ဘယ္သူ႔လက္ထဲမွာလဲ ….

‘ဂ်ဘားတြဲ၀ယ္ပါ’
‘ဟမ္’
မေန႔က ညေနခင္း လဖက္ရည္ဆိုင္မွာ သူငယ္ခ်င္းနဲ႔အတူထိုင္ေနတုန္း ကေလးေလးတေယာက္ အနားေရာက္လာၿပီး မပီကလာ ပီကလာနဲ႔ ေျပာလာပါတယ္။
ရုတ္တရက္ သူေျပာတာ နားမလည္လိုက္ဘူး။ သူက ႏွပ္တခ်က္ရွဴးခနဲ ရႈံ႕သြင္းလိုက္ရင္း ထပ္ေျပာတယ္။
‘ဂ်ဘားတြဲ၀ယ္ပါ’
အဲဒီေတာ့မွ သူ႔ေခါင္းေပၚရြက္လာတဲ့ ေတာင္းကေလးထဲ သတိထားၾကည့္မိေတာ့ စပါးတြဲေလးေတြကို ေတြ႕ရတယ္။ စပါးတြဲလိုက္ေရာင္းေနတဲ့ ကေလးေလး တေယာက္ပါ။
ကေလးေလးက အေတာ္ငယ္ပါေသးတယ္။ တကယ့္ကို ေသးေသးပိစိေလး။ သူ႔ မ်က္ႏွာက ေၾကာင္ေခ်းရုပ္ေပါက္ေနျပီး ႏွပ္ေခ်းကတရႈံ႕ရႈံ႕ … ၾကယ္သီးတလံုးမွ မပါတဲ့ အက်ၤ ီရင္ဘတ္က ဟျပဲ ။ ေဘာင္းဘီက တဖက္တို တဖက္ရွည္၊ ဖိနပ္မပါ ေျခဗလာသက္သက္။
ဒါနဲ႔ က်မက ၾကံဳတုန္း သူ႔ကို အင္တာဗ်ဴးလိုက္ပါတယ္။
‘သားက ဘယ္ကေနျပီး လာေရာင္းတာလဲ’
‘တမ္းနားေဂ်း’
သူေျပာတာ နားမလည္လို႔ သံုးေလးခါ ထပ္ေမးရပါတယ္။ ေနာက္မွ ၾကည့္ျမင္တိုင္ကမ္းနားေစ်းက ဆိုတာ သေဘာေပါက္တယ္။
‘အေဖ အေမ မပါဘူးလား … သား တေယာက္ထဲလား’
‘ဟင့္အင္း …. မပါဘူး … တေယာက္ထဲ’
ေျပာသာေျပာတာ သူက တခ်က္တခ်က္ ဟုိဘက္နား လွမ္းၾကည့္ေနလို႔ တေယာက္ေယာက္ေတာ့ ပါမယ္လို႔ က်မထင္ပါတယ္။
‘ဘာနဲ႔လာလဲ …’
‘ကားနဲ႔’
တေယာက္ထဲ ကားဘယ္လိုစီးလဲ … ဘယ္နားမွာကားစီးရလဲ … စသျဖင့္ က်မေမးသမွ်ေတြ သူေျဖေပးပါတယ္။ သူေျဖသမွ်ေတာ့ က်မအကုန္နားမလည္ပါဘူး။
‘စပါးတတြဲ ဘယ္ေလာက္လဲ သား…’
‘နား…ဂ်ယ္’
သူေျပာတာ ငါးက်ပ္နဲ႔ ငါးဆယ္ မသဲကြဲပါဘူး။ ဒါနဲ႔ က်မက ငါးက်ပ္လား လို႔ ထပ္ေမးေတာ့ ဟင့္အင္း နားဂ်ယ္ လို႔ ေျပာတယ္။ က်မ ၅၀ တန္တရြက္ထုတ္ျပီး သူ႔ကိုေပးရင္း
‘သားက အသက္ဘယ္ေလာက္ရွိၿပီလဲ’
‘တံုးႏွစ္’
လက္ကေလး ၃ေခ်ာင္းေထာင္ျပီးေျပာေတာ့ က်မရင္ထဲ နင့္ခနဲျဖစ္သြားမိပါတယ္။
