Friday, October 19, 2012

မႈိတက္သြားေသာ ပန္းသီးခ်ဥ္မ်ားအေၾကာင္း


(၁)
အခ်စ္ေပ်ာက္ရွာပံုေတာ္

တေန႔သ၌ ေမဓာ၀ီတေယာက္ ဦးရီးေတာ္၏ စီးေတာ္ယာဥ္သိုေလွာင္ရာ ႐ံုထဲတြင္ တစံုတရာကို အားႀကိဳးမာန္တက္ ရွာေဖြေနသတတ္။ နံရံကပ္စင္ျမင့္မွအစ၊ ဘီ႐ိုပုေလးမ်ား အလယ္၊ တိုလီမုတ္စ ထည့္သည့္ ပလပ္စတစ္ဇကာေလးမ်ား အဆံုး တကံုးကံုး ရွာေဖြရင္း ႏႈတ္မွ အခ်စ္ အခ်စ္ … အခ်စ္ဘယ္ေရာက္သြားပါလိမ့္ဟု ျမည္တြန္ေတာက္တီးကာ ေမာ့တန္ေမာ့ ငံု႔တန္ငံု႔ ေျခဖ်ားေထာက္လိုက္ ခါးကိုင္းလိုက္ႏွင့္ ေခ်ာင္ႀကိဳေခ်ာင္ၾကား မက်န္ ျပဴးျပဲရွာေဖြေသာ္လည္း အခ်ည္းႏွီးပင္။ ဘိလပ္၏ ေအးခ်မ္းေသာ ေဆာင္းဦးရာသီတြင္ပင္ နဖူးကေခၽြး နသယ္စပ္ ေရာက္မတတ္ အိုက္စပ္ ပင္ပန္းႀကီးစြာ အခ်စ္ကို ရွာေဖြရင္း ေနာက္ဆံုးေတာ့ လက္ေလွ်ာ့လိုက္ရေခ်ၿပီ။
ေၾသာ္ … အခ်စ္ … အခ်စ္ … မည္သို႔ပင္ ရွာရွာ … သင့္အား ရွာေဖြ၍ မေတြ႔ေလေတာ့ၿပီတကား။
သင္ … ဘယ္မွာလဲ … အခ်စ္ … ။
***
(၂)
ေရမ်ားရာ မိုးရြာ

ဤ အခ်စ္ေပ်ာက္ရွာပံုေတာ္သည္ ဦးရီးေတာ္၏ ေဂဟာ ေရလႊမ္းမိုးျခင္းမွ အစျပဳေလသည္။ က်မ ျမန္မာျပည္မွာရွိေနစဥ္ တခုေသာ ၾကာသပေတးေန႔၏ ညေနခင္း၌ ဘိလပ္၏ အေနာက္အလယ္ပိုင္း ေဒသတြင္ မိုးသည္းထန္စြာ ရြာသြန္းေလသည္။ ထိုေရာအခါ ဦးရီးေတာ္ ေဂဟာတည္ရွိရာ ရြာငယ္ကေလးရွိ လမ္းမႀကီးေပၚမွ ေရမ်ားသည္ စနစ္တက် ေဖာက္လုပ္ထားေသာ ေရေျမာင္းတြင္းသို႔ အလ်င္မီေအာင္ မစီးဆင္းႏိုင္ေတာ့ဘဲ ေျမအနိမ့္ပိုင္းရွိရာ ဦးရီးေတာ္ ေဂဟာသို႔ ၀င္လာမစဲ တသဲသဲ ရွိေလေတာ့သည္။ ထိုေန႔က ၾကာသပေတးေန႔တို႔ ထံုးစံအတိုင္း ဦးရီးေတာ္က တေနကုန္ အလုပ္ဆင္းရသျဖင့္ အိမ္၌ မရွိ။ အိမ္မွာ အိမ္ရွင္မရွိေသာ္လည္း ကိုေရႊဧည့္သည္ မိုးေရမ်ားသည္ အိမ္ရွင္ျပန္လာသည္ကိုပင္ မေစာင့္ႏိုင္အားဘဲ ဂိုေဒါင္ထဲမွ မီးဖိုေခ်ာင္၊ မီးဖိုမွတဆင့္ ဧည့္ခန္း၊ ထိုမွ အိမ္သာ ဖိနပ္ခၽြတ္ စသျဖင့္ တဆင့္ၿပီးဆင့္ ခ်ဥ္းနင္း ၀င္ေရာက္ရင္း အိမ္ေအာက္ထပ္ တထပ္လံုး ျဖန္႔က်က္ ျပန္႔ႏွံ႔၍ ေနေလေတာ့၏။ ဦးရီးေတာ္ အလုပ္ၿပီး၍ အိမ္ျပန္ေရာက္ေသာ္ အိမ္ေအာက္ထပ္ တထပ္လံုးရွိ ေကာ္ေဇာမ်ားမွာ က်ဴးေက်ာ္သူ မိုးေရမ်ားေၾကာင့္ နင္းရက္စရာပင္ မရွိေတာ့ေခ်။ သို႔ျဖင့္ …. … … ။

အာမခံဌာနက ဦးရီးေတာ္အား ဟိုတယ္မွာ သြားေနဟု ဆိုေသာ္လည္း မေန၊ အိမ္ခန္းငွားေပးမည္ဆိုလည္း လက္မခံ၊ မိုးေရလြတ္ရာ အိမ္ေပၚထပ္႐ွိ အိပ္ခန္းတြင္း၌ပင္ ေနထိုင္ရင္း ေအာက္ထပ္မွ ပစၥည္းမ်ားကို ေရလြတ္ရာေရႊ႕၊ ပ်က္စီးသည္မ်ားကို လႊင့္ပစ္ၿပီး ေနလာလိုက္ရာ ပစၥည္းေတြ ဟိုေရာက္ ဒီေရာက္ ေျဗာင္းဆန္ ကုန္ေလေတာ့သည္။ ထိုအခါ ကားဂိုေဒါင္ဟု သတ္မွတ္ခ်က္အတိုင္း ေခၚဆိုရေသာ္လည္း ကားမွလြဲ၍ အကုန္ထည့္ထားသည့္ ေနရာရွိ ပစၥည္းမ်ားသည္လည္း က်မ ျပန္လာေသာအခါ ဘယ္ဆီေရာက္၍ ဘယ္ဆီေပါက္ကုန္မွန္း မသိေတာ့ပါေခ်။ က်မ ျမန္မာျပည္ မသြားခင္ ထားထားသည့္ ေျခရာလက္ရာ ဖိနပ္ရာမ်ားသည္ မိုးေရတိုက္စားျခင္းေၾကာင့္ ပ်က္ယြင္းကုန္ပါပေကာ။ ဂိုေဒါင္ထဲရွိ သံေခ်ာင္းတြင္ ခ်ိတ္ထားေသာ က်မအခ်စ္သည္လည္း လႊင့္ပစ္ပစၥည္းထဲ ပါသြားေလသလား၊ မျမင္ႏိုင္သည့္ ေခ်ာင္ႀကိဳေခ်ာင္ၾကားထဲပဲ ညပ္ေနေလမလား … ။ စဥ္းစားရခက္ပါဘိေတာ့ … ။

ေၾသာ္ အခ်စ္ကို ဂိုေဒါင္ထဲ ခ်ိတ္သည္ဟူ၍ တမ်ဳိးမထင္ၾကပါႏွင့္။ အမွန္တကယ္ကား တေပါင္ဖိုး ၃ လံုးျဖင့္ ၀ယ္လာေသာ မုန္လာဥျဖဴေတြကို ျခစ္၍ သုတ္မည္ၾကံကာ ျခစ္သည့္ စိန္ခလုတ္ လိုက္ရွာေနျခင္းပင္။ (ဒီတခါလဲ ယပင့္ (-်) နဲ႔ ရရစ္ (ျ- ) ေျပာင္းဖတ္ေပးၾကပါအံုးဗ်ဳိ႕။)
***
(၃)
အစားထိုးလိုက္ရေသာ အခ်စ္မ်ား

အျခစ္ (ခုေတာ့ စာလံုးေပါင္း မွန္သြားၿပီ) ရွာမေတြ႔သည့္ ေနာက္ဆံုး လက္ေလွ်ာ့လိုက္ရေသာ္လည္း ကိစၥမရွိ၊ က်မက အျခစ္ကို အစားထိုးတတ္ပါသည္။ ငကန္းေသ ငေစြေပၚလိမ့္မယ္ ဟူေသာ စကားပံုအရ … အျခစ္မရွိသည့္ေနာက္ မုန္လာဥမ်ားကို မျခစ္ဘဲ ဓားေလးႏွင့္ ေစြေစြကေလးလွီးကာ ဦးရီးေတာ္ကို သုပ္ေကၽြးလိုက္သည္။ ထိုအခါ ဦးရီးေတာ္က တခါတုန္းက ပန္းသီးမ်ားကို ျခစ္ၿပီးသုပ္ေကၽြးဖူးတာ အမွတ္ရသည္ထင့္ … စားရင္းေသာက္ရင္း ပန္းသီးအေၾကာင္း စကားစ ေလေတာ့သည္။ (ခုမွ ပန္းသီးဇာတ္လမ္းက စမွာ)
***
(၄)
ေမ့ေလ်ာ့ခံ ပန္းသီးမ်ား

“သမီး ပန္းသီးအခ်ဥ္တည္ထားတာေတြ ဂိုေဒါင္ထဲမွာ ရွိေသးတယ္ေနာ္ … မႈိေလးေတြေတာင္ တက္ေနၿပီ”

