေမဓာ၀ီ
7.1.07
4:44 pm
ဖတ္ရတာ စိတ္မသက္သာလုိက္တာဗ်ာ.. အားေလွ်ာ့ေနၿပီလား.. တြန္႔ဆုတ္ေနၿပီလား.. ပန္းတိုင္ဆိုတာကေရာ တကယ္ပဲ ေပ်ာက္ေနၿပီလား
ReplyDeleteအဲဒါသင္ခန္းစာပါပဲ..
ReplyDeleteဘ၀ခရီးလမ္းၾကမ္းၾကီးကုိေလွ်ာက္လွမ္းဖုိ႔အတြက္ ကူညီအားေပး မဲ႔သူ
လက္တြဲေဖၚ ဆုိတာ လုိအပ္တယ္ ဆုိတာ ထင္ရွားပါတယ္။
သိေတာ႔ သိတယ္ဗ်ာ..
သိလုိ႔လည္းရွာတယ္.
ရွာေတာ႔လည္းေတြ႔တယ္။
ေတြ႔ေတာ႔လည္း ယံုတယ္ေလ။
ယံုၾကည္မွဳနွင္႔အတူ ေမွ်ာ္လင္႔ခ်က္ေတြ
ရင္မွာ ပုိက္ျပီး ကုိယ္ဘ၀ အမွန္ကုိ ဖြင္႔ဟ ေျပာၾကားလုိက္ေတာ႔
လူစင္စစ္က ေန ပင္လယ္ထဲက ငါးမုတ္တစ္ေကာင္ ျဖစ္သြားရျပန္ပါေတာ႔တယ္....
a ma yay
ReplyDeleteThat's exactly how I'm feeling at this moment.
It's a pleasure to read ur blog.
Please keep on writing and creating.
ARR Payy tal naw a ma.
BTW, I'd love to be friend with you.
May I have your email address?
အိမ္မက္ကတဆင့္ ဒီ blog ကိုေရာက္၊ စာအခ်ဳိ႕ဖတ္ၾကည့္ၿပီး သိပ္ကိုေလးစား မိပါတယ္။ ဒီကဗ်ာေလးက တဆင့္ ကုန္ခမ္းသြားတဲ့ အားအင္ေတြ ျပန္လည္ရရွိပါေစ။ From time to time, I write poem to get my strength back too.
ReplyDeletem
hope it's not too late to find this website..
ReplyDeleteplease keep it up.
cheers! :)
ကဗ်ာေလးကို ႀကိဳက္တယ္..
ReplyDeleteတစ္ခါတစ္ေလ..အဲလို ခံစားေနရတယ္..
ေပ်ာ္ရႊင္ခ်မ္းေျမ႕ပါေစ..
i love this poem
ReplyDelete:)