အသက္ သံုးႏွစ္သာရွိေသးတဲ့ ကေလးေလးတေယာက္ဟာ ခုလို ေစ်းေရာင္းေနရတာ …ျဖစ္မွ ျဖစ္ရေလ … လို႔ က်မ ေတာ္ေတာ္ စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိတယ္။ အသက္သံုးႏွစ္အရြယ္ ဆိုတာ မိခင္ရင္ခြင္ထဲမွာ ေပ်ာ္လို႔ေကာင္း ေဆာ့လို႔ ေကာင္းတဲ့ အပူအပင္ကင္းမဲ့တဲ့ အရြယ္ေလးပါ။
က်မ သူ႔ကိုၾကည့္ျပီး ငိုင္ေတြေနတုန္းမွာပဲ ကေလးေလးက တျခား၀ိုင္းေတြဘက္ ဆက္ထြက္သြားျပီး သူ႔စပါးတြဲေလးေတြ လိုက္ေရာင္းေနပါတယ္။
သူသြားေရာင္းတဲ့ ၀ိုင္းေတြမွာ သူ႔ပံုစံကိုၾကည့္ျပီး ႏွာေခါင္းရႈံ႕ၾက ေမာင္းထုတ္ၾကနဲ႔ပါ။ လဖက္ရည္ဆိုင္မွာ လာေသာက္ေနတဲ့ ဘယ္လိုလူကမ်ား သူ႔ရဲ႕ စပါးတြဲေတြ ၀ယ္သြားၾကမွာလဲ။ က်မလဲ သူ႔ကို ၅၀ေပးလိုက္ေပမဲ့ စပါးတြဲေတာ့ မယူလိုက္ပါဘူး။

ဒီလိုနဲ႔ ဟို၀ိုင္း ဒီ၀ိုင္း မ်က္ႏွာငယ္ေလးနဲ႔ ‘ဂ်ဘားတြဲ၀ယ္ပါ’ လို႔ လိုက္ေရာင္းေနတဲ့ သူ႔ကို လဖက္ရည္ဆိုင္အျပင္က စာကေလးသည္ မိန္းမၾကီး လွမ္းေခၚလိုက္လို႔ က်မ နည္းနည္း၀မ္းသာသြားမိတယ္။ စာကေလးနဲ႔ စပါးတြဲက အံကိုက္ပဲဆိုေတာ့ .. ဒီမိန္းမၾကီး စပါးတြဲ၀ယ္ရင္ ကေလးေလးလဲ ေစ်းေရာင္းရျပီေပါ့။
သူတို႔ေနရာက က်မတို႔စားပြဲနဲ႔ ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာမို႔ က်မလဲ အကဲခတ္ၾကည့္ေနမိပါတယ္။ စာကေလးသည္ မိန္းမၾကီးနဲ႔ ကေလးေလး အျပန္အလွန္ ေစ်းစကားေျပာၾကျပီး မိန္းမႀကီးက ေတာင္းထဲက စပါးတြဲေတြ တခုျပီးတခု ေရတြက္ရင္း ယူပါတယ္။
၁၅ တြဲကို ၅၀၀ နဲ႔ ဆစ္တာလား တြဲ ၂၀ ကို ၅၀၀ နဲ႔ ဆစ္တာလား က်မ ေသခ်ာမၾကားရပါဘူး။ ေသခ်ာတာကေတာ့ ဒီမိန္းမၾကီး ေစ်းဆစ္ေနတာပါ။
‘ဘယ္လိုမိန္းမၾကီးလဲမသိဘူး၊ ေစတနာရွိရင္ ပိုက္ဆံအလကားေပးလိုက္ပါလား၊ ေစတနာရွိသေယာင္ေယာင္နဲ႔ ၀ယ္မလုိလိုုလုပ္ျပီးေတာ့ ကေလးကို မတရားေစ်းဆစ္ေနတယ္… အသက္ကျဖင့္ ….’