ဦးရီးေတာ္က ထိုသို႔ပင္၊ မႈိတက္တာေတာင္ ႏူးညံ့ညင္သာစြာ မိႈေလးေတြ တက္ေနၿပီဟု ခ်စ္စဖြယ္ သံုးႏႈန္းေပသည္။ ဦးရီးေတာ္ေျပာမွ က်မလည္း ထိုပန္းသီးခ်ဥ္ ပုလင္းၾကီးကို သတိရမိ၏။ စာဖတ္သူမ်ား မွတ္မိၾကေလမလားေတာ့ မသိ။ တခ်ိန္က ျခစ္၍မကုန္ေသာ ပန္းသီးမ်ားကို ပုလင္းႀကီးတလံုးႏွင့္ ဆားရည္စိမ္ၿပီး အခ်ဥ္တည္ထားသည္မွာ တႏွစ္ပင္ ေက်ာ္လုၿပီ။ က်မလည္း ထိုပန္းသီးမ်ား ရခါစ၌သာ ျခစ္၍ သုတ္ျခင္း၊ ခ်က္ျခင္းမ်ား စြမ္းစြမ္းတမံ ျပဳလုပ္ေသာ္လည္း ၾကာလာေသာအခါ ဆားရည္စိမ္ ပန္းသီးပုလင္းႀကီးအား ဂိုေဒါင္ထဲ သိမ္းထားရင္း ေမ့ေလ်ာ့၍ သြားေလသည္။ ဦးရီးေတာ္၏ ဂိုေဒါင္၌ ကုန္ပစၥည္းအ၀င္က မ်ား၍ အထြက္ကား နည္းလွ၏။ စားသံုးသူဟူ၍ က်မႏွင့္ ဦးရီးေတာ္သာ ရွိသည္မို႔ ပထမ ၀ယ္ထားသည့္ ပစၥည္းမ်ား မကုန္ခင္ ေနာက္ထပ္ ေရာက္ေရာက္လာျပန္ရာ အလ်င္မီေအာင္ မနည္းစားေနရသည္။ demand နည္းၿပီး supply မ်ားေနသည္ဟု ဆိုရေလမလား။

က်မက စာရင္းအင္း ပညာသည္ပီပီ ကုန္ပစၥည္း စီမံခန္႔ခြဲမႈ (inventory management) အရာ၌ အလြန္ကၽြမ္းက်င္ လိမၼာသည္မို႔ စာထဲမွာ သင္ရသည့္အတိုင္း FIFO (First In First Out) စနစ္လဲ မသံုး LIFO (Last in First Out) စနစ္လဲ မသံုးဘဲ LTY-STK (လက္သင့္ရာ စားေတာ္ေခၚ) သည့္စနစ္သာ ကိုယ့္ဘာသာ တီထြင္ က်င့္သံုးေနရကား အႏွီ ပန္းသီးပုလင္းႀကီးသည္ လက္မသင့္သည့္ စာရင္းထဲ တစတစ ေရာက္သြားရွာေလရာ စားေတာ္ေခၚသည့္ အဆင့္သို႔ ေရာက္မလာေတာ့ေပ။ က်မ ျမန္မာျပည္၌ ေျခာက္လၾကာေနထိုင္ၿပီး ဘိလပ္သို႔ ျပန္ေရာက္ေလေသာ္ ေမ့ေလ်ာခံ ပန္းသီးခ်ဥ္ပုလင္းသည္ မႈိမ်ား ခ-လို႔ေနေလၿပီတည့္။

“ဟင္ … ဟုတ္လား … မႈိတက္ကုန္ၿပီလား”

မအံ့ၾသေသာ္လည္း အံ့ၾသေလဟန္ က်မက ေမးရသည္။

“ေအး … မႈိေတြနဲ႔ လႊင့္ပစ္လိုက္ေတာ့”

ဂိုေဒါင္ထဲရွိ တခ်ဳိ႕ပစၥည္းမ်ား က်မ မေရာက္ခင္ လႊင့္ပစ္သည့္ စာရင္းထဲ ပါသြားေသာ္လည္း ပန္းသီးခ်ဥ္ ပုလင္းႀကီးကိုေတာ့ျဖင့္ မည္သူမွ် လႊင့္မပစ္ၾကဘဲ ဦးရီးေတာ္က က်မကိုသာ ပစ္မိန္႔ေပးလိုက္ေပ၏။ က်မလည္း ဂိုေဒါင္ထဲ ၀င္ခလုတ္ ထြက္ခလုတ္ သြားေနၿပီး ပန္းသီးပုလင္းႀကီးကို မ်က္စိျဖင့္ ခဏခဏ ျမင္ေနရေပမယ့္ ေတာ္ေတာ္နဲ႔ လႊင့္မပစ္ျဖစ္။
***
(၅)
မႈိတက္သြားေသာ ပန္းသီးခ်ဥ္မ်ား

အခ်ဥ္ဆိုသည္မွာ ႏွစ္ေပါက္ေအာင္ တည္ရသည္ဟု က်မက တိတ္တခိုး ဆင္ေျခေပးမိေသးသည္။ ၂၀၀၈ ခုႏွစ္က ႀကီးေတာ္ႀကီး ျမန္မာျပည္မွ ဘိလပ္သို႔ အလည္လာခိုက္ သံပုရာသီးမ်ား အခ်ဥ္တည္ေပးထားရာ ၁ ႏွစ္ခြဲ ၂ ႏွစ္ေလာက္ ၾကာမွ ဖြင့္စားေသာ္ အိစက္ ေပ်ာ့ေျပာင္း၍ အနံ႔အရသာႏွင့္ အလြန္တရာ ျပည့္၀ေလသည္။ သို႔ေသာ္လည္း မုန္လာခ်ဥ္ ပဲတီခ်ဥ္မ်ားကေတာ့ ႏွစ္ေပါက္ေအာင္ ထား၍မရ။ ေနပူလွ်င္ တပတ္ဆို ခ်ဥ္ၿပီ။ ပိုထားလွ်င္ အခ်ဥ္လည္သြားၿပီး စား၍ မေကာင္းေတာ့။ ပဲတီခ်ဥ္ဆိုလည္း ၾကာၾကာထားက ရိသြားတတ္၏။ ပန္းသီးခ်ဥ္ကေတာ့ တခါမွ မတည္စဖူး ဦးဆံုးအေတြ႔အၾကံဳမို႔ ဘယ္ေလာက္ ထားရမွန္း မသိသည့္အျပင္ ေမ့ေလ်ာ့သြားသည္က တေၾကာင္း၊ ခရီးထြက္သည္က တေၾကာင္းတို႔ေၾကာင့္ ယခုကဲ့သို႔ မႈိမ်ားလာေရာက္ စုေ၀းရျခင္း ျဖစ္ေပ၏။


ဤသို႔ျဖင့္ မုိးအံု႔ေသာ ေန႔တေန႔မွာ ပန္းသီးခ်ဥ္ ပုလင္းႀကီးကို အိမ္ျပင္ထုတ္၍ ဖြင့္သည္။ ပုလင္းကို ပလပ္စတစ္ျဖင့္ ဖံုးကာ ပိတ္ထားသျဖင့္ အေပၚယံတြင္ တက္ေနေသာ မႈိမ်ားကို ႐ုတ္တရက္ မျမင္ရ။ ထိုသို႔ပင္ ေလာကႀကီးသည္ တခါတရံ အျမင္အာ႐ံုကို လွည့္စားတတ္ေပေသးသည္။ ပုလင္းဖံုးကို ဖြင့္၍ ပလပ္စတစ္ ခြါလိုက္ေသာ္ … …



ဘိလပ္ေဆာင္း၏ ဆြတ္ဆြတ္ျဖဴေသာ ႏွင္းပြင့္မ်ားသဖြယ္ ပန္းသီးမ်ားထက္၌ မႈိပြင့္ျဖဴမ်ား လႊမ္းျခံဳထားသည္ကို ျမင္ေတြ႔ရေလေတာ့သည္။ အခ်ိန္ကာလ၏ တိုက္စားမႈေၾကာင့္ေလလား ေနရာဌာန၏ မိုက္မွားမႈေၾကာင့္ေလလား ပန္းသီးမ်ား မႈိတက္၍သြားေလၿပီ။ (ဘာမွလဲ မဆိုင္ဘူး။)

က်မကေရာ ဘာမ်ားတတ္ႏိုင္အံုးမည္နည္း။
လႊင့္ပစ္႐ံုမွတပါး အျခားမရွိၿပီေလ … ။
***
နိဂံုး

မႈိတက္သြားေသာ ပန္းသီးမ်ားကို ဆက္လက္သိမ္းဆည္းထားရန္ က်မ မမိုက္မဲ။
အခ်ိန္မီ မစားလိုက္ရ ေလျခင္းဟုလည္း ေနာင္တမရမိ။
လႊင့္မပစ္ရက္ ဟူ၍လည္း ႏွေျမာတသျခင္း ျဖစ္မေန။