က်မသူငယ္ခ်င္းက ေဒါကန္ျပီး ပ်စ္ပ်စ္ႏွစ္ႏွစ္ ေျပာေနပါတယ္။ က်မတို႔ၾကည့္ေနတုန္းပဲ မိန္းမၾကီးက ကေလးရဲ႕ ေတာင္းေလးထဲ စပါးတြဲေတြ ျပန္ျပီးထည့္ေပးလိုက္တယ္။ မယူေတာ့ဘူးဆိုတဲ့သေဘာေပ့ါ။ ေဘးကၾကည့္တဲ့ က်မတို႔ကသာ ေဒါမနႆေတြပြားေနမိတာ … ကေလးေလးကေတာ့ ေအးေအး ေဆးေဆးပါပဲ။ သူ႔ေတာင္းကေလးရြက္ျပီး ဟို၀ိုင္း ဒီ၀ိုင္း ေလွ်ာက္သြားေနျပန္ေရာ။
က်မတို႔ အကဲခတ္ေနတာကို သတိထားမိတဲ့ စာကေလးသည္ မိန္းမၾကီးက က်မတို႔ဆီထလာျပီး …
‘အဲဒီလိုပဲ ကေလးေတြကို ေစ်းေရာင္းခိုင္းေနတာေလ … သူတေယာက္ထဲ မဟုတ္ဖူး .. သူ႔အမပါေသးတယ္’
‘ေၾသာ္ … ဟုတ္လား …’
‘ကေလးသာဆိုတယ္ … လူလည္ေလး …ေစ်းဆစ္တာကို သူ႔အေဖရိုက္လိမ့္မယ္တဲ့ … လုံး၀မေလွ်ာ့ဘူး’

ဒီမိန္းမၾကီးကို အျမင္နဲနဲကတ္ေနတာမို႔ သူ႔ကို အလိုက္အထုိက္ တခြန္းေလာက္ပဲျပန္ေျပာျပီး ကေလးေလးကို ပဲ လိုက္ၾကည့္ေနလိုက္ပါတယ္။ ကေလးေလးက သူ႔ကို ဘယ္၀ိုင္းကမွ လက္မခံေတာ့ ေတာင္းကေလးကို ယိုင္ထိုးထိုး ရြက္ရင္း က်မတို႔နား ေယာင္ေပေပနဲ႔ ျပန္ေရာက္လာျပန္တယ္။
ဒီတခါေတာ့ က်မသူငယ္ခ်င္းက လွမ္းေခၚျပီး ေမးပါတယ္။
‘မင္း ဒီစပါးတြဲေတြကုန္မွ အိမ္ျပန္ရမွာလား’
‘ဟုတ္’
‘မင္းအိမ္မွာ အေဖ အေမမရွိဘူးလား
‘ခ်ိဒယ္’
‘သူတို႔က ဘာလုပ္လဲ’
‘အေမက မုန္႔ၾကာဂ်ိ သာဂူေရာင္းတယ္’
‘အေဖကေရာ’
‘အေဖက ေနမေကာင္းဘူး’
‘မင္း ဘယ္သူနဲ႔လာလဲ … အမ ပါတယ္ဆို’
ဆိုေတာ့ သူ၀န္ခံပါတယ္။ အမဆိုတာကလည္း အသက္ ၆ နွစ္ပဲရွိေသးတာပါ။ ေမာင္ႏွမ ႏွစ္ေယာက္ တူတူ စပါးတြဲေရာင္းျပီး ၀မ္းစာရွာေနၾကရတာေပါ့။ သူ႔နာမည္ကိုေမးေတာ့ “မင္းသိန္းထိုက္” တဲ့။
က်မသူငယ္ခ်င္းက စားပြဲထိုးကိုေခၚျပီး ဘဲသားမုန္႔တပြဲမွာလိုက္တယ္။ ျပီးေတာ့ သူစားဖို႔ ကြၽတ္ကြၽတ္အိတ္ေလးနဲ႔ ထည့္ေပးလိုက္တယ္။