သူ႔သေဘာသူေဆာင္ သူ႔သေဘာင္သူေဆာသည့္ ေလာကႀကီးတြင္ ပန္းသီးခ်ဥ္ တပုလင္းသည္ အေရးႀကီးသည့္ က႑မွာ ရွိေနမည္ မဟုတ္ဟု ယံုၾကည္သည့္ အတိုင္း ပန္းသီးမ်ားကို ပုလင္းထဲမွ ထုတ္လိုက္သည္။ အမႈိက္ပံုးထဲ မထည့္ခင္ ပုလင္းကို ဖံုးခဲ့သည့္ ပလပ္စတစ္ အိတ္ျဖင့္ ထိုပန္းသီးမ်ားကို ထုပ္လိုက္သည္။ လက္က်န္ သံေယာဇဥ္ တပဲနိဖိုးေလာက္ျဖင့္ ပန္းသီးေလး တလံုးကို လက္သည္းႏွင့္ ဆိတ္ၾကည့္ေတာ့ မာေနတုန္း၊ ေပ်ာ့ရိမေန။ သို႔ေပသိ မႈိတက္ေနေသာ ထိုအရာမ်ားကို မစားေကာင္းသည့္ အသီးဟု သေဘာထားကာ အိတ္ထဲ အျမန္ထည့္၍ အမႈိက္ပံုးထဲ ပစ္လိုက္ေလေတာ့သည္။ (ပန္းသီးေပးသူကိုေတာ့ အားနာပါ၏)
***
အားလံုးၿပီးဆံုးသြားေတာ့ … ပန္းသီးခ်ဥ္ပုလင္းႀကီးကို ဆပ္ျပာရည္ျဖင့္ ေဆးေၾကာ၍ ေနလွန္းလိုက္သည့္အခါ ပုလင္းႀကီးသည္ ခန္႔ညားထည္၀ါစြာျဖင့္ ေနာက္တခါ အခ်ဥ္တည္ရန္ အသင့္ ျဖစ္၍ ေနေခ်ၿပီတကား။
***
ပန္းသီးမ်ား မႈိမတက္ခင္ အျမန္စားသံုးႏိုင္ၾကပါေစ …

ေမဓာ၀ီ
၁၉၊ ေအာက္တိုဘာ၊ ၂၀၁၂
၀၀း၀၁ နာရီ

Read More...

Tuesday, October 16, 2012

ေျပာပါရေစ …

***
က်မနဲ႔ ျမန္မာျပည္ခရီး (အပိုင္း - ၁) ေရးၿပီး အပိုင္း ၂ ကို မဆက္ခင္ ေျပာခ်င္တာေလးေတြရွိလို႔ ဒီစာကို ခ်က္ခ်င္း ေရးခဲ့ေပမယ့္ မအားတာနဲ႔ အဆံုးမသတ္ႏိုင္ခဲ့ဘူး။ အခုမွ ျပန္ဖတ္ ျပန္ျပင္ ျပန္ျဖည့္ၿပီး တင္လိုက္ပါတယ္။

ေျပာခ်င္တာက ပထမပို႔စ္ရဲ႕ ကြန္မန္႔ေလးေတြနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ပါပဲ။ အဲဒီပို႔စ္မွာ Anonymous တေယာက္က ခုလို လာေရးခဲ့ပါတယ္။
***
Anonymous said...
ဘာေတြဘယ္္လုိ ဘယ္ေလာက္ဆုိးဆုိး ကုိယ္႔ႏုိင္ငံကဆို သစ္႐ြက္၊ သစ္ျမစ္ေလးေတြကအစ ႏွစ္သက္ျမတ္ႏုိးပါတယ္။

ျမန္မာျပည္က ဆီေတြက မသန္႔တာေတြ၊ ေဆးဆိုးထားတဲ့ အစားအစာေတြ၊ ပိုးသတ္ေဆးျဖန္းထားတဲ့ အသီးအႏွံေတြ၊ တာရွည္ခံေအာင္ စီမံထားတာေတြ၊ အတိုင္းအဆမရွိ သံုးစြဲတဲ့ ဓာတုပစၥည္းေတြ စတဲ႔ စားေသာက္ကုန္ေတြ စားျပီးရွင္သန္ေနရတဲ႔ အဖြား အသက္ ၈၆ႏွစ္ ရွည္ျပီး က်န္းမာေနတုန္းပါပဲ။
10/01/2012 2:58 PM
***
ဟုတ္ကဲ့ … အဖြား အသက္ရွည္ က်န္းမာတာ ၀မ္းသာပါတယ္။ တခုရွိတာက လူတေယာက္ က်န္းမာ အသက္ရွည္ဖို႔ရာ ကံ၊ စိတ္၊ ဥတု၊ အာဟာရ ဆိုတဲ့ အေၾကာင္းတရား ေလးပါးေၾကာင့္လို႔ မွတ္သားခဲ့ဖူးပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ လူေတြအတြက္ အာဟာရျဖစ္ေစတဲ့ အစားအေသာက္ဟာ အေရးႀကီးတဲ့ က႑က ပါ၀င္တာေပါ့။ ဒါေပမဲ့လဲ အာဟာရတခုထဲလား ဆိုေတာ့ ဟုတ္မွ မဟုတ္ဘဲ။ တျခား အေၾကာင္းသံုးပါးကိုလည္း ေမ့ထားလို႔မွ မရတာေလ။ ဒါေၾကာင့္ healthy food ေတြခ်ည္း ဘယ္လိုစားေနေန ကိုယ့္ကံပါလာသေလာက္ပဲ ေနရမွာပဲ၊ ကံကုန္ရင္ ေသမွာပဲ။ ေတြ႔ကရာ ရွစ္ေသာင္း စားေနလဲ ကိုယ့္ကံ အက်ဳိးေပးက ေကာင္းေနရင္ အသက္ရွည္မွာပဲ။ ဒါေၾကာင့္ အသက္ရွည္ျခင္း တိုျခင္း က်န္းမာေရး ေကာင္းျခင္း ဆိုးျခင္းဟာ အစားအေသာက္နဲ႔ သက္ဆိုင္ေပမဲ့လဲ အစားအေသာက္ တခုထဲေပၚမွာေတာ့ မူတည္ မေနပါဘူး။

ၾကံဳလို႔ေျပာရရင္ က်မအဘိုး (ဘုန္းႀကီး) ဟာ အသက္ ၈၄ ႏွစ္မွာ ပ်ံလြန္ေတာ္မူခဲ့တယ္။ သူ အသက္ ၁၃ ႏွစ္သားကတည္းက ေဆးလိပ္ကို စြဲစြဲျမဲျမဲ ေသာက္ခဲ့တာ ပ်ံေတာ္မူတဲ့ အထိပဲ။ ေဆးေပါ့လိပ္၊ စီးကရက္၊ ေဆးတံ၊ ေဆးျပင္းလိပ္ … အကုန္ေသာက္ခဲ့ဖူးပါသတဲ့။ ၾကိဳၾကားၾကိဳၾကား ကြမ္းလဲ စားေသးတယ္။ အဘိုးေသာက္ၿပီး ခ်ထားတဲ့ ေဆးလိပ္တိုေလးေတြ ယူယူဖြာရင္း အသက္ႀကီးမွ ေဆးလိပ္ ေသာက္တတ္သြားတဲ့ က်မအဘြားကေတာ့ အသက္ ၅၀ ေက်ာ္မွာပဲ ကင္ဆာ ေရာဂါနဲ႔ ဆံုးပါးသြားခဲ့တယ္။ (အဘြားဆံုးၿပီးမွ အဘိုးက ဘုန္းႀကီး၀တ္ လိုက္တာပါ။) ဆိုေတာ့ … ေဆးလိပ္ေသာက္ရင္ ေရာဂါျဖစ္မယ္၊ အသက္ငယ္ငယ္နဲ႔ ေသမယ္လို႔ ဒီ့ျပင္လူေတြက ေျပာေပမဲ့ အဘိုးက ငါ ၁၃ ႏွစ္သားကတည္းက ေသာက္လာတာကြ … ဘာမွမျဖစ္ဘူးလို႔ ျပန္ေျပာတတ္တယ္။

ဒါေၾကာင့္ လူတေယာက္နဲ႔ တေယာက္က ေနထိုင္တဲ့ ေဒသခ်င္း၊ စားေသာက္တဲ့ အစားခ်င္း တူရင္ေတာင္ (တနည္း - ဥတုနဲ႔ အာဟာရခ်င္း တူရင္ေတာင္) ကံခ်င္း မတူညီတာေၾကာင့္ အက်ဳိးေပးခ်င္းလဲ ကြာျခားႏိုင္ပါတယ္။ သူမေသတိုင္း ငါမေသေတာ့ဘူးလား။ ေဆးလိပ္ကို တလိပ္နဲ႔ တလိပ္ မီးကူးၿပီး အေငြ႕ေထာင္းေထာင္း ထေအာင္ ေသာက္လာတဲ့ အဘိုးက ေတာ္ေတာ္နဲ႔ မေသတာနဲ႔ ၁၃ ႏွစ္သားမွာ ေဆးလိပ္ေသာက္သူသည္ ၈၄ ႏွစ္ထိ ေနရ၏ လို႔ အဆိုတင္သြင္းလို႔ မရႏိုင္ပါဘူး။ အမ်ားအတြက္ မွန္ကန္တဲ့ အဆိုကေတာ့ “ေဆးလိပ္ေသာက္ျခင္းသည္ က်န္းမာေရးကို ထိခိုက္ေစႏိုင္သည္” မဟုတ္လား။ ေျပာခ်င္တာကေတာ့ … အခ်က္အလက္တခုကို အက်ဳိးအေၾကာင္းသင့္ ေျပာမယ္ဆိုရင္ တဦးတေယာက္ကို မၾကည့္ဘဲ ေယဘုယ်သေဘာနဲ႔ အမ်ားအတြက္ကို ၾကည့္ၿပီးမွ ေျပာဖို႔ လိုအပ္တယ္ ဆိုတာပါ။
***
ျမန္မာျပည္သူ ျပည္သားေတြအေနနဲ႔ ျမန္မာျပည္ကို မခ်စ္တဲ့သူ ရွိမယ္မထင္ပါဘူး။ က်မသည္လဲ ဒီထဲမွာ တေယာက္အပါအ၀င္ ဆိုပါေတာ့ … ။ ျမန္မာျပည္ကို ခ်စ္လြန္းလို႔ ျမန္မာျပည္က အရြက္၊ အျမစ္ မဆိုထားနဲ႔ အေစ့အဆံေရာ၊ ပင္စည္ အကိုင္းေရာ ေျမႀကီးထဲက ေက်ာက္တံုး ေက်ာက္ခဲေလးေတြပါ က်မက ဘိလပ္အထိကို ယူလာပါတယ္။ ဟုတ္တယ္ … က်မ ယူလာတာေတြက … ျမန္မာျပည္ျဖစ္ ပရီးမီးယား လက္ေဖ်ာ္ေကာ္ဖီမႈန္႔ထုတ္ .. အဲဒါက အေစ့ေပါ့ … ေကာ္ဖီေစ့ကို ႀကိတ္တာကိုး။ အရြက္ထဲမွာဆိုရင္ ဆူးပုတ္ရြက္ေျခာက္, ေခြးေတာက္ရြက္ေျခာက္။ အျမစ္က … ဂ်ဴးျမစ္ … ဟုတ္တယ္ ပဲပုပ္နဲ႔ ေၾကာ္ထားတာ စားလို႔အလြန္ေကာင္း။ ပင္စည္ကေတာ့ ငွက္ေပ်ာအူ အေျခာက္ေတြ .. မုန္႔ဟင္းခါးထဲ ထည့္ခ်က္ရေအာင္လို႔ပါ။ အကိုင္းကေတာ့ သနပ္ခါးတံုးေလ … ေဆာင္းတြင္း မလိမ္းႏိုင္ေပမဲ့ ေႏြဆိုလိမ္းရေသးတာ။ ေက်ာက္တံုးေက်ာက္ခဲကလား … စိန္ေၾကာင္ နီလာ လက္၀တ္ရတနာေတြ ဘာေတြေပါ့ … ဟဲဟဲ။ အဲဒီေလာက္ထိ ကိုယ့္ျပည္ကို ခ်စ္တတ္လြန္းတဲ့ က်မပါ … ။


က်မယူလာတဲ့ အေျခာက္မ်ား :)
 
အမႈန္႔ ... အေစ့ ..  အျမစ္ ... အားလံုးကိုခ်စ္၏။
သို႔ေပသိ … ရွိရွိသမွ် အေစ့အဆံ သီး ပြင့္ ရြက္ ျမစ္ အားလံုးကိုေတာ့ က်မ မခ်စ္ႏိုင္ေပါင္ရွင္။ ဆိုၾကပါစို႔ … အုတ္တံတိုင္းနဲ႔ အုတ္နံရံေတြမွာ ေရညႇိတက္ေနရင္ ၾကည့္လို႔အင္မတန္ ဆိုးတာမို႔ အဲဒီေရညႇိပင္ေတြကို က်မ မုန္းတယ္။ ေနာက္ၿပီး “ေစတီဘုရား၊ တည္ထားေကာင္းလ်က္၊ ေညာင္ပင္ဖ်က္” ဆိုတဲ့စကား ရွိတယ္မဟုတ္လား … ဘုရားေစတီေတြမွာ တြယ္ကပ္ေပါက္ေနၿပီး တစစ ၀ါးၿမိဳသြားမယ့္ ေညာင္ပင္အျမစ္ေတြ … က်မ မႀကိဳက္ပါဘူး။ အဲဒီလို အပင္ေတြ အျမစ္ေတြကို က်မလက္နဲ႔ ကိုယ္တိုင္ ဆြဲမႏႈတ္ႏိုင္သည့္တိုင္ ႏႈတ္ႏိုင္သူေတြ သတိမူေစဖို႔ တတ္ႏိုင္သေလာက္ ညႊန္ျပေပးခ်င္စိတ္ေတာ့ အရွိသားလား … ။ ကိုယ္တတ္ႏိုင္သေလာက္ေပါ့။

က်မ ေျပာခ်င္တာ အဲဒီသေဘာပါ။ ခ်စ္တာေတာ့ ခ်စ္တာပဲ … ခ်စ္တယ္ဆိုၿပီး မ်က္စိမွိတ္ မခ်စ္ပါရေစနဲ႔။ ခုလို ကိုယ္ျမင္တာေလးေတြ အျပဳသေဘာနဲ႔ ေျပာတာမို႔ ဒါကို ခ်စ္လို႔ေျပာတယ္ မွတ္ပါ လို႔သာ ဆိုပါရေစ … ။
***
ေနာက္တေယာက္ကလဲ ခုလို ေရးထားျပန္ပါေသးတယ္။ သူကလဲ Myanmar Lover ပါတဲ့။

Anonymous said...
It depends. When I went back to visit Myanmar last three years ago, my intention was to enjoy street food in the city. As we all know that there are varieties of street food that we cannot buy or make it at home or elsewhere. If you are afraid of eating food in Myanmar, I will suggest you to not go. When we travel the city or country we have lived for our most of the life, our expectation should not be so high because Myanmar is not the first world country. In fact, it is one of the poorest nations in the world. So always keep in mind that "what you see is what you get." So if you think you can deal wth it, then you go. If you are not able to handle it, please just don't go. How simple is that!
Myanmar Lover
10/01/2012 8:57 PM
***
“ရွင္းရွင္းေလးပါ … ။ ျမန္မာျပည္က အစားအေသာက္ေတြ စားရမွာေၾကာက္ရင္ မသြားနဲ႔ေပါ့ …” တဲ့။ အဲဒါဟာ က်မတို႔အတြက္ အေကာင္းဆံုး အေျဖလား … ။ က်မတို႔ေတြ အမ်ားႀကီး ေမွ်ာ္လင့္လို႔ မရဘူးတဲ့လား … ။

က်မ မိတ္ေဆြအေပါင္းအသင္းနဲ႔ စကားၾကံဳလို႔ ေျပာျဖစ္တိုင္း အျမဲ တမ္းတမ္းတတ ေျပာမိတဲ့ စကားေလးေတြ ရွိတယ္ … ။ ျမန္မာျပည္က အရင္တုန္းကဆို ႏိုင္ငံတကာထက္ ေခတ္ေရွ႕ေျပးခဲ့တယ္၊ ခုမွ ေခတ္ေနာက္က်သြားတာ ... လို႔ပါ။ ဘာေၾကာင့္လဲ ဆိုေတာ့ ဥပမာ … စိုက္ပ်ဳိးေရးကို ၾကည့္မယ္ဆိုရင္ အရင္တုန္းက သီးႏွံေတြ စိုက္ပ်ဳိးတဲ့အခါမွာ ဖြံ႔ျဖိဳးတိုးတက္တဲ့ ႏိုင္ငံေတြက ဓာတ္ေျမၾသဇာေတြ သံုးေနၾကေပမဲ့ ျမန္မာျပည္ကေတာ့ ႏြားေခ်းလို သဘာ၀ ေျမၾသဇာမ်ဳိးနဲ႔သာ စိုက္ပ်ဳိးခဲ့တာမို႔ ေအာ္ဂဲန္းနစ္ သီးႏွံေတြ က်မတို႔ စားခဲ့ရတယ္။ ေမြးျမဴေရးဆိုလဲ သူမ်ားႏိုင္ငံေတြ ေလွာင္အိမ္ထဲ ပိတ္ေမြးထားတဲ့ ေမြးျမဴေရးၾကက္ေတြ ေဖာေဖာသီသီ စားေနစဥ္မွာ ျမန္မာျပည္မွာ ဗမာၾကက္မ်ဳိး/ ၾကက္ဥမ်ဳိးပဲ စားခဲ့ရတာ။ အခု တျခားႏိုင္ငံေတြက free-range ၾကက္/ၾကက္ဥဆိုၿပီး တြင္တြင္က်ယ္က်ယ္ ျဖစ္လာတဲ့အခ်ိန္က်ေတာ့ က်မတို႔ဆီမွာ ေမြးျမဴေရးၾကက္ (စီပီၾကက္ စီပီၾကက္ဥ) ဆိုတာေတြ ေပါမ်ားလာပါေတာ့တယ္။ အဲ … ေမြးျမဴေရးဆိုလို႔ အမ်ဳိးသမီးေတြ ကေလးေမြးရင္လဲ အရင္က ႐ိုး႐ိုးပဲ ညႇစ္ေမြးၾကတာပါ၊ သူမ်ားႏိုင္ငံေတြ ခြဲေမြးေနတုန္းက ျမန္မာအမ်ဳိးသမီးေတြ ေခတ္မီစြာ သဘာ၀အတိုင္း ေမြးၾကတယ္။ ေနာက္ပိုင္းမွ ျမန္မာျပည္မွာ ခြဲေမြးတာေတြ ေခတ္စားလာတာ မဟုတ္လား။

ႏိုင္ငံတကာမွာက မေကာင္းမွန္းသိရင္ ဆက္မလုပ္ဘူး၊ ေနာက္ျပန္လွည့္ၾကတယ္။ ျမန္မာျပည္ကေတာ့ သူမ်ားေတြ ေနာက္ျပန္လွည့္ခ်ိန္မွာ သူက ေရွ႕တိုးလို႔ေကာင္းတုန္း … အဲဒါကိုမွ ေခတ္မီတယ္ ထင္တုန္း။ ဒီႏိုင္ငံေတြမွာ ေနာက္ပိုင္း ကေလးေမြးရင္ ႐ိုး႐ိုးသဘာ၀ အေလွ်ာက္ပဲ ေမြးဖို႔ ဆရာ၀န္ေတြက ပညာေပးတယ္၊ ဆြဲေဆာင္တယ္။ လိုအပ္မွသာ ခြဲေမြးၾကတာ … တဲ့။ က်န္းမာေရးကို ဂ႐ုျပဳသူေတြက ဓာတုေဆး၀ါးေတြ မသံုးတဲ့ ေအာ္ဂဲန္းနစ္ သီးႏွံေတြကိုသာ စားသံုးၾကတယ္။ ဓာတ္ေျမၾသဇာသံုးရင္လဲ စားသံုးသူအတြက္ အႏၲရာယ္ျဖစ္ႏိုင္တဲ့ အတိုင္းအတာထိ မသံုးစြဲၾကဘူး။ လမ္းေဘးဆိုင္ေတြကလဲ ဆိုင္ရာက သတ္မွတ္ခ်က္ေတြနဲ႔အညီ သန္႔သန္႔ရွင္းရွင္းေရာင္းၾကတယ္။