‘မင္းထမင္းမစားရေသးဘူးမို႔လား ..ေရာ့ အဲဒါစား … မင္းအမကိုလဲ ေကြၽး …ျပီးရင္ အိမ္ျပန္ေတာ့’
က်မလဲ သူ႔ကို ေနာက္ထပ္ ပိုက္ဆံထပ္ေပးလိုက္ပါတယ္။ ကေလးေလးက ေပေစာင္းေပေစာင္းနဲ႔ က်မတို႔၀ိုင္းက ထြက္သြားတယ္။ ခဏေနေတာ့ သူ႔အမ လိုက္လာျပီး ႏွစ္ေယာက္သား တ၀ိုင္း ျပီး တ၀ိုင္း ေစ်းလိုက္ေရာင္းေနၾကပါတယ္။

ဒီလဖက္ရည္ဆိုင္က က်မ တခါေရးဖူးသလိုပဲ အလွဴခံေရာ သူေတာင္းစားေရာ ေတာ္ေတာ္မ်ားပါတယ္။ သူတို႔က လဖက္ရည္ဆိုင္မွာ အလုပ္ဆင္းသလို ေန႔စဥ္ လာၾကတယ္။ မနက္ဆို ေရာက္လာပါျပီ၊ ေယာဂီညိဳေရာင္ေတြ ဆင္ျမန္းကာ ေတာင္းရမ္းၾကျပီး ေန႔ခင္းဆို အရိပ္ေကာင္းတဲ့တေနရာ ဒါမွမဟုတ္လဲ ဆိုင္က ခံုတခုခုမွာထုိင္ျပီး ပိုက္ဆံေတြေရတြက္၊ ညေနဆို အိမ္ျပန္။ သူတို႔အတြက္ေတာ့ ဟန္က်ေနတာပါပဲ။
သူတို႔လို သန္စြမ္းက်န္းမာတဲ့ လူႀကီးေတြ ေတာင္းရမ္းစားေသာက္ေနတာထက္စာရင္ ဒီကေလးေလးေတြ ခုလို ေစ်းေရာင္းတာက ေတာ္ပါေသးတယ္လို႔ စိတ္ထဲ ေျဖေတြး ေတြးမိတယ္။
ဘယ္လိုပဲ ေျဖေတြးလည္း အသက္ သံုးႏွစ္အရြယ္ ကေလးငယ္ရဲ႕ ၾကမ္းတမ္းတဲ့ ဘ၀ကိုျဖင့္ က်မေတာ္ေတာ္ စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိပါတယ္။
ဒီကေလးေတြရဲ႕ အနာဂတ္က ဘာလဲ …. ။
***
က်မတို႔တုိင္းျပည္ရဲ႕ အနာဂတ္ဟာ … ကေလးေတြရဲ႕ လက္ထဲမွာလို႔ ဆိုၾကတယ္။
ဘယ္လို ကေလးေတြရဲ႕ လက္ထဲမွာလဲ …
ေတာထဲေတာင္ထဲ အိုးမဲ့ အိမ္မဲ့ ေျပးလႊားေနၾကရတဲ့ ကေလးေတြလား …
ျမိဳ႕ျပမွာေနျပီး ခုလို ေစ်းေရာင္းသူေရာင္း .. ေတာင္းစားသူစား ..ျဖစ္ေနၾကတဲ့ ကေလးေတြလား …
ဒါမွ မဟုတ္ …
မွန္အလံုပိတ္ထားတဲ့ အေကာင္းစားကားႀကီးေပၚက ေျမမနင္းသားေလးေတြလား …
သူတို႔ေလးေတြရဲ႕ ကံၾကမၼာ …
တိုင္းျပည္ရဲ႕ ကံၾကမၼာကို … ၾကိဳတင္သိခ်င္စမ္းပါဘိေတာ့တယ္။
***
17.12.06
10:58 pm