ဘာမ်ားခက္လို႔လဲ … အဲဒီေလာက္ေတာ့ က်မတို႔ ေမွ်ာ္လင့္ခြင့္ ရွိမယ္လို႔ ထင္တာပါပဲ။ ျမန္မာျပည္ကို ခ်စ္တယ္ဆိုတာ အရြက္ေတြ အျမစ္ေတြ ထိုင္ခ်စ္ေန႐ံုနဲ႔ မျဖစ္ပါဘူး။ မ်က္စိမွိတ္ၿပီး ခ်စ္ေနလို႔က … ႏွစ္ရာ ေရာက္ပါတယ္။ “ဒီမွာကေတာ့ ဒီလိုပဲေအ့ … ညည္း မႀကိဳက္ရင္ မလာနဲ႔ ေအ … ဒါပဲ” ဆိုတာကလဲ မွန္ကန္တဲ့ အေျဖမျဖစ္ႏိုင္ပါဘူး။ လုပ္ရမယ့္ နည္းလမ္းေတြ၊ လုပ္ႏိုင္တဲ့ နည္းလမ္းေတြ ရွိေနတာပါပဲ။ လုပ္ခ်င္ဖို႔နဲ႔ လိုက္လုပ္ဖို႔ပဲ လိုေနတာ မဟုတ္လား။
***
စာလဲ ရွည္သြားပါၿပီ။ ဒီစာနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီးလဲ လြတ္လပ္စြာ အျမင္ကြဲျပားႏိုင္ပါတယ္။ က်မစာဖတ္ၿပီး မွတ္ခ်က္ေပးသူ အမည္ပါပါ မပါပါ က်မ ေလးစားပါတယ္။ အမည္မပါေပမဲ့ ကိုယ့္အျမင္ ကိုယ့္အေတြးကို ခ်ေရးသြားတာပဲေလ။ တခုေတာ့ ေတာင္းပန္ပါရေစ … က်မ စာအေရးအသားနဲ႔ တင္ျပပံု ညံ့ဖ်င္းရင္ေတာ့ ခြင့္လႊတ္ၾကပါရွင္။
***
အားလံုးကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။

ေမဓာ၀ီ
၁၆၊ ေအာက္တိုဘာ၊ ၂၀၁၂
၁၂း၃၁ နာရီ

Read More...

Saturday, October 13, 2012

မိုးမခပင္အနား ျမႇဳပ္လို႔ထားခဲ့ပါ ...

.... .... ....
"weeping like a willow" ... တဲ့ ... ။

ၿပီးခဲ့တဲ့ လကေပါ့။

တရက္ ... ဦးရီးေတာ္ရယ္၊ က်မရယ္၊ ခဏလာလည္တဲ့ ေမာင္၀မ္းကြဲရယ္ အတူ ကားေလးနဲ႔ ေလွ်ာက္သြားၾကရင္း လမ္းတေလွ်ာက္ ေတြ႔ရတဲ့ သစ္ပင္ ပန္းပင္ေတြအေၾကာင္း ေျပာလာၾကတယ္။ ေဆာင္းဦးရာသီမို႔ သစ္ရြက္ေတြက အေရာင္ေျပာင္းစျပဳၿပီ။ ပန္းေတြကေတာ့ ေ၀ေနတုန္း၊ အရြက္တခ်ဳိ႕က ေႂကြ ... တခ်ဳိ႕ကေ၀ ... ေဆာင္းမ၀င္ေသးေတာ့ ပတ္၀န္းက်င္က လွေနတုန္းပဲ။ ဒီလိုနဲ႔ လမ္းမွာ  ျဖတ္သြားရင္း ေလလာတိုင္း ယိမ္းႏြဲ႔ေနတဲ့ မိုးမခပင္ေတြကို ျမင္ေတာ့ ဦးရီးေတာ္က "weeping like a willow" ... တဲ့ ... အဲဒီလိုေျပာတယ္။ သူေျပာလိုက္တာကို က်မစိတ္ထဲက လိုက္ရြတ္ရင္း အဲဒီစကားေလး သေဘာက် ေနမိတယ္။ အဲဒီေန႔က မိုးမခပင္ေတြေတြ႔တိုင္း weeping like a willow ဆိုတဲ့စကား ဦးရီးေတာ္ဆီက မၾကာခဏ ၾကားလို႔ေပါ့ ... ။ က်မကေတာ့ မိုးမခပင္ေတြျမင္ရင္ က်မသိပ္ႀကိဳက္တဲ့ သီခ်င္းတပုဒ္ "ေအးေအးၿငိမ့္ စိမ့္ေရစီးတဲ့ ျမကန္ ... အစခ်ီတဲ့ ... မိုးမခပင္ေတြ ... ဒို႔သက္ေသတည္ ... ဆိုတဲ့ မြန္းေအာင္သီခ်င္း တပိုင္းတစကို စိတ္ထဲက အျမဲသတိရမိတာ။

ရက္ေတြသာ ၾကာသြားတယ္ က်မစိတ္ထဲမွာ weeping willow က မထြက္ေသးဘူး။ အဲဒါ သာမာန္ usage သက္သက္ပဲလား၊ သီခ်င္းစာသားလား ေခါင္းစဥ္လား ... မေမးရဲလို႔ ဦးရီးေတာ္ကို မေမးျဖစ္ေပမဲ့ ဒီေန႔ေတာ့ အားတုန္းေလး ဂူးရီးေတာ္ (ဂူးဂဲလ္)နဲ႔ ဟူးရီးေတာ္ (ရာဟူး) တို႔ကို ေမးၾကည့္လိုက္တယ္။ သူတို႔က အေျဖေတြ အမ်ားႀကီးေပးပါရဲ႕။ ဒါေပမဲ့ ကိုယ္ႀကိဳက္တာေလး ေရြးၿပီးၾကည့္ေတာ့ သီခ်င္းေလးေတြ ေတြ႔ရတယ္။ ေခါင္းစဥ္ေလးက စိတ္၀င္စားစရာ ... Bury me under the weeping willow တဲ့။ ယိမ္းႏြဲ႔ေနတဲ့ မိုးမခပင္ေအာက္မွာ ငါ့ကိုျမႇဳပ္ထားပါ ... ဆိုပါလား။ ဒါနဲ႔ လင့္ခ္ေလးကို ႏွိပ္လိုက္ေတာ့ ... ... ... ။



သီခ်င္းေလးနားေထာင္ၿပီး ေၾကကြဲသြားတယ္။ မူရင္းက The Carter Family ဆိုတဲ့ အေမရိကန္ ေက်းလက္သီခ်င္းေလးပါ။ မူရင္းကို က်မသိပ္ခံစားလို႔မရဘူး။ ေယာက်ာ္းအဆိုေတာ္ေတြ ဆိုထားတာလဲ သိပ္သေဘာမက်ဘူး။ အခုလင့္ခ္က အဆိုေတာ္ Rosanne Cash ရဲ႕ အသံနဲ႔ ဆိုဟန္ကို သေဘာက်လို႔ သီခ်င္းစာသားေလး ကူးလိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ မေတာက္တေခါက္နဲ႔ ဘာသာျပန္ၾကည့္ျပန္တယ္။ ဒီတခါေတာ့ ကဗ်ာ မဟုတ္ဘူး။ သူ႔သံစဥ္အတုိင္း ဆိုလို႔ရမယ့္ ျမန္မာ သီခ်င္းစာသားေလးေပါ့။ တိုက္႐ိုက္ျပန္ထားတာ မဟုတ္လို႔ အဓိပၸါယ္ေတြ ကြဲလြဲႏိုင္ပါတယ္။ (အဂၤလိပ္စာလဲ ညံ့လို႔ပါ။) တခ်ဳိ႕ေနရာေတြမွာ အသံကို ငဲ့ၿပီး (ျဖစ္သလို) ျပန္လိုက္ရတာေတြလဲ ရွိေသးတယ္။ မည္သို႔ပင္ ျဖစ္ေစေပါ့ေလ .... က်မအတြက္ ဆိုညည္းစရာ သီခ်င္းေလးတပုဒ္ ရသြားတဲ့အတြက္ အမွတ္တရ ဘေလာ့မွာ တင္လိုက္ပါတယ္။ ဖတ္႐ႈ ခံစား နားဆင္ၾကည့္မယ္ဆိုရင္ .... .... .... ။
***
"မိုးမခပင္အနား ငါ့ကိုျမႇဳပ္ထားခဲ့ပါ ..."

My heart is sad and I am in sorrow
For the only one I love
When shall I see him?
Oh no, never, till we meet in heaven above
ကိုယ့္ႏွလံုးသားထဲ ပူေဆြးေသာက
ဒဏ္ရာ အခ်စ္ဆံုး ေၾကာင့္ပါ
ဘယ္ေတာ့က်မွ ဆံုေတြ႔ခြင့္ရ
ႏိုင္မွာ ကိုယ္ .. သိခ်င္တာ … ။

Oh bury me beneath the willow
Under the weeping willow tree
So he may know where I am sleeping
And perhaps he'll weep for me
အို ႏြဲ႔ယိမ္းလႈပ္ရွား မိုးမခပင္အနား
ကိုယ္ေသရင္ ျမွဳပ္လို႔ထားခဲ့ပါ
သူသိသြားမလား ကိုယ္ရွိတဲ့ေနရာ
ဒါဆို သူငုိလိမ့္မွာလား ... ။ 

They told me that he did not love me
I could not believe it was true
Until an angel soflty whispered
'He has proven untrue to you'
သူမ်ား ေျပာစကား မယံုမိခဲ့ပါ
ကိုယ့္အနား သူ႔အခ်စ္မ်ားမရွိတာ
နတ္သမီးေျပာမွ ကိုယ္သိခဲ့ရ
သူဟာ သစၥာမဲ့ေလတာ … ။

Oh bury me beneath the willow
Under the weeping willow tree
So he may know where I am sleeping
And perhaps he'll weep for me
အို ႏြဲ႔ယိမ္းလႈပ္ရွား မိုးမခပင္အနား
ကိုယ္ေသရင္ ျမွဳပ္လို႔ထားခဲ့ပါ
သူ သိသြားမလား ကိုယ္ရွိတဲ့ေနရာ
ဒါ ဆို သူငုိလိမ့္မွာလား ... ။

Well, tomorrow was our wedding day
But Lord oh Lord, where is he?
He's gone to seek him another bride
And he cares no more for me
လာမယ့္မနက္ဟာ တို႔ႏွစ္ဦးအတြက္သာ
မဂၤလာ အခါေတာ္ရက္ျမတ္ပါ
ခုမ်ား ကိုယ့္အနား သူမရွိေတာ့ပါ
အခ်စ္သစ္ သူေလ ေတြ႔ေနတာ … ။

So bury me beneath the willow
Under the weeping willow tree
So he may know where I am sleeping
And perhaps he'll weep for me
အို ႏြဲ႔ယိမ္းလႈပ္ရွား မိုးမခပင္အနား
ကိုယ္ေသရင္ ျမွဳပ္လို႔ထားခဲ့ပါ
သူသိသြားမလား ကိုယ္ရွိတဲ့ေနရာ
ဒါဆို သူငုိလိမ့္မွာလား
ဒါဆို သူငိုလိမ့္မွာလား …။ ... ။
***
ဒါဆို ... သူ ငိုလိမ့္မွာလား ... တဲ့ ... သူေတာ့ ငိုမငို မသိပါဘူး ... က်မေတာ့ နားေထာင္ရင္း ငိုခ်င္လာမိတယ္ ... တကယ္။ ေၾသာ္ ... အလြမ္းဓာတ္ခံ ရွိသူမို႔လား မသိပါဘူးေလ ... ။
***
ေမဓာ၀ီ
၁၂၊ ၁၀၊ ၁၂
၂၃း၅၉ နာရီ

Read More...

Wednesday, October 10, 2012

ဘ၀ - အမွား

*
ဘ၀က - ခါး ... တယ္။
အခ်ဳိမရွာလို႔ သကာမေတြ႔ခဲ့တာ 
ဘာကို အျပစ္တင္ရမွာလဲ ... ။
*
ဘ၀က - မွား ... တယ္။
ေသြဖယ္တဲ့လမ္း အျမဲလွမ္းခဲ့တဲ့ ငါ -
ဘာကို နာက်င္ရအံုးမွာလဲ ... ။
*
ဘ၀က - ရွား ... တယ္။
ေခါင္းပါးလာတဲ့ ေမတၱာတရားေတြၾကား
အခါခါ ေနသားက်ေနမွပဲ ... ။ ... ။
***
ေမဓာ၀ီ
၁၀၊ ၁၀၊ ၁၂
၁၅း၁၀ နာရီ
(မအားလို႔ စာအမ်ားႀကီး မေရးႏိုင္ခင္ စပ္ၾကား ဒီကေန႔ ရထားေပၚမွာ ေရးခဲ့တဲ့ စာတုိကေလး တင္လိုက္ပါတယ္။)

Read More...

Monday, October 01, 2012

က်မနဲ႔ ျမန္မာျပည္ခရီး (အပိုင္း - ၁)

က်မ ဒီကိုျပန္ေရာက္ခါစ တရက္ ေက်ာင္းကအျပန္လမ္းမွာ ဖုန္း၀င္လာပါတယ္။ က်မ ေမာင္ေလးရဲ႕ ငယ္သူငယ္ခ်င္း ဆီကပါ။ သူက လန္ဒန္မွာေနတယ္၊ ဒီကိုေရာက္ေနတာ ၁၀ ႏွစ္ေလာက္ ရွိပါၿပီ။ သူက က်မျပန္ေရာက္ေနတာသိလို႔ က်မအမႀကီးရဲ႕ က်န္းမာေရး အေျခအေနေမးရင္း ျမန္မာျပည္အေၾကာင္း စံုစမ္းတယ္။ ဘာေတြေျပာင္းလဲ ေနၿပီလဲ … တဲ့။ ျမန္မာျပည္ရဲ႕ ေျပာင္းလဲမႈနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး သတင္းေတြထဲမွာ ဖတ္ေနရ ၾကားေနရေပမဲ့ လတ္တေလာ ျပန္ေရာက္လာတဲ့ က်မဆီက သူသိခ်င္တယ္။

“က်ေနာ္လည္း ဒီဇင္ဘာေလာက္က်ရင္ မိသားစုနဲ႔ သြားဖို႔ စီစဥ္ေနတယ္ … အဲဒါေၾကာင့္ အေျခအေန ဘယ္လိုရွိသလဲ ဆိုတာ … အမဆီလွမ္းေမးတာပါ …”

သူ႔မွာ ဒီေရာက္မွ ေမြးတဲ့ သမီးတေယာက္ သားတေယာက္ရွိတယ္၊ ကေလးေတြနဲ႔ သြားမယ့္ ခရီးမို႔ သူက ပိုစိတ္ပူပံု ရပါတယ္။ ေဆာင္ရန္ ေရွာင္ရန္ေတြ ႀကိဳတင္ သိထားခ်င္ပါသတဲ့။ က်မလည္း သူ႔အေမးကို နားေထာင္ရင္း စိတ္ထဲက ေတြးေနမိတယ္။ ဘယ္က စ-ေျပာရမလဲေပါ့ … ။

ေတြးရင္းနဲ႔ ခ်က္ခ်င္းသတိရသြားတယ္၊ က်မေနခဲ့တဲ့ ၆-လ သက္တမ္းအတြင္း စိတ္ကသိကေအာက္ ခဏခဏျဖစ္ခဲ့ရတဲ့ ကိစၥ။ “အင္း … ကေလးေတြနဲ႔ သြားမွာဆိုရင္ ပထမဆံုး သတိထားရမွာက အစားအေသာက္ပဲ”
***
အစားအေသာက္နဲ႔ ျမန္မာျပည္

ဒီေနရာမွာ အစားအေသာက္ေတြရဲ႕ ေစ်းႏႈန္းကို အဓိကထားၿပီး က်မ မေျပာခ်င္ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ ၾကံဳလို႔ေျပာရရင္ေတာ့ ျမန္မာျပည္က စားေသာက္ကုန္ေတြရဲ႕ တန္ဖိုးဟာ … ကမၻာမွာ ကုန္ေစ်းႏႈန္း ျမင့္မားလွပါတယ္ ဆိုတဲ့ အဂၤလန္နဲ႔ အတူတူ နီးပါးေလာက္ ျဖစ္ေနတာ ေတြ႔ရတယ္။ တခ်ဳိ႕ဆို ပိုေတာင္မွ မ်ားေနပါေသးတယ္။ အဲဒါ ထားပါေတာ့ … ။ ပိုက္ဆံတတ္ႏိုင္ရင္ ကုန္ေစ်းႏႈန္းက အေၾကာင္းမဟုတ္ဘူးဘဲ ထား … ။ အေၾကာင္းဟုတ္တာက … ။

တရက္ … ေစ်းထဲမွာ မုန္ညင္းစိမ္း လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္ေလးေတြ ေတြ႔လို႔ ၀ယ္ခဲ့ၿပီး က်မအမႀကီးအတြက္ ေၾကးအိုးလုပ္ပါတယ္။ ၾကားဖူးနား၀ ရွိထားတဲ့ သတင္းစကားေတြအရ ဟင္းသီးဟင္းရြက္ေတြကို ပိုးသတ္ေဆးျဖန္းတယ္လို႔ သိထားတာေၾကာင့္ ၀ယ္လာတဲ့ မုန္ညင္းစိမ္းကို ေတာ္ရိေရာ္ရိ ေရမေဆးဘဲ ေသေသခ်ာခ်ာ ေရ ၅-ထပ္ ေလာက္ေဆး၊ ဆားနဲ႔စိမ္ထား ၿပီးမွ ေၾကးအုိးျပဳတ္ရည္ထဲ ထည့္လိုက္တယ္။ ဒါေပမဲ့ … စိတ္မေကာင္းပါဘူး၊ ေသခ်ာ ပန္းကန္ထဲထည့္ျပင္ၿပီး စားလိုက္တဲ့အခါ ေၾကးအိုး ဟင္းရည္ဟာ မုန္ညင္းစိမ္းမွာပါတဲ့ ပိုးသတ္ေဆးနံ႔ တေထာင္းေထာင္း ထေနတာကို ၀မ္းနည္းစြာ သိလိုက္ရတာပါပဲ။

ေနာက္တခု ကိုယ္ေတြ႔ၾကံဳရတာက ငွက္ေပ်ာသီး။

ေစ်းထဲက ငွက္ေပ်ာသီးဆိုင္
ျခံထဲက မာလကာသီး
















ဘိလပ္မွာ ဖီးၾကမ္းငွက္ေပ်ာ မရွိလို႔ ရန္ကုန္ေရာက္တုန္း ဖီးၾကမ္းငွက္ေပ်ာ ၀ယ္စား ျဖစ္တယ္။ ေစ်းထဲက ငွက္ေပ်ာသီးေတြ စိတ္မခ်တာနဲ႔ စီးတီးမတ္ (City Mart) ကေန အဖီးလိုက္ ၀ယ္တယ္။ ငွက္ေပ်ာသီးေတြက အလံုးထြားထြားနဲ႔ တဖီးလံုး စိမ္းေနတာပဲ။ ထံုးစံအတိုင္း ကိုယ္မစားခင္ ေရေဆး ဘုရားကပ္ထားၿပီး ေနာက္တေန႔ မနက္ခင္းလဲ ေရာက္ေရာ … … … မ်က္လွည့္ျပလိုက္ သလိုပါပဲ။ တဖီးလံုး ၀င္းမွည့္ေနတဲ့ ငွက္ေပ်ာဖီးႀကီးကို ဘုရားစင္ေပၚမွာ အံ့ၾသစြာ ေတြ႔လိုက္ရပါေတာ့တယ္။

က်မသိသေလာက္ကေတာ့ ငွက္ေပ်ာသီး အဖီးလိုက္ ၀ယ္တဲ့အခါ အခုလို တခါထဲ ႐ုတ္တရက္ႀကီး ၀င္းမွည့္သြားတာမ်ဳိး မျမင္ဖူးပါဘူး။ ျဖည္းျဖည္းခ်င္း မွည့္သြားတာ မဟုတ္လား။ ခုေတာ့ အားလံုးၿပိဳင္တူ တေျပးညီ အ၀ါေရာင္ ေျပာင္းသြားတာမို႔ ကိုယ္ၾကားဖူးတဲ့အတိုင္း ေဆးတို႔ထားတဲ့ အသီးျဖစ္ေနသလားလို႔ ေတြးမိၿပီး လံုး၀ မစား၀ံ့ေတာ့ဘူး။ အမႀကီးကိုလဲ အဲဒီေဆးငွက္ေပ်ာေတြ မစားဖို႔ ေျပာရတယ္။
 
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေစ်းနားက ေစ်းဆိုင္တန္း

ပလက္ေဖာင္းေပၚက ဟင္းရြက္သယ္




သိပ္မၾကာပါဘူး၊ ဟင္းသီးဟင္းရြက္ေတြမွာ ျဖန္းတဲ့ ပိုးသတ္ေဆးနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး သတင္းစာထဲမွာ ေဆာင္းပါးတပုဒ္ ဖတ္လိုက္ရတယ္။ အသီးအရြက္ေတြကို ေဆးတို႔ ေဆးျဖန္းေၾကာင္းေတြ စံုစံုလင္လင္ ေရးထားပါတယ္။ ယုတ္စြအဆံုး ပဲပင္ေပါက္ကိုေတာင္ ျဖဴၿပီး ေတာင့္ေနေအာင္ ေဆးျဖန္းပါသတဲ့၊ အဲဒီေဆး ဘယ္ေလာက္ ျပင္းသလဲဆိုရင္ လက္အိတ္နဲ႔ ကိုင္တာေတာင္ လက္အိတ္ ေပါက္တယ္လို႔ ေဆာင္းပါးရွင္က ေရးထားတယ္။ အဲဒါဖတ္ၿပီး က်မ အေတာ္လန္႔သြားပါတယ္။ ျမန္မာေငြ ငါးဆယ္ တရာက်ပ္ေလာက္နဲ႔ ၀ယ္လို႔ရႏိုင္တဲ့ ပဲပင္ေပါက္ေတာင္ ေဆးျဖန္းတယ္ဆိုေတာ့ … က်မတို႔ ဘာသြားစားၾကရမလဲ။ ဘာကို ယံုၾကည္ၿပီး ၀ယ္ၾကရမလဲ … ။
***
“ဟင္ … ဟုတ္လား အမရယ္ … အဲဒါဆို ဒုကၡပါပဲ … အသီးအရြက္ေတြ ဘယ္က၀ယ္ရမလဲ မသိဘူးေနာ္ … အမတို႔ ဘယ္က၀ယ္စားလဲ”
က်မစကားဆံုးေတာ့ သူက အဲဒီလို အထိတ္တလန္႔နဲ႔ ေျပာရွာတယ္။

“ေနာက္ပိုင္းေတာ့ စီးတီးမတ္ကပဲ ၀ယ္ျဖစ္ေတာ့တယ္၊ ေစ်းနည္းနည္း ပိုႀကီးေပမဲ့ ပိုစိတ္ခ်ရမယ္ ထင္လို႔ေလ၊ ပဲပင္ေပါက္ ပဲျပားက အစေပါ၊့ ဒါေပမဲ့ ဒါလဲ လံုး၀ႀကီးေတာ့ စိတ္ခ်ရတယ္လို႔ မေျပာႏိုင္ဘူးေလ”

ဒါေပမဲ့ စီးတီးမတ္မွာက လိုခ်င္တာ အကုန္မရျပန္ဘူး။ က်မႀကိဳက္တဲ့ ငါးရံ႕အူတို႔ ငါးသေလာက္ဥတို႔ က်ေတာ့ ရပ္ကြက္ေစ်းကေလးမွာသာ ရတာကိုး။ အဲဒီေစ်းက ေစ်းသယ္ေတြက ေဖာ္ေဖာ္ေရြေရြရွိတယ္။ အသားငါးေတြလဲ ကိုင္ခိုင္း တံုးခိုင္းရင္ လုပ္ေပးတယ္။ ေစ်း၀ယ္ရင္း ပိုက္ဆံမေလာက္ရင္လဲ ေနာက္မွေပးလို႔ ရေသးတယ္။ ပစၥည္းေတြမ်ားလို႔ မသယ္ႏိုင္ရင္ ကူသယ္ေပး ဆိုက္ကားေခၚေပးတယ္၊ စသျဖင့္ ဘိလပ္မွာ မရႏိုင္တဲ့ service မ်ဳိး ဒီေစ်းကေလးမွာေတာ့ ရႏိုင္ပါတယ္။ က်မတို႔ မေမြးခင္ကတည္းက ဒီေစ်းကေလးမွာ ၀ယ္ခဲ့ၾကတဲ့ အေမတို႔ အေဖတို႔ မ်က္ႏွာေၾကာင့္လားေတာ့ မသိပါဘူး။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ပါ ႏံုခ်ာခ်ာ ဒီေစ်းကေလးဟာ သူ႔ဟာနဲ႔သူေတာ့ ေကာင္းတဲ့အခ်က္ေတြ ရွိတာပါပဲ။

“က်ေနာ့္သမီးက အစားဂ်ီးမ်ားတယ္၊ ဘယ္လိုလုပ္ရပါ့”

“သူႀကိဳက္တတ္တာ စားတတ္တာေတြ ဒီကေန သယ္သြားေပါ့၊ အမလဲ ဒီလိုပဲ၊ အမႀကီးအတြက္ စားစရာေတြ သူနဲ႔တည့္တဲ့ ဓာတ္စာေတြ အမ်ားႀကီး သယ္သြားရတာ၊ ဟိုမွာ အကုန္ ၀ယ္လို႔ရတယ္ဆိုေပမဲ့ variety အမ်ဳိးမ်ဳိးေတာ့ မရွိဘူးေလ”

ဟုတ္တယ္၊ ျမန္မာျပည္မွာ ေစ်း၀ယ္ရတာ ေရြးခ်ယ္ခြင့္ နည္းသလိုပဲလို႔ တခါတခါ ခံစားရတယ္။ ဥပမာ ေပါင္မုန္႔ ဆိုပါေတာ့။ ျမန္မာျပည္မွာ တံဆိပ္အမ်ဳိးမ်ဳိးနဲ႔ ေပါင္မုန္႔ေတြေတာ့ ရွိပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဒီမွာလို အမ်ဳိးအစား အမ်ဳိးမ်ဳိး မရွိဘူး။ အင္း … တမ်ဳိးလွည့္စဥ္းစားမယ္ဆိုရင္လဲ ျမန္မာေတြဟာ ေပါင္မုန္႔အဓိက စားတဲ့လူမ်ဳိးမွ မဟုတ္ဘဲ၊ ဒါေၾကာင့္ ေပါင္မုန္႔ အမ်ဳိးအစား အမ်ဳိးမ်ဳိး မရွိတာ ဆန္းသလား ေနာ္။ ထမင္း အဓိက စားၾကတာမို႔ ဆန္ အမ်ဳိးမ်ဳိး ရွိရင္ ၿပီးတာပဲ။ ေရႊဘိုဆန္၊ ေပၚဆန္း၊ ေပၚကၽြဲ၊ မေနာ္ဟရီ၊ ဧည့္မထ၊ မီးဒံုး၊ ငကၽြဲ၊ ငစိန္၊ ဆန္ကြဲ … စသျဖင့္ အမ်ဳိးေတြမွ အမ်ားႀကီး … ။ စားပါေလ့ … ။ ဒါတြင္မက … ဆီးခ်ဳိသမားေတြအတြက္ ဆီးခ်ဳိဆန္နဲ႔ ဆန္လံုးညိဳလဲ ၀ယ္လို႔ရပါတယ္။
***
လက္ေလွ်ာ့လိုက္ရတဲ့ ပဲျပဳတ္နဲ႔ ထမင္းေၾကာ္
ဘိလပ္မွာေနစဥ္ မနက္စာ (breakfast) ကို ပဲျပဳတ္နဲ႔ ထမင္းေၾကာ္ ေတာင့္တလြန္းတဲ့ က်မဟာ ျမန္မာျပည္ ျပန္ေရာက္ရင္ ေန႔တိုင္း ပဲျပဳတ္ထမင္းေၾကာ္ခ်ည္း စားမယ္လို႔ စိတ္ထဲက ေတးထားခဲ့တယ္။ တကယ္တမ္းလဲ ေရာက္ခါစက စားျဖစ္ပါတယ္၊ မနက္ ၆ နာရီခြဲနဲ႔ ၇ နာရီၾကား လာတတ္တဲ့ ပဲျပဳတ္သယ္ အေဒၚႀကီးဆီက ပဲျပဳတ္ တဆယ္သား (၂၀၀ ဖိုး) ၀ယ္၊ ထမင္းၾကမ္းေလးနဲ႔ ေၾကာ္ၿပီးစားျဖစ္တယ္။ ဒါေပမဲ့ … ပဲျပဳတ္က က်မထင္သလို အရသာမ်ဳိး မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ ပဲျပဳတ္အလံုးေလးေတြက ေသးၿပီး ဆိုဒါနံ႔ေတြ ရေနတယ္၊ အရသာက ခ်ဳိတိုတို၊ စားလိုက္ရင္ ဆတ္ေတာက္ေတာက္နဲ႔ တမ်ဳိးႀကီးပဲ။ အသယ္ေျပာင္းၿပီး ၀ယ္စားၾကည့္လဲ ထူးမျခားနားပါပဲ။ ဘိလပ္မွာ စားခဲ့ရတဲ့ ပဲျပဳတ္ေလာက္ အရသာ မရွိဘူးဆိုရင္ စာဖတ္သူေတြ က်မကို ၀ိုင္းၿပီး အျပစ္တင္ၾကေလမလား မသိ၊ တကယ္ေျပာတာပါ … ။ က်မ အမႀကီးကလဲ မႀကိဳက္လို႔ မစားဘူး၊ ဒါနဲ႔ပဲ ပဲျပဳတ္ထမင္းေၾကာ္ ေန႔တိုင္းစားမယ့္ အစီအစဥ္ကို ၀မ္းနည္းစြာ ဖ်က္သိမ္းလိုက္ရပါေတာ့တယ္။


Premier black coffee နဲ႔ မုန္႔ဟင္းခါး ...
မုန္႔ဟင္းခါးက အေၾကာ္နဲ႔ တပြဲ ၅၀၀ (စိမ္းလန္းစိုေျပမွာ တပြဲ ၁၀၀၀ က်ပ္)
ထိုနည္းတူပါပဲ အီၾကာေကြး၊ မုန္႔ဟင္းခါး၊ နံျပား … ေမွ်ာ္လင့္ထားသလို စားမေကာင္းေတာ့ဘူး။ မတ္ပဲေၾကာ္ ဘယာေၾကာ္ … စတဲ့ အေၾကာ္ေတြကလဲ စားလို႔မေကာင္းဘဲ ေခ်ာင္းဆိုးတာသာ အဖတ္တင္တယ္။ ဆိုးမွာေပါ့ … ဆီေတြက သန္႔မွ မသန္႔ဘဲ။ ဗူးထဲမွာ တံဆိပ္အမ်ဳိးမ်ဳိးကပ္ၿပီး ေၾကာ္ျငာတဲ့ ဆီေတြလဲ ဆားအုန္းဆီနဲ႔ ေရာတာေတြ ခ်ည္းပဲ။ ပဲပိစပ္ဆီ ဆိုတာကေတာ့ မဆိုးဘူး၊ အနံ႔ေတာ့ သိပ္မႀကိဳက္ေပမဲ့ က်န္းမာေရးအတြက္ ေကာင္းတယ္ ေျပာတာပဲ။ အမႀကီးက အေၾကာ္ႀကိဳက္ေတာ့ ဘူးသီးေၾကာ္၊ ၾကက္သြန္ေၾကာ္၊ ဘယာေၾကာ္ အိမ္မွာ ေၾကာ္စားတယ္ … ပဲပိစပ္ ဆီနဲ႔။

အဲဒီလိုေတြ ၾကံဳရေတာ့ စိတ္ထဲ မေကာင္းဘူး။ လူေတြအတြက္ အဓိကအေရးႀကီးတဲ့ စား၀တ္ေနေရး, က်န္းမာေရးမွာ အစားအေသာက္က ေရွ႕တန္းကပါ။ ဒါေၾကာင့္ အစားအေသာက္ေတြဟာ သန္႔ရွင္း လတ္ဆတ္ၿပီး အႏၲရာယ္ကင္းဖုိ႔ လိုအပ္တယ္ မဟုတ္လား။ ျမန္မာျပည္မွာ လူေတြ ေရာဂါဘယ ထူေျပာေနၾကတာဟာ အစားအေသာက္ေၾကာင့္ အဓိကလို႔ က်မကေတာ့ ထင္တာပါပဲ။ မႈိပါတဲ့ င႐ုတ္သီး၊ ေဆးဆိုးထားတဲ့ အစားအစာေတြ၊ ပိုးသတ္ေဆးျဖန္းထားတဲ့ အသီးအႏွံ၊ တာရွည္ခံေအာင္ စီမံထားတာေတြ၊ အတိုင္းအဆမရွိ သံုးစြဲတဲ့ ဓာတုပစၥည္းေတြ၊ စားေသာက္ကုန္ေတြနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ သက္ဆိုင္ရာက စစ္ေဆးျခင္း ေပါ့ေလ်ာ့ၾကတာေတြ ... အဲဒါေတြအတြက္ စားသံုးသူ ျပည္သူေတြက ဒုကၡေရာက္ၾကရတယ္။
 
က်မေဖးဘရိတ္ "အင္ဥ"
အဲဒီလို အစားအေသာက္အတြက္ ေသာကမ်ားရေပမယ့္ ျမန္မာျပည္ေရာက္တုန္း က်မႀကိဳက္တဲ့ ငါးရံ႕အူ၊ ပုဇြန္ခ်ဥ္၊ ငါးခ်ဥ္၊ ကင္ပြန္းခ်ဥ္ရြက္၊ မန္က်ည္းရြက္၊ မန္က်ည္းသီးေထာင္းေၾကာ္၊ အင္ဥ စသျဖင့္ ေထြလီကာလီ စားခဲ့ရတာမို႔ ေက်နပ္ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ က်မေရာက္ေနခ်ိန္မွာ သရက္သီး၊ ပိႏၷဲသီး ေပၚတဲ့ ရာသီမို႔ က်မတို႔ ျခံထြက္ (ေဆးမတို႔ေသာ) လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္ အသီးေတြ အ၀စားခဲ့ရတာကိုလဲ အလြန္ ေက်နပ္လို႔ေပါ့ … ။

မမီမကမ္း လွမ္း႐ိုက္ထားတဲ့ ျမေက်ာက္ သရက္
ျခံထဲက ပိႏၷဲသီး (အမာမ်ဳိး)


















ေနာက္ေတာ့ က်မစဥ္းစားမိေသးတယ္၊ ကိုယ့္ဖာသာကိုယ္ပဲ တႏိုင္စိုက္ပ်ဳိးေရးလုပ္တာက ပိုေကာင္းမလား၊ ျခံထဲမွာ ေျမရွိရင္ ဟင္းသီးဟင္းရြက္ေတြစိုက္၊ စားခါနီးက် သြားခူးစားလိုက္႐ံုပဲ၊ လတ္လတ္ ဆတ္ဆတ္ေပါ့။ အဲ ... ဒါေပမဲ့ ... ဒါေပမဲ့ ... အဲဒီလို စိုက္ျပန္ေတာ့ ကိုယ္စိုက္တဲ့ ဟင္းသီးဟင္းရြက္ေတြ ထြားက်ဳိင္းေအာင္ ဓာတ္ေျမၾသဇာေတြ ေကၽြး၊ ပိုးက်မွာစိုးလို႔ ပိုးသတ္ေဆး၀ယ္ျဖန္း၊ ဟင္ ... မထူးပါဘူး။ :)

ကဲပါေလ ... တကယ္ေတာ့ ဘယ္ေနရာမွာေနေန ေက်နပ္ေအာင္ေတြးၿပီး သူ႔ေနရာနဲ႔သူ လိုက္ေလ်ာညီေထြ ေနႏိုင္ရင္ စိတ္ခ်မ္းသာစရာပဲ မဟုတ္လား။
***
ေမဓာ၀ီ
၁၊ ၁၀ ၊ ၂၀၁၂
၀၉း၃၉ နာရီ

မွတ္ခ်က္။ … ။ သူနဲ႔ ေျပာၾကတဲ့ စကားက အဆံုးမသတ္ေသးပါဘူး၊ အဲဒီေန႔က သူနဲ႔က်မ ေျပာျဖစ္ၾကတဲ့ ေခါင္းစဥ္ေတြထဲမွာ အခုမွ အစားအေသာက္ပဲ ရွိပါေသးတယ္၊ က်န္တာေတြလဲ ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ေရးသြားပါမယ္။ ဒီအျဖစ္အပ်က္ေတြဟာ က်မ လတ္တေလာ ၾကံဳေတြ႔လာခဲ့တာကို ေရးျခင္းမွ်သာ ျဖစ္ပါတယ္။ အားလံုးဒီလိုခ်ည္းပဲလို႔ မဆိုလိုပါဘူး။

Read More...